Category: Recensies

Courting – Popshop!

Popshop! Is pas de vierde single van Courting uit Liverpool. De band komt uit de punkhoek. De eerste drie single zijn boos, rammelend en luidruchtig zoals hun voorgangers uit de late jaren zeventig plachten te klinken. Popshop! klinkt minder ruw en met zijn ‘spoken word ‘zang ook een stuk eigentijdser dan bijvoorbeeld vorige single ‘David Byrne’s Badside’.

Parlando punk is onze koosnaam voor de muziek van literair aangelegde (post) punkers. Popshop! gaat over de muziekindustrie en het dilemma van muzikanten; gaan we voor de kunst of voor het grote geld? Het is een vraag doe ook de oude punks bezig hield. De stroming ontstond mede als reactie op mainstream bands die in de succesval waren getrapt en sterk gehecht raakten aan hun villa’s en dikke auto’s.

Courting suggereert voor de kunst te kiezen, maar zolang de band niet is doorgebroken is de vraag retorisch. The Sex Pistols gooien er om ideologische redenen al na één album het bijltje er bij neer. Maar omdat de kinderen van Rotten & co ook wilden studeren ging de band in 1996 nog een keer op wereldtournee. Artistiek een aanfluiting, commercieel een verstandige zet. En het is natuurlijk best punk om niet te doen wat je fans verwachten.

Het is dus erg interessant om Courting te volgen en te kijken wat zij doen als Mammon, de god van het geld hen lokt. Dat er ooit een moment van verleiding komt is zeker niet uitgesloten. Zoals Popshop! laat horen is er zeker talent in de band.

 

El Fatso – Touch Base

El Fatso is een Rotterdamse rockband die nu zo’n jaar of drie-vier aan de weg timmert. De Fatso’s prediken het evangelie van de elektrische gitaar. Inmiddels heeft de band er maar liefst drie in de opstelling.

Op de singles die El Fatso in 2019 uitbracht ligt de invloed van Josh Homme nog aan de oppervlakte. De nummers die dit jaar verschenen hebben al  meer een eigen draai. Wat El Fatso tot meer maakt dan de zoveelste zweet & bierband is de tactiek van verkeerde been. Vrijwel elke song heeft een break of een wending die je niet ziet aankomen.

Nieuwe single Touch Base heeft een southern rock flavor, denk pre-disco ZZ Top. Of om er een eigentijdse band bij te slepen, een corpulente Rolling Coastal Blackout Fever. De gitaristen gaan lekker los in een ongenadig swingende song vol ritmische surprises. Wat ons betreft mag El Fatso dit spoor nog wel even blijven volgen.

Matty – Do You Love Me?

Matty is de roepnaam van Mathew Tavares, een ingezeten van Mississauga in het Canadese Ontario. Echt belletjes rinkelen doet zijn naam misschien niet, maar dat komt vooral omdat hij zich meestal op de achtergrond ophoudt. En in kringen die vaak buiten de Pinguin-boot vallen.

Zo is hij initiatiefnemer van het door kenners en collega’s zeer gewaardeerde BADBADNOTGOOD, een band die lijnen trekt tussen jazz en hip hop. Alt auteur-producer is Matty de man die je moet hebben als je jonge latina’s aan een internationaal carrière wilt helpen. Hij heeft een niet onaanzienlijke rol gespeeld in het cross-over succes van o.a. de Cubaanse zangeres Camilla Cabello, neo-flamenco ster Rosalía en de Colombiaanse popdiva Kali Uchis. Plus een hele stoet succesvolle rappers.

Als Matty het helemaal alleen voor het zeggen heeft, maakt hij zacht swingende wegdroompop. Beach Boys meets Radiohead-achtige (f)luistersongs, sfeervol en subtiel, klein en ingetogen.

Do You Love Me? is de zeer veelbelovende wegbereider van Matty‘s derde solo-album.  Meer songs van dit kaliber en hij kan fluiten naar zijn cult-status.

Danny Vera – The New Now

Danny Vera – The New Now (Excelsior)

Danny Vera staat met drie tracks in de voorkeuzelijst van de Snob 2000: Easier That Way (2016), In Every Way (2015) en Pressure Makes Diamonds (2019). Danny Vera is misschien wel een beetje een vreemde eend in de bijt in die lijst, die begon als een geintje, maar al snel een serieuze grap werd.

Sinds enkele jaren wordt het schitterende initiatief van de bloggers van www.ondergewaardeerdeliedjes.nl uitgezonden op Pinguin Radio. Druk aan de gang. Tot het eind van het jaar nog. Een interessantere lijst dan de Top 2000? Zonder énkele twijfel, met alle respect, omdat de Snob 2000 met veel meer liefde voor muziek wordt samengesteld. In 2012 startten de bloggers van Ondergewaardeerde Liedjes de alternatieve lijst. Met alleen maar liedjes waar je niet op kon stemmen in de voorkeuzelijst van de Top 2000. Of Danny Vera er daadwerkelijk in is terechtgekomen? Wie weet.

Onze Zeeuwse vriend, groot geworden in het borrelpraatprogramma van Johan Derksen, maakt al twintig jaar platen. Hij studeerde aan de Rockacademie in Tilburg en heeft met zijn nieuwste album zijn magnum opus afgeleverd. The New Now is inmiddels meer dan 20.000 keer over de toonbank gegaan (jawel, op cd en vinyl). Dat heeft natuurlijk te maken met The Weight, dat de sterkste song is die Vera tot op heden op plaat heeft gezet. Uptempo, subliem geproduceerd – net als de rest van het album – en bijzonder emotievol. Magnifiek! In het nummer bezingt hij de soms ondraaglijk zwaarte die verlies en verdriet op onverwachte momenten opeisen. “Mijn beide ouders zijn overleden. Dat verlies draag je altijd bij je. Maar er zijn momenten dat je denkt eroverheen te zijn, dat je het wel hebt verwerkt. Maar zo is het niet. Het komt soms ineens terug en drukt dan op me. Rouw verwerk je niet, die onderga je.”

The Weight is een van de sterkste songs die dit jaar op plaat zijn verschenen. Ja, van onze eigen Danny Vera. Het trok de schrijver van dit stukje over de streep. Hij is fan geworden. Want er valt veel meer te genieten op The New Now. Zowel uptemo als in z’n drie weet Vera te verrassen met americana die van voor tot achter klopt. Zweet bijvoorbeeld alle corona-ellende van 2020 uit je lijf op de onvervalste rock-‘n-roll van That Midnight Thang. Kom tot de ontdekking dat Red Moon veel mooier is dan dat nummer dat Queen van de troon stootte in die andere lijst. Vooroordelen opzij en Danny neemt je onder de arm, zoals ze in België zo mooi kunnen zeggen. The New Now maakt van 2020 in extremis een veel minder groot kutjaar dan het daadwerkelijk is. Pieter Visscher

Indigo Pastel – Faith

Indigo Pastel kwam bovendrijven in de talentenpoel die Penguin Artists heet. Faith is de debuutsingle van de Zeeuwse band en een uitstekende binnenkomer.

Leven in Zeeland heeft onherroepelijk invloed op de inwoners zeker op die met een artistieke aanleg zoals Tim Roos, zanger en componist van Indigo Pastel. De bandnaam is de kleur van de lucht boven zee net voor zonsondergang. De naam verraad een visuele insteek. Gevraagd naar zijn invloeden noemt Roos op de eerste plaats ook een aantal beeldende kunstenaars.

De video van Faith illustreert zijn romantische inborst. De VVV van Zeeuws Vlaanderen zal zeker blij zijn met het idyllische beeld dat de clip schets van de provincie. Helemaal wolkenloos is Indigo Pastel niet. Onder het spiegelende oppervlak van de fraaie melodie en satijnen productie schuilt een tekst over tunnels en licht. Wat zong George Michael ook alweer?

We hebben er het volste vertrouwen in dat we nog veel meer van Indigo Pastel gaan horen.

Sylvie Kreusch – Wild Love

In Nederland leerden we Sylvie Kreusch kennen als vrouwelijke helft van Warhaus. Haar talent is echter te groot om te lang tweede viool te spelen. Dus trok ze een paar jaar geleden de stoute schoenen aan en begaf ze zich op het solopad.

Een verstandig besluit mogen we wel stellen. Niet voor niets wordt er in Vlaanderen al gefluisterd over de nieuwe ‘grande dame’ van de Belpop. Wie na twee EP’s en drie singles nog twijfelt aan Sylvie’s niet onaanzienlijke aanleg en intercontinentale aantrekkingskracht hoeft alleen maar naar Wild Love te luisteren. Sylvie verleidt en betovert in een smeulende ballade die niet had misstaan op de soundtrack van Twin Peaks.

Teddy’s Hit – The Talk

Teddy’s Hit is een van de paradepaardjes van Tim Knol’s I Love My Label label. De band lijkt in weinig op de Euro-Americana waarmee Tim zelf naam maakte. De parapluterm voor het soort muziek dat Teddy’s Hit uitstoot is garage, maar het Amsterdamse trio flirt ook met lo-fi, shoegaze, dreampop en andere soorten rock waarin de gitaar het hoogste woord heeft.

Opvallend is dat de Teddy’s zelden in herhaling vallen. Je herkent de band aan de zang(er) en energie, maar smaken verschillen per track. Nieuwe single The Talk is een post-punkerige net niet ballad. In de eerste helft horen we een band die de kunst van het weglaten verstaat. In deel twee gaan de trossen los. In part III nemen de gitaren het roer over. In de studioversie blijft The Talk net binnen zijn oevers, maar alles wijst er op dat live de sluisdeuren wagenwijd open gaan. Hopelijk kunnen we nog voor het festivalseizoen een prik gaan halen.

Dora Jar – Multiply

De eerste keer dat Dora Jar de geur van een popconcert opsnoof was toen ze als vierjarige de rolstoel van haar zus backstage duwde bij een van de Bridge School benefietconcerten die Neil en zijn toenmalige vrouw Peggy Young jaarlijks organiseren voor kinderen met ernstige spraak en/of fysieke handicaps. Vanaf dat moment was het Dora duidelijk wat ze met haar leven wilde doen.

Ambitie alleen is echter niet voldoende. Zonder talent kom je niet ver. Afgaande op haar twee tot nu toe verschenen singles gaat Dora Jar heel ver komen. Het vorige week verschenen Multiply is ondanks het gitaargeweld aan het slot een klein liedje. Het nunmer duurt krap twee minuten. Kort dus, maar krachtig en lang genoeg voor Dora om te laten weten dat ze er is. En voorlopig niet van plan is om weg te gaan.

Heaven Albums van week 52: met Paul McCartney

Popmagazine Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Met meer dan 100 albumrecensies en boeiende interviews is Heaven het blad om je muziekpassie te verdiepen. Heaven is te koop in de (betere) bladenkiosk en platenzaak. Nog beter: neem een abonnement en mis geen nummer!

Rock/Pop
Paul McCartney – McCartney III
De coronalockdown inspireerde Paul McCartney weer ’ns in z’n uppie een soloplaat te maken à la McCartney en McCartney II. Het bracht de ware muzikant in hem boven, die lekker ongedwongen met liedjes en instrumenten kan stoeien. En juist omdat hij niemand iets verschuldigd was, levert het een van zijn leukere soloplaten op.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Luister elke dinsdagavond van 22:00 tot 23:00 uur naar Heaven Radio op Pinguin Indie.

S.G. Goodman – The Way I Talk

The Way I Talk is een Americana variant van meisje met scheurgitaar. Het begin is rustig, maar als na anderhalve minuut de eerste gitaren beginnen rond te zingen weet je zeker dat het gaat gaat spoken. Het crescendo weerspiegelt het thema van de song, de dreiging van de agrarische multinationals voor het traditionele, kleinschalige boerenbedrijf. Als farmer’s daughter weet S.G. waar ze over zingt.

The Way I Talk is mogelijk het beste, maar gelukkig niet het enige goede nummer van het debuutalbum van Shania ‘S.G.’Goodman uit Blue Grass State, Kentucky.

De andere songs zijn wat rustiger en rootsier, meer in lijn van de albumtitel, Old Time Feeling. De man die mede verantwoordelijk is voor het welslagen van het eerste album van miss Goodman is Jim James, een naam die we herkennen als die van de frontman van My Morning Jacket. S.G. komt met de warme aanbeveling voor fans van Jason Isbell, Daniel Romana en My Morning Jacket dus.