Live Foto Review: Finale Nu Of Nooit 2017 @ Poppodium Volt, Sittard 9 december 2017 Foto’s Hub Dautzenberg
In de afgelopen maand oktober streden dertig muzikale acts, verspreid over zes voorrondes in de Limburgse poppodia, om een plek in de finale van de provinciale popwedstrijd Nu of Nooit. Tijdens de laatste voorronde, zaterdagavond 28 oktober in de Muziekgieterij te Maastricht, maakte de voorronde jury bekend welke zes acts tijdens de finale gaan strijden om de ultieme hoofdprijs: optreden tijdens Pinkpop 2018 – Official!
De finale vond plaats in Poppodium Volt te Sittard op zaterdag 9 december 2017. Om 19.30 uur opent Volt de deuren en om 20.30 uur start het eerste optreden. Omstreeks 1:00 uur zal Pinkpopbaas Jan Smeets de winnaar van Nu of Nooit 2017bekendmaken.
FINALISTEN
De volgende acts waren te bewonderen tijdens de finale op zaterdag 9 december in Poppodium Volt: Uncle Harry, The Ragtime Rumours, Vortex Surfer, Walden, Tamarin Desert en Antikythera.
Lees HIER wie afgelopen zaterdag de winnaar is geworden van de Nu Of Nooit Finale 2017!!!
Modern Studies – Swell To Great (Fire Records/Konkurrent)
Het debuutalbum van de Schots/Engelse muzikanten Emily Scott, Rob St John, Pete Harvey en Joe Smillie is al in 2016 uitgebracht maar wordt nu opnieuw onder de aandacht gebracht door Fire Records. En terecht want anders was dit prachtige licht experimentele folkalbum misschien aan onze aandacht ontsnapt.
De plaat is vernoemd naar een knop op een oud harmonium die zorgt voor een aanzwellend geluid. Dat volgens de band haperende instrument uit de Victoriaanse tijd staat centraal op de plaat en is in menig nummer de smaakmaker. Maar de wonderschone klanken van een oud instrument maakt nog geen goede plaat. Uiteindelijk zijn het de liedjes van Emily Scott en de sober spelende band die de plaat bijzonder maken. Swell To Great is een folkalbum, sfeervol en ingetogen, prachtig klinkend opgenomen waardoor al die akoestische instrumenten mooi tot hun recht komen. En toch klinkt het niet als doorsnee Engelse folkmuziek, dankzij experimenten met loops en moderne invloeden in de arrangementen. Dat maakt het extra boeiend. Luister bijvoorbeeld maar naar opener Supercool of het prachtige liedje Bottle Green.
Scott heeft een stem die je verwacht bij Engelse folkmuziek, met een lichte melancholische timing en toon. In gewoon Engels trouwens, een streekgebonden tongval zoals we vaak horen in Engelse folkmuziek is achterwege gelaten. De plaat is op het platteland in het centrum van Schotland opgenomen. En laten we het dan maar beschrijven als een goede door de jaren gerijpte whisky met tonen van peat, zeezilt en iets dat eigenaardig modern smaakt maar lastig is thuis te brengen. Aanrader voor liefhebbers van The Unthanks tot en met Ida. Tekst Muzine | Wim du Mortier
Ten Years After komt naar podium Victorie en viert hun 50ste jubileum! Dit wordt gevierd met een tour en met het nieuwe album; A Sting In The Tale, die afgelopen september is uitgekomen. Vier jonge muzikanten uit Nottinghamshire in Engeland vormden in 1967 de band. Alvin Lee, Chich Churchill, Ric Lee en Leo Lyons kwamen bij elkaar en vormden zichzelf tot een explosief kwartet. Binnen de kortste tijd werd Ten Years After één van de grootste bands in de Rock ‘n Roll geschiedenis.
De roem komt voort uit hun optreden op The Woodstock Music and Arts Festival in Augustus 1969. De legendarische video I’m Going Home werd hier gefilmd en werd een groot succes. De unieke combinatie van jazz, blues en rock blies werd gebracht aan het grote publiek, die omver werd geblazen door de intensiteit van de band. Ze scoorden acht top 40 albums in de UK Album Charts en twaalf multi-million verkochte albums in the US Billboard 200 tussen 1967 en 1974. Dit breidde de fanbase in grote getallen uit.
Chris Thile – Thanks For Listening (Nonesuch Records)
Op zijn achtste speelde hij al in een bandje, Nickel Creek, op zijn 13e bracht hij zijn eerste soloalbum uit, dus we kunnen gerust stellen dat Chris Thile een muzikaal wonderkind is. Inmiddels heeft Chris zich ontwikkeld tot een van ’s werelds beste mandolinespelers, maakte hij klassieke cd’s met Yo-Yo Ma en konden we hem onlangs nog bewonderen samen met jazzpianist Brad Mehldau in een uitverkocht Paradiso.
Sinds vorig jaar is Thile tevens gastheer van het roemruchte Amerikaanse radioprogramma A Prairie Home Companion. Voor elke aflevering van dat programma schrijft Chris ook nog eens een gloednieuwe Song of the Week. Die liedjes bleken zo goed te zijn, dat hij de mooiste ervan opnieuw opnam voor deze plaat. Het centrale thema is luisteren, of het gebrek daaraan, of het nu gaat om sociale media of om het actuele politieke klimaat in de VS. Het levert een ongelofelijk veelzijdig album op, veruit zijn beste tot nu toe. Tekst Mania | Jos van den Berg
Het heeft meer dan drie jaar geduurd maar met de release van Songs Of Experience is het tweeluik met het eerder verschenen Songs Of Innocence eindelijk compleet. “Ik wil schrijven over het verschil tussen onschuld en ervaring”, aldus Bono over de albums waarvan de titels zijn afgeleid van een verzameling gedichten van de Britse schrijver William Blake (Songs of Innocence and of Experience).
Waar de band op de voorganger vooral terugblikte op hun jeugd in het Ierland van de jaren ’70, staat Songs of Experience in het teken van heden en toekomst. Het album staat vol met door Bono geschreven brieven, gericht aan de familie van de bandleden, de fans en de rest van de wereld. Sommige teksten zijn ook voor hemzelf bestemd, zoals: “I believe my best days are ahead, I can see the lights in front of me” (Lights Of Home) en “I am made of all that I’m afraid of, most afraid of losing you” (Red Flag Day). De boodschap van William Blake was voor Bono een grote inspiratiebron: zeg wat je wil zeggen, zonder bang te zijn om iemand voor het hoofd te stoten of voor politiek correct te worden uitgemaakt, doe net alsof je dood bent. Met als eindresultaat een album dat naast thema’s als sterfelijkheid en afscheid ook een positieve boodschap laat horen.
Muzikaal gezien gaat Songs Of Experience verschillende kanten op: zo wordt het sfeervolle albumintro Love Is All We Have Left gedragen door keyboards en geluidseffecten, domineren rockende gitaarriffs het opzwepende American Soul, staat in het vrolijke You’re The Best Thing About Me de liefde centraal en keert in de ballad The Little Things That Give You Away de rust weer terug. Evenals Songs Of Innocence is ook Songs Of Experience een persoonlijk en kwetsbaar album, van een band die laat horen na 14 studioalbums nog steeds relevant te zijn. Tekst Mania | Godfried Nevels
Björk(52) heeft na haar behoorlijk toegankelijke debuut Debut (1993) steeds lastiger te doorgronden albums afgeleverd, maar zo moeilijk als nu, met Utopia, heeft ze het haar luisteraars nooit gemaakt. Het veertien nummers tellende product is een plaat waarvoor je echt even moet gaan zitten, of beter: liggen. Het liefst als de hele familie al onder de wol ligt. Doe de lichten maar uit, leg Björk op de platenspeler, of schuif ‘m in de cd-speler en beluister Utopia over een koptelefoon van hoge kwaliteit. Dan is de kans dat puzzelstukjes op zijn plaats gaan vallen het grootst.
Utopia is Björks negende, in een solocarrière van een kwarteeuw inmiddels. 25 jaar nu kleurt ze ruim buiten de lijntjes en nog altijd op een manier die fascineert. Utopia is Björks “Tinder-album”, geïnspireerd dat ze raakte door het daten met diverse mensen. Het is geproduceerd door Arca, ook bekend van zijn werk voor Kanye West, FKA twigs en Frank Ocean. Arca is dermate belangrijk geweest voor Utopia dat hij vermeld staat op de sticker op de cd: The new album conceived by Björk and Arca.
Het lastigste aan Utopia is het ontdekken van songstructuren. Het is meer een aaneenschakeling van geluidsschetsen die wordt gepresenteerd en waar na heel lang zoeken misschien een liedje in is te ontdekken. Je moet je best doen. Erop dansen is onmogelijk. Utopia is vooral ontsnappen aan de werkelijkheid, een soort elektronische soundtrack voor het escapisme. Veertien geluidscollages, die per luisterbeurt beter binnenkomen. Kunststukjes, gelardeerd met fluit, een harp, strijkers en vogelgeluiden (Saint).
Er zullen mensen zijn die Utopia een gedrocht noemen, die er bloednerveus van worden. Zij hebben dan niet de moeite genomen zich in Björks sensuele droomwereld te verdiepen. Het soms wat lethargische Utopia neemt je mee naar plaatsen waar nog nooit iemand is geweest. Een ontdekkingstocht die je maar net aan moet durven. Pieter Visscher
Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Lilly Hiatt – Trinity Lane, Sharon Jones & the Dap Kings – Soul of a Woman, Mavis Staples – If All I was, was Black, U2 – Songs of Experience, Daniele Luppi & Parquet Courts – Milano, Broederliefde – We Moeten Door, Fever Ray – Plunge, Gord Downie – Introduce Yerself, Converge – The Dusk In Us en Amenra – Mass VI.
Neil Young + Promise Of The Real – The Visitor (Warner)
“I’m a Canadian by the way and I love the USA“, zingt Neil Young in Already Great, de openingssong van The Visitor. Het nieuwe studioalbum van de Canadees met zijn begeleidingsband Promise Of The Real – de band waar Lukas en Micah, de zoons van Willie Nelson in spelen.
Niks nieuws onder de zon. Gewoon een prima nieuwe plaat van Young, waarop hij ook nog eens Donald Trump aanpakt. Want Amerika was natuurlijk al fantastisch, voordat Trump zijn campagne startte met de slogan ‘Make America great again‘. Niet echt gelukt ook hè. Trump rommelt maar wat aan.
En da’s niks voor Neil Young, die eigenlijk nog nooit wat heeft aangerommeld. Altijd zit er wel een idee achter. Of het nu gaat om de blues van Diggin’ A Hole of de grootse rocker Children Of Destiny, wanneer een 56-koppig orkest meedoet.
In de ruim tien minuten durende afsluiter Forever, wordt Young nog even stichtelijk en ook dat past ‘m als geen ander. “Earth is like a church without a preacher. The people have to pray for themselves.” Young luidt in zekere zin de noodklok, terwijl hij bovendien de hoop uitspreekt dat muziek wereldwijd begrip kan kweken voor elkaar. Muziek als bindmiddel. Vocaal is-ie bij vlagen breekbaarder dan ooit, maar toch: 72 en nog lang niet versleten. Pieter Visscher
Deze vijfkoppige jonge band – The Mysterons – brengt een mix van 60’s sounds, psychedelica met Indiase en Turkse invloeden, minimalistische sounds die doen denken aan Philip Glass en Portishead-achtige soundscapes. Het debuutalbum van The Mysterons, Meandering verscheen via Excelsior Recordings en ontving lovende recensies.
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
De kroniek van de nieuwe muziek
Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.
—
Lilly Hiatt – Trinity Lane (New West Records/PIAS) De zangeres Lilly Hiatt is al tijden uit de voetsporen van haar vader John getreden. Toch spelen haar jeugd en dus de relatie met haar pa een grote rol in haar muziek. Zo ook op haar mooie derde plaat, Trinity Lane.
Door: Robert van Gijssel
Hiatts moeder pleegde zelfmoord toen haar dochter 1 was en de zangeres probeert het verlies en de gevolgen daarvan nog altijd te verwerken in bijvoorbeeld de gevoelige countryballade Imposter. Vader vluchtte vooral in zijn werk, zo blijkt uit de wrange songtekst: ‘I know you spent all those years out on your tour bus, never took a lot of time to stop and think, about what would have happened to us.’
Eerlijke en harde woorden. Maar Hiatt sluit het lied vergevingsgezind af: ‘She’s never coming back, I think we both know that. I count on you, I count on you.’
Hiatt zingt ijl en onopgesmukt en dat zet haar persoonlijke teksten extra kracht bij. Haar stemgeluid doet soms denken aan de laconieke rock-‘n-roll van Nikki Lane, vooral in soepel rockende rootspopliedjes. De dood van haar held Bowie bracht Hiatt tot ernstige bespiegelingen over een verloren relatie. Origineel en scherp, net als het venijnig solerende gitaartje in dit nummer.
Trinity Lane verscheen eind augustus al in de Verenigde Staten en ligt nu eindelijk in de Nederlandse cd-winkels. De plaat is de moeite waard.
Sharon Jones & the Dap Kings – Soul of a Woman (Daptone/V2) Precies een jaar geleden overleed Sharon Jones aan alvleesklierkanker. Ze is tot op het laatst blijven zingen, probeerde nog zoveel mogelijk op te treden en wanneer de tijd en gezondheid het toelieten, ging ze de studio in om nieuwe liedjes in te zingen.
Door: Gijsbert Kamer
Die zijn voor het merendeel geschreven door Neal Sugarman en Gabriel Roth (Bosco Mann), de mannen achter haar platenlabel Daptone. Het label dat haar begin deze eeuw op haar 45ste een late, maar fraaie carrière bezorgde. En die veel te vroeg eindigde.
Hoezeer dat nog altijd is te betreuren, blijkt op het nu postuum verschenen Soul of a Woman – misschien wel het meest doorleefd klinkende album dat Jones heeft opgenomen.
Van het aanvankelijke plan een album met groot orkest te maken, is uiteindelijk afgeweken. Wel wordt de tweede helft van Soul of a Woman gevuld met groots gearrangeerde ballads, terwijl de wat meer gepeperde felle songs aan het begin staan.
Wat had ze toch een geweldige band, denk je wanneer ze in Matter of Time en Sail On haar krachtige soulstem opzet. Gitarist Binky Griptite vervult in veel nummers de hoofdrol. Zoals in het mooi klein gehouden Pass Me By.
Alles wordt aan het eind nog één keer uit de kast getrokken voor het enige door Jones zelf geschreven liedjes Call on God. Een diepe gospel die zo intens wordt gezongen dat je Jones bijna voor je ziet, kloppend aan de hemelpoort.
Mavis Staples – If All I was, was Black (ANTI-/Epitaph) Voor de derde achtereenvolgende keer liet soul- en gospelvedette Mavis Staples haar album produceren door Jeff Tweedy van de band Wilco. If All I Was Was Black markeert een voorlopig hoogtepunt van die samenwerking.
Door: Gijsbert Kamer
Voor het eerst componeerde Tweedy alle liedjes speciaal voor een album van Mavis Staples (78) en behalve als gitarist in de meeste nummers is hij in Ain’t No Doubt About It ook te horen als zanger.
Een prachtig liedje, dat zo van Wilco had kunnen zijn. Veel andere nummers lijken geschreven met de legendarische Staples Singers in gedachten. Gospel vermengd met soul en een beetje pop, zoals zij dat in de jaren zestig in liedjes als I’ll Take You There en Respect Yourself zo meesterlijk over het voetlicht brachten.
De liedjes op If All I Was Was Black zijn kleiner, Staples zingt wat lager maar de urgentie is niet minder dan destijds. Tweedy’s teksten zijn ingegeven door de actualiteit van een steeds onverdraagzamer en ongelijker Amerika. Mavis Staples maakt zich die zorgen knap eigen op een prachtig ingetogen, sober maar raak geproduceerd album.
U2 had met hun veertiende studio-album iets goed te maken. Niet alleen was hun vorige plaat Songs Of Innocence (2014) muzikaal ondermaats, ook de manier waarop het ongevraagd miljoenen iTunes-bestanden werd ingeduwd leverde het Ierse viertal veel kritiek op.
Door: Gijsbert Kamer
De band heeft de kritiek ter harte genomen. Het leek Bono, The Edge, Adam Clayton en Larry Mullen Jr. zelfs onzeker te maken. Aan de opvolger Songs Of Experience is niet alleen lang gewerkt, het verschijnen ervan werd ook regelmatig uitgesteld, alsof U2 het juiste moment maar niet kon vinden.Met de plaat al op de plank werd er eind vorig jaar eerst nog even een wereldtournee uit de grond gestampt, gewijd aan het 30 jaar geleden uitgebrachte The Joshua Tree – misschien wel de beste U2-plaat ooit. Er werden nieuwe liedjes uitgeprobeerd, maar die hadden het effect van een emmer ijswater op het vreugdevuur dat de uitvoering van The Joshua Tree nog altijd bleek te zijn.
Zat de popwereld nog wel op een nieuwe U2 te wachten? Het is een vraag die de band zich ongetwijfeld gesteld moet hebben. Na een paar weken intensief naar Songs Of Experience geluisterd te hebben, kan in ieder geval worden vastgesteld dat U2 een van hun betere platen heeft gemaakt.
Even is het schrikken als in het eerste nummer Bono zijn stem elektronisch vervormt. Autotune mag hip zijn onder rappers en indie-artiesten als Bon Iver; Bono horen we toch liever gewoon zingen. Maar het trucje blijft tot Love Is All We Have Left beperkt. De stemmige synths zijn hier op zijn plaats, waar op Songs Of Innocence alle gelaagdheid in de productie nogal potsierlijk was, lijkt ieder door diverse producers aangedragen geluidje hier weloverwogen en raak.
Met de wetenschap dat ‘love is all we have left’ voert Bono, die het hele album sterker zingt dan ooit, de luisteraar mee. Lights Of Home heeft niet alleen een lekker rockend intro van The Edge, de gitarist laat er ook een prachtige slide-solo in horen. Wat er aan U2 de laatste tijd ontbrak, zijn lekkere meestamp-nummers, van die liedjes waarvoor mensen naar een stadion gaan. American Soul (voorafgegaan door rapper Kendrick Lamar, die zijn zegen uitspreekt) en The Blackout zijn dat. Maar het mooist zijn de kleingehouden liedjes zoals het door een bescheiden gitaar gedragen Summer Of Love en 13 (There Is A Light).
Hier, zoals in de meeste liedjes, horen we een twijfelende Bono, geen prekerige. Hij weet het ook allemaal niet meer, en verklankt zijn onzekerheid in de meest relevante U2-muziek in jaren.
Daniele Luppi & Parquet Courts – Milano (Monitor Pop/Sony Music) Zes jaar geleden verraste de Italiaanse componist Daniele Luppi met het album Rome, een soundtrack bij een denkbeeldige spaghettiwestern waarvoor de muziek van Ennio Morricone een grote inspiratie was.
Door: Gijsbert Kamer
Dankzij bijdragen van Jack White, Danger Mouse en Norah Jones werd dat een prachtig verzorgd album, dat naar meer smaakte. Milano heet de opvolger, waarin de sfeer van het Milaan van de jaren tachtig wordt opgeroepen. Een concept dat vroeg om een andere muzikale aanpak en andere muzikale gastenlijst. Volgens Luppi hoorde je in het bruisende, hedonistische Milaan in die jaren vooral New Yorkse no wave, en postpunk. Daar heeft hij de juiste muzikanten bij gezocht.
De geweldige indiegitaarband Parquet Courts en zangeres Karen O (Yeah Yeah Yeahs) weten mooi de New York-sound van rond 1980 te vangen: dissonante gitaren, zanger Andrew Savage die klinkt als een kruising tussen Lou Reed en Jonathan Richman, en Karen O die haar beste Lydia Lunch-kirretjes laat horen.
Het kraakt allemaal wat minder dan de muziek van DNA en Lounge Lizards destijds. Luppi heeft dan ook echt een stel sterke, transparante liedjes geschreven zoals Talisa en Mount Napoleon. Sterk is ook de ode aan het Milanese designmerk Memphis, waarin Bob Dylans Stuck Inside the Mobile with the Memphis Blues Again wordt aangehaald. The Fall en Pere Ubu zijn andere referenties hier. Niet New Yorks, maar waarschijnlijk wel erg populair onder alto’s in Milaan.
Broederliefde – We Moeten Door (Top Notch/ Universal) Broederliefde blijft soms behoorlijk vlammende raps combineren met van die heerlijk zangerige refreintjes. Maar vergeleken met de vorige platen is Broederliefde op We Moeten Door een stuk volwassener.
Fever Ray – Plunge Toen The Knife in 2014 bekendmaakte ermee te stoppen, leek het haast alsof het Zweedse duo (Olof en Karin Dreijer, broer en zus) was bezweken onder het gewicht van het laatste album Shaking The Habitual (2013): honderd minuten ongrijpbare, dwarse, kunstzinnige, militant-politieke elektronica. The Knife was klaar. Meltdown.
Door: Menno Pot 3 november 2017
Nu is Karin Dreijer terug als Fever Ray, de naam waaronder ze in 2009 al een album heeft uitgebracht. De opvolger Plunge (nu digitaal verschenen; in februari volgen cd en vinyl) is een indrukwekkende elektroplaat die het beste van de laatste twee Knife-albums in zich verenigt: het donker-toegankelijke van Silent Shout (2006) en het schurend-provocerende van Shaking the Habitual.
De beats struikelen en stotteren in To The Moon And Back. Elektronische straaljagers scheren laag over in Wanna Sip. Uit het roffelende IDK About You stijgen geile kreuntjes op. Karin Dreijer zingt en spuugt haar teksten eroverheen, over seks en relaties en politiek. Alleen in de kalme, spacey titeltrack lijkt ze even tijd te nemen voor een pauze.
Zo spannend kan elektropop dus zijn, want hoe sinister en rafelig het af en toe ook is: altijd ligt er een liedje aan ten grondslag.
Gord Downie – Introduce Yerself (Arts & Crafts) Toen de ongeneeslijk zieke Gord Downie op 27 september dit jaar aankondigde dat hij nog één album zou uitbrengen, moet hij hebben gevoeld dat het een postuum album zou worden. De zanger van de Canadese rockband The Tragically Hip stierf op 17 oktober, op 53-jarige leeftijd, aan een hersentumor.
Door: Menno Pot
Converge – The Dusk In Us (Epitaph) Stemt het verstrijken der jaren de mens echt milder? Je zou het, met een blik op het haatreservoir in de sociale media, misschien niet zeggen.
Door: Robert van Gijssel
Maar voor de Amerikaanse hardcoreband Converge lijkt de wet van berusting bij voortschrijdend inzicht wel op te gaan. Zestien jaar na het verschijnen van de woedende en baanbrekende hardcoreplaat Jane Doe (en vijf jaar na het laatste album All We Love We Leave Behind) komt de band uit Boston met een wat meer introspectieve plaat, die desondanks het beste in de musici naar boven haalt.
De overslaande schreeuwzang van Jacob Bannon klinkt op The Dusk in Us intens en vlammend als altijd, maar in de teksten van bijvoorbeeld het emotionele titelstuk wordt een andere toon aangeslagen dan voorheen. ‘We worden omringd door monsters’, zingt Bannon, ‘maar het duister huist vooral in onszelf.’
PUURDER
Prachtig hoe de gitaren in stekelige punknummers als Under Duress en Trigger om die getergde maar oprechte stem van Bannon heen hakken. De productie is kaler en puurder dan ooit en dat maakt de hardcore van Converge inzichtelijk en zelfs toegankelijk. Het geluid van de ronkende bas van Nate Newton is gevaarlijk en bruut, de drumpartijen van Ben Koller zijn afwisselend zwaar en lichtvoetig.
Maar nooit klinken de razendsnelle riffs, rollende drums en tempowisselingen alsof de band er indruk mee wil maken. Je hoort vooral een band die na al die jaren nog steeds versteld kan staan van de eigen tomeloze energie en creativiteit, die kennelijk vrijkomen als de heren bij elkaar in een studio gaan staan. De hardcore als stijlvorm is voor Converge nooit een doel geweest, zo blijkt ook op deze misschien wel mooiste plaat uit het oeuvre, maar een middel om steengoede, vrijgevochten en hoogstpersoonlijke liedkunst naar buiten te blazen. Dwars tegen alle muzikale modes in.
Amenra – Mass VI (Heavy Neurot Recordings/Konkurrent) De platen van de Belgische posthardcore en -metalband Amenra hebben zwaarlijvige titels, ontleend aan de kerkgang: Mass I, Mass II, enzovoorts. Het zijn ook treffende titels, want een album van de Gentse band – en dus zeker ook Mass VI – voelt als een eredienst waaruit je niet zomaar kunt wegwandelen.
Door: Robert van Gijssel
De muziek van Amenra is van een doordringende intensiteit. Omdat de voordracht van Colin H. van Eeckhout, en dus zijn nu eens zuiver hoog zingende en dan weer emotioneel schreeuwende stem iedere luisteraar de luidsprekers binnentrekt en niet meer laat gaan. Daarbij is de muziek – de steeds naar een explosieve climax toewerkende, massief dreunende gitaren en vooral die nauwgezette, treurige opbouw in mineurakkoorden – van een grote authenticiteit.
Amenra speelt nooit om het effect of om het pakkende riffje en lijkt op geen enkele andere band. De band wringt pure en persoonlijke poëzie uit de barse hardheid van het instrumentarium en daarmee vraagt Amenra veel van de toehoorder. Die hoort in openingsnummer Children of the Eye een logisch vervolg op de vorige albumdiensten. De traag verglijdende, droefgeestige gitaarmelodieën en de gepijnigde hardcorezang van Van Eeckhout schieten je onmiddellijk naar de vertrouwde leefomgeving van de band, waartoe nu eenmaal weinig zonlicht weet door te dringen.
Mooi zijn de verstilde dichtregels, in het Nederlands, waarmee Van Eeckhout verzengende nummers als Plus Près de Toi en Spijt inleidt. Het dwingt je tot overgave: luister naar wat deze band te vertellen heeft of begin er anders niet aan.
Op 19 en 20 januari volgend jaar komt Amenra naar Nijmegen voor twee bijzondere shows, in de Stevenskerk en Doornroosje. Het wordt dringen, daar.
—
Luister hier naar de vorige editie! Volkskrant Radio – november 2017
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Modern Studies – Swell To Great (Fire Records/Konkurrent)
Chris Thile – Thanks For Listening (Nonesuch Records)
U2 – Songs Of Experience (Universal)
Björk – Utopia (Konkurrent)
Neil Young + Promise Of The Real – The Visitor (Warner)
Lilly Hiatt – Trinity Lane (New West Records/PIAS)
Sharon Jones & the Dap Kings – Soul of a Woman (Daptone/V2)
Mavis Staples – If All I was, was Black (ANTI-/Epitaph)
Daniele Luppi & Parquet Courts – Milano (Monitor Pop/Sony Music)
Broederliefde – We Moeten Door (Top Notch/ Universal)
Fever Ray – Plunge
Gord Downie – Introduce Yerself (Arts & Crafts)
Converge – The Dusk In Us (Epitaph)
Amenra – Mass VI (Heavy Neurot Recordings/Konkurrent)