Aphex Twin – Collapse EP (Warp / V2 Records)

Aphex TwinNa veel geheimzinnigdoenerij en een berg materiaal via Soundcloud komt het genie – Aphex Twin alias Richard David James – eindelijk weer met een reguliere plaat, de eerste sinds drie jaar geleden langspeler Syro en ep Computer Controlled Acoustic Instruments pt2.

We kregen al een voorproefje met het hallucinante T69 Collapse, genoemd naar een Amerikaanse tank (?), waarin de beats in een onnavolgbaar patroon alle kanten uitschieten. Dat geeft een aardig idee van het gestuiter wat volgt, in het onnavolgbare samengaan met tragere ambientklanten waar de heer James patent op heeft, zodat je soms het idee hebt dat je naar drie of vier totaal verschillend tracks tegelijk aan het luisteren bent.

Welbeschouwd is het een in minder dan een half uur samengebalde samenvatting van het voorafgaande, van de eerste ambient works tot de pieken op platen als Come To Daddy en een idiosyncratisch uitstapje als Druqs, waarbij het geheel veel meer is dan de som der delen. Onnavolgbaar. Tekst Mania | Enno de Witt

Billy F Gibbons – Big Bad Blues (Concord Records)

Billy F GibbonsBilly Gibbons is a guy needing no introduction to most. As frontman and guitarist with legendary rockers, ZZ Top, he has successfully hammered out a place in the musical hearts of many blues-rock fans globally. Always covered and partly hidden behind his trademark facial hair, and Afro headgear, Gibbons has a fiery, explosive approach to guitar, always blasting and bursting with zinging fretwork and a remarkably keen sense of power and purpose. In many ways, when Billy Gibbons plays and sings, I listen, though often curious about just quite what might be on the brink of discovery or delivery.

Here, with Big Bad Blues, Gibbons reaches deep into his own personal background, a dredging that finds him turning his hand to some old classic blues standards like Muddy Water’s Rollin’ and Tumbling and Standing Around Crying, as part of an eleven-track offering that unsurprisingly ripples with Gibbons’ riffs, licks and distinctive roil. Since ZZ Top first came on the scene back in 1969, Gibbons has been their near-totemic frontman, a center-stager who clearly and evidently enjoys his position and works his nuts off pushing out pulsing blues-rock that invariably echoes his own personal love of classic rockn’roll and blues. With Big Bad Blues, Gibbons has delivered his second solo effort in recent years and shown his maturity and understanding of what makes for a damn good sound.

This is an album that may surprise some of Gibbons’ followers, with, at times, a sensitivity seldom heard on the ZZ Top hi-energy scale. But with this guy’s pedigree, we can hardly be surprised when he turns out a truly inspired and inspiring release that is bound to be a huge international success. Tekst Bluesmagazine.nl | Iain Patience

Liefhebbers luisteren uiteraard ook naar Pinguin Blues!

Low – Double Negative (Sub Pop / Konkurrent)

lowBlijft een intrigerende formatie dat Low. Mimi Parker (drums) en Alan Sparhawk (gitaar), die de vocalen steevast voor hun rekening nemen in het met bassist Steve Garrington aangevulde trio werden zangtechnisch niet eerder zo weggemoffeld in de songs, om er zo nu en dan ook kraakhelder uit te springen. Double Negative is Lows spannendste album.

Veel vaker stoeiden de Amerikanen met elektronica. Eigenlijk altijd zijn deze geluiden de krenten in de pap, terwijl die ochtendhap nu vrijwel geheel onorganisch wordt opgediend.
Het leidt tot fascinerende geluidsvelden, waarin het fijn verdwalen is. Al duurt dat wel even. In eerste instantie lijkt er soms geen doorkomen aan. Alsof er een op hol geslagen grasmaaier over een rij synthesizers manoeuvreert.
Het is hard, stevig en bij vlagen zelfs overdonderend. In your face. Trommelvliezen worden danig op de proef gesteld.

Sinister en grimmig zijn de geregeld industriële geluidscollages. Een obligaat grapje over de titel Double Negative laten we achterwege, omdat het soms domweg hemels en prachtig is, wanneer je de tijd neemt voor deze plaat.

Veroorzaker van de stijlbreuk die Low in een aantal songs pleegt, is producer BJ Burton, die het stemgeluid van Parker en Sparhawk onherkenbaar maakt wanneer hij daar zin in heeft. Gelukkig is dat niet continu het geval en dat zorgt dan weer voor een fraaie balans in de slowcore van het trio. Benieuwd hoe een en ander live uit de verf komt? 12 oktober speelt de band in Paradiso, Amsterdam, een dag eerder in de Orangerie in Brussel. Gehoorbescherming lijkt geen overbodige luxe. Pieter Visscher

LIVEDATA 11/10 Orangerie, Brussel 12/10 Paradiso, Amsterdam

Jungle – For Ever (XL Recordings / Beggars)

JungleModern, soulvol, funky, pop, dansbaar en fris. Zomaar een paar steekwoorden die moeiteloos passen bij het gezelschap Jungle. In 2014 debuteren de zeven Londenaren met een titelloos album wat vrijwel overal ter wereld op positieve kritieken kan rekenen.

En dat terwijl Tom ‘T’ McFarland en Josh ’J’ Lloyd-Watson de band pas in 2013 hadden opgericht, met als stiekeme wens om lekker anoniem te blijven. Die missie slaagt niet, want in de muziekindustrie kan het snel gaan. De band begint als hype, maar groeit al snel uit tot een serieuze speler. Ook live. Nummers als Time, The Heat en – met name – Busy Earnin’ krijgen volle concertzalen en festivalweides moeiteloos in dansstand.

Op de nieuwe plaat For Ever zet Smile direct de toon. Het ritme, de meerstemmigheid, de opbouw. Jungle ten voeten uit. Even later horen we onder meer de eerder uitgebrachte singles Happy Man en House In LA. Waar Happy Man zo afkomstig van hun debuutalbum zou kunnen zijn, daar is House In LA verrassend traag en minimalistisch. Alsof Bon Over er even aan mocht sleutelen.

De plaat telt in totaal dertien tracks en staat als een huis. Een beetje Bee Gees, een beetje Earth Wind & Fire. Caribou. Daft Punk. Maar Jungle is vooral Jungle. De band heeft in rap tempo een eigen geluid weten te creëren en dat is gezien de mix van vrij populaire stromingen knap. Als kritiekpunt(je) kun je aangeven dat het té gepolijst is. Al rekenen ze daar live waarschijnlijk hard mee af. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIEFHEBBERS LUISTEREN NATUURLIJK OOK NAAR PINGUIN POP!

LIVEDATA
20/11 Doornroosje, Nijmegen
21/11 TivoliVredenburg, Utrecht
22/11
Trix, Antwerpen (BE)

Bob Moses – Battle Lines (Domino / V2 Records)

Bob MosesBob Moses is de enigszins verwarrende bandnaam van elektro-duo Tom Howie en Jimmy Vallance. In 2015 debuteerde het tweetal met All In All, in datzelfde jaar nog opgevolgd door Days Gone By. Battle Lines is zodoende de derde langspeler van de Canadezen, waarop melodieuze house wederom de boventoon voert.

Beide heren schreven en produceerden het album in Los Angeles, waar uiteindelijk Lars Stalfors, onder meer bekend van samenwerkingen met bands als HEALTH, Local Natives en Cold War Kids, als co-producer werd ingevlogen.

Stalfors is een grootmeester in timing en dat is duidelijk hoorbaar. De plaat kleurt keurig binnen de lijnen, zonder overigens over-geproduceerd te klinken. Neigen naar perfectie is een betere omschrijving voor de elf nummers tellende plaat. Elektropop en house worden omrand met klassieke songwriting.

Een werkende formule, zoals op hoogtepuntjes als opener Heaven Only Knows, titeltrack Battle Lines en Nothing But You doet blijken. De voetjes kunnen van de vloer op dit fraaie, bezwerende album. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 12/02 Paradiso, Amsterdam 16/02 Botanique/Orangerie, Brussel (BE)

Pale Waves – My Mind Makes Noises (Dirty Hit / Caroline)

Pale WavesHet debuutplaatje van een synthpopband die nieuwe grenzen op zoekt. Thans, dat zeggen ze zelf. Pale Waves is ontstaan uit de vriendschap tussen de twee dames Heather Baron-Gracie en Ciara Doran.

Pale Waves maakt lichtvoetige synthpop die dankzij de vele laagjes veel interessanter is, dan het in eerste instantie doet vermoeden. Zo is de band niet bang om zichzelf kwetsbaar op te stellen en hun persoonlijke ervaringen en trauma’s te delen in hun grootste uitlaatklep; de muziek.

Het debuut is mede tot stand gekomen met hulp van Dirty Hit, het team achter The 1975 en Wolf Alice. Matty Healy (van The 1975) heeft dan ook wat co-productie gedaan en de video voor de hitsingle Television Romance geregisseerd. De muziek deed me overigens aardig denken aan de laatste twee platen van Tegan & Sara; wat ik alleen maar als pluspunt kan benadrukken. Dit debuut van Pale Waves smaakt naar meer! Tekst Mania | Remco Moonen

LIVEDATA 11/10 Sugarfactory, Amsterdam 13/10 Botanique / Rotonde, Brussel (BE)

Live Foto Review: Patsy @ Cinetol, Amsterdam

Live Foto Review: Patsy @ Cinetol, Amsterdam
16 september 2018
Foto’s Willem Schalekamp

Patsy uit New Orleans maakt snelle, hoekige en catchy punkrock. Op kop staat zangeres, die kenners ook kunnen kennen van de band Mystic Inane. Na een aantal singles heeft het viertal onlangs de mini-LP LA Women uitgebracht. Daarop rijgen ze met speels gemak genres als surf, garage, jaren ’80 hardcore, new wave en garage aan elkaar.

Patsy Patsy Patsy Patsy Patsy Patsy Patsy Patsy

Live Foto Review: Iceage @ Rotown, Rotterdam

Live Foto Review: Iceage @ Rotown, Rotterdam
Support: Josiah Konder

11 september 2018
Foto’s Sharon & Maureen Vreeburg

Het Deense Iceage is een van de meest veelbesproken bands van het afgelopen decennium. Begonnen als spijkerharde hardcorepunk, maar nu een grensverleggend gezelschap die door velen gezien wordt als de waardige opvolger van The Birthday Party. Elias Bender Rønnenfelt is een van de meest enigmatische en onvoorspelbare frontmannen van het moment: agitator, poëet, sekssymbool en duivelskind in een.

Josiah Konder

Josia Konder Josia Konder Josia Konder Josia Konder Josia Konder Josia Konder Josia Konder Josia Konder

Iceage

Iceage Iceage Iceage Iceage Iceage Iceage Iceage Iceage Iceage Iceage Iceage Iceage Iceage Iceage Iceage Iceage

Yorick van Norden – The Jester (Excelsior Recordings)

Yorick van NordenWie de opener, The Forest of The Mind, van Yorick van Norden zijn tweede soloalbum The Jester hoort, wordt meteen meegenomen in een reis de tijd. Het is de start van een reis in twee delen.

De eerste kant is opgenomen met de liveband en bevat catchy songs als Another Day In London Town en More Than Words. De tweede kant van het album is aanzienlijk ingetogener, maar daardoor is er ook ruimte voor prachtige orchestraties.

Dat komt al direct in het prachtige Suite I: Unbelievable/The Girl in the Window naar voren, waarin de prachtig gearrangeerde violen en fluiten diepe indruk maken. Ook de tweede suite koppelt een aantal korte songs aan elkaar waarbij vergelijkingen met Abbey Road of het werk van Paul McCartney makkelijk gemaakt zijn. Wat dat betreft is The Jester vergelijkbaar met de prachtige platen van Emitt Rhodes: de invloeden van Yorick zijn overduidelijk geworteld in de jaren ’60, maar hij weet er toch een geheel eigen draai aan te geven. Tekst Mania | Ron Bulters

LIVEDATA
23/09
Super Schoon Festival, Heiloo (Solo)
30/09 PlatoPlanet @ De Oosterpoort, Groningen
05/10 De Amer, Amen
06/10 TivoliVredenburg @ locatie: Molen de Ster, Utrecht
07/10 Instore @ Concerto, Amsterdam
12/10
Mezz, Breda
27/10 Podium Victorie, Alkmaar
28/10
Underground, Lelystad

Tracklisting The Jester

  1. The forest of the mind
  2. Train in the station
  3. Days
  4. Another day in London Town
  5. More than words
  6. Miss Serene
  7. Suite No 1: I Unbelievable, II The girl in the window
  8. A song for you
  9. Love’s taking over
  10. Winter
  11. Light up love
  12. Suite No 2: I So sad, II Drifting, III Gettin’ in over my head, IV So sad (reprise)

Paul McCartney – Egypt Station (Capitol / Universal)

Het is zonder meer heerlijk oud worden, of beter gezegd jong blijven, wanneer je Paul McCartney heet, je samen met je vrienden John, George en Ringo voor een nogal invloedrijk oeuvre hebt gezorgd in de jaren 60 en je daarmee in de loop der jaren een kleine miljard euro aan inkomsten vergaarde. Dan kun je op de golfbaan gaan staan de rest van je leven of echt leuke dingen doen. En dat is het maken van albums en op je 76ste nog over de planeet trekken, met een heerlijke band om je heen. Om veel van The Beatles te spelen en veel solowerk bovendien, omdat die schat aan liedjes ook nogal imposant is geworden de laatste vijf decennia.

Op Egypt Station is het vooral Wings wat je terughoort, terwijl The Beatles veel minder nagalmen. McCartney schreef alles weer zelf en geeft de consument waar voor z’n geld, met de 16 songs die te vinden zijn op de plaat.

Prachtig uitklapbaar is het cd-hoesje, met fraai schilderwerk van de meester zelf. Want dat kan hij bijvoorbeeld ook. Polyvalent tot op het bot.

Met de vrolijke rocker Come On To Me laat Macca horen op latere leeftijd nog altijd een flirt te zijn en waarom zouden we het gênant vinden als hij nog zin heeft om te neuken? Want dat is wat hij zingt. Hoewel het een wat krampachtige poging lijkt wat jeugdige zieltjes te winnen, is de uitvoering minder beroerd dan sommigen doen geloven. Fuh You (op plaat uitgesproken als Fuck You, maar in de context duidelijk op de daad aansturend) is geproduceerd door Ryan Tedder, die meeschreef aan Halo van Beyoncé en zanger is van OneRepublic. “On the night I met you, I just wanna know how you feel.” Er wordt een zesje uit het vuur gesleept. Het kan niet altijd raak zijn.

De liefde blijft een onderwerp waar McCartney maar niet vanaf komt en dat zien we met alle plezier door de vingers. Omdat er ook venijn te vinden is op de plaat. In Despite Repeated Warnings krijgt Donald Trump er overduidelijk van langs. “Those who shout the loudest may not always be the smartest”, klinkt het bijvoorbeeld. People Want Peace klinkt veel minder urgent dan vredesliedjes van Lennon, is geen compositorisch hoogstandje en toch is het hoopgevend.

McCartney laat op Egypt Station horen een gewoon mens te zijn, een working class hero, die zo nu en dan worstelt met zichzelf, domweg twijfels heeft en soms meer drinkt dan echt noodzakelijk. McCartney bespeelt op de plaat onder meer elektrische en akoestische gitaar, piano, diverse orgels, synthesizers, drums en andere percussie en de harmonica én is goed bij stem.

Alhoewel die wat breekbaarder wordt, emotioneert hij daardoor ook meer.
Niets, maar dan ook niets wijst erop dat we te maken hebben met een levende legende die de dood in de ogen kijkt. Op naar de 100. Tekst Pieter Visscher