Category: Recensies

The Weather Station – Parking Lot

Het regent momenteel sterren in het leven van The Weather Station. Er is dit jaar nog geen album uitgekomen dat zo unaniem lovend is ontvangen als ‘Ignorence’, het vijfde album van The Weather Station a.k.a. Tamara Lindeman uit Toronto, Canada. Men prijst haar stem, haar songs, de arrangementen, maar vooral haar teksten. ‘Ignorence’ is een ‘break-up’ album. Het knappe en bijzondere is dat de gefnuikte liefde die Tamara bezingt een half verborgen metafoor is voor de verwoestende manier waarop wij met onze planeet omgaan. Zoals het tussen haar en haar ex noot meer goed lijkt te komen zo dreigt het ook met ons en onze aarde te gaan.

Als Tamara er geen doekjes om had gewonden en zich de mantel van een onheilsprofeet had aangemeten, had waarschijnlijk niemand naar haar geluisterd. Nu ze haar waarschuwing heeft verpakt in intrigerende luisterliedjes in een folky soms jazzy stijl die aan die van landgenote Joni Mitchell doen denken, heeft ze plots een mondiaal publiek dat hopelijk haar boodschap ter harte neemt en verder verspreidt.

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – februari 2021

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

 

Major Murphy – In The Meantime

Nieuwe Major Murphy single In The Meantime is een schoolvoorbeeld van een groeidiamant. Grote kans dat het nummer je nauwelijks zal opvallen als je het voor het eerst hoort langs komen, maar bij de tweede, derde en zeker de vierde keer zal je gegarandeerd even de oren spitsen en checken wie of wat je hoort, ‘want dit is toch wel erg goed’.

Dat dit is een onderkoelde rocktrack met een half verstopte klasse-riff, synchrone leadzang en een onontkoombare drive. Er zit geen enkel rustpunt in In The Meantime, toch zou je het nummer eerder als ‘laid back’ dan opgefokt willen omschrijven.

Major Murphy komt uit Grand Rapids, een stad in de Amerikaanse staat Michigan waar ooit zoveel Nederlanders naar toe zijn geëmigreerd dat ons koninklijke echtpaar er een paar jaar geleden speciaal op bezoek is geweest. In de voornaam van bandbaas Jacob Bullard klinken de Hollandse roots van zijn voorouders nog door. Wie de Murphy uit de bandnaam is konden we niet zo 123 vinden. Misschien dat we daar meer over komen te weten als Major Murphy wat bekender is geworden. We schatten zo rond de zomer.

The Avalanches – Gold Sky (feat. Kurt Vile)

Het Australische dj-duo The Avalanches heeft in in hun ruim twintig jarige bestaan maar drie albums uitgegeven. Dat komt niet door gebrek aan inspiratie, maar door hun superstrenge kwaliteitscontrole. In geval van twijfel niet uitbrengen lijkt het devies.

Wat door de beugel kan, is dan ook altijd heel erg goed. Niet altijd ons kopje thee, maar op de kwaliteit valt helemaal niks af te dingen. Op het recentelijk verschenen 3e album van Robbie Chater en Tony Di Blasi staat een track die een beetje buiten hun gebruikelijke dance en hip hop boot valt, want niet echt dansbaar. Ook de gastartiest op Gold Sky, Kurt Vile is niet iemand die je verwacht op een dj album. Toch werkt de combi van gesamplede beats en indie-zanger hier uitstekend. Zingen doet Kurt overigens niet echt, hij declameert zijn trippy tekst tegen een achtergrond van bubbelende geluiden en zachte, woordeloze soulzang. Het gaat om de sfeer en dat heeft Gold Sky in overvloed.

Rose City Band – Lonely Places

Je kunt het je nu niet meer voorstellen, maar er was een tijd dat The Eagles en countryrock net zo hip waren als Nirvana en grunge in de jaren 90 en The War On Drugs en indierock nu.

Countryrock is langzaam op gegaan in de eenheidsworst die sinds jaar en dag in Nashville wordt gedraaid. De laatste tijd echter lijkt er sprake van een opleving. Jason Isbell verricht goed werk, de onvermoeibare Drive By Truckers trekken weer bekijks en ook James White’s ontdekking Silver Synthetic laat de gitaren weer twangen. Ook de muziek van ‘nieuwkomer’ Rose City Band roept beelden op van wijde vlaktes, verre heuvels en afgelegen ranches.

Als je nieuwe single, Lonely Places hoort, zou je zweren dat het ‘t werk is van een stel muzikanten dat is opgegroeid in staten als Texas, Wyoming of Montana en niet van een oude hippie uit San Francisco. Rose City Band is het speeltje van Ripley Johnson, die we kennen als mannelijke helft van Moon Duo en aanvoerder van Wooden Shjips, twee acts waar de hallucinogenen van afdruipen.

Johnson’s verandering van stijl is misschien verrassend maar niet uniek. Hij volgt het voorbeeld van Gram Parsons die The Byrds verliet om The Flying Burrito Brothers te beginnen, om nog maar te zwijgen van The Grateful Dead die zich omturnde van oerhippie orkest tot psychedelische countryband. Waarschijnlijk is Lonely Places een voorbode van een nieuw album van Rose City Band, dat zal dan de derde worden.

POLICE CAR COLLECTIVE – MINE

MINE, single twee van POLICE CAR COLLECTIVE is een stuk directer dan de mini-rock opera waarmee ze debuteerden. Maar niet veel minder ambitieus. Dat de bandnaam in all caps wordt geschreven geeft al aan dat bescheidenheid geen eigenschap is waaronder het duo uit Liverpool gebukt gaat.

MINE maakt zich geliefd middels een baslijn uit het receptenboek van Peter Hook van Joy Division/New Order. Het betere jatwerk dus. Maar ook dat mag de pret niet drukken. Wat Tyler Plazio en Simon Quigley zelf inbrengen zijn goede smaak, kennis van zaken en schijt aan de buren.

Getuige het feit dat ze hun stijl ‘fuck you music’ noemen hebben de boys ook zelfinzicht en gevoel voor humor. Allemaal prima eigenschappen om het ver te schoppen.

Sivert Høyem – Roses Of Neurosis

Sivert Høyem – Roses Of Neurosis (Hektor Grammofon/It’s All Happening)

Het heeft vijf jaar moeten duren voordat Sivert Høyem muzikaal weer iets van zich liet horen. Een ongebruikelijk lange tijdspanne voor de man die tussendoor (2017) nog wel met het geweldige album Live at Acropolis – Herod Atticus Odeon, Athens op de proppen kwam. Een plaat waarop veel werk voorbijkomt van Lioness, zijn laatste studioalbum dus, uit 2016.

Dat jaar interviewde ik Høyem in Amsterdam en hij liet weten dat de jaren ’80, waarin hij opgroeide, duidelijk zijn sporen hadden nagelaten op Lioness. The Smiths, Roxy Music, Depeche Mode en R.E.M. galmen na op het album. Terwijl PJ Harvey, Bob Dylan en Joni Mitchell ook hun duit in het zakje hebben gedaan.

Voor zijn nieuwste plaat, Roses Of Neurosis, een kleine twintig minuten durende ep gevuld met een vijftal tracks, zijn het met name The Blue Nile, Eurythmics en Kate Bush die Høyem inspireerden. En toch, ook weer, Roxy Music. Høyem ‘martelde’ naar eigen zeggen jarenlang zijn band met geluid van Bryan Ferry en consorten.

Maar Roses Of Neurosis is ook schatplichtig aan de sound van Høyems grote held Leonard Cohen, hoewel je wat beter moet luisteren. De gedragen ballade Archduke komt muzikaal het sterkst in de buurt, al blijven de fluisterzang van Cohen en de meesterlijke bariton van Høyem te allen tijde ver van elkaar verwijderd.

Roses Of Neurosis, opgenomen in zijn geliefde Oslo, kent geen zwakke momenten, en heeft met de werkelijk fenomenale schoonheid van Devotional een van de mooiste liedjes in petto die Høyem ooit op plaat heeft gezet, solo of met Madrugada. Niet in de laatste plaats door de aanwezigheid van een trompet, die zich alsmaar indringender manifesteert. Pieter Visscher

 

Frances Of Delirium – Let It All Go

Frances Of Delirium begon haar bestaan als slaapkamerproject van de 19 jarige Jana Bahrich. Omdat haar grungy songs een stevige ritmesectie behoeven heeft ze een drummer en bassist geronseld. De standplaats van het trio is momenteel Luxembourg. Daar landde de oorspronkelijk uit Vancouver, Canada afkomstige zangeres-songschrijver na eerdere langdurige verblijven in België en Zwitserland. Haar ouders zitten in het internationale onderwijs, vandaar de omzwervingen.

Waarschijnlijk zal het Groot Hertogdom snel te klein blijken voor Frances Of Delirium. Al komt Jana relatief gezien nog maar net kijken, ze heeft wel iets te vertellen en ook een duidelijke dwang om gehoord te worden.

Let It All Go is een getoonzette woedeuitbarsting met een half gezongen, half gesproken mijmering over een liefde die dat niet bleek te zijn. Jana’s toorn is bijna tastbaar. Haar begeleiders moeten alles uit de kast trekken om hun aanvoerdster bij te houden. Maar het lukt en als na ruim 4 minuten de storm weer gaat liggen is iedereen moe, maar voldaan.

Remember Sports – Pinky Ring

Remember Sports is een 50/50 m/v band uit het studenten stadje Gambier in Ohio. Tenminste daar liepen Carmen, Jack, Catherine en Connor elkaar tegen het lijf een jaar of zes geleden.

De respons op het drietal albums dat ze tot nu toe hebben uitgebracht was van dien aard dat ze hun band hebben opgewaardeerd van hobbyproject tot ‘het zou weleens iets kunnen worden’. Om het lot een handje te helpen zijn ze naar het centraler gelegen Philadelphia verkast. 

Remember Sports maakt powerpop, enthousiasmerende kop-staart liedjes met kittig gitaar werk en pittige dameszang. Pinky Ring is mogelijk hun sterkste song/performance /productie tot nu toe. Dat belooft dus wat voor het nieuwe album dat op 23 maart uitkomt en Like A Stone gaat heten.

Teddy’s Hit – Suffer

Suffer is weer zo’n geslaagde tegendraadse rocksong van Teddy’s Hit. Het Amsterdams trio bracht begin dit jaar hun debuutalbum uit en vulde daarmee een groot deel van het gat dat is achtergebleven na het verscheiden van Indian Askin. Net als die band heeft Teddy’s Hit een werkzame balans gevonden tussen radiovriendelijke rock en prikkelende clubmuziek.  

Suffer is stoer en subtiel tegelijk, de zang is punky, het gitaarwerk is afwisselend lyrisch en rockend. Het zou niet verbazen als de band goed bekend is met het werk van Tom Verlaine’s Television. Het beste nieuws is dat er op het albumdebuut van Teddy’s Hit nog veel meer van dit soort slijtvaste gitaarjuweeltjes staan.