The Horrors – The Silence That Remains

Fans van duistere pop hebben een goede herfst. Na eindelijk weer eens nieuwe muziek van The Cure betreden nu ook The Horrors de arena weer.

The Silence That Remains is de eerste single van een nieuw album van de band, die voor de helft uit nieuwe leden bestaat. Dat heeft hun sound niet aangetast. Silence That Remains is hetzelfde soort superieure spookrock waarmee de Britse band al zo’n kleine twintig jaar furore maakt. Op het eerste gehoor lijkt de nieuwe single meer en misschien wel minder van het zelfde. Maar dat blijkt schijn, het nummer besluipt je, kruipt onder je huid en voordat je het door hebt sta je er mee op en ga je er mee naar bed. Je bent gewaarschuwd.

Nieuw album, Night Life verschijnt op 3 maart. Op het zelfde label als The Cure.

ratbag – pinky girl

De vorige single van ratbag alias Sophie Brown kwam uit tijdens de vakantie, die hebben we dus even gemist. De nieuwe single van het Nieuw Zeelandse multitalent verscheen gelukkig wel weer op onze radar.

Pinky girl is wat in het Engels heet ‘a companion piece’ van ‘pinky boy,’ de single die ons ontglipt is. Waar boy nogal neurotisch is, op het uneasy listening af, is girl een glorieuze, rijk geschakeerde popsong, smaakvol opgetuigd met blazers, strijkers en nog veel meer. In pinky boy verbaast Sophie zich over boys, die vaak niet door hebben wat voor fantastische girls ze aan de haak hebben geslagen. Pinky girl is een soort van liefdesverklaring aan haar seksegenoten. Na slechts zes songs is wel duidelijk dat ratbag enig is in haar soort.

The Black Keys – Mi Tormenta (feat. DannyLux)

Er is een heruitgave aanstaande van het Ohio Players album van The Black Keys, een luxe editie met 5 extra tracks.

Volgens de band zijn dat geen afdankertjes, maar volwaardige songs. Ze hadden de release samen laten vallen met de aankondiging van hun Amerikaanse tournee. Het hele plan viel in het water toe ze gebrouilleerd raakten met hun manager. Nu komen de songs dus op de ‘Trophy’ versie van hun laatste album.

Een van de extra tracks is een samenwerking met de Amerikaans-Mexicaanse hitzanger DannyLux. Zijn rol is bescheiden, maar niet onbelangrijk. Hij geeft het deels Spaanstalige Mi Tormenti een leuk latin tintje. Ook belangrijk is de bijdrage van Beck, die als vierde componist wordt opgevoerd en wiens meesterhand niet moeilijk is om te herkennen in Mi Tormenta.

Slowdive – Kisses (electronic version 3)

Normaal doen we niet aan remixen , maar die van Kisses, de -1 hit uit de GM van Slowdive is zo geinig dat we je hem niet willen onthouden.

Bandbaas Neil Armstead is zelf achter het mixtafel gaan zitten. Hij heeft op de zang na zo goed als alles van het origineel gedumpt en vervangen door een antieke synthesizer. Het resultaat klikt alsof Depeche Mode Kisses heeft gecoverd! Er staan inmiddels meer mixen online van het prijsnummer van Everything Is Alive, het geslaagde comeback-album van Slowdive. Maar Electronic versie 3 is veruit de leukste

 

Kim Deal – A Good Time Pushed

Kim Deal komt binnenkort met een solo-album. Haar eerste in een bijna 40 jarige loopbaan waarin ze geschiedenis schreef als lid van Pixies en The Breeders.

Een jaar of tien geleden heeft ze er al een serie singles doen uitgaan, maar van een album of serieuze solocarrière is het toen niet gekomen. Nu dus wel. A Good Time Pushed is de derde single van Nobody Loves Me More dat eind volgende maand moet gaan uitkomen. De twee voorgangers van A Good Time Pushed hebben we geskipt. Coast had te veel trombone naar onze zin en Crystal Breath was te wazig. Maar met A Good Time Pushed is helemaal niks mis; een mid tempo indie-rocksong waarmee Kim haar reputatie alle eer aan doet. Ze nam haar debuutalbum op met zus Kelley en andere leden van The Breeders. Ook ‘the late great’ Steve Albini heeft nog een steentje bijgedragen.

The BBC Collection van Rory Gallagher puur bluesgenot

Een set van 20 discs met achttien cd’s met radioconcerten en sessies van 1971 tot 1986 en twee Blu-ray discs met BBC-tv-concerten en studio-optredens van 1973 tot 1984. Onmisbaar voor bluesrockfanaten.

Met meer dan driekwart van de audio-opnames die nog nooit eerder officieel zijn uitgebracht en de concerten op de Blu-ray discs die voor het eerst officieel zijn uitgebracht, is deze allesomvattende set een must-have voor Gallagher-fans en is het de perfecte demonstratie van zijn rauwe kracht en energie live.

Daarnaast worden er 2cd- en triple-lp The Best of Rory Gallagher at the BBC-sets uitgebracht met elf van Gallaghers beste BBC-studio-opnames en een dertien tracks (twaalf op 3lp) 1979 BBC In Concert Live from The Venue-optreden. Deze zal ook digitaal beschikbaar zijn. Alle drie de versies zijn inmiddels uitgebracht.

Deze releases vieren het belang van Rory Gallagher, die mogelijk de meest opgenomen muzikant van de BBC was in de jaren 70. Deze set is samengesteld uit de BBC-archieven en Rory Gallaghers eigen transcriptieschijven en off-air cassetteopnames. De boxset beslaat 16 jaar van zijn carrière (1971-1986) en bevat hoogtepunten zoals het Sight & Sound-concert in 1977, de hoofdact van Gallagher op het Reading Festival in 1980 en het emotionele At Midnight-concert live vanuit de Ulster Hall in Belfast in 1984.

Onlangs aangekondigd zal veilinghuis Bonhams The Rory Gallagher Collection veilen, die bestaat uit een uitzonderlijke selectie gitaren, versterkers en accessoires uit Rory Gallaghers leven en carrière, en wordt geleid door zijn iconische Fender Stratocaster uit 1961, die is beschreven als “de meest herkenbare Strat in de rockgeschiedenis” vanwege zijn versleten uiterlijk. Deze gitaar werd oorspronkelijk in 1963 door Rory gekocht voor £ 100 op krediet van de eigenaar van Crowley’s Music Store in de Zuid-Ierse stad Cork en wordt beschouwd als de eerste Stratocaster die het naar Ierland heeft gehaald. Gallagher speelde het beroemd gedurende zijn hele carrière en dat is uitgebreid te horen op de opnames in dit BBC-pakket.

Nick Hornby, auteur (Tore Down): “Dat was het eerste nummer dat ik ooit hoorde spelen… Het is een BBC-opname van Rory Gallagher die in juli 1972 speelde in het Paris Theatre in Londen. En ik zat in het publiek, 15 jaar oud, en die openingsmaten waren genoeg om me te laten beseffen dat dit iets was dat ik steeds opnieuw wilde doen… Tore Down was mijn introductie tot live, luide, versterkte blues en toen Gallagher klaar was, kon mijn 15-jarige ik zijn opwinding niet bedwingen. Hij rende naar voren om Rory’s hand te schudden… Toen de BBC het concert uiteindelijk uitzond, nam ik het op door de microfoon van mijn logge cassetterecorder tegen de luidspreker van onze oude transistorradio te houden en ik luisterde steeds opnieuw naar die band.”

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio september 2024

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met in deze aflevering de beste albums van september 2024:

  • Daryll-Ann
  • Tramhaus
  • Cloud Cafe
  • Jamie xx
  • MJ Lenderman
  • Nilüfer Yanya  e.a.

Oh Hazar – Justice

Oh Hazar pikt de draad weer op met wat misschien wel hun sterkste single tot nu toe is. En hun stevigste.

De Nijmeegse band maakt sprookjesrock, maar een garantie voor een lang en gelukkig leven is er niet. Imke Loeffen zingt met een fijne rockabilly galm op haar stem terwijl haar kompanen zoveel mogelijk herrie proberen te produceren zonder de frontvrouw in de weg te zitten. Justice klinkt als Kate Bush in een boze bui of iets in die richting.

Josephine Odhil – Empathy

Empathy begint stevig en blijft ook potiger en onrustiger dan we van Josephine Odhil zijn gewend. Vooral de drummer (en co-producer) mag zijn stempel drukken op de song. Dat heeft een reden.

Op haar debuutalbum creëerde Josephine O een feeëriek universum waar zij met haar gewichtsloze stem doorheen zweefde. Voor haar tweede album is ze afgedaald naar de onderwereld vorsend naar de keerzijde der dingen. Empathy is een eerste verslag van die zoektocht. Josephine zingt vanuit het perspectief van iemand die niet in staat is zich te verplaatsen in een ander, die geen medeleven kan voelen. Het nummer is dan dus beslist niet autobiografisch. Album is in de maak.

The Smile – Bodies Laughing

Bands brengen vaak nog een nummer uit dat om wat voor reden dan ook was afgevallen bij de samenstelling van hun laatste album.

The Smile had genoeg songs over van de sessies voor hun begin dit jaar verschenen Wall Of Eyes album om een compleet tweede album mee te vullen. De vraag is dan natuurlijk zijn het afdankertjes, of welkome aanvullingen? Het antwoord hangt waarschijnlijk af van je liefde voor de muziek van Thom Yorke en de zijnen. Maar over Bodie Laughing kunnen we het eens zijn, dat is op en top een topsong. Thom in de ballad mode, het juiste nummer voor het juiste seizoen.