Category: Recensies

The Menzingers – Hope Is A Dangerous Little Thing

De zanger van The Menzingers zit in een situatie waar al tig boeken, ontzettend veel films en ontelbaar veel liedjes over zijn gemaakt. Toch zal het thema nooit uitgekauwd raken. Niet zo lang mensen hoteldebotel raken van het lief van een ander.

Hope Is A Dangerous Thing is een geslaagde variatie op het thema van de verboden liefde. The Menzingers hebben een aanstekelijke melodie bedacht en een refrein dat je zelfs na tien bier niet uit je hoofd krijgt. De band uit Pennsylvania zal er dan ook niet meer onderuit komen om Hope Is A Dangerous Little Thing tot aan het einde der dagen te moeten spelen.

Hope Is A Dangerous Little Thing is niet de eerste maar wel de beste aankeiler van het Some Of It Was True album dat half oktober uitkomt op Epitaph.

HotWax – Drop

Drop is de kortste en misschien ook wel hardste en beste single tot nu toe van HotWax. Het nummer begint relatief neutraal, maar al snel komt de eerste uitbarsting en eigenlijk keert de rust niet meer terug.

HotWax werd eerder dit jaar onthaald als een van de grote beloftes aan de Britse indierockfront. Met releases als A Thousand Times, Rip It Out en nu Drop heeft het ffm trio het vertrouwen op geen enkel manier geschaad. In tegendeel eigenlijk. Met het opnemen van een debuutalbum lijkt de band te wachten to na de UK en US tour met Royal Blood. Met die kilometers erbij op de teller zal het trio helemaal niet meer te houden zijn.

Future Islands – Deep In The Night

Op Deep In The Night treffen we Future Islands in een mineurstemming. Het liefdesleven van frontman Sam Herring heeft niet die draai genomen die hij had gehoopt.

Sam verwerkt en verwoord zijn liefdesverdriet in een fraaie synthesizerballad die gepaard gaat met een sfeervolle zwart/wit clip. Wat de plannen op plaatgebied zijn van de new new romantics weten we niet. Hun laatste album is alweer drie jaar oud. Op korte termijn hoeven we echter niks van de band uit Baltimore te verwachten. Ze hebben het even te druk met een tournee waarbij ook ons land niet wordt overgeslagen.  Op 6 september staat FI in de Paradiso en een dag later in de Maassilo in Rotterdam.

Death Cab For Cutie – An Arrow In The Wall

Het einde der tijden is nabij waarschuwt Ben Gibbard op An Arrow In The Wall, en dan heeft hij nog geen eens over de snelle opwarming van de aarde, maar over het dreigende verval van de moderne maatschappij. The Arrow In The Wall/ de pijl in de muur is een typisch Amerikaans beeldspraak, waarschijnlijk afkomstig uit een western.

‘The Arrow In The Wall, Take It As A Warning’ zingt Ben. Bij een alarmerende boodschap hoort verontrustende muziek en dat is wat je krijgt op de nieuwe single van Death Cab For Cutie. Dansbaar is de nieuwe Cutie ook, helemaal in de simultaan verschenen remix van CHVRCHES, die waarschijnlijk bedoeld is om ook jongeren te waarschuwen voor het dreigende onheil dat alleen nog kan worden afgewend als we nu met zijn allen ingrijpen. Gibbard zingt natuurlijk over de situatie in de V.S. met zijn ‘culture wars’ en wankelende democratie, maar helaas is zijn boodschap ook relevant voor Europese oren.

An Arrow In The Wall is een tussendoor release van Death Cab For Cutie. D.w.z. dat het nummer geen voorbode is van een nieuw album. Dat zou ook wel heel snel zijn. De meest recente langspeler van de Amerikaanse alt-rockers is nog geen jaar oud. DCFC gaat ook weer de baan op, vooralsnog alleen in de V.S.

Blonde Redhead – Before

Op single 3 van album 9 van Blonde Redhead of om de beestjes bij hun naam te noemen, op Before van ‘Sit Down For Dinner’ neemt Kazu Makino de hoofdrol voor haar rekening.

Ze kruipt in de huid van een kind om vanuit dat perspectief  herinneringen aan vorige levens op te halen. Als dat vaag klinkt is dat omdat het vaag is, maar het is wel wat Kazu gelooft en inspireerde tot het schrijven en zingen van een mooi dromerig gitaarliedje

Bijzonder aan Blonde Redhead is dat hun nummers zelden op elkaar lijken maar toch verwant zijn.

Ga Blonde Redhead zien in de Paradiso op 6 december..

High Pulp – Days In The Desert


High Pulp
Days In The Desert (ANTI records)

“Wat krijg je als je muzikanten uit het rockcircuit uit hun comfortzone haalt en ze de jazzwereld in laat wandelen? Dan krijg je een avontuurlijke plaat. Een jazzalbum, absoluut, dat net even anders is”, schreven we vorig jaar over de tweede langspeler van het in Los Angeles residerende High Pulp.

De zes bandleden hebben geen van allen een traditionele jazzachtergrond; ze zijn bovendien ook actief in bands die punkrock, shoegaze, hiphop en elektronische muziek op plaat zetten. Al die elementen vind je wel terug op Days In The Desert. Bobby Granfelt (drums), Rob Homan (toetsen), Antoine Martel (gitaar, toetsen), Andrew Morrill (altsaxofoon), Victory Nguyentenor (sopraansaxofoon, trompet en fluit) en Scott Rixon (bas) vormen tezamen een kwintet dat inmiddels op drie albums imponeert. Het is zelfs opvallend hoe de doorgaans stoïcijnse poes Lotje reageert op een plaat die nog sterker de aandacht vasthoudt dam de twee voorgangers. Lotje lijkt fan. Wie had dat gedacht? “The word jazz is going to follow our band around forever, which is fine; we love jazz, we are inspired by jazz,” legt Granfelt uit. “But our influences are much wider than that.” Hoewel we onmiskenbaar Miles Davis als inspiratiebron noteren.

Heeft al die klasse ook te maken met het grote arsenaal aan gastmuzikanten dat uit de kast is getrokken voor Days In The Desert? De vraag stellen is deze beantwoorden. Want neem alleen al de aanwezigheid van harpist Brandee Younger en gitarist Jeff Parker, die zich beiden mogen uitleven. Waardoor Days In The Desert nog wat sterker onder de huid weet te kruipen. Terwijl er ook ruimte is voor uitbundigheid en er zelfs volop kan worden gedanst, op (If You Don’t Leave) The City Will Kill You waarin een hoofdrol is weggelegd voor elektronicagigant Alfred Darlington, die misschien wel beter bekend is als zijn alter ego Daedelus. Amerikaan die het experiment niet uit de weg gaat en naadloos opgaat in het inmiddels hechte collectief High Pulp. Op naar meer! Aan de inspiratie en dadendrang van de formatie ligt het niet. Pieter Visscher

Liefhebbers van High Pulp luisteren natuurlijk ook naar Pinguin Pluche.

Petey – Did I Mention I’m Sorry

Na twee succesvolle in eigen beheer uitgebrachte albums is Petey nu opgepikt door een grote platenmaatschapij. Did I Mention I’m Sorry is de tweede single van Petey’s major labeldebuut dat. U.S.A gaat heten.

Origineel is de titel misschien niet, maar wel zeer to the point. ‘Murica is waar Petey over zingt en Amerikaans is hoe hij klinkt. In geval van zijn nieuwe single is dat ook een beetje als Foo Fighters, maar dan zonder de rockstar gloss.

Petey is Peter Martin, geboren in Detroit, maar woon en werkzaam in Chicago. In de V.S. is hij ook bekend als Tik Tokker met bijna anderhalf miljoen volgers. Hij is doorgebroken tijdens Corona, niet met politieke praatjes of complottheorieën, maar met eenakters over alledaagse (Amerikaanse zaken) als drinkwater, terroriserende beren en plantenpotten. We mogen niet uitsluiten dat Petey en pothead is.

Sufjan Stevens – So You Are Tired

Begin oktober verschijnt er een nieuw album van Sufjan Stevens, eindelijk weer eens een ‘gewoon album. Dus geen plaat met balletmuziek, een duetalbum met een obscure singer-songwritervriend of een vijfdelig project ter ere van zijn vader.

De eerste klanken van Javelin die Sufjan vrij heeft gegeven zijn veel belovend. So You Are Tired is een sfeernummer waarin we meteen de maker van The Age Of Adz en Carrie & Lowell herkennen. Je kunt het jammer vinden dat Sufjan zijn gitaar in de foedraal heeft gelaten en weer achter de piano is gekropen. Een fraai koor, sfeervolle instrumentatie en natuurlijk die fijne stem van de componist maken echter veel zo niet alles goed.  

Ratboys – Morning Zoo

Vorige week zetten we Crossed That Line van Ratboys op onze playlist. Dat nummer willen we graag inruilen voor Morning Zoo.

Dat is namelijk veel beterder. Morning Zoo heeft een twang. Die country knik zit  in de gitaren, maar ook in de fiddle die halverwege opduikt. Het zou verbazen als deze single net zo hoog gaat eindigen als Black Earth, WI dat het helemaal tot -1 in de Graadmeter schopte, maar een aardige zoethouder tot de release van het langverwachte nieuwe album van Ratboys en girl is het zeker. De plaat gaat The Window heten en is volgende week al onder ons.

Flyingfish – Highschool

Of Flyingfish nog te onbekend is of  de band houdt zich bewust schuil. Feit is dat er helemaal niks en nada over ze te vinden is. De sporen die er zijn lopen dood. Wat we uit eigen waarneming kunnen vertellen is dat Flyingfish (voornamelijk) instrumentale gitaarmuziek maakt, die zich afspeelt in het shoegaze, grunge en emo spectrum.

Er staan 9 nummers online. De eerste verscheen in april van dit jaar, het meest recente – Highschool– is van 12 augustus. Waarschijnlijk komt de band uit L.A. Daar hebben ze volgens Spotify in ieder geval de meeste luisteraars. Wat we wel zeker menen te weten is dat je gaat smullen van Flyingfish.