Category: Recensies

The Velvet Underground – The Complete Matrix Tapes (Polydor)
Als The Velvet Underground hun derde – titelloze – album hebben afgeleverd gaat de groep uitgebreid toeren. Het brengt ze eind 1969 in San Francisco waar ze op vier verschillende plekken totaal 18 shows geven. Een groot deel daarvan wordt opgenomen, met name de shows in de Family Dog krijgen een mooie registratie die begin zeventiger jaren op een dubbel elpee komen; The Velvet Underground Live 1969.

Gitarist Robert Quine (later bekend van zijn werk met Richard Hell en Lou Reed) is fan en bezoekt ook een groot aantal shows die hij op zijn cassetterecorder vastlegt. Deze komen in 2001 uit in een boxje onder de titel The Quine Tapes. Alle tapes zijn nu geheel opgepoetst en geremastered en een voorproefje daarvan kon je al horen op de bonusschijf van The Velvet Undergrounds 3rd in de Deluxe Editie. Vier schijven op deze nieuwe box laten ook een aantal tracks voor het eerst horen en we krijgen een fraai beeld hoe de band in de bezetting met Doug Yule ook het oudere materiaal naar zich toe trekt. Het maakt deze box tot een essentieel document in de discografie van deze onmetelijk invloedrijke band. Tekst Mania | Bert DijkmanJW Roy – Dry Goods and Groceries (V2 Records)
JW Roy is de artiestennaam van Jan Willem Roy, een brabander met een enorme voorliefde voor Amerikaanse muziek. En dan specifiek voor americana, een soort overkoepelend genre waar andere genres als country, folk, en bluegrass in samenkomen. In zijn eigen woorden een simpele muzieksoort maar ook ‘muzikale dagboekerij’. JW Roy is op zoek gegaan naar de kern van de americana, en daar is Dry Goods & Groceries voortgekomen. Het is zijn nieuwe album, maar dat niet alleen. Er hoort ook een boek, een theatertour en een documentaire bij, waarin bekende schrijvers als Leon Verdonschot en Nico Dijkshoorn aan het woord komen over het door hun geliefde genre.

JW Roy zong aanvankelijk in het Engels, maar zo’n tien jaar geleden wist hij meer bekendheid te vergaren na een switch naar de Nederlandse taal. Dat heeft hij vier albums lang gedaan, maar voor Dry Goods & Groceries is hij weer teruggegaan naar het Engels, een taal die uiteraard onlosmakelijk verbonden is met de americana. Dat stelt hem meteen in de gelegenheid om wat favoriete liedjes te coveren zonder dat ze misplaatst voelen door het verschil in taal.

Het gros van het album is echter van zijn eigen hand. De meeste covers heeft hij als bonustracks toegevoegd, op het daadwerkelijke album staat alleen een cover van Townes Van Zandt (Lungs). Ook is er een compositie (Life’s a Fee) te vinden van de hand van Peter Winnen, die toch vooral bekend is van zijn podiumplek in de Ronde van Frankrijk, ruim twintig jaar geleden. Verder heeft Roy dus voornamelijk zelf een muzikaal dagboek bij gehouden.

Maar wat valt er in zijn dagboek te lezen? Van alles! Zo lijkt Roy er op opener Building a Dream oude dagboeken bij te hebben gepakt, uit de tijd dat hij nog als puber in een winkel werkte, en toen al van een leven in de muziek droomde. Het andere moment lijkt hij terug te kijken op een oude relatie (Girl from the North Sea), of juist de liefde te bezingen aan een huidige relatie (Our House in the Sun). Het laatstgenoemde lied is minder romantisch dan het lijkt. Het gaat weliswaar over hun eigen plekje onder de zon, maar tegelijkertijd is dat ook de plek waar ‘zij’ urenlang onder de douche staat om de demonen van zich af te wassen. Een bitterzoet liefdeslied dus, en het laat horen hoe de americana is: een oprecht genre over het echte leven.

Ook muzikaal gezien is het album doordrongen met het Amerikaanse geluid. Dry Goods & Groceries bevat een rijke instrumentatie, met onder andere piano en mandoline, en ook de elektrische gitaar wordt niet geschuwd. Als het liedje erom vraagt, wordt de muziek juist sober en subtiel ingevuld, en op Drive horen we zelfs wat bluesrock. Kortom, Roy heeft ervoor gezorgd dat een breed palet van de americana wordt vertegenwoordigd, zoals passend bij het boek en de documentaire.

Als het doel van JW Roy was om de pracht en veelzijdigheid van americana te laten horen, dan is hij daar opperbest in geslaagd. Dry Goods & Groceries is als een warm bad, en daarmee toegankelijk voor de geïnteresseerde leek, maar tegelijkertijd valt er genoeg in te ontdekken voor de ware americana-liefhebber. Arnout de Vries – Foto: Femke Hoogland

LIVEDATA 27/11 De Kattendans, Bergeijk 28/11 Gebouw T, Bergen op Zoom 29/11 Kukeleku, Horst 04/12 Gigant, Apeldoorn 10/12 Theaters Tilburg, Tilburg  11/12 Tivoli Vredenburg, Utrecht  12/12 Cultuurhuis Heerlen, Heerlen  15/01/2016 Ainsi, Maastricht  21/01/2016 Wilminktheater, Enschede 24/01/2016 Walhalla @Kantine, Rotterdam 29/01/2016 DOK6, Panningen 30/01/2016 De Oosterpoort, Groningen  31/01/2016 Odeon, Zwolle 11/03/2016 De Verkadefabriek, ‘s-Hertogenbosch 18/03/2016 Mezz, Breda 19/03/2016 Witte Theater, IJmuiden  31/03/2016 Theater Markant, Uden 01/04/2016 LUX, Nijmegen 02/04/2016 Muziekgebouw Frits Philips, Eindhoven

Boy & Bear – Limit of Love (Nettwerk Music Group)
Het is een enorm cliché: bands die volwassener klinken op hun nieuwe album. Toch is het best logisch. Jongens beginnen hun bandje als ze nog groen achter de oren zijn, jong en onbevreesd. In de loop der jaren komt echter de levenservaring, en die heeft z’n weerslag op je creatieve output. Ook in de muziek van Boy & Bear is een verandering te horen.

Boy & Bear is een Australische folkband, die enkele jaren na de doorbraak van Fleet Foxes en Mumford & Sons opkwam, precies in de enorme stroom van nieuwe folkbandjes, en daardoor vaak werd afgedaan als tweederangs folkbandje. Terecht of niet, de band is nog steeds bezig en heeft dat juk ondertussen van zich afgeschud. Op hun derde album, Limit of Love, laten ze horen niet zomaar een tweederangs folkbandje te zijn.

De band brak door met Crowded House-cover (Fall at Your Feet), een cover die exemplarisch was voor hun geluid. Een positief folkpop-geluid. Optimistische jongens die vol verwachting de wereld in keken, resulterend in vlotte opbeurende liedjes. Je raadt het al: zo optimistisch zijn de jongens niet meer. De nieuwe plaat zit namelijk vol met relatieleed. Tekstueel is er te horen dat ze gedesillusioneerd de studio in zijn gegaan, kapot van alle liefdesproblemen.

Op het eerste gehoor merk je dat muzikaal niet eens zo. Jawel, de plaat is weer wat dichter naar de rockkant van hun geluid gegaan, en de songs zijn wat puntiger. Maar nog altijd laat de band een geluid horen dat tussen de folkrock en de folkpop hangt. Na vaker beluisteren beginnen echter de teksten op te vallen, vol prachtig verwoorde vertwijfeling. En met de teksten, beginnen ook de melodieën meer te leven, en valt alles op zijn plaats. Limit of Love is de ‘break-up-plaat’ van Boy & Bear, en misschien is dat wel precies wat de band nodig had.

Op het eerste gehoor is het ook vooral de single Walk the Wire die meteen lekker in het gehoor ligt. Een pakkend popliedje waarin ze hun sound hebben opgeleukt met wat synthesizerklanken. Maar het zijn andere liedjes die ervoor zorgen dat je de plaat blijft opzetten. Zo is de weerslag van de verbroken relaties nog het meest te horen in het spannende orgelgeluid van Showdown, en in de weemoedige folk van Just Dumb. Door het af te wisselen met wat meer elektrische gitaar, hebben de mannen een boeiende folkrockplaat afgeleverd, die een hoop te bieden heeft. Arnout de Vries

LIVEDATA 03/03/2016 Annabel, Rotterdam 04/03/2016 Botanique Orangerie, BrusselsKarawane – Karawane (Excelsior)
Anne Caesar van Wieren is bekend als zanger, liedjesschrijver, initiator van de geweldige (nog steeds tijdelijk gestopte?) gitaarband LPG. Ook zou je hem kunnen kennen van het kunstzinnige collectief The Speech. Als zo’n creatieveling een nieuw muzikaal project start, dan moet het haast wel bovenmatig interessant zijn.

Karawane heet de formatie die hij een kleine twee jaar geleden met hulp van drummer Ries Doms (The Kik) en fluitist Maaike van der Linde (Stargaze) begon. Toch doet Van Wieren vooral alles zelf. Van clips tot artwork van tekst tot muziek. Van Wierens idee? Geen deadlines, geen beperkingen, enkel het pure plezier van creëren. Vanaf januari 2014 zet hij elke eerste maandag van de maand om 12.00 uur (u weet wel: luchtalarm) een nummer online. Inmiddels is de debuutplaat uit.

Het resultaat? De gekte van LPG (luister naar The Mouse of Survive) verenigd met de caleidoscopische aanpak van Beck (Can). Soms rockt het vervaarlijk (Ten Steps), soms is het lief, harmonisch en intiem (Whipser, Dirt), dan weer komen tempowisselingen (Man) zeer onverwachts uit de lucht vallen. En tja, die prachtige stemmenlagen (Fun, Sleep) geven de te gekke nummers stuk voor stuk essentiële meerwaarde mee. Dat alles maakt de debuutplaat van Karawane inderdaad bovenmatig interessant. Voor een hoge plek in een jaarlijstje bijvoorbeeld. Tekst Mania | Dennis Dekker

LIVEDATUM 04/12 Asteriks, Leeuwarden (met Alamo Race Track)

Moke – The Time Has Come (PIAS)
We hebben er drie jaar op moeten wachten, maar eindelijk is het zover: vanaf 13 november ligt het vierde studioalbum van de goedgeklede mannen van Moke in de winkels, met de passende naam The Time Has Come. En de band is dit jaar al weer een decennium oud, dus sowieso tijd voor een feestje.

De vierkoppige Brits-Amsterdamse band heeft daarnaast ook nog een uitbreiding ondergaan met een vijfde bandlid in de persoon van gitarist Robin Berlijn (Kane, Fatal Flowers). Ongetwijfeld in strak gestreken overhemd en pantalon zijn de bandleden voor dit album op en neer gereisd tussen de ICP Studio´s in Brussel en Studio 150 in Amsterdam. Naar eigen zeggen heeft het nieuwe album een krachtige en dynamische ontwikkeling doorgemaakt, en het moet gezegd: het catchy titelnummer geeft al een goede indruk. Al ligt de kracht van de nummers op dit album met name op het gebied van een innemende laidback sound en niet zozeer in snoeiarde poprock.

In nummers als Dreams, Hide in the Daylight, Ballad of a Lost Soul en Stand my Ground wordt de overwegend gevoelige ballade sfeer van de songs op dit album doorgetrokken. De eerste single Let It Burn gaat nog het meest in de richting van rock. maar zoals verwacht van Moke, brengen zij met The Time Has Come wederom een kwalitatief hoogstaand album uit vol prachtige melodielijnen, rockjuweeltjes en earworms die zich de hele dag in je oor nestelen. Tekst Mania | Marjan Kok Maison du Malheur – Stomping Ground (V2 Records)
De Nederlandse band Maison du Malheur is een bont gezelschap van zeven man, dat al een flinke live-reputatie heeft opgebouwd in het land. De komende maanden zijn ze weer aan het touren. Er is namelijk een nieuw album en dat mag gevierd worden!
Op dit nieuwe album is er een smeltkroes van allerlei stijlen te horen. De titel, Stomping Ground, staat aan de ene kant gewoon voor een hangplek maar verwijst ook naar ‘stomp jazz’: een jazz-genre uit de eerste helft van de vorige eeuw, gekenmerkt door een flink tempo. De manier van dansen op deze muziek werd ook ‘stomping’ genoemd, dus het moge duidelijk zijn dat Maison du Malheur er weer één groot feest van maakt.

Naast de jazz is de band beïnvloed door andere oude Amerikaanse muziek, zoals blues en rock & roll, maar net zo goed door artiesten als Nick Cave en Tom Waits én door balkan-muziek. Dit levert een uniek eigen geluid op, wat gecompleteerd wordt door het karakteristieke stemgeluid van zanger en liedjesschrijver J.P. Mesker. Zijn ietwat rauwe en krachtige stemgeluid doet nog het meest denken aan die van Stef Kamil Carlens (Zita Swoon/ex-dEUS).

Met Stomping Ground leveren ze tien nieuwe liedjes aan, die stuk voor stuk een ander geluid laten horen, zonder dat het afdoet aan de eenheid. Zo klinkt Too Fast, Too Slow alsof ze een vergeten rock and rollhit coveren, terwijl er op Reboot juist een klezmerband lijkt te spelen. Een aantal andere liedjes zijn doorweven met een ouderwets jazz-geluid, wat de muziek flink wat schwung meegeeft. Het hoogtepunt is Your Number Is Up, dat begint als een Ennio Morricone-soundtrack en na drie minuten overgaat in een grimmige, traag voortslepende Nick Cave-pastiche.

Een gevarieerd album dus, dat naast de opzwepende rock-, jazz- en balkan-klanken ook een paar rustpunten kent. Het zijn echter vooral de muzikale nuances die alle kanten op schieten. De ene keer ligt de nadruk meer op jazz, de andere keer op bijvoorbeeld blues, maar uiteindelijk is alles overgoten met een heel fijn Maison du Malheur-sausje. Een uniek geluid, zeker in Nederland, en de moeite waard om eens live te bekijken. Arnout de Vries

LIVEDATA 19/11 De Gebroeders Nobel, Leiden 20/11 Gigant, Apeldoorn 21/11 Kroepoekfabriek, Vlaardingen 27/11 Estrado, Harderwijk 04/12 Gebouw-T, Bergen op Zoom 11/12 De Peppel, Zeist 18/12 Asteriks, Leeuwarden 23/12 Vera, Groningen

Kurt Cobain – Montage Of Heck: The Home Recordings (Universal)
Eerder dit jaar verscheen de documentaire Montage Of Heck, gemaakt door regisseur Brett Morgan. Morgan dook in de archieven van wijlen Kurt Cobain, ontdekte tweehonderd uur aan nooit eerder openbaar gemaakte audio, muziek en zelfgemaakte video’s en vierduizend pagina’s aan geschreven teksten. De uiteindelijke docu verontrust, is indrukwekkend en geeft middels zeldzaam materiaal en bizarre scenes een vervreemde en bij tijd en wijle zelfs ongemakkelijke kijk in het vaak tragische, dan wel eenzame leven van tegen wil en dank ‘superster’ Cobain.

Met The Home Recordings kun je kiezen uit een standaarduitgave met 13 tracks en deluxe versie met 31 nummers. Er komt een breed scala aan geluidsfragmenten voorbij. Volledige nummers, demo’s, gesproken woorden, snippets, stukjes tekst die later op diverse albums zijn gebruikt, priegelwerk… Het is alsof je eind jaren tachtig bij zijn schepping bent. Olympia, Washington, het chaotische appartement van Kurt. Het gros van het materiaal is afkomstig van cassettebandjes uit versleten opnameapparatuur.

In zijn appartement hield hij zich met grote regelmaat doende met verscheidene creatieve inspanningen, doorgaans geflankeerd door zijn toenmalige vriendin Tracy Marander. Later zou blijken dat About A Girl, een van Nirvana’s beste tracks, op Kurt’s liefde voor Marander was gebaseerd. Op The Home Recordings hoor je onder meer een nummer voor zijn dochter, een cover van The Beatles’ And I Love Her, een eerbetoon aan zijn helden van The Melvins, een liedje met Britse folk-invloeden en vroege demo’s van later uitgebrachte nummers als Scoff, Sappy en Been A Son. Onmisbaar voer voor de liefhebbers van Kurt en Nirvana! Tekst Mania | Jelle TeitsmaDef Leppard – Def Leppard (e-a-r Music / V2)
Niet eerder zat er zoveel tijd tussen albums van Def Leppard. Songs From The Sparkle Lounge verscheen in 2008. Def Leppard heeft over het gelijknamige elfde album dus ruim zes jaar gedaan. De groep heeft echter in die jaren niet stil gezeten. Het vijftal muzikanten uit Sheffield treedt graag en veel op en verkoopt in zo ongeveer elke stad het stadion uit. Hits als Rock Of Ages, Foolin’ en Pour Some Sugar worden door tienduizenden fans vol overgave meegebruld tijdens optredens.

Voor het album Def Leppard ging de groep met twee of drie ideeën de studio in. Opener Let’s Go is een ruim drie minuten durend nummer, dat in elke rockparade hoog zal eindigen. Het is zo’n track die in de stadions en grote zalen kan worden opgerekt om het publiek mee te laten zingen. Veertien nummers in totaal op Def Leppard. De hit, de ballade, de rocktracks, alles is aanwezig en klinkt als Def Leppard in grote vorm. Zanger Joe Elliott meldde dat de plaat klonk als “a bit like Led Zeppelin or Queen but you can hear AC/DC or Crosby, Stills & Nash”. Gitarist Phil Collin wilde in het begeleidende schrijven bij de plaat vermeld zien, dat “it’s probably the most diverse thing we’ve ever done. It’s the loudest guitars we’ve done.” Het is allemaal waar. Na zes jaar komt de groep die in 1977 de eerste nummers schreef, met een plaat die klinkt als Def Leppard in grootse vorm. De plaat heeft geen verrassingen of het zou het verrassende hoge niveau van de nieuwe nummers moeten zijn. Def Leppard klinkt bekend en vooral verrassend vitaal. Jaks Schuit

Frank Carter & The Rattlesnakes – Blossom (International Death Cult/ Kobalt/V2 Benelux)
“Even on my own, you can’t stop me!”, zo schreeuwt Frank Carter in de opener van deze compromisvrije punkplaat. Wat een zelfkennis heeft die man. De voormalige frontman van Gallows en recent Pure Love betreedt het solopad met ferme stappen.

Waar One Love meer kiest voor een wat toegankelijkere sound, wordt het gaspedaal hier weer flink ingetrapt. Geen poespas, gewoon lekkere schreeuwpunk. Simpele riffjes en catchy refreintjes. Af en toe passeren we zelfs wat sfeervolle rustpunten. Ook wel eens lekker. Eentonigheid ligt namelijk voortdurend op de loer, maar slaat eigenlijk nooit echt toe. Met dank aan klassesongs als Fangs en Paradise. Prima punkplaat. Milo Lambers

LIVEDATUM 08/12 Muziek-o-droom, HasseltBoy & Bear – Limit Of Love (Nettwerk)
Zo’n anderhalf jaar na Harlequin Dream en ruim vijf jaar nadat debuut Moonfire werd uitgebracht is Limit Of Love de derde langspeler van de Australische heren van Boy & Bear. Na een megatournee, waarbij honderdzeventig shows op drie continenten werden gegeven, werd besloten om met producer Ethan Johns (bekend van onder andere Kings Of Leon en Kaiser Chiefs) te gaan samenwerken.

Wat volgde was een hevige periode van schrijven, sessies aan de zuidkust van New South Wales en de primeur om in de studio gezamenlijk nummers te componeren. Dit heeft geresulteerd in een organisch klinkend, goudeerlijk album. Er zit meer diepte in de tracks, direct hoorbaar op de titeltrack. En na het naar rock neigende Walk The Wire en Where’d You Go keert de rust terug. Harmonieuze en dromerige liedjes in combinatie met synthesizers, een beetje country, repetitieve percussie en nog veel meer maken Limit Of Love anders dan beide voorgangers, maar nog steeds heel erg Boy & Bear. Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 03/03/2016 Annabel, Rotterdam 04/03/2016 Botanique, Brussel