HUNK maakte in mei dit jaar een uitstekende eerste indruk met Blushing Over Nothing.
De Haarlemmer band beoefent een zelf ontwikkelde grunge variant, die ze ‘diet grunge’ hebben gedoopt. Dat suggereert een afgeslankt geluid, maar nieuwe single Paul is zo vet als een patatje oorlog. Het begint al met de gitaren die een slim intro spelen dat we menen te herkennen, maar (nog) niet kunnen traceren. Dan volgt een ijzersterke performance van frontvrouwe Joan de Bruyn-Kops die het nog net niet op een rappen zet. Na een spacey break wordt er met vereende krachten een heavy eind aan Paul gebreid. Je kunt HUNK gaan zien tijdens de Popronde. Vraag ze dan gelijk wanneer hun EP uitkomt.
WEGENS TECHNISCHE PROBLEMEN ZENDEN WE DE NIEUWE EDITE VAN VOLKSKRANT-RADIO NIET VANAVOND, MAAR VOLGENDE WEEK MAANDAGAVOND UIT. ZELFDE TIJD, ZELFDE ZENDER!
je kunt nog wel even de uitzending van vorige maand terugluisteren 😉
Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!
Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.
Met in deze aflevering de beste albums van augustus 2024:
Een nieuwe single van NewDad is altijd goed nieuws. Zeker als blijkt dat Julie Dawson & co hun dromerige popsound verder hebben uitgediept en geperfectioneerd.
Under My Skin is helemaal nieuw en dus niet afkomstig van het begin dit jaar verschenen debuutalbum van de Ierse band. Of er al een tweede album in de stijgers staat, is nog niet bekend. Maar er zijn dus weer activiteiten in het NewDad kamp. Hopelijk staat er ook een tour d’Europe in de planning. De show die de band dit jaar op Misty Fields ten beste gaf smaakt naar meer.
Soms kom je een act tegen waarvan je je afvraagt waarom hij/zij/hen niet veel meer plays heeft dan een magere 2 k p/m.
Humdrum is een goed voorbeeld van een muzikant die volop in de spotlights zou moeten staan. Reden is het zestal songs die hij online heeft. Zijn nieuwste single is zelfs een bescheiden meesterwerkje. Eternal Blue heeft een heerlijke ‘late eighties’ sound, die aan alles en iedereen doet denken (R.E.M., The Cure en The Smiths o.a.) maar dan met een snufje shoegaze. De Amerikaanse neef van The Haunted Yoith, zo kan je hem ook zien. Het nummer is met zoveel flair, kennis en liefde gemaakt dat van epigonisme geen sprake is.
Achter Humdrum gaat de uit Chicago afkomstige Loren Vanderbilt III schuil. Op 18 oktober verschijnt het debuutalbum van Humdrum. Hopelijk gaat de release van ‘Every Heaven’ gepaard met de nodige tam tam.
Het goede nieuws; Royel Otisis terug in Europa voor een uitgebreide tournee.
Om dat heugelijke feit te vieren heeft het duo een spiksplinternieuwe single losgelaten. If Our Love Is Dead, een productie van Mikey Freedom Hart (Bleachers/Lara Del Rey) is een stuk vrolijker dan de songtitel doet vermoeden. De opluchting van de breuk lijkt groter dan het verdriet. Dat komt ook voor. En dan nu het minder goede nieuws. De optredens van Royel Otis in Doornroosje en Paradiso op respectievelijk 23 en 24 november zijn helemaal uitverkocht.
Medio augustus kreeg ik een mailtje van Frank van Praag die samen met kompaan Geert de Groot het side-project I Believe In My Mess dit jaar nieuw leven inbliezen met als gevolg meerdere Indie-hits in de Pinguin Graadmeter. Vandaag komt hun nieuwste album uit: We Can’t Be Wrong. En inderdaad, ze weten weer de juiste snaar te raken met hun unieke mix van Indie, Afrobeat, Dub, Electronic en Krautrock. Luister en dansmuziek tegelijkertijd. Net zoals hun vorige een genot, juist omdat het zo anders is. Apart en eigenwijs. Dynamisch en chill. Of zoals ze zelfs stellen: het weerspiegelt I Believe In My Mess’ reis van obscuriteit naar mondiale aandacht, altijd gedreven door de schoonheid van het onvolmaakte., solidariteit en urgentie, maar ook voor eigenwijsheid, zelfoverschatting en twijfel.
Vanuit dat oogpunt past de plaat bij mijn eigen gedrag als DJ. Altijd op zoek naar de perfecte mix van muziek. Eigenwijs, want het moet anders klinken dan het gemiddelde (middelmaat en eentonigheid is er al genoeg), maar altijd vind ik achteraf dat het nog beter had gekund en gemoeten. Nooit tevreden met mijn eigen presentatie en mix.
Afijn, terug naar I Believe In My Mess. Het denkbeeldige digitale schijfje komt elke week een keertje voorbij, want net zoals de vorige is dit er eentje die bij elke nieuwe luisterbeurt weer een vinkje oplevert. En terwijl ik dit schrijf vraag ik mij af waar de mannen de mosterd vandaan halen, en daar is maar één manier om daar achter te komen. Dus naar de bron en in dit geval Frank van Praag: dat blijft altijd een lastige vraag. Ik weet wel dat dit vanuit nieuwsgierigheid gebeurt. Dat we het gaaf vinden dat het altijd allerlei kanten op kan gaan. Zo luisteren we zelf ook naar muziek, denk ik. We hebben nooit een vast plan als we gaan werken. Er is nooit iets van “wat zou het leuk zijn als we dit zouden maken en we er dan dat bij gaan verzinnen.” Het gaat meestal nogal organisch. Het start vaak bij een basis die ik in elkaar zet. Vervolgens komt Geert langs om ermee aan de slag te gaan. En daarna ga ik met zijn input weer aan de haal. En zo kan het nog een aantal keer heen en weer gaan, totdat er iets van een liedje klaar is. Daarna ga ik het nummer mixen, waarbij vaak nog de meeste veranderingen plaatsvinden.
En wat zou volgens jullie de perfecte plek zijn om IBIMM te draaien? Beach of nachtclub? Of ergens anders? Ik denk dat IBIMM op meer plaatsen terecht kan. Zelf hebben we altijd het idee gehad dat het inderdaad beter geschikt is in een strandtent of iets dergelijks. Maar bij het laatste optreden zei iemand dat we het juist in het clubcircuit moeten proberen. We zijn zeker van plan om meer live te gaan spelen. En het is dan daarbij de bedoeling om meer te gaan improviseren dan dat we de nummers op het podium gaan naspelen.
Ten leste, en laten we ook maar de olifant in de ruimte maar bespreken…..wat is de stand van zaken met Scram C Baby eigenlijk? Scram C Baby gaat altijd verder. We zijn bezig met nieuwe nummers. Dat gaat traag, maar op een dag zal er gewoon weer een nieuwe SCB plaat zijn.
Amylneemt wat gas terug op Big Dreams, de derde een laatste single van het nieuwe album van The Sniffers.
Een echte ballad zit niet in de aard van het beestje, maar zo beschouwend als op Big Dreams klonk de dame zelden eerder. En de band ook niet. De nieuwe single van de muzikale delinquenten heeft wel wat weg van de r&b annex proto-punk zoals in de jaren zestig beoefend door bands als The Stones, Them en onze Outsiders. Het Cartoon Darkness album verschijnt de 25ste.
Ze maken een verpletterende indruk tijdens Haldern Pop 2023. Zo’n optreden waaraan je louter goede herinneringen bewaart. De spiegeltent verandert in no time in een grote pogo, waaraan zanger Dan Hoff maar al te graag even deelneemt. Gurriers’ explosieve punk en noise is aanstekelijk en loopt over van de kwaliteit. Erg veel goeie postpunkliedjes, met shoegaze-elementen. Dublin stond al láng op de kaart en nu nog wat steviger.
“We’re angry, but we’re lovely people”, heeft Hoff weleens laten aantekenen in een interview. Over de essentie van de muziek van zijn band. Die sociaal geëngageerde teksten niet uit de weg gaat. Zoals in een van de prijsnummers Prayers. ‘And now the pope says his prayers to those empty rows of chairs.’ Een melodieuze song, met tempowisselingen, waarin beukende drums en krassende en schurende gitaren toch ook hun werk doen.
Opvallend is het ruim een minuut durende Interlude. Een prettig intermezzo, als rustpunt, baken of hoe je het ook wil noemen, in het midden van een plaat die verder weinig momenten van bezinning kent.
Come And See is een album waarop je heel goed kunt horen dat er niet over een nacht ijs is gegaan. Geweldig geproduceerde plaat bovendien, door Alex Greaves, die eerder al vakwerk afleverde voor bijvoorbeeld Yard Act en Working Mens Club. Dublin blijft maar kwaliteit leveren. Ongelooflijk. Pieter Visscher
Elias Rønnenfelt is de voormalige voorman van Iceage, een Deense indieband waarvan we wel het een en ander hebben gedraaid.
Elias schijnt een gevaarlijke flirt met drank en drugs achter de rug te hebben. Maar nu is hij weer fris en fruitig en dus op de solotour. Naast zanger is Elias ook dichter en dat hoor je. De tekst staat centraal in het drietal singles dat hij dit jaar uitbracht. De muziek is daarom heen gebouwd. Dat geeft Worm Grew A Spine ook vanwege de traditionele begeleiding van bas, drums en elektrische gitaar een Dylan-esque karakter, de Dylan van albums als Highway 61 en Blonde On Blonde. En dat is dus een compliment.
King Cnut (Knoet De Grote) was een Deense koning die dacht dat hij de mentale kracht had om eb en vloed naar zijn hand te zetten. Dat viel dus vies tegen. Zijn hoogmoed was stof voor legendes en duizend jaar later voor een liedje van het Britse Mandrake Handshake.
Een leuk liedje van Mandrake Handshake, want dat is de ongeveer zesde single van de zevenkoppige band, die zich heeft vernoemd naar een plant, alruin in het Nederlands uit de nachtschade familie. King Cnut is een zacht rockend, Licht exotisch nummer met een sierlijk vervormde gitaar en een mantra-achtig koor dat de luisteraar in een roesje achterlaat. Kortom het is een stelletje hippies dat we hier horen. Waarop zich niks tegen is natuurlijk.
Gurriers – Come And See (No Filter/Mattan)
