Tag: Caleb Landry Jones

Caleb Landry Jones – Croc Killer 2

Als Caleb Landry Jones zou moeten kiezen tussen zijn werk als acteur en zijn roeping als muzikant zou hij er verstandig aan doen om voor Hollywood te gaan. Van zijn muziek zal hij niet snel rijk worden.

Ook zijn derde album belooft weer een heerlijk freaky werkstuk te gaan worden. Waarschijnlijk omdat Jones financieel niet afhankelijk is van zijn muziek hoeft hij met niks en niemand rekening te houden en kan hij volledig zijn eigen gang gaan. Die gang is niet altijd te volgen, tenminste niet zonder langdurige blootstelling.

Op Croc Killer 2 blijft Mister Jones redelijk binnen de perken van een popsong. Zijn nieuwe single is een sluipende, met piano en gitaar dichtgemetselde ballad die mede vanwege de licht androgyne zang wel aan Bowie doet denken. Dat klinkt misschien niet zo aantrekkelijk, maar is dat dus wel.

Caleb Landry Jones – Gadzooks Vol. 1

Caleb Landry Jones – Gadzooks Vol. 1 (Sacred Bones)

In de categorie enigszins gek, maar behoorlijk geniaal kunnen we onze grote vriend Caleb Landry Jones wel plaatsen. Dat gevoel bestond al toen hij in 2020 plots debuteerde met de muzikale schatkist The Mother Stone en nu doet de Amerikaan er met Gadzooks Vol. 1 nog een behoorlijke schep bovenop.

Vooral en bovenal is multi-instrumentalist Landry Jones acteur. Hij (31) schittert sinds 2007 in grote films, waaronder No Country For Old Men en Nitram, en heeft inmiddels de nodige acteerprijzen in de wacht gesleept.
Dat theatrale wat hij in zich heeft, wordt feilloos vertaald naar de muziek die Landry Jones uit zijn drukke brein laat ontspruiten. Hij lijkt een klassieke ADHD’er. Creatief tot op het bot. Onrust, veel onrust.

De inspiratiebronnen op dit Gadzooks Vol. 1 wijken niet veel af van die die we op Landry Jones’ debuut hoorden. Denk aan de psychedelische periode van Pink Floyd ten tijde van Syd Barrett, waarin Landry Jones een soort evenknie vindt. We horen andermaal The Beatles in het algemeen en John Lennon – ook diens stem toont gelijkenissen – in het bijzonder. Zoals Captain Beefheart, Jack White en Frank Zappa bovendien nooit gek ver weg zijn. Het leidt allemaal tot een verzameling liedjes waar je de tijd voor dient te nemen. Nummers waarin je heerlijk kunt verdwalen. ‘s Avonds laat, met de koptelefoon op. Je reinste escapisme.

Goed voorbeeld daarvan is het ruim twintig minuten durende, afsluitende This Won’t Come Back, dat uiteindelijk magnifiek, gecontroleerd ontspoort en uit de bocht vliegt in proporties waar zelfs Sonic Youth nog een punt aan kan zuigen. Dat is nogal wat. Pieter Visscher

Caleb Landry Jones – I Dig Your Dog

Een filmacteur zit doorgaans langer in zijn caravan te wachten op de volgende take dan dat hij voor de camera staat. Caleb Landry Jones heeft de dooie momenten tijdens de opnames van zijn meest recente films gebruikt om zijn debuutalbum te schrijven. 

Je kunt Jones kennen van zijn rollen in o.a Breaking Bad, X-Men en Twin Peaks. Zijn muziek is veel te weird om een carrièreswitch te overwegen, maar we mogen blij zijn dat hij gehoor heeft gegeven aan zijn muze. 

The Mother Stone is een heel bijzonder album, een opera-achtig geheel dat je zou kunnen omschrijven als een kruising tussen Mozart’s Die Zauberflöte en Bowie’s Hunky Dory. Waarschijnlijk waren er ook geestverruimende drugs in het spel. 

I Dig Your Dog is een van de minder extreme songs van het album en daarom een goede introductie tot de barokke wereld van Caleb Landry Jones, die 30 jaar geleden ter wereld kwam in Garland, Texas. Landry Jones‘ plaatdebuut gaat geen groot succes te worden. Tenminste niet op afzienbare termijn. The Mother Stone is wel zo’n album dat ooit zal worden herontdekt en erkent als miskend meesterwerk.

Caleb Landry Jones – The Mother Stone

Caleb Landry Jones – The Mother Stone (Sacred Bones/Konkurrent)

Don’t judge a book by its cover luidt het prachtige adagium, maar wie de hoesafbeelding van The Mother Stone bekijkt, weet eigenlijk meteen wat voor vlees hij in de kuip heeft. Daarop zien we een karikaturale foto van de acteur Caleb Landry Jones (30), die furore maakte in onder meer No Country For Old Men (debuterend op 16-jarige leeftijd), Three Bilboards Outside Ebbing, Missouri, Get Out, War On Everyone en Twin Peaks. Dat muziek zijn tweede grote liefde is, was al bekend en is nu ook vertaald naar een album.

Waarop Jones er geen geheim van maakt dat zijn grote muzikale liefdes The Beatles, Frank Zappa en Syd Barrett zijn. De genialiteit van die drie heeft Jones in zekere zin samengevat op The Mother Stone, dat vijftien nummers lang weet te boeien. Jones heeft de plaat hoogstpersoonlijk ingespeeld, op blazers en strijkers na. Vocaal houdt hij, wonderbaarlijk, het midden tussen George Harrison, John Lennon en Barrett, onder het mom van waar je door beïnvloed bent, raak je mee besmet.

Het psychedelische wat Barrett in zijn muziek stopte horen we goed terug in een song als Katya, dat een eerbetoon is aan Jones’ partner en muze Katya Zvereva: ‘I liken you to everything. I don’t want love, it’s all I need, from you’. Met de multidisciplinaire Zvereva, onder meer bekend van haar schilderijen en sculpturen, maakte hij de videoclip voor de prachtige, zevenenhalf minuten durende openingstrack Flag Day / The Mother Stone. Theatraal, met een hoofdrol voor tuba en strijkers. Je vraagt je meteen af of dat hoge niveau de hele plaat gewaarborgd kan blijven en wordt op je wenken bediend.

Voor liefhebbers van muziek uit de jaren 60 en 70 is The Mother Stone een waardevol document, terwijl Jones met dit briljante werk ook nieuwe zieltjes gaat winnen. Want hoewel je die twee decennia eigenlijk continu voorbij hoort vliegen en The Beatles geregeld zelfs veel meer dan dichtbij zijn, is The Mother Stone zonder meer een eigentijds werk. Helder en vakkundig geproduceerd door Jones zelf, bijgestaan door Nic Jodoin, bekend van zijn werk voor onder anderen Eagles of Death Metal, Black Rebel Motorcycle Club, Allah-Las en Curtis Harding.

Caleb Landry Jones heeft vanaf zijn zestiende meer dan 700 nummers geschreven, tussen alle acteerbedrijven door, hetgeen iets zegt over de drukte in zijn brein en de gedrevenheid om zich muzikaal te ontplooien. 15 van die songs zijn op The Mother Stone terechtgekomen en maken erg nieuwsgierig naar die andere 685. Pieter Visscher