Category: Recensies

The Districts – A Flourish And A Spoil (Fat Possum Records / PIAS)
Bij de eerste paar seconden van openingsnummer 4^th And Roebling weet je eigenlijk al genoeg. Een vuig intro van bas en tamboerijn roept associaties op die ene bekende hit van Jet. Als de lekker overstuurde zang van Rob Grote invalt, dan is het helemaal duidelijk wat voor vlees we in de kuip hebben. The District vult moeiteloos het gat dat the Strokes liet vallen door afwezigheid en Kings Of Leon door een meer poppy richting. De band is, ondanks de zang, meer dan een Strokes-kopie. De ruig opgenomen songs zijn fijn en vallen op door veel dynamiek binnen de nummers en door de afwisseling van een dikke fuzzsound met fijne, sixties-achtige jingle-janglegitaren, een snufje folk, frisse koortjes en fijne toetsenpartijen. Rocknummers worden afgewisseld door ballads en iedere song is ambachtelijk en af. Echt opzienbarend of nieuw is het natuurlijk allemaal niet en voor de volgende plaat mag de band best wat meer naar een eigen smoel zoeken. Door de pakkende nummers, het herkenbare geluid en de frisse uitstraling van de vier net-twintigers, is het daarentegen wel heel raar als The District geen hit wordt op de zomerfestivals. Chris Dekker

LIVEDATA 09/04 Rotonde, Brussel 10/04 Motel Mozaïque, Rotterdam 24/04 London Calling @ Paradiso, Amsterdam 21/22/23/08 Lowlands, BiddinghuizenTeam Me – Blind As Night (Propellor Music)
Team Me is een Noorse rockband wiens debuutalbum, To the Treetops! uit 2011, in hun thuisland werd overladen met lof. Het is één van de vele door Arcade Fire geïnspireerde bands: krachtige, gedreven rock met aardig wat bombast en strijkers. Op Blind As Night gaan ze op diezelfde toer door. Het grote verschil met Arcade Fire is dat de muziek wat meer rechttoe-rechtaan rock is, maar dan wel vol passie en overtuiging gespeelde rock, zoals de pakkende single F is for Faker. Op een enkel rustpunt na, knalt elk nummer uit je speakers en lijkt de band te spelen alsof hun leven er vanaf hangt. Wellicht dat het album door dat gebrek aan variatie een wat lange zit is, maar voor de liefhebbers van theatrale rockmuziek zal dat geen enkel probleem zijn. Hoogtepunten zijn de indrukwekkende opener Riding My Bicycle en het eerder genoemde rustpunt, het emotionele Steven. Arnout de Vries

Echosmith – Talking Dreams (Warner Music)
Wat is de overeenkomst tussen The Osmonds, Hanson en Kings of Leon? Juist, dat het alledrie familiebands zijn, en aan dat rijtje kunnen we nu Echosmith toevoegen. Echosmith bestaat uit drie broers en een zus, die met de nodige hulp van hun vader (hij heeft namelijk meegeschreven aan al hun nummers), met een prima debuutalbum komen. De band zegt beïnvloed te zijn door onder andere The Smiths en Joy Division, maar laat je niet misleiden: die invloeden zijn slechts sporadisch te herkennen. In werkelijkheid maakt Echosmith gezellige, vrolijke en pretentieloze popliedjes, in de lijn van hun doorbraaksingle Cool Kids. De jaren ’80-invloeden zijn wel te horen, maar dan meer de hitparadekant. Ook songs als Come Together en Let’s Love zijn pakkende deuntjes die lekker wegluisteren. Af en toe doet de band het wat rustiger aan, zoals op Bright, maar over het algemeen zit er een lekkere vaart in. Prima vermaak, zo tussen The Smiths en Joy Division door. Arnout de VriesDanko Jones – Fire Music (Suburban)
Met een paar snoeiharde riffs en agressief beukend drumwerk wordt het startsein gegeven voor Danko Jones’ nieuwe album ‘Fire Music’. De behandelsessies die de stoere Canadees al achttien jaar lang ondergaat heeft menig relatietherapeut de moed in de schoenen doen laten zakken. Is er dan geen enkele hoop meer op het gebied van liefde voor de grofgebekte brulboei? Nee dus, maar het heeft wel mooi een half dozijn prachtalbums opgeleverd voor de liefhebbers van ruwe, ongepolijste en vooral compromisloze rock. Op ‘Fire Music’ slaagt het trio er in om nog een stapje verder te gaan. Frustraties hebben plaatsgemaakt voor een oorlogsverklaring, tissues zijn vervangen door ‘Body Bags’. ‘You Don’t Listen To Love Anymore’, snauwt hij zijn ‘Wild Woman’ toe om zich vervolgens hardop af te vragen: ‘Perhaps She’ll Listen To Hate?’. Ook de ellenlange smeekbedes behoren nu voorgoed tot het verleden. ‘Gonna Be A Fight Tonight’, aldus een strijdbare Danko die zijn vorige drummer wegens een gebrek aan pro-activiteit de laan uitstuurde. Nee, Danko heeft het zichzelf wederom niet gemakkelijk gemaakt maar laten we alsjeblieft hopen dat de ware liefde voor hem nog minimaal vijf albums op zich laat wachten. Jeroen Bakker

Dan Deacon – Gliss Riffer (Domino)
Hij studeerde ‘compositie in elektro-akoestische en computermuziek’ aan het conservatorium, speelde ondertussen in een skaband en een grindcoreband, speelde tuba bij een singer-songwriter, en had een klein kamerensemble. Kortom, Dan Deacon is zeer veelzijdig. Hij is nog altijd veel met klassieke muziek bezig en sinds 2007 is hij doorgebroken als solo-artiest. In die hoedanigheid maakt hij elektronische muziek vol met rare sampletjes en stemmetjes die elkaar in hoog tempo opvolgen. Niet voor iedereen weggelegd dus, sommigen noemen het dan ook ADHD-muziek.

Op zijn nieuwe album Gliss Riffer doet Deacon het echter wat rustiger aan. Zo is opener Feel the Lightning een heel gemoedelijk begin, eigenlijk gewoon een wat apart maar wel pakkend popliedje. Grappig detail is dat de vrouwenzang aan het begin geen vrouwenzang is, Deacon heeft zijn eigen stem vervormd. Verder in het album komt er wel wat meer tempo in, maar nergens verliest Dan Deacon de melodie uit het oog, wat vooral Meme Generator tot een hoogtepunt maakt. Ook Learning to Relax, ironisch genoeg het drukste nummer van het album, is erg sterk en doet het meest denken aan zijn vorige albums. De laatste twee instrumentale nummers weten wat minder te overtuigen, maar al met al heeft Deacon weer een zeer vermakelijk album afgeleverd. Arnout de VriesFather John Misty – I Love You, Honeybear (Bella Union / PIAS) 
Lovende recensies en een uitverkocht optreden in Paradiso Noord (Tolhuistuin). Het gaat heel erg goed met Father John Misty en om dat te begrijpen hoef je alleen zijn nieuwste plaat maar eens op te zetten. Vanaf het eerste liedje, meteen de titeltrack van het album, overtuigt deze Amerikaanse folkartiest namelijk onmiddellijk. Een mooie warme sound en een toegankelijke song nestelt zich in je gehoor en al snel valt de dagelijkse sleur van je af. Weinig liedjes zorgen zo snel voor dat effect, maar dit is er eentje.

Joshua Tillman, die in de muziekscene door het leven gaat als Father John Misty, voegt wat knisperende electronica toe aan die heerlijke folksound in een song als True Affection, maar een nog groter hoogtepunt is te vinden in The Ideal Husband. Het volume gaat flink omhoog en in het outro wordt een scheurende elektrische gitaar van het slot gehaald op een bijna net zo legendarische wijze als in Radioheads Creep.

Ook opmerkelijk goed is de ballad Bored In The USA. Niet zozeer een parodie op de grote hit van Bruce Springsteen, maar een Elton John of Don McLean-achtige ballade compleet met lachbandjes die normaal alleen gebruikt worden voor comedy shows op televisie. Zeer aparte luisterervaring, die misschien wel symbool kan staan voor dit gehele album. Want dit album staat tjokvol met mooie liedjes en door de vele verrassende wendingen die ze hebben, weet het steeds een avontuurlijk en experimenteel randje te behouden. Zodoende heb je erg lang plezier van I Love You, Honeybear. Thomas Spiekerman