Tag: Bon Iver

Bon Iver – SPEYSIDE

De experimenteer drift van Justin Vernon op de meest recente albums van Bon Iver viel niet bij iedereen in goede aarde.

Bon Iver maakte naam met organische, onbespoten muziek, die was geconcipieerd in de afgelegen bossen van Wisconsin. Dus toen Vernon kwam aanzetten met auto-tune en andere moderniteiten was het voor velen even slikken. Zij kunnen gerust zijn, de nieuwe Bon Iver single is weer helemaal biologisch. Op SPEYSIDE horen we niet veel meer dan een akoestische gitaar, een viola en Vernon die de blues heeft. Simpel maar o zo doeltreffend.

SPEYSIDE komt op een EP, SABLE geheten die op 18 oktober uitkomt.

The National – Weird Goodbyes (feat. Bon Iver)

Twee kopstukken van het stemmige lied segment verenigen zich op nieuwe National single, Weird Goodbyes. Vaak vallen samenwerkingen op hoog niveau tegen, maar The National en Bon Iver vullen en voelen elkaar goed aan.

Matt Berninger zingt de coupletten, in de refreinen valt Justin Vernon hem bij. De tekst gaat over het verdriet dat een scheiding met zich meebrengt. Ondanks het droevige onderwerp is de toon van Weird Goodbyes eerder troostend dan droevig. Gedeelde smart is halve smart zullen we maar zeggen. De rest van de bands zorgt voor sfeer.

De banden tussen The National en Bon Iver zijn al jaren innig. Aaron Dressner en Justin Vernon hebben Taylor Swift uit de brand geholpen en maken al langer muziek onder de noemer Big Red Machine.

Weird Goodbyes is de eerste track van The National waarop Vernon te horen is. Zou geen slecht idee zijn als de samenwerking een vervolg krijgt in de vorm van een gezamenlijke tournee. 

Bon Iver – AUATC

Bon Iver, voor de een een held voor de ander het toppunt van wansmaak. 3 x raden in welk kamp wij ons bevinden. De nieuwe single van de band dat eigenlijk een soloproject is van Justin Vernon heeft een lagere irritatiegraad dan andere recente releases. Er komt namelijk nauwelijks autotune voor in AUATC.

Vernon’s veelvuldige gebruik van de moderne stemvervormer is voor veel mensen reden om af te haken. Dat wil niet zeggen dat er niet is ‘gerommeld’ met de zang. Die lijkt namelijk een beetje versneld, opgespeed.  Verder maakt AUATC, een Dylanesque folkrocktrack de indruk op locatie te zijn opgenomen. Ergens in een achtertuin. Misschien wel die van Bruce Springsteen die meezingt in het koor.  Desondanks of juist dankzij deze productietrucjes valt de nieuwe single Bon Iver weer in goede aarde.

The Japanese House, Justin Vernon – Dionne

Elke ochtend (meestal) om acht uur is het tijd voor een verse Clip van de Dag. Met vandaag Dionne, de vrucht van de samenwerking van het Britse The Japanese House met Justin ‘Bon Iver’ Vernon. Een echte clip kan je Dionne  eigenlijk niet noemen. Er beweegt wel iets, maar wat is onduidelijk. Het nummer is echter zo schoon dat we je het niet wilden onthouden. Dionne staat op een nieuwe EP van The Japanese House, Chewing Cotton Wool.

Bon Iver – AUATC

Vandaag deelt Bon Iver “AUATC”, een nieuw nummer geschreven door Phil Cook en Justin Vernon, met bijdrage van Phil Cook, Jenny Lewis, Jenn Wasner en meer. Net als bij “PDLIF” (de bands’ eerste single in 2020), worden opbrengsten gedoneerd aan Direct Relief en aan de frontline hulpverleners van de pandemie. De producers van “AUATC” zijn Justin Vernon, Jim-E Stack en BJ Burton.

Om de track te begeleiden, heeft de Bon Iver familie een aantal organisaties en initiatieven geschetst, om fans aan te moedigen samen te komen en actie te ondernemen, in een poging het kapitalisme te bestrijden en een wereld te creëren die het meest geschikt is voor iedereen. Lees & deel:

 

Each and every person on earth deserves to live fully with dignity, equity, justice, and joy. Instead, our capitalistic societies have created a world that is most supportive of the wealthy and the elite, and the predatory corporations and policies that drive their disproportionate success.

 

The average person is cast aside and unheard; marginalized communities are further oppressed due to race, economic status, gender, sexual orientation, creed, criminal record, housing stability, education, ability, documentation status, and more. The pandemic further magnifies these grave inequities and this unchecked greed.

 

We must continue the fight to topple capitalism as we know it, and recognize our collective participation in its dominant institutions. Bon Iver acknowledges our own position within and use of capitalistic practices. It is with recognition of our privilege that we are fully committed to using our unique platform to challenge and change capitalism within our industry, and far beyond.

 

We must empower and embrace our vulnerable neighbors. We must fight racism and sexism and classism to build a stronger foundation for the home we all deserve. We must support the leaders and organizations working to change our world for the better. From providing safe and stable housing, to empowering women, to liberating incarcerated people, to celebrating art and music, to fighting climate change, these organizations work tirelessly to foster a world that celebrates our humanity on a local, national, and global level.  Please explore, support, and take action.

Popwarmer: Taylor Swift – exile (feat. Bon Iver)

En toen was er opeens, totaal verrassend, een nieuw album van Taylor Swift. Elf maanden na de vorige release. Verwacht geen glitter & glamour van het Amerikaanse hitkanon. Taylor Swift heeft de coronaperiode gebruikt voor een integer album. Swift laat een totaal andere kant van zich horen die doet denken aan Lana Del Rey. Door haar Netflixdocumentaire liet ze al zien een begenadigd songschrijver te zijn en met het album folklore weten we het zeker.

De 30-jarige Taylor is voor haar achtste album de studio ingedoken met Aaron Dessner, laten we hem het muzikale brein van The National noemen. Samen met Justin Vernon (aka Bon Iver) is hij Big Red Machine, die nu in de Graadmeter staan met het door Michael Stipe gezongen No Time For Love Like Now.

De invloed van Dessner is goed te horen in de nummers van Taylor Swift. Het zijn he-le-maal zijn dromerige geluidjes. Ook vaste Swift-producer Jack Antonoff (van Bleachers en Fun) doet mee. En wie nog meer mee doet is.. Bon Iver. Opeens horen we een mannenstem op nummertje 4 exile. Dat is Justin Vernon! Het prachtige duet over een verbroken liefdesrelatie is deze week de Popwarmer op Pinguin Pop.

Bon Iver – Faith

Je moet er van houden luidt het cliché. Veel luisteraars raken in katzwijm bij het horen van de falsetstem van Bon Iver‘s Justin Vernon. Anderen ervaren zijn zang als nagels op een schoolbord.

Ondanks de irritatie die Bon Iver bij sommigen oproept, is de band  invloedrijk en enorm populair.  Omdat we toch wel een beetje rekening willen houden met de haters hebben we met zorg een nummer uitgekozen van het net verschenen nieuwe album, i.i om te draaien als opvolger van Graadmeter hit ‘Hey Ma’.

Dat was niet makkelijk, want los van de stem tellen de songs van Bon Iver wel meer hindernissen, die een brede consumptie in de weg staan. Denk aan autotune passages, ongebruikelijke instrumentale breaks en experimentele melodieën (lees geen). Na lang wikken en goed luisteren is de keus gevallen op Faith, een song met alle elementen die Bon Iver tot zo’n gewaardeerde kracht maken – kopstemzang, bijzondere sfeer en sterke compositie- maar zonder (nou ja bijna) de eerder genoemde irritatie-factoren. Veel plezier/sterkte! (doorhalen wat niet wordt verlangd).

Bon Iver – Hey Ma

Om het in Risk termen uit te drukken. Bon Iver/Justin Vernon consolideert op nieuwe single Hey Ma.

Lieten zijn drie tot nu verschenen albums een duidelijke ontwikkeling horen, van introverte troubadour tot melancholiek experimentalist. Hey Ma is een vrij conventionele popsong. Het spookt wat op de achtergrond en op drie kwart krijgen we een abstract intermezzo, maar over het algemeen kleurt Vernon op Hey Ma netjes binnen de lijntjes. 

Vernon zingt ook met zijn natuurlijke stem, weemoedig als altijd, maar naakt zonder digitale nabehandeling. Opvallend ook is dat hij maar spaarzaam gebruik maakt van zijn handelsmerk, zijn falset. 

Eigenlijk lijkt de nieuwe single van Bon Iver best wel op het oude solowerk van Peter Gabriel. En daar is niks verkeerd aan. Tegelijk met Hey Ma verscheen een ander nieuw nummer, U (Man Like). Ook mooi, maar niet zo mooi als Hey Ma.

Big Red Machine – Big Red Machine (Jagjaguwar / Konkurrent)

Big Red MachineSamenwerkingsverbanden tussen bands of artiesten zijn er met regelmaat. Soms een succes, vaker een flop. Denk in dat laatste geval onder meer aan SuperHeavy, Lou Reed & Metallica en Afroki. Maar als je Justin Vernon (beter bekend als Bon Iver) aan geluidsarchitect Aaron Dessner van The National koppelt, doet dat ongetwijfeld vele muziekliefhebbers goed. En terecht, zo blijkt.

Net als in 2009, toen Vernon en Dessner al eerder samenwerkten door een nummer te fabriceren voor het schitterende benefietalbum Dark Was The Night. Titel van die track? Big Red Machine. Eerder dit jaar bracht het tweetal onder datzelfde Big Red Machine al een kwartet nummers uit, die te streamen waren op www.p-e-o-p-l-e.com, een initiatief van Vernon en de gebroeders Dessner met als doel om jonge kunstenaars en musici een platform te geven.

Op de zelfgetitelde plaat Big Red Machine opent het ietwat onrustige Deep Green, even later opgevolgd met het tragere en kalmere broertje Forest Green, fraai met knisperende drums, zachte elektronica, bliepjes en een vreedzaam gitaarlijntje die tezamen prettig voortkabbelen naast de kenmerkende stem van Vernon.

In het midden van het album krijgen we Hymnostic voor de kiezen, direct te duiden als werk van Vernon. De track is hymne-achtig, met zijn gepatenteerde falsetstem die aan autotune onderhevig is. De plaat wordt afgesloten met I Won’t Run From It. Met opbeurende folk-gitaren, koortjes en blazers is het alsof we naar een oud werkje van Bon Iver luisteren. Prachtig. Dit zeer luisterrijke geheel is er wat mij betreft eentje voor de eindlijstjes. Tekst Mania | Jelle Teitsma