De Belgische postpunkband Whispering Sons brengt met hun donkere en atmosferische geluid vertwijfeling en nervositeit samen tot één onheilspellend geheel. De in 2013 opgerichte band bracht eind 2015 de EP Endless Party uit op het Gentse Wool-E-Tapes en werd gereissued op vinyl door Minimal Maximal. Beide platen verkochten uit in minder dan één maand. Ook werd Whispering Sons tijdens de meest prestigieuze muziekcompetitie van België gekroond tot winnaar van Humo’s Rock Rally.
Het Brits/Zweedse Razorlight werd in 2002 in Engeland opgericht. Naast frontman Johnny Borrell zijn er twee Zweedse bandleden en ook maakte drummer Andy Burrows jaren deel uit van de band.
Er werden drie albums gemaakt en de band speelde veel en vaak in voorprogramma’s, maar werd ook als hoofdact veel gevraagd. Er werden vaak extra lange concerten gegeven, om aan de vraag te voldoen. Tien jaar na het laatste album zijn ze terug, met een uitstekend nieuw en vierde album, dat weer blaakt van de energie.
Het handelsmerk is er weer, springerige en stuiterende Britpop, die door de vier leden enthousiast gebracht wordt. Alleen: waarom zijn ze zo lang weggeweest? Misschien was het omdat Andy Burrows uiteindelijk besloot solo door te gaan. Er is wel een nieuwe drummer en de band klinkt als vanouds. Er werd nog wel getoerd, maar geen album. Het lange wachten wordt beloond. Uitstekend nieuw album. Tekst Mania | Erik Mundt
Black Honey is een energieke en eigenzinnige garagerock band uit Brighton, UK. Onder leiding van frontvrouw Izzy Bee grossiert het viertal in aanstekelijke en sexy rocknummers met een psychedelisch 60’s randje. Ze scoorden indiehits met ‘Madonna’ en ‘Corinne’ en het vorig jaar oktober verschenen ‘Hello Today’ kon ook al rekenen op veel airplay. Op 21 september aanstaande verschijnt ein-de-lijk het titelloze debuutalbum.
Bij de eerste gezongen frases van opener Age Of Man ontstaat er verwarring. Zingt hier een dame? Heeft zij zo’n geweldige stem met een lekker rauw randje? De hoge noten klinken heerlijk. En dan valt de band in. Een elektrische gitaar pingelt een classic rock-ballade, de drumpartijen klinken groots en breed uitgemeten. Minuut na minuut bouwt de ballade op. Is het toch een man die zingt? Geddy Lee van Rush was ook niet altijd meteen als man te herkennen. Toch? De ‘hey’-partij tot slot van het ruim 6 minuten durende nummer komt uit de tenen van de zanger.
Bij het tweede nummer Cold Wind lijkt de band de mosterd één op één bij de vier Abrahammen vandaan gehaald te hebben die samen ooit de wereldband Led Zeppelin vormden. Inderdaad; toch een mannelijke zanger. When The Curtain Falls (check die heerlijke solo vanaf 2.40 minuten!), Watching Over en ook het lekker staccato aangezette Lover Leaver (Taker Believer); allen hadden ze op een Zep-album kunnen staan.
Dit piepjonge viertal (drie broers, één gezamenlijke jeugdvriend) neemt bij het soulvolle You’re The One en bij The New Day wat gas terug. Maar bij de blues van Mountain Of The Sun schakelt de band weer in een hogere versnelling. De dikke hardrock van Brave New World wordt opgevolgd door het met akoestische gitaren en een fijne zwoele slidegitaar opgefleurde, intieme slotstuk Anthem Of The Peaceful Army.
Dit is de nieuwe lichting jaren zeventig-rock: dit is het te gekke eerste volwaardige album van Greta Van Fleet. De Amerikaanse tweelingbroers Josh (zang) en Jake Kiszka (gitaar), hun jongere broer Sam (bas, toetsen) en drummer Danny Wagner hebben na een paar succesvolle EP’s menig festivalterrein en concertzaal in de wereld al op de kop gezet. Maar nu dit topdebuut is uitgekomen, ligt de wereld van de livemuziek pas echt aan hun voeten. Tekst Mania | Dennis Dekker
Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site! En in de herhaling de eerste zondagavond (van de maand) van 22:00 tot 24:00 uur.
De Kroniek der betere Popmuziek
Door Robert van Gijssel
Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.
Elvis Costello & The Imposters – Look Now (Concord/Universal)
John Hiatt – The Eclipse Sessions (New West Records/Pias)
JP Harris – Sometimes Dogs Bark At Nothing (Free Dirt/ Music & Words)
Robyn – Honey (Konichiwa/Universal)
Scram C Baby – Come Give Us a Kiss (Excelsior/V2)
Bawrence of Aralia – Bawredom (Subroutine/Sonic Rendezvous) Bent van Looy – Yours Truly (Fancy Pants/Konkurrent) San Holo – Album 1 (Bitbird)
Phosphorescent – C’est la Vie (Dead Oceans/Konkurrent) Idles – Joy As An Act Of Resistance (Partisan/Pias)
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Elvis Costello & The Imposters – Look Now (Concord/Universal) Acht jaar geleden, na het verschijnen van zijn niet heel memorabele album National Ransom liet Elvis Costello weten genoeg te hebben van het maken van platen.
Tekst Gijsbert Kamer
Daar kwam hij een paar jaar later weliswaar op terug toen hij met zijn hiphopband het curieuze maar sterke album Wise Up Ghostuitbracht. Maar een echt Costello-popalbum van het niveau dat hij in de jaren tachtig plaat na plaat zo moeiteloos haalde, dat lijkt een eeuwigheid geleden.
Hij riep zijn aloude Attractions weer bij elkaar, die vanwege een andere bassist al jaren The Imposters heten. Samen verzorgen ze op Look Now een enigszins orkestraal geluid dat een van Costello’s betere platen in herinnering roept: Imperial Bedroom (1982).
Costello klinkt vitaal, en zingt minder geforceerd ‘mooi’ dan op de meeste platen vanaf Painted from Memory, dat hij in 1998 met Burt Bacharach uitbracht.
Die samenwerking krijgt op Look Now een vervolg in drie liedjes, terwijl het sterke Burnt Sugar Is So Bitter geschreven is met Carole King. Maar het is Costello zelf die nadrukkelijk zijn stempel op de plaat drukt. De weelderige arrangementen klinken soulvol, het wijdlopige pianospel van Steve Nieve krijgt weer alle ruimte en we horen in I Let the Sun Go Down een goedgemutste Costello (64) zelfs even een fraai stukje kunstfluiten.
Ook de teksten halen het niveau van zijn beste werk van bijna veertig jaar geleden. Ongelukkige huwelijken en overspel worden door hem dit keer veelal vanuit het perspectief van de vrouw (of dochter) belicht. Minder woordspelerig en met meer empathie, lijkt het.
Er zit eindelijk weer een beetje rust in zijn stem, die minder tot voor hem onhaalbare notenreeksen en tempowisselingen wordt gedwongen. Look Now is eindelijk weer een echt goede Costello.
John Hiatt – The Eclipse Sessions (New West Records/Pias) John Hiatt was natuurlijk nooit een ‘schone’ zanger, maar zijn stem lijkt met de jaren rauwer en meeslepender te worden. Als je tenminste houdt van zijn kenmerkende, wat zwoegende vibrato en de manier waarop hij in één zangregel van hees en hoog naar diep en donker kan gaan.
Tekst Robert van Gijssel
Op de liedjes op de nieuwe Hiatt-plaat The Eclipse Sessions laat de 66-jarige Hiatt zich begeleiden door weinig meer dan een gitaar, bas en drums, en af en toe een flard orgel of piano. De spaarzaamheid siert een wiegend rootsliedje als Cry To Me, met een soepel refreintje dat blijft hangen en fraaie metaforen in de tekst. Hiatt zingt over mannen die lijken te bestaan ‘uit losse motoronderdelen’, en je ziet dat soort kerels gelijk voor je.
In Over the Hill laat Hiatt zich inspireren door de relaxte blues van J.J. Cale, en dat pakt goed uit. Maar ook een existentialistische rocker als One Stiff Breeze maakt indruk, vooral weer vanwege de wrange teksten. ‘Endless tears and mournful sighs’, zingt Hiatt getergd. ‘Sure could use your flashlight eyes.’
JP Harris – Sometimes Dogs Bark At Nothing (Free Dirt/ Music & Words) Als JP Harris niet aan het werk is in zijn timmermanswerkplaats, zet hij liedjes in elkaar, met eenzelfde precisie als waarmee hij hout bewerkt. Op zijn plaat Home Is Where the Hurt Is uit 2014 leken zijn songs wat té doortimmerd en was zijn stem een storende factor: zo geforceerd dat het allemaal wat ironisch bedoeld leek.
Tekst Robert van Gijssel
Dat is op deze opvolger wel anders. Het vibrato van Harris, dat hij het liefst in ieder woord laat wapperen, is vloeiender en oprechter en geeft nu precies het goede randje tragiek aan zijn liedjes, die vrijwel allen gaan over de zelfkant van het leven en het eeuwige gevecht tegen de eigen persoonlijke zwakheden – en dus de verleidingen van drank en drugs. lees meer
Robyn – Honey (Konichiwa/Universal) Acht jaar is een eeuwigheid in de mainstreampopmuziek. Zo lang liet de Zweedse Robyn (39) niets van zich horen. Na haar goed ontvangen Body Talk-trilogie (2010) verdween ze ineens van het hitparadetoneel. Ze zag hoe zangeressen van Rihanna tot Ariana Grande en van Lorde tot Taylor Swift haar popidioom eigen hadden gemaakt en komt nu terug met het beste antwoord: een hele puike popplaat.
Tekst Gijsbert Kamer
Er is wel wat veranderd, zo werd een paar weken geleden duidelijk toen het ijzersterke titelnummer van haar nieuwe plaat Honey verscheen. Hier horen we Robyn niet meer gewoon een hitgevoelig popliedje met kop en staart zingen, waar ze al sinds eind jaren negentig patent op had. Het is een elektronisch knap vormgegeven, met diepe dancebeats doorspekt nummer. Meer hypnotiserend dan opzwepend. En dat geldt eigenlijk voor het hele album.
Robyn maakte Honey met haar vaste partner Klas Åhlund en de uit de Britse elektropopband Metronomy afkomstige Joseph Mount. Zij geven de negen liedjes hier een even frisse als originele bedding van beats en synths waar haar stem steeds heel mooi overheen ligt. Als zangeres lijkt ze gegroeid, terwijl ook de muziek spannender is geworden, maar toch toegankelijk blijft. In diverse liedjes hoor je subtiel samples uit oude househits als French Kiss (Lil’ Louis) verwerkt. Alsof ze wil zeggen: hier ligt de basis voor de nieuwe sound van Robyn. Het werkt in elk geval wel, dit heel subtiel verwijzen naar het verleden op een plaat die helemaal van nu is. Het brengt Robyn weer terug naar de mainstreampoptop.
Scram C Baby – Come Give Us a Kiss (Excelsior/V2) Tussen 1993 en 2010 waren er zeven studioalbums, maar na het sterke Slow Mirror, Wicked Chair (2010) werd het stil rond Scram C Baby, aanvankelijk omdat de relatie tussen frontman John Cees Smit en drummer Marit de Loos uitging en daarna, tja, weten wij veel.
Tekst Menno Pot
Bestond hij nog wel, die onstuimige, ongrijpbare rock-’n-rollband uit Amsterdam, bekend om zijn explosieve optredens en korte, venijnige rockprojectielen?
Jazeker, SCB is terug. De hele 2010-bezetting doet mee, maar die vindt zichzelf op Give Us A Kiss wel totaal opnieuw uit. Gebleven zijn de intensiteit en de ongrijpbaarheid, maar er is hoorbaar langer geschaafd: dit zijn geen adhd-schetsen meer, deze songs zijn áf. En wat zijn ze geweldig vastgelegd; nooit eerder klonk SCB zo goed.
De broeiende, dEUS-achtige single Elephant lijkt in niets op het uitbundig rockende Arrested By Love of Treehouse, die op hun beurt weer niets gemeen hebben met het prachtig bedachtzame Throw Me To The Kids. Eén ding hebben ze gemeen: Scram C Baby heeft de rust in de kop gevonden om de liedjes echt uit te werken.
Give Us A Kiss is geen rauwe fragmentatiebom van een cultbandje, maar een dijk van een rockalbum van een gitaarband die nog veel beter blijkt te zijn dan we altijd al dachten. Verbijsterend.
Bawrence of Aralia – Bawredom (Subroutine/Sonic Rendezvous) Maastricht heeft qua bandjescultuur niet direct de reputatie van Nijmegen, Groningen of Eindhoven, maar de laatste tijd bloeit er iets bijzonders: een lekker eigenwijze indiescene rond bands als Baby Galaxy, YinYin en Nick Jongen alias Ghost Bag.
Tekst Menno Pot
Nu stelt zich een groep voor waarvan de harde kern de ene melige bandnaam (Amish Winehouse) verruilde voor de andere: Bawrence Of Aralia. De muziek op hun kaleidoscopische debuut Bawredom is gelukkig niet melig, maar wel avontuurlijk. De band meandert vrijelijk alle kanten op. Het Amerikaanse Modest Mouse wordt soms ter vergelijking genoemd, maar even vaak brengt de muziek de dwarse folkaanpak van Bon Iver of I Am Oak in herinnering, zoals de titelsong, Use Less Thoughts. En de werkwijze heeft wel iets weg van de anarchistische Beta Band.
Erg veelbelovend, deze band. Houd Maastricht in de gaten en Bawrence Of Aralia in het bijzonder.
Bent van Looy – Yours Truly (Fancy Pants/Konkurrent) Op zijn derde soloplaat horen we de hier in Nederland vooral als voorman van Das Pop bekend geworden Vlaming Bent van Looy ukelele spelen. Een geweldige vondst, die in het intro van het zeer pakkende Make Believe meteen al iets moois oplevert.
Tekst Gijsbert Kamer
Van Looy maakt mooi gearrangeerde liedjes waarin je van alles terughoort, van klassieke sixtiespop tot Crowded House. Wat Yours Trulyonderscheidt van de twee voorgangers is niet alleen de ukelele maar ook zijn net wat krachtigere stem.
Gebleven is de Amerikaanse producer Jason Falkner die de op zichzelf al mooie liedjes met de juiste accenten net iets extra’s geeft. Een plaat met lekker meefluitbare liedjes vol kleine, aangename verrassingen.
San Holo – Album 1 (Bitbird) Een accurate plaattitel: Album 1. Leuke artiestennaam ook: San Holo. Sander van Dijck uit Zoetermeer heeft humor en de lol spat ook van zijn debuutplaat.
Tekst Robert van Gijssel
Je weet echt niet wat je hoort, al bij de openingstrack Everything Matters (When It Comes to You). Die begint met een melancholiek reverb-gitaartje en een langzaam aanzwellend, ook best droevig synthesizerorkest. Een gevoelig indielied, verwacht je dan. Maar dan slaan ineens de zuigende synths en beukende bassen van de EDM (Electronic Dance Music) in, zoals de laagdrempelige housevariant in de VS werd genoemd.
Wat krijgen we nou? Indie-EDM?
Ja, dat krijgen we, want San Holo houdt die wonderlijke en originele mix op de hele plaat vast. Hij weet op een of andere manier intieme en aanstekelijke popliedjes te maken, ook met dank aan gastzangers als James Vincent McMorrow, mét de weinig fijnzinnige stijlmiddelen uit de wat plattere dance. Het werkt als een gek, ook omdat de melodieuze vondsten en knappe elektronische arrangementen niet anders dan uit een groot componistenbrein kunnen komen. San Holo. Onthoud die naam.
Phosphorescent – C’est la Vie (Dead Oceans/Konkurrent) Dat meer zorg aan de productie en arrangementen beter beklijvende muziek oplevert bewijst Matthew Houck op zijn zevende album als Phosphorescent. De Amerikaanse Houck verkaste met zijn jonge gezin van New York naar Nashville, bouwde een studio en komt nu met de mooiste plaat in vijftien jaar Phosphorescent.
Tekst Gijsbert Kamer
Zijn wat introverte, door americana geïnfecteerde rock is met de jaren al voller gaan klinken, maar op C’est la vie is zijn muziek frisser gesausd, lijkt het wel. Een lang, slepend nummer als Around the Horn blijft boeien door de fraaie harmonische, gelaagde zang. New Birth in New England kent een Paul Simon-achtige swing en zelfs het gebruik van Auto-Tune levert in Houcks handen in Christmas Down Under iets extra’s op in aanloop naar een stevige gitaarsolo.
C’est la vie is een plaat waar liefhebbers van zowel Neil Young als The War On Drugs veel plezier aan kunnen beleven.
Idles – Joy As An Act Of Resistance (Partisan/Pias) Een spraakmakend popmoment deed zich vorige week voor tijdens de live-uitzending van het Britse popprogramma Later… with Jools Holland. Daar speelde Idles uit Bristol, naast Shame de opwindendste brutale Britse rock-’n-rollband van dit moment. Ze braken met de traditie dat bands keurig in hun vak blijven. Met een angstig gezicht van de voor zijn dure vleugel vrezende presentator tot gevolg.
Tekst Gijsbert Kamer
Het deed meteen weer grijpen naar het tweede album van de band, dat onlangs verscheen. Wat Idles zo goed maakt is de compromisloze verbeten zang van Joe Talbot in combinatie met guur krassende gitaren, en dat allemaal met een tomeloze energie.
Het vroege-jarentachtiggeluid van Nick Cave en zijn The Birthday Party zijn een referentie, maar Idles is ook niet vies van goede liedjes. Danny Nedelko is behalve een boos ook een melodieus sterk nummer. Woede, omgezet in energiek spelplezier. En dat, zoals de albumtitel zegt, als daad van verzet. Mooi.
—
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – oktober 2018
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Met een koffer vol nieuwe liedjes over klein geluk, Louisiana en je draai proberen te vinden in de wereld is Judy Blank terug op de podia.
Judy Blank haar debuutalbum ‘When The Storm Hits’, die in 2014 uitkwam, kreeg een viersterrenrecensie in OOR. Kleurrijk ingevulde pianonummers, sterke melodieën en een krachtig, authentiek stemgeluid. Ze speelde op North Sea Jazz, Lowlands en Pinkpop, en reisde het land door met haar eerste clubtour. Begin dit jaar kwam haar nieuwe single ‘Mary Jane’ uit, en september 2018 is het nieuwe album ‘Morning Sun’ uitgekomen.
Bij het beluisteren van het debuutalbum val je meteen in de warme tonen van de Egyptische roots van Tamino die hij, samen met zijn Belgische roots, laat horen. Een rijk album die als zoete, diepdonkere tonen van oriëntaals oud je zintuigen overneemt.
Twaalfs nummer, zorgvuldig in volgorde op dit album gekozen door de 21-jarige zelf, nemen je mee op reis waarmee het ene nummer het andere lijkt op te volgen. Een duidelijk begin van een track, een fluwelen fade out als eind.
Tamino, die zo’n 4 jaar geleden naar Amsterdam verhuisde voor zijn studie aan het conservatorium, omschrijft het album zelf als een vastgelegd document van de afgelopen drie – vier jaar, of liever gezegd van heel zijn leven dat op AMIR samengekomen is.
Op een nummer als So It Goes is het Arabisch orkest gesampled die Tamino vroeg nadat hij zelf door hen benaderd was om zijn opa’s muziek ten gehore te brengen. Tamino’s gebrek aan de Arabische taal leidde tot een andere vorm van samenwerking. Een debuutalbum dat met robuuste dynamieken de identiteit van Tamino sterk neerzet. Tamino Amir wil je leren kennen. Tekst Mania | Linda Rettenwander
Live (Foto) Review: Greta Van Fleet @ 013, Tilburg 29 oktober 2018 Tekst en foto’s Martien Koolen
Na fantastische optredens op Pinkpop en Rock Am Ring is er een hype rondom de Amerikaanse rock band Greta Van Fleet ontstaan, ondanks het feit dat deze zeer jonge, veelbelovende band slechts 2 EP ’s heeft uitgebracht.
Natuurlijk is het duidelijk waar de broertjes Kiszka (Josh (zang), Jake (gitaar) en Sam (basgitaar) samen met vriend en drummer Danny Wagner hun muzikale mosterd vandaan halen; maar laat ik in deze recensie eens niet die beroemde band noemen…..
De vier jonge, muzikale honden openen furieus met een verkorte versie van het nieuwe nummer Brave New World, van hun onlangs verschenen debuutalbum Anthem Of The Peaceful Army. Hierna volgen het bekende Highway Tune en het geweldige Edge Of Darkness, waarin Jake helemaal los gaat op zijn gitaar; zanger Josh staat er maar een beetje onwennig bij en “kijkt” er vol bewondering naar…. You’re The One is ook een nummer van het debuutalbum en het semi-akoestische rock/popnummer doet het live goed en zet aan tot meezingen. Op de zeer bekende setlist van Greta staan ook twee covers, namelijk Evil van Howlin’ Wolf en Lay Down (Candles In The Rain), oorspronkelijk van Melanie; beide songs overtuigen vooral door het overheersende, lekkere gitaarwerk van Jake. Zanger Josh komt vooral goed uit de verf bij de laatste twee tracks van de reguliere set, Watching Over en When The Curtain Falls; beide songs zijn te vinden op Anthem Of The Peaceful Army.
De toegiften zijn voor het publiek in ieder geval de beste en bekendste Greta Van Fleet songs tot nu toe; Black Smoke Rising en Safari Song; laatstgenoemde heerlijke rocker bevat zelfs een heuse drumsolo, die wat mij betreft niet had gehoeven…. Maar deze jongens kunnen spelen en als ze met beide benen op de grond blijven staan, dan gaat Greta Van Fleet een fantastische muziekcarrière tegemoet; rock on guys.
Prachtige cover heeft de nieuwe Dan Mangan. Een grote groep meeuwen is op zoek naar voedsel in het zeewater en een viertal zwanen interesseert dat niet zoveel; zij doen hetzelfde. Het is een afbeelding die goed past bij de muziek die Mangan op zijn vijfde langspeler heeft gezet.
Geen idee waarom eigenlijk.
De 35-jarige Canadese singer-songwriter nam een paar jaar vrijaf, nadat hij onafgebroken zes jaar op tournee was. Even de boel de boel, dacht Mangan, terwijl hij wel twee kinderen op de wereld zette. Een nieuw leven ineens en nieuwe verplichtingen, angsten en vrolijkheden. Hij vertelt erover op More Or Less. Het levert enkele stroperige liedjes op, zoals Peaks & Valleys en Just Fear, terwijl dat jasje hem goed past. Mangan mijmert over zijn nieuwe leven. Zo legt hij het zelf uit: “It’s about feeling disconnected from a popular identity and becoming acclimated to a new one. It’s about raising kids in a turbulent world. It’s about unanswerable questions and kindness and friendship and fear.”
De plaat werd uitgesmeerd over enkele jaren en het opnameproces leed daar ook onder, in zekere zin. Dan is het knap dat het geen ratjetoe is geworden. Het is Mangan zoals we ‘m kennen, met liedjes die verhalend zijn en fris geproduceerd. Hij maakte gebruik van de toevalligheid dat Paul McCartney in dezelfde studio zat, toen het fragiele Lay Low werd opgenomen. Een wat dromerige song, met minimale elektronica ondersteund. McCartney hoorde dat het goed was.
Misschien dat Macca inmiddels ook het beste nummer van de plaat tot zich heeft genomen. Het is de vreemde eend in de bijt, want uptempo. Troubled Mind is een gejaagd lied. “Haunted by the melody“, zingt Mangan, terwijl je denkt: hadden er nog maar twee nummers in dit tempo op More Or Less gestaan. Het zouden twee extra kersen op de taart zijn geweest. Pieter Visscher
Het Brits/Zweedse 
Bij de eerste gezongen frases van opener Age Of Man ontstaat er verwarring. Zingt hier een dame? Heeft zij zo’n geweldige stem met een lekker rauw randje? De hoge noten klinken heerlijk. En dan valt de band in. Een elektrische gitaar pingelt een classic rock-ballade, de drumpartijen klinken groots en breed uitgemeten. Minuut na minuut bouwt de ballade op. Is het toch een man die zingt? Geddy Lee van Rush was ook niet altijd meteen als man te herkennen. Toch? De ‘hey’-partij tot slot van het ruim 6 minuten durende nummer komt uit de tenen van de zanger.
Elvis Costello & The Imposters – Look Now (Concord/Universal)
John Hiatt – The Eclipse Sessions (New West Records/Pias)
JP Harris – Sometimes Dogs Bark At Nothing (Free Dirt/ Music & Words)
Robyn – Honey (Konichiwa/Universal)
Scram C Baby – Come Give Us a Kiss (Excelsior/V2)
Bawrence of Aralia – Bawredom (Subroutine/Sonic Rendezvous)
Bent van Looy – Yours Truly (Fancy Pants/Konkurrent)
San Holo – Album 1 (Bitbird)
Phosphorescent – C’est la Vie (Dead Oceans/Konkurrent)
Idles – Joy As An Act Of Resistance (Partisan/Pias)
Bij het beluisteren van het debuutalbum val je meteen in de warme tonen van de Egyptische roots van 
Dan Mangan – More Or Less (City Slang/Konkurrent)