Category: Recensies

Matthew And The Atlas – Temple (Communion Records / Caroline Records)
Diep verscholen in het Atlasgebergte zou je Matthew Hagerty wel tegen willen komen. Samen met zijn band, omringd door fraaie natuur, nummers spelend als Pale Sun Rose en The Fishermans Wife, aangevuld met liefst alles van zijn nieuwe album Temple.

Op Matthew And The Atlas’ tweede worden ingetogen liedjes subtiel afgewisseld met nummers waarbij het tempo iets omhooggaat. Of kent de track, zoals op opener Graveyard Parade, een subtiele opbouw waarbij steeds meer geluiden en instrumenten het lied dragen. Matthew is echter niet voor één gat te vangen. De vergelijkingen met het vroege Mumford And Sons zijn begrijpelijk, maar gaan dieper en verder. Weinig banjo, wel veel synths, een drumcomputer, gitaarsolo.

Elf arrangementen komen op Temple voorbij. Mooi, harmonieus en vooral origineel. Het dieprauwe stemgeluid van Matthew verveelt nergens en schittert extra als de muzikale omlijsting bescheiden is, zoals tijdens het prachtige Elijah en Can’t You See. Mooie plaat! Tekst Mania | Jelle Teitsma

LIVEDATA 10/05 Bitterzoet, Amsterdam 11/05 Altstad, Eindhoven 12/05 Rotown, Rotterdam

Haty Haty – High As the Sun (V2 Benelux)
Blaudzun en David Douglas; het is niet echt een voor de hand liggende samenwerking. De één maakt barokke indierock, de ander maakt ruimtelijke electronica. De twee mannen zijn echter al jaren bevriend en wilden ook al lange tijd iets samendoen. Tot nu toe resulteerde dat in David Douglas die een videoclip voor Blaudzun schoot en Blaudzun die de vocalen op een track van David Douglas verzorgde. Maar nu zijn ze samen de studio ingetrokken voor een heel album.

Twee totaal verschillende artiesten dus, maar het resultaat doet helemaal niet zo aan de losse oeuvres denken, noch is het een logische samensmelting van hun stijlen. De twee mannen hebben elkaar muzikaal uitgedaagd en daar is een nieuwe sound uit gekomen. Blaudzun is de bekendste artiest van de twee maar op zijn muziek lijkt het nog het minst. Waar zijn eigen oeuvre zich richt op liedjesgerichte rockmuziek, klinkt de muziek van Haty Haty veel electronischer en ritmischer. Bovendien is de stem van Blaudzun – nog altijd zeer herkenbaar – wat meer op de achtergrond; hij gebruikt hem niet voor een dosis pathos en emotie (ook mooi, daar niet van!) maar kleurt de tracks er op fraaie wijze mee in.

De muziek van Haty Haty gebruikt telkens een spannende groove als fundering, waarna uitgerekte zanglijnen de luisteraar langzaam meevoeren. Vervolgens worden de tracks langzaam uitgebouwd middels de electronica van David Douglas. De meeste nummers volgen hierin hetzelfde recept, toch staan er acht duidelijk verschillende nummers op de plaat die samen een mooie eenheid vormen. De ene keer leidt het recept namelijk tot bezwerende muziek (Parakeet), de andere keer doet het juist mysterieus of onheilspellend aan (Haty). Toevallig of niet zijn de meest opvallende nummers net de singles. Zo lijkt High As the Sun subtiel te refereren aan spirituele Afrikaanse muziek, en wordt het nergens zo dansbaar en catchy als op Non-Stop-Run-Stop-Belly-Flop. Ook vermeldenswaardig is hoe de stemmen van Blaudzun en gastzangeres Ane Brun zich om elkaar heen vlechten in Nazaré.

Kortom; ben je getriggerd door de naam van Blaudzun of David Douglas, dan staat nog zeker niet vast dat je Haty Haty ook zal waarderen. Het is echter zeker het proberen waard, High Is the Sun is namelijk een verfrissende samenwerking waarbij twee Nederlandse topartiesten elkaar naar nieuwe paden hebben geleid. Arnout de Vries

LIVEDATA 05/05 Bevrijdingsfestival, Nijmegen 19/05 Melkweg, Amsterdam 03-05/06 Vestrock, Hulst 15/07 Welcome To The Village, Leeuwarden  31/07 Damaris, Amsterdam

The Dandy Warhol – Distortland (Dine Alone / Caroline)
Vol verwachting uitgekeken naar dit album! Dandy Warhols is een band waar je van houdt, of niet. Er lijkt geen tussenweg te zijn. Ze doen wat er van ze verwacht wordt. Of je er nu van houdt of niet, ze “deliveren” wel. Distortland is nog steeds catchy, de progressies zijn nog steeds poppy en liggen makkelijk in het gehoor. Er wordt ze vaak een gebrek aan originaliteit verweten. Maar waarom zou je iets wat werkt veranderen?

Dit album gaat waarschijnlijk gewoon goed verkopen omdat je bij deze band krijgt wat je verwacht; een degelijke plaat zonder al te veel poespas en al zeker geen muzikale uitspattingen. Voor mij klinkt de nieuwe Dandy’s als een voorgerecht. Ik krijg trek, en zin in het hoofdgerecht. Zeker blijven volgen deze band. Ze doen wat ze beloven en daar kunnen veel bands een voorbeeld aan nemen. Tekst Mania | Alexander Gout

LIVEDATA 06/05 Melkweg, Amsterdam 07/05 Het Depot, Leuven 08/05 De Casino, Sint-NiklaasBells of Youth – Dreamers (V2 Records)
Bells of Youth, je verwacht puntige popliedjes met uiteenlopend instrumentarium en met name die prachtige vaak vijf stemmige samenzang. Het debuutalbum BOY (2014) was er mee doordrenkt en bracht de band een mooi debuut-succes met verschillende optredens op clubs en festivals in binnen- en buitenland.

Dreamers werd op 14 April gereleased in Paradiso Amsterdam. Het album gaat deels verder waar het gebleven is met goede songs als Arcadia. Toch lijkt het vrouwelijke vijftal ook de randjes van hun genre uit te zoeken. Introtrack Lights Out en bijvoorbeeld Sweet Sin zijn daar met zijn uitgesponnen classic fuzz gitaarsolo’s van Estelle Stijkel een voorbeeld van. Soms lijkt het geheel wat gezocht, maar op enkele momenten ook verrassend zoals Roses & Sweets waar een stonerachtige bassriff de basis van de track vormt. De band laat horen te experimenteren met hun sound en arrangementen, maar de sleutel is daarentegen nog niet helemaal gevonden. Gelukkig maakt een prachtig ballade als Stop. dan wel weer een hoop goed. Tekst Thijs Schamp

LIVEDATA 21/04 Kavka, Antwerpen 30/04 Concerto Instore, Amsterdam 12/05 Extase, Tilburg 13/05 Luxor Live, (with IX) Arnhem 14/05 Kroepoekfabriek, (with IX) Vlaardingen 19/05 Patronaat, Haarlem 20/05 Wilhelmina, Eindhoven 21/05 Hedon, Zwolle 27/05 Simplon Groningen 28/05 Festival Sniester, Den Haag

Indian Askin – Sea Of Ethanol (Warner)
Een slimme zet van Chino Ayala en de zijnen, om de eerste EP van Indian Askin al aan de vooravond van Noorderslag uit te brengen. De vier liedjes hadden vermoedelijk gerust nog even kunnen wachten, maar marketingtechnisch is het gunstig om in Groningen iets te presenteren te hebben. Een paar maanden verder ziet nu ook Sea Of Ethanol het licht.

Naast het vooruitgeschoven materiaal is plaats ingeruimd voor acht nieuwe songs die zich prima verhouden ten opzichte van hun voorproefje. Het openingsnummer is een geweldige binnenkomer. Een woordloze, trippende herinterpretatie van Flaming Lips die heerlijk doordreunt – dat is aangenaam wakker worden. Ook Pretty Good zegt waar het op staat; het grillige, magnetiserende walsje tekent voor een vroeg hoogtepunt. De band voelt op de uptempo songs Really Wanna Tell You en Better One goed aan wanneer er een tandje bij moet worden gezet.

Toch blijft alles relatief clean. Ayala is eerder van het subtiele pingelwerk dan gierende, uit de bocht vliegende solo’s. Millionaire’s Outside The Simian Flock lijkt een belangrijke inspiratiebron. Sea of Ethanol is een sexy, eigengereide debuutplaat. Tongue in cheek, diepe baslijnen, en gezongen met het nodige aplomb. Indian Askin blaast het adagium van seks, drugs en rock ‘n roll nieuw leven in, en daar is nog nooit iemand slechter van geworden. Tekst Mania | Max Majorana

LIVEDATA 21/04 EKKO, Utrecht 22/04 Hedon, Zwolle 07/05 Klomppop, Overzande 15/05 gaellus open air, Tienray 27/05 Sniester, Den Haag 28/05 Dauwpop, Hellendoorn (Uitverkocht) 04/06 Vestrock, Hulst 11/06 Schippop, Schipluiden 19/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek 22/07 Zwarte Cross, Lichtenvoorde
Babymetal – Metal Resistance (EAR Music) 
Su-Metal, Yuimetal en Moametal zijn de drie leden van Babymetal. Su-Metal zingt, Yuimetal en Moametal grunten en dansen op de combinatie van glampop, emopunk en springerige synthesizerrock. De dames zijn vooral populair in Japan en maken volgens eigen zeggen “schattige metal.” Metal Resistance is na een aantal in Japan succesvolle singels en de release van debuut Babymetal de tweede langspeler. KARATE, YAVA!, No Rain, No Rainbow en From Disk Till Dawn zijn titels die in eerste instantie nieuwsgierigheid opwekken. De drie leden van de groep verkleden zich voor optredens als schoolmeisjes, die lijken mee te willen doen aan een karaokewedstrijd. Al deze informatie leidt in Nederland vooral tot ongeloof en een grote glimlach.

Echter, Babymetal trekt in Japan volle zalen en stond in 2015 in Tokyo voor een razend enthousiaste menigte van 13.000 bezoekers. Later dit jaar heeft de groep het overal bekende Tokyo Dome geboekt. Slechts Kiss, Aerosmith en The Rolling Stones verkochten de Dome uit. Babymetal schaart zich in die exclusieve rij. Kobametal is de producer van de band en vertelde in een interview dat de naam Babymetal als “in een goddelijke boodschap” tot hem kwam. Tijdens het luisteren naar Metal Resistance is het moeilijk om niet te glimlachen.
Opener Road Of Resistance is een theatraal en bombastisch stuk muziek waarop de dames volop grunten. Onverstaanbaar maar het zullen Yuimetal en Moametal zijn. Daarbij zijn de gitaarsolo’s snoeihard en indrukweekend snel. Nummers als Awadama Fever en Amore zijn voorbeelden van in een studio opgenomen stukken, waarbij vooral de partijen op de synthesizer over elkaar buitelen. De melodielijnen klinken bekend en ontzettend commercieel. Voor zover de teksten zijn te verstaan gaan ze over liefde of de afloop van een liefdesrelatie.

En toch, en toch, na vaker beluisteren van deze curieuze release groeit het respect voor Babymetal en producer Kobametal. De glimlach verdwijnt niet geheel, maar het respect groeit. Leuk ook dat de groep naar Nederland komt voor een optreden. En dan gewoon een minuut in DWDD laten spelen. Jaks Schuit

LIVEDATUM 05/06 Fortarock, Nijmegen