Category: Recensies

New Model Army @Hedon Zwolle, woensdag 27 maart

Tekst: Walter van Pijkeren

New Model Army maakt al vijfenveertig jaar bewogen folkpunk. Het punkgehalte zit hem hierbij voornamelijk in de teksten; die zijn doordrenkt van maatschappijkritiek. Op hun in 1984 verschenen debuutalbum Vengeance reageerden ze op het Engeland van Thatcher. Sindsdien zijn er voor frontman Justin Sullivan genoeg aanleidingen geweest om geagiteerde albums te maken. Met 18 studioalbums beschikt de band over een rijk oeuvre. In januari verscheen het meest recente album Unbroken. De band is dit voorjaar bezig met een uitgebreide Europese tour. Vanavond doen ze de Hedon in Zwolle aan. Zal het engagement na veertig jaar nog steeds even urgent zijn?

Wat meteen opvalt is dat de band niet alleen gekomen is vanavond. New Model Army staat bekend om hun trouwe fanschare, The Following. Die zijn vanavond ook in ruime getale aanwezig. Wanneer Sullivan halverwege de show aan het publiek vraagt hoeveel mensen er daadwerkelijk uit Zwolle komen (het is de eerste keer dat ze in Zwolle spelen, en hij had nog nooit van de plaats gehoord), steekt een handjevol mensen hun hand op. Vijftien man, telt Sullivan.

Het eerste deel van de set bestaat uit voornamelijk nieuw materiaal. De band speelt acht nummers van Unbroken. De nummers die voorbijkomen zijn ook meer uitgewerkt dan het oude materiaal. Daarbij valt vooral het mooie If I Am Still Me op. Sullivans toon lijkt ook wat gematigder; hij kondigt het nummer aan met het verhaal van de twijfel die toeslaat wanneer je toegeeft aan het compromis. Indrukwekkend is het daaropvolgende Stormclouds. De bassist zet zijn bas weg en gaat achter twee enorme trommels staan. De al behoorlijk stevige drums worden overdonderd door zijn flink rake slagen.

Bij Do You Really Want To Go There? begint het toch wat te smeulen. In het het tweede deel van de set speelt de band meer oude songs. Wanneer de klassiekers 225 en Green and Grey achterelkaar worden gespeeld wordt ook The Following opgewarmd. Vriendinnen worden op de schouders genomen en er wordt volop meegezongen. Met de oude tracks Angry Birds, Purity en Wonderful Way To Go pakt Sullivan door. En je ziet het vuur in zijn starende blik oplaaien.

De toegift telt drie krakers uit de begindagen: No Rest, Fate en Get Me Out. Het publiek danst en zingt stevig mee. Sullivan verwijst tijdens de set een aantal keren naar zijn lange staat van dienst, maar de sleet zit er zeker nog niet op. Hij maakt zich nog druk over de staat van de wereld en brengt dat met gretigheid naar zijn Following.

One Step Closer – Giant’s Despair

‘One Step Closer heeft altijd geloofd dat het hardcore genre geen grenzen heeft’, staat er in hun bio.

Of fans van de wat hardere soorten punk en aanverwanten zo ruimdenkend zijn dat ze ook blazers tolereren is iets wat One Step Closer snel zal ontdekken. Wij trekken het schetterende koper op nieuwe single Giant’s Despair wel. Maar laat vooral weten wat jij er van vind. Nog even over de makers, One Step Closer is een ‘straight edge melodic hardcore’ band uit Pennsylvania. Straight edge betekent dat ze niet drinken en roken en al helemaal geen drugs gebruiken.  Daarom en omdat het Amerikanen zijn, vermoeden we dat ze ook godsvruchtig zijn. Desondanks is One Step Closer een duvels goede rockband.

RAHEL – das kleine kasterl

Das kleine kasterl van RAHEL is een sterke song die (exotische) meerwaarde krijgt omdat hij Duitstalig is. Stel je een soort indie Nena voor, maar dan met een lekker ruige gitaarpartij.

Das kleine kasterl – het kleine kasteel- is een track van het debuutalbum van RAHEL, alias Rahel Klislinger.  De Weense zangeres mengt indie, soul en electro tot een stijl die ze zelf dreampunk heeft gedoopt. RAHEL propageert het escapisme middels muzikale middelen. Daar heeft ze hele theorieën over die je kunt vinden als je haar naam googelt in combinatie met de titel van haar album, miniano.

GIRLBAND! – Not Like The Rest

De naam, GIRLBAND! geeft niet veel fiducie wat betreft de originaliteit van het zich zo noemende gezelschap.  We kunnen ook niet zeggen dat Not Like The Rest een nieuwe mijlpaal is in de ontwikkeling van de popmuziek.

Maar wel dat de debuutsingle van het trio uit Nottingham een zeer aanstekelijke vrouwenpowerpoppunksong is met een hele sterke tekst. ‘My school was so white, my town was so grey. I was a rainbow, so I had to get away’. En dat is nog maar de eerste regel! Het is dan ook niks minder dan terecht dat dit stukje positieve energie alom wordt gewaardeerd en een prima start is van een beloftevolle band.

Rolling Stones Live At The Wiltern is een parel

Van de grootste rock-‘n-rollband aller tijden, The Rolling Stones, is The Rolling Stones Live At The Wiltern uitgebracht. Wat een heerlijke dubbelaar.

Een van de grootste kassuccessen van 2002/2003, met 117 shows die meer dan $300 miljoen opbrachten, vierde de Licks World Tour van The Rolling Stones – ter ondersteuning van hun 40 Licks-compilatie – het 40-jarig jubileum van de band op schitterende wijze, met als hoogtepunt deze intieme show van 22 november in Los Angeles in The Wiltern. Met zijn capaciteit van meer dan 2.000 zitplaatsen zou het een welkome afwisseling blijken te zijn in de mondiale stadions en arena’s. Fans wisten dat ze iets bijzonders te wachten stond toen pareltjes als Stray Cat Blues, No Expectations en Everybody Needs Somebody To Love (compleet met de co-auteur van deze soulklassieker uit 1964, Solomon Burke) de zaal opschudden.

Tijdens deze tour werden meer dan 80 nummers uitgevoerd uit alle tijdperken van de glorieuze, unieke geschiedenis van de band. Mick Jagger speelde gitaar, mondharmonica en keyboards op verschillende registers. Keith Richards, uitmuntend op gitaar en zang, zorgde de hele avond voor zowel visuele als muzikale hoogtepunten. Op het podium rechts sluit het complementaire gitaarwerk van Ron Wood naadloos aan bij het spel van Richards. Drummer Charlie Watts [1941-2021] was, zoals altijd, de hart-en-ziel-backbeat die de band vooruit dreef. Topmuzikanten bassist Darryl Jones, toetsenist Chuck Leavell, saxofonist Bobby Keys en achtergrondzangers Lisa Fischer, Bernard Fowler en Blondie Chaplin voegden onmetelijke bloei toe. Met Tom Petty, Neil Young, Sheryl Crow, Johnny Depp, Stephen Stills en Eddie Murphy in het publiek gingen The Rolling Stones verder met het opvoeren van misschien wel een van hun beste shows ooit.

Ron Wood zegt: “We zouden niet echt een hele tour kunnen spelen met voorspelbare shows. We moeten liedjes uit het niets hebben.” Mick Jagger voegt hieraan toe: “Het maakt het interessant voor het publiek en de band. Ik moet veel meer over setlijsten nadenken dan ik ooit heb gedaan.” Keith Richards enthousiast: “Soms is het weer onderweg slecht en heeft de helft van de band iets, maar afgezien van die duidelijk blauwe dagen, straalt er een verbazingwekkende frisheid over deze jongens.” Het optreden is in diverse formaten uitgekomen. Zowel op cd, als Blu-Ray en vinyl.

Buzzard Buzzard Buzzard – In My Egg

Net als op ex IJsbreker Therapy zijn het de gitaren die In My Egg ver boven de massa laten opstijgen.

De zang van Buzzard Buzzard Buzzard is ruim voldoende, de songs altijd interessant, maar het gitaarwerk is dus fenomenaal.. In My Egg begint verneukeratief met een akoestisch intro, maar de rust blijkt slechts schijnt. Na een minuut breekt het geweld los en komen de gitaren van alle kanten op je af,  vaak ook met zijn tweeën. In My Egg is heavy, maar geen hardrock, hard maar geen metal. Daar is de nieuwe 3xBuzzard single net even te slim voor. Laten we de term smartrock maar weer eens afstoffen. De clip van In My Egg is weer een live-opname, om te laten zien dat wat de band in de studio uitspookt ze op de bühne ook kunnen waarmaken. Skinwalker, zo heet het nieuwe BBB album. Op 12 april is hij uit.

Show: 2 april, V11, Rotterdam.

The KVB – Overload

Overload van The KVB heeft een intro dat je meteen de oren doet spitsen. Zeker als je de jaren 80 hebt meegemaakt of gecharmeerd bent van de synthi-pop uit dat decennium.

Het Britse duo maakt dus retro electro, in geval van Overload met een fijnmazig laagje melancholiek. Dat doen ze al een flinke tijd, sinds 2010 ongeveer. In de loop der tijd is de muziek van Nick Wood en Kat Day steeds toegankelijker geworden. In den beginne waren hun songs claustrofobisch en industrieel, Overload is open en toegankelijk, typisch zo’n nummer dat op van alles lijkt en aan iedereen doet denken, maar toch eigen is en derhalve meer dan een pastiche of flauwe imitatie.

De nieuwe single hoort bij een nieuw album, hun tiende. Tremors is een productie van James Trevascus, wiens naam je misschien ook bent tegengekomen op hoezen van o.a. Nick Cave, RVG en Billy Nomates. Releasedatum 5 april.

Mount Kimbie – Empty & Silent (Feat. King Krule)

Kenners horen Krautrock invloeden in de nieuwe samenwerking van Mount Kimbie en King Krule.

Ons doet het synthesizermotief dat door het nummer loopt sterk aan de mysterieuze melodie denken uit de film Close Encounters. Empty & Silent kan in eerste instantie wat monotoon overkomen. Maar dat euvel verdwijnt na een paar keer luisteren. Wat je dan hoort is een hypnotiserende track met een aantrekkelijke rockabilly echo op de zangstem, diepe bassen en andere onaardse geluiden. Mount Kimbie komt uit de electro-underground scene van Londen, maar opereert tegenwoordig steeds vaker bovengronds.

Empty & Silent staat op het nieuwe album van het de band, The Sunset Violent. Het is overigens niet de eerste keer dat ze de degens kruisen met King Krule, Dat deden ze 13 jaar geleden ook al toen de King nog maar een prinsje was.

Personal Trainer – Intangible

2024 wordt een spannend jaar voor Personal Trainer. Er komt een nieuw album en de band heeft zijn zinnen gezet op de verovering van het Verenigd Koninkrijk.

Dat is geen waanidee, maar een reëel plan. De band wordt daartoe aangemoedigd door een nieuw label, het Britse Bella Union dat ook acts als Beach House en Father John Misty onder haar hoede heeft. Dat nieuwe album is een van de wapens die Personal Trainer in de strijd goot. Een ander is een flinke tour langs de Britse podia en festivals.

Dat tweede album heeft nog geen titel, laat staan een releasedatum. Wel is er al een eerste single van verschenen. Intangible, tastbaar betekent het, laat horen dat PT steeds verder afdrijft van de postpunk waarmee het collectief furore maakte. Wat de nieuwe sound dan wel is, laat zich niet zo makkelijk omschrijven, een soort funk eigenlijk, maar dan misschien niet echt bedoeld om te dansen. Daarvoor gebeurt er net even teveel. Aan de andere kant, het gitaartje en vooral de blazers zijn toch behoorlijk opzwepend. Personal Trainer wordt per release ongrijpbaarder en vooral ook beter.

Pixies overrompelend als vanouds in Paradiso

Gezien: Pixies, 23 maart 2024, Paradiso, Amsterdam

Tekst en foto’s: Pieter Visscher 

The Pale White opent de avond van het derde achtereenvolgende optreden van Pixies in een drie dagen lang uitverkocht Paradiso. De twee dagen ervoor stond de band uit Newcastle ook in het voorprogramma van de Amerikanen. Natuurlijk draait het allemaal om Pixies vanavond, maar de zaal is al goed volgestroomd tijdens het voorprogramma en wat een enthousiasme valt het trio ten deel. Zij, beïnvloed door onder meer Nirvana, Pixies (!), QOTSA en Interpol, zijn een band om in de gaten te houden de komende tijd. De indierock van de heren is overtuigend. Zanger/gitarist en bassist met identieke kapsels (messcherpe middenscheiding) en een zeer enthousiaste én grappige drummer. Uit Newcastle komen ze. Een van de luidere applauzen die we hoorden in al die jaren voor een voorprogramma in Paradiso. Dat zegt genoeg.

Briljante opwarmer voor Pixies. Dat sinds kort weer een nieuwe bassist heeft. Het gaat om Emma Richardson, die bekend is van de Engelse rockformatie Band of Skulls. Ze heeft een uitstekende stem, die wel wat aan het geluid van een van haar voorgangsters Kim Deal doet denken. Frank Black zelf is ook in vorm, terwijl hij toch wel wat vraagt van zijn stembanden, avond na avond. Niet waar het aankondigingen van nummers betreft of ander gereutel. Black houdt het bij een korte babbel vooraf, waarin hij vertelt dat chronologisch Bossanova (1990) en Trompe Le Monde (1991) worden gespeeld. Alsof er iemand is die dat niet wist. “Did anybody lose any teeth during te pandemic? I lost two teeth, but I put them in my guitar”, zijn wat andere zinnen die hij bezigt. Charles Michael Kittridge Thompson (echte naam) en ook nog bekend onder alter ego Black Francis heeft nog wat kleine feitjes over een enkel liedje in petto en daar houdt het dan ook op. Klokslag 20.30 uur starten de vier en na anderhalf uur keert de massa, murw gebeukt, huiswaarts. Tevreden, uitgelaten. Drukte bij de T-shirts.

Gestart wordt dus met Bossanova met zijn veertien tracks. Zo’n goeie plaat dat het wel lijkt alsof je de greatest hits voorbij hoort komen. Want zo goed is Pixies nou eenmaal. De band maakte vier prachtalbums tussen 1988 en 1991. Na die periode ging Black solo verder en niet zonder succes. Teenager of the Year (1994) is bijvoorbeeld een meesterwerk. In 2004 hergroepeerde de band en tien jaar later verscheen ook een vers album: Indie Cindy.

Maar het draait in Paradiso om de twee eerdergenoemde platen. Na het afronden van een oorverdovend hard gespeeld Bossanavo vertelt Black toch maar even dat ze nu verder gaan met Trompe Le Monde. Track één, het titelnummer, zorgt meteen voor de grootste moshpit voor in de zaal. Waar jong en oud in opgaat. Mooi om te zien dat er publiek van alle leeftijden afkomt op Pixies. Vaders met dochters of zoons en moeders met hun kroost. Of jeugdigen zonder ouders, die zijn er ook voldoende. Tijdens Planet Of Sound gaat het dan voor het eerst écht los. Wat een energie en kracht zit er toch in de song. Black gebruikt de nodige reverb, zoals ook op plaat gebeurt, waardoor de benadering van zijn originele studiostem dichtbij komt. Hij krijgt na elk nummer een andere gitaar om z’n nek gehangen door roadies. De onverstoorbaar briljante Joey Santiago gebruikt wat vaker dezelfde snaren. Minstens zo stoïcijns is drummer David Lovering. Nog altijd retestrak overigens. Net als Pixies zelf. Er zit geen spoortje sleet op een van de beste rockbands aller tijden. Fenomenaal en nog immer in een grandioze topvorm. Overrompelend.