Category: Recensies

Girl and Girl – Mother

Nu we helemaal gewend zijn aan de vibrerende vocalen van Girl and Girl voorman Kai James kunnen we ongeremd genieten van een van de betere en misschien zelfs wel beste Australische band van dit moment.

Mother is de sterke opvolger van Hello. Beide songs laten horen waarom een gerenomeerd label als Sub Pop keihard is gevallen voor de charmes van Girl and Girl. De herkomst van de bandnaam is nog steeds onduidelijk. Van de vier bandleden is er maar één van het vrouwelijke geslacht en die is oud genoeg om de moeder van haar collega’s te kunnen zijn. Aunty Liss staat overigens te boek als een van de beste drummers van het zuidelijk halfrond. Het albumdebuut van Girl and Girl heet Call A Doctor en staat voor 24 mei.

dorpsstraat 3 – Dans Met Ons

Dans Met Ons, de nieuwe single van dorpsstraat 3 is een zwierig zeemanslied voor landrotten.

De band rond Merlijn Breedland leent, steelt en confiskeert alles wat er in hun muzikale kraam te pas komt. Dat levert een breed en boeiend repertoire op en maakt dat dorpsstraat 3 buiten alle hokjes valt. Dans Met Ons lijkt aan te sluiten bij de licht benevelde polderfolk van bands als Bots (Zeven Dagen Lang), Krang (Kraaien) en Fungus (Kaap’ren Varen). Op 26 juni staat dorpsstraat 3 op RADAR in de Melkweg.

Flat Party en King Nun, 29 maart V11, Rotterdam

Remco Smith

Zelden zulke opwindend optredens gezien als op 29 maart 2024 in de V11 in Rotterdam. Zowel een voor- als een hoofdprogramma dat een concertzaal in vuur en vlam zet, dat maak je niet vaak mee. De V11 is een boot in de Wijnhaven in Rotterdam: bovenin, op kadehoogte, een restaurant en in de kelder van de vessel een concertzaaltje. Capaciteit: 70 man. De ideale plek voor een rockconcert: je staat zo dicht op het podium dat je de zweetdruppels bij wijze van spreken ziet vallen. King Nun en voorprogramma Flat Party hadden allebei in de gaten dat dit een plek was om zieltjes te winnen, om met veel energie de argeloze bezoekers te overdonderen. Op zo’n avond kan een optreden magisch zijn: band en publiek worden een beetje opgetild, liften elkaar op en beiden gaan na afloop een beetje gelukkiger naar huis.

Flat Party is een Britse band die afgelopen januari hun debuut EP heeft uitgebracht. Zes man sterk, het past maar net op het kleine podium. Flat Party brengt hun britpop met veel flair en aanzienlijk steviger dan op EP. Blikvanger is zanger Jack Lawter, met eyeliner, die in zijn stemgeluid wel iets heeft van Brett Anderson (Suede). Alleen al voor dit voorprogramma hadden veel bezoekers met plezier de EUR 12,50 neergeteld dat het concertkaartje heeft gekost. Fijn bandje dat, als er nog wat geschaafd wordt aan net wat beter songmateriaal, een mooie toekomst voor zich heeft.

Toen moest King Nun nog komen. Het Londense vijftal heeft twee platen uitgebracht: Mass in 2019 en Lamb is van vorig jaar. King Nun haalt de mosterd bij grunge en punk. Zelf zeggen ze dat Sonic Youth en Television inspiratiebronnen zijn maar die zijn in de muziek nog niet zo te herkennen. King Nun trapte af met het uitstekende Golden Age, ook opener op Lamb. Aanvankelijk hengelt zanger Thep Polyzoides wat opzichtig naar publieksparticipatie (“who’s moving with us? I hear five people screaming, that’s good enough for us”) maar na een liedje of vier hoefde hij die moeite niet meer te doen. Het enthousiasme van het publiek leidde tot de pogo. Zanger en gitarist liepen keer op keer het publiek in, in een poging om de logische scheiding tussen band en publiek op te heffen. De branie van de band, de blijdschap van alle bandleden dat zij in een uitverkochte zaal stonden: het was ontwapenend.

King Nun is al niet helemaal onopgemerkt gebleven. Vermaard tijdschrift Rolling Stone bombardeerde King Nun al tot aanstormend talent en Foo Fighters heeft dit vijftal al in het voorprogramma gehad. En toch is King Nun nu nog in de kleine zaaltjes te zien. Kung Nun heeft de liedjes en de flair om grotere zalen te bespelen. Dus ga ze snel ervaren.

Tricklebolt – Summer In The Lowlands (feat. Indian Askin)

Tricklebolt toont zich weer gastvrij. Was vorige keer superdrummer Rens Ottink op bezoek, dit keer gaan de deuren wijd open voor Indian Askin.

Gebroederlijk rocken ze de tent uit met Summer In The Lowlands, een vrolijk stemmend staaltje zomerrock dat op maat gemaakt is voor consumptie in de buitenlucht, festivals, maar ook braderieën, barbecues en biertuinen. Summer In The Lowlands komt begin april op de nieuwe langspeler van de band uit het Overijsselse.  ‘Honey From The Sky’ kwam dus tot stand  ‘with a little help from friends’ uit bevriende bands als DeWolff, Birth Of Joy, Rens van Temples en niet op de laatste plaats Indian Askin. Raadpleeg het internet voor speeldata.

Pearl Jam – Running

Ook Running, single twee van Dark Matter van Pearl Jam kan je scharen onder de noemer hardrock.

In net iets meer dan twee minuten laten de veteranen horen misschien wel hun haren, maar nog zeker niet hun streken te hebben verloren. Vooral Eddie Vedder steekt in bloedvorm. Pearl Jam heeft hun twaalfde album in slechts drie weken op de virtuele band geslingerd. Het Dark Matter album lijkt meer bedoeld voor de bühne dan voor de huiskamer. Verwacht dan ook dat een flink deel van de nieuwe songs op de setlist terecht zal komen van de nieuwe tour die in mei begint en de band tot eind dit jaar van huis zal houden. Tot zover het goede nieuws. een optreden in ons land staat nog steeds niet op de planning. Europa komt er sowieso karig af met slechts negen optredens in vijf landen.

New Model Army @Hedon Zwolle, woensdag 27 maart

Tekst: Walter van Pijkeren

New Model Army maakt al vijfenveertig jaar bewogen folkpunk. Het punkgehalte zit hem hierbij voornamelijk in de teksten; die zijn doordrenkt van maatschappijkritiek. Op hun in 1984 verschenen debuutalbum Vengeance reageerden ze op het Engeland van Thatcher. Sindsdien zijn er voor frontman Justin Sullivan genoeg aanleidingen geweest om geagiteerde albums te maken. Met 18 studioalbums beschikt de band over een rijk oeuvre. In januari verscheen het meest recente album Unbroken. De band is dit voorjaar bezig met een uitgebreide Europese tour. Vanavond doen ze de Hedon in Zwolle aan. Zal het engagement na veertig jaar nog steeds even urgent zijn?

Wat meteen opvalt is dat de band niet alleen gekomen is vanavond. New Model Army staat bekend om hun trouwe fanschare, The Following. Die zijn vanavond ook in ruime getale aanwezig. Wanneer Sullivan halverwege de show aan het publiek vraagt hoeveel mensen er daadwerkelijk uit Zwolle komen (het is de eerste keer dat ze in Zwolle spelen, en hij had nog nooit van de plaats gehoord), steekt een handjevol mensen hun hand op. Vijftien man, telt Sullivan.

Het eerste deel van de set bestaat uit voornamelijk nieuw materiaal. De band speelt acht nummers van Unbroken. De nummers die voorbijkomen zijn ook meer uitgewerkt dan het oude materiaal. Daarbij valt vooral het mooie If I Am Still Me op. Sullivans toon lijkt ook wat gematigder; hij kondigt het nummer aan met het verhaal van de twijfel die toeslaat wanneer je toegeeft aan het compromis. Indrukwekkend is het daaropvolgende Stormclouds. De bassist zet zijn bas weg en gaat achter twee enorme trommels staan. De al behoorlijk stevige drums worden overdonderd door zijn flink rake slagen.

Bij Do You Really Want To Go There? begint het toch wat te smeulen. In het het tweede deel van de set speelt de band meer oude songs. Wanneer de klassiekers 225 en Green and Grey achterelkaar worden gespeeld wordt ook The Following opgewarmd. Vriendinnen worden op de schouders genomen en er wordt volop meegezongen. Met de oude tracks Angry Birds, Purity en Wonderful Way To Go pakt Sullivan door. En je ziet het vuur in zijn starende blik oplaaien.

De toegift telt drie krakers uit de begindagen: No Rest, Fate en Get Me Out. Het publiek danst en zingt stevig mee. Sullivan verwijst tijdens de set een aantal keren naar zijn lange staat van dienst, maar de sleet zit er zeker nog niet op. Hij maakt zich nog druk over de staat van de wereld en brengt dat met gretigheid naar zijn Following.

One Step Closer – Giant’s Despair

‘One Step Closer heeft altijd geloofd dat het hardcore genre geen grenzen heeft’, staat er in hun bio.

Of fans van de wat hardere soorten punk en aanverwanten zo ruimdenkend zijn dat ze ook blazers tolereren is iets wat One Step Closer snel zal ontdekken. Wij trekken het schetterende koper op nieuwe single Giant’s Despair wel. Maar laat vooral weten wat jij er van vind. Nog even over de makers, One Step Closer is een ‘straight edge melodic hardcore’ band uit Pennsylvania. Straight edge betekent dat ze niet drinken en roken en al helemaal geen drugs gebruiken.  Daarom en omdat het Amerikanen zijn, vermoeden we dat ze ook godsvruchtig zijn. Desondanks is One Step Closer een duvels goede rockband.

RAHEL – das kleine kasterl

Das kleine kasterl van RAHEL is een sterke song die (exotische) meerwaarde krijgt omdat hij Duitstalig is. Stel je een soort indie Nena voor, maar dan met een lekker ruige gitaarpartij.

Das kleine kasterl – het kleine kasteel- is een track van het debuutalbum van RAHEL, alias Rahel Klislinger.  De Weense zangeres mengt indie, soul en electro tot een stijl die ze zelf dreampunk heeft gedoopt. RAHEL propageert het escapisme middels muzikale middelen. Daar heeft ze hele theorieën over die je kunt vinden als je haar naam googelt in combinatie met de titel van haar album, miniano.

GIRLBAND! – Not Like The Rest

De naam, GIRLBAND! geeft niet veel fiducie wat betreft de originaliteit van het zich zo noemende gezelschap.  We kunnen ook niet zeggen dat Not Like The Rest een nieuwe mijlpaal is in de ontwikkeling van de popmuziek.

Maar wel dat de debuutsingle van het trio uit Nottingham een zeer aanstekelijke vrouwenpowerpoppunksong is met een hele sterke tekst. ‘My school was so white, my town was so grey. I was a rainbow, so I had to get away’. En dat is nog maar de eerste regel! Het is dan ook niks minder dan terecht dat dit stukje positieve energie alom wordt gewaardeerd en een prima start is van een beloftevolle band.

Rolling Stones Live At The Wiltern is een parel

Van de grootste rock-‘n-rollband aller tijden, The Rolling Stones, is The Rolling Stones Live At The Wiltern uitgebracht. Wat een heerlijke dubbelaar.

Een van de grootste kassuccessen van 2002/2003, met 117 shows die meer dan $300 miljoen opbrachten, vierde de Licks World Tour van The Rolling Stones – ter ondersteuning van hun 40 Licks-compilatie – het 40-jarig jubileum van de band op schitterende wijze, met als hoogtepunt deze intieme show van 22 november in Los Angeles in The Wiltern. Met zijn capaciteit van meer dan 2.000 zitplaatsen zou het een welkome afwisseling blijken te zijn in de mondiale stadions en arena’s. Fans wisten dat ze iets bijzonders te wachten stond toen pareltjes als Stray Cat Blues, No Expectations en Everybody Needs Somebody To Love (compleet met de co-auteur van deze soulklassieker uit 1964, Solomon Burke) de zaal opschudden.

Tijdens deze tour werden meer dan 80 nummers uitgevoerd uit alle tijdperken van de glorieuze, unieke geschiedenis van de band. Mick Jagger speelde gitaar, mondharmonica en keyboards op verschillende registers. Keith Richards, uitmuntend op gitaar en zang, zorgde de hele avond voor zowel visuele als muzikale hoogtepunten. Op het podium rechts sluit het complementaire gitaarwerk van Ron Wood naadloos aan bij het spel van Richards. Drummer Charlie Watts [1941-2021] was, zoals altijd, de hart-en-ziel-backbeat die de band vooruit dreef. Topmuzikanten bassist Darryl Jones, toetsenist Chuck Leavell, saxofonist Bobby Keys en achtergrondzangers Lisa Fischer, Bernard Fowler en Blondie Chaplin voegden onmetelijke bloei toe. Met Tom Petty, Neil Young, Sheryl Crow, Johnny Depp, Stephen Stills en Eddie Murphy in het publiek gingen The Rolling Stones verder met het opvoeren van misschien wel een van hun beste shows ooit.

Ron Wood zegt: “We zouden niet echt een hele tour kunnen spelen met voorspelbare shows. We moeten liedjes uit het niets hebben.” Mick Jagger voegt hieraan toe: “Het maakt het interessant voor het publiek en de band. Ik moet veel meer over setlijsten nadenken dan ik ooit heb gedaan.” Keith Richards enthousiast: “Soms is het weer onderweg slecht en heeft de helft van de band iets, maar afgezien van die duidelijk blauwe dagen, straalt er een verbazingwekkende frisheid over deze jongens.” Het optreden is in diverse formaten uitgekomen. Zowel op cd, als Blu-Ray en vinyl.