Tag: Best Kept Secret

Preoccupations – New Material

Preoccupations-New-MaterialPreoccupations – New Material (Jagjaguwar / Konkurrent)

Het blijft natuurlijk heerlijk en fantastisch dat de geest van Joy Division nog altijd rondwaart in de hedendaagse muziek. Dat geldt ook voor de derde worp van Preoccupations, die simpelweg New Material is getiteld.

Preoccupations debuteerde in 2015 onder de naam Viet Cong, met het briljante, gelijknamige debuut, maar door de controverse die die naam opriep, zwichtten de Canadezen ten slotte onder alle commentaar en gaan ze sinds 2016 onder de huidige naam door het leven. Van een muzikale stijlbreuk is gelukkig geen sprake. Dat werd twee jaar terug al duidelijk, toen Preoccupations verscheen.

New Material pakt de draad van de twee voorgangers soepeltjes op en zorgt voor net zo veel beklemming, rauwe emoties en uitbarstingen. Zowel muzikaal als vocaal, want de band maakt van haar hart geen moordkuil. Je voelt dat het geen gespeelde woede is wanneer zanger/bassist Matthew Flegel zingt. In het door repetitieve drumritmes gedreven Antidote bijvoorbeeld.

“Trying to untangle the knot.
Everything slips right through your shaking hands.
Wether we ask for it or not.
To live is to suffer again and again.”

Flegel en zijn drie vrienden zijn geen jongens die een vrolijke polka starten of überhaupt als eerste de dansvloer op springen. Al weet je dat nooit zeker, omdat dit slechts gebaseerd is op de muziek die het gezelschap maakt. Geen lachebekjes op plaat in elk geval, al is Interpols Paul Banks dat ook niet, terwijl hij graag op het strand ligt naast vrouwelijk schoon en dan een paar blikken pils opentrekt. Het aloude adagium don’t judge a book by the cover doet weer eens opgeld.

Interpol is een band die muzikaal het dichtst bij de postpunk van Preoccupations in de buurt komt, hoewel eerstgenoemde formatie melodieuzer klinkt. Preoccupations is dan weer onheilspellender, intrigerender, dwingender en meedogenlozer dan de band van Banks. Maakt ze dat ook beter? Nee. Wel uitdagender. Pieter Visscher

LIVEDATA10/06 Best Kept Secret, Hilvarenbeek 03/07 Sugarfactory, Amsterdam 13/07 Dour Festival, Dour

 

Nana Adjoa: “Als je iets alleen voor jezelf houdt, bestaat het niet.”

Na jaren ‘relaxt links naast de drummer’ te hebben gestaan, heeft Nana Adjoa Effah-Bekoe zichzelf een prominentere rol toebedeeld. De 27-jarige Amsterdamse speelde in tal van bandjes (A Polaroid View, Sue the Night, Janne Schra), maar kon het bestaansrecht van haar eigen muzikale ideeën niet langer ontkennen. Inmiddels zoemt de naam van de dromerige liedjesschrijfster rond als een opgewekt mereltje in het voorjaar: vol belofte en nogal aanwezig.

Tekst LiveGuide | Daan Keijzer

En nu sta je ineens vooraan op het podium, terwijl de band jouw naam draagt. Groot verschil met de periode daarvoor?
“Het is een groot verschil, ja. Als bassist heb ik aardig veel ervaring in verschillende bandjes en stond ik altijd relaxt links naast de drummer. Op die positie kon ik de shows haast met mijn ogen dicht spelen. Nu sta ik vooraan en dat is wennen geblazen. Het klinkt heel simpel, maar als ik mij nu omdraai richting de band dan sluit ik mij af van het publiek. Dat soort kleine dingen maken optredens als frontvrouw een nieuwe wereld, en dat maakt het juist zo leuk. Maar niet alleen de positie op het podium is veranderd. Tijdens interviews en shows gaat het nu vaker over mijzelf. Als bassist kon ik alles rustig van een afstandje waarnemen en af en toe een beetje bijsturen. Nu ben ik letterlijk de hele tijd met de band bezig, omdat het lastig is afstand van jezelf te nemen.”

Klinkt behoorlijk stressy allemaal…
“Nou, voor de Down at the Root-tour ben ik best gespannen. Het is alsof mijn hoofd op het hakblok ligt. Ik ben ontzettend benieuwd wat voor gevoel ik de mensen kan meegeven tijdens die shows. Het liefst wil ik mijzelf alleen muzikaal centraal stellen. De stereotypen rondom singer-songwriters die vertellen waar het liedje over gaat en waarom ze het geschreven hebben, mijd ik. Ik laat de muziek liever voor zichzelf spreken.”

Het heeft wel eventjes geduurd voordat je je eigen muziek voor zichzelf liet spreken. Hoe dat zo?
“Met muziek maken en schrijven startte ik gelijktijdig. Alleen gebeurde het schrijven achter de schermen en het maken in de realiteit. En met achter de schermen bedoel ik ook echt volledig afgesloten van de buitenwereld. Zelfs mijn zusje had nog nooit iets van mijzelf gehoord. Achteraf best een gek idee. De drang om met mijn eigen muziek ook daadwerkelijk iets te doen, is geleidelijk ontstaan. Dat begon een jaar of vier geleden. In de bandjes schreef ik steeds vaker mee waardoor mijn stem vaker werd gehoord. Daardoor begon ik mij comfortabeler te voelen met mijn eigen ideeën. Uiteindelijk besloot ik mijzelf een duwtje in de rug te geven en een band te zoeken voor het vele werk dat ik al had geschreven. Ik dacht: ik kan wel compromissen blijven sluiten met mijn bandleden, maar mijn eigen werk heeft pas bestaansrecht als ik het ook echt de wereld in stuur. Als je het alleen voor jezelf houdt, bestaat het niet.”

En nu heeft iedereen het ineens over je!
“Het is iets geks, die zogenaamde ‘buzz’. Rond Noorderslag was die flink aanwezig, maar ik had zelf niet echt door dat ik van tevoren zoveel genoemd werd. Ik durf niet te zeggen waar het precies vandaan kwam. Ik denk dat mond-tot-mondreclame de belangrijkste drijfveer achter de ophef is. Blijkbaar heb ik een praatgrage persoonlijke kring om mij heen verzameld.”

Tot slot: is perfectionisme de reden voor de lange tijd die het kost voordat we nieuwe nummers van jou kunnen beluisteren?
“Het trage uitbrengen van mijn nummers is een bewuste strategie. Aangezien er tegenwoordig geen regels meer zijn over wanneer en hoe vaak je muziek moet uitbrengen, wilde ik daar mijn tijd voor nemen. Het is een open speelveld geworden. Ik hou ervan om lang na te denken over het schrijven, maken en spelen van mijn muziek. Ik wil duidelijk laten zien dat ik niet zomaar wat doe. Daarin zien sommige mensen een vorm van perfectionisme, maar dat gaat naar mijn idee te ver. Het heeft nogal een negatieve klank. Alsof ik een of andere control freak ben.”

LIVEDATA 31/03 Simplon, Groningen 02/04 Paradiso, Amsterdam 04/04 Hedon, Zwolle 05/04 Rotown, Rotterdam 12/04 EKKO, Utrecht 27/04 Oranjepop, Nijmegen 26/05 Dauwpop, Hellendoorn 25-27/05 Sniester Festival, Den Haag 08-10/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek

Klinkt als: een zwoele slow-coffee die na lang wachten in een thermoskan eindelijk haar warmte en aroma’s mag prijsgeven

—

LiveGuideHet kan verkeren bij concert- en festivalkrant LiveGuide. Hebben ze eerst Kendrick Lamar op de cover staan, prijkt een maand later doodleuk de kop van Tom Smith op het voorblad. Maar deze overgang mag dan als water en vuur zijn: ook Editors levert weer een pomper van een coverstory op.

De nieuwe LiveGuide, het krantje waarvan de 39e editie vanaf vandaag gratis te verkrijgen is op ruim 500 locaties in Nederland. Onder meer bij popzalen als TivoliVredenburg, Melkweg, 013, De Oosterpoort en Muziekgieterij.

Dronken Alex Kapranos
Waar met Tom Smith en gitarist Justin Lockey uitgebreid wordt gesproken over hoe verdomde gewelddadig de mannen van Editors zelf wel niet zijn, heeft ook het interview met Franz Ferdinand een agressief tintje. Alex Kapranos biecht namelijk op hoe hij een keer in een dronken bui iemand het gevecht gaf waar hij om vroeg. “Ze willen met een artiest vechten, zodat ze tegen hun maten kunnen zeggen dat ze een bekende zanger hebben geslagen.”

Zwarte Cross, Camp Moonrise en Nana Adjoa
Stukken vriendelijker gaat het eraan toe in gesprek met Pieter Holkenborg van de Zwarte Cross, die uitlegt waarom het festival toch in vredesnaam begint met een hiphopweide… Ook leuk: LiveGuide laat de directeur van het nieuwe festival Camp Moonrise drie fijne albums tippen en spreekt Nana Adjoa (A Polaroid View, Sue the Night, Janne Schra) over haar besluit om haar eigen hoofd op het hakblok te leggen door het solopad te kiezen.

Tusky, Khalid, Dream Wife, Rosemary & Garlic, The Game en Avatar
Verder nog: de rider van de kersverse punkrockhype Tusky, de zwembadavonturen van riot grrrl-dames Dream Wife, een ode aan Khalid door zijn grootste fan Aïcha, een quiz waarin wordt getest wat Rosemary & Garlic weet van hiphopsuperster The Game en bizar geouwehoer van de Zweedse metalhead Johannes Eckerström, die met zijn band Avatar in het koninkrijk van hun almachtige gitarist leeft. “Het is het land van je wildste dromen en al je heavymetalfantasieën.”

Moaning – Moaning

MoaningWat fijn! Eindelijk weer een bandje die op de juiste manier voor het Grote Gebaar gaat. Het titelloze debuutalbum van Moaning, DIY post-punk trio te Los Angeles, steekt namelijk lekker rauw af tegen de hedendaagse overdaad aan eenheidsworst-indie popduo’s met laptop en gitaartje.

Ze bestaan al bijna 10 jaar en toch is dit pas hun debuut. Moaning is een gepassioneerde plaat die naar eigen zeggen is ontstaan uit goede en slechte liefdeservaringen en uit droefheid. De nummers op het album verhalen over destructie en dystopie. De teksten laveren ergens tussen wanhoop en fatalisme. Zo!

Producer Alex Newport (At The Drive-In, Bloc Party, Melvins), heeft een heerlijk dichtgemetselde sound (denk aan A Place to Bury Strangers) weten neer te zetten, waarbinnen een mooie balans is gevonden tussen fuzzy shoegaze en noisy, dronige post punk.
Een betere introductie op vorenstaande kan de luisteraar zich met Don’t Go niet wensen. We horen op deze albumopener monotone zang met veel echo, stofzuiger- en shoegaze gitaren in de stijl van My Bloody Valentine en Ringo Deathstarr, hier en daar wat Swervedriver-achtige hooks en laagjes, het geheel gedragen door machinaal en beukend drumwerk.
For Now neigt dan weer wat meer naar de pure Amerikaanse indie rock, die we kennen van Chavez en Shiner. De Swervedriver referentie komt vervolgens weer om de hoek kijken bij Useless.

Er is ook ruimte voor fris en frivool gitaarspel, zoals op Misheard. Maar dan wel afgewisseld met zogenaamde ‘Holocaust’stukken. De gemiddelde schoenenstaarder onder u weet het wellicht wel, maar voor wie het gemist heeft: we doelen hier op de intermezzo’s waarin alle registers open gaan qua volume en pedalen, zoals ook in de live versies van You Made Me Realise van My Bloody Valentine en Drive Blind van die andere stijlgenoot Ride.

De luisteraar die wat minder bekend is met de genre-mix die Moaning etaleert, zal de nummers mogelijk te eendimensionaal vinden, te weinig variëren. Maar dat is een te gemakkelijke conclusie, immers, het monotone geluid en de geringe dynamiek is kenmerkend voor deze muziek.
Het gaat juist om het hypnotiserende gevoel en de donkere emotie dat dit soort nummers proberen op te roepen. Geen majeur-akkoorden en blij gepriegel, maar een kille, obscure muur van geluid en sentiment. En dan is er niet altijd ruimte voor melodie en verrassende wendingen.

Maar als we goed luisteren horen we op Moaning wel degelijk variatie en gelaagdheid! Op The Same, waarin het ritme tandem, bestaande uit bassist Pascal Stevenson en drummer Andrew MacKelvie, nog het meest excelleert, ontwaren we mooie zanglijnen, prikkelende wisselingen en frisse breaks en horen we tevens de jammerende wanhoop in de stem van zanger-gitarist Sean Solomon.
En de afsluiter, het in tremelo doordrenkte Somewhere in There heeft een complexe songstructuur en klinkt absoluut doordacht. Laat u dus niks wijsmaken! Tekst Muzine.nl | George Meijer

LIVEDATA 05/05 De Zwerver, Middelkerke (BE) 26/05 London Calling Festival @ Paradiso, Amsterdam 27/05 Ancienne Belgique, Brussel (BE) 10/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek

Superorganism – Superorganism

SuperorganismSuperorganism is sinds enkele maanden de meest besproken band in en uit Londen. Met drie geweldige singles en een glansrijke showcase op Eurosonic onder de arm verschijnt nu hun titelloze debuutplaat.

Het zou zomaar eens de leukste popplaat van het jaar kunnen blijken. Dat zit zo: de van oorsprong Nieuw-Zeelandse band telt acht kosmopolitische twintigers die hutjemutje twee verdiepingen delen. De creatieve ideeën zweefden aldus als wierook van kamer naar kamer tot er krankzinnig sterke songs als Reflections On The Screen, Everybody Wants To Be Famous en Something For Your Mind overbleven.

Overstuurde beats, ogenschijnlijke hak-op-de-takmelodieën, en een onmetelijkheid aan maffe technicolor samples maken Superorganism tot een plaat waar geestelijk vaders als MGMT, Beck, The Go! Team en The Avalances voor zouden tekenen.

Een 33 minuten durend salvo van uitmuntende stuiterballenpop, speciaal voor de jonge generatie die kampt met concentratieproblemen. In het zeer pakkende Relax zingt de nog minderjarige Orono het ongeïnteresseerd maar treffend voor: ‘Breeze is buzzing about, but school’s out so join the crowd.’ Tekst Mania | Max Majoran

LIVEDATUM 10/06 Best Kept Secret Festival , Hilvarenbeek

Nieuwe namen Best Kept Secret 2018 o.a. Slowdive, JOHAN, Mogwai

Maar liefst 27 nieuwe namen voor Best Kept Secret! We beginnen met een absolute indie-gigant. Waren jullie erbij toen Slowdive op Best Kept Secret 2014 een geweldig optreden gaf na 20 jaar afwezigheid? Goed nieuws: de Britse shoegazers spelen dit jaar ook op Best Kept Secret. Nu met een ontzettend sterke comebackplaat op zak, waarop de band dromeriger en grootser klinkt dan ooit tevoren. Ongetwijfeld gaat het nog beter worden dan de vorige keer.

Slowdive is niet de enige iconische band die momenteel bezig is aan een comeback. De prachtige janglepop van JOHAN was lang niet te horen op de Nederlandse festivalvelden. Geruchten over een reünie werden vaak breed uitgemeten, maar altijd bleek het te vroeg gejuicht. Nu is het dan toch eindelijk zo ver: Jacob de Greeuw werkte heel 2017 met oude én nieuwe bandmaten aan het nieuwe album Pull Up. Natuurlijk is JOHAN erbij op Best Kept Secret.

Officieus kwam het hardste optreden ooit op Best Kept Secret van Mogwai. De Schotse postrockers nemen met hun explosieve soundscapes al twee decennia een unieke, vooruitstrevende plaats in binnen het muzieklandschap. Dit jaar laten ze Best Kept Secret weer op hun grondvesten schudden (vergeet je oordoppen niet!).

En we zijn er nog niet! Hierbij nog 24 topartiesten die 8, 9, en 10 juni spelen tijdens Best Kept Secret:

Altın Gün • Bedouine • Blu Samu • Container • Dermot Kennedy • Gang of Youths • Hinds • Isaac Gracie • Jay Som • Jlin (live AV) • Let’s Eat Grandma • Los Pirañas • Nadah El Shazly • Nana Adjoa • Nilüfer Yanya • Pale Waves • Pender Street Steppers • Pietju Bell • Pip Blom • Pitou • Tom Grennan • Vagabon • Venz • Wavves

TICKETS
De kaartverkoop is inmiddels begonnen via Bestkeptsecret.nl. Daar kun je ook vinden wie er op welke dag speelt. Dagkaarten voor vrijdag 8 juni zijn inmiddels uitverkocht. Dagkaarten voor de zaterdag en zondag zijn wel beschikbaar, net als weekendtickets. Wacht niet te lang!

Natuurlijk kun je ook dit jaar weer overnachten op de camping van Best Kept Secret. Weekendkaarten met camping geven ook toegang tot de camping waar je kunt slapen in je eigen tent of een festipi of festitent kunt huren. Alle bungalows op het vakantiepark zijn weliswaar uitverkocht, maar nieuw dit jaar zijn de bungalows in het nieuwe resort van Safaripark de Beekse Bergen waar je samen met je festivalvrienden kunt ontbijten tussen de wilde dieren. Hier is nog een aantal van beschikbaar. Check Bestkeptsecret.nl voor alle mogelijkheden.

Hopelijk zien we elkaar op 8, 9 en 10 juni in Hilvarenbeek. Tot dan!