Recensies Archieven - Page 315 of 337

Live Review Bospop 2016 – Dag 2 @ Weert

Live Review: Bospop 2016 @ Weert
10 juli 2016
Tekst Martien Koolen Foto’s Hub Dautzenberg (Meer foto’s vind je HIER)

Ook de tweede dag van het gezelligste muziekfestival in Nederland wordt gekenmerkt door prachtig, zonnig weer en een zeer diverse line up, geschikt voor een breder publiek. Deze ‘formule’ schijnt te werken, want deze tweede dag zijn er maar liefst 23.000 bezoekers op het Bospopterrein.

CC Smugglers 11:00 – 11:45 Main Stage
De jonge, Engelse band CC Smugglers, heeft de eer om op het hoofdpodium deze tweede dag te openen en dat doen ze met verve. Vorig jaar was deze band op Lowlands een van de grote verrassingen en ook hier op Bospop kan het publiek niet stil blijven staan bij de swingende set van deze, zeer enthousiaste Britten. De sound van de Smugglers is een mix van rock, hip hop, soul, jazz, dance, country en folk en de veelzijdigheid aan instrumenten maakt hun sound behoorlijk apart en uniek. Uitschieters tijdens deze bruisende set zijn Shake Shuffle, Working Man en de nieuwe single die binnenkort uitkomt, getiteld Rhythm.

Trixie Whitley 12:45 – 13:45 Main Stage
Trixie Whitley is een Belgisch-Amerikaanse singer/songwriter, geboren in 1987 en haar coole muziek is een mix van soul, R&B, blues en rock. Drie jaar geleden verscheen haar debuutsoloalbum getiteld Fourth Corner en in datzelfde jaar stond Trixie op de Pinkpopplanken in Landgraaf, waar ze ook al meteen behoorlijk indruk maakte. Whitley concentreert zich puur op de songs en van een spectaculaire show is dan ook geen sprake, maar prachtige nummers zoals Breathe You In My Dreams, Closer en Salt maken echter wel degelijk indruk.

The Howlin’

The Howlin’ 13:45 – 14:45 Second Stage
De Nederlandse band The Howlin’ is nog niet zo bekend, maar dat gaat waarschijnlijk na dit zeer interessante optreden op Bospop zeker veranderen. The Howlin’ werd in 2011 opgericht en het kenmerkende van deze soulvolle, alternatieve rockband is de ‘raspy’ stem van zanger Joel Gaerthe. De show van deze band is meer dan uitstekend te noemen en bluesy en soulvolle songs zoals Sand en Taste worden mooi ingekleurd met gevoelige gitaar- en orgel solo’s. The Howlin’ is een jonge band met veel potentie en zeker door de charismatische zanger zou deze band het wel eens ver kunnen schoppen; in de gaten houden dus.

Counting Crows 14:45 – 15:45 Main Stage
De band rondom zanger Adam Duritz is altijd een genot om naar te luisteren en het publiek is dan ook massaal aanwezig voor de set van de Crows. De openingssong Round Here is al meteen een voltreffer, zeer melodieus en emotioneel gezongen door Duritz. De muziek van de Counting Crows is uitermate geschikt voor dit prachtige zomerweer en als dan nostalgische songs uit de jaren negentig voorbijkomen gaat het publiek behoorlijk uit hun dak. Hits zoals Mr. Jones en A Long December gaan er in als gesneden koek en zorgen ervoor dat dit optreden toch tot een van de hoogtepunten van Bospop 2016 zal horen. Als laatste song komt nog het mooie Rain King van het debuutalbum August And Everything After (1993) voorbij

SIMO 15:45 – 16:45 Second Stage
Het Amerikaanse trio SIMO, bestaande uit Elad Shapiro (basgitaar), Adam Abrashoff (drums) en gitarist/zanger JD Simo leverde onlangs met hun fantastische nieuwe CD Let Love Show The Way een van de betere blues rock albums van de laatste jaren af. De met gitaren overladen blues rock van Simo met duidelijke invloeden uit de jaren zestig en zeventig klinkt live nog veel vetter en beter dan in de studio. Simo is gewoon een echte live band die je zeker deze dag niet mocht overslaan. De pijprokenede basgitarist, de op Ginger Baker lijkende drummer en de meestergitarist JD maken dit optreden gedenkwaardig; vooral de snijdende, vette gitaarsolo’s zijn om van te smullen. Jammer is wel dat het merendeel van het best wel enthousiaste publiek de nummers niet echt kent. Van het nieuwe album komen o.a. heerlijke nummers voorbij zoals Please en Long May You Sail en daarin is de hoofdrol natuurlijk voor het bijna buitenaardse gitaarspel van JD; wat een snarenplukker!! Als afsluiter heeft SIMO gekozen voor de Joe Cocker klassieker With A Little Help From My Friends, een aardige, herkenbare afsluiter van een weergaloos optreden; deze jongens gaan heel groot worden; tenminste dat verdienen ze!!

Elvis Costello

Elvis Costello 16:45 – 17:45 Main Stage
De meer dan bekende pub rocker Elvis Costello mag vandaag weer eens aantreden op een hoofdpodium en hij doet dat met zijn vaste begeleidingsband The Imposters. Costello begon zijn muzikale carrière toen hij 15 jaar oud was en sindsdien heeft hij nogal wat nummers, waaronder een aantal hits, gecomponeerd. De show opent met het behoorlijk oude Pump It Up (1978), een bekende track van zijn tweede album This Years Model en eerlijk gezegd klinkt het allemaal niet zo geweldig; vooral vocaal valt het behoorlijk tegen. De ballad Alison van Elvis’s debuutalbum album My Aim Is True (1977) klinkt niet echt overtuigend, vooral de hoge uithalen halen het helaas niet meer…. Het is eigenlijk gewoon een beetje vervelend, ongeïnspireerd optreden van meneer Costello; het lijkt wel alsof hij er helemaal geen zin heeft vandaag. Watching The Detectives, (I don’t want to go to) Chelsea en I Want You kunnen helaas deze wat saaie set ook niet meer redden. Costello eindigt zijn matige set met (What’s so funny ‘bout) Peace, Love And Understanding van het album Armed Forces, ook al zo een oudje uit 1979… Een gemiste kans, want normaal zijn optredens van Elvis Costello zeker de moeite waard….

The Bosshoss

The Bosshoss 17:45 – 18:45 Second Stage
De Duitse band The Bosshoss hoort eigenlijk in Las Vegas thuis met hun aardige maar wel zeer voorspelbare show. Een keer gezien en je weet het onderhand wel en muzikaal gezien is er eigenlijk niet zo veel om van te ‘genieten’. Maar halverwege de set stormt opeens ‘onze’ Ilse DeLange het podium op om samen met Alec Volker de hit Jolene van country en western ster Dolly Parton te zingen. Dat was dan ook het meest verrassende aan deze toch wel bekende en misschien wel overbodige show van onze oosterburen.

Steve Vai

Steve Vai 20:00 – 21:00 Second Stage
Steve Vai op Bospop, wie had dat ooit kunnen dromen. Een gitaarvirtuoos van de eerste orde betreedt om 20:00 het podium in een bloedhete tent om vervolgens deze tent tot kookpunt te brengen met zijn weergaloze gitaarspel. Natuurlijk ‘moet’ je van gitaarmuziek houden als je bij een optreden van Vai wilt genieten, maar wat kan deze kerel spelen. Opener is de loeiharde song, met veel wah wah solo’s, Bad Horsie van de fantastische EP Alien Love Secrets (1995). Dit nummer zet meteen de toon voor dit weergaloze optreden; een superstrakke band, een lekker hard volume, gitaarsolo’s van de bovenste plank en heerlijke bekkentrekkerij van Vai….Eigenlijk had ik gehoopt op een integrale uitvoering van Passion And Warfare dat 25 jaar geleden verscheen, maar Vai heeft gekozen voor nummers van dat album gemixt met ander materiaal. Zo komen o.a. het melodieuze The Crying Machine (Fire Garden album, 1996), de blues-achtige ballad Tender Surrender (Where The Wild Things Are, 2009) en het magische, zeer experimentele Gravity Storm van zijn laatste album The Story of Light (2012) voorbij. Natuurlijk (gelukkig) ontbreekt ook de gitaarballad der gitaarballads For The Love Of God niet en elke keer als ik dit nummer hoor, vandaag dus ook, word ik emotioneel en krijg ik kippenvel all over… Dit was echt een waanzinnig optreden en wat mij betreft het beste van Bospop 2016, maar dat komt natuurlijk ook omdat ik een gitaarfreak ben….

Santana 21:00 – 22:15 Main Stage
Op 15 april van dit jaar verscheen Santana IV, een echt Santana album dat herinnerde aan de beste tijden van deze band. Vandaag staat Carlos en Co. voor de tweede keer op Bospop en heeft hij helaas zijn reguliere band bij zich; dus dat betekent: geen Gregg Rolie, geen Neal Schon en geen Michael Shrieve; en dat is toch wel erg jammer, Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom er niet veel nummers van Santana IV worden gespeeld vanavond; gelukkig komt het heerlijke instrumentale Fillmore East van dat album wel voorbij. Verrassend is de opening, want Santana begint met het swingende, superbekende, instrumentale Soul Sacrifice, een track van zijn eerste album, uitgebracht in 1969. Dit nummer blijft altijd lekker om te horen, zeker als de zon schijnt, en ook andere oude hits zoals het opzwepende Gypsy Queen en de prachtige gitaarballad Europa blijven een genot voor het oor. Van zijn zeer succesvolle album Supernatural (1999) speelt de band natuurlijk het toch wel zeer commerciële Maria Maria (het publiek gaat hierbij 100% mee trouwens) en het lekkere zwoele nummer Smooth. De gitaarsolo’s van Santana zijn nog steeds van een zeer hoog niveau en bezorgen mij dan ook weer het nodige kippenvel, zeker tijdens Fillmore East, Gypsy Queen, Europa en de verrassende afsluiter Toussaint L’Ouverture. Een heerlijk optreden, alleen begreep ik niet waarom het nummer Roxanne (gedeeltelijk) van The Police gespeeld werd…

Tot volgend jaar
Martien Koolen

Album Reviews: BADBADNOTGOOD en The Rides

BADBADNOTGOOD – IV (Innovatieve Leisure / Bertus)
Feel the beat drop, jazz and hip hop/ … funk and fusion, a fly illusion/… finesse the freak, thru the beat so unique: profetische woorden uit 1993 van Us3, die met Cantaloop (Flip Fantasia) een voortreffelijke hybride smeedden. Die hele Native Tongues Posse, van daarvoor al, is ook ongetwijfeld van grote invloed geweest op dit Canadese, in wezen jazz-getrainde (producers) trio dat met officiële inlijving van de eerder los/vaste saxofonist Leland Whitty vanaf IV een kwartet is.

En vooral nóg beter en, ja, wij keken er ook van op, nóg verrassender dan de drie voorgangers ooit al waren. De vingeroefeningen in de vorm van het verregaande originele hip hop coverdebuut (2011) en opvolger (II) met meer eigen materiaal en ander soort covers waren veel- en nog meer belovend en met terugwerkende kracht stevige aanraders voor degenen die de bek openvalt bij het ondergáán van het duizelingwekkende IV (en dat zullen er wat zijn!). III, de best wel korte (halfuurtje) voorganger met Wu-Tang’s Ghostface Killah was de eerste plaat met een gast (BBNG was weliswaar meer Ghostface’s begeleidingsband daarop met af en toe een instrumentaaltje) en dat smaakte niet alleen wat ons betreft naar meer kennelijk.

IV heeft met buitengewoon saxbeest Colin Stetson, Future Island’s crooner Sam Herring (toptrack Time Moves Slow!), Charlotte Day Wilson (In Your Eyes, eveneens een hoogtepuntje), Chicago MC Mick Jenkins (u raadt het al; die ritmes!) en het überhippe wonderkind Kaytranada (voorprogramma Madonna!) die BBNG zelfs even de discofunk hoek injaagt, namelijk een gewichtige gastenlijst met welk BBNG welhaast explodeert van dynamische creativiteit richting überhaupt onontgonnen muzikale landschappen. Tot nader order onze Plaat Van Het Jaar, mocht het u wat uitmaken. Tekst Mania | Albert JonkerThe Rides – Pierced Arrow (Provogue)
Leeftijd speelt binnen de huidige rockmuziek geen enkele rol meer. Stephen Stills is geboren op 3 januari 1945 en laat in het schrijven bij de release Pierced Arrow van The Rides optekenen dat “the grooves are always right on the money”. Barry Goldberg neemt de toetsen in The Rides voor zijn rekening, is van 25 december 1942 en vertelt over de ervaring van “intense elektriciteit” bij de optredens van de groep. Het lijken opmerkingen van jonge debutanten. The Rides wordt gecompleteerd door Kenny Wayne Shepherd, de benjamin is van 12 juni 1977. De groep debuteerde in 2013 met Can’t Get Enough.

Het trio is dus een Amerikaanse supergroep, die met een schat aan ervaring gemakkelijk in het gehoor liggende bluesrock speelt. De nummers laten continue belletjes rinkelen. Niet dat het drietal plagieert, maar duidelijk is dat met name Stills en Goldberg graag uit eigen werk citeren. Een voorbeeld is opener Kick Out Of It dat een van de sterkste nummers van Manassas, een van de groepen van Stephen Stills, zou kunnen zijn. Riva Diva, nog een voorbeeld, klinkt als een oude bluestraditional maar is geschreven in 2016.

Na zes of zeven nummers zakt de plaat wat in. Er wordt teruggegrepen op ideeën en invallen die in de eerdere nummers al gebruikt waren. I Need Your Lovin’ en There Was A Place zijn nummers die met dertien of veertien in een dozijn passen. De nummers zijn niet slecht maar middelmatig. Het zijn b-kantjes die op een singel niet zouden misstaan en na enkele malen beluisteren stof mogen vergaren in de platenkast. My Babe, een nummer van Willie Dixon, is een waardige afsluiter. De keuze voor dit nummer bewijst dat het voor ervaren componisten geen schande is terug te grijpen op klassiekers uit een lang vervlogen verleden. Het is ook duidelijk te horen dat The Rides plezier hebben om de hit uit 1955 te spelen.

Op de ‘Deluxe Edition” drie extra nummers. Same Old Dog is een langzaam lopende blues en een van de beste composities van The Rides. Born In Chicago (Paul Butterfield) verhaalt over een ontmoeting in een louche bar in 1945. Het nummer lijkt ook in dat jaar te zijn geschreven en opgenomen. Take Out Some Insurance (Charles Singleton & Waldenese Hall) sluit af. De ingetogen blues vraagt om vier minuten stilte in diezelfde bar uit 1945, met een laatste lauwe borrel en paar flinke halen nicotine. Na bijna vijfenveertig minuten is de koek op. Pierced Arrow is een stand van zaken. The Rides vertellen met de vijfenveertig minuten muziek waar de groep staat. Het album is een verrassend goede release, waarbij opvalt dat Stephen Stills overtuigt zonder in de rug te worden gesteund door David Crosby en Graham Nash. Jaks Schuit

Festivalverslag: Pinguin Radio op EXIT in Servië

Onze eigen Gijs Vervliet doet deze week verslag van EXIT Festival, 7 tot en met 10 juli. Het is de zestiende editie van het Servische festival in de tweede stad van het land, Novi Sad. Pinguin Radio presenteert My Baby en verder staan o.a. Kensington, The Vaccines, The Prodigy, George Clinton met Parliament – Funkadelic, Bastille en Tinariwen op het programma. EXIT begon in het jaar 2000 als studentenprotest tegen het regime van Milosevic. Het festival in Servië is inmiddels uitgegroeid tot het belangrijkste festival van Zuidoost-Europa met zo’n 180.000 bezoekers (waarvan ongeveer 700 Nederlanders). Met de unieke locatie in het Petrovaradin Fort aan de oever van de Donau, het klimaat, de prijzen en de brede line-up is EXIT een uniek festival.

—-Voor updates, volg Pinguin Radio ook op Twitter & Instagram—-

My Baby op het EXIT Festival

Het Servische festival boekte de Amsterdamse band nadat zij eerder al door Servië hebben getourd en op voorspraak van online radiostation Pinguin Radio. Vorig jaar stuurde Pinguin Radio de rockband Paceshifters nog naar het festival in Novi Sad. Het optreden zal op donderdag 7 juli plaatsvinden op de Fusion Stage, waar een dag later ook Kensington zal optreden.

Dat maakte Elroy Thümmler, de Nederlandse promoter van EXIT, eerder dit jaar bekend in het programma “de Stationschef” op Pinguin Radio. Eerder was ook al de excentrieke zangeres Cato van Dijck van My Baby de Stationschef van Pinguin Radio. My Baby bestaat uit broer en zus Joost en Cato van Dijck en de Nieuw-Zeelander Daniel ‘Dafreez’ Johnston. De band omschrijft hun muziekstijl als “delta trance Louisiana dub indie funk”, zeer geschikt voor een festival in Oost-Europa. Voor hun meest recente album Shamanaid kreeg de band in maart 2016 de Edison in de categorie ‘Alternative’. De band was ook dé headliner van het evenement Pinguins in Paradiso, dat Pinguin Radio op 30 april 2016 voor de derde mail organiseerde. My Baby is bij uitstek de meest indrukwekkende Nederlandse festival-act van het moment met memorabele optredens op Dauwpop, Down The Rabbit Hole en de Zwarte Cross.Dag 1 – donderdag

Gisteravond laat in Novi Sad aangekomen en direct nog even de stad in geweest. Op het prachtig (verlichte) centrale historische plein waren al een aantal optredens als een opwarmertje voor EXIT wat vandaag echt begint. Je mag gewoon je eigen drinken meenemen op het plein en genieten van de muziek. Verwacht hier geen bekende internationale indiebandjes, maar juist bekende muzikale grootheden uit Servië. De hele massa zingt uit volle borst mee (bijna iedereen dan ;)), de stembanden zijn gesmeerd. EXIT kom maar op! ‘s Middags was het eerst nog tijd voor wat biertjes in het centrum. Aan de hoofdweg in het centrum heb je een aantal verstopte passages met gezellige pleintjes waar je kunt genieten van ‘rood bier’, nogal een stevig biertje, echt geen kriek. Ook een aanrader is de pub Mazut waar ze meer dan 100 verschillende speciaalbiertjes serveren. Zelfs Jopen uit Haarlem staat op de kaart!

My Baby begon om 21.30 uur op de Fusion Stage, één van de grotere podia van het festival waar met name de (hard)rock en indiebands geprogrammeerd staan. Het tijdstip is wat aan de vroege kant voor EXIT-begrippen maar het oude marktplein van het fort waar de stage op staat was al volgelopen voor de Nederlandse band. Het is tenslotte de eerste dag dus iedereen wil beginnen en heeft nog frisse energie! De show duurde een klein uurtje en de mensenmassa werd steeds groter en uitzinniger. My Baby werkte naar een climax toe zoals alleen My Baby dat kan. Zelfs na een lange rit over de Europese snelwegen en langs verschillende grensroutes. Het hypnotiserende trio sloot de set af met de hits Remedy en Seeing Red waarop Cato de lichamen van de menigte onder controle kreeg. Iedereen ging heen en weer. “My Baby can dance all night! Who wants to dance all night?”, schreeuwt ze uit. Maar toen was de show helaas alweer voorbij. Zo snel gaat gaat een sessie voodoo-electrique dus. My Baby mag weer een geweldig festivaloptreden op hun c.v. zetten, want ook EXIT is behekst door the Witch Queen of Amsterdam. Dat de band internationaal aan het doorbreken is blijkt wel uit de 9 interviews die My Baby heeft na afloop én dat ze direct weer de spullen moeten pakken voor optredens op zomerfestivals in Slowakijke en Tsjechië. Na afloop maakt Cato nog een praatje met mensen in het publiek en wat blijkt? Muziekliefhebbers uit verschillende landen zijn speciaal naar EXIT gekomen om My Baby hier te zien! Na My Baby is het de beurt aan de hardrock band The Black Heart Rebellion uit Gent, dus de Benelux is vanavond goed vertegenwoordigd. Later op de avond is het tijd voor Britse popklanken met de band Bastille en zangeres Ellie Goulding. Tegelijk met Ellie speelt de Amerikaanse punkband Anti-Flag op de Explosion Stage. Maar het grote hoogtepunt van de eerste dag is het traditionele vuurwerk. Wat een enorme knallen en prachtige, grote lichtshow.Dag 2 – vrijdag

Helaas lag ik ziek op bed. Maar Kensington op Fusion en George Clinton met Parliament Funkadelic zorgde voor veel extase! Zie foto’s hier boven en het filmpje hieronder!Dag 3 – zaterdag

Na wat Servische medicijnen voel ik me gelukkig alweer een stuk beter. Ik ben naar het stad “Štrand” aan de Donau geweest. Een erg leuke plek waar je lekker kan chillen, zwemmen en zonnen op het gras. Normaliter is het een rustige plek waar de inwoners van Novi Sad komen, maar alle barretjes die er zijn, zijn nu omgetoverd tot mini disco’s. Oftewel, het feest gaat hier overdag gewoon door. ‘s Avonds zijn de andere Nederlandse journaliste en uit België uitgenodigd op het terras van het fort voor een drankje en diner als een hartelijk welkom op het festival. We hadden echt een prachtige zonsondergang over de Donau en Novi Sad (foto). Ik was er stiekem even tussen uitgepiept om Tinariwen op mainstage te zien. De band is al actief sinds 1982 en is uitgegroeid tot één van de vaandeldragers van de wereldmuziek en heeft zelfs een Grammy gewonnen. Bovendien zijn ze op een zeer hip label, Anti Records, gecontracteerd. De groep komt uit Mali en zingt in het Tamasheq, de taal van de Toeareg – een stam uit de woestijn. En dat woestijn-gevoen weet Tinariwen geweldig over te brengen, uitgedost in hun gewaden, traditionele dans, brede glimlach en exotische “rock”muziek. Terug naar het diner en daarna sfeerproeven op het festival. Even dansen bij de Reggae Stage, even gek doen bij de Silent Disco (ik scheen het hardst mee te zingen van iedereen….!). En daarna meezingen bij The Vaccines. En zanger Justin Young (hij doet me aan die clown van een Nicolas Cage denken) van de Londense inderock band weet ook wel wat gek doen is. Wat een idioot (zie foto’s hierboven). Met z’n witte broek en t-shirt met cougar 66 zet hij zich redelijk belachelijk, expres. Met verscheidende festivalkrakers als Bad Mood, Teenage Icon, Post Break-Up Sex, Wreckin’ Bar en mijn persoonlijke hoogtepunt Dream Lover was het een zeer vermakelijk optreden. Tijd voor wat pivo en even rondneuzen bij het elektronisch gedeelte van Exit, eigenlijk het grootste gedeelte. De Dance Arena waar veel bekende Nederlandse dj’s optreden is nog grootser aangekleed. En groot nieuw VIP deck, grotere lasers en de hele mikmak, tof om te zien. Om het hoekje heb je daar verscholen nog een klein elektro-podium tussen de bomen waar je even chill kan opgaan in de muziek. Onderweg naar een volgend podium werd ik verrast door het geluid en energie op Main Stage. Een keiharde live-set van Modestep, een Britse dubstep-act die met een overtuigende mc het publiek van top tot teen in beweging kreeg. Modestep heeft een interessant mix van elektro en rock die doet denken aan Pendulum en The Prodigy. Verrassing en hoogtepunt dus in één en een prima opwarmer voor morgen, de laatste dag alweer, die The Prodigy zélf mag afsluiten.Dag 4- zondag

IPA gedronken en geweldige burgers gegeten bij de bar Toster in het centrum dus met een goed gevulde maag richting EXIT voor de laatste dag die vooral om The Prodigy draait. Maar eerst nog kletsen en een biertje drinken bij de brug over de Donau waar iedereen verzameld. The Prodigy is één van de grootste acts in Servië. Tijdens de oorlog in Servië groeide de Britse dance-act uit tot een fenomeen. De muziek sloot perfect aan bij het tijdsbeeld en waar veel grote acts nooit Servië aandeden voor concerten is The Prodigy al meerdere malen op Exit geweest, zelfs op de eerste editie. Dit wordt dus een thuiswedstrijd! Op Main Stage is het deze editie nog niet zo druk geweest. Het lijkt wel een touwtrekwedstrijd. De Serviërs gaan helemaal uit hun plaat op “hun” The Prodigy. De populaire rapper Wiz Khalifa en de jonge Britse mc Stormzy gooiden hoge ogen als opwarmer. Ik ben zelf de laatste dag veel rondom Fusion Stage geweest waar veel boeiende Servische bands optraden. De americana van Stray Dogg, de legendarische “Servische jazz” van de 66-jarige Josipa Lisac (foto) en vroeg in de ochtend toen het al licht was de populaire hiphop van Who See, De Jeugd van Tegenwoordig van Montenegro. Dat was ’em, ciao!

Live Foto Review: Bospop 2016 @ Weert

Live Foto Review: Bospop 2016 @ Weert
09+10 juli 2016
Foto’s: Hub Dautzenberg

Bospop is een ouderwets gezellig pop-rockfestival dat dit jaar voor de 36ste keer zal plaatsvinden op 9 en 10 juli. Wat in 1980 begon als een kleinschalig festival voor met name regionale amateurbands op een doe het zelf podium is inmiddels uitgegroeid tot een muziekspektakel met bands van internationale allure dat een vaste plaats op de festivalkalender heeft verworven.

Grote namen die reeds op Bospop gespeeld hebben zijn Sting, Santana, Deep Purple, Neil Young, Simple Minds, ZZ-TOP, INXS, Toto, UB40, Alice Cooper, Steve Lukather, Status Quo, Bryan Adams, Golden Earring, Iron Maiden, Motorhead, Joe Cocker, Lenny Kravitz, John Fogerty, Alanis Morrissette, Gavin DeGraw, Dreamtheater en nog vele anderen.

Op deze editie – Bospop 2016 – op het programma: The Waterboys, Maria Mena, The Waterboys, Midas, Vido & St. Antonius Eisbrecher, DeWolff, The Waterboys, Maria Mena, The Cranberries, Kovacs, Seal, Selah Sue, Nena, Trixie Whitley, The Howlin’, CC Smuggles, Def Americans, Elvis Costello, The Bosshoss, Counting Crows, Simo, The Mavericks, Steve Vai, Santana, K’s Choice en Kensington.

Zaterdag 9 juli

The Cranberries

DeWolff

Eisbrecher

Flogging Molly

Kovacs

Maria Mena

Seal

Selah Sue

Walter Trout

The Waterboys

Zondag 10 juli

Steve Vai

Simo

K’s Choice

The Howlin’

Elvis Costello

Counting Crows

The Bosshoss

Album Reviews: Car Seat Headrest en Peter Bjorn and John

Car Seat Headrest – Teens of Denial (Rise / Matador)
Eigenzinnig, bevlogen, overtuigend, energiek, creatief, integer, bezeten. Dat zijn een paar van de begrippen die je te binnen schieten als je naar Teens Of Denial, de eerste volwaardige cd van Car Seat Headrest luistert. Spil van de band is ene Wil Toledo, die besloten heeft met deze cd uit zijn muzikale schulp te kruipen. Geen gefreak meer op z’n slaapkamer, maar een volwaardige productie.

Toledo is een man met een boodschap, a man on a mission. Hij doet dat compromisloos en veelzijdig, zowel muzikaal als tekstueel. Neem nou de Ballad of the Costa Concordia. Een muziekstuk van ruim 11 minuten, dat sommigen misschien een ‘suite’ zouden noemen. Hij propt het stuk vol met muzikale ideeën (van garage tot elegante koortjes) en instrumenten (blazers, toetsen, stemmen) en veel, heel veel tekst. Het kapseizen van het Italiaanse cruiseschip gebruikt hij als metafoor voor de strijd van een jonge man oom zijn idealen overeind te houden. De muziek vliegt alle kanten op en is daardoor interessant.

Dat geldt ook voor de rest van de cd. Rammende gitaren (geen metal, geen hardrock) worden ijskoud afgewisseld met bijna minimalistische stukjes die in de verte aan Cluster en Eno doen denken. Teens Of Denial is een album voor mensen die durven te luisteren naar muziek die ze (nog) niet kennen. Muzikale refrenties: Clem Snide / Eef Barzelay en Centro-matic, maar dan met meer en forser gitaarwerk. Carseat Headrest maakt Intrigerende muziek. Voorwaarde is dat je je er voor openstelt. Eerst helemaal beluisteren en dan pas oordelen! Tekst mania | Fons DelemarrePeter Bjorn and John – Breakin’ Point (Kobalt / V2 Benelux)
Herinner je nog die onweerstaanbare oorwurm uit de zomer van 2006? Je weet het vast nog wel; Young Folks met dat fluitje, die trommeltjes, dat animatieclipje en die heerlijke feelgood-vibe. En ja, dat is alweer tien jaar geleden! Nadien hebben we niet veel meer gehoord van de drie Zweden, maar dat is niet gek. Eigenlijk richtten ze namelijk helemaal niet op catchy hitjes. Het bijbehorende album stond verder vol met alternatievere popmuziek met 80s-invloeden. Ook op het verdere werk deden ze geen poging om het hitsucces op te volgen; de twee albums erna waren respectievelijk instrumentaal (!) en een wat experimentelere versie van hun doorbraakalbum. Vanaf hun vorige album leken ze echter voorzichtig wat meer met popmuziek te flirten, en op dit nieuwe album doen ze dat zelfs onbeschaamd. Breakin’ Point staat vol met catchy popliedjes, toegankelijker dan ze ooit gemaakt hebben.

Sterker nog, als je de nieuwe plaat hoort, ben je bijna geneigd om ze sell-outs te noemen. Maken die inventieve Zweden nou gewoon platte popmuziek? Met popmuziek is echter niet per se iets mis, zolang het goed wordt uitgevoerd. En bij nadere beluistering blijkt wel dat Peter Bjorn and John hun vak verstaan. Met de opener Dominos kom je al meteen terecht in een krachtig, opzwepend nummer met een refrein dat niet meer uit je hoofd te branden is. En wat blijkt? Dat geldt voor de overige elf nummers ook. Het tempo wordt lekker hoog gehouden, elk nummer blijft hangen, en de teneur is prettig positief en dansbaar.

Tekstueel gezien komen de heren zo nu en dan ook gevat uit de hoek. Dat mag ook wel, want thematisch gezien is het vrij uitgekauwd: de welbekende relatieproblemen worden besproken. Gekukkig geven Peter Bjorn & John er een leuke draai aan, met vermakelijke zinnen als: ‘and that look on your face made me feel like a crook from an Albert Camus book’. En ondanks de hitgevoelige richting die ze zijn ingeslagen, zijn ze zeker niet op zoek naar beroemdheid, want op Pretty Dumb, Pretty Lame halen ze op slinkse wijze uit naar de commercialiteit en de megasterren van nu.

Toch schuurt er wat. De mannen zijn weliswaar niet uit op het grote geld, maar toch voelt de muziek bij vlagen wel erg hap-slik-weg aan. Als je het losziet van hun oudere werk, is het gewoon een prima album dat lekker wegluistert, vol met potentiele radiohits. Er bekruipt echter toch het gevoel dat Peter Bjorn and John wel een interessanter album neer hadden kunnen zetten. Arnout de Vries

Live Foto Review: Courtney Barnett @ Paradiso

Live Foto Review:Courtney Barnett @ Paradiso, Amsterdam
05 juli 2016
Foto’s: Willem Schalekamp

De Australische Courtney Barnett maakt slackerrock van de bovenste plank. Ze maakt in haar nummers grappige observaties van alledaagse observaties en knalt er vervolgens weer in met verwoestende zelfreflectie. De muziek sluit hier naadloos op aan. Met Depreston en haar single Three Packs A Day is ze zacht en lief, maar met Pedestrian At Best en History Eraser vliegen de met de vinger geplukte gitaarsalvo’s je om de oren. Haar optreden in Paradiso is haar eerste optreden in een zaal na het uitbrengen van haar wereldwijd lovend ontvangen debuutalbum Sometimes I Sit And Think And Sometimes I Just Sit.

Courtney Barnett @ Paradiso

Album Reviews: Bat For Lashes en The Jelly Jam

Bat For Lashes – The Bride (Parlophone)
Het is bijna vier jaar stil geweest rond Bat For Lashes. De band rond zangeres Natasha Khan maakte tussen 2006 en 2012 drie uitstekende platen, die nu eindelijk een vervolg krijgen. The Bride is een concept plaat en vertelt het verhaal van een vrouw wiens aanstaande echtgenoot is omgekomen terwijl hij op weg was naar het huwelijk. De vrouw gaat vervolgens alleen op de geplande huwelijksreis en komt terecht in een roller coaster van emoties. Het is een mooi verhaal, maar de muziek op de plaat is nog veel mooier.

Alles draait om de stem van Natasha Khan die schittert in ingetogen ballads, maar ook uitstekend uit de voeten kan in wat zwaarder aangezette elektronische tracks. The Bride laat een zeer veelzijdige instrumentatie horen waarin de weemoed domineert. In het donkere muzikale landschap en de veelal ingetogen tracks gedijen de prachtige vocalen van Natasha Khan beter dan ooit, waardoor je genadeloos in het trieste maar ook mooie verhaal van de plaat wordt getrokken. Bat For Lashes is terug. En hoe. Tekst Mania | Erwin ZijlemanThe Jelly Jam – Profit (Music Theories Recordings / Mascott Label Group)
Leden van Dream Theater, Winger en King’s X brachten in 2000 het gelijknamige debuutalbum van The Jelly Jam uit. In veel recensies kreeg de progrock het etiket vernieuwend. Het was alsof de muzikanten onderbelichte delen van de muziek van genoemde groepen dichter voor het voetlicht haalden. De combinatie van die delen en het gegeven dat er voor de release geen enkele druk was, leverde frisse, af en toe herkenbare en vooral intense progrock op. Het was alsof The Jelly Jam in de studio sporen ongebruikt durfde te laten en daarmee toch tot een voller en speelser geluid kwam. Twee jaren later verscheen The Jelly Jam 2 waarna de groep een lange pauze nam. Pas in 2011 verscheen Shall We Descend. Opnieuw spatte het plezier uit de speakers en stonden de fans in lange rijen bij de kassa’s van de concertzalen.

In 2016 verschijnt Profit, een release die eerder de studiotitel Prophet droeg. Echter geen beladen of zware boodschappen bij deze release. Twaalf nummers op Profit en wat opnieuw opvalt is de lichtvoetigheid van de muziek. De teksten van Ty Tabor (King’s X) zijn in alle gevallen goed te volgen en liggen prettig in het gehoor. Opener Care is zo’n nummer waar het hoofd fijn op meedeint en de tekst na tweemaal draaien in het hoofd gebeiteld zit. Stain On The Sun heeft een speels, gemakkelijk klinkend intro. In Stop roffelt Rod Morgenstein (Winger) ogenschijnlijk zo simpel en verleidelijk, dat elke luisteraar mee gaat tikken op een tafel of een stoel en in Memphis zet bassist John Myung (Dream Theater) de vloer van de concertzaal in lichterlaaie met een spetterend intro.

Zo heeft elk van de twaalf nummers een eigen tint, een welriekende geur en een uniek stempel. Profit heeft nergens de langdradigheid die soms aan progrockprojecten kleeft. Profit laat plezier en kwaliteit horen. Jaks Schuit

Pinguin Radio presenteert podcast Volkskrant Radio #10

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjIxMDAlMjUlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxMjAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZmZWVkJTNEaHR0cHMlMjUzQSUyNTJGJTI1MkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTI1MkZwaW5ndWlucmFkaW8lMjUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0xMC00LTctMjAxNiUyNTJGJTI2aGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjZsaWdodCUzRDElMjIlMjBmcmFtZWJvcmRlciUzRCUyMjAlMjIlM0UlM0MlMkZpZnJhbWUlM0U=

Live Foto Review: Metropolis 2016 @ Rotterdam

Live Foto Review: Metropolis 2016 @ Zuiderpark, Rotterdam
03 juli 2016
Foto’s: Willem Schalekamp

Het Metropolis Festival is een uniek evenement. Geen enkel gratis festival manifesteert zich zo specifiek met onbekend, maar altijd veelbelovend talent. Metropolis laat een groot publiek kennismaken met nieuwe popmuziek. Het eendaagse festival biedt een podium aan talentvolle bands en acts, die op het punt van doorbreken staan. Het biedt een zoektocht door de spannende line-up van artiesten met een live reputatie. Naar goede muziek moet je niet alleen luisteren, goede muziek moet je live ervaren.

Alex Vargas @ Metropolis

Death Alley @ Metropolis

DOOXS @ Metropolis

HAELOS @ Metropolis

Iguana Death Cult @ Metropolis

Indian Askin @ Metropolis

Methyl Ethel @ Metropolis

Vaudou Game @ Metropolis

Vince Staples @ Metropolis

White @ Metropolis

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio #10

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.Gojira – Magma (Roadrunner / Warner Music)
In de niet-extreme metal is de Franse band Gojira de laatste jaren de blikvanger. Gojira maakt donkere maar progressieve postrock en metal, die ook nog eens ergens over gaat. De band, afkomstig uit Bayonne (in Frans Baskenland), zingt bij voorkeur over de roofbouw die de mens pleegt op de natuur en daar bouwen de mannen geen al te vrolijke liedjes omheen.

Door: Robert van Gijssel 29 juni 2016

Magma is beheerst en somberder dan de voorgangers. Op vorige albums had Gojira soms de neiging het technisch vernuft te etaleren, maar in het plechtstatige The Shooting Star mogen de gitaren rustig riffen en is vooral de groove belangrijk: een geweldige openingstrack, met bezwerende en meerstemmige vocalen die je direct de plaat binnenslepen. Het titelnummer is ook al zo’n mooi rockende donderpreek, waarin Mario Duplantier toch stiekem laat horen welke geweldige drumbreaks hij beheerst. Uitschieter is het tweeluik Pray en Only Pain, waarin Gojira de snelheid opvoert in zware thrashmetalriffs die in Franse handen lijken op een mix van Sepultura en Tool. Een heerlijke rockplaat, ook voor niet-metalheads.

Robert Ellis – Robert Ellis (New West Records)
Een van de betere nieuwe singer-songwriters is de 27-jarige, uit Houston afkomstige Robert Ellis. Zijn twee jaar geleden verschenen album The Lights from the Chemical Plant werd te weinig gehoord, wat te maken zal hebben met zijn muzikale ongrijpbaarheid.

Door: Gijsbert Kamer 29 juni 2016

Hij schrijft kleine countryliedjes waarin hij ruimte laat voor melodische wendingen of jazzgitaar. Lijkt rommelig, maar het vormt een eenheid door zijn lichte, beetje nasale en melancholieke stem.
Ook zijn titelloze vierde album zit weer razendknap in elkaar. Dit keer zijn het vooral strijkers die de liedjes kleur geven. Wonderschoon zijn de met grote precisie uitgewerkte arrangementen. Prachtig klinkt bijvoorbeeld de elektrische piano op California, een van de mooiste liedjes van de plaat. Eentje waar je misschien even voor moet gaan zitten, maar dat geduld wordt uiteindelijk rijkelijk beloond.

Weval – Weval (Kompakt/ N.E.W.S.)
Ook aan de meer avontuurlijke kant van het elektronische muziekspectrum begint Nederland internationaal leuk mee te doen. De Bossche producer Jameszoo tekende bij het Amerikaanse label Brainfeeder van Flying Lotus en doet daar nu heel mooie dingen. En op het Duitse dancelabel-op-stand Kompakt verschijnt het albumdebuut van het Amsterdamse duo Weval.

Door: Robert van Gijssel 22 juni 2016

Dat mag er zijn. De titelloze plaat staat ramvol knap opgebouwde en weldadige dansmuziek, die toch nergens overdreven doordacht klinkt. Het geluid is toegankelijk, organisch en warm: de synthesizers zijn menselijk en comfortabel en de zware drumbeats en bassen lijken afkomstig van de ritmesectie van een echt bandje.

Tracks als I Don’t Need It worden geduldig opgetrokken uit funky en melodieuze baslijntjes, eenvoudige maar pakkende synthesizermelodieën en steeds precies de goede vocale samples, die de tracks van catchy haakjes voorzien. Na drie keer draaien zit zo’n nummer voorgoed in je hoofd. Net als het lichtelijk nostalgische Square People, dat aanvankelijk bij weemoedige en mistige toetsen doet denken aan de droomdance van bijvoorbeeld Bibio. Tot er weer zo’n strakke en opwindende bas onder wordt gezet.

De plaat als geheel is ook al zo’n mooi bouwwerk. De spanning wordt opgevoerd richting finale: Just in Case en het in twee stukken opgeknipte You Made It, met weer van die prachtig vervormde vocalen, en in deel twee een echte dansvloerclimax met onwaarschijnlijk lekkere bassen en bliepende synthsequenties. Aan Weval gaan we dus ook live heel veel dansplezier beleven, op festivals als Pitch en Lowlands.

Eli Paperboy Reed – My Way Home (Yep Roc)
Een blanke jongen met een zwarte soulstem die opzwepende vintage rhythm-and-blues speelde, zo introduceerde de Amerikaanse Eli Paperboy Reed (1983) zich een jaar of tien geleden.

Door: Gijsbert Kamer 22 juni 2016

Maar spetterende shows werden gevolgd door helaas steeds minder vurige platen. Een paar jaar geleden werd tevergeefs geprobeerd om van hem een popster te maken, door hem aan de Engelse producer Mark Ronson te koppelen, waarna hij uit beeld verdween.
Nu neemt Eli Paperboy Reed wraak met een even rauw als opzwepend nieuw album. My Way Home staat vol met spijkerharde soul, elf sterke liedjes overgoten met een warme gospelsaus.
Eli Paperboy Reed schreeuwt alsof hij door de duivel bezeten is de longen uit zijn lijf. Even hysterisch klinken orgel en gitaar. De productie is zo rudimentair dat je al snel geneigd bent de plaat het etiket garagesoul te geven. Intense godvruchtige schreeuwsoul, zoals je die veel te weinig hoort.

Allen Toussaint – American Tunes (Nonesuch/Warner Music)
Voordat de legendarische zanger, producer en pianist Allen Toussaint november vorig jaar overleed, nam hij nog een prachtige plaat op. Op American Tunes speelt Toussaint de muziek waarmee hij zelf opgroeide of die anderszins belangrijk voor hem was.

Door: Gijsbert Kamer 22 juni 2016

Naast werk van zijn stadgenoot uit New Orleans en leermeester Professor Longhair, interpreteert hij achter de piano liedjes van Duke Ellington, Fats Waller en Paul Simon. Veel jazz (een hoogtepunt is Bill Evans’ Waltz for Debby), maar Toussaint maakt er met zijn sprankelende spel iets geheel eigens van. Vaak doet hij dat alleen, maar een enkele keer krijgt hij hulp van Van Dyke Parks als tweede pianist of zangeres Rhiannon Giddens.

Het mooiste bewaart Toussaint voor het laatst: een bewerking van zijn eigen Southern Nights en een breekbaar gezongen versie van Paul Simons American Tune. Een fraaie afsluiting van een buitengewoon sterk oeuvre.

Apneu – This Will Never Happen To Us (Subroutine/Clear Spot)
Je moet wat als je wanhopig bent en niet zo handig met vrouwen: ‘I got a haircut at the place you recommended (…) I carved the letters of your name in my forehead just to prove I’m true.’

Door: Menno Pot 15 juni 2016

Zulke ontwapenende, komische zinnen tref je bij bosjes aan in de liedjes van Apneu, Amsterdamse gitaarband met een meisjesobsessie die heeft geleid tot de songtitels Siobhan, Caroline, Jennifer én Emily. Allemaal niks geworden, vermoedelijk.

Apneu heeft met het derde volwaardige studioalbum This Will Never Happen To Us een van de leukste Nederlandse indierockplaten van de laatste tijd gemaakt. Deze sluit losjes aan bij de Amsterdamse school van Hospital Bombers en Naive Set: ongedurig huppelende popsongs (de aanduiding ‘pop’ kun je per geval van een prefix als power- of jangle- voorzien), vaak met een gitaar die als een eigenwijs snijbrandertje de zangmelodie schaduwt.

Behoorlijk tragikomisch, melodieus en onweerstaanbaar allemaal. En o ja, de prijs voor ‘Songtitel van het Jaar’ kan alvast worden beloofd aan Homelessly Devoted To Glue, want daar gaat echt helemaal niemand meer overheen.

Giorgio Moroder – TRON Run/r (Original Video Game Soundtrack) (Disney Interactive/Sumthing Else)
Bij de verspreiding van de goede werken van de elektronische muziek speelt het computerspel een niet te onderschatten rol. Dat was al zo in de jaren negentig. Het futuristische racespel Wipeout bijvoorbeeld had een fantastische soundtrack met de grote dance van de jaren negentig, van Orbital tot The Chemical Brothers en Leftfield. Het spel werd een culthit en werd vervolgens razend populair. Die dance ook.

Door: Robert van Gijssel 15 juni 2016

Begin dit jaar verscheen de game TRON Run/r, een afgeleide van de Hollywoodfilm TRON: Legacy uit 2010. Daarvoor maakte Daft Punk een soundtrack die al leuker was dan de film. Voor het spel tekende de legendarische Italiaanse producer Giorgio Moroder (van o.a. Donna Summer), met soundtrackcomponiste Raney Shockne en nog wat grootheden uit de elektronische muziek (Darkstar, Plaid, Bibio). De nu verschenen gamesoundtrack is een cadeautje voor de liefhebbers van gejaagde, futuristische grotestadstechno met een cinematografische lading. Een aantal originele Moroder-tracks voor TRON Run/r zijn geremixt door technohelden van statuur.

Het stuk 611 Time Out bijvoorbeeld is in bewerking van Autechre een subtiel atmosferische dancebeuker, in een genre dat we ooit ‘intelligent dance music’ noemden, vol van dwarse en Afrikaans aandoende ritmes en tegenritmes en broeierige baslijnen. Het Moroder-nummer Recursion zit vol synthesizernostalgie, met bliepende en razendsnel bubbelende sequenties die we van de disco-pionier gewend zijn. Donker en bezwerend, en indrukwekkender dan het werk op Moroders laatste album. Daarmee is TRON Run/r meer dan een dancetussendoortje, een aanrader.

William Bell – This Is Where I Live (Stax/Universal)
Soulzanger William Bell was in 1961 met You Don’t Miss Your Water verantwoordelijk voor een van de eerste en grootste hits op het legendarische Stax label. Een intens gezongen ballad, die nog altijd kan doorgaan voor een van de mooiste soulliedjes ooit. Hij schreef ook hits voor anderen zoals in 1967 Born Under A Bad Sign voor Albert King, maar de laatste decennia was zijn productie vooral wisselvallig.

Door: Gijsbert Kamer 15 juni 2016

Hoewel nooit gestopt met zingen, verdween hij regelmatig uit zicht om weer vergeefs met inferieur geproduceerde platen de aandacht te trekken. Maar zingen kan hij nog, zo toont hij aan op het zeer smaakvol klinkende This Is Where I Live, op hetzelfde label waar hij zijn grootste succes had.
Het Stax label koppelde Bell aan John Leventhal, die alles precies de gepaste sobere klank geeft. Bell zingt prachtig, vol onderkoelde emotie. Naturel, zonder effectbejag zoals dat op bijvoorbeeld de platen van Charles Bradley wel gebruikelijk is.

Geen moment doet Bell zijn best modern of actueel te zijn. Hij neemt oude liedjes als Born Under A Bad Sign onder handen en geeft ze de nieuwe betekenis van een oudere man die terugdenkt. Mooiste liedje is het kleine, gospelachtige People Want To Go Home. Nu maar hopen dat Bell het volgende maand op het North Sea Jazz Festival net zo klein en verzorgd wil houden.

Whitney – Light Upon The Lake (Secretly Canadian/Konkurrent)
Dat was een aangename verrassing, deze winter. Gewoon vanuit het niets een heerlijk warm zomers liedje. Beetje droevige vocalen, opgevangen door een strijkje en troostrijke blazers. No Woman heette het nummer, de uitvoerende band noemde zichzelf Whitney.

Door: Gijsbert Kamer 8 juni 2016

Twee jongens, live uitgebreid tot zes muzikanten, uit de indiescene van Chicago, zo bleek. Mark Kakacek (gitaar) en Julien Ehrlich (drums) speelden al samen in het aardige maar nooit echt van de grond gekomen Smith Westerns, terwijl Ehrlich ook nog drumde in Unknown Mortal Orchestra.
Een heuse indiesupergroep dus, dat Whitney, waarin Ehrlich de hoge falset voor zijn rekening neemt. Dat doet hij soms een beetje beverig, maar op zijn best klinkt hij als een kruising tussen Shuggie Otis en – iets minder cool – de Alessi Brothers.

Die referenties werkt hij met Kakacek zelf in de hand door precies de juiste jarenzeventigarrangementen aan de mooi verzorgde liedjes te geven. Klein Farfisa-orgelgeluid, een beetje blazers, lui ritme en, heel fraai in bijvoorbeeld Dave’s Song, een van George Harrison geleend gitaargeluid.

Het is wel duidelijk dat het begin jaren zeventig razend populaire Westcoast-popgeluid (zie ook America, Bread en Carole King) model stond voor Whitneys albumdebuut. Ze benaderen het knap en voegen er een handvol eigen hedendaagse popjuweeltjes aan toe.
Een instrumentaal nummer als Red Moon, met een tikkeltje valse trompet, hadden ze beter van de plaat kunnen houden, maar verder is Light upon the Lake voorbestemd om een van de zomerplaten van 2016 te worden.

Amber Arcades – Fading Lines (Heavenly/PIAS)
Het verhaal achter Amber Arcades is al mooi genoeg. Annelotte de Graaf uit Utrecht verzamelt al haar spaargeld en gaat naar New York om daar met zelf gekozen professionals de mooiste plaat te maken die ze in haar hoofd heeft. Thuisgekomen blijkt het Britse label Heavenly geïnteresseerd om de plaat uit Fading Lines uit te brengen, met als gevolg dat de eerste lovende recensies voor Amber Arcades Brits waren.

Door: Gijsbert Kamer 8 juni 2016

Het geluid van Amber Arcades laat zich omschrijven als melodieuze ‘dreampop’, die doet denken aan Stereolab en Real Estate, wiens drummer Jackson Pollis op Fading Lines te horen is. Producer Ben Greenberg laat de mooie, warme stem van De Graaf mooi samenvloeien met de gitaren. Come with Me, Fading Lines en het lekker voortjakkerende Turning Light zijn hoogtepunten op dit verder zeer coherent klinkende album.

Amber Arcades maakt het soort gitaarpop dat hier nooit zo is aangeslagen, maar waarop ze in het Verenigd Koninkrijk nog altijd dol zijn. In een aantal liedjes hoor je echo’s van Stereolab, Broadcast en Lush terug. Namen die in het buitenland meer tot de verbeelding spreken dan hier, maar daarom zit Amber Arcades ook bij een Brits label.