Live Review Helldorado @ Klokgebouw, Eindhoven

Helldorado @ Klokgebouw, Eindhoven
18 november 2017
Tekst Jeroen Bakker

Het was behoorlijk schrikken toen precies twee jaar geleden het nieuws naar buiten werd gebracht dat Peter Pan Speedrock in 2016 voor de allerlaatste keer een rondje langs de (inter)nationale podia zou afdraaien. Het kwam bij iedereen die stevig rockkabaal een warm toedraagt, aan als een mokerslag. Het zou tevens het einde betekenen van Speedfest, het prachtige heavy rockfeestje in het monumentale Eindhovense Klokgebouw dat nog wel het 10-jarige jubileum had gevierd. 2016 werd bestempeld als ‘a bad year for rock & roll’. Toen vervolgens ook nog eerder dit jaar de stekker werd getrokken uit de Rotterdamse tegenhanger Scumbash, waar vijf jaar achter elkaar een lange dag lang kon worden genoten van ‘pure goddamn rock & roll’, zag de wereld er voor rockminnend Nederland plots een stuk minder rooskleurig uit.

Gelukkig bleek dit van korte duur. In maart 2017 werden de eerste namen aangekondigd voor Helldorado, een idee en gezamenlijk initiatief van Peter van Elderen en The Event Warehouse, de draaiende kracht achter o.a. Paaspop, We Are Electric en het eerdergenoemde Speedfest. Afgelopen zaterdag vond de eerste editie plaats van deze ‘Incredible Rock & Roll Freakshow’.

Van Elderen (Ex-Peter Pan Speedrock dus), kon het niet vaak genoeg benadrukken: “Helldorado is géén Speedfest 2.0., bij Helldorado gaat het om de totaalbeleving.” Rap na het aangekondigde afscheid werd hem gevraagd of hij niet een nieuw festival kon neerzetten. Enige aarzeling maakte plaats voor een plan maar daarvoor diende hij wel carte blanche te krijgen. Die kwam er en het plan kon worden uitgewerkt. Maar liefst vier podia werden in het Klokgebouw neergezet: Tarantula, Cobra, Lion en de Cockroach Comedy Chapel zouden de plaatsen worden waar het circus zich zou gaan afspelen. Een echt rock-‘n-rollcircus ja, dus met rockbands, strippers, messenwerpers, cabaretiers en andere freaks. Zelfs een heus spookhuis mocht niet ontbreken. De vroege vogels die het direct na de aankondiging aandurfden om een kaart aan te schaffen worden bij Helldorado geen ‘Early Birds’ maar ‘Daredevils’ genoemd. Diegenen die tot het laatste moment hebben getwijfeld slagen er gelukkig nog in om zaterdag een van de laatste kaarten te bemachtigen. Een verstandige keuze blijkt al snel. Vroeg in de middag biedt het rocktheater namelijk al een grote diversiteit aan gekkigheid.

Wat te denken van Mambo Kurt die met zijn orgel in een grote boksring staat opgesteld en grote hits als Final Countdown, Jump, Sing Hallelujah of Killing In The Name Of op het publiek afvuurt. Met het bekende I Follow Rivers neemt hij vast een klein voorschot op de afsluitende act van deze dag. Dit jaar viert de Duitse toetsenvirtuoos zijn 20-jarig jubileum als muzikant en er zijn maar heel weinig festivals te noemen waar deze gangmaker nog niet zijn ‘Heimorgel’-klanken heeft laten klinken. Wij weten één ding zeker: in een boksring heeft hij nog nooit zijn set hoeven af te werken. Stoere rockers die hun partner hebben meegenomen moeten oppassen voor deze Kurt. Hij weet dondersgoed hoe hij de meisjes moet inpakken. Kurt is bepaald niet onder de indruk van alle commotie rond ‘#MeToo’. Zo wordt een verlegen dame tijdens zijn optreden vriendelijk doch dringend uitgenodigd om met hem een dansje in de ring uit te voeren terwijl de ritmebox I Just Can’t Get Enough doorspeelt.

Ook wij krijgen er geen genoeg van maar we moeten naar het andere podium om nog een stukje van Tyler Bryant & The Shakedown mee te kunnen pakken. Dat is namelijk een stoere, op blues gestoelde rockband die in betrekkelijk korte tijd wereldwijd hoge ogen scoort en met Tyler Bryant een zeer getalenteerde 26-jarige gitaarheld aan boord heeft. Stoere tracks als Backfire en House On Fire moeten de Cobra-zaal in vuur en vlam zetten en dat lijkt slechts gedeeltelijk te lukken. De band heeft weliswaar ervaring mogen opdoen als support-act van Guns ’N Roses, Jeff Beck en Joe Bonamassa, maar om je op Helldorado te onderscheiden blijkt toch wel een ander verhaal. En ach, dat ook Aerosmith Bryant en zijn vrienden al eens uitnodigde is natuurlijk helemaal niet vreemd wanneer je Graham Whitford heet, gitarist bent in deze band en je vader in Aerosmith speelt. Ook AC/DC bleek onder de indruk van deze jonge honden en besloot ze mee te nemen tijdens de laatste tournee van de legendarische Australiërs. Dit zou zomaar eens echt de laatste keer geweest kunnen zijn nu in Eindhoven het nieuws binnensijpelt dat Malcolm Young, gitarist en mede-oprichter van de band op 64-jarige leeftijd is overleden.

Plotseling lijken vandaag overal de gevolgen hiervan merkbaar maar van ‘een grauwsluier over het festival’ is absoluut geen sprake. Op diverse podia worden de Marshall-versterkers tot een maximum opengedraaid. De muziek van AC/DC wordt op Helldorado overal gevierd en ineens blijken heel veel optredende artiesten schatplichtig aan dit rockinstituut. Uiteraard draagt The Darkness het optreden vandaag op aan Young en ook de Londenaren van Orange Goblin staan heel even stil bij het wegvallen van de Australische rockveteraan. Desondanks draait de band verder in een moordend tempo een zwaar geïnspireerde set af. Over moord gesproken, bij de Death Do Us Part Dangershow zijn de messen nog eens extra geslepen en wordt het vuur nog eens opgestookt. Bizar gevaarlijk allemaal maar ook waanzinnig spectaculair om te zien.

Hetzelfde geldt voor Captain Catastrohpy, ook wel bekend als The International Man of Danger die we hier al vaker zagen met El Guapo Stuntteam in zijn kielzog en die zich vandaag ook weer van zijn beste kant laat zien. Dat wil zeggen ‘brandend’ want de Belgische stuntman steekt zich ook vandaag weer meerdere malen en met veel plezier in brand. Zo zien we hem al vlammend op het podium rondspringen tussen de stripsters en muzikanten die tijdens de spannende gevechten in de boksring bij The Rock & Roll Wrestling Bash de muziek verzorgen terwijl een onvervalste portie American Wrestling wordt uitgevochten.

Je zou tussen al dat fysieke vermaak de muziek bijna vergeten en dat terwijl Birth Of Joy in de andere zaal aantoont tot de allerbeste livebands van Nederland te behoren. Ook nu zijn orgelklanken waar te nemen maar hier betreft het geen populaire orgelpop maar loeizware psychedelica en ook nog eens met groot machtsvertoon gespeeld. Het krachtige Grow lijkt tevens op de ontwikkeling van het dynamische trio betrekking te hebben want het trio pakt een zaal van dit formaat moeiteloos bij de kladden om het gedurende een uur lang niet meer los te laten. De groei is er blijkbaar nog lang niet uit. In de finale van Helldorado staan daarnaast nog eens spraakmakende bands zoals Nashville Pussy en Red Fang. Het zijn twee bands waar, gezien de gedragen shirts, een groot aantal bezoekers mee bediend wordt. Precies elf jaar geleden stonden we ons hier op dezelfde plek te vergapen aan het flamboyante gezelschap van de uitbundige Nashvillians tijdens Speedfest 2006. Heel even lijkt de tijd stil te staan zoals ook bij Red Fang het geval is. Ook zij stonden hier al eens eerder tijdens hetzelfde festival en iedereen was het er over eens, deze groovende stonermachine gaan we zeker nog eens vaker zien. Als support-act van Mastodon voert het gezelschap uit Portland momenteel een waar schrikbewind onder de Europese poppodia maar vandaag presenteert de band zich als één headlinewaardige act.

De mogelijkheden zijn tijdens dit festival echt ongekend. De liefhebbers van messcherpe comedy, Trash T.V., spoken word, Brabantse poëzie, grove en absurdistische humor komen volledig aan hun trekken bij Bob Slayer of de performances van de Hooligans van Hellemond: Dikke Dennis en Denvis, en niet te vergeten Jeroen Leenders die zijn heldere blik op absurde mensen, of beter gezegd, zijn absurde visie op niet meer zulke heldere mensen loslaat.

Van een heldere blik is tijdens de finale met Triggerfinger als spectaculaire afsluiter, bij de meeste bezoekers absoluut geen sprake meer. De meesten zijn al helemaal tevreden en voldaan naar huis. De anderen krijgen er zelfs na middernacht nog steeds geen genoeg van. Ook voor hen is het goed nieuws dat die andere van twee van Peter Pan Speedrock, Bart en Bartmans nog een leuk feestje in petto hebben. Zaterdag 17 maart 2018 zal er op dezelfde locatie een dag vol beerdrinkin’, hellraising and rock & roll fun plaatsvinden tijdens Faster & Louder. Wij weten het zeker: 2018 Wordt een goed jaar voor de rock-‘n-roll!

Charlotte Gainsbourg – Rest

Charlotte GainsbourgCharlotte Gainsbourg – Rest (Because/Warner)

Je hoort meteen dat er wat anders gebeurt als Paul McCartney zich er mee bemoeit. De Beatle speelt piano, drums en gitaar op Songbird In A Cage, een van de elf voltreffers op Nest, het vijfde studioalbum van Charlotte Gainsbourg. McCartney is niet alleen muzikaal verantwoordelijk voor de track, hij schreef ook de tekst van Songbird In A Cage, terwijl de andere tien nummers van lyriek zijn voorzien door Gainsbourg zelf, meestal in haar moedertaal Frans. Songbird In A Cage is het minst prikkelende nummer op het sensuele Nest.

Als Gainsbourg (46) zelf haar tekst schrijft, is ze op haar sterkst. Dan klinkt ze wulpser dan wulps en zelfs ronduit opgewonden. Net als haar ouders Jane Birkin en Serge Gainsbourg in, bijvoorbeeld, Je T’aime… Moi Non Plus – uit ’69. Het bloed kruipt waar het niet kan gaan, al is Charlotte natuurlijk altijd wel verlangend en hartstochtelijk geweest op haar albums. Maar zo verleidelijk als op Nest was ze nog nooit. Pa en ma kunnen er een punt aan zuigen.

Niet zozeer de aanwezigheid van McCartney, die maar één nummer meedoet, als wel de aanwezigheid van de Franse muzikant Sebastian (Sebastian Akchoté) – die vrijwel alle muziek schreef – drukt een zwaar stempel op Nest, dat werkelijk overloopt van de muzikale klasse. Sublieme melodieën, de juiste instrumentkeuze; alle ingrediënten zijn aanwezig op dit formidabele album, waar een hoofdrol is weggelegd voor elektronica.

Sebastian produceerde platen van Frank Ocean en werkte bovendien voor Bloc Party, Beastie Boys en Daft Punk. Guy-Manuel de Homem-Christo van laatstgenoemd Frans duo schreef het titelnummer, samen met Gainsbourg. Die nu niet alleen zingt, maar ook fluistert, zoals alleen zij dat kan. Het is gek genoeg het meest ingetogen nummer van de plaat. Het uitbundigst is Sylvia Says, wanneer Gainsbourg flirt met disco. Een vloervuller in wording.

Dat het zes jaar heeft geduurd na voorganger Stage Whisper dat Gainsbourg een nieuw album uitbrengt, staat allesbehalve los van haar drukke acteeragenda. Zo gaf ze sinds 2011 maar liefst veertien keer acte de présence in diverse films, waaronder Lars von Triers veelbesproken kaskraker Nymphomaniac (2014), waarin ze de hoofdrol vertolkt en waarmee ze een Bodil Award voor beste actrice in de wacht sleept.

Rest is een geestverruimend meesterwerk geworden, waarmee vader Serge muzikaal geregeld wordt overklast en waar je maar geen genoeg van krijgt. Pieter Visscher

Lunatic Soul – Fractured

lunatic soulLunatic Soul – Fractured (Bertus)

Achter het pseudoniem Lunatic Soul gaat de Poolse multi-instrumentalist Mariusz Duda (42) schuil. Jongen die opgroeide in de jaren 80 en dat laat zijn sporen na in de muziek die hij maakt. Niet zozeer met zijn atmosferische rockband Riverside, maar wel op het solopad, dat hij ook geregeld bewandelt. Fractured is Duda’s vijfde album op eigen benen.

Het is het persoonlijkste werk van Lunatic Soul, tekstueel onder meer handelend over het verlies van zijn goede vriend en medebandlid van Riverside Piotr Grudzinski, alsook over de dood van zijn vader. Beiden overleden in 2016. Duda beschrijft hoe hij het leven weer oppakt.

Fractured is een donker, wat herfstig album geworden, niettemin Lunatic Souls toegankelijkste langspeler, met prachtige melodieën. Er kan ook worden gedanst. Met name op de heerlijk opzwepende drum-‘n-bass van het titelnummer, als Duda ook zingend het achterste van zijn tong laat zien en woede en frustratie de vrije loop laat.

Het mooist zijn de songs waarin een hartverwarmende synthese plaatsvindt tussen elektronica en de akoestische gitaar, zoals Crumbling Teeth And The Owl Eyes. De kopstem die Duda dan opzet, komt ook extra goed uit de verf. De song doet muzikaal denken aan Dream On, van Depeche Modes Exciter (2001). Een band die sowieso zijn sporen nalaat op Fractured. Duda geeft bovendien aan beïnvloed te zijn door Peter Gabriel, Massive Attack en David Sylvian. Ook dat lijdt geen twijfel.

Poolse artiesten komen niet vaak over de landsgrenzen, omdat hun muziek daar domweg niet universeel genoeg voor is. Lunatic Soul kan weleens de uitzondering worden op die regel. Fractured bezit alle ingrediënten om internationaal door te breken. Pieter Visscher

 

Mavis Staples – If All I Was Was Black

Mavis Staples – If All I Was Was Black (ANTI)

If All I Was Was Black markeert, na You Are Not Alone (2010) en One True Vine (2013), de derde samenwerking tussen Mavis Staples en Wilco-frontman Jeff Tweedy. Hij schreef en produceerde alle tien de nummers op het zestiende studioalbum van deze grande dame van de soul.

Het is een uitgesproken politiek album geworden, vol ingehouden woede en frustratie over sociale ongelijkheid en racisme in het algemeen en een chaotisch verlopen jaar met president Trump in het bijzonder. Hoewel er op korte termijn nog weinig hoop voor een betere toekomst gloort, blijft Staples’ mix van soul en gospel immer warm en optimistisch, waarbij Tweedys prettig scheurende gitaargeluid voor de scherpe randjes zorgt.

Liefde en de dialoog winnen het uiteindelijk altijd van haat, is de boodschap in nummers als Peaceful Dream, Try Harder en het heerlijke We Go High (When They Go Low). Amen to that. Tekst Mania | Jan Doense

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Grooves.

Weezer – Pacific Daydream

WeezerWeezer – Pacific Daydream (Warner)

Nauwelijks anderhalf jaar na het uitstekende White Album komt Weezer alweer met een nieuw album. Nummer elf inmiddels. Aanvankelijk was de band van plan een donker album op te nemen, een Black Album, maar het bleek al snel dat de nieuwe liedjes daarvoor te zonnig klonken.

De band begon opnieuw en vond inspiratie in een paar beroemde regels van de Chinese dichter Zhuang Zi, die droomde dat hij een vlinder was, tevreden met zichzelf, en zich bij het wakker worden afvroeg of “ik Zhuang Zi ben die droomde dat hij een vlinder was ofwel een vlinder die droomde dat hij mij was”.

Op de een of andere manier past dit filosofische citaat daadwerkelijk goed bij de sfeer die deze dromerige plaat uitstraalt. Weezer past op Pacific Daydream moeiteloos ritmes uit hiphop, pop en dance in en klinkt daarbij meer bedachtzaam dan voorheen. Nog steeds catchy en onmiskenbaar Weezer, maar wel op een andere manier. Even wennen misschien, maar al na een paar draaibeurten krijg je de ijzersterke liedjes niet meer uit je hoofd. Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

Live Foto Review: Madness @ Muziekcentrum Enschede

Live Foto Review: Madness @ Muziekcentrum Enschede
Support: Chainska Brassika

13 november 2017
Foto’s Sharon & Maureen Vreeburg

The heavy heavy monster sound in Enschede! 13 november was Madness in Twente! Muziekcentrum Enschede veranderde in een House Of Fun waar de waarschijnlijk beroemdste skaband aller tijden heeft laten horen dat ze nog steeds een zaal aan het kolken kunnen krijgen met hun tijdloze hits. En dat zijn er nogal wat!

In 1979 verschijnt het debuut van deze Nutty Boys en Engeland en het Europese vasteland raken in de ban van de skarevival met naast Madness bands als The Specials, The Selecter en The Beat als belangrijkste boegbeelden.

Chainska Brassika

Chainska Brassika Chainska Brassika Chainska Brassika Chainska Brassika
Madness

Madness Madness Madness Madness Madness Madness Madness Madness Madness Madness Madness

Eriksson Delcroix & Sun Sun Sun Orchestra – Magic Marker Love

Eriksson Delcroix & Sun Sun Sun Orchestra – Magic Marker Love (V2)

Eriksson Delcroix is een Belgische band rond Bjorn Eriksson (voorheen Maxon Blewitt en Zita Swoon) en Nathalie Delcroix (bekend van Laïs). De twee lieten op hun vorige twee platen op fraaie wijze de gloriejaren van Gram Parsons en Emmylou Harris, Lee Hazlewood en Nancy Sinatra en Johnny Cash en June Carter herleven, maar gaven ook een eigen draai aan de vooral door folk en country beïnvloede muziek, bijvoorbeeld door invloeden uit de muziekscene van Tucson, Arizona, te verwerken.

Op Magic Marker Love werkt de band samen met het Belgische strijkorkest Sun Sun Sun Orchestra en verrijkt het haar muziek verder met fraaie en bijzondere strijkersarrangementen, die het geluid van Eriksson Delcroix nog wat mooier, mysterieuzer en eigenzinniger maken. Magic Marker Love is hierdoor een wat spannender plaat dan zijn voorgangers, maar de liefde voor de Amerikaanse rootsmuziek spat er gelukkig nog steeds vanaf en zowel in muzikaal als vocaal opzicht is het ook dit keer weer genieten. Tekst Mania | Erwin Zijleman

Liefhebbers luisteren naar Pinguin Pluche.

LIVEDATA

17/11/2017 Stadsvolk Festival, Tilburg (NL)
26/11/2017 Nest, Gent (albumvoorstelling met SSS)

2018 Tour met Sun Sun Sun Orchestra

11/01/2018  Palethe  Overpelt (try-out)
12/01/2018  Cultureel Centrum  Deurne
13/01/2018  30 CC Stadsschouwburg  Leuven
18/01/2018  Schouwburg Rex  Mol
19/01/2018  City  Nieuwpoort
20/01/2018  De Kluize  Oosterzele
25/01/2018  T Aambeeld  Aartselaar
26/01/2018  De Mol  Lier
27/01/2018  Het Perron  Ieper
31/01/2018  Stadsschouwburg  Brugge
01/02/2018  Zwaneberg  Heist-op-den-Berg
02/02/2018  t Bruggeske  Kapellen
03/02/2018  Stadsschouwburg  Mechelen
07/02/2018  Herbakker  Eeklo
08/02/2018  De Ploter  Ternat
09/02/2018  De Brouckere  Torhout
10/02/2018  Ter Vesten  Beveren
21 April 2018  Billy Bob’s  Parijs

Live Review: Alan Parsons Live Project @ LIMBURGzaal, Heerlen

Live Review: Alan Parsons Live Project
Parkstad Limburg Theaters / LIMBURGzaal, Heerlen
14 november 2017
Martien Koolen

Dit concert van de ‘legendarische’ Alan Parsons was binnen een paar uur uitverkocht en na afloop was mij meteen duidelijk waarom. Het Alan Parsons Live Project speelde vanavond een meer dan uitstekende set, bestaande uit 23 nummers en twee toegiften.

The Alan Parsons Live Project

Voor Parsons-fans van het eerste uur was er een leuke verrassing, want het tweede studioalbum I Robot, uitgebracht in 1977, werd helemaal gespeeld. De vier instrumentale stukken, I Would Not Want To Be Like You en The Voice waren de hoogtepunten van de I Robot-set en vooral gitarist Dan Tracey speelde de ene na de andere prachtige, melodieuze gitaarsolo.

De avond begint trouwens met May Be A Price To Pay afkomstig van The Turn Of A Friendly Card (1980) gevolgd door Standing On Higher Ground van Parsons laatste album Gaudi, uitgebracht in 1987. Daarna volgen eigenlijk alleen maar de zeer bekende meezingers zoals Time, Limelight, Prime Time, Psychobabble, Don’t Answer Me en natuurlijk het onoverkomelijke Old And Wise. Laatstgenoemd nummer is natuurlijk vooral bekend geworden met Colin Blunstone als zanger en helaas kan P.J. Olsen vanavond niet aan die gevoelige uitvoering tippen.

Na de 10 nummers van I Robot volgen dan natuurlijk terecht ook nog Sirius en Eye In The Sky (massaal meegezongen), waarbij Parsons zelf gedeeltelijk de leadvocalen voor zijn rekening neemt. Een heerlijke set en vooral het zeer goede geluid zorgde voor een lekkere trip down memory lane voor de toehoorders.

Gelukkig was de koek nog niet op want de band kwam terug voor twee toegiften. De eerste encore was tevens de oudste song van de hele set, namelijk een lekker rockende versie van (The sytem of) Dr.Tarr and Professor Fether, dat afkomstig is van het debuutalbum Tales Of Mystery And Imagination, uitgebracht in 1976. Slotakkoord is het zeer bekende en nog steeds populaire, commercieel succesvolle nummer Games People Play van het album Turn Of A Friendly Card. Maar na dik twee uur is de Alan Parsons koek toch echt op.

The Alan Parsons Live Project The Alan Parsons Live Project

Dave Clarke – Desecration Of Desire

dave clarkeDave Clarke – Desecration Of Desire

Dave Clarke might be established, but he will never be establishment“, luidt de rake slotzin van zijn bio online. Raak, want de ‘Baron of Techno’ of technolegende is precies dat, maar tegelijkertijd is de in Amsterdam woonachtige Brit ook een eigenwijze punker achter een laptop of draaitafel.

Eerder voorzag hij artiesten als The Chemical Brothers, New Order, Depeche Mode, Moby, Underworld en Placebo van een flinke vierkwartsmaat. In plaats van techno heeft zijn nieuwe plaat echter meer een new wave-feel met elektronica die vooral als duister valt te typeren. Enkele opvallende gasten dragen bij aan dit intense geluid. Het zijn de Amerikaanse alt-rocker Mark Lanegan, Mt. Sims, Gazelle Twin en Anika (Portishead) die er voor zorgen dat Desecration Of Desire niet valt weg te zetten als dancealbum, maar eerder als volwaardige, veelzijdige, alternatieve popplaat met een scherp elektronisch randje. Niet gek voor een technobaron. Tekst Mania | Bram Peeters

LIVEDATA 17/11 Kompass, Gent 18/11 TivoliVredenburg, Utrecht 31/12 Shelter, Amsterdam 27/01 Luxor, Arnhem

Stereophonics – Scream Above The Sounds

StereophonicsStereophonics – Scream Above The Sounds (Parlophone/Warner)

Na twee albums op hun eigen label, is het tiende album van Stereophonics weer bij een grote maatschappij, te weten Parlophone, verschenen. Twintig jaar na hun debuut is de band nog steeds succesvol, en opnieuw ontbreekt het voorman Kelly Jones niet aan inspiratie.

Opener Caught By The Wind heeft de perfecte combinatie tussen rootsy diepgang en radiovriendelijkheid om een grote hit te worden, terwijl het punky Taken A Tumble laat horen dat ze hun street credibility niet verloren hebben. All-in One Night lijkt met zijn elektronische drumgeluid een vreemde eend in de bijt, maar de consistent hoge kwaliteit van de songs werkt ook door met dergelijke instrumentatie.

Jones’ stem herinnert nog steeds aan de jonge Rod Stewart, wat een compliment vanjewelste is. Mooi nieuw werk van een band die weet wat zijn publiek wil, maar daarin wel de grenzen opzoekt. Tekst Mania | Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 24/01 Ancienne Belgique, Brussel 27/01 AFAS Live, Amsterdam