Gary Clark Jr. – This Land (Warner Bros. Records)

Indertijd werd deze Texaan – Gary Clark Jr. – onthaald als de nieuwe Jimi Hendrix, vanwege zijn fabelachtige gitaarspel en zijn wortels in de bluesrock. Op het podium was de blues inderdaad bij hem in goede handen (luister maar naar Live, uit 2014), maar op zijn studio-platen ligt dat genuanceerder.

Op Blak And Blu (2013), The Story Of Sonny Boy Slim (2015) en ook hier put hij veel breder uit de Amerikaanse muziek, met bijbehorend engagement. This Land, de titel van deze plaat, verwijst natuurlijk naar de legendarische song van Woody Guthrie; Clark maakt zich duidelijk druk over de situatie in zijn vaderland.

De gelijknamige openingssong laat een mengsel van rock, hiphop en reggae horen. Zo gaat het de hele plaat door, een lappendeken van stijlen, steviger en gevarieerder ook dan The Story Of Sonny Boy Slim. Met altijd weer dat gierende gitaarwerk en Clark die niet bang is om op zijn tijd falset te zingen.

Kwaaie rock (What About Us), ongecompliceerde rock (Gotta Get Into Something), reggae (Feeling Like A Million), swingende soul (Feed The Babies, When I’m Gone, Guitar Man), soulballads (I Got My Eyes On You, Pearl Cadillac), hiphop (Got To Get Up) en de blues natuurlijk (The Governor, Dirty Dishes Blues).

Gary Clark Jr is misschien niet de nieuwe Jimi Hendrix, maar hij zet wel de traditie van artiesten als Hendrix, Prince, Sly Stone en Living Colour voort, met een open muzikale blik en een kritische kijk op de maatschappij. En, minstens zo belangrijk: met een berg ijzersterke songs. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

LIVEDATA
15 juni Holland International Blues Festival, Grolloo
21 juni De Roma, Antwerpen (BE)

Boy Harsher – Careful (Nude Club/Konkurrent)

Het is sterk de vraag of dit jaar een spannender en uitdagender plaat gaat verschijnen dan Careful van Boy Harsher. Het elektronische duo uit Massachusetts heeft alles in huis om de dancewereld op z’n kop te zetten.

Want de eclectische mix van coldwave, EBM, electronic, spoken word, dark, minimal, goth, new wave en noise, zoals ze zichzelf categoriseren, is net zo betoverend als dansbaar. Neem het verrukkelijke Come Closer, dat meer dan knipoogt naar Giorgio Moroder en bovendien refereert aan de avant-gardistische Anne Clarke. Het is een vloervuller waar je maar geen genoeg van krijgt.

De kracht van het duo is dat ze niet echt in een hokje zijn te plaatsen, mocht je dat al willen. Dat recalcitrante kenden we al van debuutalbum Yr Body Is Nothing, dat drie jaar terug verscheen. Careful is dynamischer en een duidelijke sprong voorwaarts. Meer variatie en energieker. Nog wat onheilspellender ook. Daarvoor zijn Jae Matthews en Augustus Muller beiden verantwoordelijk. Muller is het muzikale brein en Matthews dromerige, sensuele stem doet de rest. De zuigende, gruizige beat van opener Keep Drivinghaalt het beste in Matthews naar boven. Het is een van de drie niet dansbare nummers op Careful. Het zorgt voor een prettige balans.

Vanavond is Boy Harsher te zien in een uitverkochte Melkweg. Het duo is in staat een sensatie te worden op Lowlands, zou ik aan de organisatie van het festival willen meegeven. Pieter Visscher

LIVEDATA 22/02 Melkweg, Amsterdam 09/03 Botanique/Rotonde, Brussel

RY X – Unfurl (Infectious)

Ry Cuming beleefde als Ry X een vruchtbaar 2018. Volle zalen, festivaltenten die werden betoverend en een uitverkocht huis in een sfeervol Carré in Amsterdam. Zijn muziek is lastig in een hokje te plaatsen. Laten we dat vooral niet doen.

Cuming is in ieder geval van alle markten thuis. Hij maakte onderdeel uit van zowel Howling als The Acid. Elektronica, folk, techno, deephouse. Diverse stromingen komen in beide samenwerkingen aan bod. Maar stiekem is Cumings op z’n best als singer-songwriter Ry X, die op Unfurl – zijn tweede langspeler – wederom onder je huid kruipt.

Somber, melancholisch, soms hoopvol. En verrassend, zoals tijdens het bezwerende, breekbare Untold, waar een Burial-achtige drop het nummer op fraaie wijze omlijst. Mooi is het toverwoord op Unfurl. Het hart smelt. Dromen. Wegdromen. Zweven. Maar ook zachtjes heen en weer bewegen, als op een track als YaYaYa het fijnbesnaarde refrein wordt ingezet. Verder regeert een akoestisch gitaar. En een hemelse falset. Eentje voor de late uurtjes. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA
27 februari Cirque Royal, Brussel (BE)
01 maart Paradiso, Amsterdam (Sold Out)
02 maart Paradiso, Amsterdam

Screamin’ Rebel Angels – Heel Grinder (Hey-Lo Records)

Nondeju!! Dat is het enige dat ik nog kan uitbrengen nadat ik compleet ondersteboven ben geragt door de Screamin’ Rebel Angels uit Brooklyn, New York.

Ik had het na het bekijken van de albumhoes van hun nieuwe, vijfde, album kunnen weten. De roodharige schoonheid Laura Palmer zit me dan gelijk al heel brutaal aan te kijken, gekleed in zwart leer. En brutaal is ze en vooral wild en rauw!
Dat is aan haar zang zeer zeker te horen want ze gromt, grauwt en schreeuwt er flink op los en blijft daarnaast ook nog onverstoorbaar haar (staande) bas pijnigen. Laura wordt bijgestaan door gitarist Brian Hack, die de ene harde en swingende gitaarsolo op ons los laat en drummer Josh Bailey, die stoïcijns door blijft rammen.

De band ragt er meteen rauw tegenaan in een cover van Little Richard’s Oh! My Soul. De rauwe, brutale strot van Laura valt hier gelijk op naast de vele korte schurende gitaarsoli die Brian uit zijn gitaar knalt. Deze band is even rauw en wild als The Cramps. Garage rock & roll dus! Ze gaan gewoon verder met het al even rauw klinkende Baby Gets Down, dat qua wildheid en rauwheid doet denken aan zowel “Long Tall Sally” als “I’m Down” van The Beatles. Onbehouwen, en daardoor erg lekkere garage rhythm & blues waarin Laura het weer uitschreeuwt.

En het tempo wordt gewoon nog even wat opgeschroefd in de stomende garagerocker Heel Grinder. Laura sneert, gromt en brult terwijl ze haar bas vol gas blijft pijnigen. Gitarist Brian is hier in een Link Wray topvorm. Je gelooft het nooit maar het tempo gaat nog meer omhoog in Hands Off. Het is dat ik het weet maar deze cover van het Jay McShann nummer is bijna onherkenbaar in dit stomende nummer waarin Laura zich de blaren op haar vingers “slapt” en Brian de ene na de andere vurige rockabilly gitaarsolo op ons afvuurt.

Daarna wordt het gas ietsjes losgelaten voor een luchtige boppende mix van country en rockabilly in I Believe met de twanggitaar van Brian in de hoofdrol. Ook Brassy Brown is een luchtig swingend rockabilly nummer waarin ook het (zeer) oude Beatles geluid terug te horen is.
En dan gaan we aan een soulballad en wel een cover van het Bobby Marchan nummer Something On Your Mind. Hierin bewijzen Laura en haar mannen dat zij ook zeer gevoelig, en dus soulvol, kunnen klinken. Het gaspedaal gaat weer helemaal naar beneden voor de gemeen pompende garage boogie Sweet Petunia waarin Laura haar Farfisa orgeltje tevoorschijn heeft gehaald en het vocaal eens flink op een galmen zet. Een zeer wilde boogie!
Gevolgd door de warme, bluesy mamboWhereYou At met hard priemend gitaarwerk. In Snake klinkt de band als een opgevoerde versie van The Stray Cats, vermengd met de rauwheid van The Cramps. Ook Iris klinkt behoorlijk rauw. Een pompend en dreigend rockabilly nummer met een X-achtige punky attitude. In de vet fuzzende, funky, garagerocker The Devil Whispered To Meprobeert Laura al schreeuwend de duivel bij haar weg te houden.

Dan is het alweer tijd voor de afsluiter van het album, Racing Death. Een hoekig beukende garagerocker, die door de zang van Laura aan de oude Blondie doet denken.
Hou je van wild, rauw en swingend, dan kan je gewoon niet om The Screamin’ Rebel Angels heen. Kopen dat album!!!! Tekst BluesMagazine.nl | Peter Marinus

Gemma Ray – Psychogeology (Bronzerat)

De Britse singer-songwriter Gemma Ray maakt al tien jaar platen en heeft inmiddels een respectabel stapeltje op haar naam staan.

Het zijn platen die in Nederland niet heel veel aandacht hebben getrokken en dat is jammer. Gemma Ray maakt immers al een aantal platen lang mooie donkere popmuziek met een hang naar het verleden. Dat doet de Britse muzikante ook weer op haar nieuwe plaat Psychogeology.

De nieuwe songs van Gemma Ray citeren hier en daar uit de girlpop van Phil Spector en sluiten hiernaast aan bij de pop-noir. Het knappe van Gemma Ray is dat ze donkere klanken vol invloeden uit het verleden combineert met honingzoete popliedjes die de zon laten schijnen.

Op Psychogeology sleept ze er nog wat meer invloeden bij dan we van haar gewend zijn en doen ook spaghettiwesterns en psychedelica hun intrede. Het levert muziek op die je noot voor noot wilt ontdekken, maar het is ook muziek die je heerlijk laat dromen over de mooie zomerdagen die komen gaan. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATUM 18 februari TivoliVredenburg, Utrecht

Methyl Ethel – Triage (4AD / Beggars)

Indiemuziek uit Australië. Vaak een gouden combinatie. Denk recentelijk aan Ball Park Music. En aan gerenommeerde namen als Tame Impala, Empire Of The Sun, Vance Joy en Flume. Methyl Ethel timmert wat dat betreft ook aardig aan de weg.

Flarden van nummers op het debuut Oh Inhuman Spectacle uit 2016 doen denken aan indiegoden als Animal Collective, MGMT en Deerhunter. Zo’n track als Twilight Driving bijvoorbeeld. Heerlijk.

Everything Is Forgotten is een jaar later de moeilijke, doch knappe tweede. L’Heure des Sorcières, No. 28 en – vooral – Ubu stuwen de plaat omhoog. Frontman Jake Webb, een man inderdaad, schroeft het niveau op Traige verder op.

Opener Ruiner legt de lat hoog. Een rijk en vol geluid. Synths. Pure pop. Scream Whole heeft erna een Metronomy-achtig basloopje. Real Tight is, net over de helft, ongrijpbaar. De intense leadzang. De zweverige instrumentatie. No Fighting sluit de boel op intense wijze af. Fan van vaandeldragers als Tame Impala en MGMT? Intekenen maar! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA
28 mei Botanique, Brussel (BE)
29 mei Paradiso, Amsterdam

Concertverslag: Mother’s Finest

Concertverslag:

MOTHER’S FINEST
HEERLEN LIMBURGZAAL – 31-01-2019

Wie kent niet funkrocknummers zoals Mickey’s Monkey, Baby Love of Piece Of The Rock van Mother’s Finest? Het debuutalbum van deze funk/rock, gospel en R&B-band verscheen in 1972, maar hun eerste succesje heeft de band in 1976 met de single Fire. Mother’s Finest doorbraak kwam pas echt met het nummer Baby Love en nu, 42 jaar later, is de band weer op tournee.
Mother’s Finest herbergt nog steeds de oorspronkelijke bandleden Joyce “Baby Jean” Kennedy (zang), Glenn “Doc” Murdock (zang), Jerry “Wiz” Seay (basgitaar) en Gary “Moses Mo” Moore (leadgitaar), en vooral laatstgenoemde zorgt voor het nodige vuurwerk door zelfs met zijn tong een aantal gitaarsolo’s te spelen…

Het concert begint met het nummer Funk A While, gevolgd door het wat bekendere Burning Love, een Dennis Linde cover, van het album Another Mother Further. De band gaat meteen los met funky ritmes, dreunende basriffs en vooral soul en gospelachtige vocalen van respectievelijk Baby Jean en Doc.
Het geluid is helaas vooral in het begin niet optimaal, en de zang van Doc is helaas ook niet meer zo “opzienbarend”, vooral tijdens het zeer funky Mickey’s Monkey laat hij toch wat te veel “steekjes” vallen.. Het middenstuk van deze set, beginnend met Cling To The Cross en als “slot” Love Changes, zakt eigenlijk een beetje in elkaar en kan het publiek niet echt bekoren. Maar gelukkig treedt dan “brulboei” Baby Jean weer in het spotlight met Power en is het publiek er weer helemaal bij. Natuurlijk ontbreken de “grote” hits Baby Love en Piece of The Rock niet; zij vormen het slotstuk van de reguliere set.

Als toegiften krijgt het publiek dan nog het ijzersterke The Wall (dit lijkt wel haast een metal song) en het swingende, soulachtige Give it Up, waarbij het publiek gevraagd wordt om mee te brullen en dat is natuurlijk pure nostalgie, oftewel zo “seventies”!
Jammer dat Mother’s Finest het fantastische Nigizz Can’t Sing Rock ’N Roll en Fire niet op de setlist hebben gezet, want die nummers hadden het optreden toch wat meer cachet gegeven; dit in tegenstelling tot zwakkere songs zoals I Believe en What Kind Of Fool. Al met al een wisselvallig optreden met hoofdrollen voor gitarist Moses Mo (vooral in het begin…) en Baby Jean Kennedy; givc it up, give it up, give it up, give it up…..

Geschreven door:
Martien Koolen

Jeangu Macrooy – Horizon (Unexpected Records)

Jeangy Macrooy werd in 1993 geboren in Paramaribo en kreeg op 13 jarige leeftijd een gitaar van ouders. Hij vormt een duo met zijn tweelingbroer Xillan en reist naar Nederland om zijn ambities als muzikant waar te gaan maken.

Producer en componist Perquisite lijft hem in voor het label Unexpected Records en een succesformule ontvouwt zich. Het debuut in 2016, de EP Brave Enough, explodeert in muziekland. Macrooy wordt een graag geziene gast bij 3FM en De Wereld Draait Door en wordt voorprogramma voor artiesten als Blaudzun en Selah Sue.

Ook pakt hij en passant een Edison nominatie mee voor Beste Nieuwkomer. En dat alles voordat het echte langspeel debuut High On You (2017) zijn carrière de definitieve boost geeft. Na zijn optredens op Lowlands, North Sea Jazz Festival en zijn rol in The Passion is Macrooy helemaal niet meer weg te denken op de Nederlandse muziekkaart. En het heeft allemaal mogen resulteren in het prachtige nieuwe album Horizon, dat nóg meer zelfverzekerdheid uitstraalt dan ooit tevoren.

Al groovend belicht hij het Berlijnse nachtleven in Shake Up This Place en Adrenaline, tijd voor reflectie is er op Hold Me en Surrender, zin om te dansen krijg je met het aanstekelijke Dance With Me. Dankzij een prettig gebruik van een live blazerssectie is Horizon een heerlijke plaat geworden die garant kan staan voor een volgende grote stap in de carrière van Macrooy. Releases staan gepland voor Frankrijk, België en Duitsland, dus wie weet tot hoever zijn horizon gaat reiken… Tekst Mania | Luc van Gaans

LIVEDATA
21 april Doornroosje Nijmegen
02 mei Metropool, Enschede
03 mei TivoliVredenburg, Utrecht
09 mei Patronaat, Haarlem
17 mei De Oosterpoort, Groningen
26 mei Paard, Den Haag

Eric Gales – The Bookends (Provogue / Mascot Label Group)

Gitaarvirtuoos Eric Gales werd op 16 jarige leeftijd ontdekt en maakte sindsdien 15 albums. Eric vertolkte daarnaast de meest mooi klanken op albums van derden: een veelgevraagd sessiemuzikant.

Donkere tijden heeft Eric ook meegemaakt, zijn wederopstanding was Middle Of The Road (2017) en nu Bookends waarop hij vooral vooruit wil kijken, de toekomst en de wereld ontdekken. Het gitaarspel op deze cd/lp is geweldig, de songs zijn gevarieerd. Met producer Matt Wallace heeft Gales zichzelf als doel gesteld een volgend niveau van zangkwaliteit te behalen en dat is aardig gelukt.

Van je vrienden moet je het hebben; Beth Hart, B. Slade en Doyle Bramhall II laten ieder horen dat ze weten hoe de hazen rennen. Tien tracks en als bonustrack Pedal To The Metal (feat. B. Slade) zorgen voor 51 minuten luisteren of luchtgitaar spelen op het puntje van je stoel. Tekst Mania | Wim Velderman

Son Mieux – Faire de Son Mieux (Universal)

Al in 2016 hoorden wij voor het eerst van Son Mieux, de nieuwe band van Camiel Meiresonne. Deze kenden we nog van All Missing Pieces en Soul Sister Dance Revolution, bands waarmee hij op het punt van doorbreken stond, maar het net niet haalde. Dat zou voor Son Mieux weleens anders kunnen zijn, want de afgelopen twee jaar werd hard gewerkt aan dit zeer overtuigende debuut.

Waren zijn vorige bands nog in een rootsy sound gedrenkt, met Son Mieux heeft Meiresonne een uniek eigen geluid gevonden. De van oorsprong gitaarrock nummers worden gelardeerd met een frisse elektronische sound. Dat weerhoud de nummers niet om af en toe weids uit te waaieren en een behoorlijke impact te maken.

Hoogtepunt Nothing laat ook horen dat Meiresonne vocaal wat kan, niet vanwege een geweldig bereik, maar wel omdat hij doet denken aan de indruk die Dylan en Lou Reed in hun jonge jaren achterlieten. Een debuut die het wachten meer dan waard was. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

INSTORE IN CONCERTO
Son Mieux komt het nieuwe album Faire de Son Mieux presenteren op het podium van Concerto! Donderdag 14 februari. Aanvang optreden 17:30, Toegang is gratis meer info

LIVEDATA
21 maart Hedon, Zwolle
23 maart De Oosterpoort, Groningen
30 maart Effenaar, Eindhoven
4 april Rotown, Rotterdam
5 april Tivoli De Helling, Utrecht
11 april Paradiso Noord, Amsterdam

Concertverslag:

MOTHER’S FINEST HEERLEN LIMBURGZAAL – 31-01-2019

MOTHER’S FINEST
HEERLEN LIMBURGZAAL – 31-01-2019