Recensies Archieven - Page 306 of 351

Album van de dag: Beach Fossils – Somersault

Beach Fossils – Somersault (Bayonet Records/Konkurrent)

Moet je je koffer nog pakken voor een zwoele zomerse bestemming, dan lees je dit net op tijd. Dan kan de cd van Beach Fossils en vast nog net bij gepropt. En daar doe je jezelf vast een plezier mee want Somersault is een ideale wegdromer vol zoete droompop, maar spannend genoeg in het arrangement en de wendingen in de nummers om je uitermate aangenaam te entertainen.

Beach Fossils keert na jaren terug, stevig hervormd, met nog drie kernleden en een nieuw geluid. De lo-fi-pop van het verleden is ingewisseld voor een meer complex gelaagd geluid en bredere instrumentatie. Dat geluid wordt doeltreffend gebruikt om enkel topliedjes tot volle wasdom te brengen. Centraal zijn de lopende baslijnen van Jack Doyle Smith, à la de rollende bassen van Future Islands, en natuurlijk de zachte vocalen van frontman Dustin Payseur. Maar daaromheen is zoveel meer verschenen. Strijkers, toetsen, saxofoon: alles dat kan bijdragen aan de effectiviteit van een liedje zet de band nu in met een werkelijk prachtig sonisch resultaat. Gelaagd, veelzijdig maar altijd zwoel en dromerig.

Het songmateriaal is om door een ringetje te halen. Met als hoogtepunten twee overgangen naar een totaal andere sfeer. In Saint Ivy gaat aan het einde het roer om en wordt het nummer een ware ode aan The Beatles met dito klinkend sologitaar. Misschien nog wel gedenkwaardiger is de omwenteling in Rise, waar op een lome beat Gavin Mays (Cities Aviv) een monoloog uitspreekt over een op de klippen gelopen relatie. Naast die toppertjes in songschrijven zijn er tal van pakkende liedjes met heerlijke refreinen zoals Sugar en Down The Line. En natuurlijk Tangerine, dat extra glans krijgt door de vocale gastbijdrage van Slowdives Rachel Goswell.

Beach Fossils is dan misschien verpopt en heeft daarbij wat ruwe veren van zich afgeschud, maar de investering blijkt de moeite waard. Zie daar: een vernieuwde, veelkleuriger band is opgestaan met een aanrader van een plaat als resultaat. Tekst Muzine Wim du Mortier

LIVEDATA 18/09 Botanique Rotunde, Brussel 20/09 Paradiso, Amsterdam

Album van de Dag: London Grammar – Truth Is A Beautiful Thing

London Grammar – Truth Is A Beautiful Thing (Ministry Of Sound)

If You Wait, het debuut van het Britse trio London Grammar, was al weer bijna vier jaar geleden zeer succesvol, waardoor de band uit Londen de tijd heeft kunnen nemen voor haar tweede plaat.

Dat heeft geen radicaal ander recept opgeleverd, want Truth Is A Beautiful Thing borduurt zeker voort op het geluid van het zo bewierookte debuut. Ook dit keer staat de geweldige stem van zangeres Hannah Reid centraal, wat vanaf de eerste noten van de plaat zorgt voor kippenvel. Het is kippenvel dat niet meer verdwijnt.

De instrumentatie is net als op het debuut sfeervol en licht broeierig, maar London Grammar klinkt op haar tweede plaat wel veelzijdiger en subtieler dan op het debuut. Met een stem als die van Hannah Reid kun je geen slechte plaat maken, maar als verder ook alles blijkt te kloppen, is snel duidelijk dat London Grammar een tweede plaat heeft gemaakt die het debuut van de band makkelijk overtreft. Tekst Mania | Erwin Zijleman

Album van de dag: Morrissey and Marshall – We Rise

Morrissey and Marshall – We Rise (DJA Records)

Toen We Rise van Morrissey and Marshall op de mat plofte, krabde ik me met ongeloof achter de oren. Is dit Manchesters bekendste veganist die met een mij onbekende Marshall op de proppen komt?

Neen. Het betreft hier een bijzonder plezierig albumdebuut van het Ierse duo Darren Morrissey en Greg Marshall. Een album waarop de twee in tien liedjes laten horen dat ze het ambacht van liedjes schrijven tot in de puntjes beheersen. Prachtige samenzang, doordachte arrangementen, compacte composities en een toegankelijke productie. De single She’s Got Love lijkt te zijn geplukt uit een nog onontdekte sessie van The Beatles uit begin jaren 60. Opener Cold November Sunrise (met catchy blazers) komt daarentegen uit de kluis waar Noel Gallagher zijn werkvoorraad in opslag heeft. Dat zijn zo ongeveer de kaders waarbinnen Morrissey and Marshall zich muzikaal bewegen, al horen we ook uitstapjes naar de Westcoast terug op We Rise.

“We wanted an album that really means something and you know what? I think we’ve done it“, zegt Morrissey over de plaat. Geen speld tussen te krijgen.

In Ierland komen Morrissey & Marshall inmiddels regelmatig voorbij op de nationale radio en tv. Dat zal ook in Nederland niet lang meer duren. Aanrader! Tekst Muzine Ger van Toorenburg

Album van de Dag: Cigarettes After Sex – Cigarettes After Sex

Cigarettes After Sex – Cigarettes After Sex (Partisan Records)

Het was nadat frontman Greg Gonzalez een visioen kreeg over het verdere verloop van zijn band Cigarettes After Sex wat maakte dat de creatie van een nieuwe verzameling aan nummers begon. Een ding was zeker, het karakter van Gonzalez moest een grootsere en bredere entree maken in de wereld der klank.

De mantra die deze in Brooklyn, New York, geboren band uitademt wist de luisteraar te bereiken via hun eerste EP waarop de Mazzy Star’ian track Nothing’s Gonna Hurt You Baby te horen is. Een vergelijking met het verdrinken in een romantische liefde tijdens de zomer is op zijn minst te maken. De manier waarop de vier bandleden deze track verwoord hebben deed ieders hart sneller slaan. Het nieuwe album wat dezelfde titel draagt als de band zelf, is als een kersenboom in de lente. Volledige bloei, waarbij het wachten vruchten geeft.

Mooi, zoet, intens. Cigarettes After Sex krijgt het voor elkaar om diepe, ware liefde samen te vatten in een geluid dat zo’n hoge mate van warmte en licht geeft aan de ziel dat zelfs een zwarte klaver er door in bloei zou gaan staan. Ze staan ze op Best Kept Secret Festival in Hilvarenbeek. Ga.

Tekst Mania | Linda Rettenwander

LIVEDATA 17-06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek 29/06 Rock Werchter, Werchter 07/11 AB, Brussel 10/11 Melkweg, Amsterdam

Live Foto Review: 45ACIDBABIES @ Cinetol

Live Foto Review: 45ACIDBABIES @ Cinetol, Amsterdam
Voorprogramma: Mantra Maze
7 juni 2017
Foto’s Sharon & Maureen Vreeburg

45ACIDBABIES = Garage elektropunk uit Utrecht. Hard en ongegeneerd vies. Met invloeden als Die Antwoord, Sleigh Bells en The Kills zetten ze rauwe aanstekelijke grooves neer en zorgen deze rellende jonge honden dat niemand stil staat wanneer ze de tent verbouwen. Dit hebben ze net bewezen op Eurosonic Noorderslag 2017, waar het oordeel van OOR luidde: “Het zijn nog studenten van de Herman Brood Academie, maar de term student is hier eigenlijk een belediging. Bewonderingswaardig hoe deze jonge gasten al zo snel een volstrekt eigen gezicht hebben gekregen, met een stoere podiumpresentatie en een stekelige, ongepolijste sound.”

LIVEDATA 17/06 Leef in de straat festival ontmoet The Spy and the Butcher festival, Emmen 02/07 Muze Misse, Oss 15/07 Big Rivers festival, Dordrecht 16/07 Valkhof Festival, Nijmegen 22/07 Young Art Festival, Beverwijk 29/07 Woodstock69, Overveen 25/08 Singoldsand Festival, Schwabmünchen (D) 02/09 De Nacht van de Kaap, Rotterdam 02/09 Zomerpop, Hoogwoud 08/09 Into The Woods, Amersfoor 09/09 PopMonument @ Poppodium Gebouw-T,Bergen op Zoom 20/10 Grounds, Rotterdam

Mantra Maze

45ACIDBABIES

Live Foto Review: Eivør @ Bitterzoet

Live Foto Review: Eivør @ Bitterzoet, Amsterdam
8 juni 2017
Foto’s Willem Schalekamp

Eivør Pálsdóttir is een zangeres en songwriter van de Faeröer Eilanden. Ze was vanaf 1999 lid van de Faeröerse rockband Clickhaze maar begon daarnaast ook een solocarrière onder de naam Eivør. Ze zingt in het Faeröers, IJslands, Engels, Noors en Zweeds in afwisselende muziekstijlen zoals rock, jazz, folk, pop en klassiek. Soms neigt het naar Kate Bush, soms naar Zola Jesus, meestal gemixt met invloeden van traditionele Faeröerse muziek. Haar nummer So Close To Being Free werd gebruikt in de trailer van seizoen vier van Game of Thrones en voor de BBC-serie The Last Kingdom schreef ze de soundtrack.

In 2015 verscheen Eivør’s tiende album Slør, welke enthousiast werd ontvangen door de pers met reviews als “Slør features a fantastic treasure of profound tracks” (GAFFA Danmark) en “Vibrant and dark tempered” (Politikens Forlag).

Live Foto Review: Vestrock 2017 @ Hulst

Live Foto Review: Vestrock 2017 @ Hulst
02+03 juni 2017
Foto’s Sharon & Maureen Vreeburg

Op het prachtige eiland in de stadsgracht van vestingstad Hulst, de meest Vlaamse stad van Nederland, vindt dit jaar voor de achtste maal Vestrock plaats, op vrijdag 2 en zaterdag 3 juni 2017. Op zondag 4 juni is Vestrock JUNIOR. Vestrock is een boutique festival, door bezoekers het festival van de vriendschap genoemd door de ontspannen sfeer en sublieme vibe. Ook dit jaar zullen bezoekers verrast worden met niet alleen een indrukwekkende muzikale line-up, maar ook met een educatief programma en theater in de Vestrock UNIVERSITY en bovendien met kunst op het festivalterrein.

VRIJDAG 02 JUNI 2017

Otherkin

DeWolff

Whispering Sons

Drive Like Maria

Warhaus

Twin Atlantic

WHITE

Otherkin

Jett Rebel

ZATERDAG 03 JUNI 2017

WHITE

Morrissey & Marshall

The Sherlocks

Warhola

Palace Winter

Daan

Eefje de Visser

Bill Ryder Jones

Danny Vera

The Sherlocks

WHITE

Biffy Clyro

Album van de Dag: Alt-J – Relaxer

Alt-J – Relaxer (Infectious)

De uit Leeds afkomstige band Alt-J debuteerde in 2012 verpletterend met het magische debuut An Awesome Wave. Prijzen en awards vielen hen ten deel en dan komt altijd de moeilijke tweede plaat. This Is All Yours verscheen in 2014 en de band was – na het vertrek van bassist Gwil Sainsbury – uitgedund tot een trio. De plaat kreeg gemengde kritieken maar de band won nu zelfs een Grammy.

Terecht, want Alt-J liet een duidelijke groei horen. Dan komt de altijd moeilijke derde plaat. Eerder dit jaar verschenen al de veelbelovende singles 3WW, In Cold Blood en Adeline en die waren een voorproefje op het geluid dat Relaxer typeert. Alt-J heeft zich met deze plaat voorgenomen zich niets aan te trekken van de omgeving en de hooggespannen verwachtingen, maar zijn vooral een plaat gaan maken waar ze zelf zin in hebben. En dat werpt zijn vruchten af.

Ook hier is Charlie Andrew de producer en er werd gebruik gemaakt van verschillende studio’s in Londen. Wat vooral opvalt is het oog voor detail; ieder nummer wordt opgebouwd met de juiste instrumenten en daarbij worden effecten zoals een knisperend haardvuur of twintig klassieke gitaren (in de eigenzinnige coverversie van House Of The Rising Sun) niet geschuwd. Japan lijkt ook een invloed te zijn op het album, want in Hit Me Like That Snare en vooral in het door Marissa Hackman gezongen Last Year, waar Joe Newman in het Japans aftelt, klinkt dit door.

Het afsluitende Pleader werd in de Abbey Road Studio opgenomen met een groot orkest. Het is de perfecte, wat bombastische afsluiter van een zeer boeiend nieuw hoofdstuk van deze band. Geef het album meerdere draaibeurten en laat het op je inwerken. Alt-J zal je niet teleurstellen.

Tekst Mania | Bert Dijkman

LIVEDATA 12/06 013, Tilburg 18-20/08 Lowlands, Biddinghuizen

Album van de Dag: Roger Waters – Is This The Life We Really Want?

Roger Waters – Is This The Life We Really Want? (Columbia/Sony)
‘Is dit eigenlijk wel het leven dat we daadwerkelijk willen?’ Menigeen zal zich dit de afgelopen periode wel eens afgevraagd hebben. Oorlogen te over, terroristische aanslag volgt op terroristische aanslag en Amerika’s president gedraagt zich op z’n zachtst gezegd niet altijd even capabel. Ook voormalig Pink Floyd-lid en rockicoon Roger Waters stelde zichzelf die vraag.

Voor wat Donald Trump betreft verving hij ‘niet echt capabel’ meteen maar in ‘stupid’, bij oorlogen en terrorisme voegde hij de aloude en, in Floyd-kringen zeer bekende, zinsnede toe dat er ‘helemaal geen us and them is’. Voor wat het laatste onderwerp betreft heeft hij het eveneens over een ander aansluitend en dus belangwekkend aspect: namelijk geld. U begrijpt: inspiratie te over, bij Waters.

En toen was er ineens dus ook een nieuw album van de 73-jarige artiest. Geholpen door de befaamde producer Nigel Godrich brengt Waters twaalf songs die tezamen een nietsontziend commentaar vormen op de moderne wereld en daarmee gepaard gaande onzekere tijden. Waters hanteert hierbij zowel de aloude en zeer vertrouwde Floyd-aanpak, maar laat ook zeer geraffineerd horen waarom zijn vier vorige soloplaten ook al weer zo goed waren.

Neem de vooruitgesnelde eerste single Smell The Roses (‘this is the room where they make the explosives, where they put your name on the bomb’). Hier vermengt de rockdinosaurus zijn Floydsongs Have A Cigar, Welcome To The Machine en Dogs en laat een te gekke nieuwe staccato rocksong in diezelfde traditie ontstaan. Het rustige Déjà Vu (met de centrale vraag ‘If I Had Been God?’) doet denken aan werken op Amused To Death en The Final Cut. Picture That is een dwingende (zowel muzikaal als tekstueel) opsomming van alles wat er mis (‘picture a leader with no fucking brain’) is in de wereld. Het zijn maar enkele willekeurige voorbeelden, want er is namelijk zo veel meer goed aan dit kersverse album van Roger Waters. Een invloedrijk album maken, à la The Wall of Amused To Death? Jawel, hij kan het nog. Tekst Mania | Dennis Dekker

Live + Foto Review: Pinkpop 2017, Landgraaf

Jan Smeets

Live Foto Review: Pinkpop 2017 @ Landgraaf
3+4+5 juni 2017
Tekst Martien Koolen Foto’s Hub Dautzenberg

Toen bekend werd dat Justin Bieber een van de headliners van Pinkpop 2017 zou worden, sloeg dat bij veel trouwe Pinkpopgangers in als de bekende bom. Hoe was het mogelijk dat deze ‘act’ op een van de oudste en bekendste Europese pop/rock festivals mocht optreden, want B. trekt volgens velen het ‘verkeerde’ publiek (gillende, jonge meisjes) en zijn “muziek” past niet echt bij de rest van de Pinkpop line up. Toen ook nog bekend werd dat de Brabantse troubadour Guus Meeuwis naar Pinkpop zou komen, was dit voor die-hard fans de tweede reden om dit jaar niet naar Landgraaf af te reizen en Pinkpop 2017 maar eens over te slaan… Onterecht, zo bleek, want met bands zoals Kodaline, Green Day, System Of A Down, Live, Kensington, The Charm The Fury, Prophets Of Rage, Biffy Clyro en Kings Of Leon viel er nog genoeg te genieten op de 48^ste Pinkpop.

Pinkpop – zaterdag 3 juni 2017

Kaiser Chiefs

Op de Bieberdag waren het vooral Five Finger Death Punch, White Lies en Kensington die meer dan uitstekende optredens verzorgden. Het Britse White Lies komt graag naar Pinkpop, de band met de melancholische, donkere sound a la Joy Division, speelt een ‘lekkere’ set met herkenbare nummers, die soms zelfs voorzichtig worden meegezongen. Het Londense trio brengt vooral duistere, niet al te vrolijke muziek, die ondanks de vaak sombere teksten toch het reeds aanwezige publiek raakt en beweegt. Oudere, bekende songs worden prima afgewisseld met nieuwere nummers en de uitstekende setlist zorgt voor een alweer geslaagd optreden. Hoogtepunten waren wat mij betreft opener Take It Out On Me, Hold Back Your Love, Death en het gerenommeerde Big TV; White Lies had trouwens niet op het hoofdpodium misstaan.

De heren van de Kaiser Chiefs doen het ook niet voor de eerste keer op Pinkpop en de energie van de charismatische zanger Ricky Wilson kent weer eens geen grenzen. Telkens betrekt hij het publiek bij het optreden en het lukt hem wonderwel ook nog. Bekende KC songs, zoals Never Miss A Beat, Oh My God en Na Na Na Na Nas, passeren de revue, maar toch gaat het aardige optreden eigenlijk als een nachtkaars uit; jammer.

De Amerikaanse metalband Five Finger Death Punch tapt uit een heel ander vaatje. De heren uit Las Vegas met brulboei Ivan Moody, die waarschijnlijk (of niet) de band gaat verlaten, spelen loeiharde metal, maar wel met veel melodie. Hun laatste album Got Your Six werd zeer goed ontvangen en van dat album horen we dan ook o.a. Wash It All Away en Jekyll And Hyde, laatstgenoemde track behoorde tot de hoogtepunten van de set. The Bleeding van het album The Way Of The Fist kwam ook nog voorbij en de wolkbreuk tijdens het optreden deerde de band en het publiek niet, bovendien was het Bieber grapje ook nog leuk. Een lekker vet optreden voor herhaling vatbaar.

De bekendste, meest populaire en ‘beste’ rockband van vaderlandse bodem Kensington hoeft zich hier natuurlijk niet meer te bewijzen. De zeer herkenbare set van de Utrechtse rockers, met Regret, Riddles, Bridges, Sorry en St.Helena, staat als een huis. Er is echter weinig interactie met het publiek en Kensington doet gewoon wat het moet doen, spelen en niet lullen!!

Hier lees je meer van zaterdag 3 juni: Pinkpop 2017 voortvarend van start, met hoofdrol voor Richard Ashcroft

Pinkpop – zondag 4 juni 2017

Biffy Clyro

De tweede Pinkpopdag beleeft het eerste hoogtepunt met het Nederlands My Baby, deze Amsterdamse band heeft in zeer korte tijd heel veel bereikt, hun album Shamanaid kreeg een Edison en ze speelden al op Glastonbury. De Brightlands tent is tot de nok gevuld met fans en My Baby zet het podium in de tent in vuur en vlam met materiaal van hun laatste album Prehistoric Rhythm; vooral Remedy, Cosmic Radio en Uprising doen het vandaag bij het zeer enthousiaste publiek uitstekend.
Het Ierse Kodaline staat voor de derde keer op Pinkpop en hun aanstekelijke, melodieuze poprock doet het vandaag weer prima. Natuurlijk zijn het vooral de hits All I Want en High Hopes die de meeste response krijgen, maar ook songs zoals Lost en Brand New Day bewijzen het vakmanschap van deze alternatieve, moderne pop rock band.
Van een compleet ander muzikaal kaliber is The Charm The Fury, deze Hollandse heavy metal (core) band is met afstand de hardste en heftigste band van het hele festival. Zangeres Caroline Westendorp heeft een prachtige, ruige stem, maar van mij mag ze het grunten achterwege laten, want dat zou de muziek zeker ten goede komen. The Sick, Dumb & Happy heet hun nieuwe album en daarvan komen o.a. het zeer intense Echoes en het vette Blood And Salt voorbij. Carte Blanche van hun debuutalbum breekt de tent bijna af en deze band gaat heel groot worden; respect.

Green Day

Biffy ‘fucking’ Clyro staat vandaag op het 3 FM podium en het Schotse trio weet alweer te overtuigen. Zanger/gitarist Simon Neil heeft zijn roze broek aan en vanaf de fantastische opener Wolves Of Winter van hun laatste album Ellipsis tot aan het slotakkoord van Stingin’ Belle van het album Opposites knalt de band en speelt op een volume waar zelfs Manowar een puntje aan zou kunnen zuigen. Biffy bewijst vandaag, ten overvloede, nog maar eens tot een van de beste live bands van dit moment te horen; een van de hoogtepunten van Pinkpop 2017!
Dan is het tijd voor de headliner van dag twee en dat is niemand minder dan Green Day; de grootste punkrockband ter wereld speelt voor de derde keer op dit festival en hun show duurt maar liefst 2,5 uur. Misschien is dat wel iets te veel van het goede, maar toch is het publiek zeer enthousiast en rockt, rollt en punkt Billy Joe Armstrong & Co. alsof hun leven ervan af hangt. De set begint verrassend met een medley van Bohemian Rhapsody (Queen), Blitzkrieg Bop (Ramones) en Ennio Morricone’s The Good, The Bad & The Ugly en natuurlijk komen de “grote” hits When I Come Around, Basket Case en American Idiot voorbij. De tweede, leuke verrassing is de meezing medley met bekende nummers van o.a. de Rolling Stones (Satisfaction), de Beatles (Hey Jude) en Monty Python’s Always Look On The Bright Side Of Life. Green Day speelt maar liefst vier toegiften en hun show is zeer overtuigend; een perfect afsluiter van dag twee!!

Hier lees je meer van zondag 4 juni: Greenday grandioos op zondag Pinkpop 2017

Pinkpop – maandag 5 juni 2017

System Of A Down

De traditionele PinksterPopmaandag staat enigszins in het teken van de gitaarmuziek met bands zoals Kings Of Leon, Live, Sum41, Prophets Of Rage en System Of A Down. De pretpunkers van Sum41 zijn aan een heuse come back bezig sinds hun zesde album 13 Voices en ze maken er vandaag een echt feestje van met knallende nummers zoals opener The Hell Song, Fat Lip en Grab The Devil By The Horns And Fuck Him Up The Ass; de song met de beste titel van alle nummers op Pinkpop. Opvallend in de bruisende set is de Queen-cover We Will Rock You en de Smoke On The Water riff tijdens de track Pieces; wat mij betreft een van de betere gigs op deze derde dag.
Liam Gallagher doet het tegenwoordig alleen en zijn set bevat gelukkig wel nog een aantal Oasis klassiekers zoals Morning Glory, Slide Away, Rock ’N Roll Star, D’ You Know What I Mean en Be Here Now. Gallagher’s stem bevalt mij nog steeds en zijn optreden bewijst zijn muzikale vakmanschap; beste song: I Get By.

Dan gaat het volume weer helemaal los bij de Prophets Of Rage, een primeur op Pinkpop. Deze zogenaamde superband bestaat uit drie bandleden van Rage Against The Machine (o.a. Tom Morello, gitaar), DJ Lord en de twee rappers Chuck D. van Public Enemy en B-Real van Cypress Hill. De beukende, harde set bestaat voornamelijk uit Rage Against The Machine nummers zoals Testify, Bullet In The Head en het fantastische slotnummer Killing In The Name. Verder komt de Audioslave cover Like A Stone (tribuut aan de overleden Cornell??) voorbij en het ‘nieuwe’, heftige Unfuck The World. Een, vet, geslaagd optreden, maar toch hoor ik liever Rage Against The Machine; sorry, guys….

Dan is het de beurt aan Live, zij staan voor de vijfde keer op Pinkpop en dit is weer een speciaal optreden, want het is hun eerste show in Europa sinds de reunie. Natuurlijk komen bijna alle bekende songs van Live voorbij en geniet het publiek vanaf de opener All Over You (Throwing Copper) tot slotakkoord Overcome, van het album V, met volle teugen. Selling The Drama, The Dolphin’s Cry en Lakini’s Juice worden uit volle borst meegezongen en de band geniet. De Johnny Cash cover I Walk The Line had voor mij niet gehoeven, maar Live is back en dat hebben we vandaag geweten en ervaren; lekker optreden.
Het eigenzinnige System Of A Down speelde het 3FM podium maar weer eens plat met hun alternatieve crossovermetal klassiekers zoals Chop Suey en B.Y.O.B. Het wordt echter wel eens tijd voor een nieuw album, want de meeste songs hebben we misschien toch al eens te vaak gehoord; maar het was weer lekker hard, duister en apart met als hoogtepunten Violent Pornography en Sugar.

Headliner voor dag drie is Kings Of Leon en ook zij zijn geen onbekende op Pinkpop en hun optreden staat natuurlijk in het teken van hun zevende album Walls (We Are Like Love Songs). De eerste single van dat album Waste A Moment wordt waarschijnlijk net zo een klassieker als Sex On Fire of Use Somebody. Van dat laatste album staan er vandaag vijf songs op de setlist, o.a. de titelsong, Reverend en natuurlijk de single Waste A Moment dat dit degelijke, maar niet super optreden van The Kings afsluit.

Hier lees je meer van maandag 5 juni: Maandag Pinkpop 2017 boordevol hoogtepunten en nostalgie

Pinkpop 2017 zit er weer op, hoogtepunten wat mij betreft Buffy Clyro, Live, Prophets Of Rage, Sum41, The Charm The Fury en Five Finger Death Punch.
Tot volgend jaar op 15+16+17 juni 2018. Martien Koolen

System Of A Down

Liam Gallagher

Green Day

Biffy Clyro

Imagine Dragons

Live