Recensies Archieven - Page 303 of 370

Rosemary & Garlic – Rosemary & Garlic

Je songs komen door hippe samenstellers terecht in een populaire afspeellijst op Spotify. Miljoenen mensen luisteren daar naar en genieten van je muziek. Maar niemand weet, niemand weet dat je Rosemary & Garlic heet.

Het moet toch één van de meest frustrerende gewaarwordingen van de hedendaagse muziekindustie zijn, en het overkomt de Utrechtste band nu al een paar jaar. Het officiële ongetitelde langspeeldebuut van het indiefolkduo beoogt daar nu verandering in te brengen.

Het album is toegankelijk, lichtvoetig, hier en daar een tikkeltje feeëriek, en qua songwriting zeker een stap voorwaarts. Grote kracht is de loepzuivere, van al te veel franjes gespeende zangstem van Anne van den Hoogen, die door elektronische samples en gitaarpartijen van compagnon Dolf Smolenaers wordt opgesierd.

Nooit wordt dat te overdadig, waardoor de liedjes prettig naturel blijven. Het venijn zit hem in de staart, wanneer tijdens het metafysische Shine invloeden van Sufjan Stevens, Lamb en The National bij elkaar komen. Rosemary & Garlic is muurbloempje af. Tekst Mania | Max Majorana

LIVEDATA 20/01 Friendly Fire Bar, Groningen (13:00-13:15 uur) 20/01 Coffee Compagny, Groningen (15:00-15:20 uur) 20/01 Noorderslag, Groningen (Patio – 22:00-22:45 uur)

Popmagazine Heaven presenteert Albums van week 3

Heaven verschijnt tweemaandelijks, albums komen dagelijks uit. Daarom geven we wekelijks een korte update van releases die ons meteen opvallen of die anderszins de moeite van het ontdekken waard zijn. Verwacht geen uitgebreide recensies, die verschijnen nog altijd – met meer reflectie – in het magazine. Het nieuwe nummer ligt in de winkels.

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Roots/Folk: First Aid Kit – Ruins
Na vier jaar wachten verschijnt komende vrijdag eindelijk het vierde album van de zingende Zweedse zusjes Johanna en Klara Söderberg, bekend als First Aid Kit. Het lijkt erop dat producer Tucker Martine hun carrière verder vooruit helpt met bijdragen van onder anderen Peter Buck, Glenn Kotche en Eyvind Kang. Verder overtuigt de mix van americana en folk wederom en is de samenzang van de Söderberghs onovertroffen.

Rock/Pop: Black Rebel Motorcycle Club – Wrong Creatures
De Black Rebel Motorcycle Club-discografie omvat acht studioalbums. Het gat van vijf jaar tussen de vorige en deze nieuwe is een stuk groter dan gebruikelijk. Dertien jaar geleden maakte de groep zijn beste plaat, Howl. Het niveau van die rootsy variant van hun post-punk wordt op Wrong Creatures niet geëvenaard, maar vooral het middendeel is sterk en laat horen dat BRMC nog steeds relevante muziek maakt.

Blues/Soul/Jazz: Dr. Lonnie Smith – All In My Mind
Jazzorganist Dr. Lonnie Smith beleefde een wonderbaarlijke comeback. In 2016 leidde dat tot een livealbum met het jazzorkest van het Concertgebouw en een hernieuwde samenwerking met Blue Note, het label waarop hij in de jaren zestig furore maakte. Op All In My Mind etaleert Smith weer sterke staaljes van zijn organieke kunnen, vooral op de ruim negen minuten durende versie van Paul Simon’s 50 Ways To Leave Your Lover.

Wereld: Group Doueh & Cheveu – Dakhla Sahara Session
Het is bepaald geen voor de hand liggende samenwerking, die tussen woestijnrockers Group Doueh, afkomstig uit de Westelijke Sahara, en het Franse avant-rocktrio Cheveu. Maar het eindresultaat is fascinerend en bezit een even veelzijdige als primitieve energie die je in dit soort wereldmuziek niet vaak hoort.

Oscar Benton – I’m Back

De nieuwe cd van Oscar Benton heet I’m Back. Goede titel, omdat Benton’s laatste cd al dateert van een aantal jaren geleden. En een slechte titel, omdat Benton eigenlijk nooit is weg geweest. Maar al met al een passende titel voor dit bijzondere project. Want zo mag I’m Back wel genoemd worden.

Bluesbroeder Johnny Laporte (Barrelhouse) heeft zich met succes ten doel gesteld Oscar Benton nog een keer in de spotlights te zetten. Bijzonder is dat de zang van Benton opgenomen is in het verzorgingstehuis waar Oscar tegenwoordig woont. Laporte heeft dat voor zijn rekening genomen, zoals hij ook de drijvende kracht was achter het hele project. Hij was verantwoordelijk voor het leeuwendeel van het gitaarwerk en speelt ook bas op een aantal nummers.

Andere vaste krachten zijn Erik Schuurman (gitaar, bas, toetsen, banjo), Martijn Bosman en Jaap Jan Schermer (drums) en Rob van Donselaar (toetsen). Laporte schreef ook tien van de twaalf nummers. De twee nummers die niet geschreven zijn door Laporte zijn remakes van nummers de Benton eerder al eens heeft opgenomen. Naast Blue Blues Singer is dat Bensonhurst Blues, de grote hit van Oscar Benton uit de film Pour la peau d’un flic (met Alain Delon). Op deze cd krijgt Bensonhurst Blues, waarvan eerder al allerlei remixen zijn verschenen, onder de titel Bensonhurst Blues Revisited een uitvoering met strijkers. De cello en de bijna krakende spreekzang van Benton geven het nummer een ingetogen, een beetje Tom Waits-achtige klank.

Ook het openingsnummer Benjamin Wilder ademt dezelfde sfeer: rustig slepend, snufje Calexico/Neil Young en ook hier weer een vleugje Tom Waits. Het is niet alles ingetogenheid en rust dat de klok slaat op I’m Back. Bo Didley zou zich niet schamen voor de beat op Like A Howlin’ Wolf en op gitaar pakt Laporte hier flink uit. We horen hier geen oude bluesman, maar een fel rockende bluesrocker, die zijn strot nog eens flink open doet om over de gitaar heen te komen.

Op de volgende track – My Heart Skips A Beat – gaat de voet van het gas en legt de band een soepel en ingetogen shuffeltje neer. Het geeft Benton de kans op fraaie wijze het woord te doen. Fuzz ’n Fight is fors opgetuigd met backing vocals en wederom een cello (Juna Schurman). En wie weet hebben ze het Farfisa-orgeltje van Doug Sahm wel geleend; of anders misschien wel de Philicorda van Rob Hoeke (†6 november 1999).

Het vette Barrelhousegeluid, waarvoor Laporte verantwoordelijk is, spat uit de speakers bij Better Stop Cryin’. Van Donselaar (piano) en Ruben Hoeke (sologitaar) mogen helemaal los gaan. Jammer van de suffe fade out. Brown Eyes en Old, But Happy zijn stemmige afsluiters van dit gevarieerde en eerlijke album dat Benton nog een keer de kans geeft zijn stem te laten horen. Dat alles onder het motto: “Niet somberen en bij de pakken neerzitten maar nog een keer gáán!” In januari wordt het album officieel gepresenteerd. De pre-releaseparty was eind november in Benton’s verzorgingstehuis. Laatste nummer en slotwoord: “Old, But Happy”. Tekst Mania | Fons Delemarre

Popmagazine Heaven presenteert Albums van week 2

Tekst: Eric van Domburg Scipio

Roots/Folk: Martyn Bates – I Said To Love
Ze verschijnen nog altijd regelmatig in eigen beheer, de prachtige platen van zowel Eyeless In Gaza als van hun zanger Martyn Bates. Albums van de laatste zijn veelal folkier dan het meer indie-werk van Eyeless, en het nieuwe I Said To Love vormt daarop geen uitzondering. De aardse bevlogenheid van Bates overtuigt telkens weer, net als zijn talent voor het vertolken van bezielde (indie-)folkballades.

Rock/Pop: Alex Highton – Welcome To Happiness
Hoewel dit album hier eind maart officieel uitkomt, kunt u het al wel rechtstreeks van deze Britse artiest zelf betrekken. En daar is alle reden toe. Hoewel heel anders dan zijn eerste twee ambachtelijk klinkende platen, bevat Welcome To Happiness voortreffelijke liedjes in een moderne, indie/electropopstijl. Highton ontpopt zich meer en meer tot een zeer oorspronkelijk Brits poptalent.

Blues/Soul/Jazz: C.O.W. – $hanghai Mone¥ EP/C.O.W. EP
Tien liedjes tellen de hier gecombineerde ep’s van het Duits-Chinese electroproducers collectief C.O.W. Grotendeels instrumentaal, maar toch weet de combinatie van meeslepende beats, jazzy intermezzo’s en glijdende melodieën de aandacht moeiteloos vast te houden, waardoor de stukken ook echt als onderscheidende electro (soul)liedjes overkomen. Modern pop for now people!

Wereld: Ferd – Music Without Borders
Ferd is de naam van het project dat de Noorse producer Bjørn Ole Rasch opzette om de unieke volksmuziek van het afgelegen Noorse Setesdal internationaal aanzien te geven. Hij vroeg 52 muzikanten uit 18 landen hun visie te geven op deze traditionele muziek. Het eindresultaat is buitengewoon mooi en illustreert tevens de gezamenlijke kernwaarden van de traditionele muziek uit al die landen.

Robert Finley – Goin’ Platinum!

Ze zijn er nog. Groot geworden met gospelmuziek in het diepe zuiden van de VS, en genoeg meegemaakt om zich de blues helemaal eigen te maken. Dat geldt zeker voor Robert Finley. Jarenlang leider van de streetgospel groep Brother Finley & The Gospel Sisters en zijn boterham verdienend met timmermanswerk.

Na volledig blind te zijn geworden, debuteert hij op 62 jarige leeftijd met Age Don’t Mean A Thing in 2016. Die plaat wordt ook opgemerkt door Dan Auerbach, die ondanks zijn wel heel luchtige LP Waiting On A Song nog wel degelijk Finley intense Soulblues weet te waarderen. Nu dan op diens nieuwe Easy Eye label komt Finley met een opvolger die zowel zijn diepe Southern Roots recht doet als de ruige gitaarsound waar Auerbach bekend om staat.

Qua stemgeluid doet Finley nog het meeste denken aan Clarence Carter, ook al iemand die intensiteit en machismo perfect wist te combineren. Finley grijpt hoorbaar zijn kans en spoort zijn luisteraars aan hetzelfde te doen, wat het ook is. Wrap It Up In Bacon And Fry It In A Pan is de goede raad in opener Get It While You Can. Vermelding verdient ook het perfecte dameskoortje, alsof The Sweet Inspirations weer achter Elvis staan. Het gloedvol, in falsetto gezongen Honey Wine is de afsluiter van het album waarmee Finley zich na een zwaar leven volledig in de schijnwerpers zingt. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio – januari 2018

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

Mount Eerie – A Crow Looked At Me, Oumou Sangaré – Mogoya, Future Islands – The Far Field, Emptiness – Not For Music, Kendrick Lamar – Damn, Converge – The Dusk in Us, Vince Staples – Big Fish Theory, Peter Perrett – How The West was Won, King Krule – The Ooz, LCD Soundsystem – American Dream, Thundercat – Drunk en The War on Drugs – A Deeper Understanding.

De hele top-50 van de Volkskrant vind je hier!

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie januari 2018

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant. Deze editie hebben we overigens de beste albums van het afgelopen jaar voor je geselecteerd.

De kroniek van de nieuwe muziek

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Mount Eerie – A Crow Looked At Me
De titel van de plaat zegt veel over het levensgevoel dat door de liedjes van Mount Eerie drijft. De Amerikaanse zanger-gitarist Phil Elverum, zijn echte naam, zingt over zijn aan kanker overleden echtgenote, en hij doet dat zo verbluffend goed en aangrijpend dat iedereen er stil van zou moeten worden. Teder en timide, emotioneel en intiem. En dat bij indrukwekkend directe teksten: ‘Death is real. Someone’s there and then they’re not, and it’s not for singing about.’ Zo worden wij op wonderlijke wijze deelgenoot van Elverums verdriet.

Oumou Sangaré – Mogoya
Oumou Sangaré was de afgelopen tien jaar een beetje een Malinese diva in ruste. Ze deed vooral zaken, en goede ook. Maar de kunst begon kennelijk weer te knagen aan het liedjesbrein, want Sangaré herpakt zich op de kracht gevende topplaat Mogoya. Zij laat haar liedjes in aanstekelijke pop en psychedelica verpakken door de Franse producers van het collectief Albert. En zingt zoals zij dat altijd heeft gedaan: gedecideerd, messcherp articulerend en in de opstijgende toonladders van een magische schoonheid.

Future Islands – The Far Field
Het Amerikaanse indietrio Future Islands wordt bij iedere plaat beter. De liedjes worden steeds nauwkeuriger uitgewerkt; het geluid, dat herinneringen oproept aan de glorieuze newwave-tijd, wordt steeds verzorgder. Maar de grootste troef is de intense voordracht van frontman Sam Herring, die voortdurend op het randje van de waanzin lijkt te balanceren. Een stevig doormarcherende prachtplaat.

Emptiness – Not For Music
De Belgische cultband Emptiness was ooit gewoon een raggend blackmetalbandje. Vergeet die verleden tijd. De plaat Not For Music is een uitpuilend klankenkabinet, dat over je heen dondert bij sissende en fluisterende spookstemmen. Metal? Nou nee. Emptiness componeerde eerder een geheel stijlvrije maar pikzwarte symfonie van onheilstijdingen, waarin steeds meer sprankelende gitaarwondertjes zijn te ontdekken. Oneindig treurig en bloedjemooi.

Kendrick Lamar – Damn
Twee jaar geleden lachte Kendrick Lamar ons toe vanaf de eerste plek van de Lijst van 50, met zijn meesterwerk To Pimp a Butterfly. Met de opvolger Damn betreedt hij opnieuw de toptien van vrijwel alle jaarlijsten wereldwijd. Lamar heeft de jazz wat verlaten en klinkt op Damn lichtvoetiger en transparanter. Maar luister nu eens naar dat eenvoudige maar schitterende gitaarmotiefje in het nummer Pride. Zó mooi.

Converge – The Dusk in Us
Wat kan keiharde muziek soms toch breekbaar en ontroerend zijn. De Amerikaanse band Converge maakt al een jaar of twintig onverstoorbaar hardcoreherrie, maar bereikt op The Dusk In Us een ongekend hoog niveau. De liedjes zijn puur en getergd, de energie die loskomt rond de in elkaar stekende gitaren is elektrificerend. Zanger Jacob Bannon schreeuwt dat we niet elkaar, maar de monsters in ons eigen hoofd moeten bestrijden. Goed punt.

Vince Staples – Big Fish Theory
Vince Staples weet de hiphop op zijn plaat Big Fish Theory weer een nieuwe kant op te duwen. Zijn raps zijn ingebed in een volledig elektronische klank, van bijvoorbeeld de danceproducer Flume, en daarmee klinkt Staples fantastisch. Dat hij een geweldige rapper is, wisten we al. Maar dat hij met succes zo’n compleet nieuw geluid aan zijn hiphop geeft, is toch verrassend.

Peter Perrett – How The West was Won
De Britse newwave-rocker Peter Perrett, bekend van The Only Ones uit de jaren zeventig, ontwaakte uit een decennia durende drugsroes. Met een ontroerende plaat, die min of meer bedoeld is als ode aan zijn vrouw. Een haarfijn liedjesalbum met melancholieke gitaarsongs vol authentieke liefdeslyriek, ironische observaties en uiteraard ook best wat zwartgallige overpeinzingen.

King Krule – The Ooz
Archy Marshall alias King Krule is een rusteloze jonge neobeatnik die ons met jazzrap, hiphop, punk en druipende soundscapes meesleept naar de straten van Londen. En dan natuurlijk niet de vrolijkste straten. Op The Ooz weet je soms niet wat je hoort: hiphop uit een angstdroom, gemengd met vage nachtclubjazz en liftmuziek uit vervlogen tijden. Poëtisch, intrigerend, en gewoon ook ontzettend leuk.

LCD Soundsystem – American Dream
LCD Soundsystem van James Murphy werd een paar jaar geleden opgedoekt, en direct daarna weer bijeengebracht. De fans begrepen het allemaal niet meer zo. Maar na deze ‘comebackplaat’ klaagt niemand meer over de grilligheid van frontman Murphy. Op American Dream koppelt hij de paranoia van onze tijd aan zijn eigen angsten en ellende, verlies en aftakeling. Bij ijzingwekkend mooie muziek vol hypnotiserende synths en ontregelende gitaren.

Thundercat – Drunk
De zanger-bassist Thundercat is vanuit de jazz en funk opgetrokken richting soepele soul en softrock. En dat is best goed nieuws. Thundercat zingt steeds beter en de liedjes zijn strak gecomponeerd. De gastbijdragen van rappers als Kendrick Lamar en Wiz Khalifa zijn ook nog eens raak, en dus hebben we hier te maken met een heerlijk wegluisterend topplaatje.

The War on Drugs – A Deeper Understanding
Een bedwelmend album van een band die rockende sereniteit tot grootste gitaarkunst heeft verheven. De liedjes van de Amerikaanse indieband The War on Drugs, over vertwijfeling en vergankelijkheid, zijn nog weidser en melancholieker dan voorheen. Muziek voor bij een Amerikaanse roadmovie in sepiakleuren.

De hele top-50 van de Volkskrant vind je hier!

—

Luister hier naar de vorige editie!
Volkskrant Radio – december 2017

David Ramirez – We’re Not Going Anywhere

David Ramirez – We’re Not Going Anywhere (Sweetworld / Bertus)

Singer-songwriter David Ramirez heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij is geïnspireerd door Ryan Adams en dat is op zijn vierde album We’re Not Going Anywhere goed te horen. Dit album is dan ook een moetje voor de liefhebber van donkere countryblues. Maar niet alleen voor hen, want dit is misschien wel zijn meest avontuurlijke plaat tot nu toe. Een aantal nummers heeft namelijk een heerlijk popsausje, dat af en toe lekker 80’s aandoet: The War On Drugs meets Ryan Adams.

Met zijn gemengde achtergrond – half Amerikaans, half Mexicaans – heeft Ramirez voldoende stof om over te schrijven. Het politieke klimaat in de VS is op z’n zachtst gezegd niet gunstig voor mensen met een migrantenachtergrond. Het heeft het oeuvre van Ramirez geen kwaad gedaan, want We’re Not Going Anywhere ademt een gevoel van nostalgie, waardoor het zeker niet ongemerkt voorbij zal gaan. Qua vertelkunst en eenvoud, steekt Ramirez Springsteen met deze verzameling van tien liedjes naar de kroon. Dat de nummers zijn gebaseerd op waargebeurde verhalen, maakt ze niet alleen geloofwaardiger, maar zorgt ervoor dat ze echt binnenkomen en in no time onder je huid kruipen.

Neem Time, dat begint met een eenvoudige piano die steeds meer bijval krijgt, waarna Ramirez zich afvraagt wie op dinsdag een drankje met hem wil drinken, hoewel er morgen weer gewerkt moet worden. Het klinkt luchtig, maar het nummer is zo opgebouwd, dat de ledigheid zich opdringt, zonder dat het beklemmend wordt. Single Watching From A Distance is ook een goed voorbeeld. In plaats van wanhoop pleit het nummer ervoor om natuurlijke verbindingen aan te gaan en dus in feite om de draad op te pakken, van voordat het een warboel werd.

Het album ademt rust uit en vertrouwen dat het allemaal wel goed komt, door een beroep te doen op een gevoel van heimwee naar betere tijden. Deze boodschap is verpakt in een mix van folk, blues en pop met de ziel van country. En uitstekend geproduceerd ook. Tekende Ramirez op zijn vorige albums nog zelf voor de productie, voor We’re Not Going Anywhere trok hij Sam Kissirer aan, die o.a. werkte met Josh Ritter en het resultaat is een verzameling prachtig donkere ballads. Samenvatting: prachtplaat! Tekst Muzine | Theo Stepper

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche.

LIVEDATA 02/02 Q Bus, Leiden 04/02 Metropool, Hengelo

Darlene Shrugg – Darlene Shrugg

Darlene Shrugg – Darlene Shrugg (Upset The Rythm/Konkurrent)

Vier dames, één man, vier Canadezen, één Amerikaan. Het resultaat is een dampende rock-’n-rollplaat – hun debuut – met de voeten stevig verankerd in klassieke rock uit de jaren zeventig. Van de pop van Cheap Trick, via de overprikkelde gekte van Sparks, de melodie van Thin Lizzy, de gillende gitaar van Brian May, de intensiteit van Black Sabbath tot en met de stampende ritmes van Deep Purple; je hoort het allemaal voorbij komen in deze vet klinkende energieke plaat. En er worden natuurlijk heel veel noten gespeeld.

Absolute troef is de afwisselende zang tussen de dames in de band – die de strot regelmatig stevig opentrekken – en de enige man in het gezelschap, dat vanuit Toronto opereert. Die afwisseling markeert ook mooie wendingen in de nummers: stevige gitaarsongs met een gezond popgevoel. Natuurlijk is er die adempauze, in liedje Strawberry Milk zet een oude synth de toon voor een psychedelisch uitstapje waar Darlene Shrugg even op de gevoelige snaar mikt, tot de onvermijdelijke ruige wending volgt…. Alles is heerlijk opgenomen en knalt uit je speakers. Een plaat het checken waard! Tekst Muzine | Wim du Mortier

Tyler Childers – Purgatory

Tyler Childers – Purgatory (Hickman Holler Records/Bertus)

In de Verenigde Staten is het debuutalbum van de uit Kentucky afkomstige Tyler Childers (26) al een grote hit en het lijkt een kwestie van tijd dat ook Europa gaat vallen voor het geluid van de Amerikaan, die met Purgatory (vagevuur) een altcountryalbum heeft afgeleverd om u tegen te zeggen.

Niet alleen de schoonheid van de songs is groot, minstens zo belangrijk is het stemgeluid van Childers, dat warm is, emotioneel geladen en soms wat aan dat van Pearl Jams Eddie Vedder doet denken.

Tyler Childers is een singer-songwriter die producersduo Sturgill Simpson en David Ferguson (Johnny Cash, Dan Auerbach, Iris DeMent) inschakelde om Purgatory links en rechts wat bij te schaven en dat legt de sound geen windeieren. Simpson doet ook mee, op gitaar en zang, evenals gepokt en gemazelde artiesten uit de wereld van de americana, zoals Stuart Duncan (fiddle), Miles Miller (drums) en Russ Pahl (akoestische, elektrische en pedalsteelgitaar). In het swingende titelnummer eist een viool de aandacht op.

Van melodieuze tracks als Universal Sound en Whitehouse Road druipt de klasse af, terwijl sowieso een hoog niveau wordt gehaald op Purgatory. Tyler Childers mag dan nog maar 26 zijn, hij klinkt alsof-ie er al een heel leven op heeft zitten. Het is prachtig. Pieter Visscher

LIVEDATA 25/01 Zonnehuis, Amsterdam 27/01 Rotown, Rotterdam