Category: Recensies

Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.

Kvelertak – Nattesferd (Roadrunner Records/ Warner)
De Noorse metalband Kvelertak is mondiaal lekker aan het doorbreken. En als zijn derde plaat Nattesferd voor het eerst door de luidsprekers blaast, begrijp je direct waarom.

Door: Robert Van Gijssel 1 juni 2016

De zes Noren weten precies het knisperige midden te vinden tussen punk, rock ‘n’ roll en metal, en daarbij kunnen ze ook nog solide liedjes bouwen die je steeds opnieuw wilt horen. Uniek is het natuurlijk niet, dat samengaan van punkrock en wat meer eigentijdse (en lugubere) metalsoorten uit de Scandinavische wouden. Het is feitelijk het dna van de hele blackmetal. Maar Kvelertak schiet gewoon steeds raak, met pakkende nummers als Nattesferd of Bronsegud – waarin je kort afgemeten punk van Black Flag tot Ramones hoort raggen. Het drieledige gitaargeluid van Kvelertak, inclusief akoestisch triplex, is op Nattesferdmassief en modderig in elkaar gekleid en dat is het enige nadeel aan deze topplaat.

Een toegankelijk en intelligent gecomponeerde rocktrack als Heksebrann had wat meer lucht tussen de snaren en de droog grommende schreeuwzang van Erlend Hjelvik kunnen gebruiken. De voor dit genre best bijzondere, hoog jubelende achtergrondvocalen worden helaas wat weggedrukt.

Car Seat Headrest – Teens of Denial (Matador/Beggars)
Noem het productiviteit, arbeidsethos of dwangneurose: tussen 2010 en 2014 bracht Will Toledo uit Virginia in eigen beheer twaalf (!) albums met rafelige indierock uit, onder de naam Car Seat Headrest.

Door: Menno Pot 25 mei 2016

Hoewel er mooie lofi-schetsen tussen zaten, is het voor iedereen beter dat hij bij de hand is genomen door platenlabel Matador, dat eerst Toledo’s mooiste ruwe edelsteentjes op een verzamelaar zette (Teens of Style, 2015) en nu Toledo’s veruit beste album Teens of Denial presenteert, waarop Car Seat Headrest een band is geworden.
Hoe klinkt dat allemaal? Je zou kunnen zeggen dat je Car Seat Headrest krijgt wanneer je de korte indierockprojectielen van Guided By Voices kruist met de lange en lethargische stukken van Kurt Vile. Ze gáán ook ongeveer over hetzelfde: verveling, niksigheid en je een enorme sukkel voelen. Dinosaur Jr, Pavement, The Strokes en The Thermals gluren af en toe om de hoek.

Van al die invloeden heeft Toledo een 70 minuten durend album gesmeed dat duidelijk uit innerlijke noodzaak werd geboren en zo ongeveer naar de hele rockhistorie verwijst, maar toch een geheel blijft.

Radiohead – A Moon Shaped Pool (XL)
Vorige week kwam Radiohead eindelijk met een nieuw album: A Moon Shaped Pool. Op dit moment is het alleen digitaal te koop, volgende maand verschijnen de cd’s en platen.

Door: Ionica Smeets 21 mei 2016 Lees meer!

Daniel Romano – Mosey (New West)
Al te snel werd Daniel Romano in het hokje van de country geduwd. Oké, hij werd er bekend mee. Maar op zijn nieuwe plaat laat hij horen veel meer in huis te hebben, van Hollywoodsoundtracks tot tropisch getetter.

Door: Robert van Gijssel 25 mei 2016 Lees meer!

Jessy Lanza – Oh No (Hyperbud / de Konkurrent)
Het Londense label Hyperdub kaapt alle leuke dancevrouwen weg. Dubstepproducer Ikonika en de Koeweitse Fatima Al Qadiri brengen er hun platen uit en het toptalent is de Canadese Jessy Lanza.

Door: Robert van Gijssel 25 mei 2016

Op Oh No maakt Lanza op het eerste gehoor wat ironisch klinkende elektro-r&b, die na wat serieuzere luisterbeurten toch steeds meer gewicht krijgt. In VV Violence lijkt Lanza Prince te citeren, uit zijn kale elektrofunkperiode ten tijde van Controversy. Wat plaatst ze haar afgemeten synthbliepjes mooi naast die strak funkende baslijn, en wat wordt dat nummer aanstekelijk als na het refreintje van piepende en hijgende meisjesstemmen een paar diepe bassdrums inslaan.

De vroege jaren tachtig blijven heersen: bij Never Enough denk je even te luisteren naar een remix van New Orders Blue Monday, maar Lanza trekt ook dat nummer naar zich toe met een ultralichtvoetig poprefreintje. Het cryptische discoliedje It Means I Love You, gezongen in heliumstem, bouwt Lanza uit tot een vierkant beukende dansvloervuller. Met Jessy Lanza gaan we nog wat beleven.

Jungle By Night – The Traveller (V2 Benelux)
Voor zover ze het idioom van Fela Kuti al niet op The Hunt (2014) ontstegen waren, doen ze dat op het vierde album The Traveller definitief. Laten we dus Jungle By Night niet langer afrofunk of ‘Ethio-jazz’ noemen; dat dekt de lading bij het Amsterdamse negental allang niet meer.

Door: Menno Pot 25 mei 2016

Niet dat er helemaal geen afrobeat meer in de mix zit, heus wel, maar het schiet van Turkse psychedelica (het dampende The Ottoman Highlands) via funk en hiphop naar soundtrackmuziek uit Bollywood en de hemel weet wat nog meer. Zet het ongedurige Caldera achter een achtervolgingsscène van James Bond en de film wordt er beter van.

Jungle By Night heeft zich ontwikkeld tot het swingendste, speelste collectief van Nederland en waarschijnlijk ook het veelzijdigste. Alle negen muzikanten eisen bij toerbeurt de hoofdrol op: toetsenkoning Pyke Pasman in het kolkende Extortion, de straffe percussie in Culture Shock, de verleidelijke blazers in Infinite.

Skepta – Konnichiwa (Boy Better Know)
Heel voorzichtig steekt het gepast agressieve Britse straatrapgenre grime het hoofd weer om de hoek van de hiphop en clubcultuur. Er komt nog veel moois aan van de jonge Britten Novelist en Stormzy, maar de meer ervaringsdeskundige Skepta voert voorlopig de revival aan met zijn rijke grimeplaat Konnichiwa.

Door: Robert van Gijssel 18 mei 2016

Hij lijkt er vooral trans-Atlantisch mee te willen wil scoren, getuige zijn samenwerkingen met bijvoorbeeld Pharrell Williams. Maar met het toegankelijke geluid van zijn beats en bassen zou Skepta meer zieltjes kunnen winnen. De track Ladies Hit Squad, met gastraps van D Double en ASAP Nast, is bijna fijnbesnaard te noemen; supergrappige raps en zelfs een snerend gezongen refreintje, op krakend droge drumcomputers en een psychedelisch bubbelend synthmelodietje. Verslavend leuk.

Net als de singles That’s Not Me, een zagende en aanstekelijke hiphoptrack die bij elkaar wordt gehouden door bliepgeluidjes uit antieke videogames, en Shutdown, het hoogtepunt van de plaat, waarin Skepta gehakt maakt van neprasta’s, nepmoslims en de eindeloze parade van ‘isms en schisms’ waarmee het maatschappelijk debat tegenwoordig wordt doodgeknuppeld.

James Blake – The Colour In Anyything (Universal Music)
James Blake doet een ‘Beyonceetje’. Ineens ploft een nieuwe plaat op de streamingplatforms: verrassing. Maar met die plotselinge verschijning houdt de feestelijkheid ook meteen op. Blake is op zijn derde album mistroostiger dan ooit.

Door: Robert van Gijssel 11 mei 2016

Gelukkig kan Blake levenspijn als geen ander in elektronische pop vatten, en daarin moeten zijn vele navolgers toch voor hem buigen: The Colour in Anything is een soms echt briljante verdrietigheidsplaat, waarin je uren kunt rondsomberen.
Wat bouwt Blake zijn nummers geduldig op. Volstrekt minimalistisch begint hij bijvoorbeeld prachtnummer Points; een eenzame tik op de handclaps van de drumcomputer, een verduisterde baslijn, nauwkeurig geplaatste loops en vervormde samples van zijn eigen stem. Langzaam maar zeker vormt zich een popballade uit een droomwereld.

De progressie in Love Me in Whatever Way is net zo magisch. Een ver pianoakkoord en weer die smachtende stemmenstapeling, in iets wat uiteindelijk toch ook uitmondt in een verstild poprefreintje.
Er valt veel te halen op Blake’s derde album. Een beetje te veel zelfs: de plaat duurt ruim een uur en je loopt dus het risico op een overdosis getormenteerde falsetstem. Maar dat is een kwestie van muzikaal uithoudingsvermogen. En smaak.

King Gizzard & the Lizard Wizard – Nonagon Infinity (Heavenly Recordings / PIAS)
Onwaarschijnlijk, de productiviteit van de zevenkoppige band King Gizzard & The Lizard Wizard uit Melbourne: acht studioplaten in nog geen vijf jaar tijd – en ze worden in hun weerbarstigheid steeds beter.

Door: Menno Pot 4 mei 2016

Na de uitgesponnen psychedelica van Quarters! (begin 2015) kwamen de lichtvoetige folky liedjes van Paper Mâché Dream Balloon (eind 2015) en nu is er alwéér een nieuwe: Nonagon Infinity. De negen uptempostukken op het album grijpen in elkaar, tollen in het rond, stuiven van de ene ritmische demarrage naar de andere en vertonen de verrukkelijke neiging een scherpe bocht naar links te maken op het moment dat je een flauwe naar rechts verwacht.

Hoe Robot Stop, Big Fig Wasp en Gamma Knife als estafetterenners het stokje aan elkaar doorgeven; het is werkelijk smullen geblazen, ook al omdat King Gizzard zich ondanks het bovenstaande geen moment schuldig maakt aan moeilijk gedoe. Ongedwongen plezier is het devies en de stukken zijn áltijd liedjes met een pakkende melodie. Nederlands festival deze zomer? Laten we het hopen.

Chance The Rapper – Coloring Book
Het langverwachte album van Chance The Rapper zet een nieuwe standaard: hij bracht het alleen streaming uit, integreerde gospel op een geheel nieuwe wijze en ontving bijdragen van tal van gastrappers. Kortom: een wereldplaat.

Door: Gijsbert Kamer 1 juni 2016

In het jaar waarin ook Beyoncé, Radiohead, Kanye West en Rihanna al steeds creatiever bleken in de manieren waarop ze hun nieuwe muziek aan de man brachten, komt Chance The Rapper toch nog met een noviteit. De 23-jarige rapper uit Chicago stelde zijn derde mixtape niet, zoals zijn vorige twee, als gratis download beschikbaar. Coloring Book – een wonderschoon en rijkgeschakeerd album, maar daarover later – was vanaf 12 mei alleen te streamen en dan ook nog eens exclusief op Apple Music.

Wat de release extra bijzonder maakt, is dat er geen enkele platenmaatschappij achter Chance The Rapper zit. Waar Kanye West met zijn eerder dit jaar verschenen The Life of Pablo (aanvankelijk exclusief te streamen en te downloaden op Tidal) nog het grote Def Jam achter zich had, doet Chance The Rapper alles zonder bemoeienis van welke platenmaatschappij ook. En met succes. Coloring Book kwam op basis van alleen streaming op de achtste plaats van de Billboard Album Top 200 terecht. Dat was nog nooit eerder gebeurd.

Toch komt het succes niet helemaal als een verrassing. Chance The Rapper, in 1993 in Chicago geboren als Chancelor Bennett, geldt sinds zijn tweede mixtape, Acid Rap uit 2013, als een van de grootste beloftes in de hiphop. Hij werd alom geprezen om zijn bijzondere, raspende rapstijl, sterke persoonlijke teksten en eigenzinnige veelzijdige productie. Van Acid Rap haalde hij in korte tijd een miljoen downloads binnen. Lees meer!