Cate Le Bon brengt op 4 februari 2022 haar zesde studioalbum Pompeii uit wat op Mexican Summer verschijnt. Pompeii is helemaal alleen gecomponeerd in een soort vacuüm en voornamelijk geschreven op basgitaar. Cate Le Bon bespeelt elk instrument, behalve drums en saxofoon, op het album zelf en nam het album grotendeels alleen op met haar vaste kompaan en co-producer Samur Khouja in Cardiff, Wales. Cate Le Bon zal in maart en april door Europa touren.
De nummers van Pompeii, de opvolger van het in 2019 verschenen Reward waar Cate Le Bon een Mercury Price nominatie voor ontving, voelen opgeschort in de tijd. Liedjes geschreven voor nu, ontkiemen op wonderbaarlijke wijze uit in Le Bon’s interesses in de oudheid, filosofie, architectuur en goddelijke modaliteit. Een wereldwijde pandemie plus klimaatcrisis; botsende eco-trauma’s beangstigen, dus “What would be your last gesture?” vraagt ze. Maar Pompeii reikt verder dan de huidige crises om in te haken op wat Le Bon ‘een economie van tijdsvervorming’ noemt, waar het leven kronkelt, borrelt, rimpelt, smelt, verhardt, en zich onvoorspelbaar herdefinieerd, zoals lava – of liever, geluid.
“Pompeii was written and recorded in a quagmire of unease. Solo. In a time warp. In a house I had a life in 15 years ago. I grappled with existence, resignation and faith. I felt culpable for the mess but it smacked hard of the collective guilt imposed by religion and original sin.
The subtitle is: You will be forever connected to everything. Which, depending on the time of day, is as comforting as it is terrifying. The sense of finality has always been here. It seems strangely hopeful. Someone is playing with the focus lens. The world is on fire but the bins must go out on a Tuesday night. Political dissonance meets beauty regimes. I put a groove behind it for something to hold on to. The grief is in the saxophones.” – Cate Le Bon
Tim Presley’s schilderij hing aan de muur in de studio als een meditatief beeld voor Le Bon en werd gereproduceerd als een portret van haar voor de albumhoes. Hoe maak je muziek die klinkt als een schilderij? vroeg Le Bon zich af. Het resulteerde in verschillende lagen van synths met baslijnen geïnspireerd door Japanse stadspop uit de jaren ’80 – ontworpen om vrolijkheid en verlatenheid te brengen, Stella Mozgawa’s jazz-georiënteerde percussie gepatcht vanuit Australië, vocale arrangementen en Khouja’s bemoedigende aanwezigheid. Het is een kenmerkende sound voor Pompeii.
De eerste single van het album is Running Away. Een verhaal prachtig van aard maar met een bitter randje (‘The fountain that empties the world / Too beautiful to hold’), escapisme leeft als een folie voor de buitenwereld. Een eerbetoon aan herinnering, medeleven en sterfelijkheid voor altijd. De video werd geregisseerd door Casey Raymond en is opgenomen in The Factory in Porth, Wales. Le Bon speelt er samen met saxofonist Euan Hinshelwood.
De tweede heet Moderation: “Moderation” is a nod to the daily dilemma of trying to curb inherited and novel habits, when you want to eat the moon, and an essay written by the architect Lina Bo Bardi in 1958 that continues to kick hard. The video is filmed through a window of hers.”
En de nieuwste single die sinds een week uit is heet Remembering Me: “Remembering Me is a neurotic diary entry that questions notions of legacy and warped sentimentalism in the desperate need to self-mythologise.”
Cate Le Bon tourt in het voorjaar door Europa:
11 april – AB, Brussel
12 april – Paradiso, Amsterdam
Ga voor alle showdata naar www.catelebon.com
Vampire Weekend – Father of the Bride (Columbia/Sony)
The National – I Am Easy To Find (4AD/Beggars)
Big Thief – UFOF (4AD/Beggars)
Cate Le Bon – Reward (Mexican Summer/V2)
Mavis Staples – We Get By (Future Classic)
Rammstein – Rammstein (Universal)
Altın Gün – Gece (Glitterbeat)
Steve Lacy – Apollo XXI (3qtr/Sony)
Slowthai – Nothing Great About Britain (Method/Universal)
Polynation – Igneous (Atomnation)