Category: Recensies

Hamish Hawk – Big Cat Tattoos

Hamish Hawk is een Schotse zanger en tekstdichter met bijna zes albums op zijn naam. Zijn ietwat theatrale stijl wordt gekleurd door zijn unieke timbre. Hamish is een bariton.

Een ander kenmerk zijn zijn teksten, qua inhoud, maar ook wat lengte betreft. Zijn voordrachten lopen daarom soms het gevaar wat langdradig of eentonig te worden. Maar in afgemeten doses -zoals een single- zijn ze goed te behappen. In Big Cat Tattoos leest Hamish iemand in niet mis te verstane bewoordingen de les. Muzikaal vertoont Big Cat tattoos overeenkomsten met de hectische indie van Franz Ferdinand en de neurotische rock van David Byrne, die weliswaar getogen is in de V.S., maar net als heer Hawk geboren in Edinburgh. Dat zesde Hamish Hawk album staat voor half augustus en gaat ‘A Firmer Hand’ heten.

The Waeve – City Lights

The Waeve is terug! Misschien wel voorgoed. Het recente optreden van Blur, de hoofdband van Waeve man Graham Coxton op Coachella was een fiasco. Er komt een film over de comeback tour van Blur, maar daarna is waarschijnlijk basta. Lang leve The Waeve dan maar.

Nieuwe single City Lights, wederom een gezamenlijke pennenvrucht van Coxton en zijn eega Rose Elinor Dougall mag dan geen hemelbestormende en bakens verzettende topsong zijn. Lekker is deze ode aan het stadsleven wel met zijn fijne gitaarsolo en opwinding wekkende saxsoli. Een wat minder gepolijste Roxy Music, daar doet The Waeve hier wel aan denken. City Lights is de eerste single van een nog te voltooien tweede album van de Coxonnetjes.

Alien Chicks – Steve Buscemi

Alien Chicks is een zes singles oude postpunktrio uit Londen. Ondanks de naam zit er maar één vrouw in de band en al helemaal geen aliens.

Nieuwe single Steve Buscemi is een net niet overkokende, moshpit ontlokkende song met opgefokte naar rap neigende leadzang. Andere kenmerken zijn een felle gitaarsolo en een amechtige sax in het outro. De single begon als grap, gaat helemaal niet over de acteur van Fargo en Reservoir Dogs, maar maakte live zoveel los dat er een serieuze song van hebben gemaakt. Medio juli komt de debuut EP van Alien Chicks uit. Die gaat uiteraard gepaard met een tournee, die de band (weer) in NL zal doen belanden.

1 september, Bruis Festival, Maastricht.

7 september, Misty Fields, Heusden.

5 oktober, Come As You Are, Eindhoven.

21 november, Cinetol, Amsterdam.

22 V11, Rotterdam.

Blaudzun – Shades

Blaudzun en Pinguin zijn de laatste jaren wat uit elkaar gegroeid. Wij hebben de post-punk en shoegaze omarmt. Blaudzun de pop.

Maar nieuwe Shades kan ons toch wel weer bekoren. ‘Waarom deze wel en de twee voorgangers niet?’ vroegen we ons af. Het zal zeker uitmaken dat de lente in de lucht zit, maar toen we de kleine lettertjes bestudeerden ontdekten we dat Johannes ‘Blaudzun‘ Sigmond Shades samen had geproduceerd met mister Moss, Marien Dorleijn. En dat verklaart een hoop, de fijne synth-lijntjes bijvoorbeeld en de subtiele 80’s sound die het nummer siert. Ook Shades is licht, maar leuk licht en dus een prima lenteplaatje. Hopelijk staan er op het nieuwe Blaudzun album meer co-producties van de man met de bril en de man met de oortjes.

Dat album , Blaudzun’s zevende heet Last Days en volgt op 18 oktober. De tour begint in februari 2025.

Chanel Beads – Your Day Will Come

Chanel Beads – Your Day Will Come (Jagjaguwar)

De New Yorkse muzikant Shane Lavers is het brein achter de formatie Chanel Beads die debuteert met het lekker ongrijpbare Your Day Will Come. De afbeelding van een toilet, wanneer je de kartonnen cd-hoes openklapt, contrasteert zo mooi met het meesterlijke schilderij van de impressionistische Noorse schilder Peder Severin Krøyer: Midsummer Eve Bonfire on Skagen Beach uit 1906 (olieverf op canvas), dat de gehele uitgevouwen buitenkant van de hoes beslaat.

Hoewel mogelijk niet zo bedoeld zegt het weldegelijk iets over de kunstzinnigheid van dit album. Je zou kunnen zeggen: judge a book by its cover. In dit geval dus. Een album waarop het avontuur geen moment uit de weg wordt gegaan. Een verwarrende, geregeld filmische mix van pakweg M83, Animal Collective en Massive Attack, links en rechts aangelengd met een geluid dat we herkennen van Prefab Sprout én een vleugje Sonic Youth.

Lavers laat het zingen meestentijds over aan Maya McGrory, die goed gedijt binnen de mix van geluidscollages en indiepop die voorbijkomt. De aanwezigheid van violist Zachary Paul is ook belangrijk op Your Day Will Come, dat in New York werd opgenomen en per draaibeurt meer schoonheid in je brein laat neerdalen.

Your Day Will Come is een zonder meer instinctief tot stand gekomen, uitdagende debuutplaat van een formatie die je graag zo snel mogelijk live aan het werk wil zien om te kijken wat er allemaal gebeurt op het podium. Lavers speelt het liefst in kleine, donkere zalen. Heel dicht bij zijn publiek. Pieter Visscher

Girl and Girl – Oh Boy!

We hebben even getwijfeld of drie songs binnen korte tijd van Girl and Girl niet wat teveel van het goede is, maar konden toch geen weerstand bieden aan de charmes en ‘aparte’ zangkunsten van frontman Kai James.

Wat mede de doorslag gaf, is de ronduit fijne gitaarmelodie die Oh Boy! siert. De formule is bekend, jingle jangle garagerock met bibberzang en een onnavolgbare tekst over vreugde en verdriet. Na Oh Boy! Stoppen we voorlopig even met het adopteren van nieuwe nummers van de Australiërs. Tenzij er op  Call The Doctor (24/5) een nummer staat dat ons van gedachten doet veranderen 😉

Metronomy, Naima Block, Joshua Idehen – With Balance

Metronomy kennen we, dat is een Britse band die garant staat voor smaakvolle en vaak verrassende synthi-pop, makers van Pinguin hits als The Look, Everything Goes My Way, The Light e.v.a.

Hun partners in rhyme op nieuwe single With Balance zijn minder bekend in onze contreien. Naima Block is een Engelse singer-songwriter met Griekse en (soms hoorbare) Braziliaanse roots. Joshua Idehen is een dichter/rapper uit de Londense jazzscene.  Hij heeft dingen gedaan met o.a. Sons Of Kemet (met Tom Skinner ook van The Smile) en The Comet Is Coming. Hun krachtenbundeling heeft een sfeervolle, ietwat folky zomeravondtrack opgeleverd met zwoele zang, fraaie, freaky synth oprispingen en een relaxte rap van Idehen, waarin we een Jamaicaans accent menen te herkennen. With Balance komt op 12 juli op een nieuwe colab EP van Metronomy, Posse Volume 2.

Orlando Weeks, Rhian Teasdale – Dig

Eerst even voorstellen; Orlando Weeks was de frontman van The Maccabees. Rhian Teasdale is de frontvrouw van Wet Leg.

Orlando is alweer een tijdje solo. Voor Rhian is dit duet een zeldzame buiten-bandse activiteit. Dig is de eerste single van het alweer vierde solo-album van Orlando die naast een muzikale ook een literaire carrière nastreeft.  Het tempo van het door piano en gitaar gedomineerde Dig ligt hoog. Toch is het mede door de bijna fluisterende zang van Weeks een vrij relaxte track. Op het slot na dan. Album volgt begin juni op het Fiction label van ex Cure manager Chris Parry.

Van Garritsen – Midnight Cycling Club

In het dagelijks leven is Patrick Garritsen grafisch vormgever en illustrator, in de nachtelijke uurtjes wordt Pat Van en maakt hij muziek.

Of misschien doet hij dat gewoon in het weekend, maar nachtelijke uurtjes klinkt romantischer. Waar het omgaat is dat Patrick rockt als hobby en dat doet hij zo goed dat we hem even voor het voetlicht willen trekken. Van Garritsen blijkt een omnivoor; pop, rock, country, stonerrock, you name it, hij speelt het. En goed ook! Welk nummer je van Van ook neemt representatief is het dus nooit, behalve dan voor zijn veelzijdigheid en wat zijn Amerikaanse collega’s ‘chops’ noemen, zijn instrumentbeheersing dus.

De nieuwste single van de DIY artiest, Midnight Cycling Club is een sfeervolle, ambachtelijk geproduceerde song in de stijl van 80’s bands als Squeeze, The Rumour en The Motors. Het is niet ondenkbaar dat die namen Van niks zeggen, maar wie wel bekend is met het werk van genoemde powerpopbands weet dat ze er verstandig aan doen de naam Van Garritsen, met een a dus even op te zoeken en aan te klikken op een van de streamingsdiensten.

J. Bernardt – Last Waltz

We hopen dat we hem niet beledigen als we J. Bernardt de Bryan Ferry van de lage landen noemen.

J maakt tot in de puntjes verzorgde edelpop voor pakkendragers en cocktaildrinkers. Hij croont als de beste en een dameskoortje is nooit ver weg. Muziek dus, die je met een mooi woord nocturnaal zou kunnen noemen, Eine Kleine Nachtmuzik. Dat doet hij met Balthazar en misschien nog wel meer op zijn soloalbums. Glad wordt het echter nooit. Er zit altijd wel iets averechts of onverwachts in de producties van J. Bernardt, zoals in Last Waltz een cowboy gitaar. Last Waltz is single vier van soloalbum twee van J (inte Deprez) Bernardt.