Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site! En in de herhaling de eerste zondagavond (van de maand) van 22:00 tot 24:00 uur.
Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.
Op een gegeven moment denk je, nou weten we het wel, ome Neil, wanneer hij (we hebben het over de heer Young) voor de 397ste keer She Showed Me Love zingt tijdens de gelijknamige (heus) tweede track op zijn nieuwe album. Ik kan me voorstellen dat bandleden met een schuin oog naar links, naar rechts of naar voren staren op het moment dat het nummer ruim de dertienminutengrens passeert en de grote leider nog steeds geen aanstalten maakt dat hij het wel welletjes vindt. Een dikke dertig seconden later is dat wel het geval. Het is dan net alsof een enorme pil hard wordt dichtgeslagen. Zoals grootvader dat deed, wanneer zijn ochtendhumeur maar niet leek weg te trekken.
Colorado, Youngs 39ste studioalbum, werd grotendeels opgenomen in een studio in de Rocky Mountains (Colorado). Young produceerde de plaat zelf, met wat hulp van oude bekende John Hanlon, die al 36 jaar over de vloer komt. In Malibu werd Colorado, met behulp van onder anderen Crazy Horse-bandlid Nils Lofgren (hij is er weer bij!), ten slotte afgemixt.
Dat gaat nauwelijks ten koste van de puurheid, de rauwheid van het album, dat nergens gladjes wordt. Lofgrens vriend Bruce Springsteen zal dat beamen. Young leunt tekstueel andermaal sterk op zijn muzes onrecht, de teloorgang van de planeet en schuwt platitudes zoals de liefde ook nog altijd niet.
Wat te allen tijde opvalt aan de zang van Young, en je zou dat ook als een van zijn handelsmerken kunnen typeren, is de oprechte emotie die hij in zijn songs legt. Zonder ook ooit maar pathetisch te worden. Zo klinkt hij nou eenmaal.
Twijfelen aan Youngs oprechtheid is net zoveel als jezelf voor de gek houden. Neem het volgende couplet uit het vredige Rainbow Of Colors:
But this I can tell you. We the people are strong. And we know that our brothers and our sisters in song. Will always sing with us. And will always be strong. When the people have spoken. And the walls are all gone.
Zoiets, meegezongen door tienduizenden, op een wei in Landgraaf. Het is de natte droom van Jan Smeets. Is het eindelijk zover in juni? Pieter Visscher
Schijn bedriegt, want wanneer je niet beter zou weten als je Junior van het nog niet al te bekende Corridor voor het eerst beluistert, zou je denken dat het om een band uit Frankrijk gaat. Maar hé, in Canada spreken ze natuurlijk ook Frans. Zo’n kwart van de bevolking althans. Heeft alles te maken met het begin van de zestiende eeuw, toen een groep Franse kolonisten het immense Canada ontdekte. Fijn land, dachten ze, en wat een ruimte! Verkopen ze ook wijn? Ze stichtten er, ijverig als ze waren, meteen steden, zoals Montreal. Corridor resideert in die metropool.
Muzikaal is de band minder eenvoudig te vangen, omdat de sound van het kwartet lastig te definiëren is. Maar we gaan een poging wagen. Zo’n uitdaging laat je niet liggen. Zij het dat voorgaande zinnen wat gechargeerd zijn. Even prikkelen kan immers nooit kwaad.
Corridor debuteerde in 2013 met de ep Un Magicien En Toi en zo lo-fi hoorde je het niet zo vaak. Die geluidstechnische imperfecties weten ze tot op heden vast te houden, want langspelers Le Voyage Éternel (2015), Supermercado (2017) en nu dus ook Junior hebben diezelfde, wat analoge klankkleur. Waardoor je onherroepelijk aan de jaren 60 moet denken. Een muzikaal uiterst interessant alsook bijzonder vruchtbaar decennium. We weten het allemaal.
De prominent aanwezige drums op Junior zijn afkomstig van de kit van Julien Bakvis, die over een achternaam beschikt die een Nederlandse achtergrond verraadt en zo gek zou dat niet zijn. Bakvis is geregeld heel erg prominent aanwezig op het album, terwijl de gitaarpartijen van Julian Perreault en Jonathan Robert het ritme net wat sterker bepalen.
Met drie vocalisten in de band, de fikse knipoog naar janglepop, de opgewekte sound, de Franse teksten en daarbij horende klankkleur is een net zo puntig als fris indierockgeluid ontstaan dat de groei van de band duidelijk blootlegt. Benieuwd hoe dat hifi zou kunnen klinken op de volgende worp van de Canadezen. Al krijg je het idee dat de heren geen concessies gaan doen in de toekomst. Binnen een eigenzinnige niche moet je misschien ook niet te veel gaan wroeten. Pieter Visscher
Met opener Spinning Song hebben we meteen een van de indringendste nummers van Nick Cave te pakken die hij ooit op plaat heeft gezet. Solo, met The Birthday Party, Grinderman of The Bad Seeds. Met laatstgenoemde begeleidingsband werd Ghosteen opgenomen. Een dubbelaar, al eerder via de digitale kanalen beschikbaar en nu ook zowel op lp als cd. Prachtige uitklaphoes in beide gevallen, waarin ook de teksten zijn opgenomen. Die zijn indringend.
Hoewel er niet direct in details wordt getreden, is wel degelijk hoorbaar dat de plotse dood van zijn toen 15-jarige zoon Arthur in 2015 nog immer zijn sporen nalaat. Een kind verliezen is het ergste wat je als mens kan overkomen, hoor je. En wie twijfelt daaraan? Is Ghosteen de zoon van Cave? Hij zingt: “Ghosteen, saying, “I am beside you. Look for me.” Ghosteen Speaks is een door synthesizers gedragen nummer. Onheilspellend in al zijn schoonheid. Die synthesizer is veel vaker prominent aanwezig dan op al het werk dat Cave eerder dropte op deze planeet. Het staat ‘m uitstekend. Ook het ruim twaalf minuten durende titelnummer is er zwanger van. De aanzwellende violen doen de rest. Cave lijkt schatplichtig te zijn aan Dead Can Dance, het nauwelijks te categoriseren, stemmige duo. Ook afkomstig uit Australië.
Ghosteen is een hartroerend, emotioneel meesterwerk (jawel) geworden. Zijn mooiste album? Dat blijft arbitrair, maar wie zijn oeuvre kent, weet dat Cave niet eerder zo aangrijpend klonk. Al is het misschien wat willekeurig om aan die realiteit een waardeoordeel te verbinden.
Ghosteen, met zijn uur en acht minuten aan pracht en praal, is een plaat die zich niet opdringt. De elf songs kruipen stuk voor stuk heel voorzichtig je hart in. Herfstige schoonheid waar we ons met volle overgave aan mogen laven. Pieter Visscher
Roel in Memphis & Mississippi – Reisverslag deel 3
Begin maart gaven we met Memphis & Mississippi en Le Beau Reizen een fantastische 10-daagse muziekreis naar Amerika weg. En die werd gewonnen door Pinguin Radio-fan Roel van Deventer, die samen met zijn vader René afreisde naar de geboorteplaats van de blues, soul en rock-‘n-roll: Memphis en Mississippi in Deep South USA.
Nog geen dag na thuiskomst stuurde Roel ons een uitgebreid verslag van hun avonturen onderweg en dat willen we jullie niet onthouden. Spoiler: het was nogal legendarisch.
Vandaag het laatste deel: BBQ, blackjack & bye-bye
Van Jackson zijn we naar Natchez gereden, dat onverwacht een speciaal plekje in onze trip heeft gekregen. Hier kwamen we even tot rust en konden we alle indrukken verwerken. Lekker wandelen langs het water. Genieten van de zonsondergang. En bij Pig Out Inn BBQ aten we uiteindelijk onze lekkerste maaltijden van de trip. In een pandje wat waarschijnlijk al 40 jaar hetzelfde eruitziet, leek het alsof ze de varkens en kippen binnen aan het barbecuën waren. Beide avonden zijn we tot vrij laat doorgezakt in de Under-The-Hill Saloon. Mooi om te zien hoe locals – wat een figuren haha – en toeristen hier samensmelten. Menig leuk gesprek gehad, waarvan ik de helft niet kon verstaan. Een irritante dronken local werd nog even door een stuk of 3 stamgasten buitengezet, politie doen ze hier niet aan volgens mij ; )
Hierna zijn we naar D’Iberville bij Biloxi aan de Mississippi Gulf Coast gereden naar by far het meest luxe hotel van de hele trip: het Scarlet Pearl Casino Resort. Dit is een gebied waar Katrina flink heeft huisgehouden, vandaar dat alles er vrij nieuw uitzag in de omgeving. Van het casino hebben we geen gebruikgemaakt, maar het was erg fascinerend om te zien hoe honderden mensen achter de gokkasten zitten. Een gast zette op de dag van aankomst even 1 miljoen dollar op de toernooiwinst van zijn favoriete baseballteam. Vanuit Biloxi zijn we een dag op pad geweest om een swamptour te maken om alligators te spotten. Dit was echt supergaaf!
Als afsluiting hadden we dus nog 1 dag New Orleans voor de boeg. Erg naar uitgekeken, maar letterlijk in het water gevallen: op weg naar en in New Orleans zelf begon het gruwelijk hard te regenen. Maar dit hebben we maar voor lief genomen, want ook al waren we helemaal doorweekt, we hebben er geen spijt van. Op de dag dat ik mijn opa namelijk vertelde dat ik deze reis zou maken, overleed hij die avond redelijk plotseling. Mooi dat hij hier nog weet van heeft gehad, want het was een ontzettende jazz- en bluesliefhebber. Op zijn crematie werden 2 nummers van Louis Armstrong gespeeld waar hij helemaal gek van was. Ik heb hier thuis een van zijn uiltjes (die hij verzamelde) meegenomen en heb deze bij het standbeeld van Louis Armstong begraven. Mooi momentje!
De terugweg naar huis was door urenlange stroomuitval op het vliegveld van New Orleans zacht gezegd pittig, maar het was het allemaal dubbel en dwars waard. Het was voor ons een droomreis, en het is echt ook uitgepakt als een droomreis. Ge-wel-dig.
Het was fantastisch om dit met mijn vader mee te maken. Herinneringen voor het leven zijn gemaakt, zo ontzettend waardevol.
Namens ons allebei rete-bedankt!
Groeten,
Roel en René
PS: We kwamen nog een bekende tegen op New Orleans Airport. Zijn vlucht ging wél… gek he!
Katoenseizoen vol onderweg in MississippiRené in Natchez met vrij uitzicht op de machtige Mississippi RiverCouleur locale in NatchezSwamptour vanuit BiloxiNat New OrleansSlash op weg naar huis na een verregend Voodoo Fest in New Orleans
Roel in Memphis & Mississippi – Reisverslag deel 2
Begin maart gaven we met Memphis & Mississippi en Le Beau Reizen een fantastische 10-daagse muziekreis naar Amerika weg. En die werd gewonnen door Pinguin Radio-fan Roel van Deventer, die samen met zijn vader René afreisde naar de geboorteplaats van de blues, soul en rock-‘n-roll: Memphis en Mississippi in Deep South USA.
Nog geen dag na thuiskomst stuurde Roel ons een uitgebreid verslag van hun avonturen onderweg en dat willen we jullie niet onthouden. Spoiler: het was nogal legendarisch.
Vandaag deel 2: Mississippi Delta Blues
Clarksdale was ook een pareltje! Op voorhand hadden we niet echt een idee wat we moesten verwachten. Maar door het Deep Blues Festival dat weekend waren er veel mensen in het stadje te vinden en klonk de blues op elke straathoek. Een soort surrealistische dag in een setting die je zo in een film kunt plaatsen (wat vast wel eens gebeurd is).
Omdat we niet echt een idee hadden wat we in Jackson moesten doen, zijn we op weg naar ons hotel op het gemakje langs 3 plekken geweest. In Cleveland was de eerste stop bij Dockery Farms. Het was die dag heerlijk weer, dus het was fantastisch om te rijden langs de kilometerslange katoenvelden. Hierna zijn we in Greenwood op zoek gegaan naar het graf van blueslegende Robert Johnson, waar op dat moment toevallig net een kerkdienst bezig was. Dit galmde een beetje over het kerkhof heen, wat echt wel een speciaal momentje was.
Als laatste bezochten we het graf van B.B. King bij zijn eigen museum in Indianola. Ikzelf vond dit misschien wel het mooiste museum van de hele trip. We waren hier zowat de enige bezoekers, dus hebben we letterlijk meter voor meter het museum doorgelopen inclusief de prachtige beelden op de schermen. Van zijn geboorte tot aan zijn graf, in die volgorde echt geweldig neergezet.
Morgen het laatste deel: BBQ, blackjack & bye-bye!
Ground Zero Blues Club, ClarksdaleClarksdaleRené bij een muurschildering van blueslegende Robert JohnsonGraf van Robert Johnson naast de Little Zion Church in GreenwoodCleveland, waar Charley Patton zijn blues speelde, als een van de eersten ooitRoel bij het graf van B.B. King bij zijn museum in Indianola
Roel in Memphis & Mississippi – Reisverslag deel 1
Begin maart gaven we met Memphis & Mississippi en Le Beau Reizen een fantastische 10-daagse muziekreis naar Amerika weg. En die werd gewonnen door Pinguin Radio-fan Roel van Deventer, die samen met zijn vader René afreisde naar de geboorteplaats van de blues, soul en rock-‘n-roll: Memphis en Mississippi in Deep South USA.
Nog geen dag na thuiskomst stuurde Roel ons een uitgebreid verslag van hun avonturen onderweg en dat willen we jullie niet onthouden. Spoiler: het was nogal legendarisch.
Vandaag deel 1: Elvis & Co.
We zijn thuis! Eenmaal weer hier begint alles een beetje te bezinken na al die intensieve dagen. In Memphis hebben we het geweldig gehad bij alle Elvis-gerelateerde plekken, dit was toch wel meteen een van de hoogtepunten van onze reis – een jongensdroom van zowel mij als mijn pa. We hebben een volledige dag op een erg rustig Graceland rondgelopen om alles te zien, te lezen en op te snuiven. Toen we hier klaar waren, konden we nog net de laatste tour bij Sun Studio meepakken, wat een legendarische plek!
De dag erna zijn we naar Tupelo gereden om daar alles te bekijken. Van het geboortehuisje en het kerkje tot aan de Hardware Store waar de moeder van Elvis zijn eerste gitaar kocht. Daar een uur gepraat met de verkoopster, tevens voorzitter van de Tupelo Elvis Fan Club. Fantastisch. Verder bezochten we in Memphis nog het Rock ‘n Soul Museum en het National Civil Rights Museum – dat kwam ook wel even binnen zeg!
Morgen deel 2: Mississippi Delta Blues!
National Civil Rights Museum Memphis, bij het balkon waar Dr. Martin Luther King werd vermoordTupelo, de geboorteplaats van The KingSun Studio, waar Elvis, Johnny Cash en U2 platen opnamenBeale StreetBij het graf van ElvisNog één foto van Graceland dan
Ze zullen de meeste albums van Pixies hebben beluisterd, de mannen van Wives en dat doen ze goed, want er zijn mindere bands op deze aardkloot voorbijgekomen om inspiratie uit te putten.
So Removed is het debuut van de vier uit Queens en het mag er zijn. Met name de het-zal-me-wel-even-lekker-allemaal-aan-m’n-reet-roesten-gast!-mentaliteit spreekt aan. Die attitude staat de band uitstekend. Komt met name door het zanggeluid van James Beach, die bovendien de gitaarpartijen voor zijn rekening neemt. Want dat kan-ie ook.
Wives haalt de mosterd niet alleen bij Pixies, want we horen ook flarden Sonic Youth en Nirvana en The Velvet Underground duikt zelfs op zo nu en dan. Een ratjetoe aan referenties, zonder dat er overdreven veel leentjebuur wordt gespeeld. Dat verdient extra applaus. The Strokes, zegt u?
Het rammelt en rockt en kan bij de platenboer met speels gemak tussen de punkplaten worden gezet, omdat ook uit die stroming flink wordt gepeurd. Maar dan is zo’n enigszins stroperige rocker als Even The Dead met zijn 5.41 minuten weer veel te lang en zeker niet puntig genoeg. Gelukkig wordt een Whatevr (één e te weinig inderdaad, maar whatever) onder de twee minuten gehouden en zou Johnny Rotten er glimlachend zijn goedkeuring aan geven. Net als aan Hideaway. Een liedje met cocaïne als thema. Dat horen we vaker bij gelijkgestemden.
Het gros van de songs schommelt rond de drie minuten. Een lengte waarmee we zonder meer uit de voeten kunnen. Wives komt er wel. Pieter Visscher
Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site! En in de herhaling de eerste zondagavond (van de maand) van 22:00 tot 24:00 uur.
Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.
Is dat Kim Gordon zelf op de hoes van haar eerste soloalbum? Dat is het eerste wat je je afvraagt wanneer je de plaat eruit haalt. De 66-jarige noisegodin uit New York heeft gelaatstrekken die bij haar leeftijd passen, maar is geestelijk en lichamelijk nog zo fit als de pest.
Gordon richtte een kleine veertig jaar terug Sonic Youth op, met onder anderen Thurston Moore, met wie ze later trouwde en van wie ze na een langdurig huwelijk scheidde. Het betekende ook het einde van Sonic Youth. Moore stortte zich op soloplaten, bleef daarmee zeer succesvol en ook vaak in de buurt van het geluid van de band waarmee hij groot werd.
Gordon maakte weliswaar ook platen naast Sonic Youth, met gelegenheidsformatie Free Kitten, maar geheel op eigen benen stond ze nog nooit. Daar is op haar 66ste dus verandering in gekomen. Op No Home Record zijn nog sporen van Sonic Youth terug te horen, maar niet overdreven veel.
Kim Gordon zit er uitermate warmpjes bij door alle successen met Sonic Youth en had ervoor kunnen kiezen de rest van haar leven op het platteland te gaan wonen, met kippen, varkens en een schaap. Maar nee, het muzikantenbloed kruipt waar het niet gaan kan en je wil uiteindelijk toch wat doen met die muzikale ideeën die maar blijven binnenkomen. Ze nam contact op met producer Justin Raisen (oa John Cale) en ze doken de studio in. Niet in New York, maar in Los Angeles. Even weg van alles moet ze hebben gedacht.
Op No Home Record horen we een Kim Gordon die vocaal niet veel anders doet dan op platen van Sonic Youth. Ze zet geen rare falset op, gaat niet grunten, noch hysterisch schreeuwen. Dat wulpse is er nog altijd, die eeuwige jeugd. Dat nog wel, gelukkig.
Het is bijna opwindend hoe ze kwinkeleert tijdens de opwindende punksong Hungry Baby, als ze niet alleen de bas- maar ook de gitaarpartijen voor haar rekening neemt. Air BnB is al net zo wild en schuurt tegen industrial aan. Don’t Play It is gevuld met tapeloops, waardoor Gordon enigszins in de voetsporen treedt van Lee Ranaldo, die daar in Sonic Youth ook weleens mee experimenteerde. Op Confusion Is Sex (1983) bijvoorbeeld.
Drumcomputers komen eraan te pas in Get Yr Life Back en Cookie Butter, het filmische Earthquake is net zo broeierig als subversief. No Home Record weet steeds dieper binnen te dringen, draaibeurt na draaibeurt. Een album net zo meeslepend als avontuurlijk als enerverend. Uitdagend daarenboven. Neem er de tijd voor en je wordt beloond. Pieter Visscher
Neil Young & Crazy Horse – Colorado (Warner)
Corridor – Junior (Sub Pop/Konkurrent)
Nick Cave – Ghosteen (V2)
Wives – So Removed (City Slang/Konkurrent)
Kim Gordon – No Home Record (Matador/Beggars)