Rival Sons – Hollow Bones (Earache)
De huidige grootte van Rival Sons is mooi af te meten aan de mededeling dat de overtuigde retrorockers het voorprogramma verzorgen van de lopende aller-, allerlaatste afscheidstoernee van metal mastodont Black Sabbath. Rival Sons is inmiddels zelf een grote band met een back catalogue waarin iedere opvolgende plaat de vorige overtrof zonder aan kracht in te boeten.

De nieuwe plaat Hollow Bones is de logische en wederom overtreffende en creatieve trap van Rival Sons. De Amerikanen bezitten een oude muzikale ziel die diep geworteld is in de psychedelica en rock van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Hollow Bones schudt, piept en kraakt weldadig onder aanstekelijke gitaarriffs en stuwende drums, tuit met een snufje soul hooghartig de epische lippen en zwelgt in breekbare en zalvende kwetsbaarheid. En daarboven straalt zanger Jay Buchanan als de meest waarschijnlijke reïncarnatie van Jim Morrison sinds zijn dood op 3 juli 1971. Tekst Mania | Menno ValkGallowstreet – Battleplan (V2 Benelux)
Gallowstreet is kort voor Gallowstreet Brass Band, een twaalfkoppige band uit Amsterdam. Een brassband is een band bestaande uit, de naam geeft het al een beetje weg, koperblazers en percussie. Het is een muziekvorm die een ietwat stoffig imago heeft, met de hoogtijdagen van de brassbands in het Engeland van de jaren ’30 en ’40. Toen werden er onder andere veel competities tussen brassbands gehouden en had elk plaatsje wel zijn eigen koperblazers. Tegenwoordig is het een uitstervend soort in de muziekwereld, en wordt het in Nederland vaak in één adem genoemd met de harmonie- en fanfaregroepen. Niet erg hip dus, en de bezetting van de bands bestaat vaak uit oudere mannen.

Dat is in het geval van Gallowstreet echter totaal anders. De band bestaat voornamelijk uit twintigers, die zich verder ook bovengemiddeld interesseren voor moderne muziek. In de afgelopen jaren hebben ze een flinke live-reputatie opgebouwd middels energieke shows waarbij ze ook regelmatig moderne hits naar hun eigen hand zetten. En niet alleen hits, op hun debuut-EP staat zelfs een medley waarbij ze een rij nummers van de alternatieve elektronica-artiest Hudson Mohawke coveren.

Na vier naar lang poppodia en festivaltenten op z’n kop zetten, is er nu eindelijk een album. Maar hoe vang je de live-energie die deze band zo kenmerkt? Dat is heel moeilijk, begrepen ook de leden van Gallowstreet, en daarom is er voor een ietwat andere aanpak gekozen. Vooruit, de nummers (alleen maar eigen composities) zijn nog altijd opgewekt, met een lekkere vaart erin. Maar de nadruk ligt minder op het opzwepen van het luisterpubliek, en meer op het onderhouden van het luisterpubliek door middel van sterke melodieën, boeiende composities en filmische sferen.

Het debuutalbum heet Battleplan en dat verwijst naar het overkoepelende thema dat de band heeft gekozen. Bijna alle nummers hebben een titel die met strijd te maken heeft, en ook in de clips komt het thema ‘strijd’ terug. Muzikaal gezien moet je daar soms wel wat je eigen fantasie voor gebruiken, maar ook regelmatig speelt de band epische stukken waarbij je je zo kan verplaatsen in de strijden die personages als Achilles, Asterix en Hattori (een samoerai) hebben geleverd. Dat zijn namelijk ook enkele voorbeelden van de songtitels. Het einde van de leadsingle Diesel doet ergens zelfs wat denken aan Star Wars en illustreert het filmische karakter van de muziek.

Het gevaar als je als brassband een instrumentaal album opneemt, is dat het wat eenvormig wordt en de verveling toeslaat. Dat heeft Gallowstreet prima weten te omzeilen. Zelfs binnen de nummers zitten tal van wendingen, waardoor je continu bij de les gehouden wordt. Tegelijkertijd klinkt de muziek ook aangenaam als lekker opbeurende achtergrondmuziek. Het interessantst is de band wel als ze met elektronische muziek flirten, en dat maakt Etna tot een hoogtepunt. Zonder dat er daadwerkelijk elektronica gebruikt wordt, weet de band toch een eigen interpretatie te geven van hedendaagse dance. Zo weet de trombone via zijn lage tonen een bas-geluid te creëren dat zo gebruikt had kunnen worden door Moderat. Bovendien klinken de blazers in Etna op hun spannendst, en laat het nummer de volledige potentie van Gallowstreet horen.

Maar al met al moet er gezegd worden dat Battleplan in zijn geheel een erg consistent album is. Gallowstreet laat horen dat je het ietwat ouderwetse fenomeen van een brassband nog hartstikke relevant kan klinken. Het is niet voor niets dat ze op moderne festivals als Pitch geprogrammeerd worden. Er lijkt nog alle ruimte te zijn om door te groeien, maar het debuutalbum Batteplan is alvast een uitstekend startpunt. Arnout de Vries

LIVEDATA 01/07 Pitch Festival, Amsterdam 09/07 Loungefest, Noordwijkerhout 16/07 Wildeburg, Kraggenburg 30/07 Totaalfestival, Bladel 13/08 Waterpop, Wateringen 27/08 SunGrooves, Ravenstein 21/10 Sugarfactory, Amsterdam

The Mystery Lights – The Mystery Lights (Wick)
Oorspronkelijk uit Salinas in Californië, maar met een heldhaftige sprong verhuisd naar New York, komen The Mystery Lights de New Yorkse rock’n’roll-scene weer op de kaart zetten. De vijf leden maken een vuige, harde, rafelige en rauwe variant op rock.

Met een beetje fantasie herkennen we Velvet Underground, maar ook MC5 en Richard Hell & The Voidoids. Met dit knallende debuut telt New York weer helemaal mee, de rauwe energie van deze band is aanstekelijk en zorgt voor een frisse bries. De muziek klinkt doorleefd, dit is duidelijk iets wat ze altijd al hebben willen doen. Dit is een fijn debuut. Tekst Mania | Erik MundtCat’s Eyes – Treasure House (Kobalt / V2 Benelux)
Faris Badwan en Rachel Zeffira leven in totaal verschillende werelden. Badwan is frontman van The Horrors, een band die post-punk, shoegaze en psychedelica met elkaar combineert, en Zeffira is een operazangeres. Toch vonden ze elkaar in een gezamenlijk liefde voor sixtiespop. Specfiek de eerste helft van de sixties, nog vóór de ‘british invasion’ en dan voornamelijk meidengroepjes als The Shangri-Las. Een match die je niet snel zou verwachten, maar het leverde zelfs een muzikale samenwerking op. Onder de naam Cat’s Eyes maken de twee muziek waar in hun andere muzikantenbestaan geen ruimte voor is.

Vijf jaar geleden debuteerden ze met een album dat de jaren ’60-invloeden combineerde met een donker sfeerbeeld, fluistervocalen en een filmisch karakter. In de tussentijd hebben ze daadwerkelijk een filmsoundtrack gemaakt (The Duke of Burgundy), heeft Badwan een album opgenomen met The Horrors, en heeft Zeffira een solo-album uitgebracht met weer wat meer klassieke invloeden. Nu is het dus weer tijd voor een volwaardig Cat’s Eyes-album.

Treasure House is wat lichter van toon dan zijn voorganger. Ook lijkt er meer tijd genomen te zijn voor de liedjes. Waar het op het debuutalbum af en toe bleef bij (weliswaar fraaie) sfeerschetsen, bevat Treasure House liedjes met kop en staart. Liedjes waarin de rol van Badwan en Zeffira als vocalisten groter is geworden. Maar bovenal liedjes die weer bol staan van de sixtiesverwijzingen, tot op het punt dat het haast plagiaat lijkt. Zo doet Be Careful Where You Park Your Car wel heel erg denken aan I Only Want to Be With You van Dusty Springfield. Het duo komt er echter mee weg door er wel hun eigen draai aan te geven, in dit specifieke geval bijvoorbeeld door de toevoeging van een surfgitaartje.

In andere gevallen blikken ze vooral terug op de orchestrale pop van de jaren ’60, en maken ze die eigen door de toevoeging van een ongrijpbare sfeer, dromerigheid en een vleugje tristesse. Op Girl on the Room horen we een aangrijpende mix van de tienermeisjesdramatiek van The Shangri-Las en de meeslependere, grootse dramatiek van The Walker Brothers, een groep waar ook The Last Shadow Puppets goed naar hebben geluisterd. De omfloerste vocalen van Zeffira maken het vervolgens af.

Zeffira heeft ook de hoofdrol op het album. Ze doet nu net wat meer dan fluisteren, wat goed uitpakt. Het duo stijgt boven zichzelf uit op de paar nummers waar ze de retro-invloeden loslaten, en kiezen voor een verstild geluid. Zo laten ze op de afsluiter Teardrops horen dat ze wel meer zijn dan een retrobandje. Het nummer weet te ontroeren in zijn sereniteit, en is een prachtig voorbeeld van hoe twee totaal verschillende artiesten samen kunnen komen en toch een bijzonder raakvlak weten te vinden.

Voor het grootste gedeelte roept Treasure House vooral een heerlijk nostalgisch gevoel op, naar een tijd die de artiesten zelf en ook de meeste luisteraars niet meegemaakt zullen hebben. Met The Horrors heeft het niets te maken, met klassieke muziek evenmin; op Cat’s Eyes creëren Faris Badwan en Rachel Zeffira hun eigen wereld. Een wereld waarin het erg fijn is om even te ontsnappen aan de drukte van het bestaan, en op de beste momenten geraakt te worden door de schoonheid van dat andere bestaan. Arnout de Vries

Steve Vai – Passion and Warfare (Luxe Heruitgave) (Sony / Epic Records)
Vandaag is het precies 25 jaar geleden dat Steve Vai’s tweede soloalbum Passion and Warfare verscheen. Ter ere van dat fantastische album verschijnt er nu een luxe heruitgave met 4 bonustracks en een bonus CD, getiteld Modern Primitive met nog nooit eerder uitgebracht songmateriaal. Dat album bevat 13 nummers en Steve Vai noemt het zelf de ‘missing link’ tussen zijn debuut Flex-able en Passion and Warfare.

Passion and Warfare is Vai’s beste album en het betekende zijn grote doorbraak als soloartiest en het album behaalde dan ook met gemak de gouden status. Passion and Warfare is een van de beste gitaaralbums ooit en vooral magische nummers zoals Erotic Nightmares, The Audience Is Listening, Liberty en de gitaarballad aller gitaarballads For The Love Of God behoren tot de beste gitaarmuziek van deze eeuw Dat Vai ook humor heeft bewijst hij onder andere in het up tempo nummer The Audience Is Listening (“mark my words, you’ll never amount to anything, Steve Vai, you’ll see, you’ll be a bum in the streets. A bum, that’s it, a bum.”)

De bonus tracks zijn Lovely Elixer (een mooie ballad-achtige song), dit nummer werd nooit eerder uitgebracht omdat de openingsakkoorden te veel herinnerden aan de Santana klassieker Europa. And We Are One (solo#2), dit is een gedeelte van het hele nummer dat op de bonus CD Modern Primitive te beluisteren is, en As Above en So Below, wellicht een ‘eerbetoon’ aan Robin Trower (red. gitarist Procol Harum); beide nummers zijn nogal experimenteel, orkestraal en bombastisch.

De bonus CD Modern Primitive bevat 13 nummers en dit album is best wel experimenteel en waarschijnlijk daarom ook alleen echt interessant voor Vai-die hards, zoals ondergetekende. Vooral tracks zoals Bop!, The Lost Chord, No Pockets en Pink and Blows Over Part 1, 2 en 3 zijn niet de meest toegankelijke nummers. Hoogtepunten op Modern Primitive zijn wat mij betreft toch wel Dark Matter (funky met een vette wah wah gitaarsolo), Upanishads (ballad met subtiel gitaarspel) en Lights Are On; een typisch Vai nummer, lekker tegendraads, experimenteel, vet en zeer origineel.

Opvallend is verder dat veel songs op Modern Primitive vocalen bevatten en de meest opmerkelijke zijn wel die van Devin Townsend op The Lost Chord. Het album is trouwens opgedragen aan niemand minder dan Frank Zappa. Deze luxe uitgave is gewoon een must voor gitaarliefhebbers en Vai afficianado’s; buy or die!!! Martien Koolen

LIVEDATA 09/07 Gebouw-T, Bergen op Zoom (European Sena Awards – Sold Out) 10/07 Bospop, WeertGrace Jones – Warm Leatherette (2CD Special Edition) (Island Records)
In aansluiting op Grace Jones’ autobiografie I’ll Never Write My Memoirs (onlangs in het Nederlands verschenen als Mijn onvertelde leven) wordt nu het grensverleggende album Warm Leatherette als 2CD special edition uitgebracht. In 1980 was disco over zijn hoogtepunt heen en Jones, die met drie eerdere albums naam had gemaakt als disco-diva, moest zichzelf heruitvinden voor het te laat was.

In de Compass Point Studios op de Bahama’s bracht producer/mentor Chris Blackwell een groep muzikanten bijeen rond Sly (Dunbar) en Robbie (Shakespeare), die zou uitgroeien tot de legendarische ritmesectie Compass Point All-Stars. Met een kruisbestuiving van reggae, funk en new wave gaven zij nummers als Love Is the Drug (Roxy Music), Private Life (Chrissie Hynde) en Breakdown (Tom Petty) urgent klinkende make-overs, maar ook werd Jones’ schijnbaar moeiteloos tweeënhalve octaaf omspannende stem op Warm Leatherette optimaal benut.

Behalve de acht oorspronkelijke nummers bevat deze special edition een grote hoeveelheid remixen en langere versies, waarvoor op de 39 minuten van de LP destijds geen ruimte was. Zo komt Private Life maar liefst zes keer voorbij, maar worden we ook vergast op drie verschillende versies van het eerder alleen als B-kant uitgebrachte Joy Division-nummer She’s Lost Control. Tekst Mania | Jan Doense

Laura Mvula – The Dreaming Room (RCA)
Debuutalbum Sing To The Moon werd in 2013 enthousiast ontvangen. Laura Mvula’s rijk gearrangeerde liedjes vol soul, gospel en jazz sloten uitstekend aan bij haar loepzuivere stem. De orkestrale aanpak leidde bovendien tot een samenwerking met het Metropole Orkest, waarmee de als klassiek componist-arrangeur geschoolde Mvula optrad in de Royal Albert Hall. Waarna Sing To The Moon in de Abbey Road Studios opnieuw werd opgenomen.

Nu, enkele jaren later, verschijnt er met The Dreaming Room eindelijk een echt nieuw album van de zangeres-liedjesschrijver uit het Engelse Birmingham. Ditmaal werd samengewerkt met Nile Rodgers. Waardoor sommige nummers iets steviger en funkier klinken dan de debuutplaat. Goed voorbeeld daarvan is Phenomenal Woman of de single Overcome met z’n plukkende Rodgers-gitaartjes. En ook dit album is weer knap in elkaar gestoken met melodielagen die over elkaar heen schuiven zonder dat het ingewikkeld gaat klinken. Tekst Mania | Willem Jaap van Essen

LIVEDATUM 09/07 Cactus Festival, BruggeDeep Purple – Long Beach 1976 (e.a.r@music / V2)
Long Beach 1976 is een release voor de liefhebber van Deep Purple, die elke release in de eigen platenkast wil hebben. Diehard fans willen niets liever dan het werk van een groep compleet in bezit hebben. Dit betekent veel concerten in de platenkast waarbij doublures vaak voor lief worden genomen. Al dat materiaal wordt nog eens aangevuld met bootlegs. De fan wil de kasten vullen! De opnames van Long Beach uit 1976 zijn al veel langer bekend en zelfs onder de titel On The Wings Of A Russian Foxbat eerder uitgebracht. Na het horen van het concert op deze 2016 release, inclusief de drie aangeplakte nummers van een concert uit hetzelfde jaar in Springfield, is het nauwelijks voor te stellen dat de groep dit materiaal op deze manier wil uitbrengen.

Interessant is dat Ritchie Blackmore in 1975 Deep Purple verliet. Tommy Bolin was zijn vervanger. Met het materiaal van het album Come Taste The Band ging de groep op tournee. Bij het concert is te horen dat zanger David Coverdale niet in alle nummers in grote vorm stak. Bij momenten is de zang niet beter te typeren dan gekrijs. De bezoekers in de zaal zullen het voor lief hebben genomen, herhaalde beluistering in de huiskamer leidt tot irritatie.

Muzikaal had de groep met het vertrek van Blackmore een grote aderlating gedaan, maar Bolin bleek prima in staat om het hoge rockniveau op het podium te halen. Daarbij had Bolin meegeschreven aan een groot deel van de nummers op Come Taste The Band. De gitarist stierf in 1976 aan een drugsverslaving. Het is onduidelijk of het cocaïnegebruik van de begenadigde muzikant invloed heeft gehad op de concerten.

De release van Long Beach 1976 levert twee conclusies op. Eerste en gemakkelijke conclusie is dat Deep Purple bij momenten in grootse vorm stak. De tweede en belangrijke conclusie is dat deze release zo slordig in elkaar is gezet, dat elke fan bij beluistering het schaamrood op de kaken krijgt. Een voorbeeld van de vele slordigheden. Na het nummer Lady Luck bedankt David Coverdale het publiek en kondigt het volgende nummer aan. Tot de titel van het nummer is de tekst te horen, waarna een stilte volgt van twee seconden. Na de stilte is er de aankondiging dat het nummer Getting Tighter gespeeld gaat worden. En dat herhaalt zich voor elk nummer. Het is alsof het concert is stil gelegd of iets of veel later is voortgezet. Het is duidelijk dat er geknipt is in de volgorde van de nummers en willekeur daarbij een grotere rol speelde dan historisch besef. Na een luisterbeurt gaat de fan niet meer op zoek naar de mooie momenten uit 1976, maar zet de release in de kast. Na de nummers van het optreden in Long Beach zijn drie nummers van een concert in Springfield gezet. Zelfde jaar, zelfde formatie en toch klopt het niet. Het blijven drie nummers van een concert dat in zijn geheel – en zonder pauzes – zou moeten verschijnen. Long Beach 1976 is een bijzondere uitgave, maar om de verkeerde redenen. Jaks Schuit

LIVEDATUM 29/07 Suikerrock, Tienen

Cub Sport – This Is Our Vice (Nettwerk Music Group)
Voor alle duidelijkheid: dit is dezelfde band als Cub Scouts, de groep die rond 2012 al redelijke bekendheid verwierf met hun single Told You So. Nadat ze er de alternatieve radiostations van zowel Australië als Amerika mee bereikten, deed Scouts Australia moeilijk, en werd de naam dan maar veranderd naar Cub Sport. Onder die naam is het nu tijd voor hun debuutalbum, na al zeker vijf jaar aan de weg getimmerd te hebben.

Dat debuutalbum is een opvallend luchtig klinkend album. Opvallend omdat het aardig contrasteert met de tekstuele inhoud. Op opener Sun lijkt er nog niets aan de hand, als je zanger Tim Nelson over vederlichte synthesizers hoort zingen: ‘we’re gonna go where it is warm’ en ‘heading into the sun’. Als hij die laatste zin echter vervolgt met ‘because we’ll never belong’ wordt duidelijk dat er een diepere, emotionele laag zit onder de niets aan de hand-sfeer van de muziek.

Muzikaal gezien is This Is Our Vice namelijk een echte zomerplaat. Vol met synthesizerklanken die het muzikale equivalent zijn van pastelkleuren: zacht, licht, en uitermate luchtig. Cub Sport treedt daarmee in de voetsporen van een hoop populaire bands van de laatste vijf jaar: Two Door Cinema Club, Passion Pit, en ook populaire 3FM-bands als Miamigo en Radio Eliza zijn nooit ver weg. Bovendien barst ook de muziek van Cub Sport van de aansprekende, makkelijk in het gehoor liggende melodieën, waarmee de band erg geschikt lijkt te zijn om ook aan te sluiten bij die radio-lievelingetjes.

Toch is het zeker niet allemaal ‘happy happy joy joy’ op This Is Our Vice. Natuurlijk, als je op zoek bent naar de ideale zomerpopplaat, dan zit je ook goed bij Cub Sport. Maar interessant zijn ook de teksten. Hier vertelt hij namelijk veelal over zijn moeizame en mislukte relatie(s). Dit leidt vaak tot mooi omschreven herkenbaarheid, verpakt in een aanstekelijk metrum. Echt aangrijpend wordt het op I’m on Fire. Hierop verplaatst de zanger zich in een ex-vriendin van hem die zichzelf in de fik stak nadat hij hun relatie verbrak. Ironisch genoeg is dit misschien wel het meest hitgevoelige nummer van de plaat; de bizarre tekst wordt bijgestaan door een gedreven ritmesectie, jaren ’80-synthesizers en vrolijke melodieën, om uiteindelijk uit te komen in een opzwepend meezingrefrein.

Daarmee is This Is Our Vice een heerlijke soundtrack voor de momenten dat je lekker onderuit ligt in je ligstoel of hangmat, genietend van de zon, met een koud drankje in je hand. De band heeft de vaardigheid van het schrijven van popliedjes namelijk bijzonder goed onder de knie, van een nummer als Vice zou zelfs een groot popschrijver als Max Martin nog kunnen leren, Maar tegelijkertijd is het méér dan dat. De combinatie van de onbezorgde sfeer en de bezorgde teksten maken het tot één van de betere popplaten van dit jaar. Arnout de VriesJake Bugg – On My One (Virgin)
Dat Jake Bugg een van Engelands meest grote en opwindende talenten is, is een feit. Er viel nog genoeg aan te merken op zijn titelloze debuutalbum uit 2012, maar criticasters waren vrijwel unaniem dat Bugg een kind van de toekomst zou worden. Opvolger Shangri La volgde in 2013 en kon tevens rekenen op bevestigende kritieken.

Na enkele jaren radiostilte is ligt nu nummer drie On My One in de schappen. De elf nummers én genres komen in rap tempo voorbij. De arme, terneergeslagen Bugg uit Nottingham opent de plaat met het blues-achtige On My One, opgevolgd door het ritmische, door een groot koor gedreven Gimme The Love, waarvan het beginstuk doet denken aan Can’t Stop van de Red Hot Chili Peppers.

Na twee wat tragere, softere liedjesliedjes gaat het tempo ‘gelukkig’ weer omhoog tijdens Put Out The Fire. Bitter Salt is pop, Ain’t No Rhyme hiphop, Hold On You country. On My One is anders, gewaagd, divers én erg sterk. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATUM 30/06 Rock Werchter, Werchter 19/08 Lowlands, Biddinghuizen