Category: Recensies

Shame – Drunk Tank Pink

Shame – Drunk Tank Pink (Dead Oceans/Konkurrent)

De stap van Charlie Sheen naar Charlie Steen is eigenlijk net zo groot als die ene letter verschil doet vermoeden. Want Charlie kennen we als de acteur die net zo dol is op zijn vak als op de alcohol. In Engeland kom je bij alcoholmisbruik, wanneer je strontlam op je fiets tegen het tuinhekje van de buren bent gereden en er toevallig politie in de buurt is, in de drunk tank pink terecht. Om je roes uit te slapen. U ziet: het is een kleine wereld.

Charlie Steen is de zanger van Shame, dat zo’n drie jaar terug debuteerde met het goed ontvangen Songs Of Praise. Een plaat gevuld met vlotte postpunk. Lekker ontwrichtend, zoals we het zo graag horen in deze muziekhoek. Drunk Tank Pink is dan de lastige tweede, maar dat heb je geen moment in de gaten. Het album haalt zelfs een hoger niveau.

Er werd een andere producer aangetrokken; Dan Foat en Nathan Boddy werden ingeruild voor James Ford, bekend van zijn werk voor onder meer Arctic Monkeys, Foals, Florence and the Machine, Depeche Mode, Haim en Gorillaz. Je krijgt het idee dat Ford een schot in de roos is geweest. Hoewel je het zonder goede liedjes niet redt natuurlijk.

Drunk Tank Pink is diverser. Steen zingt zelfverzekerder, terwijl hij zich op het vorige album nog “My voice ain’t the best you heard“, liet ontvallen. Stukje zelfspot, dat de flair en bluf van de band best wel typeert. Ze zijn nog altijd hartstikke jong, terwijl met Drunk Tank Pink het tweede zeer volwassen album is afgeleverd. Dreigend gitaarwerk, meezingbare refreinen, onverwachte wendingen en wat woede her en der, terwijl er met Human, For A Minute ook even gas wordt teruggenomen. Om met het knallende, nog geen twee minuten durende Great Dog het pedaal meteen weer meedogenloos in te trappen:

“Another young girl and another young guy
Another blue shirt and another red tie
A good writer writes, a great writer steals
A good dog sits but a great dog heels

I take another walk with you.”

Zit je er even doorheen tijdens de quarantaine, zuigt de lockdown je mentaal leeg, ging je na 21 uur nog altijd even zwemmen, maar haalt de avondklok je nu uit dat ritme? Zet Drunk Tank Pink op! Volumeknop lekker een flinke slag naar rechts en je zit vrij snel een stuk beter in je vel (dat rijmt). Op naar de derde golf! Pieter Visscher

Everyone You Know – When The Sun Comes Up

Everyone You Know is een nieuw Brits duo bestaande uit de broers Rhys Kirby Cox en Harvey Kirby. De broeders zijn van het type dat in de UK lads wordt genoemd, beetje blufgozertjes dus, maar in hun geval absoluut niet gespeend van talent.

De boys brengen singles uit bij de vleet. When The Sun Comes Up is hun 27e! De 28e is inmiddels ook al een feit. Everyone You Know maakt indie van het dansbare soort, songs die teruggrijpen op de vroege jaren negentig toen xtc ook in rockkringen populair werd. Harvey bedenkt de beats en Rhys verzorgt de vocalen. Heel veel variatie zit er niet in hun tracks. Dat hoeft ook niet zolang de formule maar werkt. En dat doet hij op het introverte, maar aanstekelijke  When The Sun Comes Up!  Er wordt gerockt, gerapt en met weemoed teruggedacht aan die tijd dat je kon doorfeesten tot de zon opkwam. Op plaat blijven de boys binnen de perken, maar je kunt je voorstellen als dit ooit de bühne bereikt het behoorlijk uit de hand kan lopen. Op een goede manier dan.

Still Corners – White Sands

De forte van het Brits-Amerikaanse Still Corners is het presenteren van heldere melodieën in sfeervolle producties. Zet een track van Greg Hughes en Tessa Murray op en je waant je ver van hier. In geval van White Sands is dat in de woestijn van Arizona en New Mexico, een streek die niet zo ver ligt van het territorium van Khruangbin.

Om het juiste effect te bereiken heeft het duo leentjebuur gespeeld bij Ennio Morricone en de muziek die hij begin jaren zeventig schreef voor spaghetti westerns als Navajo Joe, Once Upon A Time In The West en The Good The Bad & The Ugly. Vrijwel alle songs op het nieuwe The Last Exit album hebben een effect uit de trukendoos van de Italiaanse meester; een mondharmonica, weemoedige violen of zoals op White Sands een high-lonesome gitaar waarin zowel het oostelijk gelegen Texas als het zuidelijke Mexico doorklinkt. White Sands opent met het geluid van een onweersbui. Gelukkig kan je net op tijd schuilen in een verlaten pueblo. Nu maar hopen dat de ratelslangen en schorpioenen niet op het zelfde idee komen.

Psychedelic Porn Crumpets – Pukebox

Psychedelic Porn Crumpets komt uit het psychedelische deel van de Australische rockscene. De band heeft drie albums uit met een vierde in aantocht. Daarvan draaien we eerder The Terrors en Mr. Prism. De laatste schopte het zelfs tot IJsbreker.

Het grote verschil tussen de nieuwe en de oude tracks van de band uit Perth is het tempo. Wilden de psych-rockers op voorgaand werk nog wel eens lekker uitweiden. De voor het nieuwe SHYGA album bedoelde tracks racen naar de eindstreep. Pukebox heeft wel iets van U2 voordat de gezapigheid intrad. Dat we nog steeds te maken met de paddo-eters van weleer maken de instrumentale breaks duidelijk en anders wel het slotstuk met zijn laagvliegende gitaren.

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – januari 2021

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

 

Black Country, New Road – Track X

Als Black Country, New Road een Nederlandse band was geweest hadden ze subsidie kunnen aanvragen bij het Prins Bernard Cultuurfonds en het waarschijnlijk nog gekregen ook! Wat de Britse band doet grenst namelijk aan Kunst. Je kunt niet dansen op hun muziek, want nauwelijks een beat. Niet meezingen, want geen refrein en ook naspelen zal een hele kluif blijken, want een eigen logica. Van alle bands op het überhippe Speedy Wunderground label is de zevenkoppige formatie uit de omgeving van Londen wel de meest eigenzinnige. Wie labelgenoten Black Midi en Squid kent weet dat dat wel wat zegt.

Dat we toch een track van hen aan onze playlist hebben toegevoegd betekent dat we of aan de ongrijpbare klanken van Back Country, New Road gewend zijn geraakt of dat Track X toegankelijker is dan voorgaand werk. Waarschijnlijk beide. De vocalist -hij zingt niet- vertelt op zijn dooie gemak een intrigerend, maar niet helemaal te volgen verhaal met verwijzingen naar de Bijbel, Black Midi en Bob Dylan. De aanleiding lijkt een gesneuvelde relatie. De onnadrukkelijke begeleiding is repetitief en minimal a la Philip Glass. Een ding is zeker, Track X is een nummer waar je niet snel op bent uitgeluisterd.

Spill Gold – Highway Hypnosis

Altijd een goed teken als je niet kunt kiezen wat je favoriete nummer is van een album. Voor elk van de zeven songs op het nieuwe album van Spill Gold valt wel iets te zeggen. We hebben uiteindelijk voor Highway Hypnosis gekozen. Blijkbaar vindt het damesduo dat het beste, of in ieder geval het meest representatieve nummer van de plaat. Anders hadden ze wel een andere track gekozen als titelnummer toch? 

Het Amsterdamse Spill Gold maakt als popsongs vermomde transtracks, dansbare, Europese electronica met een licht industrieel karakter. De drums zijn overigens live.  

Spill Gold stond eerder deze maand op de virtuele Noorderslag. Het zeer overtuigende optreden staat op Youtube. Highway Hypnosis is uit op zilverkleurig vinyl en te bestellen via Bandcamp, of bij je eigen platenboer.

Caroline Kingsbury – Lose

Caroline Kingsbury groeide op in een streng christelijk gezin in Melbourne, Florida. Dat is op zich al een aanslag op je geestesgesteldheid, maar als je net als Caroline ook nog eens op je eigen sekse valt heb je echt een probleem. Muziek bleek haar redding. Nu woont ze aan de andere kust van de VS en brengt ze binnenkort haar debuutalbum uit.

Dat Caroline’s vaste geloof inmiddels heeft plaatsgemaakt door een gezonde dosis twijfel blijkt wel uit de titel van de plaat, Heaven’ s Just A Flight. Nieuwe single Lose biedt een preview op het album. De tekst gaat over verlies en doodsangst, de muziek is vrij duister en contrasteert met Caroline’s poppy’s stem. Alsof Kim Wilde een nummer zingt van Siouxie. De apocalyptische sfeer wordt versterkt door kinderstemmen die halverwege in de mix opduiken. Miss Kingsbury produceerde haar debuutalbum album samen met Peter Matthew Bauer van The Walkmen.

Major Murphy – Access

Waar hebben ze eerder gehoord, ‘Something In The Way’, de openingswoorden van Major Murphy‘s Access?

Bij Nirvana bijvoorbeeld. Kurt vervolgt de tekst met ‘mmmm mmmm’. En herhaalt dat nog een keer of vijf. Beatle George zingt ‘Something In The Way She Moves Attracks Me Like No Other Lover’. Die tekst heeft hij ‘geleend’ van ‘Something In The Way She Moves’, een nummer van het debuutalbum van James Taylor. Dit zijn de drie bekendste, maar lang niet de enige ‘Somethings’.   

Van de drie voorbeelden heeft de nieuwe single van Major Murphy nog het meest weg van Nirvana. Tenminste het begin. Daarna volgt is een broeierige rocksong met een dynamisch opbouw en bevredigende climax.  Access is ook het titelnummer van het tweede album van de band uit Grand Rapids, Michigan dat ergens in april moet uitkomen.  

 

King Gizzard & The Lizard Wizard – KG

King Gizzard & The Lizard Wizard – KG (Universal/Caroline)

In 2012 je eerste plaat uitbrengen en inmiddels is de zestiende (!) verschenen. Je kunt van King Gizzard & The Lizard Wizard toch moeilijk zeggen dat het gasten zijn die maar wat op de bank hangen en videospelletjes spelen. Geen tijd voor.

Een bijzonder gezelschap uit Melbourne, dat met het eenvoudigweg KG getitelde nieuwe kunststukje enigszins voortborduurt op een eerdere plaat, het uit 2017 afkomstige Flying Microtonal Banana. In dat jaar, het productiefste van de band, verschenen maar liefst vijf (!) studioalbums. Je zou dat absurd productief kunnen noemen en dat doen we dan ook. En hoewel kwantiteit niets zegt over kwaliteit lijdt die daar niet eens onder.

Op Flying Microtonal Banana werd gekleurd buiten de westerse rockkaders en daar wordt op KG op voortgeborduurd. Een snaarinstrument als de baglama, populair in Turkije, de Balkan en Griekenland wordt bijvoorbeeld ingezet in Minimum Brain Size, waarin ook een fluit en de sitar worden gebruikt. Hoewel de gitaar ook hier de hoofdrol pakt in de psychedelische rock van het Australische zestal, geeft de nieuwe muzikale rijkdom zonder meer extra cachet aan het geluid van de band.

De sitar komt nog wat prominenter naar voren in Straws In The Wind, dat lekker rauw geproduceerd is, waardoor je haast het idee hebt dat je er live bij bent. Dat livegevoel dat we zo goed kunnen gebruiken vandaag de dag. Een fluit, huppelend op allerhande percussie en harmonica doen ook hun best om het oosterse sausje nog wat verder uit te smeren.

Volgens multi-instrumentalist Stu McKenzie, die de plaat ook produceerde, werd de band als gevolg van de pandemie gedwongen hun vaste werkwijze om te gooien en hadden ze voor elk nummer meerdere opnamesessies nodig. “It’s almost like an album that normal people make”, grapt-ie over KG, dat het meest mystieke album is dat door de band op plaat is gezet. Met het retedansbare Intrasport, waarin een mellotron een van de hoofdrollen bekleedt, gaat het dak er ook nog eens af.  Pieter Visscher