Stel: je bent een Nederlandse zangeres en je ontvangt via Facebook de uitnodiging van een stel Costa Ricanen om samen allerlei Amsterdamse smartlappen van Tante Leen en Johnny Jordaan te spelen. En beeld je voor het gemak dan ook even in dat deze Zuid-Amerikaanse versies van rasechte Mokumse levensliederen nog zouden aanslaan ook. Het klinkt misschien, maar deze fictieve situatieschets komt nog verrassend dicht in de buurt bij wat Altın Gün-zangeres Merve Daşdemir twee jaar geleden meemaakte.
Tekst LiveGuide | Daan Keijzer
De in Istanbul geboren en getogen Merve vertoefde al twee jaar in Nederland, toen het herkenbare rode cijfertje van Facebook haar wees op een uitnodiging van bassist Jasper Verhulst. “Of ik een keer met hen nummers van mijn Turkse jeugdhelden wilde spelen”, knijpt de rossige Turkse zichzelf opnieuw in haar arm. “Ik kon het niet geloven dat ik met Nederlandse gasten dit soort muziek zou gaan maken. Het is echt een klein wonder. Ik reageerde met: ‘Fuck yes, ik ben degene die jullie zoeken!’. En sinds de eerste sessie is er niets veranderd in de bezetting van de band. Het voelde direct goed.”
Verhulst had net met de vooral buiten Nederland populaire psychpopband Jacco Gardner een show in Istanbul gedaan en raakte verknocht aan ‘Anatolische rock’, de Turkse gitaarmuziek die vooral in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw floreerde. Hij begon een nieuwe groep met gitarist Ben Rider en drummer Nic Mauskovic en voegde Merve en zanger/saz-speler Erdinč Ecevit Yildiz eraan toe vanwege hun ervaring met Turkse muziek.
“Op mij en Erdinč na begrijpt niemand uit de band waar de teksten precies over gaan”, lacht Merve. “Maar dat is ook niet de insteek; we verliezen ons volledig in de muziek. Het is zo ontzettend groovy; de perfecte synthese tussen Westerse en Oosterse invloeden.”
Derde leven
De nummers van Altın Gün zijn eigenlijk herinterpretaties van herinterpretaties. De band grijpt terug op werk van bekende Turkse artiesten uit de jaren zeventig, zoals Erkin Koray en Cem Karaca, die op hun beurt weer traditionele Turkse folk van een aantal decennia eerder re-arrangeerden. “De originele songs zijn dus eigenlijk twee keer verbouwd”, verklaart Daşdemir de bijzondere levensloop van nummers als Hey Gidi Koca Dünya, die dankzij van Altın Gün een derde leven meemaken. “We rotzooien met alle partijen van de originele nummers, behalve de teksten. Daarom voelen de nummers als ons eigen werk.”
De populaire Anatolische gitaarrock van ruim vijftig jaar terug wordt vaak geassocieerd met politiek activisme. Er zijn voorbeelden genoeg (of eigenlijk te veel) van Turkse artiesten die vanwege hun muziek in de gevangenis belandden of zelfs verbannen werden. Met politiek heeft Altın Gün echter niets van doen. “Een veelgemaakte fout is dat de liedjes worden verbonden aan het hoge protest-gehalte van toen. Maar het waren meer de artiesten die een politieke mening hadden, de liedjes gingen daar niet zozeer over.”
“Natuurlijk ben ik bezorgd over wat er in Turkije allemaal speelt. Links socialisme wordt constant bedreigd in mijn vaderland. Toch houden wij iedere vorm van activisme buiten de deur bij Altın Gün, het gaat echt puur om de muziek.” Maar waar gaan de fonetisch razend interessante teksten dan wel over? “Meestal over menselijke emoties. Liefde, verdriet, dood. De teksten gaan eigenlijk alle kanten op.”
Buikdansen
Niet alleen de teksten zijn beweeglijk als mediterraanse ijsvogels. Tijdens de shows van Altın Gün op showcasefestival Eurosonic Noorderslag – afgelopen januari in Groningen – betrapten wij Daşdemir namelijk op haar waanzinnige buikdans-skills. De meedogenloos dansbare muziek in combinatie met de wulps wiegende heupen van de zangeres, dwongen de eigen benen tot het maken van voorheen onmogelijk geachte bewegingen.
“Het is onmogelijk om niet te dansen als wij spelen”, durft Merve te beweren. “Zelf hou ik ontzettend van dansen, omdat ik stiekem weet dat ik goed kán dansen. Het buikdansen is echter nooit gepland. We hebben geen choreograaf die mij dat verplicht; het gebeurt haast vanzelf. Ik denk dat het buikdansen een erfenis is van mijn cultuur.”
Begin april brengt de band het eerste album uit. De releaseshow in Bitterzoet was binnen een mum van tijd uitverkocht. “Zelfs onze show in België is al uitverkocht. We zijn pas anderhalf jaar aan het spelen en in eerste instantie verwachtten wij niets bijzonders van de reacties van mensen op onze muziek. Maar sinds onze eerste show, die vrij episch was, is alles zich razendsnel gaan ontvouwen.”
LIVEDATA 05/05 Bevrijdingsfestival Overijssel, Zwolle 05/05 Bevrijdingspop, Haarlem 08/06 Best Kept Secret Festival, Hilvarenbeek 14/07 Dour Festival, Dour (BE) 09/09 Into the Woods, Amersfoort
Klinkt als: een op hol geslagen Spotify-playlist die per abuis Turkse folk met Westerse rock is gaan combineren
—
LiveGuide bestaat vier jaar en dat heeft voor een blad dat tien keer per jaar verschijnt één logisch gevolg: nummer veertig komt uit! Dit jubileum viert de concert- en festivalkrant met een extra dikke editie.
Bokoesam bracht onlangs een catchy EP uit met de licht gestoorde Jacin Trill, maar zit alweer vol nieuwe plannen. De Amsterdammer is een van de grotere spelers van de Nederlandstalige hiphop, een genre dat de laatste jaren compleet is geëxplodeerd. Als het aan Sam ligt is het einde zelfs nog niet in zicht. In LiveGuide filosofeert hij hardop over de vraag of NL-rap ook Amerika kan veroveren.
Buzz
In het krantje lees je verder interviews met de arty R&B-producer SOHN, legt Nathaniel Rateliff uit waarom hij karaokebars beter kan vermijden en tipt Tim Knol de beste albums van het moment. Verder genieten we mee met het nieuwe Britse indierockbandje ISLAND, dat in een roes verkeert nu om hun muziek een aardige buzz hangt.
Vlijmscherp
Met prachtfoto’s wordt verder teruggeblikt en op de shows van onder meer WAND in Vera, King Gizzard & The Lizard Wizard in Paradiso en Editors in het Nationaal Militair Museum. Er wordt ook stilgestaan bij alle slachtoffers van Noel Gallagher’s vlijmscherpe tong, Death Alley deelt de bizarre backstage-rider van de band en we duiken in Altin Gün en lange geschiedenis van de songs van deze zinderende nieuwe band, van welke de muziek nog het best te omschrijven valt als een combinatie van stokoude Turkse folk en Westerse funkrock uit de seventies.
Al 29 jaar lang doen de organisatoren van het Dour Festival hun uiterste best om een uniek, alternatief en sterk programma samen te stellen, dat zowel de fans van rock, van elektronische muziek, reggae of zelf hip-hop samenbrengt. Een line-up die legendarische artiesten, ontdekkingen en diversiteit combineert en een enorm feest creëert voor bijna 242 000 muziekliefhebbers uit volledig Europa, voor 5 dagen van liefde en alternatieve muziek.
Preoccupations – New Material (Jagjaguwar / Konkurrent)
Het festival kondigt de laatste 35 namen aan en rond de programmatie af. 
