Category: Recensies

Matthew And The Atlas – Temple (Communion Records / Caroline Records)
Diep verscholen in het Atlasgebergte zou je Matthew Hagerty wel tegen willen komen. Samen met zijn band, omringd door fraaie natuur, nummers spelend als Pale Sun Rose en The Fishermans Wife, aangevuld met liefst alles van zijn nieuwe album Temple.

Op Matthew And The Atlas’ tweede worden ingetogen liedjes subtiel afgewisseld met nummers waarbij het tempo iets omhooggaat. Of kent de track, zoals op opener Graveyard Parade, een subtiele opbouw waarbij steeds meer geluiden en instrumenten het lied dragen. Matthew is echter niet voor één gat te vangen. De vergelijkingen met het vroege Mumford And Sons zijn begrijpelijk, maar gaan dieper en verder. Weinig banjo, wel veel synths, een drumcomputer, gitaarsolo.

Elf arrangementen komen op Temple voorbij. Mooi, harmonieus en vooral origineel. Het dieprauwe stemgeluid van Matthew verveelt nergens en schittert extra als de muzikale omlijsting bescheiden is, zoals tijdens het prachtige Elijah en Can’t You See. Mooie plaat! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 10/05 Bitterzoet, Amsterdam 11/05 Altstad, Eindhoven 12/05 Rotown, Rotterdam

Haty Haty – High As the Sun (V2 Benelux)
Blaudzun en David Douglas; het is niet echt een voor de hand liggende samenwerking. De één maakt barokke indierock, de ander maakt ruimtelijke electronica. De twee mannen zijn echter al jaren bevriend en wilden ook al lange tijd iets samendoen. Tot nu toe resulteerde dat in David Douglas die een videoclip voor Blaudzun schoot en Blaudzun die de vocalen op een track van David Douglas verzorgde. Maar nu zijn ze samen de studio ingetrokken voor een heel album.

Twee totaal verschillende artiesten dus, maar het resultaat doet helemaal niet zo aan de losse oeuvres denken, noch is het een logische samensmelting van hun stijlen. De twee mannen hebben elkaar muzikaal uitgedaagd en daar is een nieuwe sound uit gekomen. Blaudzun is de bekendste artiest van de twee maar op zijn muziek lijkt het nog het minst. Waar zijn eigen oeuvre zich richt op liedjesgerichte rockmuziek, klinkt de muziek van Haty Haty veel electronischer en ritmischer. Bovendien is de stem van Blaudzun – nog altijd zeer herkenbaar – wat meer op de achtergrond; hij gebruikt hem niet voor een dosis pathos en emotie (ook mooi, daar niet van!) maar kleurt de tracks er op fraaie wijze mee in.

De muziek van Haty Haty gebruikt telkens een spannende groove als fundering, waarna uitgerekte zanglijnen de luisteraar langzaam meevoeren. Vervolgens worden de tracks langzaam uitgebouwd middels de electronica van David Douglas. De meeste nummers volgen hierin hetzelfde recept, toch staan er acht duidelijk verschillende nummers op de plaat die samen een mooie eenheid vormen. De ene keer leidt het recept namelijk tot bezwerende muziek (Parakeet), de andere keer doet het juist mysterieus of onheilspellend aan (Haty). Toevallig of niet zijn de meest opvallende nummers net de singles. Zo lijkt High As the Sun subtiel te refereren aan spirituele Afrikaanse muziek, en wordt het nergens zo dansbaar en catchy als op Non-Stop-Run-Stop-Belly-Flop. Ook vermeldenswaardig is hoe de stemmen van Blaudzun en gastzangeres Ane Brun zich om elkaar heen vlechten in Nazaré.

Kortom; ben je getriggerd door de naam van Blaudzun of David Douglas, dan staat nog zeker niet vast dat je Haty Haty ook zal waarderen. Het is echter zeker het proberen waard, High Is the Sun is namelijk een verfrissende samenwerking waarbij twee Nederlandse topartiesten elkaar naar nieuwe paden hebben geleid. Arnout de Vries

LIVEDATA 05/05 Bevrijdingsfestival, Nijmegen 19/05 Melkweg, Amsterdam 03-05/06 Vestrock, Hulst 15/07 Welcome To The Village, Leeuwarden  31/07 Damaris, Amsterdam

The Dandy Warhol – Distortland (Dine Alone / Caroline)
Vol verwachting uitgekeken naar dit album! Dandy Warhols is een band waar je van houdt, of niet. Er lijkt geen tussenweg te zijn. Ze doen wat er van ze verwacht wordt. Of je er nu van houdt of niet, ze “deliveren” wel. Distortland is nog steeds catchy, de progressies zijn nog steeds poppy en liggen makkelijk in het gehoor. Er wordt ze vaak een gebrek aan originaliteit verweten. Maar waarom zou je iets wat werkt veranderen?

Dit album gaat waarschijnlijk gewoon goed verkopen omdat je bij deze band krijgt wat je verwacht; een degelijke plaat zonder al te veel poespas en al zeker geen muzikale uitspattingen. Voor mij klinkt de nieuwe Dandy’s als een voorgerecht. Ik krijg trek, en zin in het hoofdgerecht. Zeker blijven volgen deze band. Ze doen wat ze beloven en daar kunnen veel bands een voorbeeld aan nemen. Tekst Mania | Alexander Gout

LIVEDATA 06/05 Melkweg, Amsterdam 07/05 Het Depot, Leuven 08/05 De Casino, Sint-NiklaasBells of Youth – Dreamers (V2 Records)
Bells of Youth, je verwacht puntige popliedjes met uiteenlopend instrumentarium en met name die prachtige vaak vijf stemmige samenzang. Het debuutalbum BOY (2014) was er mee doordrenkt en bracht de band een mooi debuut-succes met verschillende optredens op clubs en festivals in binnen- en buitenland.

Dreamers werd op 14 April gereleased in Paradiso Amsterdam. Het album gaat deels verder waar het gebleven is met goede songs als Arcadia. Toch lijkt het vrouwelijke vijftal ook de randjes van hun genre uit te zoeken. Introtrack Lights Out en bijvoorbeeld Sweet Sin zijn daar met zijn uitgesponnen classic fuzz gitaarsolo’s van Estelle Stijkel een voorbeeld van. Soms lijkt het geheel wat gezocht, maar op enkele momenten ook verrassend zoals Roses & Sweets waar een stonerachtige bassriff de basis van de track vormt. De band laat horen te experimenteren met hun sound en arrangementen, maar de sleutel is daarentegen nog niet helemaal gevonden. Gelukkig maakt een prachtig ballade als Stop. dan wel weer een hoop goed. Tekst Thijs Schamp

LIVEDATA 21/04 Kavka, Antwerpen 30/04 Concerto Instore, Amsterdam 12/05 Extase, Tilburg 13/05 Luxor Live, (with IX) Arnhem 14/05 Kroepoekfabriek, (with IX) Vlaardingen 19/05 Patronaat, Haarlem 20/05 Wilhelmina, Eindhoven 21/05 Hedon, Zwolle 27/05 Simplon Groningen 28/05 Festival Sniester, Den Haag

Indian Askin – Sea Of Ethanol (Warner)
Een slimme zet van Chino Ayala en de zijnen, om de eerste EP van Indian Askin al aan de vooravond van Noorderslag uit te brengen. De vier liedjes hadden vermoedelijk gerust nog even kunnen wachten, maar marketingtechnisch is het gunstig om in Groningen iets te presenteren te hebben. Een paar maanden verder ziet nu ook Sea Of Ethanol het licht.

Naast het vooruitgeschoven materiaal is plaats ingeruimd voor acht nieuwe songs die zich prima verhouden ten opzichte van hun voorproefje. Het openingsnummer is een geweldige binnenkomer. Een woordloze, trippende herinterpretatie van Flaming Lips die heerlijk doordreunt – dat is aangenaam wakker worden. Ook Pretty Good zegt waar het op staat; het grillige, magnetiserende walsje tekent voor een vroeg hoogtepunt. De band voelt op de uptempo songs Really Wanna Tell You en Better One goed aan wanneer er een tandje bij moet worden gezet.

Toch blijft alles relatief clean. Ayala is eerder van het subtiele pingelwerk dan gierende, uit de bocht vliegende solo’s. Millionaire’s Outside The Simian Flock lijkt een belangrijke inspiratiebron. Sea of Ethanol is een sexy, eigengereide debuutplaat. Tongue in cheek, diepe baslijnen, en gezongen met het nodige aplomb. Indian Askin blaast het adagium van seks, drugs en rock ‘n roll nieuw leven in, en daar is nog nooit iemand slechter van geworden. Tekst Mania | Max Majorana

LIVEDATA 21/04 EKKO, Utrecht 22/04 Hedon, Zwolle 07/05 Klomppop, Overzande 15/05 gaellus open air, Tienray 27/05 Sniester, Den Haag 28/05 Dauwpop, Hellendoorn (Uitverkocht) 04/06 Vestrock, Hulst 11/06 Schippop, Schipluiden 19/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek 22/07 Zwarte Cross, Lichtenvoorde
Babymetal – Metal Resistance (EAR Music) 
Su-Metal, Yuimetal en Moametal zijn de drie leden van Babymetal. Su-Metal zingt, Yuimetal en Moametal grunten en dansen op de combinatie van glampop, emopunk en springerige synthesizerrock. De dames zijn vooral populair in Japan en maken volgens eigen zeggen “schattige metal.” Metal Resistance is na een aantal in Japan succesvolle singels en de release van debuut Babymetal de tweede langspeler. KARATE, YAVA!, No Rain, No Rainbow en From Disk Till Dawn zijn titels die in eerste instantie nieuwsgierigheid opwekken. De drie leden van de groep verkleden zich voor optredens als schoolmeisjes, die lijken mee te willen doen aan een karaokewedstrijd. Al deze informatie leidt in Nederland vooral tot ongeloof en een grote glimlach.

Echter, Babymetal trekt in Japan volle zalen en stond in 2015 in Tokyo voor een razend enthousiaste menigte van 13.000 bezoekers. Later dit jaar heeft de groep het overal bekende Tokyo Dome geboekt. Slechts Kiss, Aerosmith en The Rolling Stones verkochten de Dome uit. Babymetal schaart zich in die exclusieve rij. Kobametal is de producer van de band en vertelde in een interview dat de naam Babymetal als “in een goddelijke boodschap” tot hem kwam. Tijdens het luisteren naar Metal Resistance is het moeilijk om niet te glimlachen.
Opener Road Of Resistance is een theatraal en bombastisch stuk muziek waarop de dames volop grunten. Onverstaanbaar maar het zullen Yuimetal en Moametal zijn. Daarbij zijn de gitaarsolo’s snoeihard en indrukweekend snel. Nummers als Awadama Fever en Amore zijn voorbeelden van in een studio opgenomen stukken, waarbij vooral de partijen op de synthesizer over elkaar buitelen. De melodielijnen klinken bekend en ontzettend commercieel. Voor zover de teksten zijn te verstaan gaan ze over liefde of de afloop van een liefdesrelatie.

En toch, en toch, na vaker beluisteren van deze curieuze release groeit het respect voor Babymetal en producer Kobametal. De glimlach verdwijnt niet geheel, maar het respect groeit. Leuk ook dat de groep naar Nederland komt voor een optreden. En dan gewoon een minuut in DWDD laten spelen. Jaks Schuit

LIVEDATUM 05/06 Fortarock, Nijmegen

PJ Harvey – The Hope Six Demolition Project (Warner)
Na het winnen van de Mercury prijs voor haar laatste album Let England Shake, komt PJ Harvey met dit nieuwe album dat geproduceerd werd door Mark Ellis, beter bekend als Flood, die onder andere werkte met Sigur Ros, Nick Cave en Warpaint.

Tussen 2011 en 2015 bracht de Britse veel tijd door in Kosovo, waar de hoofdstad Pristina zorgde voor de inspiratie voor de title-track The Wheel. Harvey zei over haar in 2011 uitgebrachte Let England Shake dat ze anders muziek is gaan schrijven en wel op een manier waardoor ze de focus op de woorden legt en zich daarnaast bezighoudt met het instrumentale deel.

Als we naar de elf nummers luisteren van dit nieuwe album dan is deze manier van muziek maken duidelijk te horen. De politiek geladen teksten zijn als een soort regenboog over een heuvelachtig landschap dat gevormd wordt door verschillende instrumenten waarin Pink Floyd en Cat Power als een kleine beek door de vallei stromen. Hoewel The Hope Six Demolition Project een album is uit 2016, heeft PJ Harvey het in zich om een geluid te creëren dat voelt als een samenvatting van de afgelopen jaren en zelfs een futuristische verdieping geeft aan sommige nummers. Dat de 46-jarige het meer dan in zich heeft om sterke teksten te schrijven werd met het album Let England Shake al duidelijk. The Hope Six Demolition Project is hierop nog een extra bevestiging. Tekst Mania | Linda Rettenwander

LIVEDATUM 24/06 Down The Rabbit Hole, Beuningen 02/07 Rock Werchter, WerchterSupersonic Blues Machine – West of Flushing, South of Frisco (Provogue/ Mascot Label Group)
De naam Fabrizio Grossi zal niet meteen bij iedereen een belletje doen rinkelen maar wie zich verdiept in het arbeidsverleden van deze bassist, geluidstechnicus en producer uit Los Angeles, zal moeten erkennen dat de beste man zich kan beroepen op een indrukwekkende staat van dienst. Zo zouden albums van bijvoorbeeld Steve Vai, Alice Cooper, George Clinton, Joe Bonamassa, Ice-T en Slash heel anders geklonken hebben, nooit het beoogde succes bereikt hebben, of zelfs nooit uitgebracht zijn. Volgens ingewijden is het geen toeval dat iedereen zo graag met hem wilt samenwerken. De Italiaanse Amerikaan staat bekend als een bezeten muzikant die in staat is om met zijn enthousiasme menig artiest naar een hoger plan te tillen.

Dat het met zijn netwerk bovendien geen probleem is om diverse muzikanten zover te krijgen om mee te werken aan zijn Supersonic Blues Machine, is dus ook niet verwonderlijk. Het is al vier jaar geleden dat hij samen met de Texaanse gitarist en singer/songwriter Lance Lopez de eerste plannen voor dit project ontvouwde. Nadat hij Toto’s Steve Lukather liet weten dolgraag eens met drummer Kenny Aronoff te willen samenwerken, kon dat nog dezelfde avond worden geregeld. De agenda’s werden afgestemd, waarmee John Mellencamp, Smashing Pumpkins, John Fogerty, Joe Cocker en Meat Loaf plotseling zonder drummer kwamen te zitten, en de eerste opnamen van het ‘supertrio’ konden spoedig worden vastgelegd.

Grossi zul je nergens horen spreken over ‘een project’ wanneer Supersonic Blues Machine ter sprake komt. Dit gaat volgens hem veel verder en liever spreekt hij over een bijzonder ‘kameraadschap’. Dit kameraadschap bestaat uit een drietal gelijkgestemden die samen uit een smeltkroes van creativiteit maar liefst dertien tracks in een moordend tempo op de band wisten te slingeren en, sinds enige tijd, ook uit te brengen. Met behulp van enkele zeer interessante muziekvrienden en label-maatjes is een ijzersterke collectie samengesteld waarin veel variatie te bespeuren valt maar waarin ook een zeer herkenbaar geluid doorklinkt van het powertrio Grossi/Aronoff en Lopez. Billy F. Gibbons van ZZ Top stond als eerste te popelen om deel uit te maken van ‘het kameraadschap’. In Running Whiskey is het hem uitstekend gelukt om zijn stempel te drukken. De meesterlijke slide-gitaarbijdragen op Remedy zijn onmiskenbaar afkomstig van Warren Haynes, de gitarist van Gov’t Mule die met zijn vocalen het geheel van een heerlijk vettig en soulvol sausje voorziet. Wij hebben de gitarist nog nooit op een foutje kunnen betrappen en ook deze keer lijkt de zwaar ondergewaardeerde Haynes zichzelf weer te overtreffen. Naast een dozijn sterke eigen composities is er daarnaast ruimte gemaakt voor een vertolking van Bobby Bland’s Ain’t No Love (In The Heart Of The City) die, zoals hier uitgevoerd, wel heel erg lijkt op de uitvoering waar Whitesnake ooit succes mee had.

Grossi moest tijdens de opnamen vaak denken aan de manier waarop bands als The Who en Rolling Stones indertijd vaak te werk gingen. Iedereen die al dan niet toevallig in de buurt was werd uitgenodigd in de studio om een bijdrage te leveren. Het blijkt dus nog steeds mogelijk om zoiets ook in deze tijd te realiseren. Zelfs Walter Trout die na een wonderbaarlijk herstel van een levensbedreigende leveraandoening fitter lijkt dan ooit, levert hier een prestatie van formaat in het intens bluesy en met soul doordrenkte Can’t Take It No More dat als hoogtepunt van het album mag worden beschouwd. Spectaculaire gitaarduels en fenomenaal drumwerk met enkele geweldige stemmen, je moet er van houden. Fabrizzio Grossi heeft met Supersonic Blues Machine iets geweldigs neergezet dat hopelijk, met of zonder gastbijdragen, een vervolg gaat krijgen want West Of Flushin, South Of Frisco smaakt absoluut naar meer. Jeroen Bakker

Michelle David – The Gospel Sessions, Vol. 2. (Excelsior)
Heel even schiet het door me heen. Zat de verkeerde LP in de hoes? Een heruitgave van een mij onbekende diamant op, ongetwijfeld, Atlantic ergens midden jaren zestig? Het is echter wel degelijk My Praise, het losjes op Walk Around Heaven All Day gebaseerde openingsnummer van het tweede deel van de samenwerking tussen Beans & Fatback mannen Onno Smit en Paul Willemsen en zangeres Michelle David.

Was het op deel 1 een zo kaal mogelijke variant, op deel 2 pakken ze uit met rijk gearrangeerde Gospel/Soul, diep gedrenkt in traditie, maar volstrekt eigentijds klinkend. De schitterende productie en de ijzersterke songs zijn echter slechts de opmaat voor het vocale talent van David, die we natuurlijk wel kennen van Big, Black & Beautiful, maar hier luidkeels de indruk geeft de plek te hebben gevonden die ze altijd al zocht. Deel 1 was een geslaagd experiment, Deel 2 is een meesterwerk. De kerken gaan weer vollopen. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 13/04 Huis Verloren, Hoorn 01/05 Noorderkerk, Sneek 08/05 Here Comes The Summer, Vlieland 04/06 Nacht van de Kunst & Wetenschap, Groningen 28/07 Stortemelk, Vlieland 31/07 Zomer op het Plein, Alkmaar

Roald van Oosten – Oh Dark Hundred (V2)
Toch handig voor de recensent: een artiest die zelf duiding aan zijn album geeft. Van Oosten vat de sfeer van zijn album al aardig samen in de albumtitel en de titel van het openingsnummer. Laten we beginnen met de albumtitel, Oh Dark Hundred. Dat is een uitdrukking die vooral door militairen wordt gebezigd en betrekking heeft op een tijdstip in het holst van de nacht. Een nachtplaat dus. Het eerste nummer van de plaat heet Snug, wat te vertalen is als ‘warm en comfortabel’. Ook dat is treffend; Oh Dark Hundred voelt als een warme popplaat die meteen al vertrouwd aandoet.

Roald van Oosten is overigens geen nieuwkomer dus een korte samenvatting van zijn carrière kan geen kwaad. Zo halverwege de jaren ’90 maakt hij furore als frontman van de band Caesar, een band die de eer heeft om de allereerste Excelsior-release op hun naam te hebben. Ze bouwen in die tijd een stevige live-reputatie op met hun gruizige opzwepende rock en cult-hit Situations / Complications. Na zo’n tien jaar (waarin ze zelfs met Steve Albini hebben samengewerkt) komt er een einde aan de band, waarna Van Oosten zich richt op filmmuziek en een album opneemt met de nieuwe band Ghost Trucker, ook met een filmische sfeer. In een recent interview geeft hij aan niet alwéér een nieuw bandje te willen opstarten en dus is zijn nieuwe worp onder zijn eigen naam.

Een bandgeluid is er echter wel degelijk te horen op Oh Dark Hundred maar toch voelt het inderdaad aan als een solo-aangelegenheid. Het album draait namelijk om ingetogen, melancholische popliedjes. Fans van Caesar opgelet: scheurende gitaren blijven achterwege. Daarvoor in de plaats komen subtiele geluidseffecten die de muziek zo nu en dan iets spookachtigs geven. Juist, een nachtplaat dus. Ook in de teksten komen thema’s als dromen en het duister veelvuldig terug. Van Oosten zelf vertelt in een interview dat hij gewoon maar liedjes over ruimteschepen en katten schrijft, maar daar doet hij zichzelf te kort mee; op Oh Dark Hundred is de zanger juist persoonlijker dan ooit. Ruimteschepen komen weliswaar aan bod maar regelmatig doen de teksten reflectief aan, passend bij de melancholie van de liedjes.

Aha, het is dus een terneergeslagen singer-songwriterplaat? Nee, zeker niet! Er zit juist een aangename vaart in de muziek, de melodieën voelen opgewekt aan, en de sfeer is weliswaar nachtelijk maar ook warm en gloedvol. Het is een knappe prestatie: aan de ene kant schrijft Roald van Oosten liedjes die je vanaf de eerste luisterbeurt al inpakken, maar aan de andere kant doet dat niets af aan de gelaagdheid en diepgang. Het doet denken aan Pergola, de Nederpopklassieker van Johan. Maar ook aan een band als dEUS in de jaren ’90, niet in de laatste plaats vanwege de gelijkenis in stem met Stef Kamil Carlens (ook bekend van Zita Swoon).

Hoogtepunten zijn er in de vorm van het meeslepende Snug, het quasi-lichtvoetige A Different Light, het licht psychedelische Let’s Go Spacey en de mijmerende afsluiter A Great New Town, maar eigenlijk is elk liedje raak. Liedjes die je steeds meer in je hart sluit. Daarmee is Oh Dark Hundred een plaat om te koesteren. Arnout de Vries

LIVEDATA 13/04 Paradiso, Amsterdam 15/04 W2 Poppodium 16/04 Vera, Groningen 17/04 Hedon, Zwolle