Category: Recensies

P.J.M. Bond – The Battler

Bond is de naam, niet James , maar Paul Bond. Of om het officieel te houden PJM Bond. Geïnspireerd door een verhalenbundel van Ernest Hemingway uit 1925 heeft PJM een interdisciplinair kunstwerk gemaak. Onderdeel daarvan is een liederencyclus dat tevens functioneert als debuutalbum. Eerder verscheen er al een EP van de Volendamse singer-songwriter.

Voor wie niet bekend is met Hemingway. De Amerikaan was waarschijnlijk de meest mannelijke aller auteurs; wereldreiziger, oorlogsveteraan, Nobelprijs laureaat, overlever van drie (!) vliegtuigongelukken en vier huwelijken. En functionerend alcoholist. PJM’s tribuut heet net als de bundel In Our Time. 17 songs staan er op de plaat, verhalende, mooi aangeklede luisterliedjes die waarschijnlijk het best tot hun recht komen voor een open haard en een fles whiskey binnen handbereik. Een hoogtepunt is het nummer The Battler dat wordt geserveerd met een partij slide-gitaar waar Ry Cooder trots op zou zijn.

Peter Frampton At Royal Albert Hall is pure passie

In november 2022 trad de Grammy-winnende artiest en virtuoze gitarist Peter Frampton (73) op in de historische Royal Albert Hall in Londen. De speciale avond werd gefilmd, waarbij verbluffende uitvoeringen van de beste nummers van Frampton werden vastgelegd. Het concert is onder meer op cd verschenen.

De plaat bevat negen livenummers met Framptons al lang bestaande band: Rob Arthur, Adam Lester, Dan Wojciechowski en Steve Mackey, en bevat de grote hits, zoals Show Me The Way. Frampton is een van de meest gevierde artiesten en gitaristen in de rockgeschiedenis. In 2007 won Frampton een Grammy voor Best Pop Instrumental Album for Fingerprints en in 2014 werd hij opgenomen in de Musicians Hall of Fame. Hij ontving in 2019 de prestigieuze Les Paul Innovation Award van NAMM’s TEC Awards en zijn album All Blues stond vijftien weken lang op nummer 1 in de Billboard’s Blues Chart. In 2020 werd Frampton opgenomen in de Grammy Hall of Fame, zijn autobiografie Do You Feel Like I Do?: A Memoir debuteerde in de New York Times Bestsellers-lijst en zijn album Frampton Forgets The Words uit 2021 werd uitgebracht en kreeg veel lovende kritieken.

Het is op Peter Frampton At Royal Albert Hall zeker te horen dat de tand des tijds invloed heeft gehad op het stemgeluid van de geboren Brit, maar wat een passie wordt nog tentoongespreid door hem en zijn geweldige band. Een diepe buiging maken is het minste wat we kunnen doen.

The Stone Souls – Silence The Fear

De twee songs van de nieuwe EP van The Stone Souls die nu uit zijn laten een verfijning horen van de Americana stijl waarop de muziek van de band van Theodor Versteegen is gestoeld.

Silence The Fear komt met een desolate woestijnklank die gestalte krijgt middels een ‘high and lonesome’ slide-gitaar en gedubbelde leadzang.  Het nummer klinkt alsof Theodor het heeft geschreven toen hij een keer met autopech gestrand was in de Mojave desert wachtend op de AAA.

Cape Sleep – Telephone

Achteraf begrijp je wel waarom Kim Janssen zich nooit helemaal thuis voelde in het singer-songwriter hokje. Hij is niet het type dat graag zijn diepste zielenroerselen deelt of je zijn persoonlijke levensvisie wil opdringen. Liever laat hij zijn fantasie de vrije loop en wil hij verrassen, zichzelf en zijn publiek. Daarom heeft hij besloten verder te gaan onder een pseudoniem. Als Cape Sleep.

Als je Kim’s oude platen terugluistert hoor je geen grote stilistische verschillen met zijn debuut als Cape Sleep, de single Telephone. Hij maakte en maakt verzorgde, sfeervolle luistermuziek en heeft nog steeds die zelfde warme stem en wendbare falset. Wel klinkt Telephone misschien ietsje zelfverzekerder of trefzekerder. Dat effect heeft een vermomming. Als je niet direct herkenbaar bent durf je meer.  Cape Sleep dus, onthou die naam.

Nusantara Beat – Kota Bandung

Het gerucht dat Nusantara Beat over niet al te lange tijd zou ophouden te bestaan klopt gelukkig niet. We zijn voorlopig nog niet van ze af! En gelukkig maar, want de nieuwe single is weer een schot in de roos.

Het verhaal is bekend. Nusantara Beat bestaat uit muzikanten met een Indonesische achtergrond. Zij zijn gaan grasduinen in het muzikale verleden van hun voorvaderland, hebben diverse parels ontdekt, afgestoft en opgepoetst tot glanzende eigentijdse psychpopsongs. De oogst van hun arbeid staat binnenkort verzameld op een album naar verluidt aangevuld met een paar eigen songs.  Kota Bandung is single nummer drie en weer zo’n zwoele mix van surf, indo-rock en exotica. Bandung is overigens een stad op het eiland Java.  Nusantara Beat gaat over een tijdje op tournee door Indonesië. Back to the roots dus. Wie weet wat voor muzikale schatten ze daar nog zullen aantreffen.

bar italia – Jelsy

Al die leuke nieuwe bands die de ene single na de andere afvuren. Het is bijna niet meer bij te benen. Gelukkig heb je ons daarvoor. Zo weten wij te melden dat er alweer een nieuwnummer uit is van bar italia.

De opvolger van my little tony heet Jesey, de eerste keer overigens dat de band een hoofdletter gebruikt, maar dit terzijde. Jelsy is onmiskenbaar bar italia maar toch weer net even anders dan voorgaande pareltjes als nurse, changer en tony. De bodem van Jelsy –een sfeervol lied over amoureuze obsessie- is namelijk akoestisch en zo hoorden we de bar nog niet eerder. Verder continueert de band de boy/girl duet vorm en komt ook Jelsy met een fraaie sologitaar. Jelsy en tony staan op het nieuwe album van bar italia, The Twits dat op 3 november volgt.

concerten: 23 november rotown, rotterdam en 24 november bitterzoet, amsterdam.

bdrmm – Mud

Mud van bdrmm is helemaal nieuw en dus niet afkomstig van het in juni uitgekomen I Don’t Know album van de Britse softgaze band.

Zoals de meeste songs van bdrmm komt ook Mud niet meteen hard binnen, maar loont het om het nummer een tijdje op repeat te zetten. Ook omdat hij maar drieënhalve minuut duurt wat vrij kort is voor hun doen. Aanleiding voor de release is een nieuwe trektocht door Europa. Ons land wordt getrakteerd op maar liefst drie shows op het Left Of The Dial festival in Rotterdam op 19, 20 en 21 oktober, een optreden op 4 november in de bovenzaal van de Paradiso en de 5e in Merleyn, Nijmegen.

Paramore, Wet Leg – C’est Comme Ça

De remix, de remake en de cover hebben er een zusje bij gekregen, de rework. Het is een nieuwe manier om een oud nummer nieuw leven in te blazen.  De rework zit tussen de remake en de cover in. De opdrachtgever is meestal de oorspronkelijke artiest of in sommige gevallen hun nabestaanden. Die nodigen een bevriende of bewonderde act uit om een bestaand nummer te  reviseren. Alles mag eigenlijk als het oude nummer nog maar een beetje herkenbaar blijft.

Een zeer geslaagde rework, beter dan het origineel zelfs is die van Paramore‘s C’est Comme Ça door Wet Leg.  Moeilijk zal de klus niet zijn geweest. Als je de oorspronkelijke versie hoort lijkt het wel alsof Haley en de boys het nummer hebben geschreven met Wet Leg in het achterhoofd.  

C’est Comme Ça (re:Wet Leg) staat op Re: This Why, een complete rework van Paramore’s comeback album, This Is Why dat begin dit jaar uitkwam. Opvallend is dat Paramore niet heeft gekozen voor grote namen, maar voor jonger en hipper volk zoals daar zijn Julien Baker van boygenius, Romy van The xx en DOMi & JD BECK en Wet Leg dus. Meiden die vroeger waarschijnlijk wel fan waren van Paramore.

Daisy The Great, Illuminati Hotties – Time Machine 2

Daisy The Great kennen we nog van oud IJsbreker Glitter. Dat was niet zo’n succes als we hoopten. We hebben onze vingers daarom maar verder niet  aan de dames gebrand. Ondertussen is het zangduo in de VS behoorlijk beroemd geworden. Illuminati Hotties heeft pas nog even in de Graadmeter gestaan met Truck.

De Daisies en de Hotties hebben hun krachten gebundeld en een remake gemaakt van een ouder nummer van de eerstgenoemden. Time Machine 2 is zo goed uitgepakt dat we over onze Daisy vrees zijn heen gestapt en het nummer hebben toegevoegd aan onze playlist. Sarah Tuzib alias Illuminatie Hotties,  heeft Time Machine (1) opgevoerd en geëlektrificeerd. De nieuwe, sterk verbeterde versie staat op Tough Kid, een zoethoud EP van Daisy The Great bedoeld om het wachten op een nieuw album een beetje te verzachten. De Daisies en de Hotties hadden hoorbaar zoveel plezier in de samenwerking dat we een vervolg logisch lijkt.

English Teacher – Nearly Daffodils

Het speelkwartier is over voor English Teacher. De band uit Leeds is ingegaan op de avances van een grote platenmaatschappij en zal vanaf nu enige druk voelen om te presteren.

Hits zien we de band uit Leeds niet snel scoren, behalve dan in de Graadmeter. Goed lopende albums en succesvolle internationale tournees moeten echter geen probleem zijn. Het nieuwe label (Island) heeft de band gekoppeld aan de heetste producer van dit moment.  De Italiaanse Marta Salgoni werkte als technicus met acts als The xx, Frank Ocean en Glass Animals en als producer met Bjork, Animal Collective en Depeche Mode.

De laatste tijd speelt Marta als producer van o.a. bar italia, Porridge Radio en Black Midi een sturende rol in de nieuwe Britse indie-scene. Dat zij bereid bleek ook met English Teacher in zee te gaan wil dus wel wat zeggen. Zoals nieuwe single Nearly Daffodils en voorganger The World’s Biggest Paving Slab laten horen haalt zij het beste in de band naar boven.  Marta en haar hond zijn overigens te zien in de video van het spannende Daffodils. Zie elders op deze pagina.