Er schijnt binnen het hardere rock segment een ontwikkeling gaande te zijn van punk en/of metalbands die zich bekeren tot de dreampop. Een eenduidige reden voor het temperen van hun stijl en volume wordt niet gegeven. Het lijkt meer een combinatie van factoren. Zoals de tanende belangstelling voor harde rock. Wie geweld wil kan ook bij hiphop of hardcore-techno terecht. Leeftijd kan ook een rol spelen. Dertigers die doen alsof ze nog steeds 18 zijn verliezen hun cool. Daarnaast zullen er ook zeker muzikanten zijn die graag willen laten horen dat ze tot meer in staat zijn dan herrie schoppen. En vlak ook het uitblijven van succes niet uit als reden om iets anders te gaan proberen. Voorbeelden van bands die bezig zijn hun wilde haren van zich af te schudden zijn o.a. Nothing, Alcest en Deafheaven.
Die laatste is aanleiding voor dit verhaal. Toeval of niet, Deafheaven behaalde hun hoogste score tot nu toe met een nummer dat ‘Dream House’ heet, maar ondanks de titel een puist teringherrie is van heb ik jou daar. In Blur is Deafheaven na de renovatie.
Helemaal onlogisch is de transitie van metal naar dreampop niet. Dreampop is de eigentijdse term voor wat vroeger shoegaze heette. Moderne dreampop bands maken veelal muziek met keyboards en computers. De eerste lichting shoegaze bands, The Jesus & Mary Chain, Ride en Slowdive rukte nog stevig aan de snaren. Het dromerig zat hem vooral in het trage tempo van hun songs. De laatste tijd hoor je ook de term dreamgaze wel vallen, misschien is dat nog wel de beste omschrijving van Deafheaven nieuwe stijl. Maar, genoeg haarkloverij, waar het om gaat is dat Deafheaven anno 2021 vernieuwd en verbeterd de arena betreedt.
In Blur staat op ‘Infinite Granite’, het eerste studioalbum van de Deafheavens sinds 2013.
