Luvcat is een artiest (Sophie Morgan) die de decadentie van Parijs en het zweet van Groot-Brittannië in haar muziek samensmelt. Haar popnummers draaien om gedoemde liefdes, verdraaide fantasieën en escapisme, allemaal verpakt in een vleugje rock ‘n roll. Met haar theatrale visie creëert ze een wereld die volledig door haarzelf is vormgegeven – van haar muziek tot de video’s die ze zelf regisseert. Love & Money is de vierde single van Luvcat, de vorige Dinner @ Brasserie Zédel heb je geregeld op Pinguin Indie kunnen horen en was ook al Popwarmer op Pinguin Pop. We zagen Luvcat op Eurosonic vorige maand en de potentie die ze heeft werd daar bevestigd. Begin zat haar Stevie Nicks-achtige stem er een beetje naast maar dat werd later helemaal opgepoetst. Met Lola Young waren we er vroeg bij en nu ook met Luvcat. Gaat 2025 het jaar voor deze popzangeres met band worden?
Category: Recensies
Dutch Interior – Fourth Street
Met Fourth Street hadden we hetzelfde als met Sandcastle Molds; niet slecht maar wel veel minder dan Ecig. En net als bij Sandcastle Mold zien we ons gedwongen onze mening te herzien. Wat eigenlijk best een prima nummer, ondanks dat chaotische einde dat per draaibeurt ook minder storend wordt.
Dutch Interior heeft een countryrockverleden en dat is op nieuwe single Fourth Street beter te horen dan op de twee voorgangers. Vooral de gitaarinjecties hebben een lekkere landelijke en luie twang. Om het allemaal niet te gezellig te maken is er dat ontregelende einde, maar de aap is dan al uit de mouw. Ecig komt (waarschijnlijk) niet, maar Sandcastle Molds en Fourth Street wel op het eerste album van Dutch Interior voor Fat Possum. Moneyball (11/3) werd geproduceerd door Phil Ek, die we kennen van zijn werk met o.a. Modest Mouse en Fleet Foxes.
Leyla Ebrahimi – planet you forgot me
Niets weten we van Leyla Ebrahimi. Behalve dat ze vijf liedjes online heeft staan, uit de VS komt en waarschijnlijk van Iraanse afstamming is. Tenminste ze heeft diverse naamgenoten waaronder een vrij succesvolle middellange afstandsloper uit Iran.
Leyla staat dus nog aan het begin van haar carrière. Wij hebben het donkerbruine vermoeden dat het wel goed kan gaat komen met de dame met die mooie naam. Vijf genoemde nummers zijn allemaal zeer de moeite waard, vrij origineel ook met hun combi van heldere meidenzang en een typische gitaargeluid; twee hoog en unisono spelende gitaristen. Die zijn bepalend voor haar sound, want komen voor in vrijwel alle songs. Als Leyla haar nieuwe single planet you forgot me niet nu maar over een paar maanden had uitgebracht hadden we haar wellicht beschuldigd van het imiteren van Lola Young. Vooral het herhaling van het refrein en het rijkelijk gebruik van het woord ‘fucking’ is typisch des Lola’s, maar planet you forgot me is ruim voor La Young’s doorbraak opgenomen dus elke gelijkenis rust op louter toeval.
Psychedelic Porn Crumpets – March On Pax Ramona
Niks geen zweverige hippierock dit keer van het Australische Psychedelic Porn Crumpets, maar een virtuoze en hard rockende song over. Ja waarover eigenlijk?
Pax Ramona is een omkering van Pax Romana, de gewapende vrede die de Romeinen oplegden aan veroverde volken (zie Asterix). Maar daar zal het nummer vast niet over gaan. Het lijkt waarschijnlijk dat tekst en muziek kwamen opborrelen tijdens een door ‘shrooms’ geïnspireerde jam-seance en dat we verder niet zoveel achter het nummer moeten zoeken. March On Pax Ramona komt op het nog titelloze, zevende album van de mates uit Perth, die op 29 mei in het Paard en op 3 juli in TivoliVredenburg worden verwacht.
Oh Hazar – The Best
Na drie nummers dachten we dat het wel genoeg zou zijn. Dat de boodschap was overgekomen; het Nijmeegse Oh Hazar is een bijzondere band.
Maar nu de Clair Obscur EP album uit is, kunnen we het niet laten toch nog een nummer mee te pakken, want te goed om te negeren. The Best, het sluitstuk van de EP is misschien zelfs wel hun beste track tot nu toe. Zonder zang zou The Best een perfecte tune zijn van een spannende serie (crime pop!). Met zang is The Best een spooky song vol onderhuidse spanning. De suggestie is dat de bom ieder moment kan barsten, maar zangeres Imke Loeffen toont zich een meesteres in zelfbeheersing. Dat maakt het nummer nog indringender dan als ze het echt op een schreeuwen had gezet. Voorzichtig behandelen!
KNEECAP – H.O.O.D.
KNEECAP zat al aardig in de lift, maar dankzij de bekroonde, gelijknamige film waarin het trio uit West Belfast zichzelf speelt, zijn ze versneld doorgebroken.
KNEECAP doet aan hiphop, een genre dat een beetje buiten onze biotoop valt. Het trio lijkt echter meer op Sleaford Mods, Fontaines D.C. en Young Fathers dan op Drake en Lamar etc. Niet alleen zijn de beats van DJ Próval Europees, Mo Chara en Móglaí Bap rappen ook met een onvervalste Noord Ierse tongval. Het zo zou maar kunnen dat het succes van de film de band heeft overvallen. Ze hadden in ieder geval geen nieuwe muziek klaar staan, dus hebben ze het (in Noord Ierland tot voetbal-anthem uitgegroeide) H.O.O.D., een single uit 2019 in de remix gegooid en opnieuw uitgebracht opdat men (lees wij) hem kan inhalen.
Goose – Give It Time
Goose (dus niet Geese) is vooral een liveband, maar soms slaat de vonk ook over in de studio. Zoals op nieuwe single Give It Time, een ruim zes minuten durende exercitie die net zo typisch Amerikaans is als cowboyhoeden en pickuptrucks.
Give It Time begint als yachtrocksong transformeert dan in een southernrockjam en een jazzy meezinger om te eindigen met een drumsolo. Serieus. Het spreekt voor zich dat er op een hoog niveau wordt gemusiceerd. Deze Goose komt niet uit België maar uit de Amerikaanse staat Connecticut en is toe aan album vier. Dat heet Everything Must Go en wordt eind april losgelaten. Plannen voor een trip naar Europa bestaan helaas (nog) niet.
Grauzone 2025 tegendraads, donker en steengoed
Grauzone, het steengoede festival dat alle hoeken en uithoeken van de weerbarstige, tegendraadse, duistere muziek verkent, is in 2025 ook weer een feest om te bezoeken. Gelijkgestemden vinden elkaar tijdens een andermaal uitverkochte editie. Met het sublieme poppodium Paard en café De Zwarte Ruiter als fijnste podia. Er kan worden doorgedanst tot diep in de nacht. We zien allerhande deejays de kekste draaibeurten verzorgen, met een staalkaart uit de synthpop, (post)punk, rock en new wave. Verdómd, wat heerlijk toch in Den Haag.
Wie niet in het zwart gekleed gaat op het naar een Duitse band uit die zalige Neue Deutsche Welle vernoemde festival, valt uit de toon. Grauzone is dat festival waar we nog veel minder mensen vinden zonder piercings en tatoeages dan op de Down The Rabbit Holes en Pinkpops van deze wereld. Je kunt er zijn wie je wil zijn. Al geldt dat natuurlijk ook voor die andere festivals, hoewel Grauzone het qua excentriciteit op alle fronten wint. Nergens zo veel hanenkammen. Nergens zo veel piercings op plekken waar je die minder snel verwacht. De fantastische jaren 80 zijn bovendien nooit ver weg.
In het rijke palet aan muzikale kleuren is een mooie plaats ingeruimd voor de postpunk. Zo zien we het Rotterdamse Tramhaus andermaal een overtuigende show afwerken. Uit Antwerpen afkomstig is de driekoppige postpunkformatie Rehash. Een puntige sound waarin twee zangers (Willem Liczner (bas) en Maarten Van Buyten – gitaar), het woord doen. Afwisselend in het Engels en het Duits. Vooral het Duits hebben ze omarmd. Dat is knap en onderscheidend. Het café van het Paard is zweterig warm. Van Rehash (foto) gaan we vast snel meer horen. Kan niet anders.
In de kleine zaal van het Paard zien we de uit Los Angeles afkomstige zangeres Riki. Haar synthpop wordt geheel solitair gebracht. Loodzware elektronische beats gaat ze niet uit de weg. Riki heeft live wat meer galm over haar stem gegooid dan op plaat. Ze is expressief, beweeglijk en wulps. De jaren 80 hebben duidelijk hun sporen nagelaten.
Body Horror treffen we aan in De Zwarte Ruiter. We zien een toeschouwer in een Dolly Parton-T-shirt in het Haagse rockcafé. Zwart textiel, gelukkig, zodat hij nauwelijks uit de toon valt. Er is weliswaar geen dresscode tijdens Grauzone, maar zo’n 98 procent van de bezoekers is gekleed in het zwart. Body Horrors elektronische punkrock valt uitstekend in de smaak bij jong en oud. Er wordt enthousiast bewogen voor het podium. De band staat voor het eerst in Nederland. We sluiten niet uit dat dit in de toekomst vaker gaat gebeuren.
De donkere wave van Selofan mag er ook zijn. Het Griekse duo leeft zich uit op het hoofdpodium in het Paard waar de dansbare, atmosferische nummers van het duo prima in de smaak vallen.
Actors zien we ook, op datzelfde podium. “We´re not from the US, we are Canadians”, zegt zanger Jason Corbett. Hij en zijn band hebben onder meer goed geluisterd naar Joy Division, hoewel de Engelsen slechts een van de referenties zijn. De postpunk van Actors wordt overtuigend gebracht. Corbett is uitstekend bij stem. Evenals Zola Jesus, ook te vinden op het hoofdpodium van het Paard. Ze zit achter een piano en brengt haar repertoire met veel emotie. Gothic pop en klassiek vinden elkaar. Wat een stem! Tussendoor praat ze de boel gezellig aan elkaar. “This next song is about suicide. None of us have done that. That is pretty sick”, lacht ze. Net als haar toehoorders. Zwarte humor past zo goed bij een festival als Grauzone. Zola Jesus snapt dat als geen ander. Pieter Visscher
The Veils – Mortal Wound
Finn Andrews zit in de ballad-mode op het nieuwe album van zijn band The Veils, en dat staat hem goed.
Hij heeft de perfecte stem voor het beschouwende levenslied. Maar daar vertellen we in ieder geval de fans niets nieuws mee. Die van Nick Cave moeten ook even opletten, want de raakvlaken tussen beide tegenvoeters zijn groter dan de verschillen. Mortal Wound is de derde single van het nieuwe album van de Brits-Nieuwzeelandse band, Asphodels dat inmiddels overal te streamen is. The Veils gaven vorige maand hier maar liefst vijf concerten. Die waren zo snel uitverkocht dat het logisch is dat de band in het najaar nog een rondje Holland doet. (zei hij hoopvol).
PS: op Youtube staan diverse Nederlandse fanvideo’s van o.a. Mortal Wound.
Wilson A. – Way Out
‘Who The Fuck Is Wilson.A?’ staat er in de bandbio op Spotify.
Een band uit Haarlem weten we te vertellen, die een meer dan verdienstelijke nieuwe single aflevert met Way Out. Wilson A. afficheert zich als garagerockband en dat is verstandig, want daarmee kan je alle kanten op. De gekozen richting van Way Out is die van de postpunk, tenminste de gescandeerde zang is een veelgebruikt stijlmiddel in dat genre, maar Way Out heeft ook voor postpunk atypische elementen als humor en positieve energie om nog maar te zwijgen over de vrolijke koortjes. Kortom niet voor een gat te vangen dat of die Wilson A. En zo hebben we ze graag.