Recensies Archieven - Page 61 of 357

The Bug Club – Lonsdale Slipons

Lonsdale is een sportkledingmerk dat oorspronkelijk kledij vervaardigde voor de bokssport. Via The Jam wordt het merk populair bij punks. Begin deze eeuw wordt Lonsdale -niet helemaal terecht volgens de AIVD- vooral geassocieerd met neo nazi’s, maar inmiddels is het brand mede dankzij Madonna weer salonfähig. Slip-ons zijn veterloze sportschoenen.

Voeg Lonsdale en Slipons samen en je hebt de titel van alweer een nieuwe liedje van The Bug Club, de enige club ter wereld die het in zijn hoofd haalt om een song over makkelijk zittend schoeisel te schrijven. Tekstueel blijft de band uit Wales verbazen, muzikaal begint er iets van voorspelbaarheid in te sluipen. Niet dat we hun semi-naïeve rammelrock zat worden, maar iets meer afwisseling op muzikaal vlak zou niet onwelkom zijn.

Nieuw album, On The Intricate Workings Of The System is uit op 30/8. Concerten t.b.a.

I Believe In My Mess – Superstar

De mannen van I Believe In My Mess willen tijdens het dubben nog wel eens vergeten om structuur aan te brengen in hun brouwsels.

Dat is geen probleem als je thuis danst of in de club, maar wij van de radio vinden een kop en een staart belangrijk en worden nergens zo blij van als een goed refrein. Met Superstar bedient het Amsterdamse dub-duo ons op onze wenken. De track barst van de hooks, slimme samples en er valt volborstig mee te zingen. Dat en een lekker reggae-vernisje maakt Superstar tot een van de en misschien zelfs wel het beste IBIMM nummer tot nu toe. En doet uitkijken naar het nieuwe album van Frank en Geert.

Loma – Affinity

De liedjes van Loma haal je er zo uit. Het Amerikaanse art-poptrio valt op met hun zachte multitrack dameszang, hun nadrukkelijk onnadrukkelijke begeleiding van in pop ongebruikelijke instrumenten als klarinet, dwarsfluit en fagot en hun meditatieve melodieën. De teksten zijn al net zo esoterisch als de muziek. Zo ontstond de tekst van Affinity via een door Laurie ‘Oh Superman’ Anderson bedacht AI procedé waarbij de computer een gedicht maakte op basis van een serie foto’s. Een van de zo gegenereerde strofes, ‘How Will I Live Without A Body?’ werd de titel van het nieuwe album van Loma. Vaag? Op papier wel, op plaat vooral erg mooi.

Archive – My Last

Je hebt van die bands die nergens bij horen, in geen enkel vakje passen en dat helemaal prima vinden. Archive is zo’n band waarop geen enkel etiket blijft plakken.

De ingrediënten zijn bekend, trip hop, electronica, hard, prog en psych-rock, wat klassiek, rap, shoegaze noem maar op. Maar de sound die er vervolgens uit hun blender komt rollen, is volslagen uniek. Er is eigenlijk in deze eeuw maar één andere band/muzikant met zo’n breed palet aan invloeden en zo’n keur aan stijlen op één album, wat zeg ik in één song. En dat is Porcupine Tree/Steven Wilson.

Ondanks hun bijna 30 jarige staat van dienst en omvangrijke oeuvre is Archive rijk noch beroemd. Gewaardeerd zijn ze dan weer wel. Er wordt door de connaisseurs dan ook vol verwachting uitgekeken naar de luxe heruitgaven van de albums die Archive eerder deze eeuw liet verschijnen, want daarop komen nummers die nog niet eerder zijn verschenen. Zoals My Last, een compositie van het kernduo van de band Danny Griffiths, Darius Keeler met Craig Walker, die twintig jaar geleden naar een functie elders is overgestapt. Fans speculeren nu of hij ook weer van de partij is bij de nieuwe tour volgend jaar.

Concert: 16 februari in Tivoli/Vredenburg

Live Foto Review: Down The Rabbit Hole 2024 dag 3

Live Foto Review: Down The Rabbit Hole, dag 3
7 juli 2024
Foto’s: Serge Hasperhoven & Peter van Heun

Allegra Krieger – Never Arriving

Allegra Krieger is een idealist of eigenlijk een fantast. In haar nieuwe single, Never Arriving stelt ze zich een wereld vol zonder geweld en hebzucht, ‘een wereld waarin mensen worden gedreven door verwondering en nieuwsgierigheid’.

Dat ze zit te zweven weet ze zelf ook wel. Daarom zie je haar in de clip van Never Arriving (vriendschappelijk) worstelen met een halfnaakte meneer. De leven is nou eenmaal een worsteling, dat weet zij ook wel. Maar een mens mag dromen. Moet dromen misschien wel is haar boodschap. De helaas wat korte (net iets meer dan twee minuten maar) eerste single van Allegra’s nieuwe album is een rootsy rocktrack met Neil Young gitaar en dus die super positieve tekst. De nieuwe plaat (haar vierde ongeveer) van de in NYC residerende singer-songwriter heet ‘Art Of The Unseen Infinity Machine’. De releasedatum is 13 september.

Travis – Bus

De boys van Travis hebben nooit wilde haren gehad en zijn die dus ook niet verloren. Wat ze ook nooit zijn kwijt geraakt is hun vermogen om tijdloze liedjes te componeren. Nieuwe single Bus is weer zo’n bescheiden meesterwerkje zoals Fran Healy ze al een kwart eeuw schijnbaar moeiteloos uit zijn mouw schudt. Onze enige twijfel is of Bus niet een beetje te lief is voor Pinguin Indie. Maar dat horen we vanzelf wel. Het tiende album van Travis heet L.A Times komt heel binnenkort uit.

Concert: 26 augustus In Paradiso.

Live Foto Review: Down The Rabbit Hole 2024 dag 2

Live Foto Review: Down The Rabbit Hole, dag 2
6 juli 2024
Foto’s: Serge Hasperhoven & Peter van Heun

Wilco – Annihilation

Wilco had nog wat nummers over van de sessies voor hun vorig jaar verschenen Cousin album. Die staan nu verzameld – zes in totaal – op Hot Sun Cool Shroud.

I.p.v. een los kluitje songs vormt de nieuwe EP een coherente verzameling en derhalve een welkome aanvulling op het album dat de band van Jeff Tweedy opnam met Cate Le Bon in de producersstoel. Zij jutte de band op tot nieuwe creative pieken. Ook op de EP is haar positieve invloed hoorbaar. De hortende en stotende gitaarsolo op Annihilation bijvoorbeeld zou de band zelf hebben gestroomlijnd. Cate heeft hem er in gehouden, waardoor het Velvet Underground achtige nummer van goed naar geweldig wordt getild.

DEADLETTER – Relieved

Waar de Nederlandse en ook Amerikaanse postpunk vaak wat streng in de leer is -men maakt veelal hoekige dichtgekitte gitaarmuziek- wordt die van de Ierse en Engelse vakbroeders steeds dansbaarder.

Releived, de nieuwe single van DEADLETTER heeft net als de voorgangers weer een serieuze lap serieuze tekst. Maar ook een funky beat en een serie sterke solo’s, sax en gitaar. De songs noodt eerder uit tot dansen dan luisteren. Die tekst kan ook best even wachten tot de release van debuutalbum Hysterical Strength. Daar zit waarschijnlijk zit er wel een tekstvel bij.