Category: Recensies

Sports Team – Happy (God’s Own Country)

Happy (God’s Own Country), het eerste nieuwe nummer van Sports Team in het inmiddels al niet meer zo nieuwe jaar is een kort, bondig en stevig rockend nummer over de hoop op een normale -dus lockdown vrije- zomer. We hopen met ze mee.

Al heeft de band de afgelopen periode benut om songs voor een nieuw album te schrijven, zal het nog wel even duren voordat we de opvolger van Deep Down Happy in onze (virtuele) handen hebben. Eerst komt er nog een verzameling met B-kantjes en andere los spul dat ze tussen 2016 en nu hebben opgenomen, maar nog niet fatsoenlijk uitgebracht. Het plan is een vinyl-album dat alleen bij speciaalzaken te koop zal zijn. 

Eind dit jaar pikt de band de tour-draad weer op in de hoop dat ze volgend jaar weer op de festivalweides te zien zullen zijn.

Cheekface – We Need A Bigger Dumpster

Uit ervaring weten we dat niet iedereen geporteerd is van Cheekface. Bij het slacker trio uit L.A. gaat het namelijk vooral om de tekst. De muziek is ook prima, maar als je niet naar de woorden luistert mis je veel.

We Need A Bigger Dumpster gaat over verveling, paniekaanvallen, enge ziektes en Fritos. ‘Allemaal zaken die ons dagelijks bezighouden’. Vooral Fritos” (maïschips) licht zanger-tekstschrijver Greg Katz toe.

Onder het laagje absurdistische humor schuilt een serieuze song. ‘Everything Is Fine’ luidt het refrein, ‘Until It Isn’t’ hoor je hem erbij denken. Rockers zullen waarschijnlijk passen, maar de psychologen, cultuurfilosofen en letterkundigen onder u zullen smullen.

The Surfing Magazines – Sports Bar

In Engeland wordt The Surfing Magazines gezien als supergroep, want bestaande uit leden van (bij ons sterk ondergewaardeerde) Slow Club en The Wave Pictures. Hier is de eerste een beetje en de tweede nauwelijks bekend niet waardoor de voorsprong die ze thuis hebben vervalt.

Het is zelfs niet uit te sluiten dat de bijband de hoofdbands voorbij gaat streven qua populariteit in de lage landen. Het plezier waarmee de muzikanten Sports Bar hebben gemaakt spat er vanaf. Dat is ook het grootste verschil met de songs op het vier jaar geleden verschenen debuutalbum van The Surfing Magazines. Daarop hoorde je weliswaar dezelfde mix van garagerock met surf en sax, maar de songs waren niet half zo uitbundig en goed gemutst als Sports Bar. De lol zit ook in de tekst over werken in een sports bar en rijden in een sports car.

Het onlangs aangekondige nieuwe album van The Surfing Magazines gaat Badgers Of Wymeswold heten en volgt 30 juli.

Orla Gartland – Zombie!

Ierse indie-diva in spe, Orla Gartland volgt haar Pinguin hit, Pretending op met een song die in eerste instantie wat luchtig overkomt, maar zich ontpopt als oorwurm eerste klasse.

Zombie! gaat over het onderdrukken van emoties, of beter het niet in staat zijn je emoties te uiten. Dit onvermogen ontwaart Orla vooral bij het mannelijke geslacht. Waarschijnlijk is er wel een ex die zich aangesproken zou kunnen voelen.

Muzikaal is Zombie! een springerig nummer met een repetitief, meerstemmig refrein en een opgewonden eind met mooie uithalen van Oral en de gitarist. Subtiel verweven in dit al zit een riedeltje dat je naar je telefoon doet grijpen. Maar het zit dus in de plaat zit.

Orla’s eerste album wordt later dit jaar verwacht.

Chubby and The Gang – Lighting Don’t Strike Twice

2021 lijkt het jaar van de post punk te worden. Maar hoe is het eigenlijk met de ouderwetse recht toe recht aan punk gesteld? Ook daar gaat het goed mee. Dat laten Chubby and the Gang horen op nieuwe single Lightning Don’t Strike Twice.

De bende uit West Londen opereert in de beste Britse punktraditie; korte explosieve songs met geëngageerde teksten. Lighting Don’t Strike Twice gaat er over dat als je voor een dubbeltje geboren bent, je nooit een kwartje zult worden. Nergens niet en al helemaal niet in de Britse klassenmaatschappij.

Helemaal aan de punkregels houdt Chubby zich niet. Een intro van een halve minuut gespeeld op een bluesy slide gitaar is niet echt punk. Later in het nummer breekt de band de wet op het verbod op gitaarsolo’s. Erger nog met de solo komt ook een tempowisseling en dat is in punkkringen absoluut not done. Maar het past allemaal prima en klinkt als een klok. De band is zich bewust van de overtredingen en heeft speciaal voor de hard core punk fans een edit uitgebracht waaruit alle punk vreemde elementen zijn verwijderd. Die draaien wij dus niet.

 

 

Dinosaur Jr – Sweep It Into Space

Dinosaur Jr – Sweep It Into Space (Jajaguwar)

Ja, probeer maar eens niet van Dinosaur Jr. te houden. Dat is nog geen sinecure. Eenmaal eraan verslingerd geraakt, wat voor ondergetekende geldt, en je bent een leven lang verslaafd. Zelfs aan de uit miljoenen herkenbare, lijzige stem van  J Mascis. Met of zonder een van die knotsgekke brillen op z’n hoofd.

Sweep It Into Space is de twaalfde langspeler van Dinosaur Jr en zonder twijfel een van de sterkste platen die de band heeft afgeleverd. Dat heeft niet in de laatste plaats te maken met de aanwezigheid van zo’n andere slacker (geuzennaam) Kurt Vile, die op zes nummers vocaal aanwezig is en op drie gitaar speelt, naast Mascis. Die zijn oude maatje Lou Barlow, de bassist, toch alweer zestien jaar naast zich heeft, nadat die zich met die andere steengoeie band Sebadoh onderhield.

De aanwezigheid van Vile betekent ook dat hij een deel van de productie op zich heeft genomen, samen met Mascis, waardoor we al met al kunnen spreken van een soort superformatie, want je moet het gevoel voor lichte overdrijving nooit laten verslonzen. Maar kom op, pak een song als I Met The Stones. Een kleine vier minuten Dinosaur Jr in een ongekende rock-‘n-rollvorm, met een Vile die strooit met gruizige riffs alsof zijn leven ervan afhangt, terwijl Mascis daar niet voor onderdoet en met zijn immer larmoyante stemgeluid ook nog eens de hoofdrol wil opeisen.

Sweep It Into Space is een lekker stevig album geworden en zo horen we Mascis en zijn mannen ook het liefst. Terwijl het wat ingetogener, emotioneel geladen Garden, met een refrein waarbij je het nauwelijks drooghoudt, het prijsnummer is. Poeh, wat een schoonheid. Zonder Vile op gitaar, noch zang, terwijl hij vocaal sowieso nooit vooraan staat op SIIS. Niettemin is Vile welzeker meer dan slechts een additionele factor op Sweep It Into Space, dat twaalf songs lang geen zwakke momenten kent en dat erom schreeuwt live ten gehore gebracht te worden. In 2007 stond Dinosaur Jr voor het laatst op Lowlands. Het wordt wel weer eens tijd. Pieter Visscher   

 

Don Melody Club – Psychonauten

Een opvallend plaatje van eigen bodem. Psychonauten van Don Melody Club klinkt als een verloren gewaande track van Gary Numan, OMD, Human League of iets in die richting.  Zo retro als Jacco dus, maar zeer sfeer, stijl en smaakvol gedaan. Bijzonder ook is dat Don zijn droevige dansplaatje in het Hollands zingt. Wie weet wat een psychonaut is weet ook waar het nummer over gaat.

Don Melody Club is een soloproject van Don Madjid. We kennen hem als lid van The Mauskovitz Dance Band. Als bronnen van inspiratie noemt Don drie namen, Ramses Shaffy, Doe Maar en Ronald Langestraat. Waarschijnlijk behoeft alleen die laatste enige toelichting. Langestraat is een jazzmuzikant c.q. thuisopname en synthesizer pionier die in 1984 in eigen beheer een inmiddels klassiek verklaard ‘space jazz’ album uitbracht. Searching is de titel.

Psychonauten staat niet alleen. Dom heeft nog acht andere nummers die allemaal op zijn debuutalbum Pure Donzin staan. Donzin is vanaf nu ongeveer te koop op cd en vinyl en overal te streamen.

Tirzah – Send Me

Het eerste dat opvalt aan Send Me van Tirza is de zang. Niet vanwege een aparte stem of zo, maar door de manier waarop die is gemixt. Als of ze naast je zit zo dichtbij klinkt ze.

Send Me is een hypnotiserende ballad waarin feitelijk niet heel veel gebeurd, maar die van begin tot eind blijft boeien. Je hoort een hihat en een basdrum, een bescheiden bas en wat getokkel op gitaar. Tirzah herhaalt hier en daar wat strofes, maar van een refrein is niet echt sprake. Alle aandacht wordt opgeslokt door Die Stem. Tot aan het eind plotseling een snoeiharde, vervormde gitaar invalt en de betovering verbreekt.

Tirzah Mastin komt uit de Engelse grime scene. Grime is de inheemse Britse rap variant. Iets heel anders dus. Maar als je het eenmaal weet herken je wel iets van dance-roots in de productie. Send Me is Tirzah’s eerste nieuwe nummer sinds haar drie jaar geleden verschenen debuutalbum. Daarop staan ook meerdere buitengewoon goede songs, maar geen zo indringend als Send Me. We hadden nu dus graag een releasedatum bekend gemaakt voor de opvolger van het Devotion album. Maar daarover is nog niets bekend.

Frampton: ‘Mijn gitaar is ook een stem’

Frampton Forgets The Words is het nieuwe studioalbum van The Peter Frampton Band. Het album bevat, dat maakt het allemaal bijzonderder, instrumentale eerbetonen aan enkele van Framptons favoriete nummers en is het vervolg op zijn Grammy Award-winnende instrumentale album uit 2007, Fingerprints. – dat bevatte hoofdzakelijk eigen nummers. 

Frampton Forgets The Words werd gecoproduceerd door Frampton en Chuck Ainlay en werd opgenomen/gemixt in Framptons eigen Studio Phenix in Nashville. Met zijn beruchte Les Paul Phenix uit 1954 – die in 1980 verloren ging bij een vliegtuigcrash en meer dan 30 jaar later herstelde – brengt Frampton virtuoos gitaarspel op liedjes van David Bowie, George Harrison, Stevie Wonder, Lenny Kravitz en meer.

Frampton merkt op: “Dit album is een verzameling van tien van mijn favoriete muziekstukken. Mijn gitaar is ook een stem en ik heb er altijd van genoten om mijn favoriete zanglijnen te spelen die we allemaal kennen en waar we van houden. Deze nummers zijn mijn geweldige band en ik breng een eerbetoon aan de oorspronkelijke makers van deze prachtige muziek.”

Peter Frampton is een van de meest gevierde gitaristen in de rockgeschiedenis. Op 18-jarige leeftijd was hij medeoprichter van een van de eerste supergroepen, Humble Pie. Toen hij 22 was, toerde hij onophoudelijk en maakte hij gebruik van de talkbox die zijn kenmerkende gitaareffect zou worden. Hij werkte samen met legendarische artiesten als George Harrison, David Bowie, Jerry Lee Lewis en Ringo Starr, en vele anderen, en toerde met onder meer Stevie Nicks, Greg Allman, Lynyrd Skynyrd, Cheap Trick en de Steve Miller Band. In 2014 werd hij opgenomen in de Musicians Hall of Fame.

Zijn album All Blues uit 2019 stond vijftien weken op nummer 1 in de Billboard Blues Chart, en zijn autobiografie Do You Feel Like I Do?: A Memoir, die afgelopen oktober werd uitgebracht via Hachette Books, debuteerde op de lijst van The New York Times Bestsellers.

A.M. Sam – Chuckleberry Drive

De eerste release van Ochtendmens Sam in 2021 is weer zo’n ongrijpbaar lekker weer plaatje waar hij het patent op lijkt te hebben.

Met zijn stops en starts, zijn Disney koortjes en dopey geluidseffecten klinkt Chuckleberry Drive  als The Monkees onder invloed. Sam breidt het geheel aan elkaar met zijn relaxte stem en zongedroogde gitaarspel. Het is een beetje plotseling wakker worden als na tweeënhalve minuut de muziek plotseling stopt, maar gelukkig hebben we een repeat-knop.