Grauzone, het steengoede festival dat alle hoeken en uithoeken van de weerbarstige, tegendraadse, duistere muziek verkent, is in 2025 ook weer een feest om te bezoeken. Gelijkgestemden vinden elkaar tijdens een andermaal uitverkochte editie. Met het sublieme poppodium Paard en café De Zwarte Ruiter als fijnste podia. Er kan worden doorgedanst tot diep in de nacht. We zien allerhande deejays de kekste draaibeurten verzorgen, met een staalkaart uit de synthpop, (post)punk, rock en new wave. Verdómd, wat heerlijk toch in Den Haag.
Wie niet in het zwart gekleed gaat op het naar een Duitse band uit die zalige Neue Deutsche Welle vernoemde festival, valt uit de toon. Grauzone is dat festival waar we nog veel minder mensen vinden zonder piercings en tatoeages dan op de Down The Rabbit Holes en Pinkpops van deze wereld. Je kunt er zijn wie je wil zijn. Al geldt dat natuurlijk ook voor die andere festivals, hoewel Grauzone het qua excentriciteit op alle fronten wint. Nergens zo veel hanenkammen. Nergens zo veel piercings op plekken waar je die minder snel verwacht. De fantastische jaren 80 zijn bovendien nooit ver weg.
In het rijke palet aan muzikale kleuren is een mooie plaats ingeruimd voor de postpunk. Zo zien we het Rotterdamse Tramhaus andermaal een overtuigende show afwerken. Uit Antwerpen afkomstig is de driekoppige postpunkformatie Rehash. Een puntige sound waarin twee zangers (Willem Liczner (bas) en Maarten Van Buyten – gitaar), het woord doen. Afwisselend in het Engels en het Duits. Vooral het Duits hebben ze omarmd. Dat is knap en onderscheidend. Het café van het Paard is zweterig warm. Van Rehash (foto) gaan we vast snel meer horen. Kan niet anders.
In de kleine zaal van het Paard zien we de uit Los Angeles afkomstige zangeres Riki. Haar synthpop wordt geheel solitair gebracht. Loodzware elektronische beats gaat ze niet uit de weg. Riki heeft live wat meer galm over haar stem gegooid dan op plaat. Ze is expressief, beweeglijk en wulps. De jaren 80 hebben duidelijk hun sporen nagelaten.
Body Horror treffen we aan in De Zwarte Ruiter. We zien een toeschouwer in een Dolly Parton-T-shirt in het Haagse rockcafé. Zwart textiel, gelukkig, zodat hij nauwelijks uit de toon valt. Er is weliswaar geen dresscode tijdens Grauzone, maar zo’n 98 procent van de bezoekers is gekleed in het zwart. Body Horrors elektronische punkrock valt uitstekend in de smaak bij jong en oud. Er wordt enthousiast bewogen voor het podium. De band staat voor het eerst in Nederland. We sluiten niet uit dat dit in de toekomst vaker gaat gebeuren.
De donkere wave van Selofan mag er ook zijn. Het Griekse duo leeft zich uit op het hoofdpodium in het Paard waar de dansbare, atmosferische nummers van het duo prima in de smaak vallen.
Actors zien we ook, op datzelfde podium. “We´re not from the US, we are Canadians”, zegt zanger Jason Corbett. Hij en zijn band hebben onder meer goed geluisterd naar Joy Division, hoewel de Engelsen slechts een van de referenties zijn. De postpunk van Actors wordt overtuigend gebracht. Corbett is uitstekend bij stem. Evenals Zola Jesus, ook te vinden op het hoofdpodium van het Paard. Ze zit achter een piano en brengt haar repertoire met veel emotie. Gothic pop en klassiek vinden elkaar. Wat een stem! Tussendoor praat ze de boel gezellig aan elkaar. “This next song is about suicide. None of us have done that. That is pretty sick”, lacht ze. Net als haar toehoorders. Zwarte humor past zo goed bij een festival als Grauzone. Zola Jesus snapt dat als geen ander. Pieter Visscher
Pixies – The Night The Zombies Came (BMG/Mattan)