Pinkpop is wederom voorbij gevlogen. Vooraf was de line-up natuurlijk al geweldig met Muse, Robbie Williams en de Foo Fighters als headliners. Dat we werden opgeschrikt door het afzeggen van Dave en zijn mannen was natuurlijk een aderlating maar met Triggerfinger als vervanger en Pharrell Williams als nieuwe afsluiter werd het nog een gezellig feestje op de zondag. Net als vorig jaar was er wederom een vierde stage dus er was nog meer te genieten dit jaar, maar daardoor was het natuurlijk heen en weer rennen tussen de verschillende podia. Hieronder een korte bloemlezing van onze verslaggevers ter plekke. Updates volgen…
Foto’s Hub Dautzenberg
VRIJDAG 12 JUNI
Body Count Mainstage 16:15 – 17:15
Hij stelt zich netjes voor, nadat hij als laatste het podium is opgestiefeld. “I’m Ice motherfucking T”. Z’n bandje heet “Body motherfucking Count”. Levende legende op het podium? Jazeker. Ice-T rapt al sinds halverwege de jaren 80. Metalformatie Bodycount bestaat ook al 25 jaar. De mannen zijn nog maar even onderweg of het begint te stortregenen. Een verfrissend buitje tijden een dag die als bloedheet de geschiedenisboeken ingaat. Bodycount zet een oerdegelijke rockshow neer op de weide die een kleurig palet is geworden met al die poncho’s. Er wordt geheadbangd tijdens klassiekers al There Goes The Neighbourhood en Born Dead. Na een korte droogte breekt de hel inmiddels volledig los en regent het harder dan ooit tevoren in Landgraaf. Er wordt vrolijk doorgepogood. Pieter Visscher
George Ezra Mainstage 18:15 – 19:15 uur
De goedlachse singer-songwriter George Ezra is een makkelijke prater en strooit met anekdotes. Over een gevoelig liedje als Barcelona bijvoorbeeld. Hij heeft een prima band om zich heen verzameld die zijn pop-rockliedjes goed in de smaak doen vallen. Prima optreden, zo aan het begin van de avond. Pieter Visscher
Faith No More 3FM Stage 19:15 – 20:15
Eigenlijk had niemand meer verwacht dat deze legendarische cult band na hun dramatisch einde in 1998 met veel ruzie, ooit nog op het Pinkpop podium zou spelen. Maar onlangs kwam er zelfs een nieuw studioalbum Sol Invictus uit en ging het gezelschap rondom Mike Patton weer op tournee. Vandaag dus op Pinkpop en het podium zag er nogal ‘vreemd’ uit; uitgedost met bloembakken gevuld met kunstbloemen in allerlei kleuren en elk bandlid was volledig in het wit gekleed. De opener was natuurlijk het al veel besproken nummer van het laatste album: Motherfucker, waarin Patton al helemaal los ging. Ook in de andere 13 tracks brulde, schreeuwde, gilde, krijste en zong Patton alsof zijn leven ervan af hing. En het pleit voor de man dat het deze keer wel allemaal goed klonk. Vette metal songs met bijbehorende spring riffs worden zoals gewoonlijk weer afgewisseld met ballads en andere hippieshit, zoals Patton dat gekscherend omschreef. Easy, een van FNM’s grootste ‘hits’, werd het publiek natuurlijk ook niet onthouden en ook Epic, waarschijnlijk de klassieke FNM song pur sang, knalde door de boxen en over de hoofden van het enthousiaste publiek. Tot de hoogtepunten behoorden wat mij betreft ook nog Caffeine en Evidence en ook de afsluitende track Superhero bewijst nog maar eens wat Faith No More in hun mars heeft. Respect en zo kan de band nog wel even doorgaan. Martien Koolen
Elbow Mainstage 20:15 – 21:15
Guy Garvey ziet ‘so many beautiful people in one place’. Terwijl de temperatuur na achten nog altijd rond de 19 graden schommelt, warmt Elbow het Pinkpoppubliek nog even extra op met een aantal beeldschone liedjes. Een mooie dwarsdoorsnee uit het sterke oeuvre van de band die onder leiding van Garvey het grote gebaar niet schuwt. Hij nodigt zijn gehoor geregeld uit om mee te zingen. Daar zijn de eerste rijen in het publiek niet te beroerd voor. De band heeft een klein strijkorkest meegenomen dat extra melancholie meegeeft aan de band die enig pathos al niet vreemd is. Een song als One Day Like This komt erg goed uit de verf. Om maar te zwijgen van de onverslijtbare afsluiter Grounds For Divorce. Prachtig. Pieter Visscher
Pop Evil Stage 4 20:15 – 21:15
Deze jonge Amerikaanse band heeft in eigen land al behoorlijk wat succes gehad, met ondermeer 3 hitsingles van het voorlaatste album Onyx. Maar in Nederland moet Pop Evil nog wat aan de weg timmeren om wat meer bekendheid te krijgen. Op 21 augustus komt de vierde plaat van het rockkwintet uit Michigan uit en de eerste single van dat album getiteld Footsteps is inmiddels te beluisteren. Het is de eerste keer dat Pop Evil in Nederland speelt en deze jongens hebben er zin in; wat een energie, wat een speelplezier en wat voor een passie! Natuurlijk is het echte Amerikaanse muziek en bevatten de vaak catchy songs melodieën uit de jaren zeventig, tonen uit de jaren tachtig, maar ook vette metal riffs en hooks uit de 21ste eeuw. Zanger Leigh Kakaty is een echte frontman en hij pakt het publiek meteen in met zijn rauwe stem en zijn enthousiasme. Ook de rest van de band gaat er vol voor, want deze heren staan werkelijk geen seconde stil. Nummers zoals Last Man Standing en Deal With The Devil tonen het beste van Pop Evil; goed in gehoor liggende rockmelodien, vette riffs, emotionele zang en bijna herkenbare meezingrefreinen. Van deze heren gaan we nog veel horen en misschien dat ze nog een keer op de mainstage van Pinkpop mogen staan… Martien Koolen
Slash featuring Myles Kennedy & The Conspirators 3FM Stage 21:15 – 22:15
Het is niet de eerste keer dat Slash, nog steeds een van de betere rockgitaristen op deze planeet, op Pinkpop speelt. Maar deze keer is hij in het gezelschap van zanger Myles Kennedy en krijgen de songs van het vorig jaar uitgekomen World On Fire de meeste aandacht. Het publiek wil natuurlijk ook graag Guns N’ Roses songs horen en gelukkig voldoet Slash hieraan door heerlijke versies van Nightrain, You Could Be Mine en Sweet Child O’ Mine te spelen. Vooral de laatstgenoemde track is een genot om te horen vooral door de heerlijk gitaarsolo, maar de vocalen van Kennedy kunnen dan toch weer niet tippen aan die van troublemaker Axel Rose. The Dissident en World On Fire zijn beiden van het laatste album en behoren nu ook al langzaam tot zogenaamde klassieke Slash tracks in wording. Ook vergeet Slash zijn andere band Velvet Revolver niet, want een stomende versie van Slither komt ook nog voorbij. Maar voor veel aanwezigen in het publiek is de afsluitende song, de Guns klassieker Paradise City het hoogtepunt van deze, wat mij betreft, te korte set; want het uurtje Slash was helaas te snel voorbij. Martien Koolen
Muse Mainstage 22:15 – 23:30
Komen, zien en overwinnen. Als dat adagium op één band van toepassing is, is dat wel Muse. Oké, het is wat pompeus, Matthew Bellamy’s stem is af en toe over de top, maar Muse blijft een band die is geschapen voor festivals. Ze rollen een soort greatest hits-show uit over het massaal toegestroomde publiek. De tegen het voorste hek aangeplakte bakvissen blèren alles letterlijk mee. Muse is nog steeds een van de sterkste rockbands op deze planeet. Pieter Visscher
ZATERDAG 13 JUNI
Gaz Coombes Brand Bier Stage 14:00 – 14:40
Het geluid tijdens Gaz Coombes is misschien wat te stevig tijdens het eerste gedeelte van de set. Dat wordt later beter. De man die groot werd met Supergrass is in bloedvorm, zingt de sterren van de hemel. Zijn stem is krachtig, helder en zuiver. Hij haalt elke hoge noot en is ook nog eens de vrolijkheid zelve, getuige een vrijwel continue glimlach. Mooi gesoigneerd, de bakkebaarden nog ouderwets langs het gelaat. Niks mis mee. Veel werk van laatste album Matador komt voorbij. Je hoort ook live dat dat een ijzersterke plaat is. Pieter Visscher
Causes Stage 4 14:40 – 15:25
Causes wordt in een bomvolle tent overvallen door het enthousiasme van de flinke massa, die wel weet dat de formatie uit Utrecht nogal wat sterke popliedjes op zijn naam heeft staan. Zoals Teach Me How To Dance With You. Het weer is geweldig en dat matcht uitstekend met de band die in de Engelsman Rupert Blackman een frontman heeft die net zo sympathiek is als zijn liedjes. Prima start van de dag. Pieter Visscher
John Coffey Brand Bier Stage 17:15 – 18:15.
De eerste keer op Pinkpop, maar zeker niet de laatste keer, want wat zet John Coffey de Brand Bier Stage (de tent dus..) op zijn kop. Op het podium staat me toch een brok energie en de gespeelde nummers zijn vet, keihard, pakkend en nodigen desondanks uit tot lekker meebrullen. Het derde album van deze post hardcore/metal punkband is waarschijnlijk hun beste tot nu toe en bewijst wat deze jonge honden in huis hebben. Live klinkt het allemaal net iets heftiger en beter en songs zoals Dirt & Storm of Heart Of A Traitor worden door het uitzinnige publiek van harte verwelkomd. Voor sommige Pinkpoppers is deze broeiende set misschien ‘slechts’ een grote brok herrie, maar voor anderen (zoals ondergetekende) is dit gewoon puur genieten. Opmerkelijke feiten tijdens deze gig zijn natuurlijk het vangen van het bekertje bier door David (zie Face Book), dat er gecrowdsurft wordt, dat Wilbert Stuifbergen een drumstokje vangt (zie Face Book) en dat de melodie van Somewhere Over The Rainbow voorbijkomt…. Superset en een retestrak optreden; deze jongens gaan we zeker nog terugzien op andere edities van Pinkpop. Martien Koolen
Anouk Manistage 18:15 – 19:15
“Mag ik de aandacht voor mijn vriendin Anouk?”, vraagt Jan Smeets, nadat hij heeft aangekondigd dat The Foo Fighters niet optreden. Na 2009 (Depeche Mode) heeft hij opnieuw te maken met een gedwongen canceling van een afsluitende mega-act. Anouk verzacht de pijn enigszins onder een strakblauwe hemel, bij een graadje of 24. Goed bij stem, goedgemutst bovendien en met een setlist die de wei om de haverklap aan het springen krijgt, vaart ze niet op routine, maar laat ze horen en zien dat ze op vrouwelijk rockgebied nog altijd de dienst uitmaakt. Niet alleen in Nederland, maar ook ver daarbuiten. Pieter Visscher
Kensington 3FM Stage 19:15 – 20:15
De ‘beste’ band van Nederland, maar misschien is dat toch eigenlijk John Coffey, mag voor de tweede keer op Pinkpop zijn talenten tonen. Kensington kreeg de meeste stemmen bij de Gouden Pinkpop Tip en blijkt dus, wat wij natuurlijk al lang wisten, zeer populair te zijn. Hun laatste album Rivals is een topper en veel nummers van dat album worden vandaag dan ook door zeel veel fans (veel meisjes…) letterlijk woord voor woord meegezongen. All For Nothing is de perfecte opener voor een bruisende set met eigenlijk alleen maar goede nummers. War, Streets, Rivals en Let Go klinken allemaal loepje zuiver en zorgen voor een adembenemende sfeer op deze mooie tweede Pinkpopdag. De vlammenwerpers, het confetti kanon en de sterrenregen zorgen voor een extra sfeervol effect. Het absolute hoogtepunt is echter de acht minuten versie van Little Light, terwijl ook zanger Eloi Youssef nog even het publiek induikt… Een indrukwekkende show, die bij mij de vraag oproept waarom Kensington niet de Foo Fighters als head liner had kunnen vervangen… Martien Koolen
The Script Main Stage 20:15 – 21:15
De zeer succesvolle Ierse pop rock band The Script betovert vooral jonge fans (lees: meisjes) met hun aanstekelijke muziek en mooie, emotionele ballads. Toch krijgt de band ook veel kritiek want zo worden ze zelfs betiteld als religieuze kwezelrockers… Vandaag staat The Script voor de tweede keer (na 2013) op Pinkpop, en opent Danny O’Donoghue en Co. de set met Paint The Town Green. Bij het vierde nummer, de super hit Superheroes, gaat het publiek helemaal los en werkt de meisjesrockformule van de band op volle toeren. Hall Of Fame en Break Even ontbreken vandaag natuurlijk ook niet en helaas komt ook zanger O’Donoghue op het lumineuze, originele idee om het publiek in te duiken. Voor mij zijn de te gelikte piano pop songs net iets te veel van het goede en ook de monoloog (preek ?) van Danny was echt compleet overbodig! De laatste track Hall Of Fame maakte gelukkig nog iets goed, maar misschien is The Script toch meer iets voor een EO jongeren dag? Martien Koolen
Avicii 3FM Stage 21:15 – 22:15
Vreemde eend in de bijt, die Avicii. Een dj die het inmiddels geschopt heeft tot een groot podium in Landgraaf. Hij klinkt zo nu en dan als een band, terwijl hij niet meer bij zich heeft dan een goedgevuld usb-stickje met al zijn hits. Video’s die op twee grote schermen naast het podium worden vertoond moeten voor het showelement zorgen. Dat mislukt. Het is mager, kaal en zielloos wat er allemaal gebeurt. Eigenlijk helemaal niks. Pieter Visscher
Eagles of Death Metal Brand Bier Stage 21:15 – 22:15
Het goede nieuws m.b.t. de Eagles Of Death Metal was van tevoren al bekend, namelijk het feit dat Josh Homme meespeelt tijdens de set op Pinkpop. De Eagles hebben inmiddels drie albums en de set in de tent opent met een medley van de ‘evergreens’ Everybody Dance Now en Dance To The Music, die dan langzaam overgaat in het beukende Bad Dreams Mama. De kick off van dit optreden is veelbelovend, maar het middenstuk van de set is helaas wat slap en ongeïnspireerd, maar dat verandert gelukkig weer bij de publieksfavoriet I Want You So Hard. Opmerkelijk bij de Eagles Of Death Metal is het feit dat de manager de band van het podium ‘dirigeert’, maar dat de heren gewoon nog even door rocken en nog twee extra nummers spelen. Lekker tegendraads dus; dat is pas rock en roll op zijn best, maar toch hebben deze heren al betere gigs gespeeld. Martien Koolen
Robbie Williams Mainstage 22:15 – 23:30
Robbie Williams is een geweldige afsluiter van dag twee. De rasentertainer knalt er meteen in met Let Me Entertain You. Mooie lange jas aan, strak in het zwart en een geblondeerde bos haar. Williams is in bloedvorm. Als je deze man weer ziet, blijft het ongelooflijk dat hij ooit in zo’n lullig boybandje als Take That heeft gezeten. Er blijft geen hit liggen. Williams is in al die jaren geen spat veranderd en dat staat ‘m goed. Pieter Visscher
ZONDAG 14 JUNI
Typhoon 3FM Stage 14:35 – 15:35
Het is een bloedhete zondag in Landgraaf, maar de verleiding om naar Typhoon te gaan is desalniettemin niet te weerstaan. Terwijl je weet dat het springen wordt. Dat de wei net zo voor de bijl gaat als vorig jaar in een Lowlandstent. Typhoon staat lekker in z’n blote bast en blote voeten voor de massaal bewegende massa. Swingende hiphop om verliefd op te worden. “Ik ben een koning, een keizer, ik ben een motherfucking admiraal”, is Typhoon de bescheidenheid inmiddels voorbij. Hij komt ermee weg. Sympathiekste artiest in het hele circuit. Pieter Visscher
Counting Crows 3FM Stage 16:40 – 17:40
Natuurlijk staan de Counting Crows niet voor de eerste keer op Pinkpop en is de verschijning van zanger Adam Duritz een van de bekendste op deze 46ste editie. In 2015 verscheen hun laatste album Somewhere Under Wonderland en het zal duidelijk zijn dat er vandaag veel nieuwe songs voorbij zullen komen. Frank Turner introduceert de Crows en de band komt uit de startblokken met Round Here van het album August And Everything After, gevolgd door het prachtige Scarecrow van het nieuwe album. Duritz is goed bij stem en ook de rest van de band voelt zich op hun gemak op het Pinkpoppodium. De Crows zijn volgens mij de zogenaamde vreemde eend in de bijt op deze Pinkpopeditie, want hun muziek ‘past’ niet zo bij de rest van het programma. De melancholische, maar ook zeer sfeervolle muziek van de Crows betovert het publiek en begeleidt ze naar hogere sferen. Elvis Went To Hollywood is een ander hoogtepunt van de set, maar de fans die wachten op bekende nummers zoals Big Yellow Taxi of Mr. Jones, wachten tevergeefs. Het heerlijke optreden wordt afgesloten met Rain King en voor ondergetekende behoort dit eerlijke optreden maar weer eens tot de toppers van Pinkpop 2015. Martien Koolen
Oscar And The Wolf Brand Bier Stage 16:40 – 17:40
Je zou Max Colombie, zanger van het Belgische Oscar And The Wolf, een poseur kunnen noemen. De gebaartjes, het hippieachtige dansen, de wat lijzige stem. Maar dat doen we niet. Je hebt wel het idee dat het allemaal recht uit zijn hart komt. Hij heeft een toetsenist, drummer en een gitarist meegenomen die de bezwerende elektrowave in goede banen leiden. Zal er geschiktere muziek bestaan om langdurig de liefde op te bedrijven dan die van Oscar And The Wolf? We trekken het in twijfel. Pieter Visscher
De Jeugd Van Tegenwoordig Mainstage 17:45 – 18:45
De Jeugd Van Tegenwoordig is tien jaar jong. Geen onbekenden op het Pinkpopterrein. Met geluidskunstenaar Bas Bron achter de knoppen en toetsen kan er weinig misgaan. Vieze Vur, Willie Wartaal en Faberyayo droppen hun lyrics. Watskeburt er dan? Een gekkenhuis van voor naar achter op de afgeladen wei. Ze flikken het gewoon wéér. Met speels gemak. Dat ook nog eens. Er zijn bands die werkelijk overal mee weg kunnen komen. De Jeugd Van Tegenwoordig is er één van. Pieter Visscher
Kovacs Brand Bier Stage 18:45 – 19:45
De Wolf Lady uit het Brabantse land met haar geweldige soulstrot staat ook voor de eerste keer op Pinkpop. Zij mag de tent in vuur en vlam proberen te zetten en dat is Kovacs, samen met haar begeleidingsband The Strangers ook wel degelijk gelukt. De set opent met het lange instrumentale, bijna orkestrale intro van When The Lady’s Hurt, voordat de zeer herkenbare en “dominante” stem van Kovacs de tent vult. Haar debuutalbum heeft lovende kritieken gekregen en nummers zoals Digging en Hold On doen het vandaag dan ook goed bij het massaal aanwezige publiek. De Nederlandse Amy Winehouse overtuigt van het begin tot het einde, maar de songs en ook de show van Kovacs komen volgens mij veel beter tot zijn recht in een mooie zaal, zoals bijvoorbeeld 013 in Tilburg. Toch was het publiek zeer enthousiast en tevreden en ook Kovacs was zeer tevreden met haar optreden. Voor herhaling vatbaar op Pinkpop zou ik zeggen. Martien Koolen
One Republic Mainstage 19:50 – 20:50
De super Amerikaanse band One Republic mag op de derde dag haar kunsten op het hoofdpodium presenteren en dat doen ze met verve. Natuurlijk is de muziek van One Republic voor veel mensen te zoet en te gelikt (lees: Amerikaans), maar de heren rondom Ryan Tedder geven zich in ieder geval voor 100%. Secrets opent de show en maakt meteen duidelijk waar deze heren hun inspiratie vandaan halen; de Beatles en U2 lijken een duidelijke inspiratiebron voor de songs en de sound van deze heren uit Amerika. Hun hit uit 2007 Apologize, een super ballad, wordt natuurlijk niet overgeslagen en ook hun monster hit Counting Stars daalt neer op de hoofden van het enthousiaste publiek. Opvallende tracks waren wat mij betreft de White Stripes cover Seven Nation Army en The Spanish Guitar Medley. Het zeer professionele optreden wordt afgesloten met If I Lose Myself van hun laatste album Native (2013). One Republic heeft mij in ieder geval overtuigt en ook enigszins verrast, maar het zijn natuurlijk Amerikanen. Martien Koolen
Placebo 3FM Stage 20:50 – 21:50
Brian Molko ziet er op z’n allervrouwelijkst uit tegenwoordig. Het zwartgeverfde haar langer dan ooit tevoren en flink in de weer geweest met mascara. Muzikaal levert Placebo, want daar hebben we het natuurlijk over, eigenlijk nooit wanprestaties. Ook niet met de nieuwe drummer Matt Lunn, die minstens veertien dagen minder bij de tatoeëerder heeft gezeten dan zijn voorganger Steve Forrest. Wat blijft dat Song To Say Goodbye toch een genadeloos sterk nummer. Om maar te zwijgen van The Bitter End. Buitencategorie. Pieter Visscher
Pharrell Williams Mainstage 22:00 – 23:30
Pharrellk wat wils maakt Pinkpopbezoeker Bart-Jan Beek de woordspeling van de dag. De (doorgeschoven) hoofdact maakt het moeiteloos waar als afsluiter van Pinkpop 2015. Hij heeft een geweldige band mee, achtergrondzangeressen en danseressen om van te watertanden en een partij hits die er doorheen gejaagd wordt. De ene na de andere Pinkpopbezoeker wordt het podium opgesleept om gezellig mee te dansen. Het is na tienen maar nog altijd een graadje of 18. Ideale omstandigheden op de wei, die massaal in beweging komt. Wie werkt zich niet in het zweet? En Dave Grohl? Dave Grohl zag dat het goed was. Pieter Visscher
Genghar – A Dream Outside (Transgressive / PIAS)
Tremonti – Cauterize (Fret12)
