Category: Recensies

Sharon Van Etten & The Attachment Theory

Sharon Van Etten & The Attachment Theory (Jagjaguwar)

Sharon van Etten heeft haar begeleidingsband wat sterker een gezicht gegeven door in de toekomst als Sharon Van Etten & The Attachment Theory door het leven te gaan. Het levert een titelloos album op. Een echte bandplaat bovendien. Ontstaan door lekker te jammen en tot songs te komen. Van bijzonder hoog niveau. We hoorden Van Etten zelfs nog nooit zo goed en overtuigend.

De Amerikaanse, die allengs meer elektronica is gaan gebruiken in haar indiepop-rock, huurde voor Sharon Van Etten & The Attachment Theory de briljante Marta Salogni in. De Italiaanse drukt een zwaar stempel op de plaat, zoals ze ook al deed op het meesterlijke laatste album van Depeche Mode: Memento Mori. Meer dan ooit wordt het geluid van Van Etten gedomineerd door elektronica en Salogni is daar verantwoordelijk voor. We kennen haar ook van haar werk voor onder meer Björk, Animal Collective, Bon Iver, Black Midi, Bar Italia en Ela Minus. Salogni bevindt zich in de Champions League van de producerswereld.

Al die perfect geproduceerde indiepopliedjes op Sharon Van Etten & The Attachment Theory komen het best tot hun recht wanneer ze worden beluisterd op een (goeie) koptelefoon. De sublieme gelaagdheid van een track als Trouble maakt eens mens echt zielsgelukkig. De loepzuivere stem van Van Etten op dat tapijt van briljante elektronica, drums en gitaar is puur, intens luistergenot.

Een van de swingende nummers op het vlekkeloze album is I Can’t Imagine (Why You Feel This Way) waar bassist Devra Hoff op magnifieke wijze de hoofdrol opeist, op een plaat die overloopt van de schoonheid. Depeche Mode horen we ook sterk terug in Afterlife, dat gaat over het overlijden van een fan van Van Etten, die er sowieso nooit voor terugdeinst persoonlijke belevenissen te verwerken in haar teksten. Wat een eerbetoon. Wat een album. Het is februari en daarom wat vroeg, maar waarschijnlijk staat Sharon Van Etten & The Attachment Theory bij velen op één in hun eindlijstje over 2025. Pieter Visscher

Rocket – Take Your Aim

Take Your Aim is een -voor ons- aangename eerste kennismaking met Alithea Tuttle en de band Rocket. Dat nooit eerder iemand op het idee is gekomen om zijn/haar band Rocket te noemen is een raadsel, maar dit terzijde.

Rocket doet haar naam alle eer aan. De gitaren vliegen om je oren. Boven deze geïnspireerde herrie uit horen we Alithea traag en plagerig haar verhaal houden over liefde die maar van één kant komt. Op het muziekspectrum zit de band uit L.A. ergens tussen grunge en shoegaze in. Hipperdepip dus. Check ook die grappige video van Take Your Aim.

Live Foto Review: Blaudzun @ Nobel

Live Foto Review: Blaudzun @ Nobel, Leiden
15 februari 2025
Foto’s Peter van Heun

Blaudzun is het pseudoniem Johannes Sigmond (1974). Blaudzun’s muziek wordt gekenmerkt door een unieke mix van indierock en -pop en zijn poëtische teksten en markante stem.

Sinds de release van ‘Seadrift Soundmachine’ in 2010, heeft Blaudzun en zijn zeskoppige band grote indruk gemaakt met liveshows in clubs en festivals door heel Europa. De release van ‘Heavy Flowers’ (2012) behaalde de gouden status in Nederland en werd gevolgd door jaren van uitverkochte clubtours in zowel Nederland, België als Duitsland.

‘Latter Days’ is alweer Blaudzun’s zevende officiële studioalbum en verschijnt bij platenmaatschappij Labeltje Labeltje. De catchy singles ‘Dreamers’ (die met dat aanstekelijke fluitje) en ‘Summer Song’ werden door fans en volgers omarmd en door veel radiozenders op hun playlists gezet.

Voorprogramma: la loye

Arthur Fu Bandini – Tu te reconnaîtras

Het zou zo maar kunnen dat Zaho de Sagazan (hier bekend van GM hit, La déraison) school heeft gemaakt. Haar unique selling point, om het maar op zijn Engels te zeggen is het gebruik van synths en andere elektronische instrumenten. Dat geeft haar chansons elan. Naast haar syem natuurlijk.

Ook Tu te reconnaîtras, een track van het debuutalbum van Arthur Fu Bandini valt op door smaakvol gebruik van electronica waaronder een vintage synthesizer. Die geeft stijl en karakter aan de verder vrij traditionele, maar zeer fraaie chanson. Naast solo treedt Arthur ook op samen met zijn vriendin Lou Lessage als Soleil Bleu en (als Arthur Jacquin) met de Engelstalige band Moonsters. Een bezig baasje dus die Tuur. Helaas is tot nu toe is de belangstelling voor zijn muzikale activiteiten minime. Onterecht dus.

Odd Couple – Die Deko

Berlijners Jascha Kreft en Tammo Dehn kennen elkaar al van jongs af aan. Sinds een jaar of tien vormen ze een band, een ietwat vreemde band. De naam Odd Couple is dus goed gekozen.

Het vreemde stel begon ooit in het Engels, maar inmiddels zijn ze overgeschakeld naar het Deutsch. Nieuwe single Die Deko is een neo neue welle rocksong met boogie beat en een cryptische tekst over – naar we aannemen- een stukgelopen relatie. Die Deko staat voor decoratie, die moet weg, want herinnert waarschijnlijk aan de verschwunden partner. Geinig plaatje.

Live Foto Review: Eefje de Visser @ AFAS Live

Live Foto Review: Eefje de Visser @ AFAS Live, Amsterdam
14 februari 2025
Foto’s Peter van Heun

Met haar hypnotische en alternatieve synthpop onderzoekt Eefje de Visser wat mensen drijft, verdeelt en samenbrengt. Na ‘Bitterzoet’ won ze zo ongeveer alle muziekprijzen in Nederland en België en nam je live helemaal mee in haar universum. Met het nieuw album ‘Heimwee’, een komende reeks festivals en een uitverkochte clubtour is de compromisloze songschrijver en arrangeur klaar om in AFAS Live haar grootste show tot nu toe te geven.

Popwarmer: Luvcat – Love & Money

Luvcat is een artiest (Sophie Morgan) die de decadentie van Parijs en het zweet van Groot-Brittannië in haar muziek samensmelt. Haar popnummers draaien om gedoemde liefdes, verdraaide fantasieën en escapisme, allemaal verpakt in een vleugje rock ‘n roll. Met haar theatrale visie creëert ze een wereld die volledig door haarzelf is vormgegeven – van haar muziek tot de video’s die ze zelf regisseert. Love & Money is de vierde single van Luvcat, de vorige Dinner @ Brasserie Zédel heb je geregeld op Pinguin Indie kunnen horen en was ook al Popwarmer op Pinguin Pop. We zagen Luvcat op Eurosonic vorige maand en de potentie die ze heeft werd daar bevestigd. Begin zat haar Stevie Nicks-achtige stem er een beetje naast maar dat werd later helemaal opgepoetst. Met Lola Young waren we er vroeg bij en nu ook met Luvcat. Gaat 2025 het jaar voor deze popzangeres met band worden?

Dutch Interior – Fourth Street

Met Fourth Street hadden we hetzelfde als met Sandcastle Molds; niet slecht maar wel veel minder dan Ecig. En net als bij Sandcastle Mold zien we ons gedwongen onze mening te herzien. Wat eigenlijk best een prima nummer, ondanks dat chaotische einde dat per draaibeurt ook minder storend wordt.

Dutch Interior heeft een countryrockverleden en dat is op nieuwe single Fourth Street beter te horen dan op de twee voorgangers. Vooral de gitaarinjecties hebben een lekkere landelijke en luie twang. Om het allemaal niet te gezellig te maken is er dat ontregelende einde, maar de aap is dan al uit de mouw. Ecig komt (waarschijnlijk) niet, maar Sandcastle Molds en Fourth Street wel op het eerste album van Dutch Interior voor Fat Possum. Moneyball (11/3) werd geproduceerd door Phil Ek, die we kennen van zijn werk met o.a. Modest Mouse en Fleet Foxes.

Leyla Ebrahimi – planet you forgot me

Niets weten we van Leyla Ebrahimi. Behalve dat ze vijf liedjes online heeft staan, uit de VS komt en waarschijnlijk van Iraanse afstamming is. Tenminste ze heeft diverse naamgenoten waaronder een vrij succesvolle middellange afstandsloper uit Iran.

Leyla staat dus nog aan het begin van haar carrière. Wij hebben het donkerbruine vermoeden dat het wel goed kan gaat komen met de dame met die mooie naam. Vijf genoemde nummers zijn allemaal zeer de moeite waard, vrij origineel ook met hun combi van heldere meidenzang en een typische gitaargeluid; twee hoog en unisono spelende gitaristen. Die zijn bepalend voor haar sound, want komen voor in vrijwel alle songs. Als Leyla haar nieuwe single planet you forgot me niet nu maar over een paar maanden had uitgebracht hadden we haar wellicht beschuldigd van het imiteren van Lola Young. Vooral het herhaling van het refrein en het rijkelijk gebruik van het woord ‘fucking’ is typisch des Lola’s, maar planet you forgot me is ruim voor La Young’s doorbraak opgenomen dus elke gelijkenis rust op louter toeval.

Psychedelic Porn Crumpets – March On Pax Ramona

Niks geen zweverige hippierock dit keer van het Australische Psychedelic Porn Crumpets, maar een virtuoze en hard rockende song over. Ja waarover eigenlijk?

Pax Ramona is een omkering van Pax Romana, de gewapende vrede die de Romeinen oplegden aan veroverde volken (zie Asterix). Maar daar zal het nummer vast niet over gaan. Het lijkt waarschijnlijk dat tekst en muziek kwamen opborrelen tijdens een door ‘shrooms’ geïnspireerde jam-seance en dat we verder niet zoveel achter het nummer moeten zoeken. March On Pax Ramona komt op het nog titelloze, zevende album van de mates uit Perth, die op 29 mei in het Paard en op 3 juli in TivoliVredenburg worden verwacht.