Category: Recensies

DARKSIDE – The Limit

DARKSIDE heeft alles behalve haast. Vier maanden zit er tussen Liberty Bell en The Limit. In deze  Tik Tok tijd is dat een eeuwigheid. Over de opvolger van het uit 2013 stammende debuutalbum heeft het duo zo lang gedaan dat de fans de hoop op een tweede album al hadden opgegeven.

Maar dat schijnt er dus echt aan te komen. In juni volgens de laatste berichten. Een mogelijke verklaring voor het trage werktempo is dat Nicolas Jaar en zijn compagnon Dave Harrington DARKSIDE er even bij doen. Ze hebben allebei ook nog andere verantwoordelijkheden. Gelukkig wordt het wachten elke keer weer beloond met een sterk stuk muziek. De opvolger van oud IJsbreker, Liberty Bell heet dus The Limit en is een trip hop achtige sfeertrack die eerst een beetje leeg lijkt, maar bij nadere beschouwing vol sonische verassingen blijkt te zitten: borrelde bassen, struikelende drums, dubby zang etc.

Het nieuwe album van DARKSIDE heet Spirals en laat dus nog even op zich wachten. Maar zoals eerst Liberty Bell en nu The Limit duidelijk maken dan heb je ook wat.

Pond – Pink Lunettes

De nieuwe single van Pond heeft wel een paar draaibeurten nodig voordat alles op zijn plaats valt. We kennen de aftakking van Tame Impala als energieke, maar meestal relaxte psych rockband, niet vies van een experimentje of twee, maar meestal met beide voeten op de grond.

Nieuwe single Pink Lunettes (roze bril) is van een heel andere orde. De paddo’s lijken vervangen door peppillen en het zacht meewiegen is een hectisch dansen geworden. De beat komt uit een elektronische doosje en waar eens de gitaren ronddwaalden regeren nu de keyboards en computers. Pas tegen het eind van het vijf minuten durende epos gaat het tempo omlaag en herkennen we iets van Pond’s oude space-rock. Verandering van spijs doet eten, luidt het gezegde. Pink Lunettes is smullen.

Jakob Bro – Uma Elmo

Jakob Bro – Uma Elmo (ECM Records)

De Deense gitarist Jakob Bro is een van de grote namen aan het jazzfirmament in zijn land en met zijn huidige trio, dat wordt gecompleteerd door de Spaanse drummer/percussionist Jorge Rossy en de Noorse trompettist Arve Henriksen is een geluid ontstaan dat we zo graag horen binnen het genre: avontuurlijk, spannend en enerverend. Want dat kan jazz zijn. Zeker vandaag de dag.

Producer en tevens de grote baas van label ECM Records nam de drie bij de hand in een studio in het Zwitserse Lugano, waar de nummers van Bro in volle glorie konden ontluiken. Jazz om zielsgelukkig van te worden.

Hoewel de klasse van de gitaar van Bro ervan afdruipt, in alles proef je de ultieme beheersing, is het met name Arve Henriksen die met zijn trompet meestentijds de hoofdrol pakt. De rol van geluidsingenieur Stefano Amerio hierbinnen valt niet te onderschatten. Hij heeft de puntjes op de i gezet.

Neem een song als Beautiful Day. Als Bro haast naar de achtergrond wordt gedrongen door Rossy, die zijn drums streelt als geen ander; er welhaast de liefde mee bedrijft. Henriksen laat zijn trompet naarmate de song vordert steeds meer excelleren, zonder de regie over zijn instrument te verliezen. De klasse druipt ervan af. Dit gaat verder dan betovering en dat niveau wordt negen nummers vastgehouden.

Uma Elmo is een album vol subtiele melodieën. Waar de climax – dat klinkt wat gek misschien – er eigenlijk continu is. Bro schreef de plaat in zijn huis. Werkte het daar uit, nam zijn composities mee naar de studio en in Zwitserland is alles bij elkaar gekomen. Klaterende schoonheid. Balsem voor de ziel. Pure poëzie. Zonder woorden. Pieter Visscher

Liefhebbers van Jakob Bro luisteren natuurlijk naar Pinguin Pluche en Pinguin Groove.

 

 

TESSEL – Cinema feat. Amber Arcades

Het Utrechtse TESSEL heeft voor nieuwe single, Cinema de eveneens uit de domstad komende Amber Arcades weten te charteren. Van wie we veel te lang niks hebben gehoord, maar dit terzijde.

De vereende krachten hebben een fijne zomerse single opgeleverd, waarin naast de stemmen van Levi en Annelotte ook een heerlijk dronken surf gitaar figureert. Terwijl we Amber Arcades al een tijd volgen is TESSEL een redelijk nieuwe naam in Pinguinlandia. De bandnaam is in een opwelling gekozen gewoon omdat het lekker klinkt. Bijkomend voordeel is dat TESSEL in vrijwel elke taal het zelfde wordt uitgesproken. Er is geen dus connectie met het waddeneiland. Wel is er een band met de zee, TESSEL afficheert zichzelf als indie-surfband. Na een trio in eigen beheer uitgebrachte singles staat de band sinds begin dit jaar onder contract bij medium label. P.I.A.S. Daar heeft men dus alle vertrouwen in het viertal. Cinema laat horen waarom.

Poté – Young Lies feat. Damon Albarn

Gorillaz voorman en Blur baas Damon Albarn is fan van Poté, een jonge electro artiest uit Londen. En wat doe je dan als rock royalty? Dan maak je gebruik van je macht en duik je met je protegé de studio in om samen een track te maken die goed valt bij je fans en die van Poté.

Erg moeilijk was dat niet Poté maakt vrolijke, toegankelijk EDM die iets van zijn tropische achtergrond uitstraalt. Hij komt uit de Caribische eilandstaat Saint Lucia, een voormalige Britse kolonie. Daar werd hij 22 jaar geleden geboren als Sylvern Mathurin. Toen hij 12 was emigreerde hij met zijn ouders naar Londen. Niet veel later begon hij met muziek maken, eigen producties en later ook veel remixen. O.a. voor Gorillaz. Zo is hij met Damon Albarn in contact gekomen. Poté is ook te horen op Albarn‘s Africa Express project.

Sinds 2014 brengt Poté‘s met grote regelmaat muziek uit. De stand is nu dik dertig singles en een handvol EP’s. Sinds 2019 woont hij in Parijs. Daar is zijn label gevestigd, het door dansmeesters Bonobo gerunde Outlier, dat zijn eerste ‘echte’ album, A Tenuous Tale Of Her zal uitbrengen. Young Lies is geselecteerd als voorproefje en smaakt inderdaad naar meer.

Robert Finley – Country Boy

Met het draaien van Robert Finley‘s Country Boy wijken we enigszins af van het indie-pad. Robert Finley is namelijk een bluesartiest en zo authentiek als je ze maar kunt vinden in de 21ste eeuw.

Dat we hem op het spoor zijn gekomen hebben we te danken aan Dan Auerbach die zich in zijn post Black Keys loopbaan ontpopt als conservator van het Amerikaanse muzikale erfgoed. Auerbach ontfermt zich steeds vaker over blues en county ofwel roots artiesten, en hoe aardser hoe beter.

Robert Finley heeft zijn hele leven gezongen en gitaar gespeeld, maar zijn beroep heeft hij er nooit van kunnen maken. Tot hij in 2015 blind werd verklaard was hij werkzaam als timmerman. Een jaar later zag iemand hem op een straathoek spelen. Dat leidde tot een uitnodiging voor een ‘echt’ optreden en een jaar later tot de release van zijn debuutalbum, Age Don’t Mean A Thing. Hij liep toen al dik in de 60. Nationale bekendheid kreeg hij toen hij in 2017 deelnam aan ‘America’s Got Talent’. Zijn carrière kwam echter pas echt op gang toen Dan Auerbach zich aandiende als producer. Het bleek een gouden combinatie.

Binnenkort verschijnt het tweede album dat dit duo samen maakte, een verzameling autobiografische songs met de titel ‘Son Of A Sharecropper”. (Een sharecropper was vaak een voormalige slaaf die een stuk(je) land van zijn voormalige eigenaar bewerkte. Als betaling moest hij een deel van zijn oogst afstaan). De titel geeft aan hoe kort de lijn nog is van Findley naar de tijd van de slavernij.

Robert Finley is echter veel meer dan een relikwie uit het verleden. Zijn stijl is een mix van blues, soul en funk. Wat hem uniek maakt is zijn manier van zingen. Met het grootste gemaak schakelt hij van een hoog naar laag, van falset naar bariton. En dan speelt hij ook nog eens zo (slide) gitaar dat de vonken er vanaf vliegen.

Je kunt allerlei scenario’s bedenken waarin Robert Finley onbekend zou zijn gebleven. Maar het lot was hem (en ons) eindelijk eens gunstig gezind.

 

 

Mdou Moctar – Afrique Victime

Mdou Moctar komt uit dezelfde muzikale oase als Tinariwen en Bombino. Hij is lid van het Toeareg volk en heeft als uitvalsbasis de stad Agadez in Niger. Tot voor kort dreef hij een handel in sim cards en mobiele telefoons in West Afrika. Daarnaast was hij een graag geziene muzikale gast op bruiloften en partijen in de regio. De laatste paar jaar werkt hij aan een carrière in de muziek.

Net als Jimi Hendrix is Mdou linkshandig. Zijn wapen van keuze is de Fender Stratocaster. Zijn eerste opnamen maakt hij al in 2008. Zijn eerste album met band verschijnt in 2019 en levert hem een goede internationale pers op. Zijn nieuwe album, Afrique Victime wordt uitgebracht door de Amerikaanse indie, Matador Records. Dat maakt Mdou labelmate van o.a. Haelos, Sleaford Mods en Thurston Moore.

Het op single verschenen Afrique Victim gaat over de gruwelijke slachtpartij die de Fransen eind 19e eeuw aanrichtten eind 19e onder de bevolking van Niger. Het feit dat daar nu nog over wordt gezongen, geeft aan hoe erg het was. Helaas is het tegenwoordig weer (of nog steeds) onrustig in het Sahel gebied. Dat maakt de tekst weer enigszins actueel.

Courtney Barnett – Don’t Do It feat Vagabon

Sharon van Etten kwam op het lumineuze idee om voor de jubileum editie van haar Epic album uit 2010 een aantal bevriende en/of door haar bewonderde acts te vragen een nummer van dat album te coveren. O.a IDLES, Shamir en Big Red Machine met Justin Vernon gaven al gehoor aan haar verzoek. Nu voegt ook Courtney Barnett zich in dit rijtje.

Courtney’s cover van Don’t Do It is zo geslaagd dat we hem graag aan onze playlist toevoegen.  Het origineel van Sharon van Etten is een traag galmende ballad die eindigt in een soort van gotische climax. Courtney heeft er met hulp van de Kameroens-Amerikaanse gitariste Vagabon een smeulende rocktrack van gemaakt, gezongen in haar bekende laconieke stijl.

Naast genoemde namen komen er ook nog coverversie van de songs van Epic door Fiona Apple, Aaron Dressner en Lucinda Williams. Ze komen allemaal op plaat twee van de in juni te verschijnen dubbelelpee, Sharon van Etten’s ‘Epic Reimagined’.

Dry Cleaning – New Long Leg

Dry Cleaning – New Long Leg (4AD/Beggars)

Dry Cleaning bestaat uit Nick Buxton (drums, synths), Tom Dowse (gitaar, piano, keyboards, percussie), Lewis Maynard (bas) en Florence Shaw (zang en melodica) en heeft met debuutalbum New Long Leg een plaat uitgebracht die vrij verslavend kan zijn. Kijk daar dus een beetje mee uit.

De plaat werd vorige zomer reeds opgenomen in de Rockfield Studios op het platteland van Wales en is nu pas uitgebracht. De band had misschien in eerste instantie het idee dat die coronapandemie wel even over zou waaien. Dat is onduidelijk en we zitten er nog altijd middenin. Het adagium Beter laat dan nooit, dat op een tegeltje bij mijn ouders op het toilet hangt, doet opgeld.

Onder leiding van producer John Parish, die vooral bekend is met zijn werk voor PJ Harvey en ook Aldous Harding met raad en daad bijstond, werd New Long Leg opgenomen.  Een album waarop de hoofdrol zonder meer wordt gepakt door Florence Shaw, die vocaal het midden houdt tussen Anne Clark en Kim Gordon. Beiden even briljant, terwijl het muzikaal duidelijk wat meer richting Sonic Youth trekt. Zeker wanneer Gordon zingt.

De aantrekkelijke afstandelijkheid waarmee Shaw zingt, dat wat ijzige stemgeluid, bepaalt de sound van de Londense band. Die opereert in de postpunkhoek, waar de laatste jaren zo ongelooflijk veel sterke platen vandaan komen. Ook nu dus weer. Waar het vaak gaat om bands met een mannenstem, grijpt nu weer eens een vrouw de hoofdrol en dan gaat mijn feministische hartje sowieso al stukken harder kloppen.

Op New Long Leg staan tien songs en daar zit geen hit tussen. Het is ook niet nodig om slechts van een geweldige plaat te spreken wanneer er één of meerdere hits op staan. Dry Cleaning heeft het allemaal niet nodig. Want hoor Shaw eens fuck up praatzingen in het titelnummer. Je wordt spoorslags verliefd. Ook op al die subversieve songstructuren die de luisteraar tien songs meenemen op een dus haast verslavende trip. Dat er tekstueel vaak geen touw aan vast te knopen is, maakt het allemaal nog wat intrigerender. Had ik nu al gewaarschuwd? Pieter Visscher

Working Men’s Club – X

Working Men’s Club kwam een tijd je terug met een elektronische remix annex herbewerking van hun debuutalbum. Dat voedde de verwachting dat de band de gitaren helemaal had afgezworen. Integendeel blijkt nu, want op X, de nieuwe single van de arbeidersvereniging zijn het de snaren en niet de toetsen die domineren. Een nieuw sound dus. Maar niet helemaal.

Voorzitter en erelid van de club, Sydney Minsky Sargent haalt zijn ideeën en inspiratie nog steeds voor een belangrijk deel uit de jaren tachtig van de vorige eeuw. In geval van X betekent dat een industrieel aandoende track met ijzige keyboards, fel gitaarwerk en een stevige beat. Meer oude new wave dan post-punk, maar dus niet minder retro dan vorige exercities.