Live Review: dEUS @ De Roma, Antwerpen 07 december 2015 Tekst Ruud Van Der Locht Foto’s Patsi Borgers
Afgelopen week lanceerde dEUS het Belgische luik van zijn Soft Electric Tour in de voormalige Antwerpse bioscoop- en concertzaal De Roma. Nadat ze in Maastricht de Lambertuskerk inpalmden, opnieuw een erg mooi kader voor een muzikaal experiment. Want zo werd deze tour vooraf breed aangekondigd in de media. Maar was het dat ook?
Uitganspunt? De rustige, minder bekende nummers uit verzamelaar Selected Songs op het muzikale voorplan zetten. Dat een band nieuwe wegen bewandelt en zich naakt en kwetsbaar opstelt, juichen we collectief toe. Dat leidde in De Roma tot oorstrelende, intieme vertolkingen van Magdalena (dat Barman opdroeg aan een Poolse deerne met een onuitspreekbare achternaam) en Right As Rain waarin de Antwerpse zanger zijn overleden vader herdacht. De reeds lang uitverkochte zaal bleef muisstil tijdens dit prachtig stukje muzikaal proza. Net als Nothings scoorde dit nummer een hoge kwotatie op de lo-fi ladder die dEUS uitschoof voor het publiek.
Tijdens Eternal Woman kreeg Barman het vocale gezelschap van Lies Lorquet (Mintzkov). En Include Me Out (Pocket Revolution) werd ingeleid door een grappige anekdote. “Dit nummer speelden we slechts één keer live; zo traag dat de helft van het publiek de zaal ontvluchtte”, klonk het. Dat gebeurde ditmaal gelukkig niet. 7 Days, 7 Weeks schreef Barman voor zijn zus, maar die was absoluut niet onder de indruk, vertrouwde hij het publiek toe. We weten niet of dat ditmaal wel het geval was, maar we vrezen ervoor.
Waarom? Omdat de ontroerende, hartverwarmende momenten ons té zeldzaam bij de keel vatten. En dat is jammer want dEUS beschikt ongetwijfeld over een repertoire dat daarvoor voldoende potentie bezit. Maar dan moet je wel volledig naakt gaan, zoals de band voorbeeldig deed met Serpentine dat helemaal op het eind van de set zat. Gevolg? Enkele minuten puur luistergoud. Maar dergelijke topmomenten waren te zeldzaam. Waren het de rockdemonen of mentale onrust die de band geregeld een versnelling te hoog lieten rijden? En ons té weinig experimenteel verrasten?
“You should be scaring me, but don’t I only scare myself?; klonk het tijdens Secret Hell. Misschien vat deze zinsnede het nog het best samen. Wees niet bang en durf best nog enkele stappen verstilder door dat prachtige songbook te slenteren, dEUS. Het materiaal is sterk genoeg om een ‘ideal crash’ te overleven.
Live Foto Review: Trixie Whitley @ Paradiso Noord @ Tolhuistuin, Amsterdam
08 december 2015 Foto’s Willem Schalekamp
Dit jaar bracht Trixie Whitley haar tweede album Porta Bohemica uit. Ditis de naam van een oude spoorweg tussen Duitsland en Oostenrijk. In de treinverbinding zag Trixie Whitley de perfecte metafoor voor haar nieuwe album. Een album maken is niet een muzikale reis, maar ook een persoonlijke trip. Trixie heeft ons afgelopen dinsdagavond in de Tolhuistuin meegenomen op die reis.
Na een prachtige ingetogen opening van A Thousend Thieves knalt Trixie daarna vol gas door. Als een ware nachtclubzangeres transformeert ze zich net zo makkelijk naar een rockchick. Van ingetogen klein naar wild en brullend, Trixie kan het allemaal. En bijna alle nummers van haar laatste maar ook haar eerste cd passeren de revue. En het mooie is dat elk nummer live net even anders wordt gebracht dan op de cd, wat je eigenlijk alleen bij de allergrootste ziet…. Een ware verademing dan het klakkeloos naspelen van de cd.
Tijdens de cover Nature Boy klimt ze achter de kleine drumkit die klaar staat en zelfs daarachter weet ze iedereen van zijn of haar sokkel te blazen. Met het schijnbaar grootste gemak rollen de rake klappen de drums de zaal in en ondertussen is die glasheldere stem tot diep in je ziel te horen en te voelen. Ook het prachtige Breath You In My Dreams is weer een wonderschone bewerkte versie van het origineel. Als toegift horen we nog ondermeer The Visitor en Eliza’s Smile voorbij glijden en voldaan nemen we weer afscheid van haar. Verder een groot compliment aan de overige drie bandleden die ervoor zorgen dat Trixie tot grote muzikale hoogte kan klimmen. Chapeau!
Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin we u bij de hand nemen langs de beste albums van de maand.
Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl/volkskrantradio als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!JTNDaWZyYW1lJTIwd2lkdGglM0QlMjI2NjAlMjIlMjBoZWlnaHQlM0QlMjIxODAlMjIlMjBzcmMlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZ3aWRnZXQlMkZpZnJhbWUlMkYlM0ZlbWJlZF90eXBlJTNEd2lkZ2V0X3N0YW5kYXJkJTI2YW1wJTNCZW1iZWRfdXVpZCUzRDI0NjkzNzQ4LWY2MDQtNGVjNS04ZTE3LWIxYWY1Y2E1MzM4ZCUyNmFtcCUzQmZlZWQlM0RodHRwcyUyNTNBJTI1MkYlMjUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMjUyRnBpbmd1aW5yYWRpbyUyNTJGcGluZ3Vpbi1yYWRpby1wcmVzZW50cy12b2xrc2tyYW50LXJhZGlvLTMtMDctMTItMjAxNSUyNTJGJTI2YW1wJTNCaGlkZV9jb3ZlciUzRDElMjZhbXAlM0JoaWRlX3RyYWNrbGlzdCUzRDElMjZhbXAlM0JyZXBsYWNlJTNEMCUyMiUyMGZyYW1lYm9yZGVyJTNEJTIyMCUyMiUzRSUzQyUyRmlmcmFtZSUzRSUzQ2RpdiUyMHN0eWxlJTNEJTIyd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMGNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMiUzRSUzQyUyRmRpdiUzRSUzQ3AlMjBzdHlsZSUzRCUyN21hcmdpbiUzQSUyMDBweCUzQiUyMHBhZGRpbmclM0ElMjAzcHglMjA0cHglM0IlMjB3aWR0aCUzQSUyMDY1MnB4JTNCJTIwY29sb3IlM0ElMjByZ2IlMjgxNTMlMkMlMjAxNTMlMkMlMjAxNTMlMjklM0IlMjBmb250LWZhbWlseSUzQSUyMCUyMk9wZW4lMjBTYW5zJTIyJTJDJTIwSGVsdmV0aWNhJTJDJTIwQXJpYWwlMkMlMjBzYW5zLXNlcmlmJTNCJTIwZm9udC1zaXplJTNBJTIwMTFweCUzQiUyMGRpc3BsYXklM0ElMjBibG9jayUzQiUyNyUzRSUzQ2ElMjBzdHlsZSUzRCUyMmNvbG9yJTNBJTIwcmdiJTI4MTI4JTJDJTIwMTI4JTJDJTIwMTI4JTI5JTNCJTIwZm9udC13ZWlnaHQlM0ElMjBib2xkJTNCJTIyJTIwaHJlZiUzRCUyMmh0dHBzJTNBJTJGJTJGd3d3Lm1peGNsb3VkLmNvbSUyRnBpbmd1aW5yYWRpbyUyRnBpbmd1aW4tcmFkaW8tcHJlc2VudHMtdm9sa3NrcmFudC1yYWRpby0zLTA3LTEyLTIwMTUlMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHJlc291cmNlX2xpbmslMjIlMjB0YXJnZXQlM0QlMjJfYmxhbmslMjIlM0VQaW5ndWluJTIwUmFkaW8lMjBQcmVzZW50cyUyMFZvbGtza3JhbnQlMjByYWRpbyUyMCUyMzMlMjAwNy0xMi0yMDE1JTNDJTJGYSUzRSUzQ3NwYW4lM0UlMjBieSUyMCUzQyUyRnNwYW4lM0UlM0NhJTIwc3R5bGUlM0QlMjJjb2xvciUzQSUyMHJnYiUyODEyOCUyQyUyMDEyOCUyQyUyMDEyOCUyOSUzQiUyMGZvbnQtd2VpZ2h0JTNBJTIwYm9sZCUzQiUyMiUyMGhyZWYlM0QlMjJodHRwcyUzQSUyRiUyRnd3dy5taXhjbG91ZC5jb20lMkZwaW5ndWlucmFkaW8lMkYlM0Z1dG1fc291cmNlJTNEd2lkZ2V0JTI2YW1wJTNCdXRtX21lZGl1bSUzRHdlYiUyNmFtcCUzQnV0bV9jYW1wYWlnbiUzRGJhc2VfbGlua3MlMjZhbXAlM0J1dG1fdGVybSUzRHByb2ZpbGVfbGluayUyMiUyMHRhcmdldCUzRCUyMl9ibGFuayUyMiUzRVBpbmd1aW5yYWRpbyUzQyUyRmElM0UlM0NzcGFuJTNFJTIwb24lMjAlM0MlMkZzcGFuJTNFJTNDYSUyMHN0eWxlJTNEJTIyY29sb3IlM0ElMjByZ2IlMjgxMjglMkMlMjAxMjglMkMlMjAxMjglMjklM0IlMjBmb250LXdlaWdodCUzQSUyMGJvbGQlM0IlMjIlMjBocmVmJTNEJTIyaHR0cHMlM0ElMkYlMkZ3d3cubWl4Y2xvdWQuY29tJTJGJTNGdXRtX3NvdXJjZSUzRHdpZGdldCUyNmFtcCUzQnV0bV9tZWRpdW0lM0R3ZWIlMjZhbXAlM0J1dG1fY2FtcGFpZ24lM0RiYXNlX2xpbmtzJTI2YW1wJTNCdXRtX3Rlcm0lM0Rob21lcGFnZV9saW5rJTIyJTIwdGFyZ2V0JTNEJTIyX2JsYW5rJTIyJTNFJTIwTWl4Y2xvdWQlM0MlMkZhJTNFJTNDJTJGcCUzRSUzQ2RpdiUyMHN0eWxlJTNEJTIyd2lkdGglM0ElMjA2NTJweCUzQiUyMGhlaWdodCUzQSUyMDNweCUzQiUyMGNsZWFyJTNBJTIwYm90aCUzQiUyMiUzRSUzQyUyRmRpdiUzRQ==
Elke eerste maandag van de maand op Pinguin Radio van 20:00 tot 22:00 uur de beste tracks van de belangrijkste 10 albums samengesteld door de muziekredactie van de Volkskrant.
Naive Set – Dragon (Subroutine)
Dat heb je met bands die uit muziekgekken bestaan: je beluistert hun nieuwe album (Dragon), er dringen zich muzikale referenties op en ja hoor, blijken ze al die bands zelf te noemen in hun bandbio.
Door: Menno Pot – 25 november 2015
In het geval van het Amsterdamse Naive Set hebben we het dan over bijvoorbeeld The Kinks (Bottom of The Sea had een verstopt juweeltje kunnen zijn op een van de halfgeslaagde popopera’s van Ray Davies) en de bands van het Nieuws-Zeelandse cultlabel Flying Nun (Naive Set noemt The Clean). Wacht, Ultimate Painting, dat Engelse bandje dat een van de leukste gitaarplaten van dit jaar maakte. Dat noemen ze vast niet. Wel dus. Dragon blijkt zelfs gemasterd door de Australiër die dat ook voor Ultimate Painting deed.
Het is duidelijk: in welke muzikale hoek we Naive Set moeten plaatsen, kunnen de bandleden (een Amerikaan, een Duitser en twee Nederlanders) uitstekend zelf uitleggen. Dragon is een zorgeloos sprankelende indiepopplaat om als een blok voor te vallen.
King Gizzard & The Lizard Wizard – Paper Mâché Dream Balloon (Flightless)
Waar vind je ze nog: popgroepen die in amper vier jaar tijd zeven albums uitbrengen? Het lijken de sixties wel en in het geval van King Gizzard & The Lizard Wizard uit Melbourne roept ook de muziek zélf associaties op met dat decennium.
Door: Menno Pot – 25 november 2015
King Gizzard maakt psychedelica, maar verkent alle uithoeken van de muziek die bijna vijftig jaar geleden zo heette. Eerder dit jaar deden ze dat al op Quarters!: vier stukken van elk exact 10 minuten en 10 seconden.
Hoe anders is Paper Mâché Dream Balloon. Twaalf liedjes in 33 minuten en een geluid dat vaak haast pastoraal is: gracieus en folky, compleet met fluit en ijle falsetzang. Halverwege, ter hoogte van de fijne blues The Bitter Boogie, gaat het tempo even omhoog en zet King Gizzard koers richting de zonnigste westcoastpop die rond 1967 aan de Californische kust werd gemaakt.
Vergeten bandnamen als Strawberry Alarm Clock dwarrelen door je hoofd, waarna het in Time=$$$ en Most of What I Like te lieflijk en bedwelmend melodieus wordt om überhaupt nog iets te denken. Niet eerder wist King Gizzard zijn ideeën zo overtuigend op plaat uit te werken als hier.
Grimes – Art Angels (4AD)
Het vierde album van Grimes komt eigenlijk pas volgende maand uit, maar om de fans niet langer in spanning te houden is Art Angels nu al digitaal te koop en te streamen. Vreemd, maar Claire Boucher, de 27-jarige zangeres die achter de naam Grimes schuilgaat, zal er haar redenen wel voor hebben.
Door: Gijsbert Kamer – 18 november 2015
Het heeft lang genoeg geduurd voordat het behoorlijk succesvolle Visions (2012) een vervolg kreeg. En Art Angels blijkt de ideale opvolger. De vorm die Grimes op Visions gevonden had, wordt nu in alle opzichten verfijnd. Huppelende elektrobeats en knetterende synths vormen ook nu weer de achtergrond voor Grimes’ kittige popvocalen; maar alles net wat verfijnder geproduceerd.
Je hoort elke keer meer details. Een plukje aan een rockgitaar hier, een ploppend stukje elektronica daar: ze geven zich in de behoorlijk volgepropte Grimes-sound uiteindelijk toch bloot.
Betere Zang
Claire Boucher is vooral ook beter gaan zingen, wat duidelijker wordt wanneer ze wat meer rust neemt op de tweede helft van het album. Het feestbeest van kant één rust dan even uit in mooie liedjes als Realiti en Butterfly. Fraai is ook het met Janelle Monáe gezongen Venus Fly waarin Grimes zich van een wat soulvollere kant laat horen.
Art Angels is een opgewekte, op het eerste gehoor erg drukke popplaat die gaandeweg toch iets onontkoombaars krijgt. Eigenlijk net zoals dat bij Visions het geval was. En nu maar wachten op het prachtige comic-artwork waarin de cd- en vinylversies volgende maand zijn gestoken.
Martin Courtney – Many Moons (Domino)
Martin Courtney kennen we als zanger en gitarist van de groep Real Estate, vorig jaar nog verantwoordelijk voor het fraaie gitaarpopalbum Atlas. Many Moons ligt stilistisch niet eens zo heel ver van het Real Estate-geluid af, al lijkt de nadruk meer op de (meerstemmige) zang dan op de gitaren te liggen. Door: Gijsbert Kamer – 18 november 2015
Van grote schoonheid is bijvoorbeeld het koortje in Vestiges, terwijl Northern Highway klinkt als een liedje van Big Star. Courtney kan dat allemaal natuurlijk niet alleen en krijgt hulp van onder anderen Jarvis Taveniere van de (indie)folkrockband Woods. Samen zetten ze net zo’n breekbaar pastoraal geluid neer als dat van Belle & Sebastian in hun vroegere dagen. Het instrumentale titelnummer had zo van de band uit Glasgow kunnen komen.
Zo kent elk liedje wel een opvallende referentie en stel je langzaam vast dat Many Moons misschien nog wel een mooiere plaat is dan Atlas van Real Estate.
Terzij de Horde – Self (Tartarus/Burning World Records)
De plaat Self van de Utrechtse blackmetal- en postrockband Terzij de Horde klinkt gelukkig net zo knisperig en droog als het indrukwekkende concert van de band twee weken geleden op het festival Le Guess Who?
Door: Robert van Gijssel – 2 december 2015
Geen in diepe echo’s drijvende schreeuwvocalen, maar onversierde en dus haast prozaïsche gruwelzang van Joost Vervoort, die daardoor juist aan kracht wint en zelfs weet te ontroeren. De gitaren werken al net zo helder samen, in transparante en steeds naar het juiste akkoord zoekende rock, shoegaze en metal. Mooi om eens blackmetal te horen die niet uitsluitend oorverdovend en overdonderend is, maar fijnmazig, helder en direct.
Vooral langzame en toegankelijke liedjes als Averoas en het tragische Sacrifice – A Final Paroxysm zijn aangrijpend. Aan botte, eindeloos herhaalde metalriffs doet Terzij de Horde niet; aan al te makkelijke refreintjes trouwens ook niet. De gitaren gieren en jammeren, maar zoeken steeds een uitweg uit het duister, zelfs in het agressieve en misantropische Contre Le Monde, Contre La Vie.De literair verantwoorde brulteksten van Joost Vervoort en Johan van Hattum zijn met een beetje inspanning nog net te volgen, maar meelezen bij de goed verzorgde vinylversie van de plaat kan natuurlijk ook. Self is een hoogtepunt in de Nederlandse blackmetal, van een band die nog heel mooie werken gaat verrichten.
De Nijmeegse band De Staat heeft het oude poppodium Doornroosje, welke bekend is van de geheel bedekte graffiti muren, als “Staatopia” ingericht en gaf een exclusieve preview van hun nieuwe album O. The Headphone Sessions: alle luisteraars een koptelefoon op en de band speelt live in hun eigen studio, Pinguïn Radio was er uiteraard bij.
Tekst Thijs Schamp
Sinds poppodium Doornroosje het nieuwe pand bij station Nijmegen is ingetrokken begin 2015, heeft De Staat het oude pand niet aan zijn lot over gelaten. De Staat heeft de kleine zaal van het pand met behulp van een akoesticus ingericht tot studio al waar het 4e studio album van de band tot leven kwam. We hebben inmiddels al kennis gemaakt met de eerste single Peptalk, deze was meteen IJsbreker bij ons.
Volgens frontman van De Staat Torre Florim bracht de werkwijze in een eigen studio een andere dynamiek met zich mee. “Doordat we in de studio tegelijkertijd repeteerden als opnamen, konden we on-the-fly terug luisteren wat wel of niet goed werkte. De druk op mij en de band was veel minder groot dan 10 dagen in een studio zitten en het dan móéten brengen.”
De nieuwe tracks zijn minder rijk gearrangeerd dan die van voorgangers I-CON & Machinery. Wellicht heeft het succes van EP Vinticious Versions hier wel aan bijgedragen. Murder Death was tijdens de luistersessie daar een goed voorbeeld van. Daarnaast is er meer ruimte voor gitaarsolo’s van Vedran Mircetic. Een oplettende luisteraar herkende tijdens de vragensessie wel een balkan-geluid ergens in zijn sound. Mircetic beaamt dit, maar haalt de lachers, inclusief band, op zijn hand door te zeggen dat zijn bandmaten dit niet altijd zien zitten.
Get On Screen maakte duidelijk dat Torre Florim zijn gevoel voor het aansnijden van maatschappelijke ontwikkelingen in zijn teksten nog niet zat is. “Tegenwoordig lijken we alleen nog maar mee te tellen als we op een scherm komen of het nu Facebook, Instagram of Youtube is. Maar wat is nu echt belangrijk?” vraagt Florim zich af.
Het evenement is uitstekend geregeld in de sfeervolle studio, die voor deze gelegenheid speciaal is ingerichte als halve concertzaal. De muziek die door de HI-FI koptelefoon komt vindt zijn weg ergens tussen I-CON & Vinticous Versions in. Wel met de duidelijke stoner achtige groove die we van De Staat gewend zijn. Gelukkig heeft de band zijn zelfspot en gevoel voor catchiness getuige de laatste clip van single Peptalk ook niet verloren. 15 Januari ligt de nieuwe plaat O in de winkel. Tot die tijd hoor je de single en toekomstige tracks natuurlijk op Pinguïn Radio.
Nina K – On Ice (Ninkina / V2 Benelux)
De Zweedse Nina Kinert is vooral bekend als de achtergrondzangeres van Ane Brun, maar ze heeft inmiddels zelf ook een aantal prima platen op haar naam staan. Op deze platen voorzag Nina Kinert haar singer-songwriter muziek van steeds meer invloeden uit de pop. Deze invloeden domineren op On Ice, dat onder de naam Nina K verschijnt.
Op On Ice eert Nina Kinert jeugdhelden als Mariah Carey, Sade, Sinéad O’Connor en Enya. Dit doet ze niet door zich te laten inspireren door haar voorbeelden, maar door een moderne popplaat af te leveren. On Ice bevat wel wat referenties naar de jaren 90, maar eigentijdse elektronische klanken domineren. Het zijn heerlijk dromerige klanken die prachtig passen bij de mooie stem van de Zweedse zangeres. On Ice is een aangename popplaat, maar gelukkig ontbreekt het avontuur niet, waardoor On Ice een mooie aanvulling vormt op het boeiende oeuvre van Nina K(inert). Tekst Mania | Erwin ZijlemanCounting Days – Liberated Sounds (Mascot Records)
TRC, Heights, Rough Hands en Last Witness zijn namen van Engelse groepen die niet in alle gevallen meteen herkend zullen worden. Vanuit deze groepen werd begin 2014 Counting Days opgericht. Gitarist Charlie Wilson schreef nummers die hij niet kwijt kon in TRC. Drummer Lasselle Lewis was een kennis en Wilson liet hem een aantal van zijn demo’s horen. Zanger Thomas Debaere kwam over van Heights en Counting Days kreeg vorm. Bobby Daniels en Alex Dench complementeren de groep. De vijf muzikanten nemen de ervaringen uit eerdere groepen mee en delen de liefde voor trash, metal en hardcore punk.
Liberated Sounds heeft in vakbladen als Metal Hammer en Kerang! hoge cijfers gescoord. Recensenten kwamen sterren tekort om hun bewondering voor de nieuwe Engelse groep op papier duidelijk te maken. Rock Sound meldde dat Counting Days “do metal better than pretty much everyone out there.” Veel complimenten dus voor deze nieuwkomers. Producer Frederik Nordstrom, bekend van releases van At The Gates, Opeth en Bring Me The Horizon, heeft Counting Days precies lang genoeg opgesloten gehouden in Studio Fredman In Gotenburg. Liberated Sounds opent met Burned By Faith en sluit elf nummers later af met Reunion. De luisteraar heeft in ruim zevenenveertig minuten twaalf nummers beluisterd.
Elk nummer is de spijker op zijn metalen kop, compromisloos en zonder een moment van rust. Counting Days geven met Liberated Sounds een snoeihard visitekaartje af. Dit is niet alleen een debuut voor de liefhebbers, maar een release voor iedereen die eens kennis wil maken met muziek die de luisteraar diep onder het trommelvlies raakt. Jaks Schuit
Live Foto Review: Föllakzoid @ Paradiso, Amsterdam
24 november 2015 Foto’s Melanie Marsman
Een avond van weinig woorden en zang. De Chileense band Föllakzoid brengt je in hogere sferen door hun bezwerende, trance-opwekkende krautrock. De mannen laten zich inspireren door antieke muziek uit de Andes en spinnen hun nummers uit tot langgerekte, hypnotiserende grooves. De kleine zaal van Paradiso was gisterenavond gewoon één lange trip…
The Velvet Underground – The Complete Matrix Tapes (Polydor)
Als The Velvet Underground hun derde – titelloze – album hebben afgeleverd gaat de groep uitgebreid toeren. Het brengt ze eind 1969 in San Francisco waar ze op vier verschillende plekken totaal 18 shows geven. Een groot deel daarvan wordt opgenomen, met name de shows in de Family Dog krijgen een mooie registratie die begin zeventiger jaren op een dubbel elpee komen; The Velvet Underground Live 1969.
Gitarist Robert Quine (later bekend van zijn werk met Richard Hell en Lou Reed) is fan en bezoekt ook een groot aantal shows die hij op zijn cassetterecorder vastlegt. Deze komen in 2001 uit in een boxje onder de titel The Quine Tapes. Alle tapes zijn nu geheel opgepoetst en geremastered en een voorproefje daarvan kon je al horen op de bonusschijf van The Velvet Undergrounds 3rd in de Deluxe Editie. Vier schijven op deze nieuwe box laten ook een aantal tracks voor het eerst horen en we krijgen een fraai beeld hoe de band in de bezetting met Doug Yule ook het oudere materiaal naar zich toe trekt. Het maakt deze box tot een essentieel document in de discografie van deze onmetelijk invloedrijke band. Tekst Mania | Bert DijkmanJW Roy – Dry Goods and Groceries (V2 Records)
JW Roy is de artiestennaam van Jan Willem Roy, een brabander met een enorme voorliefde voor Amerikaanse muziek. En dan specifiek voor americana, een soort overkoepelend genre waar andere genres als country, folk, en bluegrass in samenkomen. In zijn eigen woorden een simpele muzieksoort maar ook ‘muzikale dagboekerij’. JW Roy is op zoek gegaan naar de kern van de americana, en daar is Dry Goods & Groceries voortgekomen. Het is zijn nieuwe album, maar dat niet alleen. Er hoort ook een boek, een theatertour en een documentaire bij, waarin bekende schrijvers als Leon Verdonschot en Nico Dijkshoorn aan het woord komen over het door hun geliefde genre.
JW Roy zong aanvankelijk in het Engels, maar zo’n tien jaar geleden wist hij meer bekendheid te vergaren na een switch naar de Nederlandse taal. Dat heeft hij vier albums lang gedaan, maar voor Dry Goods & Groceries is hij weer teruggegaan naar het Engels, een taal die uiteraard onlosmakelijk verbonden is met de americana. Dat stelt hem meteen in de gelegenheid om wat favoriete liedjes te coveren zonder dat ze misplaatst voelen door het verschil in taal.
Het gros van het album is echter van zijn eigen hand. De meeste covers heeft hij als bonustracks toegevoegd, op het daadwerkelijke album staat alleen een cover van Townes Van Zandt (Lungs). Ook is er een compositie (Life’s a Fee) te vinden van de hand van Peter Winnen, die toch vooral bekend is van zijn podiumplek in de Ronde van Frankrijk, ruim twintig jaar geleden. Verder heeft Roy dus voornamelijk zelf een muzikaal dagboek bij gehouden.
Maar wat valt er in zijn dagboek te lezen? Van alles! Zo lijkt Roy er op opener Building a Dream oude dagboeken bij te hebben gepakt, uit de tijd dat hij nog als puber in een winkel werkte, en toen al van een leven in de muziek droomde. Het andere moment lijkt hij terug te kijken op een oude relatie (Girl from the North Sea), of juist de liefde te bezingen aan een huidige relatie (Our House in the Sun). Het laatstgenoemde lied is minder romantisch dan het lijkt. Het gaat weliswaar over hun eigen plekje onder de zon, maar tegelijkertijd is dat ook de plek waar ‘zij’ urenlang onder de douche staat om de demonen van zich af te wassen. Een bitterzoet liefdeslied dus, en het laat horen hoe de americana is: een oprecht genre over het echte leven.
Ook muzikaal gezien is het album doordrongen met het Amerikaanse geluid. Dry Goods & Groceries bevat een rijke instrumentatie, met onder andere piano en mandoline, en ook de elektrische gitaar wordt niet geschuwd. Als het liedje erom vraagt, wordt de muziek juist sober en subtiel ingevuld, en op Drive horen we zelfs wat bluesrock. Kortom, Roy heeft ervoor gezorgd dat een breed palet van de americana wordt vertegenwoordigd, zoals passend bij het boek en de documentaire.
Als het doel van JW Roy was om de pracht en veelzijdigheid van americana te laten horen, dan is hij daar opperbest in geslaagd. Dry Goods & Groceries is als een warm bad, en daarmee toegankelijk voor de geïnteresseerde leek, maar tegelijkertijd valt er genoeg in te ontdekken voor de ware americana-liefhebber. Arnout de Vries – Foto: Femke Hoogland
Live Foto Review: Vive la Fête @ Volt, Sittard
20 november 2015 Foto’s Hub Dautzenberg
Al vele jaren staat Vive la Fête garant voor een muzikaal feest on stage! Sinds 1997 brengt de band van Danny Mommens (ex-bassist van dEUS) en Els Pynoo zeer dansbare electro-rock, met hier en daar een beetje kitsch, wat new wave en een snufje Franse chanson op de achtergrond.
Boy & Bear – Limit of Love (Nettwerk Music Group)
Het is een enorm cliché: bands die volwassener klinken op hun nieuwe album. Toch is het best logisch. Jongens beginnen hun bandje als ze nog groen achter de oren zijn, jong en onbevreesd. In de loop der jaren komt echter de levenservaring, en die heeft z’n weerslag op je creatieve output. Ook in de muziek van Boy & Bear is een verandering te horen.
Boy & Bear is een Australische folkband, die enkele jaren na de doorbraak van Fleet Foxes en Mumford & Sons opkwam, precies in de enorme stroom van nieuwe folkbandjes, en daardoor vaak werd afgedaan als tweederangs folkbandje. Terecht of niet, de band is nog steeds bezig en heeft dat juk ondertussen van zich afgeschud. Op hun derde album, Limit of Love, laten ze horen niet zomaar een tweederangs folkbandje te zijn.
De band brak door met Crowded House-cover (Fall at Your Feet), een cover die exemplarisch was voor hun geluid. Een positief folkpop-geluid. Optimistische jongens die vol verwachting de wereld in keken, resulterend in vlotte opbeurende liedjes. Je raadt het al: zo optimistisch zijn de jongens niet meer. De nieuwe plaat zit namelijk vol met relatieleed. Tekstueel is er te horen dat ze gedesillusioneerd de studio in zijn gegaan, kapot van alle liefdesproblemen.
Op het eerste gehoor merk je dat muzikaal niet eens zo. Jawel, de plaat is weer wat dichter naar de rockkant van hun geluid gegaan, en de songs zijn wat puntiger. Maar nog altijd laat de band een geluid horen dat tussen de folkrock en de folkpop hangt. Na vaker beluisteren beginnen echter de teksten op te vallen, vol prachtig verwoorde vertwijfeling. En met de teksten, beginnen ook de melodieën meer te leven, en valt alles op zijn plaats. Limit of Love is de ‘break-up-plaat’ van Boy & Bear, en misschien is dat wel precies wat de band nodig had.
Op het eerste gehoor is het ook vooral de single Walk the Wire die meteen lekker in het gehoor ligt. Een pakkend popliedje waarin ze hun sound hebben opgeleukt met wat synthesizerklanken. Maar het zijn andere liedjes die ervoor zorgen dat je de plaat blijft opzetten. Zo is de weerslag van de verbroken relaties nog het meest te horen in het spannende orgelgeluid van Showdown, en in de weemoedige folk van Just Dumb. Door het af te wisselen met wat meer elektrische gitaar, hebben de mannen een boeiende folkrockplaat afgeleverd, die een hoop te bieden heeft. Arnout de Vries
LIVEDATA 03/03/2016 Annabel, Rotterdam 04/03/2016 Botanique Orangerie, BrusselsKarawane – Karawane (Excelsior)
Anne Caesar van Wieren is bekend als zanger, liedjesschrijver, initiator van de geweldige (nog steeds tijdelijk gestopte?) gitaarband LPG. Ook zou je hem kunnen kennen van het kunstzinnige collectief The Speech. Als zo’n creatieveling een nieuw muzikaal project start, dan moet het haast wel bovenmatig interessant zijn.
Karawane heet de formatie die hij een kleine twee jaar geleden met hulp van drummer Ries Doms (The Kik) en fluitist Maaike van der Linde (Stargaze) begon. Toch doet Van Wieren vooral alles zelf. Van clips tot artwork van tekst tot muziek. Van Wierens idee? Geen deadlines, geen beperkingen, enkel het pure plezier van creëren. Vanaf januari 2014 zet hij elke eerste maandag van de maand om 12.00 uur (u weet wel: luchtalarm) een nummer online. Inmiddels is de debuutplaat uit.
Het resultaat? De gekte van LPG (luister naar The Mouse of Survive) verenigd met de caleidoscopische aanpak van Beck (Can). Soms rockt het vervaarlijk (Ten Steps), soms is het lief, harmonisch en intiem (Whipser, Dirt), dan weer komen tempowisselingen (Man) zeer onverwachts uit de lucht vallen. En tja, die prachtige stemmenlagen (Fun, Sleep) geven de te gekke nummers stuk voor stuk essentiële meerwaarde mee. Dat alles maakt de debuutplaat van Karawane inderdaad bovenmatig interessant. Voor een hoge plek in een jaarlijstje bijvoorbeeld. Tekst Mania | Dennis Dekker
Live Review: dEUS @ De Roma, Antwerpen
Tijdens Eternal Woman kreeg Barman het vocale gezelschap van Lies Lorquet (Mintzkov). En Include Me Out (Pocket Revolution) werd ingeleid door een grappige anekdote. “Dit nummer speelden we slechts één keer live; zo traag dat de helft van het publiek de zaal ontvluchtte”, klonk het. Dat gebeurde ditmaal gelukkig niet. 7 Days, 7 Weeks schreef Barman voor zijn zus, maar die was absoluut niet onder de indruk, vertrouwde hij het publiek toe. We weten niet of dat ditmaal wel het geval was, maar we vrezen ervoor.
