Category: Recensies

The Black Keys – On The Game

Een tijd lang konden Pat en Dan niet meer door één deur, maar inmiddels lijkt de kou uit de lucht en daarmee het voortbestaan van The Black Keys verzekerd.

Het duo viert de vrede met een album waar de vrolijkheid vanaf straalt. Ohio Players is een party-album vol poppy songs die veelal tot stand zijn gekomen   met hulp van buitenstaanders. Vooral op Beck heeft zijn stempel op het album mogen drukken. Een andere prominente gast is Noel Gallagher. Zijn gitaarspel siert On The Game, een midtempo popsong die mede door Noel’s George Harrison-achtige gitaarsound een hoog Beatles gehalte heeft. Co-componist van On The Game is Leon Michaels, lid van Dan Auerbach’s hobbyband The Arch en gewaardeerd producer van o.a. Aloe Blacc, Sharon Jones en Ed Michaels Affair.  Iemand dus die je er goed bij kunt hebben op een feestje.

Rasverteller Daniël Lohues innemend en briljant in PHIL Haarlem

Gezien: Daniël Lohues (Nou), PHIL Haarlem, 11 april 2024

Tekst en foto’s: Pieter Visscher 

Rasmuzikant en rasverteller Daniël Lohues geheel solo is een lust voor het oor in de schitterende kleine zaal van de PHIL in Haarlem. Waar zijn collega Blaudzun een van de toeschouwers is. Lohues betovert zijn gehoor ruim twee uur lang en is een open boek. Zoals we ‘m kennen. Briljant.

De Drent uit Erica vertelt net zoveel als dat hij zingt en koppelt humor aan diepzinnigheden. En verborgen boodschappen, voor de aandachtige luisteraar. Over zijn reizen door Amerika. Het land waar hij net zo verliefd op lijkt te zijn geworden als op zijn bloedeigen Drenthe. Dat Lohues zo veel mogelijk onaangetast wil blijven zien. De provincie waar we nog een horizon kunnen waarnemen. Uniek in steeds maar voller wordend Nederland. In de auto naar Haarlem wordt het met de kilometer drukker voor de innemende singer-songwriter.  Hij verwerkt zijn zorgen in een van z’n prachtsongs. Gespeeld op diverse gitaren, soms met harmonica in de mond. Ook op piano en een zo goed als antiek orgeltje. Daniël Lohues is Nederlands beste en meest geëngageerde singer-songwriter en het Drents blijft een dialect om zielsveel van te houden. Terwijl Lohues ook vlekkeloos Goois onder de knie heeft. Hij neemt de Randstad maar al te graag op de hak. En terecht.

Over die Randstad gesproken; ook Erica is inmiddels in de ban van de drugsproblematiek, waar het gezinnen verwoest. “Ik zie ‘s avonds laat de autootjes op het plein in het dorp en weet dat er dan gedeald wordt. Synthetische troep. De Drent heeft medelijden met ouders die hun kroost kapot zien gaan. Het zijn stevige noten die af en toe gekraakt worden, maar Lohues in Haarlem is vooral luchtigheid. Relativeren met humor. Alle relaties die hij heeft versleten. Het heeft ‘m net zo veel geweldige momenten opgeleverd als verdriet. Allennig is Lohues op z’n best. Hij houdt de boot geregeld af. Zoals veel van Lohues’ songs gaan over alleen zijn.

Neem een nummer als Van De Liefde: “Want ik hou van de liefde. Ben gek op de liefde. Mar liefde houdt niet van mij. Dansen en zweben, nemen en geben. Mar dan is ‘t ok zo weer veurbij. En dan ben ‘k weer rustig en vrij.”

In het moment leven, jezelf leren kennen. Het is een hoop gedoe, vindt Lohues. Vaagheden zijn niet besteed aan de man, die pas een jaar uit de rouw is, nadat zijn moeder vijf jaar terug overleed. Hij is er open over en speelt ma’s favoriete lied, met wat extra emotie in z’n stem. Om af te sluiten met Op Fietse, van Skik, dat al weer bijna dertig jaar terug op plaat is gezet. Het lijkt de afsluiter, maar Lohues komt nog een keer terug om Allennig te spelen, van zijn gelijknamige soloalbum uit 2006. Het is na afloop druk bij het standje met T-shirts, vinyl en cd’s. Lieve mensen zat, mar uuteindelijk, uuteindelijk, uuteindelijk is iederien allennig. Wat een machtig mooie avond.

Pissed Jeans – Half Divorced

Pissed Jeans – Half Divorced (Sub Pop)

Het leven vandaag de dag kent nogal wat schaamtevolle momenten. Het is een van de thema’s die de Amerikaanse hardcorepunkband Pissed Jeans meeneemt in de teksten van het zesde album: Half Divorced. Een plaat die we zo ongelooflijk nodig hebben in het chaotische tijdperk waarin we leven. Waarin de vervloekte mobieltjes veel te veel kostbare tijd opeisen. Bijvoorbeeld. Er is sowieso veel te veel ellende. Pissed Jeans schept orde in de chaos en zet dingen op hun plek.

Neem nou die helikopterouders. Ze worden door de fantastische Matt Korvette bezongen in Helicopter Parent. Zo’n helikopterouder is een ma of pa die het kroost veel te beschermend opvoedt. Ouders die altijd en eeuwig alles maar willen overzien en sturen. Pure verstikking. Vriendjes en vriendinnetjes waarmee het kind speelt, schoolkeuzes, een toekomstig beroep en de geliefde. Men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest, is een adagium dat daar op is toegespitst. Nekhijgers, volgens Korvette en geef ‘m eens ongelijk. Fuck het micromanagement, is Pissed Jeans stellig.

Half Divorced staat vol met dat soort rake observaties. Er zullen ongetwijfeld autobiografische elementen in de teksten zijn gestopt. Het is een album waarop meer dan ooit een hoofdrol is weggelegd voor een gezonde dosis humor. Twaalf nummers lang in z’n vijf raast de band uit Allentown, Pennsylvania door het leven. Gevaarlijk om de plaat tijdens het autorijden af te spelen, omdat je er net wat te hard van gaat scheuren.

Maar wat een verrukkelijke hoeveelheid gitaargeweld en rasperig geschreeuwde teksten horren we voorbij komen. Killing All The Wrong People opent de plaat. Vult u daar zelf even wat namen in? Van wereldleiders bijvoorbeeld.

Moving On gaat over een man die zijn gebruikte ondergoed online verkoopt. Overal is tenslotte een markt voor tegenwoordig. Hoe serieus je de teksten neemt is aan de luisteraar, die weinig beklijvende melodieën gaat ontdekken op deze werkelijk formidabele punk/noiserockplaat die je keer na keer wil horen. De repeatknop maakt overuren in huize Visscher.

 

Man Man – Iguana

Man Man zorgt voor wat vrolijkheid in deze donkere dagen met Iguana.

Het begin van  Iguana doet denken aan Baba O’Riley van The Who. Het repetitieve synthloopje mondt uit in een eigenaardig rockliedje. De stotterende zang suggereert dat het Who citaat geen toeval is. Halverwege verzandt Iguana in chaos, maar Man Man herpakt zich en breit er een happy end aan.

Er is overigens maar één Man Man. De naam van de muzikale mafkees is Ryan Kattner. Sinds 2004 heeft Rattner een zestal albums doen verschijnen vol ongrijpbare, maar veelal vrolijke popsongs. Afgaand op Iguana wordt zijn zevende album, ‘Carrot On A String’ niet heel anders.

Cardinals – If I Could Make You Care

Voor de nieuwe single van Cardinals moet je misschien even gaan zitten.

If I Coul Make You Care is een gotisch liefdeslied met doorleefde zang van Euan Manning. Hij zingt vanuit zijn tenen, zozeer zelfs dat zijn stem overslaat. Bij zo’n indringende performance hoort een passend begeleiding.  En ook de rest van de band waarin meerdere broers van de zanger zitten, gooit zijn collectieve zaligheid in de uitvoering van het nummer, dat langzaam opbouwt van een briesje naar een storm. Drums bulderen, bassen grommen, gitaren schieten in het rood.

Cardinals komt uit het Katholieke Ierland. En dat hoor je, aan het ijdele gebruik van de namen van de Heer en zijn Zoon en aan de melodeon, ofwel een Ierse trekzak die opduikt in de wat stillere delen van If I Could Make You Care. 

St Vincent – Flea

Zou leuk zijn alsAnnie Clarke a.k.a. St Vincent een ode had opgenomen aan de basman van de Peppers, maar Flea gaat toch echt over het beestje waarvan velen al bij het noemen van de naam de kriebels krijgen.

Annie vergelijkt zichzelf met een vlo, als ze je te pakken hebt, of andersom laat ze je nooit meer los. Flea is hoe je het ook bekijkt een nogal neurotisch liefdesliedje met Annie als soort van stalker. De muziek past goed bij dat beeld. Flea is een geniepig, onrustig, rafelig nummer met een een pesterig tempo en een plagerig refrein. Dat klinkt misschien niet erg aantrekkelijk, maar is het dus wel. Flea komt net als voorganger Broken Man op het nieuwe album van St Vincent, All Born Screaming en dat komt uit op 26 april.

Fat White Family – What’s That You Say

Fat White Family doet hun naam als mafste band van het Verenigd Koninkrijk weer alle eer aan met hun nieuwste single.

What’s That You Say tart elke omschrijving. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat we geen poging zullen wagen. Er wordt gesproken in plaats van gezongen. De wat hijgerige toon van de vocalen en de synchroon meebewegende dame geven de track iets Frans, denk Serge Gainsbourg. Of Leonard Cohen. De beat is post disco, de gitaren zijn chaotisch. Het met klokkenspel aangedikte refrein is daarentegen gewoon mooi en doeltreffend. Het geheel doet wel denken aan de mutant disco van de vroege jaren negentig zoals gemaakt door bands als Material en Was Not Was. We kijken uit naar het nieuwe album van de muzikale anarchisten uit Zuid-Londen. Forgiveness Is Yours verschijnt later deze maand.

Swim Deep – First Song

Swim Deep kwam begin dit jaar met een nieuw nummer aanzetten, hun eerste in zes jaar waarvan de moed je in de schoenen zakte.

De titel, How Many Love Songs Died In Las Vegas, had nog wel wat, maar verder was het vooral een futloos liedje. Dus wie schets onze verbazing enzovoort toen we First Song hoorden? De nieuwe single heeft pit, flair en volume. Het begint al goed met een intro van anderhalve minuut waarin spanning wordt opgebouwd en verwachting gewekt. Het verdere verloop van First Song valt ook niet tegen. Fraaie fluisterzang van orkestleider Austin Williams wordt afgezet tegen ruwe gitaren en een instrument dat best wel eens een melotron zou kunnen zijn. Het geheel ontvouwt zich als een dromerige popsong, die het vermoeden voedt dat Swim Deep ‘het’ nog niet kwijt is.

Bnny – Something Blue

Een oud Engelse traditie wil dat een jonge bruid ‘something new, something borrowed, something blue’ krijgt van haar aanstaande echtgenoot. Dat zou voorspoed en geluk brengen.

Bij de zangeres zich noemende Bnny is er duidelijk iets fout gegaan. Fuck My Dreams and Fuck You Too zingt ze in Something Blue. Bnny, echte naam Jessica Viscius is een zacht zingende, maar hard rockende singer-songwriter uit Chicago die net haar tweede album heeft uitgebracht. Officieel zal Bnny een band zijn, maar die zou niet bestaan zonder Jessica, die zingt, schrijft en produceert. Haar debuutalbum stond in het teken van het overlijden van haar partner. Ook de teksten van het nieuwe album laten zich lezen in dat licht. Aan zelfbeklag doet Bnny echter niet, wel aan zelfspot. Zo zegt ze over haar nieuwe album, One Million Love Songs , ‘This album is about love after loss, getting older and having fun with a broken heart’.

Blondshell, Bully – Docket

Een gevalletje nazorg. Zowel Blondshell als Bully, twee oude favorieten die we vanaf hun prille begin hebben gesteund staan op punt van doorbreken. En hebben onze steun dus niet meer nodig.

Daarnaast hebben de dames wel wat water bij de wijn gedaan om hun commerciële succes te bevorderen waardoor ze voor ons muzikaal minder interessant zijn geworden. Docket is nog op het randje. De samenwerking wordt gered door een sterk refrein en een mooie gitaarsound, maar riekt verder net even te veel naar mainstream. Dus vaarwel Blondshell en Bully, het was goed zo lang het duurde.