Category: Recensies

Kings Of Convenience – Rocky Trail

Je bent vergeven als je denkt dat Rocky Trail de best wel hippe nieuwe single is van Nick & Simon. Kings Of Convenience is namelijk net zo fan van Simon & Garfunky als het Volendamse duo.

Ze zijn dus weer terug! Na 10 jaar radiostilte is er weer een nieuwe single van het duo uit het Noorse Bergen. Rocky Trail is de pilot van album vier van Erland Øye en Eirik Glambek Bøe. Waarom het duo ooit is gestopt is nooit helemaal helder geworden, maar goed dat ze er weer zijn.

Het soort Folk dat de heren spelen is een van de weinige genres die beter worden naarmate de beoefenaars ouder worden. Zowel Øye als Bøe naderen de 50. Hun stemmen zijn gerijpt en er is inmiddels een lang leven om op terug te blikken. Dat het pad des levens langs dalen en bergen voert daarover gaat Rocky Trail.

Er is overigens wel een essentieel verschil tussen Erland & Eirik enerzijds en Nick & Simon anderzijds. Waar de laatsten niet weten hoe snel ze bij het refrein moeten komen zal je in Rocky Trail tevergeefs wachten op een meezing momentje. Wat dat betreft is Kings Of Convenience nog net zo eigenwijs en eigenzinnig als 20 jaar geleden. Het nieuwe album, Peace or Love volgt medio juni.

Warpaint – Lilys (HBO Made For Love Cut)

Het is veel te lang stil geweest rond Warpaint. Het laatste album van Amerikaanse dameskwartet stamt uit 2016. Maar de laatste tijd duikt hun naam weer regelmatig op aan het popfront. Eerder dit jaar kwamen ze met een cover van Paralysed van post punk legendes Gang of Four en nu is er een nieuw nummer van eigen hand.

Lilys komt van de soundtrack van de HBO serie Made For Love. Het nummer is direct herkenbaar als het werk van Warpaint, maar is zeker geen herhaling van zetten. De sfeer is duister, de toon melancholiek, de instrumentatie vrij elektronisch. Lilys is een van de eerste songs die Emily, Jenny Lee, Stella en Theresa schreven voor een nieuw album. Een vroege versie van het nummer kwam ter ore van de producer van Made For Love die het graag wilde gebruiken. De mix/opname die in de show zit is niet noodzakelijk de uitvoering die op het nieuwe album gaat komen, vandaar het woord Cut in het deel tussen haakjes. Ver gevorderd is Warpaint overigens nog niet met de opvolger van Heads Up. Het nieuwe album komt op zijn vroegst pas volgende voorjaar.

Véras – Seks

Wie bekend is met zanger-liedjesschrijver Véras zal waarschijnlijk even raar opkijken als ze Seks, horen. Niet zozeer vanwege het onderwerp. hij heeft al eerder over seks (en de dood) gezongen, maar zo uitgelaten en zeg maar fysiek als op zijn nieuwe single klonk hij nog niet eerder.

Vorige releases waren Spinvisseriger, ingetogen en poëtisch. Op Seks laat hij zijn libido de vrije loop. De muziek past bij prima bij het onderwerp. Seks is een smeuïge rocksong met hitsige zang, een spetterde gitaarsolo en een la-la-la koortje dat zo besmettelijk is als een soa.  Echt een lekker nummertje.

Nog even over de maker. Behalve muzikant is Véras Fawaz ook clipmaker, presentator, Youtuber en zo nog wat. Een eigentijdse homo universalis dus, ook omdat hij goed is in alles wat hij doet. Is Seks je eerste kennismaking met Véras? Klik dan ook even wat andere songs aan, het recente Typhoon bijv. of zijn debuutsingle Stadskanaal. De man heeft het.

Mogwai – As The Love Continues

Mogwai – As The Love Continues (Rock Action/Mattan)

Hoe je het ook wendt of keert, Mogwai is een van de bijzonderste bands van de laatste pakweg 30 jaar. Waarom met name ligt opgesloten in de bijzondere gewoonte van de band om het stemgeluid van zanger/gitarist Stuart Braithwaite zo min mogelijk te benutten. Dat terwijl hij een zeer begenadigd zanger is. Zoals hij ook weer bewijst met de sublieme postrocksong Ritchie Sacramento.

Doe dat toch vaker! Je zou het willen schreeuwen naar de band. Benut die stem van Stuart. Doe het ten minste tijdens een track of vijf. Maar nee.. Omdat Mogwai ervan overtuigd is dat de muziek van een nummer echt om een tekst moet vrágen. Dat vonden ze dus het geval bij Ritchie Sacramento.

Braithwaite legt het uit: “Ik voelde echt dat de track een tekst moest hebben. In plaats van het heel willekeurig te maken. Om deze keer een verhaal en het iets tastbaarder te hebben. Het was geen erg comfortabele ervaring, moet ik zeggen. Maar ik denk dat het best belangrijk is als kunstenaar jezelf af en toe in een ongemakkelijke positie te manouvreren.”

Waarmee Braithwate natuurlijk de spijker boven op de kop slaat. Want muziek moet schuren. Zonder wrijving geen glans, toch? We weten het allemaal. Het geldt voor zoveel dingen tijdens ons aardse bestaan.

Met Fuck Off Money verlaat de band ook enigszins de comfortzone van postrock. Van de epische gitaarsongs. Hoewel het bijna zes minuten durende nummer in  een eindsprint van tweeënhalve minuut toch nog sonische geluidswallen weet op te werpen, die in de verte zelfs wat doen denken aan Godspeed! You Black Emperor. Gelijkgestemden, sowieso. Terwijl Fuck Off Money nog start als een soort pastiche op Kelly Watch The Stars van Air, afkomstig van het klassieke Moon Safari uit 1998.

Het is opvallend dat er wat vaker, ostentatiever met name, elektronica wordt gebruikt op As The Love Continues, hoewel de band daar natuurlijk nooit vies van is geweest. Altijd een andere plaat maken, luidt het credo van de Schotten, die überhaupt een broertje dood hebben aan herhalingsoefeningen.

We horen op As The Love Continues echo’s van Joy Division, New Order en Smashing Pupkins (Drive The Nail) en natuurlijk is Sonic Youth nog altijd van invloed op het geluid van de band. Dat nog altijd zeer herkenbaar is als Mogwai en na een draaibeurt of tien kom je er zelfs achter dat dit weleens het sterkste album kan zijn dat je in 26 jaar tijd gehoord hebt van de vier helden. Geschreven en opgenomen tijdens de pandemie. Is die toch nog ergens goed voor. Sterker: As The Love Continues kan weleens, zo rond Kerstmis, worden verkozen tot beste album dat dit jaar is verschenen. Neem zo’n fenomenaal opgebouwde laatste  song als It’s What I Want To Do, Mum ook. Om te janken bijna; zó goed! En daar zal je ze hebben, de tranen… Pieter Visscher  

Night Beats – Revolution

Het Texaanse Night Beats bestaat al even, tien jaar en vier albums om precies te zijn. Loon naar werken heeft de band nog niet echt gehad. De vraag is of Revolution daar verandering in zal brengen.

Waarschijnlijk niet. Dat laat echter onverlet dat als het gaat om authentieke Amerikaanse garagerock er weinig bands zijn die zo betrouwbaar en bevredigend zijn als de club van Danny Lee Blackwell. De derde single van het binnenkort te verschijnen vijfde album van Night Beats biedt een weelde aan fuzzy gitaren en het soort trage boogie ritme dat terug gaat naar de tijd van de godfather van de Texaanse psych-rock, Roky Erikson. Door een lichte trilling heeft Danny Lee’s stem wel iets weg van die van Marc T-Rex- Bolan.

Een belangrijk verschil met ouder werk van Night Beats is dat Revolution niet klinkt alsof het in een wastrommel is opgenomen, maar in een goed geoutilleerde studio. Dat zou een positieve invloed kunnen hebben op het bereik van de single.

Outlaw R&B, het beloofde nieuwe album van Night Beats volgt begin juni.

 

Mandrake Handshake – Monolith

Het negenkoppige Mandrake Handshake vist in dezelfde vijver als Squid en Old Country New Road. Vaak wordt voor hen de term post punk uit de kast gehaald, maar misschien is studentenrock wel een betere benaming. Campus rock kan ook, genoemd naar de plek waar de meeste muzikanten hebben leren kennen.

Daarnaast zijn de verschillen tussen genoemde bands groter dan de overeenkomsten. En behalve van Gang Of Four en Talking Heads houden ze ook allemaal van Radiohead, de studentenrockband bij uitstek. Een andere overeenkomst is de lengte van hun songs. Zes minuten is niks, zeven minuten zo’n beetje het gemiddelde. Dat zijn eerder hippie dan (post) punk lengtes. 

Mandrake Handshake komt uit studentenstad, Oxford. De bandleden vonden elkander in een belangstelling voor, we citeren de bio; ‘krautrock, funk, Japanse animatie en Latijnse pastorale poëzie’. Het extract van hun mix hebben ze flowerkraut gedoopt. De bandnaam komt van een nummer van de psychedelische rockband The Brian Jones Town Massacre.  Chemische inspiratie lijkt dus ook een rol te spelen. Monolith is pas hun 4e single van

Mandrake Handshake komt dus nog maar net kijken, maar heeft nu al onze warme belangstelling.

Money & The Man – La Balada Del Hombre

La Balada Del Hombre begint met een klassieke flamenco lick. Op elektrische gitaar. Het zet de toon voor een opgewonden standje van een song van net anderhalve minuut. Tussen start en finish ontploft er een klein bommetje.

De Spaanse sfeer wordt goed volgehouden zonder dat er sprake is van een parodie. Dat wil niet zeggen dat de nieuwe single van Money & The Man niet vrolijk stemmend is. Hun lekker lompe polderrock doet je verlangen naar de lucht van bier, zweet en weed. Als dat al op plaat overkomt, kun je nagaan hoe Money & The Man er live wel niet in zal hakken!

Josephine Odhil – Fly On The Wall

Het is mogelijk dat je Josephine Odhil eerder hebt gehoord, als Odille of als frontvrouw van The Mysterons, het exotische zusje van Jungle By Night. Het is zo goed als onmogelijk dat je niet veel meer van haar gaat horen.

Haar debuut als Josehine Odhil is namelijk van een betoverende schoonheid. Iets dat ook al is opgevallen in diverse buitenlanden. Een Portugese site spreekt van ‘mystieke en charismatische stem. En een zorgvuldige een boeiende melodie’. Een Brits blog roemt de ‘tedere gitaar, de vluchtige synths die voor een ongelofelijke lichtheid zorgen’. En onze vrienden van 3v12 noemen Josephine in één adem met bands als Melody’s Echo Chamber en Beech House. We mogen dus wel stelen dat de release van Fly On The Wall niet onopgemerkt is gebleven.

illuminati hotties – MMMOOOAAAAAYAYA

Een nieuwe naam (voor ons dan) en wat voor een! illuminati hotties is een punkkwartet uit L.A. De dame en heren hebben al drie albums uitgebracht die niet niets hebben gedaan, maar ook weer niet zoveel dat ze onze kust hebben bereikt.

MMMOOOAAAAAYAYA lijkt een ander lot beschoren. Bij punk denk je al snel aan een beetje boze boys en girls die iets op hun lever hebben, maar de hotties zijn van de fun. Dat gold al voor oudere liedjes maar helemaal voor het aanstekelijke MMMOOOAAAAAYAYA. Nog even over de band en zijn naam. Het hotties (je schrijft de bandnaam in kleine letters) lijkt enigszins ironisch bedoeld, want als je de foto’s bekijkt zie je dat de bandleden het niet van hun uiterlijk moeten hebben. Niet dat ze lelijk zijn, verre van, maar hot is anders.

Het illuminati komt waarschijnlijk ook met een vette knipoog, want verwijst naar een van de oudere complottheorieen, dat een geheimgenootschap al sinds het einde van de 18e eeuw aan de onzichtbare touwtjes trekt. Een voorganger van QAnon dus.

Voor de muziekbeleving maakt dit allemaal dus niks uit. Als je niet vrolijk wordt van MMMOOOAAAAAYAYA moet je misschien eens bellen met een hulplijn.

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – april 2021

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.