Live Review: Metropolis Festival @ Zuiderpark, Rotterdam
02 juli 2017
Tekst Muzine.nl | Ronald Renirie & Wim Du Mortier
Foto’s Tess Janssen & Jan Rijk
De weersvoorspellingen waren bar en boos, enkele dagen voor zondag 2 juli 2017. Maar de festivalweide van de 29ste editie van het Metropolis Festival was zonovergoten vanaf de eerste muzikale noten die vanuit het Rotterdamse Zuiderpark klonken. Dat terwijl weeronline.nl het eerste zonnetje pas vanaf 17.00u voorzag. Maar het lijkt wel alsof ze daar ook verstand van muziek hebben, want de zon mocht dan al vroeger gaan schijnen, het eerste voorzichtige muzikale hoogtepunt diende zich pas om 17:00 uur aan.
Vroeg in de middag is Altin Gün – wat zoveel betekent als ‘gouden dag’ – een speldenprik. De oorsprong van de band ligt in een bezoek van bassist Jasper Verhulst aan Istanbul om er met Jacco Gardner te spelen. Verhulst ontdekte er traditionele Turkse muziek en raakte eraan verslingerd. Eenmaal thuis legde hij de basis voor wat nu Altin Gün is. De band brengt tal van traditionals, maar het klinkt als een mooie cross-over in de handen van deze band met westerse invloeden. En dankzij de verbluffende inbreng van Jasper Verhulst op zijn oude, ploppende bas, waarop je elke aanraking met het plectrum prachtig kunt horen, klinkt het mateloos funky. De drukke riedels op snaarinstrumenten en synthesizers vallen niet bij iedereen in de smaak. Die elementen brengen wel de ontegenzeggelijk oosterse invloeden in de muziek, naast de opzwepende ritmes, hoekige breaks en de zoete zang van Merve Dasdemir. De ritmesectie van Altin Gün staat als een huis. Rake strakke drums, speelse percussie en het knappe spel op de bas. Het speelplezier druipt ervanaf. De band zet een lekkere dansbare show neer die het publiek, hier en daar nog wat aarzelend, in beweging brengt. Altin Gün is een belofte die nog wel kan werken aan het repertoire, want niet alle nummers zijn even sterk als single Goca Dünya.
Wanneer je vervolgens richting de Workers-tent loopt, hoor je een hele tijd niets. Pas als je je in de tent begeeft, hoor je dat er een band aan het spelen is. De akoestische popliedjes van Joseph worden op minimaal volume gebracht. Drie zusjes die met hun meerstemmig gezongen liedjes de tent stil krijgen. En dat is best knap, want vorige week ging Spinvis tijdens DTRH nog onderuit door het geroezemoes vanuit de tent. Joseph is eigenlijk The Staves, maar dat is prima.
Joseph
Voor Jimmi Jo Hueting alias Jo Goes Hunting is spelen op Metropolis een thuiswedstrijd. Vrienden en familie stromen al voor aanvang naar de Thinkers-tent om hun held te zien spelen. Samen met bewonderaars, want de multi-instrumentalist heeft met zijn plaat Come, Future al een leuk publiek opgebouwd. Hueting maakt gekunstelde muziek die zich laat aanhoren als een collage van geluiden waarmee hij melodieën, sferen en een spanningsopbouw construeert. En verrek, live komt het nog uit de verf ook. En misschien nog wel organischer en daarmee vloeiender en nog prettiger dan op de plaat. Met een flinke batterij aan instrumenten én muzikanten om hem heen, zingt en bespeelt Hueting de drums. Eigenaardige composities als Winner en Without You weet de band vlekkeloos uit te voeren en dat moet voor wie het voor het eerst hoorde een aparte ervaring zijn geweest. Maar hij zal ook weer wat zieltjes hebben gewonnen met bijvoorbeeld de dynamische uitvoering van Without You. Dat nummer bouwt langzaam op, waarbij elk instrument aanvankelijk bijna zijn eigen weg lijkt te volgen tot al die puzzelstukjes uiteindelijk samenkomen in een krachtige climax. Best knap en dus niet verwonderlijk dat deze band op verschillende festivals door het land is opgepikt. Waar het overal een verdeelde ontvangst zal krijgen, want ook in Rotterdam was niet iedereen gecharmeerd van de teksten vol adolescentenverdriet en muzikale kunstgrepen.
Jo Goes Hunting
Ondertussen stromen heel wat jongeren naar de tent waar Yungblud wordt aangekondigd. Een nieuwe belofte, al gedraaid op 3FM, het gaat hard met deze tiener die volgens de geruchten nog maar één liedje op zijn naam heeft staan. Na het arriveren van een drummer en een gitarist komt daar dan de jonge held het podium op; haartjes netje gekamd, met overdreven grote passen en een intimiderende blik. Energiek gaat het van start met de ene na de andere stampende radiovriendelijke deun. De bas en andere geluiden die de liedjes wat aankleding geven, komen uit een onzichtbaar doosje. Yungblud spreekt zijn publiek toe in het Engels met een lekker moddervet accent. En de liedjes klinken ook zo Engels als het maar zijn kan, tot en met stuiterende ska. Maar is dit nu de belofte die ons werd beloofd? Is dit nu die ziener die hiphop en stevig gitaarwerk op een leuke vernieuwende manier combineert? Niets van dat alles. Hitgevoelige 3FM-ramsj die leuk is voor de kinderen op de achterbank of hooguit voor een kwartiertje op Metropolis, maar die we liefst ook weer snel vergeten.
Yungblud
De Belgische band Balthazar gaat als een speer. Maar wat is er in godsnaam aan de hand binnen die band? Na Maarten Devoldere, die zijn heil zocht in (het overigens zeer geslaagde) soloproject Warhaus, kwam bassist Simon Caster met zijn bandje Zimmerman, en nu zien we op Metropolis J. Bernardt, het egodingetje van zanger/gitarist Jinte Deprez. Zijn elektronische popliedjes zijn warm, worden met de nodige overtuiging gebracht, maar missen de zeggingskracht van Balthazar, en zelfs van collega-vreemdganger Devoldere. Met de liedjes is overigens niets mis. Luister vooral naar het onlangs uitgebrachte album Running Days. Maar inmiddels is het de hoogste tijd voor een nieuw album van Balthazar!
J. Bernardt
Metropolis heeft dit jaar weer een programma waar iedereen aan zijn trekken komt. Dat levert ook grote contrasten op. En het contrast kan bijna niet groter als na J. Bernardt IDLES krachtig inzet. Van zwierende elektro worden we in één klap gekatapulteerd naar stampende nietsontziende punkrock vol dissonanten, gekrijs, geschreeuw en brute teksten. Het is alsof Metropolis onder de bewolking uit moest komen, de temperatuur nog wat moest stijgen. En kaboem, de zon uiteindelijk écht tot leven komt en gaat stralen door de tomeloze energie van de Britten. Zanger Joe Talbot loopt al voor aanvang van het concert als een gekooide leeuw over het podium heen en weer. Alsof hij zich opfokt om dan helemaal los te gaan. Als zijn bandmaten zich bij hem voegen, is het vanaf de aftrap ook los in de zaal. Het publiek stroomt nog toe en al snel ontstaat een eerste pit. IDLES dendert van nummer naar nummer in een ongekend tempo. De aderen in de nek van Talbot zwellen op en zijn hoofd kleurt vervaarlijk rood als hij zijn teksten uitkrijst. Gitarist Mark Bowen is naast de zanger de blikvanger. Hij beweegt zich als in een slapstickfilm over het podium voort, trekt gekke bekken, rent tussen fotografen door en springt tegen het einde van de set tot ieders vermaak het publiek in.IDLES is een festivalband pur sang. Met een uitbundige, politiek getinte show waar overal op het podium voortdurend iets gebeurt en de snoeiharde en razendsnelle energieke punkrock je ergens, waar dan ook, raakt. Of je kotst ervan en moet onmiddellijk weg of je gaat erin mee: headbangen, en met een ‘nosebleed in your ears’ – zoals de band het zelf noemt – springen tot je niet meer kunt. IDLES is het hoogtepunt van Metropolis 2017.
IDLES
Waarom Beach Slang op het zogenaamd ‘vooruitstrevende’ Metropolis Festival staat, is een raadsel. Hun laatste album A Loud Bash Of Teenage Feelings dateert alweer van 2016, maar aan de andere kant zit de band nog steeds volop in de promo van die plaat. De mannen uit Philadelphia gaan vanaf het begin goed van start met hun typisch Amerikaanse punkrockliedjes. Deze gasten hebben de pech dat ze in het programma gedeeltelijk overlappen met IDLES, want de tent is bij aanvang slechts half gevuld. Pas na vijftien minuten loopt de Thinkers-tent vol (als IDLES klaar is dus), en vanaf dat moment lijkt ook Beach Slang echt wakker te worden. Het viertal werkt zich uit de naad en krijgt uiteindelijk loon naar werken van het publiek. Het is opvallend dat de band op zijn sterkst is in de spaarzame nummers die iets minder hey-ho-let’s-go-snel zijn dan het gros van het materiaal. Op die spaarzame momenten ontpopt zanger James Alex zich namelijk tot een prettige kopie van The Afghan Whigs’ Greg Dulli. Op die momenten gaat zijn band ook moeiteloos mee in die sensualiteit. En natuurlijk helpt het sexappeal van de prachtige gitariste Aurore Ounjian daar een handje aan mee.
Beach Slang
Het is best leuk om een paar harde bandjes na elkaar te programmeren, maar de urgentie en energie van een band als IDLES blijkt vandaag letterlijk ‘hard to follow’. Wie met een onuitwisbare glimlach op het gezicht hun show verliet zal op Metropolis niet veel meer hebben gezien met een vergelijkbare impact. Dat geldt zeker niet voor de postpunk van Priests. De band uit Washington D.C. klinkt gewoon te veel als de voorbeelden uit die stad van weleer om direct te boeien. Voeg daarbij dat de blonde zangeres Katie Alice Greer wel erg graag een kruising van Blondie en Kathleen Hannah wil neerzetten. Zij zingt, net als haar voorbeelden, geregeld half vals of bijkans hysterisch. En het houterige spel van de band – maar zo hoort dat in dit genre – gaat voorbij het predicaat ‘smakelijk rammelend en lofi’. Het leek vooraf een leuke act te zijn, maar Priests mist daarvoor voldoende eigenheid. Al snel na aanvang begint de stroom die de tent aanvankelijk vol liet lopen gestaag aan de uittocht. Het publiek laaft zich liever buiten de tent aan de zomerse avondzon.
Priests
Gelukkig is er daarna nog The Orwells. Deze Amerikaanse indierockers ademen invloeden die variëren van The Strokes en Nirvana tot aan The Replacements en The Black Keys. Heel erg schokkend is het allemaal niet, maar nondeju, wat is dit lekker zeg! Een mooie afsluiter van Metropolis 2017, omdat we (de voltallige, vier man sterke Muzine.nl-redactie) ervoor kiezen om na The Orwells het multiculti feestje van Janka Nabay & The Bubu Gang over te slaan en ons richting Rotown te begeven, waar de afterparty tot in de late uurtjes zal duren.
Talent Stage
Wat een succes, in die uithoek van het Zuiderpark! Op het Talent Stage vechten vanaf 14.00u zes bands, waarvan de muzikanten qua leeftijd niet ouder dan 21 jaar mogen zijn, om de felbegeerde hoofdprijs. De winnaar krijgt studiotijd in de Rotterdamse LGM Studio, begeleiding van de Popunie, een professionele fotoshoot en een optreden op het Eendracht Festival in Rotterdam.
Opener The Brightt (nu met dubbel t) zijn we bij Muzine.nl al eens eerder tegengekomen op WeitjerRock en het is sindsdien niet heel veel beter geworden. Belegen bluesrock uit Zeeland, waarbij je je afvraagt of muziek die na 2000 is uitgekomen wel in het Zeeuwse is doorgedrongen. Enige pluspunt is de fantastische drummer, die gewoon een nieuw bandje moet gaan zoeken waarmee het wel gaat lukken.
Ook de psychedelische rockers van het Haagse Beyond The Moon, de piepjonge, overigens schattige, punkrockertjes van The Spark en het Rotterdamse Hearing Dogs For Deaf People kwamen tekort om de hoofdprijs in ontvangst te nemen.
Het waren de talentvolle gastjes van Speakeasy die er met de hoofdprijs vandoor gingen. Volgens jurylid Yvo Tap van V2 Records/ Bertus Distributie was het helemaal duidelijk. “Deze gastjes komen het podium op, gaan staan en go! En dat is echt heel knap. Speakeasy stak er met kop en schouders bovenuit. De terechte winnaar.“
Speakeasy
Het was zeker dankzij het weer een mooie editie van Metropolis, met mooie bezoekersaantallen. Het kwam wat langzaam op gang, maar het eindschot was lekker. Het Britse IDLES was de absolute kraker van de dag, maar ook The Orwells, Jo Goes Hunting en J. Bernardt deden van zich spreken. Programmeur Joey Ruchtie meldde ’s middags al dat Metropolis het lastig heeft om op het juiste moment een programma samen te stellen en dat daarom wellicht volgend jaar het festival niet op de eerste, maar op de tweede zondag van juli gaat plaatsvinden. Het Roskilde Festival en Werchter schuiven volgend jaar namelijk ook een weekendje op en allicht valt er dan iets meer uit die vijvers te vissen. Maar al met al heeft Metropolis het met bescheiden middelen weer uitstekend gedaan. En laten we even niet vergeten hoe bijzonder het is dat een festival als dit nog altijd gratis toegankelijk is. Hulde!
Airbourne
Anastacia
Dropkick Murpys
Dropkick Murpys
Gogol Bordello
Gogol Bordello
Madness
Madness
My Baby
My Baby
Supertramp’s Roger Hodgson
Supertramp’s Roger Hodgson
The Lachy Doley Group
Wolfmother
Wolfmother
Wolfmother
Wolfmother
Wolfmother
Blue Crime
Blue Crime
Blue Crime
Blue Crime
De Jeugd van Tegenwoordig Publiek
Death Alley
Death Alley Publiek
Holland Elektro
Holland Elektro
Indian Askin
Indian Askin
Indian Askin
Jo Goes Hunting
Jo Goes Hunting
Lucas Hamming
Lucas Hamming
Michelle David & Gospel Sessions
Michelle David & Gospel Sessions
Michelle David & Gospel Sessions
My Baby
My Baby
My Baby
My Baby
St. Tropez
The Charm The Fury
The Charm The Fury
The Charm The Fury
The Titanium White
Lucy Rose – Something’s Changing (eigen beheer)
Beth Hart
Beth Hart
Black Sorrows
Bløf
Bløf
Bospop
The Pretenders
The Pretenders
Vintage Trouble
Vintage Trouble
Vintage Trouble
Vintage Trouble
Floating Points – Reflections – Mojave Desert (Pluto)
Amplifier – Trippin’ with Dr. Faustus (Rockosmos)
Peter Perrett – How The West Was Won (Domino)
Lindsey Buckingham & Christine McVie – Lindsey Buckingham / Christine McVie (East West/Warner Music)