Kate Tempest – The Book Of Traps And Lessons (Caroline)
Zeg het ze, Kate. Zég het ze! Ook op haar derde album neemtKate Tempest natuurlijk geen blad voor de mond. Het is de Britse woordkunstenares op z’n kwetsbaarst.
The Book Of Traps And Lessons is elf nummers lang in-your-face spoken word waar overduidelijke en dieper liggende boodschappen elkaar in hoog tempo opvolgen. Zoals we van haar gewend zijn. Tot zover niet veel nieuws onder de zon, maar schijn bedriegt. Tempest ontroert meer dan ooit. Ze is ook daarin confronterender. Mogelijk heeft Rick Rubin er een rol gespeeld. De topproducer.
Tempest houdt ons een spiegel voor. Opnieuw. Over de leegheid van sociale media en apps, zoals WhatsApp et cetera. Sociale contacten lijken waardevol op een smartphone, maar ze stellen meestal geen reet voor. Tempest komt continu binnen. Het wemelt andermaal van de metaforen en je weet dondersgoed wat ze bedoelt. Hoewel er ook hoop is. Niet alles is gitzwart.
Kapitalisme gaat voor de bijl, racisme wordt keihard op de bek geslagen, de vervreemding van elkaar, terwijl je denkt dat je de ander zo ontzettend goed kent via de whatsApps, facebooks en instagrams van deze wereld. Oja, het ten dode opgeschreven Engeland.
In All Humans Too Late is Tempest emotioneler dan ooit.
‘Sucking on pork ribs And summoning pornography So that we can come when we fuck
Our partners don’t know us Our families are strangers Our friends make us nervous‘
Muzikaal is het ingetogener. Tempest heeft zich losgeworsteld van hiphopconventies en slaat ook die sector in de muziekwereld hard om de oren. Tempest is aan het woord en je luistert.
The Book Of Traps And Lessons is geen plaat die je opzet terwijl je de nieuwe buren voor het eerst uitnodigt voor sjasliek, gamba’s en moten zalm op de grill – al kan de koude pils een hoop goedmaken. The Book Of Traps And Lessons is een album dat je wil horen in de late avonduren. Bij schemerlicht, hangend op de canapé. Indringender wordt het bijna nooit. Pieter Visscher
LIVEDATA 18/08 Pukkelpop, Hasselt 23/10Paradiso, Amsterdam25/10 Théatre National de la Communauté, Brussel
Wat een editie, wat een weer, wat een herrie, wat een mensen, wat een muziek, wat een… wat een festival!
Dit is dé pagina om de Zwarte Cross 2019 te herbeleven met foto’s van Casper van Aggelen en de Podcast van Zwarte Cross Radio: de aftershow. Met onnavolgbare reacties van luisteraars bij het podium en op de barrier.
Je hoort een greep uit het waanzinnige live muziekprogramma van #ZC19 met alleen maar bands die pinguin proof zijn!
De zevende van de ‘nerds’ van Hot Chip is een album geworden waar de rode loper voor de dansminnende meute op onze planeet weer breed is uitgelegd. Overdreven veel nieuws onder de zon is er niet. Wel dat we inmiddels klotsende oksels hebben onder de stroboscoop en discoballen. Van vrienden die zichzelf niet al te serieus nemen, net als de wereld om hen heen. “It’s a weird dream world when you’re making music”, legt zanger Alexis Taylor uit. “You’re just exploring things that are of interest to you. Why would that be something to take seriously?”
A Bath Full Of Ecstasy is waar de Londenaren ons op trakteren. Nu zelfs met een flinke dosis autotune in twee songs; het niet al te opwindende Spell krijgt het geïnjecteerd evenals het voor Hot Chip-begrippen wat zweverige titelnummer. Terwijl, en dat weten we allemaal, Alexis Taylor over een uitstekende, karakteristieke falset beschikt en dus wél kan zingen, in tegenstelling tot het ongetalenteerde gespuis dat juist afhankelijk is van autotune om niet compleet voor joker te staan (alhoewel).
A Bath Full Of Ecstasy is niet zo opwindend als wereldplaten One Life Stand (2010) en Made In The Dark, dat twee jaar eerder verscheen, al werd er toen ook al lichtjes met autotune gerommeld al hadden we het toentertijd nog niet echt door. Het was functioneel (proest). I Feel Better en Ready For The Floor bijvoorbeeld zijn tracks die tot het beste behoren wat de dance de afgelopen decennia heeft opgeleverd. Niettemin heeft A Bath Full Of Ecstasy ook een prijsnummer en dat is Hungry Child, met een vrij klassieke Hot Chip-opbouw en waarin de jaren 80 nagalmen. Het intro lijkt zelfs een heimelijke ode aan Alphaville. Het is zo’n track die stilstaan domweg onmogelijk maakt. Dat is geen negen nummers het geval, maar Hot Chip sleept al met al een 7 uit het vuur en daar waren we, behalve de nerds vroeger op school, hartstikke blij mee. Pieter Visscher
LIVEDATA 17/08 Pukkelpop, Hasselt 30/08 Into The Great Wide Open, Vlieland 02/12 Melkweg, Amsterdam 10/12 Trix, Antwerpen
Ook dit jaar was het voor de trouwe festivalbezoeker weer feest in het konijnenhol in Beuningen, alweer editie #6 van Down The Rabbit Hole. De organisatie heeft na de fikse uitbreiding van vorig jaar nu vooral ingestoken op meer sfeer, meer randprogramma en vernieuwde terreindelen. Het festival was ook dit jaar weer snel uitverkocht en het lijkt erop dat DTRH zo langzamerhand niet meer is weg te denken op de festivalkalender.
Tekst: Thijs Schamp – Foto’s: Serge Hasperhoven
Zie hier al onze foto’s van Down The Rabbit Hole: Dag 1. Dag 2. Dag 3.
Voordat we overgaan op de muzikale hoogtepunten van deze editie, allereerst een compliment aan de organisatie. Want ook dit jaar was Down The Rabbit Hole weer op dreef met zijn logistiek. Parkeren en camperen dichtbij het terrein en of je nu munten nodig hebt, je de vocht of alcohol balans op peil wilt houden of gewoonweg een keer uitgebreid van het toilet gebruik wilt maken voor dat ene rust moment: nergens zijn er lange rijen en alles is snel geregeld.
Dat gezegd hebbende waren er dit jaar voor de trouwe bezoeker ook weer wat nieuwe onderdelen op het festivalterrein te ontdekken. Het Vuige Veldje was omgetoverd tot de SWAMP met een dampende Steamers Club geheel in stijl met een vervallen cruiseschip dat gestrand lijkt te zijn op het terrein. Rust nodig tijdens je weekend? Het nieuwe gedeelte Eden was helemaal ingericht op de iets te vroeg piekende festivalganger, voorzien van slaapbedden, yoga / mindfullness programmering en alles om het energieniveau stabiel te houden zullen we maar zeggen.
De diehard festivalganger zal Eden vooral aan zich voorbij hebben laten gaan en druk kruisjes hebben gezet in het programmaboekje van DTRH. Want er was keuze genoeg. Bovendien leent het festivalterrein zich er goed voor om van alle acts altijd wel wat te kunnen zien, de tijden sluiten goed aan en de loopafstanden zijn klein.
Frank Carter & The Rattlesnakes
Vrijdag begint ogenschijnlijk vroeg want om 10.15 is er voor de muzikale veelvraat al een optreden. Toch is het wachten op de acts voor de grote podia. Het was aan Frank Carter & The Rattlesnakes om de Fuzzy Lop te openen, maar na dit optreden was het een wonder dat de tent er nog stond. Met een snoeiharde set, knallende energie en moshpit óm de tent heen (!) sta je meteen op scherp voor de rest van het weekend. Aan Ronnie Flex en zijn vertrouwde Deuxperience om het terrein vol te trekken wat hem met een optreden op een aanhangwagen met trekker op de camping van het terrein en een show op de Hotot zeer goed lukt. De rest van de dag is met goede optredens van Altin Gün, Low, dEUS (integrale vertoning van The Ideal Crash) en Skepta fijn en afwisselend. Rolling Blackouts Coastal Fever krijgt de Fuzzy Lop tent ook helemaal vol en na hun succesvolle show op Lowlands 2018 lijkt de band alsmaar aan populariteit te winnen.
De Staat
De Staat stond later de dag ook weer als een huis, waar spelen ze níet tegenwoordig? Maar op deze thuiswedstrijd, Beuningen ligt op 5km van Nijmegen, mogen ze niet ontbreken en teleurstellen doen ze nooit. Ook deze keer krijgen ze met speels gemak weer het hele veld plat. Editors daarentegen had daar wat meer moeite mee als headliner van de vrijdag. Strakke show? Zeker. Muzikaal goed? Absoluut. Energie? Had beter gekund, de echte magie met het publiek ontbrak eigenlijk een beetje. Iets wat juist een kwaliteit is van frontman Tom Smith, maar nu niet helemaal uit de verf kwam. Daardoor hield het een beetje op bij een groteske stadion show, meer niet.
Editors
Een dag later is het Ry X om iedereen uit zijn festivalbed te trappen voor zijn show in de Teddy Widder. Gevolgd door shows van Cory Henry & The Funk Apostles, Lewis Capaldi (die van dat hitje, weet je wel), SONS, Slowthai, The Roots en meer. Uitschieters zijn voor deze dag Balthazar die het publiek in de stromende regen geen moment in vertwijfeling brengt beschutting te zoeken. Vampire Weekend die met zijn muziek precies op het juiste moment komt als de zon zich eindelijk weer laat zien. En Parquet Courts die de hele Teddy Widder in lichterlaaie kwam zetten.
Thom Yorke
Maar iedereen lijkt vooral in afwachting te zijn van Thom Yorke, want de Teddy Widder had voor dit optreden wel 2x zo groot kunnen zijn. Rijen dik tot aan buiten ziet iedereen een fenomenale show met 3D visuals afgeleid uit het geluid van de songs van Thom Yorke zelf. Tenslotte heeft iedereen nog genoeg energie over want ook de rave-party van Underworld wordt door bijna niemand overgeslagen en ondanks dat je zou denken: dat kennen we inmiddels wel, is de show perfect geprogrammeerd als afsluiter in de nacht op de zaterdag.
Parcels
Parcels had absoluut geen moeite om de laatste dag te openen in de Teddy Widder. Vorig jaar stonden ze in de kleinere Fuzzy Lop maar door het uitvallen van Sofi Tukker mocht de vijfmansformatie toch aanstalten maken. En hoe! Met een aanstekelijk enthousiasme en oprechte blijdschap met hun last minute spot krijgt de band de hele Teddy in de benen met hun electro disco pop. Absoluut schot in de roos voor die taaie laatste dag. Daarna mogen Amber Arcades, Aurora, The Mauskovic Dance Band en Rosalía hun opwachting maken.
Khruangbin
Maar eerst Khruangbin, die de perfecte voorbeschouwing vormt voor de dames WK Finale die vanwege het uitvallen van Beirut op de mainstage wordt uitgezonden. Want het 3-tal uit Texas dompelt het hele veld onder met hun een overwegend instrumentale mix van Thaise funk & soul psychedelica. Hipper wordt het niet, maar het is voor de meesten moeilijk om stil te zitten. Na de WK-Finale en rust showtje van zangeres Merol, want we waren lekker met de meiden, is het Foals die de Hotot mag bestijgen als laatste “band” van DTRH 2019. Ondanks dat de set qua energie wat moeizaam op gang komt is het einde ronduit beestachtig en stormen meerdere moshpit liefhebbers van achteruit het veld zich naar voren om de laatste reserves aan te spreken. En omdat de dag in het teken lijkt te staan van vrouwen zijn het solo-artiest Robyn en Janelle Monáe om DTRH 2019 succesvol tot een einde te brengen. Want Down The Rabbit Hole had ook in 2019 weer enorm veel te bieden, maar de echte uitschieters zaten vooral op plekken en tijden waar je het niet verwacht. En dat is dan juist weer de charme van het Beuningse Festival. Op naar volgend jaar, want ook dan is er voor jou weer de mogelijkheid om dat konijnenhol in te duiken op zoek naar die fijne verrassingen.
Het tiende studioalbum van Heather Novaverschijnt exact 25 jaar na haar doorbraakalbum Oyster, dat inmiddels een klassieke status geniet. Pearl laat een Nova horen op wie de tijd geen vat heeft gekregen, al is ze met haar 52 lentes nog jong en gezegend met een lichaam en uitstraling die maar één ding zeggen: de eeuwige jeugd. Wat een rijkdom.
De op Bermuda geboren en getogen singer-songwriter heeft hoe je het ook wendt of keert een nieuwe start gemaakt. Na zich vooral op akoestische optredens te hebben toegelegd de afgelopen jaren vond ze het weer prettig een echte bandplaat te maken en daarmee te gaan toeren. Pearl reflecteert ook een periode die ze achter de rug heeft met een echtscheiding na een huwelijk van twee decennia en een nieuwe liefde die ze vond. Het ingetogen, contemplatieve Rewild lijkt daarover te gaan:
‘Rewild me
In the sweetness of nature
I’m free from the failures
I’m gone
No slave to the longing
I’m one with belonging
I’m gone’
Heather Nova is heel erg zichzelf op Pearl, dat ze schreef in de nabijheid van haar twee honden, terwijl ze inspiratie opdeed in de natuur om haar heen. Ze dankt de wind, die voor eeuwig veranderende luchten zorgt, en de boomkikkers waar ze van geniet op Bermuda.
Hoewel Heather heel erg zichzelf is doet ze toch aan iemand denken in een nummer op de plaat: Some Things Just Come Undone had zo op een album van generatiegenoot PJ Harvey kunnen staan. De drive in de song, het tempo, iets meer venijn in de gitaaraanslag. Tekstueel een excuusbrief aan haar zoon, vermoedelijk, die niet ongedeerd uit de scheidingsstrijd lijkt te zijn gekomen. ‘Should I cry or hide my emotion?’
De nieuwe band die Nova om zich heen heeft verzameld komt het geluid ten goede. Misschien wel de beste ritmesectie die ze heeft gehad, zegt ze zelf, met een hoofdrol voor Youth, die ook basgitaar speelt in Killing Joke. Hij produceerde de plaat bovendien. Zoals hij bij Oyster ook al achter de knoppen zat. Oude liefde, u weet wel. In oktober speelt Heather Nova in Utrecht, Den Haag en Alkmaar. Pieter Visscher
LIVEDATA 22/10 Paard, Den Haag 23/10 TivoliVredenburg, Utrecht 24/10Victorie, Alkmaar
Via Universal Music is het verzamelalbum The Call – Collected verschenen. Hierop zijn voor het eerst de songs van alle door de band uitgebrachte studioalbums bij elkaar gebracht, aangevuld met een aantal live-opnames, b-side-rariteiten en solotracks van frontman Michael Been. Zowel de samenstelling als het ontwerp gebeurde in nauwe samenwerking met de overgebleven bandleden en Beens zoon.
Met bekende fans als Peter Gabriel, Jim Kerr (Simple Minds), Bono (U2) en Robbie Robertson en Garth Hudson (The Band) leek het uit Santa Cruz, Californië afkomstige The Call een gouden toekomst voor zich te hebben. Maar ondanks het feit dat al deze eerdergenoemde fans hun medewerking verleenden aan diverse albums van de band, wist The Call hun cultstatus nooit echt te ontstijgen. Nummers als Everywhere I Go en I Still Believe van het vierde album Reconciled betekenden wel een paar bescheiden hits voor de band. Het tweede nummer werd zelfs gebruikt in een aantal grote films, waaronder de klassieker The Lost Boys.
Let The Day Begin, van het gelijknamig vijfde album, werd in 2000 door Al Gore gebruikt als themasong voor zijn verkiezingscampagne. Het nummer werd bovendien later nog gecoverd door Simple Minds – The Call-zanger Been zong op zijn beurt eerder op het Simple Minds-nummer Sanctify Yourself, en Black Rebel Motorcycle Club.
De band kwam definitief tot een einde toen Michael Been, als geluidsman van Black Rebel Motorcycle Club (waar zijn zoon Robert Levon Been deel van uit maakt) na een optreden op het Belgische Pukkelpop een hartaanval kreeg en overleed. The Call – Collected is een meer dan verdiend eerbetoon aan misschien wel de meest ondergewaardeerde band van de afgelopen 35 jaar.
Wellicht vat Jim Kerr het nog wel het beste samen in zijn in memoriam voor Michael Been: “Iets meer dan twee decennia geleden had ik de eer behoorlijk wat tijd door te brengen met Michael Been tijdens een Amerikaanse tournee,” vertelt hij. “Simple Minds mocht dan wel de headliner zijn, maar eigenlijk bewonderden wij het voorprogramma, The Call, met niemand minder dan Michael als frontman. Dat The Call het commerciële succes dat hun muziek verdiende nooit heeft gekregen, is een duidelijk understatement.”
Het titelloze eerste album van The Amazonsdat twee jaar terug verscheen heeft niet alle aandacht gehad die het verdiende. De plaat puilt uit van de pakkende rocksongs en is her en der zelfs overrompelend. Mogelijk bereikt de band met opvolger Future Dust wel het grote publiek. Het valt nauwelijks uit te sluiten.
Omdat ook dit album volgepakt is met indierocknummers met een kop en een fijne staart. Een en ander klinkt bovendien voller dan op het debuut. De productie is nog voller en vetter. Soms doet het geluid zelfs wat denken aan dat van Queens Of The Stone Age. Future Dust is afgemixt door de fameuze Alan Moulder, onder meer bekend van zijn werk voor Nine Inch Nails, Interpol, Editors en Foals.
Opener Mother is een stadionrocker die de toon zet voor de rest van de plaat. Gierende gitaren, beukende drums en een drive waardoor je het gaspedaal maar wat harder intrapt. Vervelend niettemin met al die flitspalen in den lande.
Belangrijkste wapen, al het muzikale geweld ten spijt, blijft evenwel het stemgeluid van Matthew Thomson die alle pathos die hij in zich heeft maar al te graag laat horen, zonder ook maar een moment in de buurt te komen van pathetiek. Gewéldige stem.
Alles bij elkaar opgeteld maakt dat enkele nummers ronduit onweerstaanbaar. Zo’n Doubt It heeft een refrein dat je de hele dag door wel wil horen. Dat geldt ook voor het gejaagde Fuzzy Tree, dat er niet voor onderdoet.
Ook wanneer The Amazons het gaspedaal wat minder diep intrappen, zoals met het innemende akoestische 25 (Reprise) blijft het boeiend wat de Britten presteren. Ze flikken het dus gewoon weer.
De carrière van Metallica kent heel veel hoogtepunten (bijvoorbeeld de eerste vier albums) maar ook wel enkele dieptepunten zoals ReLoad en vooral St. Anger natuurlijk, maar in 2016 kwam de “beste metalband ter wereld” sterk terug met het album Hardwired…to Self-Destruct. Dit jaar is er dan “eindelijk” de Europese Worldwired toer en hier in Keulen in het RheinEnergie voetbalstadion van FC.Köln is het geluid in ieder geval dik in orde, dit in regenstelling tot de galmbak in Amsterdam, oftewel de Johan Cruyff Arena.
Het begin is inmiddels bekend, de band komt op na Ennio Morricone’s The Ecstasy Of Gold en de eerste akkoorden van het nummer Hardwired denderen daarna door de boxen; m.a.w. een meer dan uitstekend begin. James is prima bij stem, hij zingt de laatste jaren steeds beter trouwens, en The Memory Remains en Ride The Lightning klinken dan ook prima. Het eerste metal hoogtepunt is The Thing That Should Not Be, van metal klassieker Master Of Puppets, dat massaal wordt meegebruld. Unforgiven is het eerste rustpunt in de kolkende set en ook dat wordt natuurlijk massaal meegezongen; dan volgen twee nummers van het laatste album, namelijk Here Comes Revenge (beetje saai trouwens) en het spetterende Moth Into The Flame, gevolg door een publieksfavoriet van het album Metallica, beter bekend als The Black Album, Sad But True.
In het midden van de set spelen Kirk en bassist Robert een plaatselijk/landelijk bekend “deuntje” en deze avond is dat Viva Colonia van de Keulse band Die Hohner…voor mij had dit niet gehoeven…. Het tweede deel van de set opent met Frantic van het zwakste Metallica album ooit St.Anger, maar gelukkig slaat daarna de vlam echt in de pan met de vijf super nummers One, Masster Of Puppets, For Whom The Bell Tolls, Creeping Death en Seek & Destroy, vooral One (met prachtige videobeelden) en Creeping Death zijn fantastisch, real metal up your ass!!
De drie toegiften Spit Out The Bone, Nothing Else Matters – de ultieme metalballad – en Enter Sandman als uitsmijter bewijzen dat Metallica nog steeds tot de absolute metaltop behoort; een heerlijk metalavond in Keulen gaat helaas toch te vroeg ten einde……
De slotdag van Pinkpop 50 begint met een optreden van het Duitse The Bosshoss op het IBA Parkstad podium en de muzikale mix van pop, rock, funk, soul, country en R&B doet het uitstekend als opener op dag 3. Natuurlijk moet je de gimmicks – grote zonnebrillen, cowboyhoed en Jack Daniels – van Alec Volkel en Sascha Vollmer niet te serieus nemen, maar de muziek brengt het aanwezige publiek toch al lekker in beweging. Hoogtepunt: Jolene, de ultieme Dolly Parton cover, Hey Ya ! en Do It, een Yee-Haw schreeuw voor deze Duitse band is op zijn plaats. Pinguin Radio brengt je nog een toegift bij deze set. Een exclusief interview met de band. Check hem HIER
Bring Me The Horizonis een band van een heel ander kaliber; hard, jumpy en vet zijn woorden die me invallen bij deze Sheffieldse band. Ze zijn echter ook bekend om hun mierzoete singles maar vandaan neigt de band – gelukkig – meer naar een mix van pop, rock en metal core. Vooral de refreinen van de songs worden luidkeels meegebruld en boegbeeld en zanger Oliver Sykes blijft het publiek maar opzwepen; hij wil een vette en grote moshpit! In het swingende nummer Drown nodigt Sykes iedereen uit om te gaan crowdsurfen, m.a.w. een supervet optreden met als hoogtepunten: Mother Tongue, Medicine en Throne.
The 1975 is vooral een band voor jonge meisjes en dat heeft waarschijnlijk te masken met het feit dat Matty Healy en consorten nogal melodramatisch kunnen “overkomen”. Bitterzoete liedjes passeren de revue, maar songs zoals Sincerity Is Scary of I Always Wanna Die tonen aan dat deze band ook uit een ander vaatje kunnen tappen. Last but not least horen we The Sound, en dat blijkt een perfecte afsluiter van The 1975.
The Pretenders bestaan natuurlijk al heel lang (41 jaar om precies te zijn) en de groep rondom zangers Hynde speelt dan ook een greatest hits set met nummers uit het verleden. Don’t Get Me Wrong, Kid, Stop Your Sobbin’, Middle Of The Road en Back On The Chain Gang, ze komen allemaal voorbij en iedereen in het massaal opgekomen publiek herkent de songs en zingt mee.
Bij Slash, featuring Miles Kennedy is helaas niet veel mee te zingen, want de iconische, voormalige Guns N’Roses gitarenplukker speelt goed in het gehoor liggende hardrock. Zanger Miles Kennedy is zoals gewoonlijk uitstekend bij stem, maar toch ontbreekt er iets aan deze set, namelijk enthousiasme; Slash doet eigenlijk gewoon een routineklus en dat is echt jammer want deze band kan echt wel vlammen.Het feit dat de oude Guns song Nightrain de beste song van de show is zegt eigenlijk genoeg. The Call Of The Wild, World On Fire en My Antidote heb ik toch al eens beter gehoord. Slotakkoord Anastasia toont nog eens overbodig dat Slash niet echt de minste gitarist is, maar dat wisten we la lang, toch?
Slotakkoord van deze 50ste editie is niemand minder dan Fleetwood Mac en dit had zou mooi kunnen zijn, maar helaas kun je dit geen goed optreden noemen. Dat heeft vooral te maken met de vrouwelijke vocalisten, want Stevie Nicks, maar vooral Christine McVee bakt er niet veel van; laatstgenoemde zingt echt verschrikkelijk vals in bijvoorbeeld Don’t Stop. Maar ook is het niet echt “slim” om vroeg in de show een veel te lange overbodige drumsolo in te plannen, daar zit het publiek niet op te wachten want die willen hits horen en die willen meezingen. The Chain is wel een goede openingsong en natuurlijk is het ook leuk voor de oude fans om Oh Well en Black Magic Woman nog eens te horen, maar dat klonk vroeger toch wel anders. Als je dan al muzikale hoogtepunten moet noemen zijn dat toch wel Everywhere (wordt wel totaal verkeerd ingezet !!), Rhiannon en natuurlijk meebruller Go Your Own Way. Ik mag het waarschijnlijk niet zeggen maar meneer Buckinham werd node gemist……
Kate Tempest – The Book Of Traps And Lessons (Caroline)
maar bands die pinguin proof zijn!
Hot Chip – A Bath Full Of Ecstasy (Domino/V2)
Heather Nova – Pearl (Rough Trade/V2)
Met bekende fans als Peter Gabriel, Jim Kerr (Simple Minds), Bono (U2) en Robbie Robertson en Garth Hudson (The Band) leek het uit Santa Cruz, Californië afkomstige The Call een gouden toekomst voor zich te hebben. Maar ondanks het feit dat al deze eerdergenoemde fans hun medewerking verleenden aan diverse albums van de band, wist The Call hun cultstatus nooit echt te ontstijgen. Nummers als Everywhere I Go en I Still Believe van het vierde album Reconciled betekenden wel een paar bescheiden hits voor de band. Het tweede nummer werd zelfs gebruikt in een aantal grote films, waaronder de klassieker The Lost Boys.
The Amazons – Future Dust (Fiction/Caroline)
