Category: Recensies

Danny Vera – The New Now

Danny Vera – The New Now (Excelsior)

Danny Vera staat met drie tracks in de voorkeuzelijst van de Snob 2000: Easier That Way (2016), In Every Way (2015) en Pressure Makes Diamonds (2019). Danny Vera is misschien wel een beetje een vreemde eend in de bijt in die lijst, die begon als een geintje, maar al snel een serieuze grap werd.

Sinds enkele jaren wordt het schitterende initiatief van de bloggers van www.ondergewaardeerdeliedjes.nl uitgezonden op Pinguin Radio. Druk aan de gang. Tot het eind van het jaar nog. Een interessantere lijst dan de Top 2000? Zonder énkele twijfel, met alle respect, omdat de Snob 2000 met veel meer liefde voor muziek wordt samengesteld. In 2012 startten de bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes de alternatieve lijst. Met alleen maar liedjes waar je niet op kon stemmen in de voorkeuzelijst van de Top 2000. Of Danny Vera er daadwerkelijk in is terechtgekomen? Wie weet.

Onze Zeeuwse vriend, groot geworden in het borrelpraatprogramma van Johan Derksen, maakt al twintig jaar platen. Hij studeerde aan de Rockacademie in Tilburg en heeft met zijn nieuwste album zijn magnum opus afgeleverd. The New Now is inmiddels meer dan 20.000 keer over de toonbank gegaan (jawel, op cd en vinyl). Dat heeft natuurlijk te maken met The Weight, dat de sterkste song is die Vera tot op heden op plaat heeft gezet. Uptempo, subliem geproduceerd – net als de rest van het album – en bijzonder emotievol. Magnifiek! In het nummer bezingt hij de soms ondraaglijk zwaarte die verlies en verdriet op onverwachte momenten opeisen. “Mijn beide ouders zijn overleden. Dat verlies draag je altijd bij je. Maar er zijn momenten dat je denkt eroverheen te zijn, dat je het wel hebt verwerkt. Maar zo is het niet. Het komt soms ineens terug en drukt dan op me. Rouw verwerk je niet, die onderga je.”

The Weight is een van de sterkste songs die dit jaar op plaat zijn verschenen. Ja, van onze eigen Danny Vera. Het trok de schrijver van dit stukje over de streep. Hij is fan geworden. Want er valt veel meer te genieten op The New Now. Zowel uptemo als in z’n drie weet Vera te verrassen met americana die van voor tot achter klopt. Zweet bijvoorbeeld alle corona-ellende van 2020 uit je lijf op de onvervalste rock-‘n-roll van That Midnight Thang. Kom tot de ontdekking dat Red Moon veel mooier is dan dat nummer dat Queen van de troon stootte in die andere lijst. Vooroordelen opzij en Danny neemt je onder de arm, zoals ze in België zo mooi kunnen zeggen. The New Now maakt van 2020 in extremis een veel minder groot kutjaar dan het daadwerkelijk is. Pieter Visscher

Indigo Pastel – Faith

Indigo Pastel kwam bovendrijven in de talentenpoel die Penguin Artists heet. Faith is de debuutsingle van de Zeeuwse band en een uitstekende binnenkomer.

Leven in Zeeland heeft onherroepelijk invloed op de inwoners zeker op die met een artistieke aanleg zoals Tim Roos, zanger en componist van Indigo Pastel. De bandnaam is de kleur van de lucht boven zee net voor zonsondergang. De naam verraad een visuele insteek. Gevraagd naar zijn invloeden noemt Roos op de eerste plaats ook een aantal beeldende kunstenaars.

De video van Faith illustreert zijn romantische inborst. De VVV van Zeeuws Vlaanderen zal zeker blij zijn met het idyllische beeld dat de clip schets van de provincie. Helemaal wolkenloos is Indigo Pastel niet. Onder het spiegelende oppervlak van de fraaie melodie en satijnen productie schuilt een tekst over tunnels en licht. Wat zong George Michael ook alweer?

We hebben er het volste vertrouwen in dat we nog veel meer van Indigo Pastel gaan horen.

Sylvie Kreusch – Wild Love

In Nederland leerden we Sylvie Kreusch kennen als vrouwelijke helft van Warhaus. Haar talent is echter te groot om te lang tweede viool te spelen. Dus trok ze een paar jaar geleden de stoute schoenen aan en begaf ze zich op het solopad.

Een verstandig besluit mogen we wel stellen. Niet voor niets wordt er in Vlaanderen al gefluisterd over de nieuwe ‘grande dame’ van de Belpop. Wie na twee EP’s en drie singles nog twijfelt aan Sylvie’s niet onaanzienlijke aanleg en intercontinentale aantrekkingskracht hoeft alleen maar naar Wild Love te luisteren. Sylvie verleidt en betovert in een smeulende ballade die niet had misstaan op de soundtrack van Twin Peaks.

Teddy’s Hit – The Talk

Teddy’s Hit is een van de paradepaardjes van Tim Knol’s I Love My Label label. De band lijkt in weinig op de Euro-Americana waarmee Tim zelf naam maakte. De parapluterm voor het soort muziek dat Teddy’s Hit uitstoot is garage, maar het Amsterdamse trio flirt ook met lo-fi, shoegaze, dreampop en andere soorten rock waarin de gitaar het hoogste woord heeft.

Opvallend is dat de Teddy’s zelden in herhaling vallen. Je herkent de band aan de zang(er) en energie, maar smaken verschillen per track. Nieuwe single The Talk is een post-punkerige net niet ballad. In de eerste helft horen we een band die de kunst van het weglaten verstaat. In deel twee gaan de trossen los. In part III nemen de gitaren het roer over. In de studioversie blijft The Talk net binnen zijn oevers, maar alles wijst er op dat live de sluisdeuren wagenwijd open gaan. Hopelijk kunnen we nog voor het festivalseizoen een prik gaan halen.

Dora Jar – Multiply

De eerste keer dat Dora Jar de geur van een popconcert opsnoof was toen ze als vierjarige de rolstoel van haar zus backstage duwde bij een van de Bridge School benefietconcerten die Neil en zijn toenmalige vrouw Peggy Young jaarlijks organiseren voor kinderen met ernstige spraak en/of fysieke handicaps. Vanaf dat moment was het Dora duidelijk wat ze met haar leven wilde doen.

Ambitie alleen is echter niet voldoende. Zonder talent kom je niet ver. Afgaande op haar twee tot nu toe verschenen singles gaat Dora Jar heel ver komen. Het vorige week verschenen Multiply is ondanks het gitaargeweld aan het slot een klein liedje. Het nunmer duurt krap twee minuten. Kort dus, maar krachtig en lang genoeg voor Dora om te laten weten dat ze er is. En voorlopig niet van plan is om weg te gaan.

Heaven Albums van week 52: met Paul McCartney

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement en mis geen nummer!

Rock/Pop
Paul McCartney – McCartney III
De coronalockdown inspireerde Paul McCartney weer ’ns in z’n uppie een soloplaat te maken à la McCartney en McCartney II. Het bracht de ware muzikant in hem boven, die lekker ongedwongen met liedjes en instrumenten kan stoeien. En juist omdat hij niemand iets verschuldigd was, levert het een van zijn leukere soloplaten op.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

S.G. Goodman – The Way I Talk

The Way I Talk is een Americana variant van meisje met scheurgitaar. Het begin is rustig, maar als na anderhalve minuut de eerste gitaren beginnen rond te zingen weet je zeker dat het gaat gaat spoken. Het crescendo weerspiegelt het thema van de song, de dreiging van de agrarische multinationals voor het traditionele, kleinschalige boerenbedrijf. Als farmer’s daughter weet S.G. waar ze over zingt.

The Way I Talk is mogelijk het beste, maar gelukkig niet het enige goede nummer van het debuutalbum van Shania ‘S.G.’Goodman uit Blue Grass State, Kentucky.

De andere songs zijn wat rustiger en rootsier, meer in lijn van de albumtitel, Old Time Feeling. De man die mede verantwoordelijk is voor het welslagen van het eerste album van miss Goodman is Jim James, een naam die we herkennen als die van de frontman van My Morning Jacket. S.G. komt met de warme aanbeveling voor fans van Jason Isbell, Daniel Romana en My Morning Jacket dus.

Greta Van Fleet – Age Of Machine

Net op tijd voor kerst komen de Greta’s met een mooie ballad op de proppen. Age Of Machine is weer zo retro als bruin-oranje behang. We menen de bron te kunnen herleiden tot de Britse bluesrockband Free met een mespuntje Cheap Trick voor het glam-gehalte.

Een kleine zeven minuten duurt het feest. Genoeg tijd dus voor Jake Kiszka om twee keer breed uit te pakken op zijn gitaar. 16 april is de releasedatum voor het tweede album van Greta Van Fleet. Achter de knoppen zat ditmaal Greg Kurstin die o.a. Beck, Foo Fighters, Sir Paul en een heel leger hitacts als klant heeft.

De mysterieuze en misschien wel filosofische titel van het tweede Greta Van Fleet album is Battle At Garden’s Gate. Afgaand op de video van Age Of Machine zou die garden wel eens het hof van eden kunnen zijn. De clips zit zo barstensvol symboliek en experimentele beelden dat er vast een heel verhaal achter zit.  Daarover vast later meer.

The Cool Greenhouse – Alexa!

Laten we een nieuw genre opvoeren, parlando punk. (Post) punk dus met een redenaar (witte rapper) i.p.v. een zanger. Het is opvallend hoeveel parlando punkbands de kop opsteken de laatste tijd. We noemen namen; Yard Act, The Clockworks, Dry Cleaning, uit eigen land Lewsberg en niet op de laatste plaats The Cool Greenhouse uit Londen. Zoveel praatgrage vocalisten is geen toeval meer, maar een trend.

The Cool House bracht eerder dit jaar een debuutalbum uit, maar heeft sindsdien bepaald niet stilgezeten. Alexa! Is helemaal nieuw en een opvolger is er ook al, The End Of The World heet die. Wat The Cool Greenhouse dus gemeen heeft met genoemde bands is een praatzingende zanger. Wat de band anders maakt is hun gevoel voor humor. Woordvoeder Thomas Graham begint zijn Alexia! relaas met de opmerking, ‘Well Here Is Our Attempt At A Contemporary Lovesong’. Wat volgt is een verhaal over ‘a stereotypically subservient female automaton that’s unbelievably crap at its job’. Kort samengevat, een slimme speaker die de instructies niet goed opvolgt. Een vrolijk eigentijds verhaal dus vertelt over een beat uit het Lou Reed songbook. Grappig en goed.

Holy Motors – Horse

Holy Motors – Horse (Konkurrent/Wharf Cat Records)

Je gaat onwillekeurig heel anders naar een paard kijken wanneer er een vrouw op zit. Niet in de laatste plaats omdat het om Eliann Tulve gaat. Wie? De zangeres van Holy Motors. Uit Estland.

Dat wist ik nog niet toen ik het album Horse voor het eerst opzette. Het klinkt allemaal heel erg Amerikaans. Holy Motors zit ook nog eens in de americanahoek. Wat je natuurlijk niet uit kunt sluiten voor een band uit Tallinn. Laat dat duidelijk zijn. In Tallinn trouwens, zit al 21 jaar de Depeche Mode Baar, een café waar louter Depeche Mode wordt gedraaid. De band zelf was er ook al een paar keer te vinden. De uitstekende muzieksmaak in Estland staat buiten kijf derhalve. Maar dat terzijde.

Het debuut Slow Sundown van Holy Motors, uit 2018, werd al goed ontvangen en dat gebeurt ook met Horse. Er is opnieuw gekozen voor acht songs op het album. Dat bevalt dus prima. Maar het geluid is enigszins veranderd. Het is allemaal wat minder zweverig geworden. Wat minder Twin Peaks, wat minder shoegaze bovendien. Hoewel dat laatste ingrediënt nog altijd ruimschoots wordt geserveerd.

Holy Motors is muzikaal iets doortastender geworden. Wat resoluter? Misschien wel. Wat meer de altcountryhoek in ook. Het legt ze geen windeieren. Jesus and Mary Chain galmen na en wat directer nog The Raveonettes, die natuurlijk weer schatplichtig zijn aan die eerste.

Wie op zoek is naar mysterie blijft aan het juiste adres, hoewel er sprake is van een gedoseerde portie schimmigheid. Dat terwijl Craig Dyer zich ook met de plaat heeft bemoeid. Road Stars is een fraai duet met Tulve. Beider stemmen kleuren prachtig. Dyer maakt deel uit van The Underground Youth, dat muzikaal ook shoegazy is en zonder enige twijfel beïnvloed door Joy Division en Echo and the Bunnymen. Zijn vocale inbreng blijft beperkt tot één nummer, wat jammer is, terwijl hij wel synthesizer en bas voor zijn rekening neemt. Horse werd opgenomen in Berlijn, een waar walhalla voor wat donkerder bands. Hetgeen het allemaal wel afmaakt. Pieter Visscher