Recensies Archieven - Page 223 of 366

Sungaze – Body in the Mirror

De scheidslijnen tussen shoegaze en dreampop zijn in de loop der decennia steeds vager geworden. Reden voor het Amerikaans Sungaze om de boel op één hoop te gooien en zich aan de m/v te brengen als dreamgaze band.

Het gezelschap uit Ohio wordt aan gevoerd door het liefdekoppel Ian Hilvert en Ivory Snow. De laatste naam lijkt een pseudoniem, maar het zijn Amerikanen dus zeker weten doe je het niet.

Sungaze maakte eerder een album waarvan de songs dienstdoen als vingeroefeningen voor Body In The Mirror. De nieuwe door Ivory gezongen single rekt zich rustig uit tot net over de vijf minuten grens. Als een onweersbui zie je de gitaarsolo aan het einde al van ver aankomen, maar hij is er niet minder welkom om. Het is allemaal een keer eerder gedaan, maar zelden met zwier.

Sungaze album 2 heet This Dream. De releasedatum is 13 augustus.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – juni 2021

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met aandacht voor deze albums:

Sault – Nine
Tyler, the Creator – Call Me If You Get Lost
Lucy Dacus – Home Video
Modest Mouse – The Golden Casket
LoneLady – Former Things
Mykki Blanco – Broken Hearts And Beauty Sleeps
Angelique Kidjo – Mother Nature
Wolf Alice – Blue Weekend
Japanese Breakfast – Jubilee
Howrah – Bliss

LUMP – We Cannot Resist

Laura’s LUMP is een vreemd beest, een electro-act die niet direct op de dansspieren mikt. Niet dat het makkelijk stilzitten is bij een nummer als We Cannot Resist, maar Laura Marling is van huis uit een singer-songwriter, tekstgericht dus, en dat hoor je. De lyrics van LUMP songs zijn dan ook meer dan een stel loze kreten. Met We Cannot Resist eet het duo dus van twee walletjes, en dat smaakt uitstekend. De muziek is minimaal op het monotone af, maar de sounds zijn warm en rond net als Laura’s franjeloze zang.

LUMP album II, Animal kont eind juli uit.

Big Red Machine & Anaïs Mitchell – Latter Days

Big Red Machine is een speeltje van Justin Vernon van Bon Iver en Aaron Dressner van The National. Anaïs Mitchel maakte naam met haar adembenemende indie-opera, Hadestown waarop Vernon een van de prominente gastzangers is.

De eerste single van het nieuwe, tweede Big Red Machine album is zo’n song waarvan je weet dat hij nieuw is, maar klinkt alsof je hem al jaren met je meedraagt. Latter Days is een statige ballade met een piano als meest prominente instrument. De focus ligt op het duet van Anaïs en Justin. Zij zijn zijn dit jaar allebei 40 geworden. Dat verklaart misschien de nostalgische tekst over jeugd en andere dingen die voorbij gaan.

Het nieuwe Big Red Machine album heet ‘How Long Do You Think It’s Gonna Last’ en staat voor eind augustus. Voor het zover is zullen er nog meer songs vooruit worden gestuurd, hopelijk allemaal van een zelfde eeuwige schoonheid als Latter Days.

Geese – Disco

Geese is een nieuwe band uit Brooklyn waarvan de verwachtingen hoog gespannen zijn. Er wordt door toonaangevende sites als Pitchfork en Stereogum zo hoog van de toren geblazen dat het gevaar van een hype op de loer ligt.

Of Geese echt zo goed is als wordt beweerd weten we pas over een single of twee, drie. Maar de aftrap is raak. Disco is een grillig, rusteloos, intellectueel en ondanks de titel on-dansbaar gitaarnummer van ruim zes minuten. De stijl hangt ergens tussen post-punk en art-rock. Aan ambitie geen gebrek.

De verwachtingen zijn mede zo hoog gespannen, omdat de bandleden nog maar net van Highschool zijn en de band is gecontracteerd door Partisan Records, dat zich met IDLES, Fontaines DC en Chubby & The Gang toonaangever mag noemen op het gebied der der (post) punk-achtigen.

Max Jury – Leaving Song

Max Jury is wonderlijk genoeg zijn echte naam. Maxwell Jury is een 29 jarige muzikant uit Des Moines in Iowa. Zijn derde album is aanstaande. Leaving Song is een voorproefje, dat het water in de mond doet lopen.

Max heeft een zachte, feminiene stem die uitermate geschikt is voor weemoedige liefdesliedjes. Dat weet Max zelf ook want hij grossiert er in. Zijn debuutalbum uit 2016 was zeer succesvol, de opvolger een stuk minder. Mogelijk had hij een acute aanval van het ‘moeilijke tweede album syndroom’. Getuige het elegante Leaving Song lijkt hij nu geen van last meer te hebben van faalangst of prestatiedwang. De single klinkt zo relaxed als een luiaard op valium. Muziek voor hittegolven.

The Black Keys – Delta Kream

The Black Keys – Delta Kream (Nonesuch Records/Warner)

Precies tien jaar terug dat The Black Keys een auto op de cover van een album hadden. Toen El Camino en nu Delta Kream. Dat is meteen ook de enige overeenkomst, want alles is anders aan de twee platen. En toch herken je The Black Keys uit duizenden.

Dat heeft niet alleen te maken met de kenmerkende stem van Dan Auerbach, maar ook met de moddervette sound die het duo steevast loslaat op haar composities. Werd El Camino nog geproduceerd door Danger Mouse, op Delta Kream doen Auerbach en Patrick Carney alles zelf. Behalve het schrijven van de songs, want alle elf tracks zijn covers. Van countryblueshelden die de twee inspireerden. Muzikale helden.

Niet de bekendste namen. Neem een Mississippi Fred McDowell, verantwoordelijk voor een rustig countrybluesnummer als Louise. De riff die de song draagt krijg je niet meer uit je kop, terwijl McDowells origineel toch wat minder beklijft. Heeft te maken met zowel de productie als de gitaar. Die van McDowell akoestisch, die van Auerbach elektrisch.

Het album opent met een cover van de bekendste artiest die onder handen is genomen: John Lee Hooker. Crawling Kingsnake werd in 1948 weergaloos vertolkt door Hooker en je snapt meteen dat The Black Keys er verliefd op werden. En het lied 73 jaar later nieuw leven hebben ingeblazen. Hooker zou de versie zonder enige twijfel fantastisch hebben gevonden.

Helemaal met trots vervuld zou David Kimbrough Jr zijn geweest, omdat maar liefst vijf nummers van zijn hand overgoten zijn met die Black Keys-saus. De liefde voor Kimbrough Jr, die weer beïnvloed werd door Mississippi Fred McDowell, proef je in alles. Pieter Visscher

Karpov not Kasparov – Memory

Karpov not Kasparov maakt dansmuziek voor denkers. Dat kan ook moeilijk anders met zo’n naam. Wie niet zo bekend is met het nobele schaakspel zowel Karpov als Kasparov zijn grootmeesters in de sport. Beiden zijn van Russische afkomst. Waarom de voorkeur van Karpov not Kasparov naar de eerste uitgaat en niet naar de laatste, die heeft hem tenslotte van de troon gestoten laten we even in het midden.

Karpov not Kasparov komt uit Roemenië. Het duo is een jaar of zeven actief en gaat er niet zonder reden prat op dat ze in 38 van de 51 Europese landen heeft opgetreden. En in Rusland en Israel. In ons land stond Karpov not Kasparov in 2019 op ESNS en ADE.

Het lijkt er op dat Memory de voorbode is van een derde album van de schaakliefhebbers. De single is een geslaagd staaltje retro electro met zang, die herinneringen oproept aan het Duitse Kraftwerk, het Japanse Yellow Magic Orchestra en het Belgische Telex. Ondanks hun reislustigheid is het duo nog niet erg bekend. Hopelijk brengt Memory daar verandering in.

St. Solaire – Again (you=me)

you = me, spreek uit ‘you equals me’ is de titel van het debuutalbum van St. Solaire. Het is ook de subtitel van de single waarmee de Rotterdammers de laatste twijfelaars wil overhalen om naar hun album te luisteren. Again (you=me) is een prima paard om de kar te trekken, want bevat alle elementen die St. Solaire bijzonder maken en waarmee de band zich onderscheidt van de concullega’s.

Het kwartet uit de havenstad is actief sinds 2015. In die tijd heeft de band zich bekwaamd en geschaafd aan een sound die vrij uniek is in Nederland indie-land. St. Solaire zoekt zowel de verdieping alsmede een zekere stijl, niet stijl als in genre, maar stijl zoals bijvoorbeeld die Bryan Ferry heeft. Hun songs zijn verzorgd, goed gedoseerd en uitgedacht.

Ondanks de aandacht voor vorm draait het bij St. Solaire om emotie, die is direct en oprecht. Wie van mosh-pits en stagediven houdt is bij Geert van Emden c.s. aan het verkeerde adres, maar voor een schemeravond met een cocktail in de ene hand en die van je geliefde in de andere is er nauwelijks een betere band denkbaar dan St Solaire.

Magnetic Spacemen – PRA

Magnetic Spacemen laat op PRA hun innerlijke Ramones de vrije loop. Ondanks de beperkte tijdsduur van nog een twee minuten heeft PRA alles wat het hebben moet, een intro als een startschot, een primitief maar doeltreffend refrein en een gitaarsolo waar rook van af komt. Dit alles gespeeld met een snelheid waar Verstappen jaloers op zal zijn. De Zwolse rammelaars hebben het hem weer geflikt.