Recensies Archieven - Page 300 of 338

Live Review: Ray Wilson @ Parkstad Limburg Theaters

Live Review: Ray Wilson – Genesis Classic @ Parkstad Limburg Theaters, LIMBURGzaal, Heerlen
12 maart 2017
Tekst & Foto’s Martien Koolen

Ray Wilson (wie kent hem niet?) verzorgde van 1996 tot en met 1998 de vocalen bij de symfonische, progressieve rockgroep Genesis, maar zijn stem is slechts op een Genesis album te horen, namelijk: Calling All Stations, uitgebracht in 1997. Genesis behoorde, samen met Yes en Pink Floyd tot mijn favoriete Engelse rockbands, toen echter in 1978, na het fantastische live album Seconds Out, het muzikale roer bij Genesis omging, haakte ik af. De mainstream, commerciële, soms zelfs poppy muziek die Phil Collins en Co. daarna op de markt bracht, beginnende met …and Then There Were Three, kon mij absoluut niet meer bekoren.

Wilson, oorspronkelijk zanger van de grungeband Stiltskin, treedt vanavond in Heerlen op met een achtkoppige band en brengt een mix van Genesis ‘klassiekers’, eigen nummers van zijn solo albums en covers van o.a. Mike & The Mechanics, Peter Gabriel en Bob Dylan.

Echte Genesis klassiekers, die vanavond gespeeld worden, zijn wat mij betreft echter alleen The Carpet Crawlers (mooi gezongen trouwens) van het laatste studio album met Gabriel, The Lamb Lies Down On Broadway (1974) en Ripples en Entangled van A Trick Of The Tail (1976), het favoriete Genesis album van Wilson. De andere Genesis nummers zoals No Son Of Mine (openingslied van deze avond), That’s All, Follow You Follow Me, Calling All Stations en Mama zijn ‘slechts’ aardige pop/rock deuntjes die mij ook vanavond niet zo kunnen overweldigen.

Vorig jaar is het zesde solo studio album van Wilson verschenen getiteld: Makes Me Think Of Home en hiervan werden natuurlijk ook een paar nummers gespeeld, namelijk: Calvin And Hobbes en de titelsong. Beide songs toonden aan, net zoals de hele avond trouwens, dat er met de strot van de Schotse Wilson niets mis is.
Tijdens het verdere verloop van het concert wordt het publiek, dat niet zo massaal aanwezig is trouwens, nog getrakteerd op twee Peter Gabriel covers (Solsbury Hill en Biko) en als laatste toegift vreemd genoeg een Bob Dylan cover, namelijk het stokoude Knockin’ On Heaven’s Door.

De band was prima, het geluid meer dan uitstekend en het was gewoon een goed rock concert, met een paar verrassingen, vooral de Stiltskin song Inside had ik niet verwacht. Andere hoogtepunten: het gitaarduel in The Dividing Line, de lange versie van Congo (het debuut van zanger Wilson bij Genesis) en Land Of Confusion.

Helaas hebben de thuisblijvers, misschien keken ze liever naar boer zoekt vrouw, wel degelijk iets gemist. Maar toch was het natuurlijk geen echt Genesis Classic avondje, want dan hadden er volgens mijn bescheiden mening toch songs zoals The Return Of The Giant Hogweed, The Knife, The Musical Box, Supper’s Ready Firth Of Fifth of The Cinema Show op de set list moeten staan…

Album Reviews My baby en Stef Kamil Carlens

My Baby – Prehistoric Rhythm (Glitterhouse)
Met hun albums Loves Voodoo! en Shamanaid timmerde My Baby behoorlijk aan de weg in zowel binnen- als buitenland. Die zegetocht gaat niet stoppen met derde album Prehistoric Rhythm, want daarop komt My Baby ongekend sterk uit de hoek.

Op zoek naar de basis van hun bezwerende ritmes werd er diep in de historie van Afrikaanse en Aziatische roots muziek gedoken, om eruit te komen met van tribale invloeden doordrenkte sounds, die perfect blijken te combineren met de voodoo blues waar de band inmiddels hun handelsmerk van heeft gemaakt. Daarmee creëren ze een eigen sound die zowel op een trance-party als in een blues bar op de nodige bijval zal kunnen rekenen. Daarbinnen weten ze ook nog de nodige afwisseling te bewerkstelligen.

De vioolpartij in Love Dance neemt de luisteraar moeiteloos mee naar de woestijn van Noord-Afrika, tegelijkertijd vallen ze in Make A Hundred terug op hun eigen basis sound van bas, drum, gitaar, waarmee ze willens en wetens lekker uit de bocht vliegen. Mocht het nog niet duidelijk zijn, met My Baby heeft Nederland een unieke band die schijnbaar moeiteloos door blijven groeien en ons gelukkig meenemen op hun muzikale ontdekkingsreis. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 17/03 Melkweg, Amsterdam (uitverkocht) 23/03 TivoliVredenburg, Utrecht (uitverkocht) 29/03 De Oosterpoort, Groningen 30/03 Doornroosje, Nijmegen (uitverkocht) 13/04 Trix, Amtwerpen 14/04 De Zwerver, Leffinge 26/04 The Life I Live Festival, Den Haag 05/05 Bevrijdingsfestival Wageningen 04/06 Ribs en Blues, Raalte

Lees hier ons interview met Cato van Dijck van MY BABY.

Stef Kamil Carlens – Stuck In The Status Quo (PIAS)
Stef Kamil Carlens, bekend van Deus en Zita Swoon, brengt met Stuck In The Status Quo een prachtig album uit. Opener The Journey Will Be Long heeft een interessante begeleiding met mooie strijkers. Dit gecombineerd met het altijd prachtige stemgeluid van Stef Kamil Carlens pakt je meteen in. Het is een uitstekend beginpunt voor een album dat een coherent geheel is en bij vlagen mooie country-trekjes vertoont in de samenzang en de gitaarsolo’s.

Hoogtepunten zijn het onheilspellende I’m Going Away, het laid back aanvoelende Dream Blues, het zwevende The Longing Stays Inside en vooral het pakkende After I’m Gone. After I’m Gone doet de gouden Zita Swoon-tijden van Ragdoll Blues herleven. Is er dan geen enkel kritiekpunt te verzinnen op dit album? Jawel: het heeft slechts acht liedjes terwijl het eigenlijk eeuwig zou mogen duren. Tekst Mania | Sanna Marije van Elst

LIVEDATA 21/04 Cactus Club, Brugge (Try-Out) 22/04 Naked Song Festival @ Muziekgebouw Eindhoven 06/05 Ancienne Belgique, Brussel 07/05 Mezz, Breda 10/05 Bitterzoet, Amsterdam 12/05 Muziekgieterij, Maastricht

Live Review: Elementary Penguins @ Bitterzoet

Live Review: Elementary Penguins @ Bitterzoet, Amsterdam
9 maart 2017
Tekst Jeroen Bakker

Met een zeer overtuigende show in een sfeervol Bitterzoet presenteerde Elementary Penguins donderdagavond The Charge Of The Light Brigade, de opvolger van het in 2014 verschenen debuut Weekend Transition.

Via Facebook werd de afgelopen maanden al een en ander losgelaten van dit nieuwe album. Sterke tracks als Dancing On Your Rooftop, voorzien van een werkelijk prachtige animatie-video waarin we pinguïns op het Witte Huis en Kremlin signaleren en zelfs in de ruimte zien zweven, of het opzwepende Wild Fever, deden al veel beloven. Niet meer dan logisch dus dat vol verwachting is uitgekeken naar de officiële presentatie hiervan. Fans, pers, familie, collega-muzikanten en genodigden besloten al vroegtijdig aanwezig te zijn, allen razendbenieuwd hoe de band het er momenteel live vanaf brengt.

Wie de band wel eens heeft zien optreden weet dat er niets aan het toeval wordt overgelaten. Ook nu blijkt alles weer te kloppen. Het geluid en de lampjes staan goed afgesteld, de pakkende songs spreken voor zich. We hebben al vaker ervaren dat Pitch Black en zeker ook Everybody Knows My Name Especially On The Dancefloor zelfs na één keer luisteren moeiteloos door iedereen kunnen worden meegebruld. Speciaal voor deze gelegenheid heeft het drietal, dat zelf ooit furore maakte in de Popronde, zich versterkt met Sebastiaan, zanger/gitarist van Blupaint, de band die eveneens van zich liet horen tijdens de Popronde en daarnaast ook nog in 2016 de Grote Prijs van Nederland mee naar huis nam. Helemaal toevallig is de samenwerking overigens niet aangezien Blupaint de rol van support-act vervulde tijdens de The Wild Fever Tour waarmee The Penguins het afgelopen najaar diverse Nederlandse podia bezochten.

Vanaf de knallende opener, het eerdergenoemde Wild Fever, blijkt de meerwaarde van deze toevoeging. Met deze volle sound kan namelijk ook een festivalweide van bovengemiddelde omvang worden omgeploegd en dat is voor veel programmeurs die de programmering nog niet helemaal rond hebben fijn om te weten. De energieke mix van melodieuze Brit- en frisse Indie-pop is uitermate pakkend, bevat overduidelijk invloeden uit de sixties maar klinkt nergens gedateerd.

Wederom levert de band het bewijs dat alle essentiële elementen van een prima popliedje makkelijk binnen de drie minuten passen. In de prachtige nieuwe titeltrack wordt even afgeweken van deze werkwijze. The Charge Of The Light Brigade is een beduidend langer muziekstuk met poëtische inslag dat alle aandacht van de luisteraar opeist. In tegenstelling tot de studio-versie wordt er op het podium ook nog eens met een minimum aan effecten gespeeld maar zelfs in deze ‘uitgeklede’ live-uitvoering spreekt het tot de verbeelding. Zanger/bassist Dale heeft een bijzonder eigen stemgeluid met een behoorlijk bereik die ook met gitaar nog eens aardig uit de voeten blijkt te kunnen.

Zijn moeder is speciaal voor deze avond uit Engeland overgevlogen. Ze heeft de band van haar zoon nog nooit gezien. We kunnen ons niet voorstellen dat het bij deze ene keer blijft. “We’re Coming To You” klinkt het in de toegiften. Komt mooi uit. Wij houden ze aan deze afspraak.

LIVEDATA 10/05 Paard Van Troje, Den Haag 11/05 Podium Victorie, Alkmaar 12/05 Effenaar Eindhoven 13/05 Metropool, Hengelo

Album Reviews The Shins en Chef’Special

The Shins – Heartworms (Colombia / Sony Music)
Het is een tijd stil geweest rond de band van James Mercer, die in jaren nul furore maakte met melodieuze indierock. New Slang van debuutplaat Oh, Inverted World (2001) was een alternatief volkslied en ook Chutes Too Narrow (2004) en Wincing The Night Away (2007) zijn klassiekers in het genre. Daarna ging Mercer in zee met Brian ‘Danger Mouse’ Burton, met wie hij als Broken Bells twee platen met electropop maakte, al leverden The Shins vijf jaar geleden nog het fraaie Port Of Morrow af.

Misschien kwam het door Broken Bells, misschien wilde Mercer het gewoon anders. Feit is dat Heartworms veel meer op electronica (toetsen, drumcomputers) leunt dan we van The Shins gewend zijn. Opener Name For You klinkt heel poppy, maar wel vertrouwd. De drie songs die volgen gaan richting eighties-pop, met echo’s van bijvoorbeeld Depeche Mode. De fans van het eerste uur zullen zich op het achterhoofd krabben, maar dan slaat Mercer terug met het prachtige Mildenhall, een soort New Slang 2.0.

Ook op Rubber Ballz, Half A Million, Dead Alive en So Now What voeren electronica de boventoon, maar wel met een klassieke Shins-melodielijn (let op de refreinen!). Dat geldt ook voor titeltrack Heartworms, dat weer veel lijkt op eerder werk van The Shins. De plaat sluit af met het zwoele The Fea, waarop ze zich aan een soort latin wagen. Dit alles maakt Heartworms een gedurfde plaat. The Shins hebben duidelijk de gebaande paden gemeden en dat siert ze. Tekst Mania | Louk Vanderschuren

LIVEDATUM 30/03 Paradiso, Amsterdam (Uitverkocht)

Chef’Special – Amigo (Kaiser records / Caroline)
De Haarlemse formatie Chef’Special is al enkele jaren bezig aan een stevige opmars en gaat daar nu ook een internationaal vervolg aan geven. De band tekende in 2015 bij het vermaarde Atlantic Records, waarmee hun ambities bepaald niet onder stoelen of banken werden geschoven. Ook mocht de band mee als supportact voor het superpopulaire duo Twenty One Pilots tijdens hun Amerikaanse tournee. Hierdoor betraden de Cheffies al menig groot podium, wat te denken van Madison Square Garden…

Amigo is voor, tijdens en na deze tour tot stand gekomen. Diverse jonge en getalenteerde producers zijn in de arm genomen om met het aangeleverde materiaal aan de slag te gaan, maar mede dankzij gitarist Guido Joseph zijn de songs om geproduceerd naar de eigen wensen en identiteit. Amigo is een consistente, frisse en krachtige plaat geworden waarmee hoge ogen kan worden gegooid.

Plaatopener Because I Love You tekent de nieuwe motto’s van het volwassener geworden Chef’Special: geen wantrouwen en achterdocht, maar met een open blik naar de wereld kijken. Dat de band is doorgegroeid valt ook af te leiden uit de diverse levenswijsheden die voorbij komen. ‘Money Is The Root Of Our Evil’, uit het über-aanstekelijke Money is daar een mooi voorbeeld van. Maar verder laten ze zich horen zoals we de Cheffies inmiddels kennen: veel energie (Amigo), veel hitpotentie (Into The Future) en ruimte voor ingetogenheid (Nicotine). Chef’ Special is er meer dan klaar voor om door de landsgrenzen heen door te beuken naar de echte grote podia. Maar dan met de eigen bandnaam als headliner. Tekst Mania | Luc van Gaans

LIVEDATA 15/04 Paaspop, Schijndel 05/05 Bevrijdingsfestival, Groningen 25/05 Dauwpop, Hellendoorn 26/05 Nirwana Live, Lierop 03/06 Pinkpop, Landgraaf 04/06 Zomerspektakel aan het Meer, Alphen aan de Rijn 30/06 Indian Summer, Broek op Langedijk 10/08 Sziget Festival, Budapest 19/08 ZAND, Almere 07/10 Ziggo Dome, Amsterdam

Live Foto Review: Navarone @ Patronaat

Live Foto Review: Navarone @ Patronaat, Haarlem
10 maart 2017
Foto’s Peter van Heun

Soulvolle seventiesrock gecombineerd met invloeden uit de grunge en alternative rock, dat is wat Navarone heel prettig doet. Denk aan de classic rock, blues rock en progressive rock uit de jaren 70 (Led Zeppelin, Pink Floyd) gemixt met het alternatieve maar poppy grunge/alternative uit de jaren 90 (Soundgarden, Pearl Jam, Nirvana), afgetopt met een vleugje (stoner) van nu (QOTSA, Foo Fighters, Wolfmother). Echte authentieke Rock dus, met een hoofdletter R, waarbij spelplezier, vakmanschap en interactie met het publiek hoog in het vaandel staan. Voeg dit samen met een enorm energieke en sterke live-reputatie en je begrijpt waarom Navarone de afgelopen jaren is uitgegroeid tot één van Europa’s beste, breedste en meest gewaardeerde rock bands!

===> Lees hier ons interview met Navarone!

Live Foto Review: Tove Lo @ Melkweg

Live Foto Review: Tove Lo @ Melkweg, Amsterdam
8 maart 2017
Foto’s Willem Schalekamp

Vorig jaar speelde ze haar eerste Nederlandse show in de Melkweg, en nu doet deze electropopprinses onze Max opnieuw aan tijdens haar Lady Wood-tour. De uit Stockholm afkomstige Tove Lo grossiert in typische zwoele elecotropop die we van de Zweden gewend zijn, besmeurd met een flinke bak rauwe eerlijkheid. Het soort waar je het alleen maar roerend mee eens kan zijn en waarvan je zou willen dat je het zelf had geschreven. Haar nummers zijn niet alleen ontwapenend mooi, ze zijn ook nog eens meer dan dansbaar. Ze heeft een nummer 1 notering in de Top 40 met Habits (Stay High) op haar naam staan en ook de hit Talking Body kan menig popliefhebber van voor naar achter meezingen.

Liefhebbers van Tove Lo luisteren natuurlijk ook naar Pinguin Pop!

Album Reviews: Temples en Jo Goes Hunting

Temples – Volcano (Fat Possum/PIAS)
De Britse band Temples leverde iets meer dan drie jaar geleden met Sun Structures een zeer memorabel debuut af. Opvolger Volcano heeft lang op zich laten wachten, maar maakt de belofte van het debuut meer dan waar. Temples heeft niet gekozen voor een herhalingsoefening, maar slaat op haar tweede plaat net wat andere wegen in.

Ook op Volcano maakt de band muziek die in het hokje psychedelica past, maar waar de band op haar debuut voornamelijk putte uit de archieven van de psychedelica uit de jaren 60, klinkt de band op Volcano net wat moderner. Vergeleken met het debuut klinkt Volcano elektronischer en zijn veel meer invloeden uit de neo psychedelica (en hier en daar de progrock) te horen, maar gelukkig ontbreken de invloeden uit de jaren 60 niet volledig en benevelt Temples ook dit keer heerlijk met zweverige popsongs die uitnodigen tot wegdromen en die de fantasie eindeloos prikkelen.

Temples vist hiermee in een overvolle vijver, maar blijft dankzij de geweldige songs en de avontuurlijke accenten de concurrentie uiteindelijk makkelijk voor. Tekst Mania | Erwin Zijleman

LIVEDATA 14/04 Doornroosje, Nijmegen 15/04 Paradiso Noord @ Tolhuistuin, Amsterdam 18/04 Botanique – Orangerie, Brussels (B) 23-25/06 Down The Rabbit Hole, Beuningen

Jo Goes Hunting – Future (V2)
Jo Goes Hunting is de spannendste indieband die momenteel in dit land rondloopt. Zo, dat is eruit. Het veelkleurig voertuig van multi-instrumentalist, producer en geschoold muzikaal meesterbrein Jimmi Jo Hueting imponeerde vorig jaar al menig clubzaaltje en festival. Toen had de band, waarin Hueting zelf de honneurs op zang en drums waarneemt, eigenlijk enkel de grillige hitsingle Act Of Leaving nog op zak.

Dat er naar debuutplaat Come, Future zo reikhalzend uit werd gekeken blijkt, met de kennis van nu, al die tijd volkomen terecht te zijn geweest. Want wat is dit een ambitieus, progressief en eigenzinnig debuut voor iemand die pas halverwege de twintig is! De invloed van Menomena, zo’n andere onorthodoxe popgroep, is onmiskenbaar, maar evengoed wordt er geflirt met genres als dub, jazz, en synthpop.

Openingstrack Winner, het beste nummer dat Animal Collective nooit geschreven heeft, zet de toon. Het moest er uit. Wat volgt is een onnavolgbare wervelwind die aanmaant tot sonisch tornadospotten. Tekst Mania | Max Majorana

LIVEDATA 16/03 Merlyen, Nijmegen 17/03 V11, Rotterdam 18/03 Paradiso, Amsterdam 27/04 Koningsdag @ Nieuwe Groenmarkt, Haarlem 29/04 Schoolrock Festival, Kontich (B) 13/05 Gebouw-T, Bergen op Zoom 10/06 Swim With The Current – deSingel, Antwerp (B)

Live Foto Review: Banks @ Paradiso

Live Foto Reveiw: Banks @ Paradiso, Amsterdam
6 maart 2017
Foto’s Willem Schalekamp

De Amerikaanse zangeres Banks maakt bezwerende r&b, rauw en intiem tegelijk, en knap geproduceerd met beats en schurende electronica. De carrière van Banks begon toen zij pas 15 was – niet snel daarna werden haar producties opgemerkt door Abel Tesfaye van The Weeknd, die haar vervolgens mee nam op tour. Inmiddels speelt ze in Amerika en Europa de grootste zalen plat, en kan ze gerust benoemd worden tot grootste r&b talent van het moment.

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio #18

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Ryan Adams – Prisoner, Moss – Strike, The Mysterons – Meandering, Nikki Lane – Highway Queen, Rhiannon Giddens – Freedom Highway, Dool – Here Now, There Then, Sleaford Mods – English Tapas, Stormzy – Gang Signs & Prayer, Thievery Corporation – The Temple of I & I en Sampha – Process.

Live Foto Review: Indiestad @ Paradiso

Live Foto Review: Indiestad @ Paradiso, Amsterdam
Bands: Austra, Pixx, SX, Tears & Marble
04 maart 2017
Foto’s Willem Schalekamp

Austra is in 2017 terug met het nieuwe album Future Politics. De Canadese band maakt jaren tachtig wave in een nieuwe jasje en leunt daarbij op minimale synthpartijen en overtuigende dramatiek. Frontvrouw Katie Stelman is verantwoordelijk voor het opvallende geluid van Austra. Pixx is de band van de 21 jaar oude Hanna Rodgers. De met folktronica-nummers van de Britse singer-songwriter zetten aan tot dansen. Met invloeden uit een gevarieerd aantal genres waaronder dance- en Krautrock maakt Pixx afwisselende muziek welke je kunt vergelijken met muziek van Cocteau Twins tot Grimes en alles daar tussenin.

Het Belgische Kortrijk staat bekend om zijn indrukwekkende lijst aan interessante muziekacts. SX is er daar een van. De elektronische indie van het trio won al verschillende prijzen en dat is niet voor niets want de dansbare nummers klinken heerlijk. De lieflijke zang en warme electronica leunt zwaar op percussie. Haags dreampop-act Tears & Marble staat garant voor een betoverend en sfeerrijk optreden. De twee zijn vaste festivalkost, zowel binnen Nederland als internationaal. Met analoog elektronische instrumenten is de band spannend, melancholisch en romantisch tegelijk.

Austra @ Indiestad

Pixx @ Indiestad

SX @ Indiestad

Tears and Marble @ Indiestad