Na 3 jaar stilte vond White Lies het wel weer eens tijd om iets van zich te laten horen. Dat iets heet Nothing On Me en is een energieke, gestroomlijnde door elektrobeat voortgestuwde song met breed uitgesmeerde gitaren, heldhaftige zang en een opvallend lang instrumentaal einde met een gitaarsolo die net niet in het geweld verdrinkt. Indie is het niet, maar goed wel. Als je er van houdt.
Concert: 26/2/26 AFAS, Amsterdam.
The Murder Capital – Blindness (Human Season Records)
Wat in het vat zit, verzuurt niet. De derde worp van The Murder Capital mag er zijn. Neem de op het indiestation van Pinguin Radio grijsgedraaide track Can’t Pretend To Know. Zo horen we de band uit Dublin het liefst. Een gejaagde, melodieuze indierocksong, die na twee minuten en veertig seconden stopt, terwijl het smaakt naar zoveel meer. Postpunk, zegt u? Keuren we ook goed.
Er staan elf tracks op de derde worp van de Ieren en zwakke broeders lopen we niet tegen het lijf. In elke song horen we wel een bepaalde urgentie die het werk van de band zo kenmerkt. De aanwezigheid van producer/mixer John Congleton (o.a. Gossip, Stone Gossard, Eddie Vedder, The War On Drugs en Mogwai) speelt een rol.
The Murder Capital maakt muziek waar we zo overheerlijk zoveel maatschappelijk ongenoegen in kwijt kunnen. De verwarrende toestanden op onze overbevolkte globe. Blindness staat vol met nummers waarin een groot deel van de wereldbevolking zich begrepen zal voelen.
Born Into The Fight is daar een van. “Anger soothe my soul”, zingt James McGovern. “Let god be my mistake. As I peel back the curtains. A world filled with rage.” Nog vragen? Pieter Visscher
Het duurde even maar oud IJsbreker Take Your Aim belandde uiteindelijk in toch de top 10 van onze Graadmeter. Er bestaat een redelijke kans dat ook One Million hoge ogen gaat gooien.
Net als zijn voorganger is de nieuwe single van Rocket een geslaagde hybride van frisse pop en grungy rock. Die pop zit hem vooral in de fijne stem van boegbeeld Ali Tuttle. De rest van de band rockt beheerst, maar als de finish in zicht komt grijpen gaan gitaristen alsnog los. Nog niks over een album, maar dat zal slechts een kwestie van tijd zijn.
Het intro, een eigentijdse replica van het befaamde drumintro van Be My Baby van The Crystals laat horen dat Girl Time bekend is met de girl-group erfenis.
Maar dat kan ook toeval zijn. De rest van de nieuwe single van het broer-zus duo uit San Francisco klinkt vooral als oude new wave. Ian en Michaela Vachuska lieten in 2020 het eerste van nu twaalf liedjes los; introverte songs die ze soms samen maar vaker apart schrijven en ook zingen. Al is dat niet altijd even makkelijk te horen. Hun stemmen lijken sterk op elkaar. Crack In The Screen lijkt gezogen door Micha. Waarschijnlijk speelt zij keyboards en hij gitaar maar dat kan ook andersom zijn. De beats komen uit een doosje. Door hun vooralsnog geringe succes is er nog niet veel bekend over Girl Time. Als het aan ons ligt komt daar dus snel verandering in. Hun sfeervolle muziek verdient veel meer liefde.
Eigenlijk was er niks mis met de oorspronkelijk versie van Billy Toppy uit 2022. Een remake was dus niet nodig.
Toch zijn we blij dat Men I Trust zich eraan heeft gewaagd. De verschillen zijn subtiel, maar het effect van de renovatie is groot. De versie die op het recent verschenen Equus Caballus staat is frisser, vlotter en laat beter horen aan wie de band tijdens het schrijven en opnemen van het nummer in gedachte had: The Cure. Er staan meer interessante revamps op het nieuwe Men I Trust album, hun tweede dit jaar.
De nieuwe single van U.S. Girl is meer pop dan indie, maar gedurende de laatste minuut horen we een gitarist zo lekker uit zijn dak gaan dat de twijfel omslaat in het voordeel van de artiest.
En de rest van de song is ook niet misselijk. U.S. Girls is de artiestennaam van de Canadees-Amerikaanse ex-punk Meghan Remy. Miss Remy is een muzikale duizendpoot en omnivoor die met smaak en inzicht, maar zonder gêne grasduint in de pophistorie en steelt, leent en imiteert wat in haar kraam te pas komt. Dat levert prachtige muziek op: aanstekelijk, gedreven en vaak ook prettig gestoord. Of gewoon maf zoals de negen minuten durende voorganger van Like James Said. En wat zei James? Dat je moet dansen als je je niet zo senang voelt. De video geeft het goede voorbeeld.
Er hangt alleen tijdje een synthipop revival in de lucht. Opvallend is dat die uit de V.S. lijkt te komen en niet uit de U.K. waar het genre begin jaren 80 zijn eerste bloeiperiode beleefde.
Maar misschien is de nieuwe single van Petey USA ook geen goede indicator. Petey stoeit doorgaans met gitaren en Two Different People Drift Apart is daarom voor hem een atypisch nummer. De opvolger van Graadmeter hit The Milkman is dus een met elektronica ingekleurde rocksong. Niet alleen die vintage synth-sound geeft de track een 80’s smaakje ook Petey’s wat weemoedige zang in de coupletten doet denken aan bands als OMD en Ultravox. Daar staan refreinen tegenover die puur ‘Murican rawk’ zijn. Dat levert een werkzaam contract op en alweer een prima single van TikTok fenomeen Peter C Martin.
Net nu we ons erbij neer hebben gelegd dat Turnstile het iets rustiger aandoet komen ze met een nieuwe single waar de vonken weer van afslaan. Hoewel?
In de eerste drie minuten van LOOK OUT FOR ME herkennen we de relschoppers van vroeger. Maar na die vliegende start krijgen we een best wel lang stuk dat we als dromerig (dreampunk?) zouden willen omschrijven. Wie hoopt op een reprise van de rock-eruptie van het begin heeft pech. Het outro heeft nog het meest weg van een drums ‘n’ bass track. Ruim zes en halve minuut duurt LOOK OUT FOR ME dat we nog wel wat keer vaker moeten horen om te kunnen bepalen wat voor vleesch er nou precies in de kuip zit. Intrigerend is het wel. Nieuw album NEVER ENOUGH komt over iets maar dan een week.
Het Texaanse Teethe laat zich lastig rubriceren. Bijna al hun nummers hebben een andere stijl.
Dat zou verwarrend om niet te zeggen schizofreen zijn als de songs geen herkenbare elementen zouden delen: meerstemmige zang van de dame en drie heren, een scherp, orkestraal gitaargeluid en vaak een opvallend traag tempo. The Magic Of The Sale heeft een wat Trump-achtige titel, maar als alumni van de Noord-Texaanse universiteit mogen we er vanuit gaan dat de Teethe leden ruimer denken dan het gros van hun staatsgenoten. Ook de complexiteit van de muziek wijst op bovengemiddelde hersenactiviteit. Het rijk geschakeerde The Magic Of The Sale, het titelnummer van het tweede album van Teethe zal je niet snel in een hitparade tegenkomen, behalve dan in die van ons.
Hun grootste hit, Don’t Delete The Kisses scoorde Wolf Alice al in 2027, maar de definitieve doorbraak kwam vier jaar geleden met het vrijwel perfecte Blue Weekend album.
De band van Ellen Rowsell is niet in hun hitsound zijn blijven hangen, maar heeft het avontuur opgezocht. Dat hoor je meteen al aan het intro. Bloom Baby Bloom begint met een (funky) piano ipv de gebruikelijke gitaar. Wat volgt is een song die misschien nog wel het meest aan de barokke pop van Kate Bush doet denken. Maar dan geïnjecteerd met naar hard rock neigende breaks en door Ellen gezongen op haar vamp en vampier-igst. De band heeft tijdens het maken van het cinematografische nummer duidelijk veel plezier gehad en niet gedacht aan bijzaken als hitpotentie en radiovriendelijkheid. The Clearing, zo gaat het nieuwe Wolf Alice album heten. De releasedatum is 29 augustus. Chapeau en welkom terug!
