Category: Recensies

Stella – Trash

Zeven songs in vier jaar is niet veel, maar de liedjes die het Amsterdamse Stella loslaat zijn stuk voor stuk bijzonder.

Met Trash, een verbale rocksong met meerdere tempo en mood changes houdt Stella de bal hoog. De expressieve performance van frontvrouw Tosca van der Waals overtuigt op alle fronten net als de potige gitaarpartij van Abel van der Waals. Met info is Stella is net zo karig als met releases dus of Trash alleenstaand is of een voorbode van een EP of iets langers weten we niet, maar hoop doet leven.

Kim Gordon – The Collective

Kim Gordon – The Collective (Matador)

Kim Gordon is bijna 71 inmiddels. Ze laat met haar tweede soloalbum The Collective definitief horen de eeuwige jeugd te hebben. Een adembenemend prettige luistertrip waarop ze een geluid neerzet dat verder verwijderd is van de indienoiserock van Sonic Youth dan ooit.

Het experiment leidt de dans op The Collective, dat vervreemdend, subversief en overweldigend is. Drumcomputers en synthesizers en stemvervormers zijn de voornaamste instrumenten die Gordon inzet. “Ik vind niet dat alle muziek hapklaar en radiovriendelijk moet zijn. Mijn plaat is er voor mensen die zich niet herkennen in de teksten van Taylor Swift”, laat ze optekenen door Humo.

Gordon heeft de puinhoop op onze planeet vertaald naar klanken. Verpakt in liedjes waarin je je best moet doen om structuur te ontdekken, wat het allemaal extra aantrekkelijk maakt. Het lukt haar en haar band om de aandacht geen seconde te laten verslappen. “Ik zet elke dag opnieuw grote ogen op als ik zie wat er om me heen gebeurt, dus lijkt het me normaal dat die verbazing en verontwaardiging ook binnensluipen in mijn muziek”, in diezelfde Humo.

The Collective is de tweede samenwerking met hiphopproducer Justin Raisen en het pakt nóg veel beter uit dan op die eerste plaat, No Home Record, uit 2019. Verrassende wendingen, beukende ritmes en sublieme tempowisselingen zijn het fundament van industriële noise waarop je Gordons nog altijd wulpse stemgeluid uit duizenden herkent.

De vocale productie is in handen van Ainjel Emme, die in het verleden onder meer met David Bowie werkte. Ze speelt geen onbelangrijke rol, hoewel Gordon over het algemeen vooral als Gordon klinkt. Op een album dat erg hoog in allerhande eindlijsten gaat eindigen zo tegen de jaarwisseling. Dat is een voorspelling. The Collective stroomt over van genialiteit én muzikale schoonheid. Pieter Visscher

Pinguin Radio presenteert Volkskrant Radio – maart 2024

Pinguin Radio en de Volkskrant slaan de handen ineen voor een maandelijkse radio-uitzending waarin de luisteraar bij de hand wordt genomen langs de beste albums en de beste tracks van het moment.

de Volkskrant

Iedere eerste maandag van de maand tussen 20:00 en 22:00 uur live te beluisteren bij Pinguin Radio en een dag later terug te vinden op Volkskrant.nl als podcast en uiteraard ook bij ons op de site!

Dit alles, en meer, is te vinden op de maandelijkse Volkskrant Radio-podcast op Pinguin Radio.

Met in deze aflevering de beste albums van maart 2024:

  • Adrianne Lenker – Bright Future
  • Cape Sleep – Video Days
  • Donna Blue – Into The Realm Of Love
  • Elbow – AUDIO VERTIGO
  • Jlin – Akoma
  • Julia Holter – Something In The Room She Moves
  • Kacey Musgraves – Deeper Well
  • Kim Gordon – The Collective
  • Prize Collect – Prize Collect
  • The Black Crowes – Happiness Bastards
  • Waxahatchee – Tigers Blood
  • Yard Act – Where’s My Utopia?

The Mysterines – Sink Ya Teeth

De tweede single van het tweede album van The Mysterines uit Liverpool is een vetarme en solo-loze stamper waarin een grimmig zingende frontvrouw Lia Metcalfe de soms vage grenzen verkent tussen pijn en passie, verlangen en verslaving. Producer van Sink Ya Teeth en de andere songs op Afraid Of Tomorrows is Joh Congleton, bekend van zijn werk voor en met o.a. Blood Red Shoes, Lana Del Rey, The War On Drugs en nog heeeeeeel veel meer kwaliteitsacts.

Fink – What Would You Call Yourself

Fink is zo’n artiest die in NL misschien nog wel bekender is dan in thuis in de UK. De inmiddels 51 jarige zanger, echte naam Fin Greenal is van diverse markten thuis. Hij komt uit de dance, maar is ook een succesvol componist (John Legend), producer (Amy Winehouse), remixer (Ryuichi Sakamoto), platenbaas (Virgin/Sony/eigen label).

Maar zijn faam, zeker is ons land rust op zijn verrichtingen als singer-songwriter. De tekst van zijn nieuwe single, What Would You Call Yourself? Lijkt ingegeven door zijn veelzijdigheid. Hoe zou je jezelf noemen als je als enige op aarde was? De song gaat over de kracht van taal en de zin en onzin van namen, merken en gimmicks. De tekst geeft aan dat Fink niet graag in een hokje wordt gestopt. Dat zullen we dan ook maar niet doen. Het nieuwe album van de duizendpoot, Beauty In Your Wake komt begin juli uit.

The Black Keys – On The Game

Een tijd lang konden Pat en Dan niet meer door één deur, maar inmiddels lijkt de kou uit de lucht en daarmee het voortbestaan van The Black Keys verzekerd.

Het duo viert de vrede met een album waar de vrolijkheid vanaf straalt. Ohio Players is een party-album vol poppy songs die veelal tot stand zijn gekomen   met hulp van buitenstaanders. Vooral op Beck heeft zijn stempel op het album mogen drukken. Een andere prominente gast is Noel Gallagher. Zijn gitaarspel siert On The Game, een midtempo popsong die mede door Noel’s George Harrison-achtige gitaarsound een hoog Beatles gehalte heeft. Co-componist van On The Game is Leon Michaels, lid van Dan Auerbach’s hobbyband The Arch en gewaardeerd producer van o.a. Aloe Blacc, Sharon Jones en Ed Michaels Affair.  Iemand dus die je er goed bij kunt hebben op een feestje.

Rasverteller Daniël Lohues innemend en briljant in PHIL Haarlem

Gezien: Daniël Lohues (Nou), PHIL Haarlem, 11 april 2024

Tekst en foto’s: Pieter Visscher 

Rasmuzikant en rasverteller Daniël Lohues geheel solo is een lust voor het oor in de schitterende kleine zaal van de PHIL in Haarlem. Waar zijn collega Blaudzun een van de toeschouwers is. Lohues betovert zijn gehoor ruim twee uur lang en is een open boek. Zoals we ‘m kennen. Briljant.

De Drent uit Erica vertelt net zoveel als dat hij zingt en koppelt humor aan diepzinnigheden. En verborgen boodschappen, voor de aandachtige luisteraar. Over zijn reizen door Amerika. Het land waar hij net zo verliefd op lijkt te zijn geworden als op zijn bloedeigen Drenthe. Dat Lohues zo veel mogelijk onaangetast wil blijven zien. De provincie waar we nog een horizon kunnen waarnemen. Uniek in steeds maar voller wordend Nederland. In de auto naar Haarlem wordt het met de kilometer drukker voor de innemende singer-songwriter.  Hij verwerkt zijn zorgen in een van z’n prachtsongs. Gespeeld op diverse gitaren, soms met harmonica in de mond. Ook op piano en een zo goed als antiek orgeltje. Daniël Lohues is Nederlands beste en meest geëngageerde singer-songwriter en het Drents blijft een dialect om zielsveel van te houden. Terwijl Lohues ook vlekkeloos Goois onder de knie heeft. Hij neemt de Randstad maar al te graag op de hak. En terecht.

Over die Randstad gesproken; ook Erica is inmiddels in de ban van de drugsproblematiek, waar het gezinnen verwoest. “Ik zie ‘s avonds laat de autootjes op het plein in het dorp en weet dat er dan gedeald wordt. Synthetische troep. De Drent heeft medelijden met ouders die hun kroost kapot zien gaan. Het zijn stevige noten die af en toe gekraakt worden, maar Lohues in Haarlem is vooral luchtigheid. Relativeren met humor. Alle relaties die hij heeft versleten. Het heeft ‘m net zo veel geweldige momenten opgeleverd als verdriet. Allennig is Lohues op z’n best. Hij houdt de boot geregeld af. Zoals veel van Lohues’ songs gaan over alleen zijn.

Neem een nummer als Van De Liefde: “Want ik hou van de liefde. Ben gek op de liefde. Mar liefde houdt niet van mij. Dansen en zweben, nemen en geben. Mar dan is ‘t ok zo weer veurbij. En dan ben ‘k weer rustig en vrij.”

In het moment leven, jezelf leren kennen. Het is een hoop gedoe, vindt Lohues. Vaagheden zijn niet besteed aan de man, die pas een jaar uit de rouw is, nadat zijn moeder vijf jaar terug overleed. Hij is er open over en speelt ma’s favoriete lied, met wat extra emotie in z’n stem. Om af te sluiten met Op Fietse, van Skik, dat al weer bijna dertig jaar terug op plaat is gezet. Het lijkt de afsluiter, maar Lohues komt nog een keer terug om Allennig te spelen, van zijn gelijknamige soloalbum uit 2006. Het is na afloop druk bij het standje met T-shirts, vinyl en cd’s. Lieve mensen zat, mar uuteindelijk, uuteindelijk, uuteindelijk is iederien allennig. Wat een machtig mooie avond.

Pissed Jeans – Half Divorced

Pissed Jeans – Half Divorced (Sub Pop)

Het leven vandaag de dag kent nogal wat schaamtevolle momenten. Het is een van de thema’s die de Amerikaanse hardcorepunkband Pissed Jeans meeneemt in de teksten van het zesde album: Half Divorced. Een plaat die we zo ongelooflijk nodig hebben in het chaotische tijdperk waarin we leven. Waarin de vervloekte mobieltjes veel te veel kostbare tijd opeisen. Bijvoorbeeld. Er is sowieso veel te veel ellende. Pissed Jeans schept orde in de chaos en zet dingen op hun plek.

Neem nou die helikopterouders. Ze worden door de fantastische Matt Korvette bezongen in Helicopter Parent. Zo’n helikopterouder is een ma of pa die het kroost veel te beschermend opvoedt. Ouders die altijd en eeuwig alles maar willen overzien en sturen. Pure verstikking. Vriendjes en vriendinnetjes waarmee het kind speelt, schoolkeuzes, een toekomstig beroep en de geliefde. Men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest, is een adagium dat daar op is toegespitst. Nekhijgers, volgens Korvette en geef ‘m eens ongelijk. Fuck het micromanagement, is Pissed Jeans stellig.

Half Divorced staat vol met dat soort rake observaties. Er zullen ongetwijfeld autobiografische elementen in de teksten zijn gestopt. Het is een album waarop meer dan ooit een hoofdrol is weggelegd voor een gezonde dosis humor. Twaalf nummers lang in z’n vijf raast de band uit Allentown, Pennsylvania door het leven. Gevaarlijk om de plaat tijdens het autorijden af te spelen, omdat je er net wat te hard van gaat scheuren.

Maar wat een verrukkelijke hoeveelheid gitaargeweld en rasperig geschreeuwde teksten horren we voorbij komen. Killing All The Wrong People opent de plaat. Vult u daar zelf even wat namen in? Van wereldleiders bijvoorbeeld.

Moving On gaat over een man die zijn gebruikte ondergoed online verkoopt. Overal is tenslotte een markt voor tegenwoordig. Hoe serieus je de teksten neemt is aan de luisteraar, die weinig beklijvende melodieën gaat ontdekken op deze werkelijk formidabele punk/noiserockplaat die je keer na keer wil horen. De repeatknop maakt overuren in huize Visscher.

 

Man Man – Iguana

Man Man zorgt voor wat vrolijkheid in deze donkere dagen met Iguana.

Het begin van  Iguana doet denken aan Baba O’Riley van The Who. Het repetitieve synthloopje mondt uit in een eigenaardig rockliedje. De stotterende zang suggereert dat het Who citaat geen toeval is. Halverwege verzandt Iguana in chaos, maar Man Man herpakt zich en breit er een happy end aan.

Er is overigens maar één Man Man. De naam van de muzikale mafkees is Ryan Kattner. Sinds 2004 heeft Rattner een zestal albums doen verschijnen vol ongrijpbare, maar veelal vrolijke popsongs. Afgaand op Iguana wordt zijn zevende album, ‘Carrot On A String’ niet heel anders.

Cardinals – If I Could Make You Care

Voor de nieuwe single van Cardinals moet je misschien even gaan zitten.

If I Coul Make You Care is een gotisch liefdeslied met doorleefde zang van Euan Manning. Hij zingt vanuit zijn tenen, zozeer zelfs dat zijn stem overslaat. Bij zo’n indringende performance hoort een passend begeleiding.  En ook de rest van de band waarin meerdere broers van de zanger zitten, gooit zijn collectieve zaligheid in de uitvoering van het nummer, dat langzaam opbouwt van een briesje naar een storm. Drums bulderen, bassen grommen, gitaren schieten in het rood.

Cardinals komt uit het Katholieke Ierland. En dat hoor je, aan het ijdele gebruik van de namen van de Heer en zijn Zoon en aan de melodeon, ofwel een Ierse trekzak die opduikt in de wat stillere delen van If I Could Make You Care.