Punkband IDLES vormde zich in 2012 in Bristol. Hun debuutalbum liet 5 jaar op zich wachten en zag vorig jaar het daglicht in de vorm van Brutalism. IDLES brengt vooral recht in je gezicht punkrock met teksten die vooral vanuit zanger Joe Talbot’s ervaringen putten en waarschijnlijk even sarcastisch als humoristisch opgevat kunnen worden.
Na twee keer luisteren betrapte ik me erop al mee te gaan zingen. Toonvast hoef je daarvoor niet te zijn, dat is Joe ook zelden, maar dat is nou net wat de sound van IDLES, een moderne Sex Pistols wellicht, zo tekent. Afkomstig van deze plaat is ook de hit Danny Nedelko, wat een onmisbare track is op ieder alternatief feestje.
Liefhebbers van Iceage, Shame, Preoccupations en Ought moeten deze plaat op zijn minst een kans geven! IDLES is één van de spannendste gitaarbandjes die Engeland de voorbije jaren heeft voortgebracht. Deze status mogen ze met deze plaat nog wel een tijdje vasthouden. Tekst Mania | Remco Moonen
Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site! En in de herhaling de eerste zondagavond (van de maand) van 22:00 tot 24:00 uur.
De Kroniek der betere Popmuziek
Door Robert van Gijssel
Ariana Grande en Nicki Minaj, de twee grote nieuwe vrouwen van de Amerikaanse pop, kenden elkaar al even. Ze draaiden om elkaar heen, traden samen op bij grote prijzengala’s en awardshows. Ze maakten als een soort ‘odd-couple’ samen een paar spetterende liedjes en dito videoclips – denk aan de kauwgumbalkleurige fitness-extravaganza van Side To Side. Dus heel vreemd is het niet dat Grande en Minaj vlak achter elkaar met een nieuw album kwamen in augustus. Twee heel fijne albums, ook dat nog, die hoog eindigen in deze kroniek van de betere popmuziek en dus ook in de maandelijkse en niet te missen Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.
Op Sweetener van Ariana Grande is de invloed van popmeester Pharrell Williams hoorbaar. Hij prikt de beheerste en soulvolle stem van Grande vast op aanstekelijke en uiteraard behoorlijk funky pophits, zoals Borderline en Successful, die volgens de recensent in de Volkskrant tot de allermooiste liedjes uit de catalogus van de 25-jarige Grande behoren. Indrukwekkend is ook het slotlied Get Well Soon, waarin Grande het uiterste vergt van haar stem (en vooruit; de software die haar stem in goede banen leidt). De laatste veertig seconden stilte van dat lied, die echt bij het nummer horen, zijn bedoeld als respectvol eerbetoon voor de slachtoffers van de terroristische aanslag op de Manchester Arena, waar Grande destijds optrad. Een pijnlijke stilte dus, en een mooi slot van een waardige popplaat.
Dat is Queen van Nicki Minaj ook. Al valt er ook genoeg te lachen – de raps van Minaj zijn soms echt hilarisch. Of keihard, zoals in het aangenaam ijzige coole en haast kwaadaardige nummer Coco Chanel, dat zij opnam met een van de strijdsters van de vrouwelijke hiphop, Foxy Brown. In Ganja Burn, een megahit voor Minaj, is de rapster wat zachtmoediger en wordt haar sound zomers en sierlijk. De track Majesty ontleent meerwaarde aan het half gerapte, half gezongen refrein van Eminem, die na zijn vorig weekend gedropte verassingsplaat Kamikaze ineens ook weer helemaal hot is. Een hiphopfeestje, dus.
Nog een sterke vrouw, in een heel ander genre. Helena Hauff was al een paar jaar the one to watch, in de kwaliteitstechno. De drumcomputers en basslines van Hauff zijn bars, bruut en overstuurd: de ‘distortion’ is een belangrijk stijlkenmerk van de producer. En zij lijkt met dat kille, acid-achtige geluid een saluut te brengen aan de donkere jaren tachtig, en de pioniers van de elektronische muziek zoals Nitzer Ebb, Clock DVA en de Detroitse techno van Drexciya. In de toptrack met de uitbundige titel Hyper-Intelligent Genetically Enriched Cyborg laat zij kleine, menselijke en akelig mooie melodietjes toe tot haar verduisterde technobunker, en dat maakt haar plaat stilistisch ijzersterk . En eigenlijk regelrecht verslavend.
Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Ariana Grande – Sweetener (Universal) Sinds de terreuraanslag vorig jaar in Manchester bij een concert van Ariana Grande, kijken we toch iets anders tegen de Amerikaanse zangeres aan. Ze nam op grootse wijze de regie in handen tijdens de herdenking van de slachtoffers een paar dagen na de aanslag en dwong zo ook de bewondering af van mensen die tot dan toe weinig ophadden met de tienerster.
Tekst Gijsbert Kamer
Op Sweetener, haar vierde album, verwijst de nu 25-jarige zangeres nauwelijks naar de ook voor haar traumatische aanslag. Alleen het laatste, sterke, en meest persoonlijke nummer Get Well Soon loopt door tot precies 5 minuten en 22 seconden, wat volgens diverse Grande-watchers op sociale media geen toeval kan zijn. Dit moet volgens hen een verwijzing zijn naar de datum van de aanslag: 22 mei.
Mogelijk. Zeker is dat met Get Well Soon een ijzersterk popalbum ten einde komt, waarop Grande veel beter, rustiger en meer ingehouden, zingt en waarop de liedjes veel meer kleur hebben dan op eerdere platen.
Dat komt ongetwijfeld door de hulp van Pharrell Williams, die bij de meerderheid van de liedjes betrokken is als componist en producer. Pharrell levert hier zijn beste werk in jaren. Met fijnzinnige percussie, synths en baslijnen in de juiste funk-stand en aandacht voor details. Het titelnummer, Borderline (let op de zoemende synths) en Succesfull behoren tot de mooiste liedjes in Grandes oeuvre. Jammer is hooguit dat Pharrell niet alle liedjes voor zijn rekening nam. Nummers als God Is a Woman en No Tears Left To Cry zitten vol met clichés waaraan Grande met de hulp van Pharrell juist zo knap ontsnapt.
Blood Orange – Negro Swan (Domino / V2) Dev Hynes maakte deze eeuw al springerige punkpop met Test Icicles, akoestische folk als Lightspeed Champion en komt nu met zijn vierde album als Blood Orange. Op Negro Swan koppelt hij opnieuw op sublieme wijze zwoele soul aan Prince-achtige funk, zoals we dat kennen van een D’Angelo of Frank Ocean.
Tekst Gijsbert Kamer
Broeierig, verleidelijk en toch geheimzinnig. Want het gaat de in New York woonachtige Brit er niet alleen om mooie liedjes te maken, hij is een man met een missie.
Negro Swan is een grote schreeuw om aandacht voor de onaangepasten en een smeekbede om begrip voor eenieder wiens verschijning afwijkt van wat voor normaal doorgaat. Hynes, zelf inmiddels een veelgevraagd componist en producer die al werkte met Solange, Kylie Minogue en FKA Twigs, schakelt de hulp in van onder meer rapper A$AP Rocky, Diddy en de transgender-activist Janet Mock. Je herkent de zacht knisperende beats onmiddellijk. Zoemende synths, jazzy piano’s en verknipte gitaarakkoorden vormen de bedding voor Hynes’ Curtis Mayfield-achtige falset. Hoe verleidelijk en zwoel de sound ook is, de teksten komen hard binnen. ‘My first kiss was the floor’, verwijst Hynes in Orlando naar zijn jeugd waarin hij continu in elkaar werd gemept. Op Negro Swan koppelt hij voortdurend herinneringen aan zijn moeilijke jeugd in Londense voorsteden als Dagenham en Ilford aan de steeds onverdraagzamer wordende Amerikaanse samenleving waarvan hij nu deel uitmaakt.
Negro Swan is een fijnzinnig opgebouwd, introvert klinkende plaat vol slepende melodieën. De warme, bijna zalvende sound staat echter haaks op de wanhopige roep om liefde en acceptatie die uit alle liedjes op dit vierde Blood Orange-album opklinkt. Dat maakt het geheel alleen maar intrigerender.
Travis Scott – Astroworld (Epic / Sony) Voor de goede verstaander is het derde studioalbum van rapper Travis Scott een ode aan zijn thuisstad Houston: de titel Astroworldverwijst naar een plaatselijk pretpark dat in 1999 sloot, R.I.P. Screwis een saluut aan de invloedrijke DJ Screw (1971-2000) en overal op het album duiken lokale rappers op, zowel levende (Lil’ Keke, Don Toliver) als dode in samples (Fat Pat, Big Moe, Big Hawk).
Tekst Menno Pot
Nothing – Dance on the Blacktop (Relapse Records) Het is goed om iets over de achtergrond van Nothing te weten. Zanger, gitarist en liedschrijver Domenic Palermo komt uit de nihilistische en nietsontziende Amerikaanse hardcoregemeenschap, en zat in een paar gruwelijk agressieve bands. Bij een vechtpartij tijdens een concert liep het uit de hand: Palermo stak een concertganger met een mes en belandde twee jaar in de gevangenis. Daar kwam hij tot het inzicht dat geweld en agressie geen uitweg bieden uit de zwartgalligheid van het leven.
Tekst Robert van Gijssel
Zijn nieuwe band Nothing heeft nog steeds een onheilspellende onderlaag van bas en gitaren, maar nu zoemen ze in trage mineurakkoorden, zoals die van de shoegaze-bands Slowdive en My Bloody Valentine. Het derde album, Dance on the Blacktop, is het pronkstuk: Palermo heeft uit de sombere droompop van de voorgangers echt een eigen stijl opgetrokken. Nummers als Zero Day, Blue Line Baby en Plastic Migraine lijken eerst wat mijmerende gitaarbeschouwingen, maar gaan na een paar draaibeurten toch aan je hart kleven. De refreinen zijn treurig maar ferm, vooral door die steeds zwaarder dreunende gitaren die de misantropische teksten kracht bij zetten. Een plaat om bij naar vallende blaadjes te kijken.
Interpol – Marauder (Matador / Beggars) Het leek erop dat het New Yorkse Interpol het vertrek van bassist Carlos Dengler niet te boven zou komen. El Pintor (2014) het vijfde Interpol-album en het eerste zonder Dengler, was beslist niet slecht, maar het deed je wel afvragen hoe het nu verder moest.
Tekst Gijsbert Kamer
De urgentie van de eerste Interpol-platen ontbrak. Nooit was het de band gelukt weer net zo hard binnen te komen als met hun eerste twee albums Turn On The Bright Lights (2002) en Antics (2004).
Maar met een nieuwe producer (Dave Fridmann van onder meer Mercury Rev en de Flaming Lips) lukt het ineens wel. Er is aan het geluid nauwelijks iets veranderd. IJzige gitaren, donkere zang en in mineurakkoorden gedrenkte liedjes domineren. Maar Paul Banks zingt eindelijk weer alsof er echt iets op het spel staat. Oprecht getergd, in liedjes die sterker en vuriger lijken dan op de laatste Interpol-platen. En dan blijkt Interpol met een formule die sleets leek geworden toch weer te kunnen vlammen.
Neil & Liam Finn – Lightsleeper (PIAS) Wat een goed idee, vader en zoon Finn die samen een plaat maken. Papa Neil, met dat knappe gevoel voor melodieuze liedjes waarmee hij Crowded House ooit tot grote hoogten bracht. En zoon Liam die op zijn platen meer het experiment zoekt, maar toch altijd weer bewijst eveneens te weten hoe je een goed liedje maakt.
Tekst Gijsbert Kamer
Samen maken ze met Lightsleeper een mooi, wat dromerig album. Puntige liedjes ontbreken, maar wie van de sfeer van Beach Boys-platen uit de vroege jaren zeventig houdt, moet dit album beluisteren.
Meet Me in the Air roept de betreurde Beach Boy Dennis Wilson in herinnering. Zo staan er meer van die wonderschone, mijmerende liedjes op de plaat. Vader en zoon wisselen elkaar steeds af als zanger, maar het hele album kent eenzelfde licht psychedelische sfeer. Aardig detail: tussen de namen van andere Finn-familieleden duikt ook die van Mick Fleetwood op als drummer bij een aantal nummers.
Israel Nash – Lifted (Loose Music) De Texaan Israel Nash omschrijft zijn eigen muziek tegenwoordig als ‘hippie spiritual’. En dat zet hij dan ook maar op de hoes van zijn nieuwe plaat Lifted. Er zou eens verwarring kunnen ontstaan.
Tekst Robert van Gijssel
Want toen de zanger nog Israel Nash Gripka heette, op platen als Barn Doors and Concrete Floors uit 2011, maakte hij nog doorleefde maar basale countryliedjes: een man met een gitaar. Daarna, en vanaf de plaat Rain Plans uit 2013, liet Nash de haren wapperen. Goed nieuws voor de liefhebbers van vooral die hippie-Nash: Liftedis weer een betoverend mooi hippierootsplaatje, waarbij je haast gaat denken dat het ooit nog goed komt met de wereld. lees meer
77:78 – Jellies (Heavenly / PIAS) Vergeten bandje van tien, vijftien jaar geleden: The Bees van het Engelse eiland Wight, die een eigenwijs, zonnig brouwseltje van pop, indiefolk, sixties-psychedelica en soms een beetje reggae maakten. In Amerika bestond al een band met dezelfde naam en daarom moesten de Britten zich A Band Of Bees noemen.
Tekst Menno Pot 9 augustus 2018
Acht jaar na het laatste Bees-album duiken bandleden Aaron Fletcher en Tim Parkin op als 77:78. Jellies is van hetzelfde laken een pak als The Bees, wat uitstekend nieuws is. Lekkere blazers in Compass Pass, pittige sixtiespop-met-orgeltje in Chilli, zweterige dub in Papers – en her en der echo’s van een paar andere Britse dierbaren van rond 2000, Badly Drawn Boy en The Beta Band, bijvoorbeeld.
Jellies is een heerlijke neo-psychedelische popplaat voor een broeierige zomer waarin de hitte je af en toe naar het hoofd stijgt, maar kan desgewenst ook dienen ter eigenhandige verlenging van zo’n zomer.
Helena Hauff – Qualm (Ninja Tune / PIAS) Omdat we nu eenmaal graag labels plakken op muziek, en zeker op de abstractere klanken uit de elektronische hoek, heet het werk van de Duitse dj en producer Helena Hauff tegenwoordig ‘neo-gothic’. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ondergetekende recensent drie jaar geleden, bij het debuut van Hauff genaamd Discreet Desires, ook al verwees naar de duistere en wat toverachtige achtergronden van Hauffs productie. De sfeer op de opvolger Qualm, die een stuk mooier is dan de voorganger, is opnieuw spookachtig en kil. Maar de tracks zijn dieper doordacht, en komen soms tot leven bij fijne en zelfs menselijke melodietjes.
Tekst Robert van Gijssel
Het stijlkenmerk van Hauff is de vervorming van de ‘distortion’, die zij toepast op de bassdrums, toms en snaredrums van haar drumcomputer. De metertjes staan steeds in het rood, waardoor de beats rafelig en overstuurd en dus vrij angstaanjagend kunnen klinken. Met deze ritmische esthetiek verwijst Hauff naar de begintijd van de elektronische muziek; de ‘Electronic Body Music’ van bands als Nitzer Ebb én de edele techno uit Detroit, uit de jaren tachtig. Maar Hauff is op haar best als ze met de filterknopjes van haar acid-apparaat speelt, en haar nummers dus met subtiele bliepjes in elkaar steekt.
De tracks van Qualm zijn vrijwel allen live gespeeld in de studio-opstelling van Hauff. Daardoor klinkt een enkel nummer wat te veel als een jam-sessie: er is weinig ontwikkeling. Maar als Hauff wel aan nabehandeling lijkt te hebben gedaan, zoals in het geweldige Hyper-Intelligent Genetically Enriched Cyborg, wordt zo’n nummer ook bijzonder meeslepend dankzij steeds nieuwe, ijle synthesizermelodietjes waarbij je als luisteraar met de ogen dicht echt even op een kleine ruimtereis kunt gaan. Een prachtig, stilistisch en consistent dance-album, dat hoog gaat scoren op de elektronische jaarlijsten.
Nicki Minaj – Queen (Young Money / Cash Money Records) De voortekenen voor het vierde album van Nicki Minaj waren niet best. De misschien wel beste vrouwelijke rapper van de laatste jaren raakte verwikkeld in onverkwikkelijke relletjes op sociale media en bracht een paar slappe tracks uit zoals Thought I Knew You met The Weeknd en Bed met Ariana Grande.
Tekst Gijsbert Kamer
En of het nu zo handig was om zich te verbinden met de wegens gewelds- en seksuele misdrijven in opspraak geraakte rapper 6ix9ine voor het nummer FEFE is ook maar de vraag.
Maar afgelopen weekend verscheen het album Queen en bleek dat je halverwege toch kunt vaststellen dat Nicki Minaj zichzelf op haar vierde album heeft overtroffen. lees meer
—
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – augustus 2018
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Samenwerkingsverbanden tussen bands of artiesten zijn er met regelmaat. Soms een succes, vaker een flop. Denk in dat laatste geval onder meer aan SuperHeavy, Lou Reed & Metallica en Afroki. Maar als je Justin Vernon (beter bekend als Bon Iver) aan geluidsarchitect Aaron Dessner van The National koppelt, doet dat ongetwijfeld vele muziekliefhebbers goed. En terecht, zo blijkt.
Net als in 2009, toen Vernon en Dessner al eerder samenwerkten door een nummer te fabriceren voor het schitterende benefietalbum Dark Was The Night. Titel van die track? Big Red Machine. Eerder dit jaar bracht het tweetal onder datzelfde Big Red Machine al een kwartet nummers uit, die te streamen waren op www.p-e-o-p-l-e.com, een initiatief van Vernon en de gebroeders Dessner met als doel om jonge kunstenaars en musici een platform te geven.
Op de zelfgetitelde plaat Big Red Machine opent het ietwat onrustige Deep Green, even later opgevolgd met het tragere en kalmere broertje Forest Green, fraai met knisperende drums, zachte elektronica, bliepjes en een vreedzaam gitaarlijntje die tezamen prettig voortkabbelen naast de kenmerkende stem van Vernon.
In het midden van het album krijgen we Hymnostic voor de kiezen, direct te duiden als werk van Vernon. De track is hymne-achtig, met zijn gepatenteerde falsetstem die aan autotune onderhevig is. De plaat wordt afgesloten met I Won’t Run From It. Met opbeurende folk-gitaren, koortjes en blazers is het alsof we naar een oud werkje van Bon Iver luisteren. Prachtig. Dit zeer luisterrijke geheel is er wat mij betreft eentje voor de eindlijstjes. Tekst Mania | Jelle Teitsma
Je zou het niet direct zeggen als je haar bevlogen nieuwe plaat beluisterd, maar soul- en gospelzangeres Candi Staton werd eerder dit jaar 78. Ruim vijftig jaar na haar eerste single is ze nog steeds Unstoppable, zoals ze haar dertigste album toepasselijk heeft genoemd.
Die titel komt uit het openingsnummer Confidence. “I walk like it, I talk like it, I act like it. I’ve got confidence”, zingt ze. “I’m a woman, I’m unstoppable.” Een heerlijk zompige funktrack die direct duidelijk maakt dat Staton ook muzikaal nog niets aan kracht heeft ingeboet.
Staton werkte opnieuw samen met producer Mark Nevers en kreeg verder hulp van haar zoons en oudgedienden Marcus en Marcel Williams. Samen zetten ze een geluid neer dat stevig is geworteld in de southern soul, maar tegelijk ook eigentijds klinkt. Naast zes eigen nummers telt Unstoppable ook overtuigende covers van onder meer People Have The Power (Patti Smith) en (What’s So Funny ‘Bout) Peace, Love And Understanding (Nick Lowe).
Uptempo tracks worden afgewisseld met prachtige ballads als Love Is You, en liedjes over de liefde met politiek geladen nummers als genoemde covers en het sterke Revolution Of Change. Petje af voor deze indrukwekkende plaat. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst
De D’Addario broertjes debuteerden onder de naam The Lemon Twigs twee jaar geleden met het glam rock album Do Hollywood, maar draaien al veel langer mee in de muziek business. Zo vinden we ze onder andere terug op de soundtrack van The Little Mermaid, want als kindsterretjes waren ze vooral te vinden in de musicalwereld.
Enigszins verrassend keren ze daar op Go To School naar terug, aangezien we hier een compleet verhaal voorgeschoteld krijgen over een chimpansee die als mens wordt opgevoed door zijn ouders, die hier vertolkt worden door hun echte moeder, Susan Hall, die eerder al met Moon Martin en Neil Young zong, en niemand minder dan Todd Rundgren.
Uiteraard krijgt het onschuldig beginnende epos snel een donkere kant, als het verhaal vooral blijkt te gaan over anders zijn op school en de ellende die dat met zich meebrengt. De nummers zitten vol met uit de musicalwereld komende tempowisselingen en refreintjes, maar wel gebracht door harde gitaren en met een punk inslag die haaks staat op het Broadway gevoel. Een pretentieus project, wat echter glansrijk de hoge lat bereikt. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil
Live Foto Review: Amyl and the Sniffers @ Cinetol (ism Paradiso) 28 augustus 2018 Foto’s Willem Schalekamp
Drie akkoorden punk rock riffs, seventies rock en dito kapsels. Amyl & The Sniffers is ontzettend catchy, fel en intens. Het debuutalbum Big Attraction & Giddy Up van deze Australische rockers staat er vol mee. Luister maar eens naar I’m Not A Loser, Blowjobs of Baclava Lover Boogie. Het is een van de lievelingsbands van de mannen van King Gizzard & The Wizard Lizard, die de band meenam op hun Europese tournee.
White Denim uit Texas begon twaalf jaar geleden als een dolle driekoppige indiepopband met een been in rock, tweeënhalf in de blues, anderhalf in de country, en dan nog een halve in zowel de jazz als de psychedelica. De band maakte razendsnel naam en faam en werd een graag geziene liveband.
Vanaf het knotsgekke langspeeldebuut Workout Holiday uit 2008 sijpelden alleen maar meer invloeden de ongeremde muziek binnen. Inmiddels zijn ze aanbeland bij hun achtste album Performance op City Slang (Broken Social Scene, Nada Surf, Lambchop). Over de nogal zinloze mensenlijke zoektocht naar authenticiteit – fijn dat dit weer eens wordt aangekaart.
Vrees echter niet voor al te veel pretenties, White Denim maakt immers het soort indierock met een flinke dosis zelfrelativering waarop het naar hun eigen zeggen ‘gewoonweg prettig drinken, dansen en vechten is.’ Dat klopt, getuige bijvoorbeeld de puntgave singles als It Might Get Dark en Fine Slime. Wie de groep nog niet kende: goede instapplaat. Horen is geloven. Tekst Mania | Max Majorana
Deze twee heren, beide behept met een voorliefde voor duistere muziek, kunnen het kennelijk goed samen vinden. Garwood speelde mee op platen van Lanegan, speelde in zijn tourband en vijf jaar geleden brachten ze samen het desolate Black Pudding uit. With Animals is het logische vervolg daarop.
Ook hier draagt Lanegan, met zijn karakteristieke doorrookte stem, ingehouden songs voor met een bluesy feel, tegen de spaarzame instrumentatie van Garwood. Waar dat op Black Pudding meestal een kale gitaar was, is dat hier soms een beat of een loop (Save Me, My Shadow Life), een vervormde gitaar (Feast To Famine, L.A. Blue) of een pedal steel (Ghost Stories).
Het resultaat is een verzameling indringende songs, die klinken alsof ze in het holst van de nacht zijn opgenomen. Dat gezegd hebbende sluit de plaat prachtig af met Desert Song, over een zonsopgang in Joshua Tree. Als het spreekwoordelijke licht na het donker. Tekst Mania | Louk Vanderschuren
Uit het werk van Pablo van der Poel in DeWolff kan de luisteraar al concluderen dat Amerikaanse rootsmuziek in de volle breedte een belangrijke invloed is, en wie zich iets verder verdiept in ’s mans ook al imposante producers carrière (Dawn Brothers, Mitch Rivers) weet dat die liefde zelfs meer dan gemiddeld is, en zich ook tot deelgebieden als country, soul en folk uitbreidt.
Dan weer vast niet zo groot als zijn liefde voor Satellite June, fotografe, en in het dagelijks leven Mevrouw van der Poel, en onlangs zijn reisgenote op een roadtrip door de US. Die trip is vastgelegd in een fraai fotoboek met bijbehorend album, waarin en waarop de echtelieden hun respectievelijke indrukken kwijt kunnen.
De valkuil voor cliché ligt in de US langs elke Highway, maar daar weet van der Poel vakkundig langs te sturen. Valley God mag dan wellicht als een mooie Eagles pastiche klinken, in een track als Bodie Curse laat hij horen te begrijpen dat een gitaareruptie a la Ty Segall net zo goed tot de Amerikaanse traditie behoort.
Qua productie ligt de plaat dan ook dichter bij een neo-traditionalist als Jonathan Wilson, zodat de analoge opnames wel volkomen in het heden liggen. In 2nd Amendment Blues krijgt de huidige generatie conservatieven ervan langs, waarmee gelukkig de ogen niet gesloten worden voor verontrustende ontwikkelingen. Amercanalog: een prachtig boek om te zien, en een geweldig album, waar de liefde voor het land en de traditie, en het heilige geloof in een voorspoedige vooruitgang van af spat. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil
Punkband IDLES vormde zich in 2012 in Bristol. Hun debuutalbum liet 5 jaar op zich wachten en zag vorig jaar het daglicht in de vorm van Brutalism. IDLES brengt vooral recht in je gezicht punkrock met teksten die vooral vanuit zanger Joe Talbot’s ervaringen putten en waarschijnlijk even sarcastisch als humoristisch opgevat kunnen worden.
Ariana Grande – Sweetener (Universal)
Blood Orange – Negro Swan (Domino / V2)
Travis Scott – Astroworld (Epic / Sony)
Nothing – Dance on the Blacktop (Relapse Records)
Interpol – Marauder (Matador / Beggars)
Neil & Liam Finn – Lightsleeper (PIAS)
Israel Nash – Lifted (Loose Music)
77:78 – Jellies (Heavenly / PIAS)
Helena Hauff – Qualm (Ninja Tune / PIAS)
Nicki Minaj – Queen (Young Money / Cash Money Records)
Samenwerkingsverbanden tussen bands of artiesten zijn er met regelmaat. Soms een succes, vaker een flop. Denk in dat laatste geval onder meer aan SuperHeavy, Lou Reed & Metallica en Afroki. Maar als je Justin Vernon (beter bekend als 
Je zou het niet direct zeggen als je haar bevlogen nieuwe plaat beluisterd, maar soul- en gospelzangeres 
De D’Addario broertjes debuteerden onder de naam 
Deze twee heren, beide behept met een voorliefde voor duistere muziek, kunnen het kennelijk goed samen vinden. Garwood speelde mee op platen van Lanegan, speelde in zijn tourband en vijf jaar geleden brachten ze samen het desolate Black Pudding uit. 
Uit het werk van Pablo van der Poel in