De onoplettende lezer zal Superorganism snel verwarren met een geweldig hoogtepunt. Misschien ook wel terecht, want laat dat nou net datgene zijn wat dit groot geschapen organisme je bezorgt. De leden van de maar liefst achtkoppige band komen uit allerlei hoeken van de wereld en bezorgen menig muziekliefhebber rooie oortjes met hun psychedelische indietronica. Ze doen nu ook Nederlandse bodem aan en dus stappen we in het boemeltje naar Amsterdam voor een openhartig gesprek met Orono, Harry en Emily.
Tekst LiveGuide | Kees Braam
“Een waar gekkenhuis.” Dat was het afgelopen jaar volgens synth-baas Mark David Turner, die op het podium de vrouwelijke naam Emily draagt. Superorganism zag begin 2017 noodgedwongen het levenslicht na vele online sparsessies. Zo kwam debuutsingle Something For Your M.I.N.D. tot stand door opnames uit te wisselen via internet.
Het nummer trok na publicatie op Soundcloud de aandacht van Domino Records. “Daardoor moesten we wel bij elkaar komen”, verklaart gitarist Harry, wiens echte naam Christopher Young is. “We waren vooral bezig elkaars ideetjes aan te vullen, maar ineens was er dus vraag naar een heel album. Toen werd het een stuk serieuzer.”
Vandaar dat de acht bandleden, die afkomstig zijn uit Australië, Japan, Amerika en Engeland, tegenwoordig samenwonen in een flat in Londen. “Toch best handig”, geeft de pas achttienjarige zangeres Orono Noguchi toe terwijl ze dromerig voor zich uitstaart. Maar het is geen luxeleventje: “De oven doet het al twee weken niet”, klaagt Emily. Harry doet er nog een schepje bovenop. “Maak daar maar twee maanden van. De verwarming is ook al naar de klote. Het is maar goed dat we amper thuis zijn.” Dat de Britse hoofdstad duur is, baart hen vooralsnog geen zorgen. “Met acht man is de huur best op te hoesten”, lacht Emily.
“We sturen elkaar nog steeds ideeën via internet,
zelfs als we in dezelfde kamer zitten”
Hekel aan Japan
Ondanks de vrij recente centralisatie is het schrijfproces nauwelijks veranderd. “We sturen elkaar nog steeds ideeën via internet, zelfs als we in dezelfde kamer zitten”, vertelt Harry. “Zo hebben we het altijd gedaan en we zijn eraan gewend. Ik geloof ook dat het plotseling veranderen van zo’n traditie het schrijfproces beschadigt. Daarom is heel het album zo gemaakt.”
De Brit omarmt het digitale tijdperk: “Superorganism kon alleen ontstaan doordat internet ons gemakkelijk met elkaar in contact bracht. We voelen ons op ons gemak in een online-bubbel.” Toch komt op dat vlak ook kritiek van Emily’s kant. “De keerzijde van internet is dat je juist sneller geïsoleerd raakt. Zo kom ik – in tegenstelling tot de meeste van ons – nauwelijks buiten onze flat. Behalve als we met de band op pad gaan natuurlijk.”
Dat gebeurt gelukkig regelmatig: de grote vraag naar liveshows verklaart meteen waarom de muzikanten nog altijd zonder verwarming leven. Vertoeven in Amsterdam lijkt het drietal vandaag ook prima af te gaan. De uit Japan afkomstige Orono had vóór Superorganism al veel van de wereld gezien: “Tijdens mijn middelbare schoolperiode kreeg ik écht een hekel aan Japan. Daarna was ik het zat en pakte ik mijn biezen”, verklaart ze met een rebelse blik.
Zelfkastijding
Vervolgens vertrok Orono naar Amerika om te gaan studeren in Maine. “In de States kon ik het veel beter met mensen vinden.” Vlak nadat ze haar diploma haalde, kwam Superorganism op haar pad. Harry blikt daarop terug: “Ik weet nog goed dat ik in de keuken luisterde hoe ze onze debuutsingle zong en ik steeds enthousiaster werd. De rest van de nummers voor de plaat volgden al snel en vielen perfect samen.”
Nu de band tegenwoordig de lapjeskat van muzikale ideeën ook live ten gehore brengt, zou je denken dat daar de nodige glitter en glamour bij komt kijken. Maar veel poespas heeft Superorganism niet nodig om op te vallen. Hooguit een paar appels, zo blijkt uit recente optredens op Eurosonic en in Sugarfactory.
Vol gezond optimisme vertelt Harry dat de groep niet gelooft in een formule, naast die appels dan. “Als we kijken hoe onze liedjes totstandkomen, denk ik dat we het puur voor ons eigen plezier doen.” “En voor de zelfkastijding, niet te vergeten”, voegt Emily daar gierend aan toe. Harry concludeert: “Je kunt leren hoe je een leuke gitaarriff moet spelen, maar niemand kan vertellen hoe je zonder pijn en moeite een Katy Perry-hit schrijft.”
LIVEDATA 10/06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek 04/11 TivoliVredenburg, Utrecht 06/11 Doornroosje, Nijmegen 07/11 Vera, Groningen
Klinkt als: een melting pot van verschillende culturen die dankzij het internet hun eigen onverwarmde hive gecreëerd hebben in offline Londen
—
Concert- en festivalkrant LiveGuide is toe aan de 41e editie! Daarin staat de maand mei in livemuziek centraal.
Elias Bender Rønnenfelt siert deze maand de cover van LiveGuide. De geniale tekstschrijver en zanger van Iceage vertelt in de krant samen met gitarist Johan Suurballe Wieth uitgebreid over het waanzinnig sterke nieuwe album Beyondless, waarom er vier jaar niks werd uitgebracht door de artpunkers en het opvallende gegeven dat zij het Deense koningshuis op Instagram volgen in de hoop een keer geridderd te worden.
Vrouwenblad
In het maandblad worden verder opvallend veel vrouwen gefeatured. Opvallend omdat het Buma/Stemra laatst juist was opgevallen dat het aandeel dames in de muziekindustrie aan de karige kant is. Daar valt in LiveGuide dus weinig van te merken, want daarin staan bijvoorbeeld interviews met Courtney Barnett, Superorganism en Blackbird. En o ja, ook eentje met de dwarse nu-jazz-meester Kamaal Williams, maar dat is dan weer een vent.
Staatsvijand
Verder wordt in LiveGuide #41 teruggeblikt op Paaspop, wordt staatsvijand nummer #1 Famke Louise opvallend fel verdedigd, delen de indieboys van The Brahms hun merkwaardige rider, doet EUT een heuse Thom Yorke-quiz, vertelt een Lily Allen-groupie over haar gig in Sugarfactory en wordt even uitgebreid als prettig verwarrend gesproken met de Tilburgse meesterabsurdisten Gummbah & Leonard Bedaux, die met hun voorstelling Sexboerderij Het Gouden Kalf op onder meer Donnerwetter Day en Zwarte Cross staan.
Er is een hoop gebeurd sinds het laatste album AM van de 
Wij bij 
Stel: je bent een Nederlandse zangeres en je ontvangt via Facebook de uitnodiging van een stel Costa Ricanen om samen allerlei Amsterdamse smartlappen van Tante Leen en Johnny Jordaan te spelen. En beeld je voor het gemak dan ook even in dat deze Zuid-Amerikaanse versies van rasechte Mokumse levensliederen nog zouden aanslaan ook. Het klinkt misschien, maar deze fictieve situatieschets komt nog verrassend dicht in de buurt bij wat 
De Rotterdamse zangeres/producer 
Toen hij het album maakte, voelde het alsof de wereld om hem heen gek werd. Nu zijn de leadsingle American Guilt en de tweede single Not In Love, We’re Just High gereleased en worden zijn fans gek. Op sociale media is een discussie ontstaan, want de fans zijn in de war door de twee totaal verschillende nummers. Wat kunnen ze verwachten van