Weergaloos Arcade Fire, Royal Blood en Thurston Moore blinken uit op Rock Werchter 2017

Het Zesde Metaal heeft de eer om de mainstage van Rock Werchter 2017 te openen. Nog slechts een kleine duizend man op de wei op het vroege tijdstip (13.15 uur) zien de in het West-Vlaams zingende band genieten. De kleine, verstilde liedjes vragen om aandacht en die krijgen Wannes Cappelle en zijn mannen absoluut. Rock Werchter is rustig van start gegaan. Het blijkt de start te zijn van een topweekend. Qua weer en zeker muzikaal.

Tekst en foto’s Pieter Visscher

Minstens zo verstild zijn de songs van het Amerikaanse Cigarettes After Sex dat in The Barn staat. Volle bak en zanger Greg Gonzalez slaagt erin zijn toehoorders gefocust te houden, tijdens een optreden dat misschien wat opwinding mist. Daarvoor is Savages aangetrokken, dat op de mainstage haar kunsten mag vertonen. Jehnny Beth heeft er zin in en is bijzonder actief. Knap dat ze zo tekst- en toonvast blijft, al crowdsurfend. Het zou zo maar eens een hobby van Beth kunnen worden, gezien het plezier dat ze erin heeft. Ze zweept de massa op terwijl er stevig wordt gepogood op de postpunk van de vier dames. Eerste hoogtepunt van de dag. Bevlogen en overtuigend.

Het is niet zo dat de composities ondergeschikt zijn aan het stemgeluid (uit duizenden herkenbaar) van Mark Lanegan (foto) maar hij is wel in staat songs met een wat magerder melodie naar een hoger niveau te tillen. Het zweet gutst de Amerikaan van het voorhoofd in The Barn, feeëriek verlicht aan het plafond, als ware het Kerstmis. En welja, gods zoon op het podium met zijn rasperige stem. Je moet het je in durven beelden en dan krijg je ook wat. Het dreigende Nocturne, van zijn onlangs verschenen album Gargoyle, is misschien wel de beste song die Lanegan ooit op plaat heeft gezet. In de finale plots een cover en niet de minste: Joy Divisions Love Will Tear Us Apart. Meesterlijk vertolkt door Lanegan en zijn band.

Het optreden van Prophets Of Rage op de mainstage wijkt niet gek veel af van dat op Pinkpop enkele weken geleden. De ode aan Chris Cornell is anders, zonder Serj Tankian die in Landgraaf de vocalen verzorgde van Audioslaves Like A Stone. De klasse druipt ervan af bij Prophets Of Rage, met al die geweldige namen van Rage Against The Machine, Public Enemy en Cypress Hill. Gitaarvirtuoos Tom Morello steelt nog meer dan op Pinkpop de show.

De zanger van Imagine Dragons Dan Reynolds geeft terroristen een loeiharde beuk op de bebaarde kaak met een hout snijdende reprimande richting IS en ander gewetenloos onkruid op deze aardbol. Die furie wordt helaas niet het gehele optreden vastgehouden, al is de muziek van de band uit Las Vegas daar ook te poppie voor. Niettemin sleept de band een 7 uit het vuur. Dikke voldoende. Ook vanwege de fijne coverversie van Blurs Song 2.

Arcade Fire maakt op hetzelfde hoofdpodium álle verwachtingen waar met een optreden waar de klasse vanaf druipt. Als je de vraag al kunt stellen wat momenteel de beste band ter wereld is, geeft Arcade Fire het antwoord. De Canadezen starten met Everything Now, de catchy hit die herinneringen oproept aan ABBA. Win Butler serveert meer hits en het optreden kakt dan ook nergens in. De diversiteit aan songs, de hegemonie binnen het gezelschap; superlatieven schieten tekort. Er zijn weinig bands die zo veel monden voeden als Arcade Fire. Eenzame klasse. Arcade Fire komt, ziet en overwint. Beste optreden van het weekeinde? Grootste band ter wereld? Deze avond zeker.

Vrijdag

Na een met veel enthousiasme ontvangen hiphopset van de Belgische Coely op de mainstage, volgt Slowdive. De Engelse band speelt shoegaze zoals het ooit bedoeld is. Oerdegelijk gebracht en toch zonder meer onderhoudend. Zangeres Rachel Goswell heeft er plezier in. Ze lacht haar tanden geregeld bloot.

Nathaniel Rateliff & The Night Sweats is de kolderiekste naam op het affiche, al doen Frank Carter & The Rattlesnakes natuurlijk ook een aardige duit in het zakje. Rateliff en zijn kornuiten hebben een hitje te pakken, dat I Need Never Get Old heet en waarop gedanst kan worden. Dat gebeurt prompt. Opvallend is de stem van Rateliff, die geregeld doet denken aan die van Kings Of Leons Caleb Followill, de oerdegelijke afsluiter van de avond ervoor. De bluesy countryrock van Nathaniel Rateliff & The Night Sweats galmde vorig jaar door een van de tenten van Werchter en ditmaal mag de band plaatsnemen op het hoofdpodium. Hij sleept opnieuw een 6,5 uit het vuur.

Let’s grow old together and die at the same time; het blijft een van de krachtigste oneliners uit de muziekgeschiedenis. Het Britse White Lies is er verantwoordelijk voor. Liefde is sowieso de rode draad door de teksten van de band. Ze staan voor de zoveelste keer op Rock Werchter en elke keer weer verbaas je je over het enorme aantal hits dat White Lies laat horen. Postpunk met een gouden randje. Paar weken terug speelden ze nog in poppodium Victorie in Alkmaar voor een uitverkochte zaal van 800 man en nu staan ze op de wei van Werchter, voor een kleine 80.000 toeschouwers. Met dezelfde bezieling. Zanger Harry McVeigh is een van de vrolijkste jongens in het circuit.

Het is ongelooflijk hoe snel de ster van Royal Blood rijst. Geheel terecht overigens, want het is zeldzaam knap wat het Britse duo presteert. Het tweede album van het tweetal How Did We Get So Dark? dat onlangs is verschenen heeft hetzelfde hoge niveau als het debuut en wat klinken ook deze songs live geweldig. Royal Blood heeft zich in no time genesteld in de kopgroep van de mondiale rockmuziek en Werchter gaat opnieuw volledig voor de bijl. Evenals de driemaal hiervoor dat Mike Kerr (zang, bas, toetsen) en Ben Thatcher (drums) op het podium stonden op het terrein aan de Haachtsesteenweg. “I fucking love this festival!”, roept Kerr. And we fucking love your band, my friend!

Het legendarische The Pretenders is ‘veroordeeld’ tot Klub C. Prachtige tent, absoluut, maar zo’n naam had natuurlijk op het hoofdpodium moeten staan. De belangstelling voor Chrissie Hynde en haar mannen is dermate groot dat de tent zelfs op slot gaat. Dikke rijen belangstellenden moeten de show buiten zien te volgen. Hynde is gekleed in een T-shirt met de tekst This guy needs beer. Ze is een rockdiva die maar niet ouder wil worden. Bijzónder goed bij stem bovendien. Klassiekers als Back On The Chain Gang en Brass In Pocket blijven onverwoestbaar. The Pretenders zijn een van de grote smaakmakers van Rock Werchter 2017.

Radiohead is de afsluiter van de vrijdag. Een headliner vanjewelste, die in de loop der jaren toch wel kind aan huis is geworden op het Belgische festival. De band uit Engeland komt bijzonder moeizaam op stoom door vrijwel alleen onbekender werk te spelen. Albumtracks waarop het grootste gedeelte van het publiek geenszins zit te wachten, die in een tent ook veel beter uit de verf zouden zijn gekomen, ware het niet dat Radiohead daar veel te groot voor is. Zorgvuldig opbouwen kun je dat noemen, maar de realiteit is dat de wei steeds leger geraakt en Radiohead af en toe verzuipt in haar eigen experimenten; nodeloos gepriegel zo nu en dan. Zelfs het bloedstollend fraaie You And Whose Army komt niet uit de verf. Even veert het publiek op, tijdens Paranoid Android en afsluiter Karma Police, dat eindigt in een mooie samenzang met het overgebleven publiek. Al met al echter een afknapper, dit optreden. 5’je voor de moeite.

Zaterdag

De zaterdag wordt om 13 uur overweldigend geopend door Frank Carter & The Rattlesnakes. Furieuze punkrock uit Londen, bijzonder aanstekelijk gebracht door de opvallende verschijning Frank Carter, die eigenlijk in niets onderdoet voor zijn landgenoot Johnny Rotten. Sterker, hij is de verbeterde versie. De in een knalharde, woeste punkrocksong verpakte boodschap aan terroristen (“The stupidest form of emptiness”) komt keihard binnen. Zijn Frank Carter & The Rattlesnakes al de winnaar van de dag?

Meer rock’-n-roll op de mainstage komt van Bluespills, uit Zweden. Zangeres Elin Larsson, blootsvoets en met benen waarnaar je blíjft kijken, heeft flink wat beklijvende liedjes meegenomen vanuit Scandinavië. Jefferson Airplanes Somebody To Love is een schot in de roos als afsluiter van de show.

Machine Gun Kelly verwerkt zeker 150 keer het woord motherfucker in de openingssong van het gezelschap uit Cleveland. De kans dat het nummer Motherfucker heet, is dan ook aanzienlijk. Of die 150 keer in een song een record is, wordt op moment van schrijven nog onderzocht. Machine Gun Kelly is een soort Linkin Park light. Muzikaal allemaal net even wat te magertjes om serieusgenomen te kunnen worden, als is Colson Baker zeker geen onaardige rapper. Eindcijfer: 5-.

Achter het pseudoniem Sohn gaat de in Wenen woonachtige Chris Taylor schuil. In de schitterende The Barn produceert hij samen met zijn band een smaakvolle mix van soulvol gezongen, elektronische songs. Die nodigen uit om even de ogen te sluiten en dat is geen overbodige luxe, na tweeënhalve dag festival. Stukje contemplatie. De kopstem van Taylor wordt mooi aangevuld door de vrouwelijke muzikant in zijn band, die ook achter een palet aan knoppen en toetsen zit.

Het blijft opvallend hoe – laten we eerlijk zijn – toch wat mediocre rockbandjes als Jimmy Eat World en Blink 182, achtereenvolgens te vinden op het hoofdpodium in Werchter, de wei zo aan het springen krijgen. Dat is dus wat er gebeurt, met name tijdens het optreden van Blink 182. Tatoeages? Goed verzorgd hoor. Zonnebril oplaten, terwijl het volledig bewolkt is? Check. Er wordt een rits clichés aaneengeregen om u tegen te zeggen. En dat doen we dan ook. Het verlangen naar System Of A Down neemt toe..

Dat verlangen wordt beantwoord wanneer blijkt dat de Amerikaans-Armeense metalgoden geen vleugje energie hebben verloren na hun bevlogen zegetocht op Pinkpop een paar weken eerder. System Of A Down klinkt bovendien nog net zo urgent als tijdens de hoogtijdagen van de band, ten tijde van Toxicity (2001). Geen overbodige poespas, geen maniertjes, terwijl de zon voorzichtig ondergaat en een sprookjesachtig wolkendek zich openbaart. Een decor dat SOAD toekomt, of afdwingt. Allebei waarschijnlijk.

Linkin Park neemt als afsluiter van de zaterdag vooral revanche op zichzelf en het net verschenen, veel te poppie album One More Light, met een gedreven show. Sterke, afwijkende versies van een aantal hits en heel veel interactie met het publiek maken het allemaal erg aangenaam om naar te kijken en te luisteren. Chester Bennington staat langer tussen zijn fans dan op het podium. Onvermijdelijke songs van One More Light zijn feitelijk de enige dissonanten tijdens een verrassend, vlammend optreden.

Zondag

Karen Elson (foto), voormalig model voor Louis Vuitton en Yves Saint Laurent, opent Klub C met ingetogen songs in de traditie van Nick Cave. Fraaie stem en nog altijd een snoet om blij van te worden. Ze heeft onder meer een harpiste meegenomen, als een soort honing-mosterddressing op een schaal met verse krulsla en rijpe tomaten. Ravissant, naast een stuk kipfilet en gebakken aardappelen. Zeer smakelijk optreden aan het begin van de zondagmiddag, terwijl de zon voorzichtig doorbreekt.

Nadat Nothing But Thieves de wei heeft opgewarmd met een foutloos optreden, waarin de androgyn ogende zanger Conor Mason continu de show steelt – zeker tijdens de afsluitende prachtsingle Amsterdam – is het de beurt aan Thurston Moore in The Barn. Een van de weinige artiesten op deze planeet die je echt kan bedwelmen met zijn instrument. De Amerikaanse gitaargod is nadat Sonic Youth uiteenviel eigenlijk op dezelfde voet doorgegaan. Er is nauwelijks sprake van een stijlbreuk in vergelijking met de New Yorkse band, hoewel Moore het experiment misschien nog wat minder schuwt. Steve Shelley zit bovendien achter het drumstel, net als bij Sonic Youth.

De Thurston Moore Band (foto) speelt voor een volle Barn en heeft dat ook verdiend met het hoge niveau dat Moore haalt op zijn soloalbums. Zo ook op het onlangs verschenen Rock n Roll Consciousness. Thurston Moore is een van de grote smaakmakers van Rock Werchter 2017 en benadert de perfectie geregeld met een nietsontziende portie noise, die door merg en been gaat. Natuurlijk mis je Kim Gordon, de vrouw waarvan Moore in 2013 scheidde, op het podium, maar ook niet meer dan dat. “Peace and love!“, zegt Moore, terwijl hij het podium af loopt. De vuist gebald in de lucht. Een overwinningsgebaar, want wát een zegetocht!

Stuk minder spannend zijn The Kills, op het hoofdpodium. Een enkele uitschieter daargelaten. Vlak en ook wat ongeïnspireerd. Na de wilde stamgasten Dropkick Murphys, met een stevige dosis folkpunk, is The Kills misschien wel een rustpunt waar sommigen op de wei aan toe zijn. The Lumineers tapt ook uit een folkvaatje, maar houdt het bij Jupiler light, om in biertermen te blijven. Hitje Ho Hey wordt uit volle borst meegebruld door de massa. Het is evenals donderdag en vrijdag schitterend festivalweer, met temperaturen boven de 20 graden en geen spat regen. Beter kan eigenlijk niet.

Alt-J, op het hoofdpodium nota bene, is een regelrechte miskleun op Rock Werchter. Hoop sterke nummers, zonder meer, maar duidelijk een band voor een tent. Het komt allemaal gewoon niet uit de verf bij de Britse indierockformatie, met tienduizenden mensen voor hun snufferd. Zelfs niet tijdens de hits. Toetsenist Gus Unger-Hamilton oogt ook daardoor met de minuut lulliger, zéker vanwege dat kolderieke snorretje. Even met de Philishave eroverheen luidt het advies. Zo gebeurd.

Topheadliner Foo Fighters is tegenwoordig de gedroomde afsluiter van elk groot festival. De band van wonderkind Dave Grohl is dan ook vrijwel nooit op een misstap te betrappen. Grohl en zijn mannen zijn blij dat ze van hun hobby hun werk hebben kunnen maken en stralen dat ook uit op het podium. Kings Of Leon zou eens moeten informeren hoe hun landgenoten dat nou toch doen. Foo Fighters speelt voor een uitzinnige wei, een dansende en zingende 80.000 man. Tussen de nummers door neemt de band misschien net te veel tijd, terwijl het publiek smacht naar meer, meer, meer.

Wat blijft This Is A Call toch een overheerlijke song, afkomstig van het titelloze debuut van Foo Fighters uit 1995. Nog altijd het sterkste album dat de Amerikanen hebben afgeleverd, hoewel de huidige topsingle Run, van het in september te verschijnen Concrete & Gold zeer veelbelovend is. Het is een van de prijsnummers in de set, die geen seconde de aandacht doet verslappen. Rock Werchter 2017, een vlekkeloze editie, heeft recht op een uitsmijter van dit niveau en wordt op haar wenken bediend.

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – editie juli 2017

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de beste albums van het moment samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

De kroniek van de nieuwe muziek

Door Robert van Gijssel

Van de dames kwam het vuurwerk niet, de laatste popweken. Katy Perry bracht de afgelopen maanden leuke singles uit als Chained to the Rhythm en Bon Appétit, maar op haar net verschenen album Witness blijken die leuke singles ook echt de enige leuke singles. De Nieuw-Zeelandse Lorde legt de lat wel wat hoger, op haar tweede album, maar een toekomstige klassieke popplaat, nee, dat wordt Melodrama vermoedelijk niet. Al zijn de meningen over Lorde verdeeld. Zoals het hoort.

Bij wie kun je dan altijd terecht? Natuurlijk, de mannen met een gitaar en een blocnote vol met liedjes. In een verscheurde wereld kunnen de singer-songwriters de boel als geen ander weer wat aan elkaar lijmen. Dat was al zo vanaf Woody Guthrie en Bob Dylan, en zo zal het altijd blijven gaan.

Jason Isbell, de ex-zanger van de rootsrockband Drive-by Truckers, legt de maatschappelijke onrust in de Verenigde Staten onder het vergrootglas op zijn plaat The Nashville Sound. In het schrijnende liedje White Man’s World laat hij ‘de blanke man’ aan het woord, die niet begrijpt dat zijn dromen maar niet uitkomen. Terwijl de blanke man het land in de loop der eeuwen toch zo keurig had aangeharkt, ten koste van de niet-blanke man. Een pijnlijk maar gevoelig rootspopliedje.

Justin Townes Earle, inderdaad: de zoon van de grote boze cowboy Steve Earle, schrijft ook al zo scherp op zijn plaat Kids in the Street. In het schemerige nachtclubcountryliedje What’s Goin’ Wrong knoopt hij vreugde en zorgen knap naast elkaar: ‘I got a good feeling that’s what’s been going wrong.’

Gelukkig houdt ook Dan Auerbach, de helft van het bluesrockduo The Black Keys, de moed er een beetje in op zijn opmerkelijk lichtvoetige plaat Waiting on a Song. Zo soulvol en opgewekt hoorde we Auerbach nog niet eerder, en liedjes als Shine on Me en Malibu Man zijn instant meezingers.

En die doen het in een zomerse afspeellijst natuurlijk uitstekend naast de rockende soul van de grote Little Steven. De platenbaas, sideman van Bruce Springsteen, acteur (The Sopranos, Lilyhammer), politiek activist en onvermoeibare rocker gooit er op 66-jarige leeftijd nog maar eens een spetterende plaat, met onbekommerde en breed uitgemeten songs als I’m Coming Back, met juichende gospelkoren, en het pittig scheurende Blues Is my Business, dat zo in de soundtrack van The Blues Brothers had gepast.

De heren worden bedankt.

Andere toppers: het fris elektronisch geproduceerde hiphopalbum Big Fish Theory van Vince Staples en de licht progrockende plaat Crack-Upvan Fleet Foxes. Beluister ze allemaal, in de Volkskrant Radio op Pinguin Radio, vanavond om 20:00 uur!

Lees hieronder alle cd-reviews van de albums van het moment volgens de redactie van de Volkskrant.

—

Floating Points – Reflections Mojave Desert (Pluto/ NEWS)
De Britse dj Sam Shepherd legt een mooie weg af, van de draaitafels en laptops naar livebands en -ensembles, en dus ook van dance naar jazz en klassiek. De plaat Reflections – Mojave Desert is een conceptalbum en videoproject, waarop Shepherd met zijn vijfkoppige band Floating Points contact zoekt met de woeste Amerikaanse natuur.

Door: Robert van Gijssel 30 juni 2017

Shepherd nam plaats in de woestijn met een Fender Rhodes en andere klassieke keyboards, en een gitarist, bassist en drummer, en liet daar zijn muziek inwerken op de natuur. En andersom. Op de buitenopnamen hoor je, als je heel goed luistert, de wind langs de microfoons strijken en heel af en toe klinkt een verre vogelkreet.

De live opgenomen muziekstukken hebben met dance vrijwel niets meer van doen: Shepherd doet vooral aan sferische jazzrock, die doet denken aan een kruising tussen de oude Pink Floyd en de elektronische jazz van Miles Davis, van bijvoorbeeld de plaat In a Silent Way.
In het stuk Kelso Dunes worden bliepende en atmosferische synthesizerloopjes uitgebouwd tot een rockende jazzgroove en hoor je bij wijze van spreken laagje voor laagje een duinlandschap ontstaan.

Jason Isbell and the 400 Unit – The Nashville Sound (Southeastern Records/Thirty Tigers/Bertus)
Jason Isbell (ex-Drive-by Truckers) is zo’n Amerikaanse singer-song-writer die met weinig woorden maar veel compassie de vinger op de zere plek kan leggen. In het nummer White Man’s World van zijn nieuwe plaat The Nashville Sound zingt Isbell over de stukgeslagen Amerikaanse dromen van de blanke man, en de schade die diezelfde blanke man heeft aangericht op het continent.

Door: Robert van Gijssel 23 juni 2017

“I’m a white man, living on a white man’s street. I’ve got the bones of the red man under my feet. The highway runs through their burial grounds, past the oceans of cotton.” Een schrijnend liedje, scherp en indringend gezongen door Isbell en slepend en rockend gespeeld door zijn vaste begeleidingsband 400 Unit, inclusief tweede stem en viool van Isbells vrouw Amanda Shires.

Eigenlijk is elke song goed op deze veelbetekenende rootsrockplaat, die steeds de staat van Isbells land (en de wereld?) lijkt te bezingen. Isbell schrijft beschouwende teksten in poëtische, maar klare taal en zijn vocale melodieën, ook in getokkelde ballads als If We Were Vampires, zijn bijzonder en aangrijpend.

Artistiek hoogstaand wordt het als een driftig rockende gitaarchaos in het nummer Anxiety de staat van verwarring van de hoofdpersoon verbeeldt. En als het nummer daarna ineens vertraagt, en Isbell zingt over zijn angsten en depressies: “How do you always get the best of me? I’m out here living in a fantasy. I can’t enjoy a goddamn thing.”

Big Boi – Boomiverse (Sony Music)
Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat OutKast hiphop uit Atlanta, Georgia, op de kaart zette.

Door: Gijsbert Kamer 23 juni 2017

De reeks albums die André 3000 en Big Boi vanaf Southernplayalisticadillacmuzik (1994) maakten, gaven southern hiphop een positieve, soms euforisch klinkende funky dimensie. Aquemini (1998) en Stankonia (2000) zijn waarachtige hiphopklassiekers en nummers als Miss Jackson en Hey Ya! zijn tot de popcanon van het vorig decennium doorgedrongen.

Op Big Bois derde soloplaat staan een paar nummers die er qua zeggingskracht en aanstekelijkheid bij in de buurt komen. Het lekkere popdeuntje All Night bijvoorbeeld, of het pakkende Kill Jill, ondersteund door een doorlopende sample van de virtuele, Japanse popster Hatsune Miku.

Het productieteam Organized Noize, al aanwezig op de vroege OutKast-platen verricht hier opnieuw knap werk. Er klinkt in alle nummers een aangenaam popgevoel door. Maar om dat met een gastrol voor Maroon 5-zanger Adam Levine te onderstrepen, gaat een stapje te ver. Als dit de manier is waarop Big Boi de hitparade denkt te kunnen imponeren, dan maar niet. Wat horen die Amerikanen toch in dat karakterloze stemmetje van die man?

Snel skippen dit Mic Jack, om dan door een reeks opgewekt klinkende rapnummers te huppelen die nergens inzakt. Allemaal met een net iets andere, verzorgde productie. Een beetje reggae (Freakonomics) of elektro (Chocolate): het werkt allemaal. Big Boi, inmiddels een veteraan in het circuit, zal er geen nieuwe fans mee krijgen, maar net als bijvoorbeeld Snoop Dogg op zijn laatste album weet hij wel volop te amuseren met een bekend, toegankelijk en positief geluid.

Deltawerk – Passages (Atomnation/ !K7)
Een ambitieuze naam voor een mooi nieuw muziekproject: Deltawerk. En als je de fraaie vinylbox uitpakt, dan voelt het ook echt alsof je een stoer Nederlands bouwwerk in handen hebt: vier platen, in een hoes met doorkijkvenster waar steeds nieuwe afbeeldingen achter kunnen schuiven. Hoera.

Door: Robert van Gijssel 16 juni 2017

Deltawerk is een samenwerking van producer en drummer Hessel Stuut, van dat andere fijne Nederlandse duo Polynation, en Pascal Terstappen alias Applescal, dj en producer met kwaliteitsgarantie. Zij knoopten op het album Passages hun mooiste analoge synths en drumcomputers aan elkaar en verkenden de warme wereld der elektronische geluidsstructuren. Dat resulteerde in een danceplaat die zo te horen dienst doet als eerbetoon aan de melodieuze en nog altijd opwindende elektronische dansmuziek van de jaren negentig, toen die dance nog ‘intelligent’ werd genoemd.

In het ruim tien minuten durende openingsstuk worden koperachtige klanken uit de synths getrokken en in de goede banen van de behoorlijk pompende en straffe bassdrums en vierkwartsmaten geleid. De fijnzinnig opgebouwde tracks roepen dankzij hun beheerste climaxen en die afgemeten en percussieve, xylofoonachtige melodietjes soms even het vroege prachtwerk van Speedy J in herinnering.

Maar Passages biedt meer dan analoge nostalgie. De track Kyte is een monotoon brommend sfeerdancenummer, met breed uitwaaierende, atmosferische synth-akkoorden die beelden oproepen van nachtelijke verkeersaders door verre metropolen. En Square is een wat vierkanter en dus prettig dwingende dansvloervuller. Een traktatie voor de draaitafel, maar zeker ook voor uw allerbeste koptelefoon die de laagste basregionen aankan. En een belofte voor de podia, want Deltawerk heeft grote live-plannen. Daarover later meer.

Fleet Foxes – Crack-Up (Nonesuch/Warner)
Na twee schitterende en onverwacht succesvolle albums vond Robin Pecknold, spil en zanger van indiefolkband Fleet Foxes, het tijd voor bezinning. Hoe verder na dat debuut vol prachtliedjes en die opvolger waarop bij vlagen het experiment werd gezocht?

Door: Menno Pot 16 juni 2017

Ruim zes jaar na Helplessness Blues (2011) is hij er eindelijk uit: Crack-Up gaat door waar Helplessness Blues ophield (letterlijk: het openingsdrieluik sluit aan op de afsluiter uit 2011) om vervolgens nóg meer het experiment te zoeken.

Het was geen toeval dat het negen minuten lange middenstuk van het album als single werd uitgebacht: dat prachtige Third of May/Odaigahara geeft precies aan wat Pecknold wil, namelijk de oude Fleet Foxes-ingrediënten (folk en hemels galmende samenzang) gebruiken als basisbestanddelen voor meanderende progfolk en in elkaar overvloeiende twee- en drieluiken die soms naar Animal Collective of Grizzly Bear neigen (Cassius). Net als je begint te verlangen naar een eenvoudig stukje pop, komt Fool’s Errand voorbij. Nog zoiets lichts was wel fijn geweest, maar veel meer valt hier niet te klagen.

Dan Auerbach – Waiting on a Song (Nonesuch/Warner)
Minstens zo sterk als de platen die hij met zijn maatje, drummer Patrick Carney, maakt met The Black Keys, klonk acht jaar geleden het solodebuut van zanger-gitarist Dan Auerbach. Keep it Hid was een sterke liedjesplaat, uitbundiger van opzet en minder rauw geproduceerd dan het Black Keys-werk.

Door: Gijsbert Kamer 9 juni 2017

Auerbachs tweede soloalbum nam hij op in Nashville, sinds 2010 de thuisbasis van zijn band. Hij nodigde een keur aan lokale sessiemuzikanten uit en ging te werk zoals dat ooit in countryhoofdstad Nashville gebruikelijk was: elke week een liedje schrijven, opnemen en afronden.

De tien liedjes op Waiting on a Song zijn stuk voor stuk prettig in het gehoor liggende deuntjes. Mooi geproduceerd en fraai gearrangeerd. Vol en toch transparant. Vanaf het openingsnummer, de titelsong, heb je het idee naar een aantal nieuwe bewerkingen van klassieke rocksongs uit de jaren zeventig te luisteren, zo bekend klinken ze. Toch zijn alle liedjes nieuw.

Auerbach kreeg hulp van onder anderen John Prine, Mark Knopfler en Duane Eddy, stuk voor stuk grootheden binnen hun eigen métier. Het plezier dat de twintig muzikanten bij de opnamen hadden, slaat al gauw over op de luisteraar. Shine on Me en Stand by my Girl laten zich meteen meeneuriën. Het is volop genieten van de zeer zorgvuldig ingevulde arrangementen. Die geven de op zichzelf best eentonige stem van Dan Auerbach precies de juiste bedding. Een fijn zomers popalbum, hoor.

Little Steven – Soulfire (Wicked Cool/Universal)
Weinig rockers zo cool als de inmiddels 66-jarige Steven Van Zandt, alias Miami Steve, alias Little Steven: gitarist met bandana in Bruce Springsteens E Street Band, maffioso in The Sopranos en Lilyhammer, sympathiek activist, baas van garagerocklabel Wicked Cool.

Door: Menno Pot 2 juni 2017

Soulfire is zijn eerste album op eigen titel sinds 1999 en het is zo mogelijk nog mooier dat hij voor het eerst sinds de jaren tachtig naar Nederland komt voor een concert (Carré, Amsterdam, 25 juni) met zijn band The Disciples of Soul.

Negeer die lelijke hoes. Wat een heerlijk album, dat Soulfire. Lekker ongecompliceerde, pretentieloze en zonnige rock-‘n’-roll met veel jubelend koper en een flinke dot soul. De levenslust en het speelplezier spatten eraf. Vooral tussen de uptempo rockers zitten meeslepende songs: I’m Coming Back, I Saw the Light en nog een paar. De aandacht verslapt hooguit tijdens een wat al te zoete ballad als The City Weeps Tonight. Wat een feest.

Justin Townes Earle – Kids in the Street (New West Records/ Pias)
Het is niet eerlijk zonen en dochters van beroemde vaders en moeders te spiegelen aan die ouders. Maar als de vergelijking uitpakt in het voordeel van de jonge generatie, dán mag het natuurlijk wel.

Door: Robert van Gijssel 2 juni 2017

Justin Townes Earle maakt tegenwoordig minstens zulke mooie platen als zijn vader Steve Earle. Zijn voorlaatste, Absent Fathers (over die vader dus), was misschien wat te beladen en sentimenteel, maar op het nieuwe album Kids in the Street schudt Justin Townes Earle de adolescente frustraties van zich af. Dat mag ook wel, want de man is inmiddels 35.

Earle verkent de uithoeken van de americana, van rockabilly tot soul en kampvuurfolk, met die songs stuk voor stuk goed zijn: ambachtelijk geschreven en gedetailleerd uitgevoerd in een fijne en kraakheldere productie. Het sterkst is Earle toch in de beschouwende countryliedjes zoals het titelnummer , waarin het moderne en al te vluchtige moderne leven onder de loep wordt genomen. Inderdaad: vroeger was alles beter.

Vince Staples – Big Fish Theory (Def Jam/Universal)
Vince Staples pakt op zijn nieuwe album alles anders aan dan op Summertime ’06, een van de sterkste hiphopalbums van de laatste jaren. Hij houdt het om te beginnen betrekkelijk kort. Slechts 36 minuten duurt Big Fish Theory. Maar in die korte tijd bouwt hij een compleet nieuw universum op. Een waarin een nieuw team producers samen met hem het geluid bepalen.

Door: Gijsbert Kamer 30 juni 2017

In dat geluid domineert nog altijd zijn prachtig soepele, perfect timende stem. Maar de raps van Staples zijn dit keer ingebed in een volledig elektronische klank. Hij krijgt hier hulp van producers die zich meer in de dance thuisvoelen dan in de hiphop, zoals SOPHIE en Flume.

Die nieuwe sound is fantastisch. De rollende technobeats refereren het ene moment aan de aloude sound van Mr Fingers in Rain Come Down en dan weer aan meer futuristisch knisperende Britse elektronica zoals die door iemand als Jamie xx wordt geintegreerd in zijn vernieuwende popproducties. Veel info geeft Staples niet, maar de stem van Amy Winehouse klinkt opeens in Alyssa Interlude, een mooie beklemmende mix van gospel en rap. En in Yeah Right horen we onmiskenbaar de stem van Kendrick Lamar.

Maar het is steeds Staples zelf die de meeste aandacht opeist. Dat hij een geweldig rapper was, wisten we al. Maar dat hij met succes zo’n compleet nieuw geluid aan zijn hiphop geeft, is toch verassend. Vóór hem durfde eigenlijk alleen Kanye West het aan, zo’n rigide omslag naar elektronische muziek. Vince Staples plaatst zich met dit album definitief naast hem en Kendrick Lamar in de eredivisie van de huidige hiphop.

Kevin Morby – City Music (Dead Oceans/Konkurrent)
Het lijkt wel alsof de platen van de Amerikaanse singer-songwriter Kevin Morby steeds mooier worden. City Music is zijn vierde soloalbum, nadat hij al eerder te horen was in de folk-rockband Woods en het sixties georiënteerde garagepopcombo The Babies.

Door: Gijsbert Kamer 30 juni 2017

Zijn vorig jaar verschenen Singing Saw was een mooi geproduceerde, afwisselende liedjesplaat waarop de droefgeestige stem van Morby schitterend naar voren kwam.

City Music laat hem in het openingsnummer Come To Me Now van zijn meest desperate kant horen. Het beklemmende orgel in de productie van Richard Swift geeft het wat nasale stemgeluid van Morby precies de juiste dreiging. Fraaie ballads als deze worden afgewisseld door wat meer gejaagde rockliedjes, met als zeer vrolijk hoogtepunt 1,2,3,4. In een van Plastic Bertrands Ça Plane Pour Moi geleende melodie brengt Morby een ode aan de Ramones, die je niet uit je hoofd krijgt.

Mooie, afwisselende popplaat dit City Music. Echt zo een die je steeds weer opzet. Niet om iets nieuws op te ontdekken, maar gewoon omdat het aangenaam rustgevende muziek is die Morby maakt.

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio – juni 2017

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

===> Lees hier alle recencies van:

The Mountain Goats – Goths, Thomas Azier – Rouge, Perfume Genius – No Shape, Mary J. Blige – Strength of a Woman, Oumou Sangaré – Mogoya, John Moreland – Big Bad Luv, Afghan Whigs – In Spades, Slowdive – Slowdive en Life Of Agony – A Place Where There’s No More Pain.

Album van de Dag: King Gizzard & The Lizard Wizard – Murder Of The Universe

King Gizzard & The Lizard Wizard – Murder Of The Universe (Flightless)

King Gizzard & The Lizard Wizard dendert ook in 2017 goed door. Vrijwel elk jaar sinds de oprichting van de band brengt het zevental uit Melbourne een nieuw album uit waarbij we telkens weer struikelen over de bandnaam en albumtitels. Vorig jaar was dat Nonagon Infinity, een langspeler in de meest letterlijke vorm: zet je cd-speler op repeat en de laatste AC/DC’eske riffs van het laatste nummer Road Train gaan zonder het te merken over in opener Robot Stop. Een psychedelische trip die zo lang duurt als je zelf wil. In 2017 brengt de band maar liefst vijf albums uit, waarvan Flying Microtonal Banana, dat eerder dit jaar al uitkwam de eerste was. Het nieuwe album, Murder Of The Universe, is volgens de band een album dat is voortgekomen uit onweer en bliksem, en resulteert in dood, verdoemenis, verval en hergeboorte. De nieuwe plaat is een desoriënterende ervaring; gevoed door diepzinnige teksten en schreeuwende muziek. Het album kan opgedeeld worden in verschillende hoofdstukken en hoofdstuk 3 kreeg de intrigerende titel Han-Tyumi & The Murder Of The Universe. Tekst Mania | Redactie

Live Foto Review: Indian Summer 2017 @ Langedijk

Live Foto Review: Indian Summer Festival 2017 @ Langedijk
30 juni + 01 juli 2017
Foto’s Peter van Heun

De zeventiende editie van Indian Summer vond plaats op vrijdag 30 juni en zaterdag 1 juli 2017 op evenemententerrein Geestmerambacht in Langedijk. Op het festival maken we er met z’n allen het mooiste feestje van Noord-Holland van. Dit jaar zijn er drie grote stages, maar ook kleine, intieme area’s met de beste pop, rock, dance, hiphop/urban en 80’s/90’s. In totaal treden er meer dan 50 verschillende artiesten en dj’s op.
Laat je verrassen door de theaterfratsen van De Jongens van het Feest, zing zelf mee bij de Tante Joke Karaoke Band, laat je culinair verwennen bij een van de vele foodtrucks of struin rond op de gezellige hippie market!

Vrijdag 30 juni

Avi On Fire

Teske

Racoon

Chef’Special

Broederliefde

Avi On Fire

Zaterdag 1 juli

Indian Summer

Ronnie Flex

Rondé

Kensington

Jett Rebel

Causes

Live Foto Review: Einstürzende Neubauten @ Paradiso

Live Foto Review: Einstürzende Neubauten @ Paradiso, Amsterdam
1 juli 2017
Foto’s Willem Schalekamp

In de industrialscene is Einstürzende Neubauten al sinds begin jaren ’80 een bepalende factor. Oprichters Blixa Bargeld en N.U. Unruh zitten nu, bijna 40 jaar na oprichting, nog steeds op de experimentele tour en blijven hun avant-gardemuziek vernieuwen, gebruikmakende van allerhande speciaal voor hen gemaakte instrumenten. Dit levert het unieke rauwe geluid op waarbij drones en white noise de hypnotiserende percussie en vocalen ondersteunen. Hoe experimenteel de muziek van de band uit West-Berlijn ook is, bij vlagen is het erg dansbaar, net als bij mede-pioniers als Throbbing Gristle en Cabaret Voltaire het geval is.

Dat Bargeld jarenlang met Nick Cave speelde en onderdeel was van The Bad Seeds is het vermelden waard. Na zijn vertrek uit Cave’s band bleef hij actief met diverse projecten, waarvan de samenwerking met Italiaanse componist Teho Teardo de meest recente is. Maar nooit ging dit ten koste van Einstürzende Neubauten’s voortang. Die industrialtrein bleef en blijft altijd rollen.

Album van de Dag: Slaid Cleaves – Ghost On The Radio

Slaid Cleaves – Ghost On The Radio (Candy House)

Singer-songwriter Slaid Cleaves beschrijft al meer dan vijfentwintig jaar het dagelijks leven van de gemiddelde Amerikaan in het algemeen en die van de inwoners van zijn thuisstaat Texas in het bijzonder. Qua hoop en toekomstverwachting zijn we echter, als we Ghost On The Radio mogen geloven, wel op een dieptepunt beland, met de huidige stand van zaken in de VS.

Helemaal hopeloos wordt het nooit, want de positiviteit die toch nog uit songs als So Good To Me en Still Be Mine komt, wordt onderstreept door het feit dat Cleaves dit keer staatgenoot Scrappy Jud Newcomb (Loose Diamons, The Resentments) aantrok om het geheel muzikaal in goede banen te leiden. Diens rootsrockaanpak zorgt voor een verfrissende en stevige sound, waardoor het album ook muzikaal tot de laatste minuut blijft boeien. De situatie in de USA, en alle problemen en vragen die dat met zich meebrengt leidt in ieder geval tot bijzonder fraaie muziek. Ieder nadeel heeft zijn voordeel. Tekst Mania Jurgen Vreugdenhil

LIVEDATA 09/10 Meneer Frits, Eindhoven 10/10 De Waker, Maassluis 11/10 De Breughel, Bree 12/10 TivoliVredenburg, Utrecht 13/10 Muziekpodium Bakkeveen, Bakkeveen 14/10 Café de Amer, Amen 15/10 Paradiso, Amsterdam

Album van de Dag: Ride – Weather Diaries

Ride – Weather Diaries (Wichita)

Werd in het vorige nummer van Mania nog het prachtige comebackalbum van Slowdive besproken, kunnen we nu de terugkeer van een andere grote shoegazeband uit de jaren 90 vieren. Met het nog altijd als een huis staande Nowhere (1990) maakte de band een van de belangrijkste platen van het genre, maar dat niveau kon Ride helaas niet vasthouden en na het teleurstellende Tarantula uit 1996 hield men het voor gezien.

Zanger Mark Gardener ging solo en gitarist Andy Bell dook op in het schatplichtige Oasis (en later Beady Eye). Twee jaar geleden was er opeens een succesvolle reünietoer en dus ook een nieuwe plaat, Weather Diaries. Geproduceerd door DJ Erol Arkan laat deze plaat horen dat Ride niet in de jaren negentig is blijven hangen, terwijl tegelijkertijd de beste elementen van Ride (de gelaagde zang, hypnotiserende gitaarlijnen en wall of sound) behouden zijn gebleven. Wat meer elektronica dan vroeger, maar wel volledig in dienst van de meeslepende en vaak ronduit prachtige nummers. Zeer geslaagde comeback! Tekst Mania | Marco van Ravenhorst

LIVEDATA 30/10 Botanique Orangerie Saint-Josse-Ten-Noode 03/11 TivoliVredenburg, Utrecht

Album van de Dag: Sleep Party People – Lingering

Sleep Party People – Lingering (Joyful Noise Recordings)

Sleep Party People is het geesteskind van de Deense multi-instrumentalist Brian Batz. Batz begon dit huiskamerproject in 2008 toen hij begon te experimenteren met een oude, halfvergane piano in zijn appartement. Inmiddels heeft hij zich ontwikkeld tot een ware geluidsarchitect.

Sinds 2012, na het verschijnen van We Were Drifting On A Sad Song, toert Sleep Party People als een vijfmansformatie: drie keyboards, basgitaar, gitaar, drums en een batterij aan computers en effectpedalen en vier bandleden die zingen.

Lingering is inmiddels het vierde album en is geschreven, opgenomen en geproduceerd door Batz. Het eerste gedeelte van het album klinkt nog behoorlijk uptempo en gevarieerd. Van het gospelachtige The Missing Steps (tenenkrommend refreintje), tot de postpunk in Fainting Spell en Salix And His Soil (lekker verkwikkend gitaarlijntje) en zelfs de 2-step in het dynamische Dissensions; de aandacht van de luisteraar wordt hier nog enigszins vastgehouden.

Halverwege het album komt de klad er echter in en verwordt Lingering tot een kabbelend niemendalletje. Sleep Party People poogt het warme ambientgevoel te benaderen van bands als Air – inclusief prominente baslijntjes – maar het mist tegelijkertijd de spanning van acts als The XX. En de lijzige monotone stem van Batz gaat op den duur, alle zangeffecten ten spijt, behoorlijk irriteren.

Sleep Party People biedt de luisteraar op Lingering lome strandtentmuziek, die zonder zon, palmbomen en de nodige cocktails, moeilijk te pruimen is. Mooi platenhoesje, dat dan weer wel. Tekst Muzine.nl | George Meijer

LIVEDATA 28/11 Rotown, Rotterdam

Album van de Dag: Jeff Tweedy – Together At Last

Jeff Tweedy – Together At Last (dBpm)

Dit nieuwe soloalbum van Wilco’s frontman Jeff Tweedy bestaat uit 11 tracks die together at last op een plaat zijn gezet. De stripped-down versies van een verzameling uit al bestaande nummers die de bijna 50-jarige Tweedy maakte voor zowel zijn band Wilco alsook zijn sideprojects Loose Fur en Golden Smog geven je een bevestiging in het kunnen van deze artiest.

De titels van de tracks zoals Muzzle Of Bees, In A Future Age en Laminated Cat klinken even interessant als de nummers zelf. Dat we hier te maken hebben met een artiest die al meer dan 20 jaar in het vak zit moge duidelijk zijn. Het feit dat hij de originele versies heeft weten om te vormen van zijn soort bijna hypnotiserend makende rock-’n-roll tot intieme tracks waarin alleen Jeffs stem te horen is, maakt dat dit album een waar cadeau is voor de liefhebbers van zijn muziek. Tekst Mania | Linda Rettenwander

Recensie Down The Rabbit Hole 2017: Spoon, Father John Misty, Fleet Foxes en De La Soul in de hoofdrol

Vrijdag

Een festival kan nauwelijks beter worden afgetrapt dan door My Baby. De openingsact van de vrijdag van Down The Rabbit Hole 2017 stelt nooit teleur en nu ook niet. In de sfeervolle Hotot valt de Nederlandse band die het in binnen- en buitenland zo goed doet in de smaak met een bevlogen set psychedelische indierock. Cato van Dijck straalt van oor tot oor, omdat ze doorheeft dat de tent aan haar voeten en die van haar bandleden ligt. Een swingende aftrap om in te lijsten.

Tekst Pieter Visscher

Down The Rabbit Hole kreeg te maken met twee vervelende afzeggingen. Die van Anderson. Paak is nog wel op te vangen, maar topheadliner Massive Attack is natuurlijk een ander verhaal. Gelukkig staan daar nogal wat acts tegenover die die leegte collectief kunnen invullen. Bear’s Den bijvoorbeeld, de Londense folkrockers, die zich niet van slag laten brengen door wat technische strubbelingen aan het begin van hun optreden. De fidele Britten staan garant voor oorstrelende luisterliedjes. Songmateriaal dat net zo fragiel als innemend is en af en toe zelfs kan knallen.

Een van de ontdekkingen op Down The Rabbit Hole 2017 is Tash Sultana, de Australische onewomanband, want dat is wat ze is. Toetsen, gitaar, trompet en een panfluit zet ze in, en ze drumt er ook nog bij, maar haar voornaamste wapen zijn de loop-pedalen die ze gebruikt. En haar prachtige stem. Klassiek, pop, rock en dance versmelt Tash Sultana moeiteloos; stijlen die vlekkeloos in elkaar overlopen. Het is indrukwekkend en de Teddy Widder begrijpt dat.

Bonobo, de Brit Simon Green is ‘live’ op Down The Rabbit Hole en dat betekent dat hij een zes man sterke band heeft meegenomen en een zangeres. Het is tegen half tien op de vrijdagavond, de zon gaat voorzichtig onder en zelfs buiten de tent worden de heupen soepel losgegooid op de zwoele, sferische dance van Green cum suis. “It’s good to be back in The Netherlands”, zegt Bonobo. We geloven ‘m.

Na een degelijk optreden van Rag’n’Bone Man komt het danspubliek opnieuw aan zijn trekken met Moderat (foto). Wie het Duitse trio zonder oordoppen kan weerstaan, heeft een onwaarschijnlijke laag eelt op zijn of haar trommelvliezen. Publiek wordt welhaast de propvolle Hotot uitgeblazen door de formatie die voortkwam uit Apparat en Modeselektor. Sascha Ring is goed bij stem en de momenten van opwinding zijn talrijk.

Ook Trentemøller heeft de volumeknop geheel naar rechts gedraaid. Hij staat aan het begin van de nacht geprogrammeerd in de Teddy Widder, met zijn band en de eveneens Deense zangeres Marie Fisker. Trentemøller speelt de nodige tracks van zijn vorig jaar verschenen album Fixion, misschien wel zijn sterkste plaat sinds 2006, toen hij voor het eerst een langspeler uitbracht. Het is een bezwerende set, niet in de laatste plaats door de aanwezigheid van Fisker. Er is veel ruimte voor gitaar en percussie, terwijl elektronica de hoofdrol blijft opeisen. Nochtans zit Trentemøller live in een opvallende spagaat; enerzijds wil hij de wat organischer indiekant op en anderzijds wil hij zo graag toewerken naar elektronische climaxen tijdens zijn liveoptredens. Misschien moet hij een keuze maken; of linksaf of rechtsaf. Prijsnummer Complicated, met Marie Fisker in bloedvorm, wordt ook daardoor live een stuk minder knallend uitgevoerd dan op plaat. Maar wat een fenomenale song blijft het niettemin.

Zaterdag

De zaterdag start bijzonder swingend met het uit Senegal afkomstige Orchestra Baobab. Negen man sterk. Traditioneel geklede West-Afrikanen die wel raad weten met een Teddy Widder aan het begin van de middag. Rumba, soukous en jazz zijn slechts enkele ingrediënten van de mêlee aan stijlen waarvan Orchestra Baobab zich bedient. Niemand die stil kan blijven staan. De mannen ogen zelfs wat verbouwereerd. Wat een feest!

“Down The Rabbit Hole, laat jullie horen!”, is niet aan dovemansoren besteed. Vlaanderen wordt onder andere vertegenwoordigd door Bazart, dat nogal wat sterke indiewaveliedjes laat horen. Dat die prima in het Nederlands gezongen kunnen worden, bewijst ook een in no time uitverkocht concert in het Sportpaleis in Antwerpen. Een definitieve doorbraak in ons land kan niet lang op zich laten wachten. Frontman Mathieu Terryn lijkt per optreden meer te groeien als blikvanger. Hij bespeelt het publiek en is zichtbaar emotioneel wanneer hij en zijn bandmaten het podium verlaten. Na een uur komen, zien en overwinnen. Nergens is het publiek tijdens Down The Rabbit Hole zó enthousiast als tijdens Bazart. Beuningen gaat volledig plat.

De net zo Nederlandstalige Spinvis krijgt de zaak minder in beweging, maar is instrumentaal een stuk rijker en dat is ook wat waard. Erik de Jong heeft weer een mooie band meegenomen, waaronder een fraaie, vrouwelijke strijkersectie. Spinvis wil alleen maar zwemmen en dat komt hartstikke goed uit op Down The Rabbit Hole, schitterend gesitueerd aan een prachtig meer bij De Groene Heuvels.

Benjamin Clementine, met zijn indrukwekkende stemgeluid, is duidelijk op stoom in de Teddy Widder, waar zijn soulvolle songs goed uit de verf komen aan het begin van de zaterdagavond. Opvallend is het geheel in het wit geklede achtergrondkoor dat Clementine heeft meegenomen. De wildste associaties schieten door je hoofd.

Wie nog niet stokdoof is geworden omdat de oordoppen in de tent waren blijven liggen tijdens de optredens van Moderat en Trentemøller, wordt dat wel tijdens de werkelijk oorverdovende show van Soulwax (foto) in de Hotot. Het Belgische gezelschap verzorgt een optreden waarin de accenten definitief richting elektronica zijn verschoven. Wie rocknummers als Much Against Everyone’s Advice verwacht van het net zo getitelde superalbum uit 1998 komt van een bijzonder koude kermis thuis. De broers Dewaele draaien aan knoppen, er zitten drie (!) drummers op het podium en een oorverdovende opzwepende portie elektronica valt de massa ten deel. Een optreden zonder al te gek veel climaxen. Daar zit nog redelijk wel wat rek in.

Na de frisse, funky soul van de begeerlijke NAO met haar fijne stemgeluid is het tijd voor Fleet Foxes, dat een van de allermooiste optredens van het weekend verzorgt. De band verkeert in bloedvorm en speelt veel werk van het net verschenen, avontuurlijke Crack-up, evenals prachtklassiekers zoals Mykonos, dat toch gewoon weer voor kippenvel zorgt over het hele lijf. De show is betoverend, zelfs bevlogen voor Fleet Foxes-begrippen en ook ontroerend.

Zondag

Britt Daniel, geweldig bij stem, gaat er na een nummer of vijf, zes even lekker bij liggen tijdens het optreden van zijn band Spoon (foto) en zingt het eerste gedeelte van I Ain’t The One, van het onlangs verschenen, ijzersterke album Hot Thoughts ook in horizontale houding. Spoon maakt veel indruk in de propvolle Teddy Widder (konijn met een lange pluizige vacht overigens) met een speels en frivool optreden waar de energie vanaf spat. De hoekige, met elektronica aangelengde indierock van de Amerikanen is van absolute wereldklasse en dat weet Beuningen nu ook.

Bovendien uit Amerika en in diezelfde Teddy Widder is Warpaint een lust voor het oog aan het begin van de avond. Voor het dameskwartet is het publiek op Down The Rabbit Hole wat minder massaal toegestroomd, terwijl een show wordt neergezet die zeker begeesterd is. De atmosferische postrock van Warpaint wordt live lekker stevig aangedikt en geeft je eigenlijk geen moment de kans de aandacht te laten verslappen. “It’s nice to see you all dancing and having a good time”, klinkt het welgemeend uit de mond van bassist en een van de twee zangeressen Jenny Lee Lindberg.

Een absolute verrassing op DTRH is het met maar liefst elf man uitgerukte De La Soul, dat voor een bijzonder soulvolle hiphopshow zorgt, met jazzy elementen. Het geheel zou zelfs niet misstaan op North Sea Jazz en laten de Amerikanen daar nou over een paar dagen acte de présence geven. Er komt niet veel werk van het klassieke 3 Feet High And Rising voorbij, niettemin is elke klap raak. Dit is een interactief hiphopspektakel om je vingers bij af te likken. En daarom zien we de onherroepelijke rapclichés met alle liefde door de wingers. De La Soul is een van de winnaars van het weekeinde. Het gezelschap sluit af met Name And Number van eerdergenoemd album en dan gaat het dak er helemaal af.

Snel door naar Father John Misty, die als een ware casanova paradeert over het podium van de Teddy Widder. Hij steekt de ene na de andere sigaret in de brand en test om de haverklap de slijtvastheid van zijn skinny zwarte jeans, door op zijn knieën het publiek te bespelen. Wat dat betreft niet veel nieuws onder de zon bij de Amerikaan. Wel de ouderwetse kwaliteit die we van hem gewend zijn. Het accent ligt op zijn onlangs verschenen nieuwe album Pure Comedy. Een wat mindere plaat dan het twee jaar geleden verschenen I Love You, Honeybear, dat in talloze jaarlijstjes geheel terecht op de eerste plaats eindigde in 2015. Hij sluit af met het titelnummer van het album en dat is ouderwets lekker. Father John Misty is misschien wel de mooiste stem in het huidige internationale mannelijke en vrouwelijke pop- en rockcircuit en ook als showman behoort hij tot de absolute wereldtop. Natuurlijk, het toetje dat Oscar And The Wolf daarna serveert in de Hotot mag er ook zijn, maar Father John Misty blijft een uurlang nagalmen.

Resumerend kan gesteld worden dat DTRH 2017 een editie is geweest om met heel erg veel plezier aan terug te denken, met veel prachtmuziek en een festivalaankleding die ongekend is, in binnen- en buitenland. Ook daarom is het driedaagse evenement in Beuningen nog stiekem het best bewaarde geheim in festivalland.

De kroniek van de nieuwe muziek

Luister hieronder de vorige editie! Volkskrant Radio – juni 2017

===> Lees hier alle recencies van:

Vrijdag 30 juni

Zaterdag 1 juli

Luister hieronder de vorige editie!
Volkskrant Radio – juni 2017