Recensies Archieven - Page 302 of 367

Live Foto Review: Tom Grennan @ Bitterzoet, Amsterdam

Live Foto Review: Tom Grennan @ Bitterzoet, Amsterdam
9 december 2017
Foto’s Sharon en Maureen Vreeburg

Aanvankelijk had Tom Grennan een glansrijke toekomst in het betaalde voetbal. De Londense singer-songwriter speelde onder meer al voor Aston Villa, dat op het hoogste niveau in Engeland uitkomt. Toch was dat niet wat Grennan wilden, stopte met voetbal en dook in de muziek. Hij werd in één klap bekend door de vocalen voor het nummer When It All Goes Wrong van Chase & Status te verzorgen. Solowerk volgt al snel in de vorm van zijn debuut EP Something In The Water, geproduceerd door Charlie Hugall (Florence + The Machine, The Maccabees). De cirkel werd weer rond toen zijn nummer Found What I’ve Been Looking For werd opgenomen in de playlist van het razend populaire voetbalspel FIFA 18. Zijn debuutalbum verschijnt begin volgend jaar.

Null + Void – Cryosleep

Null + Void – Cryosleep (SEN Music/hfn music)

Kurt Uenala mag dan nog geen al te bekende naam zijn, hij is wel een jongen die al een flink aantal jaren aan de weg timmert, en dan met name aan de zijde van Dave Gahan. De zanger van Depeche Mode, die sinds 2003 uit de schaduw stapte van Martin Gore en zijn eigen songs begon te schrijven. In eerste instantie op zijn solodebuut Paper Monsters (2003) en sinds 2005 (Playing The Angel) bovendien op albums van Depeche Mode. Waar Gore al zijn nummers solitair schrijft, doet Gahan dat de laatste jaren samen met Uenala, de evenals Gahan in New York residerende Zwitser die ook met Moby samenwerkte.

Cryosleep is het debuutalbum van Kurt Uenala, uitgebracht als Null + Void. Een plaat waar Uenala’s liefde voor elektronica duidelijk naar voren komt. En waar een onweerstaanbare technotrack op te vinden is: Asphalt Kiss. Opzwepend en zo dansbaar als de neten. Minstens zo sterk is het iets zwoelere technogeweld van Come To Me, met zwaar vervormde zang van Uenala zelf, die op andere tracks de hulp heeft ingeroepen van bevriende muzikanten. Uiteraard Dave Gahan, voor wie Uenala Where I Wait schreef. Een toegankelijk nummer, over hoop en onzekerheid, dat naar een hoger niveau wordt getild door Gahan, die in Depeche Mode al laat horen met het jaar meer glans op zijn stem te krijgen. Ook The Raveonettes’ Sharin Foo doet mee, al is haar aanwezigheid nauwelijks noemenswaardig.

Albumopener Falling Down is een zweverige, wat lucide track met Black Rebel Motorcycle Club aan de zijde van Uenala. De knisperende elektronica van Hands Bound wordt gedragen door het stemgeluid van Shannon Funchess, van het Amerikaanse postpunkduo Light Asylum. Een onheilspellende technotrack, die schril afsteekt bij het meest poppy nummer op het album, Take It Easy, met Robbie Furze van het Britse elektrorockduo The Big Pink achter de microfoon.

Kurt Uenala is op zijn best wanneer hij donkere techno maakt, met beukende beats, zoals ook Into The Void en Paragon, waarmee een gemiddelde dansvloer in no time is gevuld. Pieter Visscher

Live Foto Review: Finale Nu Of Nooit 2017 @ Poppodium Volt, Sittard

Live Foto Review: Finale Nu Of Nooit 2017 @ Poppodium Volt, Sittard
9 december 2017
Foto’s Hub Dautzenberg

In de afgelopen maand oktober streden dertig muzikale acts, verspreid over zes voorrondes in de Limburgse poppodia, om een plek in de finale van de provinciale popwedstrijd Nu of Nooit. Tijdens de laatste voorronde, zaterdagavond 28 oktober in de Muziekgieterij te Maastricht, maakte de voorronde jury bekend welke zes acts tijdens de finale gaan strijden om de ultieme hoofdprijs: optreden tijdens Pinkpop 2018 – Official!

De finale vond plaats in Poppodium Volt te Sittard op zaterdag 9 december 2017. Om 19.30 uur opent Volt de deuren en om 20.30 uur start het eerste optreden. Omstreeks 1:00 uur zal Pinkpopbaas Jan Smeets de winnaar van Nu of Nooit 2017 bekendmaken.

FINALISTEN
De volgende acts waren te bewonderen tijdens de finale op zaterdag 9 december in Poppodium Volt: Uncle Harry, The Ragtime Rumours, Vortex Surfer, Walden, Tamarin Desert en Antikythera.

Lees HIER wie afgelopen zaterdag de winnaar is geworden van de Nu Of Nooit Finale 2017!!!

Modern Studies – Swell To Great

Modern Studies – Swell To Great (Fire Records/Konkurrent)

Het debuutalbum van de Schots/Engelse muzikanten Emily Scott, Rob St John, Pete Harvey en Joe Smillie is al in 2016 uitgebracht maar wordt nu opnieuw onder de aandacht gebracht door Fire Records. En terecht want anders was dit prachtige licht experimentele folkalbum misschien aan onze aandacht ontsnapt.

De plaat is vernoemd naar een knop op een oud harmonium die zorgt voor een aanzwellend geluid. Dat volgens de band haperende instrument uit de Victoriaanse tijd staat centraal op de plaat en is in menig nummer de smaakmaker. Maar de wonderschone klanken van een oud instrument maakt nog geen goede plaat. Uiteindelijk zijn het de liedjes van Emily Scott en de sober spelende band die de plaat bijzonder maken. Swell To Great is een folkalbum, sfeervol en ingetogen, prachtig klinkend opgenomen waardoor al die akoestische instrumenten mooi tot hun recht komen. En toch klinkt het niet als doorsnee Engelse folkmuziek, dankzij experimenten met loops en moderne invloeden in de arrangementen. Dat maakt het extra boeiend. Luister bijvoorbeeld maar naar opener Supercool of het prachtige liedje Bottle Green.

Scott heeft een stem die je verwacht bij Engelse folkmuziek, met een lichte melancholische timing en toon. In gewoon Engels trouwens, een streekgebonden tongval zoals we vaak horen in Engelse folkmuziek is achterwege gelaten. De plaat is op het platteland in het centrum van Schotland opgenomen. En laten we het dan maar beschrijven als een goede door de jaren gerijpte whisky met tonen van peat, zeezilt en iets dat eigenaardig modern smaakt maar lastig is thuis te brengen. Aanrader voor liefhebbers van The Unthanks tot en met Ida. Tekst Muzine | Wim du Mortier

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche.

Live Foto Review: Ten Years After @ Podium Victorie, Alkmaar

Live Foto Review: Ten Years After @ Podium Victorie, Alkmaar
7 december 2017
Foto’s Fotono Photography

Ten Years After komt naar podium Victorie en viert hun 50ste jubileum! Dit wordt gevierd met een tour en met het nieuwe album; A Sting In The Tale, die afgelopen september is uitgekomen. Vier jonge muzikanten uit Nottinghamshire in Engeland vormden in 1967 de band. Alvin Lee, Chich Churchill, Ric Lee en Leo Lyons kwamen bij elkaar en vormden zichzelf tot een explosief kwartet. Binnen de kortste tijd werd Ten Years After één van de grootste bands in de Rock ‘n Roll geschiedenis.

De roem komt voort uit hun optreden op The Woodstock Music and Arts Festival in Augustus 1969. De legendarische video I’m Going Home werd hier gefilmd en werd een groot succes. De unieke combinatie van jazz, blues en rock blies werd gebracht aan het grote publiek, die omver werd geblazen door de intensiteit van de band. Ze scoorden acht top 40 albums in de UK Album Charts en twaalf multi-million verkochte albums in the US Billboard 200 tussen 1967 en 1974. Dit breidde de fanbase in grote getallen uit.

Chris Thile – Thanks For Listening

Chris Thile – Thanks For Listening (Nonesuch Records)

Op zijn achtste speelde hij al in een bandje, Nickel Creek, op zijn 13e bracht hij zijn eerste soloalbum uit, dus we kunnen gerust stellen dat Chris Thile een muzikaal wonderkind is. Inmiddels heeft Chris zich ontwikkeld tot een van ’s werelds beste mandolinespelers, maakte hij klassieke cd’s met Yo-Yo Ma en konden we hem onlangs nog bewonderen samen met jazzpianist Brad Mehldau in een uitverkocht Paradiso.

Sinds vorig jaar is Thile tevens gastheer van het roemruchte Amerikaanse radioprogramma A Prairie Home Companion. Voor elke aflevering van dat programma schrijft Chris ook nog eens een gloednieuwe Song of the Week. Die liedjes bleken zo goed te zijn, dat hij de mooiste ervan opnieuw opnam voor deze plaat. Het centrale thema is luisteren, of het gebrek daaraan, of het nu gaat om sociale media of om het actuele politieke klimaat in de VS. Het levert een ongelofelijk veelzijdig album op, veruit zijn beste tot nu toe. Tekst Mania | Jos van den Berg

U2 – Songs Of Experience

U2 – Songs Of Experience (Universal)

Het heeft meer dan drie jaar geduurd maar met de release van Songs Of Experience is het tweeluik met het eerder verschenen Songs Of Innocence eindelijk compleet. “Ik wil schrijven over het verschil tussen onschuld en ervaring”, aldus Bono over de albums waarvan de titels zijn afgeleid van een verzameling gedichten van de Britse schrijver William Blake (Songs of Innocence and of Experience).

Waar de band op de voorganger vooral terugblikte op hun jeugd in het Ierland van de jaren ’70, staat Songs of Experience in het teken van heden en toekomst. Het album staat vol met door Bono geschreven brieven, gericht aan de familie van de bandleden, de fans en de rest van de wereld. Sommige teksten zijn ook voor hemzelf bestemd, zoals: “I believe my best days are ahead, I can see the lights in front of me” (Lights Of Home) en “I am made of all that I’m afraid of, most afraid of losing you” (Red Flag Day). De boodschap van William Blake was voor Bono een grote inspiratiebron: zeg wat je wil zeggen, zonder bang te zijn om iemand voor het hoofd te stoten of voor politiek correct te worden uitgemaakt, doe net alsof je dood bent. Met als eindresultaat een album dat naast thema’s als sterfelijkheid en afscheid ook een positieve boodschap laat horen.

Muzikaal gezien gaat Songs Of Experience verschillende kanten op: zo wordt het sfeervolle albumintro Love Is All We Have Left gedragen door keyboards en geluidseffecten, domineren rockende gitaarriffs het opzwepende American Soul, staat in het vrolijke You’re The Best Thing About Me de liefde centraal en keert in de ballad The Little Things That Give You Away de rust weer terug. Evenals Songs Of Innocence is ook Songs Of Experience een persoonlijk en kwetsbaar album, van een band die laat horen na 14 studioalbums nog steeds relevant te zijn. Tekst Mania | Godfried Nevels

Björk – Utopia

Björk – Utopia (Konkurrent)

Björk (52) heeft na haar behoorlijk toegankelijke debuut Debut (1993) steeds lastiger te doorgronden albums afgeleverd, maar zo moeilijk als nu, met Utopia, heeft ze het haar luisteraars nooit gemaakt. Het veertien nummers tellende product is een plaat waarvoor je echt even moet gaan zitten, of beter: liggen. Het liefst als de hele familie al onder de wol ligt. Doe de lichten maar uit, leg Björk op de platenspeler, of schuif ‘m in de cd-speler en beluister Utopia over een koptelefoon van hoge kwaliteit. Dan is de kans dat puzzelstukjes op zijn plaats gaan vallen het grootst.

Utopia is Björks negende, in een solocarrière van een kwarteeuw inmiddels. 25 jaar nu kleurt ze ruim buiten de lijntjes en nog altijd op een manier die fascineert. Utopia is Björks “Tinder-album”, geïnspireerd dat ze raakte door het daten met diverse mensen. Het is geproduceerd door Arca, ook bekend van zijn werk voor Kanye West, FKA twigs en Frank Ocean. Arca is dermate belangrijk geweest voor Utopia dat hij vermeld staat op de sticker op de cd: The new album conceived by Björk and Arca.

Het lastigste aan Utopia is het ontdekken van songstructuren. Het is meer een aaneenschakeling van geluidsschetsen die wordt gepresenteerd en waar na heel lang zoeken misschien een liedje in is te ontdekken. Je moet je best doen. Erop dansen is onmogelijk. Utopia is vooral ontsnappen aan de werkelijkheid, een soort elektronische soundtrack voor het escapisme. Veertien geluidscollages, die per luisterbeurt beter binnenkomen. Kunststukjes, gelardeerd met fluit, een harp, strijkers en vogelgeluiden (Saint).

Er zullen mensen zijn die Utopia een gedrocht noemen, die er bloednerveus van worden. Zij hebben dan niet de moeite genomen zich in Björks sensuele droomwereld te verdiepen. Het soms wat lethargische Utopia neemt je mee naar plaatsen waar nog nooit iemand is geweest. Een ontdekkingstocht die je maar net aan moet durven. Pieter Visscher

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – december 2017

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Lilly Hiatt – Trinity Lane, Sharon Jones & the Dap Kings – Soul of a Woman, Mavis Staples – If All I was, was Black, U2 – Songs of Experience, Daniele Luppi & Parquet Courts – Milano, Broederliefde – We Moeten Door, Fever Ray – Plunge, Gord Downie – Introduce Yerself, Converge – The Dusk In Us en Amenra – Mass VI.

Neil Young + Promise Of The Real – The Visitor

Neil Young + Promise Of The Real – The Visitor (Warner)

“I’m a Canadian by the way and I love the USA“, zingt Neil Young in Already Great, de openingssong van The Visitor. Het nieuwe studioalbum van de Canadees met zijn begeleidingsband Promise Of The Real – de band waar Lukas en Micah, de zoons van Willie Nelson in spelen.

Niks nieuws onder de zon. Gewoon een prima nieuwe plaat van Young, waarop hij ook nog eens Donald Trump aanpakt. Want Amerika was natuurlijk al fantastisch, voordat Trump zijn campagne startte met de slogan ‘Make America great again‘. Niet echt gelukt ook hè. Trump rommelt maar wat aan.

En da’s niks voor Neil Young, die eigenlijk nog nooit wat heeft aangerommeld. Altijd zit er wel een idee achter. Of het nu gaat om de blues van Diggin’ A Hole of de grootse rocker Children Of Destiny, wanneer een 56-koppig orkest meedoet.

In de ruim tien minuten durende afsluiter Forever, wordt Young nog even stichtelijk en ook dat past ‘m als geen ander. “Earth is like a church without a preacher. The people have to pray for themselves.” Young luidt in zekere zin de noodklok, terwijl hij bovendien de hoop uitspreekt dat muziek wereldwijd begrip kan kweken voor elkaar. Muziek als bindmiddel. Vocaal is-ie bij vlagen breekbaarder dan ooit, maar toch: 72 en nog lang niet versleten. Pieter Visscher

Liefhebbers luisteren natuurlijk naar Pinguin Classics.