Category: Recensies

George Harrisons magnum opus subliem heruitgebracht

“Even before I started, I knew I was gonna make a good album, because I had so many songs and I had so much energy. For me to do my own album after all that – it was joyous. Dream of dreams.” Was getekend George Harrison.

Opgenomen en uitgebracht in de nasleep van de ontbinding van The Beatles in april 1970, is George Harrisons historische soloalbum All Things Must Pass een volledig gerealiseerd statement van een artiest met durf. Geproduceerd door Harrison zelf en Phil Spector, staat het 23-tracks tellende All Things Must Pass een halve eeuw later voor een viering van zowel zijn onnavolgbare individualiteit als unieke kameraadschap met zijn mede muzikanten.

All Things Must Pass was een achterstallige artistieke release voor George als songwriter en muzikant. Het allereerste driedubbele studioalbum loopt over van een volumineus scala aan ideeën, muziekstijlen en invloeden, variërend van rock -n’-roll, country, gospel, blues, pop, folk, r&b, Indiase klassieke muziek en devotionele liedjes.

Tientallen jaren in de maak en liefdevol heruitgebracht door de Harrison-familie, is All Things Must Pass nu volledig opnieuw gemixt. Uitvoerend geproduceerd door Dhani Harrison, geproduceerd door David Zonshine en gemixt door drievoudig Grammy Award-winnende ingenieur Paul Hicks (The Beatles, The Rolling Stones, John Lennon). De nieuwe mix transformeert het album door het sonisch te upgraden – waardoor het helderder klinkt , voller en beter dan ooit tevoren.

De All Things Must Pass 50th Anniversary Edition is beschikbaar in verschillende formaten:

All Things Must Pass wordt uitgebracht in meerdere fysieke en digitale configuraties, waaronder een 5lp of 3cd Deluxe Edition die het hoofdalbum combineert met de outtakes en jams van de sessies. Het hoofdalbum is op zichzelf verkrijgbaar als 2cd, 3lp of limited edition 3lp kleurenvinyl.

Frank Carter & The Rattlesnakes – Get A Tattoo (feat. Lynks)

Nu op Frank Carter‘s lijf* nauwelijks nog plekje inktvrij is, roept hij zijn fans op om zich te laten tatoeëren. Om zijn boodschap kracht bij te zetten heeft de punk-veteraan een van zijn meest melodieuze songs ingezet, en ‘gay icon’ Lynks gecharterd.   

Frank’s oproep is niet geheel zonder eigen belang om niet te zeggen een onbeschaamde commercial. Had hij net genoeg kapitaal vergaard om een tattoo-shop (Rose Of Mercy) te openen kon de boel meteen weer dicht vanwege de lockdown. Inmiddels heeft hij de deuren weer geopend en zoekt hij naarstig naar klandizie. Met het wervende en wervelende Get A Tattoo moet dat geen probleem zijn.

Het nieuwe album van Frank Carter & The Rattlesnakes is er op 15 oktober.

 

*Vooralsnog houdt hij zijn gezicht nog even vrij.

Cold War Kids – Wasted All Night

Zelf noemen ze Bowie als belangrijkste inspiratie bron voor Wasted All Night. Ons doet de nieuwe single van Cold War Kids vooral aan Meat Loaf denken. Qua bombastische productie, maar ook vanwege de lengte van dik zeven minuten. Maar wat is er mis met een beetje bombast op zijn tijd?

Cold War Kids heeft een releasebeleid ontwikkeld dat eerder aan Netflix doet denken dan aan traditionele platenmaatschappijen politiek. De band nummert zijn albums tegenwoordig als ware het seizoenen van een tv-serie. Bedoeling is wellicht dat je binge luistert. Wasted All Night komt van New Age Norms 3. De delen 1 en 2 kwamen respectievelijk in 2019 en 2020 uit.

Van een onderlingen samenhang tussen de albums lijkt niet echt sprake of het moet het verleggen van grenzen zijn, het uitproberen van nieuwe dingen. Herkenbaar zal Cold War Kids altijd wel blijven, daar zorgt zanger Nathan Willett wel voor met zijn opvallende stemgeluid.

Over ongeveer een maand komt het negende album van de band uit Long Beach California online.

P.S. We hebben de staart van Wasted All Night er af geknipt omdat er vrijwel niks meer in gebeurde.

The Vaccines – Alone Star

Met hun meest recente singles begaven The Vaccines zich op een hellend vlak. In Headphone Babies en Back In Love City zijn de onstuimige jonge honden van weleer ver te zoeken. Wat je hoort is een band die naarstig op zoek is naar een hit.

Ook nieuwe single Alone Star is behoorlijk behaagziek, maar toch ook een beetje onweerstaanbaar. Dat komt door een kekke surfgitaar en een super plakkend refrein. Zelfs de blazers zijn prima te pruimen. 

Van de aan The Ramones schatplichtige band die tien jaar geleden als een komeet insloeg met het inmiddels klassiek verklaarde ‘What Did You Expect From The Vaccines’ album is niet veel meer over, maar om The Vaccines helemaal op te geven is het nog te vroeg. 

Run The Jewels – JU$T (feat. Pharrell Williams & Zack de la Rocha) Toyah Selectah Remix

De praktijk heeft ons geleerd dat de indierock en hip hop werelden niet vaak overlappen, maar er zijn natuurlijk uitzonderingen. De nieuwe single -remix van een oude single eigenlijk- van Run The Jewels is o.i zo’n grens en genre overschrijdend nummer is, een universele hit waar alleen kniesoren en zeiksnorren bezwaar tegen zullen aantekenen.

Het door Toyah Selectah onder handen genomen JU$T is een schoolvoorbeeld van een geslaagde remix. Hij heeft Pharrell’s oorspronkelijke stuiterbalbeat vervangen door een onweerstaanbaar salsa-ritme. De beat mag dan zijn opgepimpt tot een tropische verassing, El-P, Killer Mike en Zach de la Rocha praten nog steeds geen poep met hun lyrics over de relatie tussen geld en vrijheid.

Het serieuze onderwerp ten spijt zijn er dit jaar weinig tracks verschenen die zomerser zijn dan de remake van JU$T.  En aan zomerse zaken is momenteel een schrijnend gebrek.

The Wombats – If You Ever Leave, I’m Coming with You

Liefde is het meest bezongen onderwerp in de popmuziek, misschien wel in alle muziek. Knappe jongen (of meisje) die nog een originele invalshoek weet te bedenken. Ook The Wombats is het  niet helemaal gelukt met If You Ever Leave, I’m Coming with You. Maar de poging wordt gewaardeerd.

Matt Murphy verklaart zijn eeuwige trouw door zijn liefde te beloven haar nooit te verlaten. Zelfs als zij besluit om weg te gaan zal hij haar volgen. Dat kan een beetje stalkerig overkomen, maar Matt bedoelt het goed. Muzikaal speelt The Wombats het een beetje of safe met If You Ever Leave, I’m Coming with You, maar tekstueel is er wel veel te beleven. Na Joy Division krijgt nu ook Radiohead een eervolle vermelding.

If You Ever Leave, I’m Coming with You is de tweede teaser voor het beloofde nieuwe Wombats album. De eerste nieuwe langspeler in drie jaar van The Wombats is ‘Fix Yourself, Not The World’ gedoopt en volgt begin volgend jaar.

Nation Of Language – This Fractured Mind

De beste neo new wave band van dit moment worden ze genoemd. Nieuwe single This Fractured Mind is het bewijs dat ‘ze’ gelijk hebben. Het is dat de producties van Nation of Language klinken als de spreekwoordelijke klok anders zou je zweren dat we naar een band uit 1981 luisteren i.p.v. 2021.

De oude new wave/synthipop stijl staat nog steeds als een huis, maar de wat in de filmwereld ‘production values’ heet, laat op platen van Kraftwerk, New Order en Soft Cell nogal te wensen over. Logisch want de techniek heeft niet stilgestaan. Waar je het in de new wave periode nog behelpen was met logge monofone keyboards heb je nu in vaak genoeg aan een gedownloade plugin om de gewenste sound te krijgen. ‘Een synth kan de bas doen’ is een in muzikantenkringen veel gehoord gezegde. En nog veel meer!

Wat je niet kunt downloaden of sampelen is talent, een muzikaal oor en goede smaak, zaken die bij de dame en heren van Nation Of Language ruimschoots aanwezig zijn. This Fractured Mind is voorproefje drie van album twee van Nation Of Language.

‘Away Forward’ komt begin november uit.

Water From Your Eyes – Track Five

De vreemdste eend die we de laatste tijd aan onze bijt hebben toegevoegd komt op naam van Water From Your Eyes. De bandnaam is al apart, de songtitel, Track Five misschien nog wel meer. Zeker als je weet dat het het zesde nummer wordt op het nieuwe album van het duo uit Brooklyn.

Track Five opent met een stukje meerstemmige a capella. Daarna volgt een zacht golvende synthesizer en dan begint het geweld. Een industriële klinkende drum die al ras gezelschap krijgt een van neurotische bas zetten de toon voor de rest van de track. Af en toe neemt de ritmesectie wat gas terug maar nooit voor lang. De zangeres laat zich niet opfokken door wat er om haar heen gebeurt en zingt rustig haar partij.

Het geheel doet denken aan het soort robotrock dat midden jaren tachtig klonk in gekraakte panden in steden als Berlijn, Tokyo en Sheffield. Track Five komt van het nieuwe album van het hoogst productieve Water From Your Eyes.

Structure wordt de tweede langspeler van het duo dit jaar. Dat brengt het totaal aantal albums dat Nate Samos en Rachel Brown sinds 2017 hebben vervaardigd op zes. Ondanks die gestage stroom releases is Water From Your Eyes nog niet echt boven komen drijven. Aan de kwaliteit van hun songs en producties ligt het absoluut niet. Vanaf album 1 maakt het duo bovengemiddeld boeiende, en ook originele muziek (overigens lang niet altijd zo ‘neurotisch’ als Track Five), die veel meer aandacht verdiend dan die schamele 5000 luisteraars die ze nu trekken. Hopelijk brengt Track Five de aandacht Nate en Rachel meer dan verdienen.

Reb Fountain – Lacuna

Reb Fountain komt binnenkort met haar vijfde album. Dat haar naam hier toch geen belletje doet rinkelen zal te maken hebben met het feit dat ze woont en werkt in het verre Nieuw-Zeeland. Daar is ze best beroemd, maar weer niet zo dat het buitenland lokt. Haar gezinsleven is ook een reden om het nog even niet al te ver van huis te zoeken.

Maar gelukkig hebben we het internet nog, zodat we bijna 19.000 km noordelijker ook van haar muziek kunnen genieten. En genieten doen we! Reb zingt zacht rockende luistersongs waarin naast haar aangename stem steevast een smaakvolle gitaar te horen is. Ze maakt deel uit van de kleine maar o zo fijne alt-folkscene van Nieuw-Zeeland waarvan ook o.a. Marlon Williams en Aldous Harding lid zijn.

Lacuna is een prima instappunt voor oningewijde. De beat is zacht, maar nadrukkelijk, haar zang expressief. De kers op de taart is een Neil Youngiaanse gitaarsolo.

Ty Segall – Harmonizer

Harmonizer is het titelnummer van het naar schatting 22ste album van Ty Segall. Het is de eerste solo release van het Californische gitaarwonder in twee jaar. Waarom de man die makkelijk drie albums per jaar produceerde zo lang over zijn nieuwe heeft gedaan, hoor je meteen als je de plaat aanklikt.

De productie is voor Ty’s doen opvallend verzorgd, en hij heeft zijn wapenarsenaal uitgebreid met drummachines, synths en een batterij nieuwe pedalen zodat hij zijn gitaar nog harder, hoger en gemener kan laten scheuren. De titelsong denkt de lading.

Op Harmonizer komen de gitaren uit alle hoeken op je af, sterk vervormd of juist kraakhelder, de beat klinkt als een serie zweepslagen terwijl Ty’s stem met hulp van een plugin is vermenigvuldigd. Er is weinig harmonieus aan Harmonized, maar zo horen we de oude garage-rocker ook het liefst verbeten en bezeten.