Category: Recensies

Pond – Neon River

Nu Tame Impala definitief naar de mainstream is overgelopen is het aan bands als King Gizzard, Babe Rainbow en Pond om de Australische paddopop vaandel te verdedigen.

Dat doen ze met verve. Pond bestaat uit muzikanten die door Kevin Parker worden gebeld als die plannen heeft om te gaan toeren met Tame Impala. Sinds Parker met andere dingen bezig lijkt dan muziek hebben de mannen alle tijd om met Pond dingen te doen. Vandaar dat de band al negen albums uit heeft met een mogelijk tiende op stapel  Nieuwe single Neon Silver is Pond op zijn psychedelische best met in de instrumentale break een eigentijds vleugje shoegaze.

The Last Dinner Party – The Feminine Urge

The Feminine Urge begint met een citaat van Be My Baby, het beroemde drumintro van misschien wel het beste girl-group nummer ooit.

Verschil is wel dat The Crystals aan de leiband liepen van roemruchte producer Phil Spector en de meiden van The Last Dinner Party het allemaal zelf bedenken. Even leek TLDP te mooi om waar te zijn, maar nu het album er is kunnen we niet anders dan concluderen dat The Last Dinner Party een blijvertje zal blijken. Sommigen zullen de band een te hoog ABBA gehalte vinden hebben, Oor heeft het over musical liedjes. Maar dat zijn smaakdingen, die niets afdoen aan de kwaliteit van de songs. The Feminine Urge heeft alles heeft wat TLDP zo goed maakt, schwung, stijl en sexappeal. En ze kennen dus hun klassiekers.

Lo Moon – Connecticut

Lo Moon is eigenlijk een Tears For Fears kloon. Daar maken ze ook helemaal geen geheim van.

Op Youtube staat een waarheidsgetrouwe versie van Everybody Rules the World met ‘special guest’ Curt Smith. Er zijn slechtere voorbeelden denkbaar zullen we maar zeggen. Nieuwe single Connecticut klinkt zelfs meer als Tears For Fears dan het nog immer actieve Tears For Fears zelf! Ondertussen werkt Lo Moon aan een nieuwe langspeler. Daarvan staan nu drie songs online. Wat ons betreft is Connecticut de uitschieter.

‘I Wish You Way More Than Luck’, is de titel van het derde album van de band uit L.A dat op 5 april uitkomt.

Band On The Run ziet Abraham en wordt gevierd

50 jaar na de oorspronkelijke release is de uitgebreide 50ste jubileumeditie van de iconische plaat Band On The Run van Paul McCartney & Wings verschenen. Wat een feest blijft het om ernaar te luisteren. De niet eerder uitgebrachte speciale versies van de songs op de tweede schijf zijn meer dan slagroom op de al rijk belegde taart. 

Het meervoudig Grammy-winnende album staat al tientallen jaren op de lijst met beste albums aller tijden en werd oorspronkelijk uitgebracht in december 1973. Met het onsterfelijke titelnummer, de wereldwijde hit Jet, het weemoedige Bluebird, Let Me Roll It, het veelzijdige Picasso’s Last Words (Drink to Me) en climax-afsluiter Nineteen Hundred and Eighty Five, is Band on the Run ongetwijfeld Wings’ meest succesvolle en gevierde release ooit.

De jubileumeditie van Band on the Run is beschikbaar in verschillende formaten, te beginnen met de essentiële 1lp. Deze speciale vinyleditie werd op halve snelheid geknipt met behulp van een hogeresolutieoverdracht van de originele mastertapes uit 1973 door Miles Showell in Abbey Road Studios, Londen. De configuratie op één vinylalbum weerspiegelt de Amerikaanse tracklist, waarop het nummer Helen Wheels staat en een Polaroid-poster van Linda McCartney.

De vinyleditie van de 2lp bevat het originele Amerikaanse album, geremasterd op halve snelheid, en een tweede lp getiteld Underdubbed Mixes Edition, gehuisvest in een premium slipcase. De set bevat ook twee Linda McCartney Polaroid-posters.

Een 2cd-formaat bevat het originele Amerikaanse album, ‘underdubde’ mixen en een dubbelzijdige uitvouwbare polaroid-poster gemaakt door Linda McCartney. Band on the Run (Underdubbed) verschijnt ook digitaal.

McCartney: “Dit is Band on the Run op een manier die je nog nooit eerder hebt gehoord. Als je een nummer maakt en extra partijen toevoegt, zoals een extra gitaar, is dat een overdub. Nou, deze versie van het album is het tegenovergestelde, underdubd.”

Precies 50 jaar na de release klinkt Band on the Run net zo levendig en relevant als altijd, en met het bereiken van deze prachtige mijlpaal verdient het dat het verbazingwekkende verhaal nog een keer wordt gevierd.

Bob Uit Zuid, Personal Trainer – Volvo

Bob Uit Zuid is Bob Dijkshoorn zoon van Nico en vriend van Tim Knol die hem bij Excelsior heeft geïntroduceerd.

Bob rapt. Dat doet hij in platter Amsterdams dan gangbaar is in Amsterdam Zuid. Over Volvo‘s daarentegen struikel je in het rijkste deel van onze hoofdstad. Wat de rol is van Personal Trainer is niet helemaal duidelijk. We horen meer blazers dan gitaren. Volvo is dus rap en geen rock, maar wel lekker en weer eens iets anders dan postpunk etc.

Tricklebolt – Little Bitty (featuring Rens Otttink)

De trots van Salland roert zich weer. Vier jaar is Tricklebolt uit de running geweest, maar de band is terug met Little Bitty.

De comebacksingle is een geinig rockend en rollend nummer met een hoofdrol voor de drummer. Die wordt dan ook met naam en toenaam vermeld, vanwege zijn grote rol maar ook omdat hij inmiddels een beroemdheid is, zeker in Oost Nederland. We hebben het over Rens Ottink, voormalig tambour bij PAUW (wat zou er met Brian gebeurd zijn?) en erelid van het Britse Temples. Naast Rens verdient ook de man achter het sixties orgeltje speciale vermelding, eigenlijk verkeert de hele band in topvorm. Little Bitty is de eerste single van het derde album van Tricklebolt. ‘Honey From The Sky’ komt op 19 april uit. Voor tourdata verwijzen we je graag naar Tricklebolt.nl

Donna Blue – Aphrodite

Eerder kropen Bart en Danique in de huid van Serge Gainsbourg en Jane Birkin, nu lijkt Donna Blue bezit genomen te hebben van de astrale lichamen van Lee Hazelwood en Nancy Sinatra.

De zang, het rollenspel en niet op de laatste plaats die lekker lage ‘twang’ gitaar; het zijn stuk voor stuk authentiek klinkende elementen die van Aphrodite een zeer geslaagde exercitie maken. De nieuwe Donna Blue single zal bij boomers herinneringen oproepen aan die goede oude tijd* en  latere generaties op het spoor zetten van een bijzonder duo dat het verdiend herontdekt te worden. Wat zal de volgende missie worden van de Donna Blue’s; Sonny & Cher? The Carpenters? Saskia & Serge?

  • ‘The Good Old Days, When Things Were Bad’ is een uitspraak van Dolly Parton.

 

Squid – Fugue (Bin Song)

Eerst even iets over de titel. Fugue is Engels voor fuga, het Latijnse woord voor vluchten en in de muziek de benaming van composities waarin meerstemmigheid (contrapunt) en herhaling een hoofdrol spelen. De fuga’s van Bach zijn wereldberoemd.

Aan herhaling en meerstemmigheid geen gebrek in Fugue van Squid. Onze poporen horen echter invloeden niet zozeer van Bach, maar van Byrne, David Byrne van Talking Heads. Alhoewel een nieuwe release is Fugue geen nieuw nummer. Het is een zogenaamde ‘outtake’ van de sessies voor het vorig jaar verschenen tweede album van Squid. Maar in plaats van op dat album is de song in de prullenbak verdwenen, bin in het Engels. Vandaar de subtitel. Een verstandige medewerker heeft Fugue daar dus weer uit opgevist en online gezet. Fan zullen hem/haar dankbaar zijn.

 

The Bony King Of Nowhere – Falling Into Place

De knokige koning van nergens heeft een erg actieve schare fans boven de rivieren. Zij zorgden ervoor dat Are You Still Alive, de eerste single in vier jaar van Bony King Of Nowhere a.k.a. Bram Vanparys hoog in de Graadmeter eindigde.

En zij zorgen ervoor dat we niet om de nieuwe Bony single heen kunnen. Falling Into Place wordt door de componist gezongen met een krachtige kopstem. De begeleiding op deze ballad is bescheiden, de sfeer komt van het warme galmbad waarin Bram’s stem is gedompeld. Album 5 van The Bony King heet Everybody Knows en is nu uit. Het concert van de Belgische folkheld, zoals hij op de site van Ekko wordt opgevoerd op 6 maart is uitverkocht, maar er zijn inmiddels nieuwe audiënties met de King aangekondigd. Op 26 april staat TBKON in de Muziekgieterij in Maastricht en op 18 mei op het Ik Zie U Graag Festival in BredaU Graag Festival in Breda

The Smile – Wall Of Eyes

The Smile – Wall Of Eyes (XL Recordings)

Veel meer dan debuut A Light For Attracting Attention (2022) heeft opvolger Wall Of Eyes tijd nodig om te landen. Dat is vaak een goed teken. Platen die meteen beklijven, verwelken toch vaak wat sneller. Als een bos tulpen in de zon.

Op hoog volume komt de nieuwe The Smile het best tot z’n recht. Dan horen we weer hoe veel wendingen en ontwrichtende geluiden The Smile zo doen onderscheiden van andere bands. Hoewel, weer niet van Radiohead, dat gewoon weer sterk in de buurt is. Daar ontkom je domweg ook niet aan met Thom Yorke (zang, gitaar, bas, toetsen) en Jonny Greenwood (gitaar, bas, toetsen) in de gelederen. Andermaal gecompleteerd door jazzdrummer Tom Skinner.

Het levert acht fascinerende tracks op die alsmaar verslavender worden. Neem het swingende, hypnotiserende I Quit met z’n dwingende bas en rijke orkestratie. Dromerige zang van Yorke. Zweverig. Zoals we ‘m óók kennen. Terwijl we over het algemeen een blakende, opgewekte, lucide Yorke horen. Onmiskenbaar.

Op een album dat dus steeds maar mooier wordt en met Friend Of A Friend zelfs een wat beatlesque song herbergt. De violen, die we ook op een viertal andere nummers horen, zijn van The London Contemporary Orchestra. Pieter Visscher