Category: Recensies

The Reytons – Expectations Of A Fool

‘Echte Engelse arbeiders muziek’, verzucht een fan in de ‘comments ‘ op Youtube bij de leuke clip van Expectations Of A Fool. En zo is het. De nieuwe single van The Reytons is een springerige no nonsensenummer zoals Madness ze maakte in hun post ska periode. Of een volksbuurt versie van Arctic Monkeys.

De Noord-Engelse band is na een paar EP’s en een klein dozijn singles toe aan hun officiële albumdebuut. Daarvan is Expectations Of A Fool het zeer naar meer smakende voorproefje. De eerste langspeelplaat van The Reytons gaat Kids Of The Estate heten. Eind september komt hij uit.

TESSEL – Boulevard

Nieuwe Tessel single, Boulevard is weer zo’n heerlijk zonovergoten niks aan de knikker, handen in je zak slenternummer waar de Utrechtse band patent op heeft.

Tessel geeft zelf het ideale moment aan om Boulevard op je oortjes te hebben, flanerend op een blvd vlak voor zonsondergang. Het enig wolkje aan de lucht is de twijfel of de liefde wel wederzijds is. Met zo’n lekker liedje als Boulevard lijkt een happy end gegarandeerd.

Villagers – So Simpatico

The First Day, de eerste single van het nieuwe Villagers album is mooi, de tweede So Simpatico is mooi en bijzonder, een zeven minuten lange gospeltrack, inclusief koor die niet had misstaan op een van de vroege albums van Van ‘the man’ Morrison, zeg Astral Weeks.

Bijzonder is ook de sax-solo die makkelijk de helft van het nummer in beslag neemt. Op de albumversie dan, de single edit houdt op voordat de sax zijn intrede doet. Dat So Simpatico wel degelijk het werk is van de maker van Trick of The Light, en Nothing Arrived komt door de niet mis te verstane stem van dorpshoofd, Conor J O’Brien.

Fever Dreams, het nieuwe, zevende album van Villagers verschijnt op de dag dat Conor & co te zien zullen zijn (deo volente) op Down The Rabbit Hole, 20 augustus is dat. Een week later staat Villagers in het Burgerweeshuis te Deventer.

Baba Stiltz – Rodeo

Baba Stilz scoorde vorig jaar een aardig Graadmeter hitje met Running To Chad. We vergeleken de stijl van de tot indie-rocker omgeschoolde dj/producer toen met JJ Cale. Ook op zijn nieuwe single toont de Zweed zich een meester in het maken van superieure laid back muziek.

Baba rockt op Rodeo alsof hij alle tijd van de wereld heeft. Je ziet hem zo zitten op zijn schommelstoel met een strohalm in zijn mond en zijn laptop op schoot. Want Rodeo mag dan wel vol zitten met analoge instrumenten, de dichte mix heeft een digitale afdronk. Na twee minuten houdt Baba op met croonen en laat hij zijn gitaren aan het woord. Het kabbelende karakter van Rodeo contrasteert met een tekst over angsten en lusten.

Rodeo is de wegvoorbereider van een nieuwe EP van mister Stiltz waarvan we wel de titel, Journals, maar nog niet de releasedatum weten.

The Murlocs – Bittersweet Demons

Bittersweet Demons is het titelnummer van een album waarop een band te horen is die -misschien wel tegen wil en dank – volwassen is geworden. The Murlocs begon ooit als hobby van Ambrose Kenny-Smith naast zijn hoofdband King Gizzard & The Lizard Wizard. Bij hen moet Ambrose goed opletten anders mist hij een maatwisseling, een nieuw akkoordenschema of een onverwachte modulatie. Met zijn bijband maakt, of beter dus maakte hij simpele garagerock, muziek die hij zonder veel nadenken kan spelen, onder invloed van wat dan ook. 

Op het nieuwe album zijn de teksten persoonlijker en is de stemming beschouwender. Niet altijd natuurlijk. Het eerder op single verschenen Francesco is bar-rock van de bovenste plank. Maar The Murlocs blijkt nu ook een nuchtere kant te hebben,  meer te zijn geworden dan een hobbybandje. En zoals Bittersweet Demons laat horen is dat goed nieuws.

Amen Dunes & Sleaford Mods – Feel Nothing

Een nieuw label, een nieuwe single. Na 3 jaar niks pakt Amen Dunes, de draad weer op. Even ter opfrissing van het geheugen. Amen Dunes is een rockact van het experimentele soort uit NYC. Op het podium staan een paar mensen, maar in de studio is Damon McMahon heer en meester.

Dat nieuwe label is Sub Pop, dat als start-up furore maakte door Nirvana te tekenen en sindsdien de gemoederen bezig houdt met acts als Fleet Foxes, Beach House en Rolling Blackout Coastal Fever.

De lat ligt dus vrij hoog. Niet alleen vanwege het nieuwe prestigieuze thuis, maar ook op basis van in het verleden behaalde successen van Amen Dunes. Daarnaast schept de medewerking van Sleaford Mods verwachtingen. Om met die laatsten te beginnen.

Nadrukkelijk aanwezig zijn ze niet. Feel Nothing heeft niks van de opgefoktheid waar het duo uit Nottingham om bekend staat. De synthesizers worden wel bespeeld door Andrew Fearn en aan het einde steekt ook Jason Williams nog even zijn hand op, maar om nou te zeggen dat het duo nou echt zijn stempel op Feel Nothing, nee.  De nieuwe single van Amen Dunes speelt zich grotendeels af op bekend terrein, alleen het einde wijkt af, dat doet nog het meest denken aan Happy Mondays, tijdens een van hun minder nuchtere fases. Goed om aan te horen is het wel.

Parquet Courts – Plant Life

Je zult Plant Life van Parquet Courts tevergeefs zoeken op Spotify etc. De band, of een of andere marketingmanager heeft bedacht dat het leuk zou zijn als het nummer alleen fysiek uitkomt. En dan nog gelimiteerd ook. Zo maak je geen vrienden, of nieuwe fans.Vreemd je kunt toch een gelimiteer 12″ uitbrengen en het nummer ook online zetten?

Graag hadden we gezegd, ja doei het is 2021, we maken zelf uit hoe we onze muziek consumeren. Probleem is echter dat Plant Life echt een toptrack is. Tien minuten voetjes van de vloer, of je wilt of niet. Blijkbaar vindt het label dat ook, want ze hebben wel wavjes rondgestuurd aan radiostations om toch enige ruchtbaarheid te geven aan het feit dat de band weer aan staat.

Het origineel van Plant Life zou veertig minuten duren. Uit die spontane superjam heeft producer Rodaidh McDonald zo’n tien minuten gedistilleerd, geïnspireerd door het New Yorkse clubleven (lees ecstacy) is het verhaal.

Op de b-kant van de 12” staan twee remixen van de a-kant. De oplage is 2000 exemplaren voor de hele wereld. Ren dus nu meteen naar je platenboer. Eind oktober komt het nieuwe album uit van Parquet Courts, A Sympathy For Life. Het is ze geraden dat Plant Life daar ook op komt.

Faye Webster – I Know I’m Funny Haha

Faye Webster – I Know I’m Funny Haha (Secretly Canadian)

Dat moet je ook maar durven natuurlijk, om je album een an sich bespottelijke titel mee te geven. Maar Faye Webster is een bijzondere vrouw en ook hier komt ze moeiteloos mee weg.

I Know I’m Funny Haha is de vierde langspeler van de Amerikaanse, die sinds 2013 niet alleen in de standaardalbumlijsten te vinden is. Omdat ze graag onder de noemer folk wordt gezet. Een muziekstijl waarin ze het liefst de randjes opzoekt, door ook met de nodige country- en bluegrasselementen te spelen. Het mixt allemaal wonderwel met het wat wulpse stemgeluid van de in Atlanta woonachtige zangeres.

Better Distractions, van I Know I’m Funny Haha, werd al geprezen door niemand minder dan Barack Obama en dan kan het weleens snel gaan in de muziekwereld. Want alleen het in 2019 verschenen Atlanta Millionaires Club wist echt potten te breken in Websters thuisland. 

Zonder twijfel gaat daar verandering in komen. En niet alleen gezien de aandacht van good old Barack, waarvan we reeds wisten dat hij prat mag gaan op een fijne muzieksmaak. Zo houdt de voormalig president van Bob Dylan en Phoebe Bridgers, van Jeff Tweedy en zijn warme gevoelens voor rocker Bruce Springsteen zijn algemeen bekend.

Faye Webster bevindt zich tussen grote namen in de muziekindustrie en heeft met I Know I’m Funny Haha haar beste werk op plaat gezet. Neem een song als In A Good Way, die over een adembenemend prettig refrein beschikt. Glansrol voor de viool. Op de plaat vooral nummers die zo laid back gespeeld en gezongen zijn dat het wel heel erg raar moet lopen, willen we hier de lome zomer niet mee doorkomen. Webster heeft een kunststukje afgeleverd. Pieter Visscher

Phobophobes – Moustache Mike

Jamie Taylor, de zanger en gitarist van Phobophobes uit Londen-Zuid heeft een stemgeluid dat beter past bij een man op leeftijd met een rokershoest en een drankprobleem dan bij een olijk ogende twintiger.

Moustache Mike is een nummer van het nieuwe, tweede album van de zeskoppige band, Modern Medicine geheten. Ook Phobophobes roert in de post-punk vijver, maar lijkt in weinig op de collega’s. Jamie zingt gewoon, klinkt ook niet bozig of ironisch of politiek geëngageerd. Hij is eerder een verhalenverteller.

Moustache Mike is geïnspireerd door Baby Jane Holzer, een van de figuren uit de entourage van kunstenaar en Velvet Underground producent Andy Warhol. Je kunt Moustache Mike dan ook zien als een verre neef van Lou Reed’s Walk On The Wild Side.

Op hun nieuwe album toont Phobophobes zich opvallend veelzijdig. De rode lijn is die mooie, warme wereldwijze stem van de frontman.

Gang of Youths – the angel of 8th ave. 

Niet alleen de titel van the angel of 8th ave. van Gang Of Youths is Springsteeniaans. Ook de song zelf roept associaties op met The Boss in een van zijn tekstrijke periodes. Toch is eerder sprake van eerbetoon of invloed dan imitatie. Het is lang geleden dat Bruce (op plaat) zo’n drive had als Gang Of Youths op hun nieuwe single.

Sinds we hier de naam Gang Of Youths voor het laatst lieten vallen (en hun optreden op Pinkpop) is de band thuis in Australië toegetreden tot de eredivisie. Die positie willen ze graag prolongeren, dus heeft de band ruim de tijd genomen om aan de opvolger van doorbraakalbum Go Farther In Lightness (2017) te werken.

Leider van de Gang Of Youths, zanger/gitarist is Dave Le’aupepe is al vanaf zijn 10e met muziek bezig, sinds 2012 runt hij Gang Of Youth.

Met het eerste voorproefje van het nog titelloze derde album introduceert de band hun nieuwe gitarist, de van Noah & The Whale overgelopen Tom Hobden. De Gang is onlangs naar Londen verhuisd, Dave achterna. Zijn nieuwe vlam woont in Engeland. Daar gaat de single ook over, liefde en verandering van omgeving.

Het album schijnt klaar te zijn, maar er is nog geen releasedatum geprikt.