Category: Recensies

PRONOUN – I WANNA DIE BUT I CAN’T (CUZ I KEEP ON LIVING)

De gitaar aan het begin van I WANNA DIE BUT I CAN’T (CUZ I KEEP ON LIVING) van PRONOUN is puur U2 en helpt er aan herinneren hoe goed de band van Bono en The Edge ooit was. Die gitaar verdwijnt niet meer uit beeld, maar de gedachte aan U2 wel. Dat komt omdat PRONOUN, het alias van Alyse Vellturo uit Brooklyn verder haar eigen persoontje staat.

PRONOUN combineert de intimiteit van bedroom pop met de bombast van klassieke new wave. De titel van haar nieuwe EP, OMG I Made It! Doet vermoeden dat het scheppingsproces niet helemaal vlekkeloos is verlopen. Waar de schoen wrong weten we niet precies. De titel van haar nieuwe single, I WANNA DIE BUT I CAN’T (CUZ I KEEP ON LIVING) suggereert dat de artieste in kwestie sowieso enige moeite ondervindt met het probleemloos functioneren in dit ondermaanse.

PRONOUN is de trotse maker van EP uit 2016 en een album dat uitkwam in 2019. Mogelijk is de nieuwe single mogelijk een voorloper van een opvolger.

Modest Mouse – Leave A Light On

Nu er een tweede buitengewoon goed nieuw nummer uit is van Modest Mouse weten we pas hoe zeer we de band van Isaac Brock hebben gemist.

Modest Mouse schreef pophistorie met tracks als Dashboard, The World At Large en Float On. Zonder te beweren dat We Are Between en het nog nieuwere Leave A Light On werkjes van het zelfde kaliber zijn, zijn het toch songs die vernuft combineren met gevoel op een manier zoals alleen Brock dat kan met zijn karakteristieke stemgeluid en zijn ietwat amechtige manier van zingen.

Brocks’ stem is niet het enige opvallende en indruk makende aan Leave A Light On, het mooie refrein wordt gezongen door een flink koor, de bassist laat zijn instrument mooi grommen en tenslotte, maar niet op de laatste plaats is er een fraaie instrumentale break. Kortom niets dan lof voor single 2 en daarom hoge verwachtingen van MM album 7.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – mei 2021

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met aandacht voor deze albums:

  1. Squid – Bright Green Field
  2. Bertolf – Happy In Hindsight
  3. Douwe Bob – Born To Win Born To Lose
  4. Sam & Julia – Something Somewhere
  5. The Black Keys – Delta Kream
  6. St. Vincent – Daddy’s Home
  7. easy life – have a great day
  8. Olivia Rodrigo – SOUR
  9. San Holo – bb u ok?
  10. Mdou Moctar – Afrique Victime
  11. Black Midi – Cavalcade

The Wombats – Method To The Madness

Method To The Madness markeert de welkome terugkeer van The Wombats. De band heeft sinds het Beautiful People Will Ruin Your Life album uit 2018 geen nieuw werk meer uitgebracht.

Method To The Madness lijkt eerst wat gezapig, maar na drie minuten schiet het energiepeil alsnog omhoog tot opwindende waarden. Uit het eerste deel spreekt gelatenheid, part two is een en al verzet. Kon de titel van het laatste album nog ironisch worden opgevat, op Method To To The Madness lijkt de band bloedje serieus. ‘Het nummer gaat over het tevergeefs zoeken naar patronen in chaos om daar uiteindelijk maar mee op te houden’, licht zanger Matthew Murphy de nieuwe single toe. Dat klinkt fatalistischer dan hij het bedoelt waarschijnlijk. Verdere berichten uit het Wombats kamp zijn namelijk overwegend positief. De band werkt aan nieuwe muziek die hoort tot de, ‘de boeiendste, innovatiefste en meest vooruitstrevende van hun carrière’. Of zou dat ook ironisch zijn?

Veps – Girl On TV

Veps is de naam van de band van vier meiden uit Noorwegen. Plots lijkt Noorwegen de rol van Zweden te hebben overgenomen als Scandinavische land met de interessantste muziekscene.

Naast girl in red, Sigrid en al wat oudere gedienden als Kings Of Convenience gooit nu ook Veps internationaal aardig hoge ogen. De meiden, die nog op de middelbare school zitten, maken ontwapenende, beetje nineties klinkende meidenpop. Het ietwat weemoedige Girl On TV is pas de vierde single van het girl power kwartet uit Oslo. Het is dus allemaal nog wat vroeg en vers, maar het is nu al duidelijk dat Veps de potentie heeft om ver te komen. Moeten ze wel eerst hun school afmaken natuurlijk.

Mannequin Pussy – To Lose You

Mannequin Pussy is een trio, twee girls, en een boy uit Philadelphia. Ze hebben al drie albums op hun kerfstok en stonden op het punt om door te breken met hun in 2020 verschenen album, Patience. Helaas stak Corona daar een stokje voor.

Maar nu lijkt er alsnog gerechtigheid in het vat te zitten voor het trio, want een paar van hun songs zitten in de nieuwe HBO serie Mare of Easttown, een sombere, maar geweldige ‘who dunnit’ met een hoofdrol van Kate Blanchett. De dochter van Mare heeft een bandje. De nummers die ze spelen (playbacken) zijn dus van Mannequin Pussy.

Zo’n plug werk natuurlijk geweldig, maar dan moet de muziek wel kloppen. En dat doet-ie. De Pussy’s vinden zichzelf een punkband. Wat energie betreft zijn ze dat ook wel, maar hun songs zijn onbeschaamd poppy en de zang van Marisa ‘Missy’ Dabice is melodieus en expressief. Nieuwe single To Lose You zit niet in de serie maar komt van een vers verschenen EP, Perfect.

Black Midi – Cavalcade

Black Midi – Cavalcade (Rough Trade/Konkurrent)

Dat overkomt je weleens op festivals. Dat je een band mist waarvan je later hoort dat het gewéldig was. Dat is de pest ook met die festivals: keuzes, keuzes, keuzes. Te veel podia. Zo liet onder getekende eens Jeff Buckley lopen nota bene, op Lowlands. In een tijd waarin je muziek minder snel tot je kon nemen en de buzz sowieso aan je voorbij kon gaan.

In 2019 gebeurde het met Black Midi, tijdens Haldern Pop, in Duitsland. Plots hoorde je al die oosterburen over de nieuwe Engelse sensatie praten. “Ach, nicht gewesen?!” “Uh, nein, leider nicht!” Het reeds zwaar bejubelde Schlagenheim was die zomer verschenen.

Ja, zo gaat dat. We hadden wat gemist! Zoveel was wel duidelijk. De nodige hectiek, muzikaal gezien en qua podiumpresentatie. Uit Londen, dat Black Midi. Complexe postpunk, waarin net zo veel jazzy elementen als prog verwerkt is. De jonge band luistert daarnaast net zo lief naar hiphop als naar klassieke muziek. Het gaat geregeld verder dan hogere wiskunde.

Zo’n Chondromalacia Patella, met z’n jazz en scheurende gitaren; het gemak waarmee alle elementen worden versmolten, geeft enorm veel klasse prijs. The Mars Volta horen we in de verte, Zappa bovendien. De band klinkt veel liever verschrikkelijk dan dat het middle-of-the-road wordt. Zo luidt het credo. Verschrikkelijk wordt het echter nergens. Alhoewel, verschrikkelijk prettig en authentiek.

Het acht songs tellende Cavalcade is nog verpletterender, uitdagender en vooral waanzinniger dan het al spectaculaire debuut. Cavalcade is een album dat alle mogelijk denkbare superlatieven waard is. Nog eentje dan: fenomenaal. Pieter Visscher

 

POM – Kim

POM legde de lat meteen heel hoog met ijzersterke debuutsingle, Down The Rabbit Hole. Helaas haalde de band dat niveau niet nog een keer met de twee daaropvolgende singles. Niet dat Eat Me, I’m Sad en Two slecht waren, ze staken alleen wat bleekjes af bij het geweldige openingssalvo.

Gelukkig herpakt de Amsterdams band zich met single nummer 4, Kim. Wie Kim is weten we niet maar zij(?) weet te inspireren. Kim heeft pit, fantasie en flair.

Nederland heeft geen gebrek aan lekker gekke indie-bands met een meid aan kop. Je moet dus van goede huize komen wil je positief opvallen. Maar dat doet POM dus met Kim. Alles klopt, de song, de productie, de sfeer, maar bovenal de assertieve zang van cynical girl Liza.

The Limiñanas & Laurent Garnier – Saul

Vrijwel alles was The Limiñanas uitbrengt valt in goede aarde bij de Pinguin people. Naar verwachting zal dan ook nieuwe single Saul zijn weg naar de Graadmeter wel weer weten te vinden.

Ondanks de inbreng van dance notabel, monsieur Laurent Garnier is Saul geen dansnummer pur sang. De samenwerking van het Zuid-Franse psychedelische garage rockduo met de Noord-Franse techno producer is een song in de lijn van de aartsvader van de Franse popmuziek, Serge Gainsbourg. Dat komt niet zozeer door de monotone en daardoor hypnotische beat als wel de mompelende tekstvoordracht van, naar wij aannemen Lionel Limiñana. 

De samenwerking tussen Lionel , Marie en Laurent is niet beperkt gebleven tot deze ene track. Het trio heeft een compleet album gefabriceerd, De Película dat in het najaar wordt verwacht.

Liz Lawrence – Down For Fun

Liz Lawrence heeft een naam op te houden en dat is precies wat de maakster van None Of My Friends en California Screaming doet met nieuwe single Down For Fun.

Wie ons Liz een beetje kent, weet dat Down For Fun een ironische titel is. Liz is nou eenmaal geen fuifnummer. We hebben hier te maken met iemand die haar zelfgebouwde studio The Coffin heeft genoemd. Down For Fun gaat over het voornemen om ooit open te staan voor meer lol in het leven, maar nu dus even niet.

De nieuwe single begint met een gitaargeluid dat klinkt als een zwerm muggen, met haar zang brengt Liz rust in een nummer dat zich ontpopt als donker getinte semi-ballad in eigentijdse indie-diva stijl, Angel, Sharon, Lana die fiets. Die muggen komen nog wel een paar keer terug, maar blijkbaar zijn het mannetjes want steken doen ze niet.