Category: Recensies

Mdou Moctar – Funeral For Justice

Mdou Moctar – Funeral For Justice (Matador/Beggars)

Begrafenis voor gerechtigheid. Funeral For Justice, het nieuwe album van de Nigerse formatie Mdou Moctar laat er tekstueel geen gras over groeien. Mahamadou – ‘Mdou Moctar’ – Souleymane wil zijn gitaar bovendien laten klinken als een persoon die om hulp schreeuwt, of als de doordringende kreet van de sirene van een ambulance. Funeral For Justice is zowel muzikaal als tekstueel meesterlijk. Opwindende woestijnrock.

Souleymane, de meesterlijke gitarist, zingt in het volstrek onverstaanbare Tamasheq en daarom is het handig dat de teksten in Engels te vinden zijn in het cd-boekje. Zin één, van de knallende openingstrack en tevens titelnummer is meteen raak: Dear African leaders, hear my burning question: why does your ear only heed France and America? Frankrijk is de voormalige koloniale bezetter. Vooral dat land moet het ontgelden op deze meer dan ooit politiek getinte plaat.

Die ondanks alle statements en harde noten die er worden gekraakt verre van somber klinkt. Integendeel. De levendigheid spat er aan alle kanten vanaf. En wat een schoonheid van een song is het redelijk ingetogen Sousoume Tamacheq toch. Over een hulpeloos weeskind. Verlaten door zowel Niger als Mali en Algerije. Schitterend achtergrondkoor, om het muzikaal allemaal nog mooier te maken.

De tekstueel blootgelegde misstanden in Niger en omliggende landen worden muzikaal gevangen in hoogstaande rocksongs, op een indringende, knallende gitaarplaat die negen nummers lang beroert en intrigeert. Mdou Moctar speelt zondag 7 juli op Down The Rabbit Hole. Dat wordt dansen geblazen. Pieter Visscher

 

The Bug Club – Quality Pints

Kleine bandjes worden groot. The Bug Club heeft een contract getekend bij het vermaarde SubPop label (Nirvana, Beach House/Weyes Blood) en viert deze mijlpaal met de release van weer zo’n hectisch edoch vrolijk nummertje van krap 2 minuten waar de band patent op heeft.

De vocale honneurs worden weer verdeeld tussen Sam en Tilly. Bierlied Quality Pints is ook de eerste release van de Club uit Wales na het vertrek van drummer Dan, die een agrarisch bestaan overweegt. Of er een nieuw album in de maak is, vertelt het verhaal niet. Voorlopig heeft The Bug Club haar handen vol aan een tournee die tot half november gaat duren en die dit keer helaas aan onze neus voorbij gaat.

Hopes And Fears van Keane 20 jaar pure perfectie

Hopes And Fears twintig (!) jaar oud. Dat is een periode waar je dan ineens een beetje van schrikt. Gaat het leven echt zó snel? Jawel. Wat een album nog steeds. Er zijn in de muziekgeschiedenis niet gek veel platen verschenen met louter perfecte popliedjes. Hopes And Fears is zo’n perfecte plaat. Ongekend vakmanschap. 

De speciale geremasterde versie van Hopes And Fears, ongetwijfeld een van de beste debuutalbums ooit is precies 20 jaar na de eerste release verschenen in een zeer fraaie uitgave. Met een geremasterde versie van het originele album en twee extra cd’s, een met B-kantjes en rariteiten en een cd met demo’s.

De speciale versie van het originele album is geremasterd en geknipt door Frank Arkwright in de Abbey Road Studios. Hopes And Fears was een mijlpaal voor Keane en heeft allerlei records gevestigd. Het is een van de best verkochte albums in de geschiedenis van de Britse hitparade. In het eerste jaar werden er in Groot-Brittannië meer dan 2,5 miljoen verkocht, en in de Verenigde Staten een miljoen dankzij hun absoluut klassieke nummer Somewhere Only We Know. Hopes And Fears is negenmaal platina geworden in Groot-Brittannië, een opmerkelijke prestatie. Van het album zijn wereldwijd meer dan 10 miljoen exemplaren verkocht.

Somewhere Only We Know heeft onlangs een revival gehad op TikTok en ging viraal in Azië, wat de vonk aanwakkerde voor een wereldwijde renaissance van het nummer.. Met meer dan twee miljoen Spotify-streams per dag, en in de afgelopen twaalf maanden is het de best verkochte single van Island Records geworden. In totaal is het meer dan een miljard keer gestreamd.

Zanger Tom Chaplin zegt: “Ik herinner me dat ik bij die geweldige oude mengtafel in Heliocentric Studios stond waar we Hopes And Fears maakten en luisterden naar een vroege mix van Somewhere Only We Know. Ik had het gevoel dat we iets hadden bedacht dat een extra beetje magie had. Muziek maken is zo vaak een proces vol twijfel… maar bij deze gelegenheid was er iets onmiskenbaars aan wat we hadden gemaakt. Het is duidelijk dat veel mensen hetzelfde voelden toen het album uitkwam!”

Oprichtend bandlid en songwriter Tim Rice-Oxley: “Als ik aan deze nummers denk, zie ik nog steeds dat we ze spelen in kleine kamertjes in pubs in het Verenigd Koninkrijk. Ik weet nog hoe spannend het was om te zien hoe de menigte begon te groeien. Die liedjes openden voor ons de deur naar een andere dimensie; alles wat er sindsdien in ons leven is gebeurd, is uit dat moment ontstaan. Het is voor ons een ongelooflijk voorrecht dat mensen na al die tijd nog steeds luisteren.”

HUNK – Blushing Over Nothing

HUNK is een nieuwe Nederlandse band, die opvallend sterk voor de dag komt met Blushing Over Nothing.

Je moet altijd rekening houden met de mogelijkheid dat de band debuteert met hun sterkste nummer. Maar dan nog. Die levendige muzikaliteit en zelfverzekerde zang zullen zeker ook volgende releases sieren. HUNK is van de (diet)  grunge pop zeggen ze zelf en benoemen oude bekenden als Wolf Alice en Cherry Glazer als soortgenoten. Maar HUNK staat meteen al vanaf het begin op eigen benen. Blushing Over Nothing doet wel denken aan WA en CG, maar lijkt er niet echt op. Frontvrouw Joan de Bruyn Kops heeft zo haar eigen vocale verleidingstechnieken en drummer/producer Guus van Zijl is een natuurtalent.  Om met Elvis te spreken ‘A Big Hunk o’ Love’ voor de Haarlemse nieuwkomers.

Bullion, Charlotte Adigéry – World_Train

World_Train (die underscore is geen typefout) is een track van het nieuwe album electro veteraan Nathan Jenkins, die zich voor zijn muzikale activiteiten de artiestennaam Bullion (edelmetaal) heeft aangemeten.

Het album heet Affection en klinkt nogal anders dan zijn twee voorgangers; organischer, poppier, radiovriendelijker ook. De muziek van Bullion’ klinkt nogal anders dan het gitaargeweld dat ons dagelijks menu bepaald. Het oude adagium dat verandering  van spijs doet eten indachtig, leek het ons een goed idee om World_Train te serveren als lekker tussendoortje. Het is een sterk ritmisch nummer op electro-basis, maar met geinige injecties van warme, akoestische instrumenten zoals een melodica, een (country)viool en exotische percussie. Naast Steve horen we ook de Belgische Charlotte Adigéry zingen. Het geheel zou je kunnen omschrijven als een elektronische square-dance. Raar plaatje dus, maar zoals gezegd leuk voor de afwisseling.

Hamish Hawk – Big Cat Tattoos

Hamish Hawk is een Schotse zanger en tekstdichter met bijna zes albums op zijn naam. Zijn ietwat theatrale stijl wordt gekleurd door zijn unieke timbre. Hamish is een bariton.

Een ander kenmerk zijn zijn teksten, qua inhoud, maar ook wat lengte betreft. Zijn voordrachten lopen daarom soms het gevaar wat langdradig of eentonig te worden. Maar in afgemeten doses -zoals een single- zijn ze goed te behappen. In Big Cat Tattoos leest Hamish iemand in niet mis te verstane bewoordingen de les. Muzikaal vertoont Big Cat tattoos overeenkomsten met de hectische indie van Franz Ferdinand en de neurotische rock van David Byrne, die weliswaar getogen is in de V.S., maar net als heer Hawk geboren in Edinburgh. Dat zesde Hamish Hawk album staat voor half augustus en gaat ‘A Firmer Hand’ heten.

The Waeve – City Lights

The Waeve is terug! Misschien wel voorgoed. Het recente optreden van Blur, de hoofdband van Waeve man Graham Coxton op Coachella was een fiasco. Er komt een film over de comeback tour van Blur, maar daarna is waarschijnlijk basta. Lang leve The Waeve dan maar.

Nieuwe single City Lights, wederom een gezamenlijke pennenvrucht van Coxton en zijn eega Rose Elinor Dougall mag dan geen hemelbestormende en bakens verzettende topsong zijn. Lekker is deze ode aan het stadsleven wel met zijn fijne gitaarsolo en opwinding wekkende saxsoli. Een wat minder gepolijste Roxy Music, daar doet The Waeve hier wel aan denken. City Lights is de eerste single van een nog te voltooien tweede album van de Coxonnetjes.

Alien Chicks – Steve Buscemi

Alien Chicks is een zes singles oude postpunktrio uit Londen. Ondanks de naam zit er maar één vrouw in de band en al helemaal geen aliens.

Nieuwe single Steve Buscemi is een net niet overkokende, moshpit ontlokkende song met opgefokte naar rap neigende leadzang. Andere kenmerken zijn een felle gitaarsolo en een amechtige sax in het outro. De single begon als grap, gaat helemaal niet over de acteur van Fargo en Reservoir Dogs, maar maakte live zoveel los dat er een serieuze song van hebben gemaakt. Medio juli komt de debuut EP van Alien Chicks uit. Die gaat uiteraard gepaard met een tournee, die de band (weer) in NL zal doen belanden.

1 september, Bruis Festival, Maastricht.

7 september, Misty Fields, Heusden.

5 oktober, Come As You Are, Eindhoven.

21 november, Cinetol, Amsterdam.

22 V11, Rotterdam.

Blaudzun – Shades

Blaudzun en Pinguin zijn de laatste jaren wat uit elkaar gegroeid. Wij hebben de post-punk en shoegaze omarmt. Blaudzun de pop.

Maar nieuwe Shades kan ons toch wel weer bekoren. ‘Waarom deze wel en de twee voorgangers niet?’ vroegen we ons af. Het zal zeker uitmaken dat de lente in de lucht zit, maar toen we de kleine lettertjes bestudeerden ontdekten we dat Johannes ‘Blaudzun‘ Sigmond Shades samen had geproduceerd met mister Moss, Marien Dorleijn. En dat verklaart een hoop, de fijne synth-lijntjes bijvoorbeeld en de subtiele 80’s sound die het nummer siert. Ook Shades is licht, maar leuk licht en dus een prima lenteplaatje. Hopelijk staan er op het nieuwe Blaudzun album meer co-producties van de man met de bril en de man met de oortjes.

Dat album , Blaudzun’s zevende heet Last Days en volgt op 18 oktober. De tour begint in februari 2025.

Chanel Beads – Your Day Will Come

Chanel Beads – Your Day Will Come (Jagjaguwar)

De New Yorkse muzikant Shane Lavers is het brein achter de formatie Chanel Beads die debuteert met het lekker ongrijpbare Your Day Will Come. De afbeelding van een toilet, wanneer je de kartonnen cd-hoes openklapt, contrasteert zo mooi met het meesterlijke schilderij van de impressionistische Noorse schilder Peder Severin Krøyer: Midsummer Eve Bonfire on Skagen Beach uit 1906 (olieverf op canvas), dat de gehele uitgevouwen buitenkant van de hoes beslaat.

Hoewel mogelijk niet zo bedoeld zegt het weldegelijk iets over de kunstzinnigheid van dit album. Je zou kunnen zeggen: judge a book by its cover. In dit geval dus. Een album waarop het avontuur geen moment uit de weg wordt gegaan. Een verwarrende, geregeld filmische mix van pakweg M83, Animal Collective en Massive Attack, links en rechts aangelengd met een geluid dat we herkennen van Prefab Sprout én een vleugje Sonic Youth.

Lavers laat het zingen meestentijds over aan Maya McGrory, die goed gedijt binnen de mix van geluidscollages en indiepop die voorbijkomt. De aanwezigheid van violist Zachary Paul is ook belangrijk op Your Day Will Come, dat in New York werd opgenomen en per draaibeurt meer schoonheid in je brein laat neerdalen.

Your Day Will Come is een zonder meer instinctief tot stand gekomen, uitdagende debuutplaat van een formatie die je graag zo snel mogelijk live aan het werk wil zien om te kijken wat er allemaal gebeurt op het podium. Lavers speelt het liefst in kleine, donkere zalen. Heel dicht bij zijn publiek. Pieter Visscher